Leidsch Dagblad | 1996 | 2 december 1996 | pagina 8

Een decoratieschilder met uitstapjes naar de kunst

Conferentiegangers belijden schuld aan slavenhandel

Leiden Regio

Kerk Samenleving

Paus opent voorbereiding Heilig Jaar

Jongerenpastoraat: weinig
erkenning in de parochies

Tutu voor gebruik condooms

MAANDAG 2 DECEMBER 1996

Jan Willem Bruins: 'Het leven is maar een gewoon lampje van 40 watt'

Hij zit aan de bar te wachten. Bij
de begroeting gloeit er even wat
vriendelijkheid op in zijn blik.
Een rolstoel staat opgevouwen naast hem.
Bruins viel enkele weken geleden van een
ladder in een restaurant, waar hij bezig was
met het decoreren van de muren. Bij die val
brak hij zijn been. Met behulp van een sta
len pen werd de zaak weer op zijn plaats
gebracht. Drie dagen daarna zat hij alweer
te schilderen. Geen zelfmedelijden. Hoeft
ook niet. Er is altijd wel iemand die hem 's
avonds over de glimmende, beregende, kin
derkopjes van Leiden naar huis wil rijden.

Bruins is nu al enkele jaren bezig met het
schilderen van gedichten op blinde muren
in Leiden. Het betreft hier poëzie van zowel
Nederlandse als buitenlandse dichters. En
alles in de oorspronkelijke taal. Het project
trok veel aandacht, ook van de landelijke
pers. Maar het is niet alleen deze gevelpoë-
zie waarmee de decorateur zich bezig
houdt. Tal van boetieken en restaurants in
den lande werden door hem verfraaid met
fresco-achtige schilderingen en kleuren.

Hij is in 1946 in Apeldoorn geboren. Maar
zijn ouders verhuisden toen hij een half jaar
was naar Scheveningen, waar hij tot zijn
twaalfde jaar heeft gewoond. Later bracht
een studie geschiedenis hem naar Leiden,
een stad waar hij nu, pas na zoveel jaar, een
beetje om begint te geven.

Over zijn vader en moeder is Bruins niet
erg mededeelzaam. ,,Mijn vader zat bij het
ministerie van Algemene Zaken", zegt hij,
na een forse trek aan zijn sigaret. „Maar ik
vertel daar liever niet over. Hij is nu 75. Een
aimabele en charmante man. Kan ontzet
tend goed zijn mond houden."

„Tot aan mijn twaalfde jaar heb ik in
Scheveningen gewoond, vlakbij het West-
broekpark en het Scheveningse Bos. Als we
van school thuiskwamen, was het: hup,
naar buiten! De uitkijktoren in het Scheve-
ningsche Bos had iets geheimzinnigs, vond
ik. Je kon Den Haag zien liggen. Het was
een heerlijk gevoel om daar te staan. Heer
lijk om even te zien dat er buiten de plaats
waar je woonde nog meer was."

„De concrete herinneringen aan mijn
jeugd beginnen als ik een jaar of tweeën
half, drie, ben. Mijn grootouders hadden in
Kampen een groot huis, waar we bijna elk
weekeinde in ons Panhardje naar toe gin
gen. Dat huis was in mijn ogen grenzeloos.
Met nissen, kruip-door-sluip-door-gange-
tjes en diepe kasten, noem maar op. Ik was
het eerste kleinkind. Ik weet nog goed dat
een kat mij daar heeft aangevallen. Waarop
mijn grootmoeder zei: 'Die kat laat ik afma
ken.' En dat is inderdaad gebeurd."

