Geen vette seks
en geen puistjes
Joost is de mooiste
van Nederland
MAANDAG 7 OKTOBER 1996
Leni Saris verkoopt acht miljoen boeken over Echte Liefde
Ze heeft nooit een relatie met een man gehad,
maar verhaalt er al haar hele leven over. Bijna
acht miljoen boeken van haar hand gingen over
de toonbank. Leni Saris scoort zonder 'vette
seksscenes. ',,Ik heb alle mannen afgewezen
omdat ik in geen van allen de ware zag.
arts in een naburig doip die een dusdanige injectie gaf
dat het beestje in coma helemaal over de grond slingerde.
Een harde man. Hij was heel lelijk tegen me. Hij noemde
me een egoïst. Zei dat ik het beestje moest laten inslapen
omdat het toch niet meer beter werd. Helemaal over rn'n
toeren kwam ik thuis. En het beestje begon weer met z'n
koppie te gooien. Had die dierenarts dan toch gelijk? Liet
ik mijn leeuwtje onnodig lijden? Wat toen gebeurde in
huis kan ik niet vertellen want dan ga ik voor de tweede
keer zitten janken. Enfin, de man van mijn vriendin is
naar de dierenarts teruggegaan om het beestje te( laten
inslapen. Daar heb ik zo'n spijt van! Ik ben zo bang dat
het niet nodig was om het te laten inslapen, dat het nog
zou kunnen genezen. Ik weet niet wat erin dat koppie zat.
Heb ook geen sectie laten verrichten. Door die twijfels
ben ik er na twee jaar nog steeds niet overheen." Het
Maltezer leeuwtje ligt begraven op het dierenkerkhof, sa
men met de twee terriërs en een poes. „Ik ga er nooit
meer heen."
Prins
Het zijn voornamelijk meisjes en vrouwen die de boeken
van Saris verslinden, mannen "vinden ze veelal te roman
tisch en zoetsappig. „Ach, mannen lezen mijn boeken
ook, alleen durven ze er niet voor uit te komen. Ik ken
mannen die mijn'boeken achter andere verstoppen in de
boekenkast. Want natuurlijk zijn mannen ook roman
tisch. Ze zijn alleen wat doorgeslagen. Tegenwoordig
durft een vrouw toch geen relatie meer uit te maken? Je
wordt zo aan het mes geregen!"
Echte Liefde, daar gaat het Saris om, maar daar is vol
gens de schrijfster steeds minder van. „Het is allemaal
seks. Mensen ontmoeten elkaar, drinken wat en hupsa-
kee, ze belanden in bed. Dat is toch niet normaal? En als
ze gaan trouwen zeggen ze al bij voorbaat dat ze niet we
ten of het voor het hele leven is. Geen wonder dat er zo
veel echtscheidingen zijn. Mensen zien alleen maar geld
en seks."
In de prins op het witte paard gelooft ze evenmin. „Je
moet geven en nemen. Dat is liefde. Maar veel mensen
tegenwoordig zijn zo egoïstisch en onrustig. Ze hóllen
van het een naar het ander. Nog niet terug van vakantie,
boeken ze al weer een volgende. Geen wonder dat de tijd
dan snel gaat. Leef nü in plaats van voortdurend achter
de toekomst aan te hollen."
De traditionele normen en waarden van Saris klinken
door in haar werk, dat door jong en oud wordt omhelsd.
Toen Saris het waagde in één van haar boeken een man
en vrouw te laten samenwonen, werd ze prompt door
een trouwe lezeres op de vingers getikt. „Of ik van mijn
geloof was gevallen." Sindsdien wordt er nauwelijks meer
gehokt in Saris' boeken. „Er is ook eens fan geweest die
me vroeg waarom er nooit iemand een puistje op z'n ge
zicht heeft. Mijn mond viel open. Echt, ik was sprakeloos.