„Kampen was een bolwerk van de gere

formeerden. De laatste keer dat ik
heb gebeden was in Kampen. Ik had
twee ontstoken kiezen. En toen bad
ik: 'God, ik hoop dat mijn kiespijn
morgen over is.' Dat is dertig jaar
geleden. O, nee, ik vergis me. Ik heb
nóg een keer gebeden. Toen Suzan
ne, mijn vrouw, bij me weg was ge
gaan. Ik zat op de wc en bad hardop:
'God, laat deze pijn stoppen.' De
kiespijn is overgegaan. Maar het
heeft na dat tweede gebed nog drie
jaar geduurd voordat ik weer enig
contact kreeg met Suzanne. Maar
ach, God wordt natuurlijk ook een
dagje ouder. Hij kan het allemaal
niet meer zo snel."

„Na de middelbare school heb ik
besloten om theologie te gaan stu
deren. Daar zat een praktisch kantje
aan. Theologie was de enige studie
waarbij je niet in dienst hoefde.

Toen ik een jaar of twaalf was, dacht
ik over dat gereformeerde gedoe: dit
geloof ik allemaal niet meer. Ik wilde
via die studie uitzoeken of ik gelijk
had. Die theologische faculteit des
tijds was zo links als de pest. We la
zen Marcuse, Marx. Hadden veel
contacten met Zuid-Amerika en
Oost-Berlijn. Een van de mooiste
boeken vind ik nog steeds 'Het on
heil van het christendom' van
Joachim Kahn. Ik heb het geloof af
gelegd, maar je bent natuurlijk nooit
helemaal van je verleden af."

„Kijk, tussen geboorte en dood ge
beurt het. Aan wat er daarna komt,
denk ik nooit. Misschien ben ik wel
een leeg blad, een blad dat ik telkens
weer opnieuw moet invullen. En
dan is het klaar, af. Ik kijk ook nooit
meer naar mijn werk om. Iedereen
vond het vreselijk dat de schildering
die ik had aangebracht op de ruiten
van Café De Bontekoe op een gege
ven ogenblik werd uitgewist. Ik niet.

Ik was blij."

„Soms zijn dingen me aardig ge
lukt. Maar mooi? Ik weet het niet. Ik
ben heel kritisch. Het is allemaal heel toe
vallig gekomen, dat schilderen van mij. Ik
leerde in Leiden Ben Walenkamp kennen.
Hij had een jazzcafé. Het klikte goed tussen
ons. Ik heb bij hem achter de bar gestaan
om mijn studie geschiedenis te kunnen be
talen. Hij maakte affiches voor jazzconcer
ten, affiches die niemand in. de stad kon le
zen. Ik zei: „Laat mij dat maar doen, ik heb
een beter handschrift dan jij." Zo ben ik
erin gerold. Totdat iemand zei: 'Kun jij ook
op de muur schilderen?' Ik zeg altijd: 'Ik kan

Jan Willem Bruins. Benige kop, donkere blik. Draagt van die

arbeideristische colbertjasjes, in de plooien waarvan je
shagresten en spijkers vermoedt. Samen met Ben Walenkamp

is Bruins de man achter de gevelgedichten in Leiden. „Ik
streel de muur met mijn penseel. Ik streel steen. Dat heeft iets
zeer sensueels."

de

alles.'

En toen
dacht ik:
hé, dat
vind ik
wel

leuk, zo rechtstreeks op de muur."

„Het contact met een koude muur en
daar dan iets warms op maken - dat vind ik
mooi. Nat in nat werken, razendsnel, zeer
geconcentreerd. Aan een muur zit geen ein
de. Hij kan doorgaan tot aan het plafond. Of

de hoek
omgaan.
Bij een
schilde

rij

dat

anders.

Je kiest tevoren voor een bepaald formaat
en daar zit je aan vast. Ik kan zeggen: nee,
het is nog niet in evenwicht, er moet nog
een dingetje bij. Dat is het fascinerende van
een muur. Je kiest de gedichten uit die je
wat doen. Waarvan je hoopt dat die bepaal-

iets zeggen. Een jongen
die op een viaduct schrijft: 'Annie, ik
hou van je' doet eigenlijk hetzelfde.
In dat opzicht is dit werk één grote
hoererij. En zo'n muur heeft iets
grenzeloos. Als ik wil kan ik die
muur doorzetten naar de straat en
de stoeptegels. Ik hoef mijn schilde
rij niet beet te kunnen pakken. Dat
vind ik niet nodig. Als mensen vra
gen wat ik doe, zeg ik: ik ben deco
ratieschilder met uitstapjes naar de
kunst. Ik vind het woord kunstenaar
zo ontzettend verkracht en beladen,
bij die groep wil ik niet horen."
NCRV-regisseur en scenarioschrij
ver Bob in't Hout, een vriend van
Jan Willem Bruins, komt het établis
sement binnen. Even praat In 't
Hout mee over het alfabet en de let
ters, die hij liefkozend 'onze zesen
twintig vrienden' noemt. In 't Hout:
„Op de achterkant van de Humo
stond eens een hele leuke adverten
tie. De tekst daarvan was: 'Volgende
week: zelfde letters, andere volgor
de'. Prachtig toch, zoiets."

Nadat het gelach is verstomd, zegt
Bruins: „Mensen kijken altijd vol
bewondering toe als ik die letters zo
uit de losse hand neerzet. Tja, mijn
handen doen wel eens dingen waar
van ik denk: waarom doen ze dat
nou zo? Mijn ene hand is een 'zij',
de andere een 'hij'. De linkerhand is
mijn vrouwelijke kant, de rechter de
mannelijke. Wat zeg je? Dat ik dan
alleen maar met mijn handen over
elkaar hoef te gaan zitten om geluk
kig te zijn? Ja, ja. Of ze krijgen na
tuurlijk definitief oorlog.

Bruins zegt het met enige bitterheid
in zijn stem. Hij heeft een paar grote
liefdes gekend in zijn leven. Liefdes
die afkoersten op een tragisch ein
de. „Op mijn dertigste ben ik ge
trouwd", zegt hij, nadat er een Cal
vados is besteld. „Dat is niet goed
gegaan. Later, toen ik eens ergens
een keuken moest opschilderen, zag
ik Suzan. En toen besloot ik: dat wordt mijn
vrouw. Ze had een kaaklijn die van zo'n pu
re schoonheid was, dat ik er dagenlang naar
kon kijken. Maar vier jaar geleden is ook dat
misgegaan. Elke keer dat je verlaten wordt,
denk je: nu gaat de rek er uit. Het elastiekje
wordt oud en kan zomaar breken. Maar ik
ben er nog steeds. Ik heb besloten om niet
in dat verdriet te blijven hangen maar hard
te gaan werken. Ik heb geen enkele brief
van vroeger bewaard, door wie dan ook ge
schreven. Ik heb honderden tekeningen ge

maakt. Ik heb niets meer. Weg ermee. Alle
maal ballast. Boeken zijn misschien de eni
ge dingen die ik niet gauw weggooi. Als ik
alles bij me hou, wordt het prettig en dan!
blijf ik hangen. Daarom moet het weg. Ik
moet vooruit. Op het moment dat het mak
kelijk wordt, gebeurt er niks meer."

„Ik koop ook bijna nooit wat. Het moet
wel heel erg gesteld zijn met mijn schoe
nen, wil ik nieuwe gaan kopen. Vorige week
heb ik dat gedaan. Vlak voordat het boekje
met die muurgedichten zou worden uitge
reikt, zei mijn moeder: „Straks zit je daar in;
die stoel met je benen naar voren en dan
heb je van die schoenen aan die onder de(
verf zitten. Koop nou eens nieuwe schoe
nen." Ik heb die ochtend nieuwe schoenen
gekocht. Van 39 gulden. Ze liggen nu al in
de prullenbak."

Soms, als zijn hoofd er naar staat, kruipt!
Jan Willem Bruins achter de piano in zijn
stamcafé De Bontekoe. Voorzichtig de toet
sen aftastend, weeft hij daar dan de een of;
andere prachtige melodie. „Toen ik acht
jaar was, kreeg ik pianoles bij een rijzigd
heer in Scheveningen. Ik was een jaar of:
tien toen ik voor het eerst jazzmuziek op dej
radio hoorde. Ik dacht meteen: dat is mijni
muziek!"

„Muziek is voor mij een manier om te la
ten zien hoe ik me voel. Het is heel merk
waardig dat ik absoluut niets afweet van
popmuziek. En dat terwijl ik opgegroeid
ben in een tijd waarin die muziek juist
enorm opkwam. Ik heb achteraf pas begre-i
pen dat er een fenomeen als 'The Rolling
Stones' bestond. Maar met die hele cultuur
heb ik me nooit bemoeid. Alleen maar met:
jazz en een groot aantal klassieke stukken.'
Het geluid van een elektrische gitaar vind ik
een ramp.

„Dat ik die hele popmuziek heb gemist,
doet wel wereldvreemd aan, ja. Dat klopt
wel. Ik sta best in het leven, hoor. Maar ik
sta er ook buiten. Ik moet bij het schilderen
soms zes meter achteruit om te zien of het
op die afstand nog mooi overkomt. Dat heb
ik bij mensen ook. Figuurlijk gezien dan."

„Ik denk dat ik een beheerst mens ben.
Niet hard, nee. Ik kan ook heel teder zijn. Ik;
denk dat ik niet voor niets veel vriendinnen
om me heen heb. En dat komt dan niet
doordat vrouwen zo zacht zijn. Ze zijn vaak;
basaler en harder dan mannen. Als het le
ven de rots is met daarop een laagje zand,;
dan zijn zij de rots en wij het zand. De dich
ter Bloem heeft eens geschreven dat het le
ven een lichtflits is tussen twee eeuwighe
den in. Het leven een lichtflits!? Welnee, het
is maar een gewoon lampje van tussen de'
veertig en honderd watt. En het kan naar
believen uitgeschakeld worden."

LEIDSCH DAGBLAD

(Opgericht 1 maart 1860)

Met een emotionele bijeen
komst bij het oude slavendok in
de Braziliaanse stad Salvador
hebben de deelnemers aan de
Wereldzendingsconferentie af
gelopen zaterdag schuld bele
den voor de slavenhandel in het
verleden en hun medeplichtig
heid aan hedendaagse vormen
van onrecht.

De bijeenkomst in de oude
koloniale hoofdstad van Brazilië

begon met een meditatieve
wandeling naar de aanlegplaats
aan de Allerheiligenbaai waar in
1550 de eerste schepen met
Afrikaanse slaven aanmeerden.
Het slavenverblijf is tegenwoor
dig in gebruik als chique restau
rant waar veelal blanke toeris
ten zich kunnen vergapen aan
een show van rituelen van de
Afro-Braziliaanse godsdienst
candomblé.

Aan de waterkant konden de
deelnemers zout water op hun

tong of gezicht sprenkelen om
„het zweet van de slavenarbeid
en de tranen van het lijden" te
voelen. Een 'steen van tranen'
uit een slavenfort in Ghana ver
tegenwoordigde '358 jaar van
vernedering'. Na een gesproken
schuldbelijdenis was er zoet wa
ter om het gezicht te wassen als
teken van verzoening.

Dr. Aron Tolen uit Kameroen,
een van de presidenten van de
Wereldraad van Kerken, sprak
3 Afrikanen een

VATICAANSTAD CIC/RTR/AFP

Met een vesperdienst in de
Sint Pietersbasiliek heeft paus
Johannes Paulus II de officiële
voorbereiding op het Heilig
Jaar 2000 geopend. Daarbij
riep hij op tot toenadering tus
sen de Rooms-Katholieke en
de Orthodoxe Kerken. In het
jaar 2000 vieren christenen dat

twee duizend jaar geleden
Christus werd geboren. „Deze
twee millennia behoren tot
Christus", zei de paus. „Als
God het wil, zal ik in 2000 het
Heilig Jaar openen."

Hoop

In een brief aan patriarch
Bartolomeos I, hoofd van de
orthodoxe christenen, spreekt

de paus de hoop uit dat de
christenen in het jaar 2000 „zo
niet verenigd, dan toch dichter
bij een oplossing van hun on
derlinge verdeeldheid zijn". Bij
hun ontmoeting in 1995 be
loofden paus en patriarch dat
de 950 miljoen rooms-katho-
lieken en de 150 miljoen ortho
doxe christenen naar meer
eenheid zouden streven.

BEROEPINGSWERK

NEDERLANDSE HERVORMDE
KERK

Beroepen: te Poeldijk: C.E. La-
vooyte Bant en Rutten.

Bedankt: voor Vinkeveen: A. Jon
ker te Barendrecht (buitengewo
ne wijkgemeente); voor Zwijnd-
recht: A. W. van der Plas te Wad-
dinxveen.
GEREFORMEERDEGEMEENTEN
Bedankt: voor Sint Annaland: C.
Hogchem te Borssele.

Tempel 'verwoest'

Vietnamese boeddhisten heb
ben de autoriteiten in de pro
vincie Lam Dong ervan be
schuldigd hun tempel bij Dalat
te hebben verwoest. Ook is de
leider van deze boeddhisten,
Thich Minh Dao, gearresteerd.
De politie hield hem aan op be
schuldiging van religieuze acti
viteiten in strijd met de wet.
Twaalf dagen later verwoestten
agenten de tempel. Deze groep
boeddhisten behoort niet tot de
Verenigde Boeddhistische Kerk
van Vietnam.

Het grootste probleem voor
langdurig werkloze jongeren is
niet gebrek aan geld maar een
zinloos, ongestructureerd be
staan. Dit zei jongerenpastor
Thur Borgers tijdens een bijeen
komst in het Universitair Cen
trum voor Theologie, Pastoraat
en Cultuur (UTP) in Heerlen.
Daar had de presentatie plaats
van „Aan de kant van de straat.
Diaconaal jongerenpastoraat in
Limburg". Daarin beschrijven
drie oud-UTP'ers, die nu jonge
renpastor zijn, over hun erva
ringen in Stein, Venlo en de
Oostelijke Mijnstreek.

Moraal

De parochie waaraan hij verant
woording schuldig was, betoon
de een dubbele moraal, aldus
Borgers. Zij wilde wel iets geven
aan de kansarmen maar de pa
rochie moest er wel iets voor te
rugkrijgen. Bovendien betracht-

schuldbelijdenis uit. „We heb
ben onszelf verlaagd door onze
broeders en zusters als goede
ren te verkopen. Is het omdat
we nooit de moed hebben ge
had om dat te erkennen en er
boete voor te doen dat we van
daag de dag hetzelfde doen en
ons in Afrika in een beschamen
de situatie bevinden?"

Amerikaanse negro-spirituals
omlijstten de viering. Het optre
den van de zwarte drumband
Olodum uit Salvador diende als

bewijs van 'een cultuur die wei
gerde te sterven'. De afstamme
lingen van de slaven maken 60
procent van de enkele miljoe
nen inwoners van de stad uit.

Het Nederlandse delegatielid
Kathleen Ferrier, van Surinaam
se afkomst, zag de bijeenkomst
als een oproep om „niet te blij
ven steken in verdriet, schuld
gevoel en beschuldigingen". Als
coördinator van Samen Kerk In
Nederland, een platform van
migrantenkerken, ziet ze ook

heerlen »anpten de meeste parochianen gro
te afstand tot de randjongeren.
Er waren bijna geen vrijwilligers
te vinden.

Prof. A. van den Hoogen zag
in de verhalen die jongeren aan
de pastores hebben verteld, dui
delijke parallellen met de bijbel
se parabels. Concrete verhalen
van mensen noemde hij het
vijfde evangelie. „Verliezen en
winnen zijn de manier om God
en het leven te leren kennen."

Orde

Volgens de pastores heeft hun
werk niet vaak tot successen ge
leid. „Het was meestal niet
meer dan wat orde scheppen in
de chaos in de hoop daarmee
mensen iets verder geholpen te
hebben." Een vertegenwoordi
ger van het bisdom Roermond
was niet aanwezig om het ca
hier in ontvangst te nemen. Wel
heeft bisschop Frans Wiertz de
auteurs uitgenodigd om hem
het werkstuk aan te bieden.

johannesburg rtr/afp/dpa

De anglicaanse aartsbisschop
Desmond Tutu heeft het ge
bruik van condooms aanbevo
len. Ter gelegenheid van We-
reldaidsdag trad Tutu het afge
lopen weekeinde op in een tv-
spot voor 'safe sex'. „Ons mooie
land dreigt door HIN en aids in
een zware crisis te komen", al
dus Tutu. „In de kerk vinden wij
dat seks in het huwelijk thuis
hoort. Aan allen die gekozen

voor de door de koloniale ge
schiedenis getekende kerken in
Nederland de taak weggelegd
„om boven de pijn van het ver
leden uit te stijgen".

Ferrier hoopt dat de Wereld
zendingsconferentie na de gela
den bijeenkomst bij het slaven
dok niet eindigt in een „wollige
woordenbrij" maar uiting kan
geven aan de hoop dat het mo
gelijk is om in de wereld „op
een andere manier met elkaar

hebben voor seks buiten het
huwelijk, zou ik willen zeggen:
wees voorzichtig. Gebruik een
condoom."

Tutu, die afgelopen zomer af
trad als hoofd van de Anglicaan
se Kerk van Zuidelijk Afrika,
trad op in een spotje van de Or
ganisatie voor de gezondheid
van het gezin. Deze instelling
verkoopt condooms voor een
kwart van de prijs zodat ze ook
betaalbaar zijn voor
met een laag inkomen.

Bezwaren tegen
vrouwelijke
predikanten weg

freising epd/dpa

De Evangelische Kerk van
Beieren heeft de bezwaren
tegen vrouwelijke predikan
ten weggenomen. Tot dusver
konden mannelijke predi
kanten de aanstelling van
een vrouwelijke collega te
genhouden. Met grote meer
derheid (95 om 1 bij 4 ont
houdingen) ging de synode
akkoord met een wijziging
van deze regel. Het veto der
mannen was in 1975 inge
voerd als tegemoetkoming
aan predikanten die tegen de
vrouw in het ambt waren.
Anders was toen de benodig
de tweederde meerderheid
niet bereikt.

Geweten

Aanvaarding van de nieuwe
regel houdt niet in dat „het
geweten van de tegenstan
ders van de vrouw in het
ambt niet langer wordt ge
respecteerd", aldus een voet
noot bij het nieuwe artikel in
de kerkorde. Overigens gaat
het nieuwe beleid pas op 1
januari 1998 in.

Predikanten in grote ge
meenten die met de aanstel
ling van een vrouwelijke pre
dikanten geconfronteerd
kunnen worden, krijgen zo
de tijd uit te zien naar een
gemeente met slechts één
predikantsplaats. Daarvan
zijn er 679 in Beieren. Bis
schop Hermann von Loewe-
nich noemde vrouwelijke
predikanten „een zegen voor
onze kerk".

Familieberichten:

abonneeservice

Geen krant ontvangen?
Bel voor nabezorging:

Zaterdag 10.00-12.00 uur 071-5128030
directie

G. P. Arnold (adjunct), J. Kiel (adjunct)
hoofdredactie
H. G. van der Post (adjunct)

public relations

W. H. C. M. Steverink 071-5356356

ombudsman
R.D.Paauw 071-5356215

Tel. dag. 9.30 -11.30 uur of per post.

redactie

J. Rijsdam, chef redactie nieuwsdienst/kunst
J.M. Jacobs, chef red. Groot Leiden

A.J.B.M. Brandenburg, chef eindredactie regio
F. Blok, chef eindredactie algemeen

W.F. Wegman, chef red. Duin- en Bollenstreek
W. Spierdijk, chef sportredactie

J. Preenen, chef binnen-, buitenland, eco

071-5323 508' l-pr
023-5317 337

023-5320216 llcU

Redactie: 071-5321 921 we:

Hoofdredactie: 071-5315 921 ricl

advertenties j-jgj

Maandag t/m vrijdag van 8.30 tot 17 uur nnj
071-5356 230|

rubrieksadvertenties Pai

Maandag t/m .vrijdag van 8.30 tot 17 uur de

071-5143 545 Oo

per maand (acceptgiro) 32,30;

per kwartaal (acceptgiro) 91,20

per jaar (acceptgiro) ƒ351,05

Abonnees die ons een machtiging verstrek
ken tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld, ontvangen 1,- korting

leidsch dagblad op cassetteband

dicap hebben), i
regionale nieuws uit het Leidsch Dagblad
geluidscassette beschikbaar. Voor informa
0886-482345 (Centrum voor Gesproken L

Z I E K E N H U I Z

ONGEVALLENDIENST

Academisch Ziekenhuis: vanaf zaterdag 13.00 t/m dinsdag 1
woensdag 13.00 t/m vrijdag 13.00; Diaconessenhuis: maandag t

'erleg met de dienstdoende verpleegkun-|
119.00-19.45 uur.

117.00; St. Elisabeth Ziekenhuis: dagelijks.

BEZOEKUREN
DIACONESSENHUIS

(tel. [phone]): dagelijks 14.30-15.15 uur en 19.00-19.45 uur.
Kraam- en zwangerenafdeling: buiten de gewone bezoektijden, v
bovendien van 10.30- 11.15uuren van 19.45 - 21.00 uur
Special Care Unit: 10.30-11.00 uur, 15.00 - 15.30 uur en 19.00-19.:
overleg met de dienstdoende verpleegkundige.

Kinderafdeling: 10.30-19.00 uur,
dige.

Jongerenafdeling: 14.30-15.15 u
RIJNLAND ZIEKENHUIS vestiging St. Elisabeth

(tel. [phone]): dagelijks 14.00-15.00 uur en 18.30-19.30 uur
daarnaast ook 11.15-12.00 uur.

Kraamafdeling: 14.30-15.30 uur en 18.30-19.30 uur (voor vaders t<
Kinderafdeling: 14.30-19.00 uur (voor ouders de gehele dag).
Afdeling hartbewaking (CCU)en intensive care (IC): 14.00-1
18.30-19.00 uur.

Spoedeisende hulp: dag en nacht geopend
RIJNLAND ZIEKENHUIS vestiging Rijnoord

(tel. [phone]): dagelijks 14.00-15.00 uur en 18.30-19.30 uur

daarnaast ook 11.15-12.00 uur.

Geen spoedeisende hulp meer mogelijk

18.30-19.30

Avondbezoekuur afdeling Verloskunde 18.15-19.00 uur, 19.00-20.00 uur(Alleen
Partners/echtgenoten met kinderen.

Voor zwangeren: zaterdag en zondag van 10.00 tot 11.00 uur, uitsluitend voor
partners/echtgenoten en eigen kinderen.

Kinderafdelingen: voor ouders van opgenomen kinderen is er een ruime be
zoek mogelijkheid in overleg met de hoofdverpleegkundige
Voor andere bezoekers gelden de volgende tijden: keel-, neus- en oorheelkun
de en neurologie: 14.15-15.00 uur en 18.30-19.30 uur; oogheelkunde en heel
kunde 14.15-15.00 uur en 18.30-19.00 uur.

Kinderkliniek: zalen voor peuters, kleuters en grote kinderen: 15.15-17.00 uur;
babyzaal en boxenafdeling: volgens afspraak.

1 vrijdag 8.00' tee