Een puistje. Ik had er gewoon nooit aan gedacht. En weet
u waarom niet? Ik heb zelf in m'n hele leven nooit één
puistje gehad."
ZATERDAG 5 OKTOBER 1996
Hij vindt zichzelf niet 'bloedmooi', wil zijn neus
veranderen en wat meer slag in zijn haar. Toch
is hij de mooiste man van Nederland. Mister
Nederland, Joost Ammerlaan (24) uit
Schipluiden, is net terug uit Istanboel, waar hij
de afgelopen weken meedeed aan de Mister
World-verkiezingen. „Die leven in andere
landen veel meer dan hier."
Onrustige ogen achter grote brillenglazen. Ze
is op haar hoede. Vermoedt achter elke
vraag een dolksteek. Eerder is ze op laffe wij
ze neergesabeld door „een vrouwmens van de Vara-ra-
dio" die iemand uit haar werk liet voorlezen. Iemand met
een heel ordinaire stem. „Ja, dan kun je zelfs de Bijbel
verpesten."
Het is lang geleden, maar de herinnering eraan doet
nog steeds pijn. „Het was zo kwetsend en zo gemeen.
Mijn werk werd gekleineerd ten overstaan van mijn fans.
Ik ben er twee maanden van slag van geweest. Intens ver
drietig was ik."
En dan die mannelijke journalist, die voorovergebogen
zat op haar bloemetjesbank en zonder haar aan te kijken
murmelde dat-ie op weg naar Rotterdam voor het eerst
'een boekje' van haar had gelezen in de trein. Het ver
keerde boeide nota bene, want niet door Saris geschre
ven, „maar of ander flutromannetje."
Ze heeft meer boeken verkocht dan menig gelauwerd
auteur: acht miljoen. Haar 105de boek 'Het Stille Volk',
geïnspireerd op een reis door Lapland, verschijnt binnen
kort en het manuscript voor haar volgende ligt al weer
klaar. Tienduizenden fans van twaalf tot tachtig jaar ver
slinden haar pockets, zoeken de plaatsen op waar haar
verhalen zich afspelen en schrijven brieven, maar nog al
tijd gaat Saris in de verdediging als mensen haar werk
aanvallen. „Mijn werk is mijn leven. Dan doet het pijn als
mensen, bijvoorbeeld van die docenten Nederlands, je in
een hoek willen drukken. Waarom ben je minder als je
geen literatuur schrijft? Wat is dat trouwens, literatuur? Ik
lees het wel eens, want ik lees iedere letter die los en vast
zit, maar ik zie het niet."
„Goede ontspanningslectuur" noemt Saris haai" boe
ken. „Mensen beschouwen mij als vriendin en vertrou
wen mij hun problemen toe. Ik krijg stapels brieven.
Sommige fans schrijven jaren achtereen." Haar stem
stokt. Achter het glas van haar bril glinsteren tranen. „Ik
heb een afscheidsbrief gehad van epn fan. Ze was onge
neeslijk ziek. In haar laatste brief schrijft ze dat ze heel
veel aan mijn boeken heeft gehad. Tja, dan valt alle kr i
tiek weer in het niet."
Talent
Tientallen ingelijste foto's, schilderijtjes, kunstbloemen,
porseleinen beestjes, kleine glaasjes, gebloemde banken
en schemerlampen. „Versiering is heel belangrijk voor
me. Zo ben ik geboren. Daarom schrijf ik ook niet graag
korte verhalen. Daarin kun je niet alle emoties en versie
ring kwijt."
Het mooiste schilderij in de huiskamer is het grote
raam dat het verstilde uitzicht óver de Bergse Plas omlijst.
Een mooie plek om te schrijven, zo lijkt het, maar Saris
werkt er nooit. „Ik moet mensen zien als ik schrijf, dus
werk ik aan de straatzijde."
Trams, auto's, fietsers en om de haverklap een ongeluk.
„Ik woon al twintig jaar in deze straat. Eerst aan de over
kant en nu hier". Voor het raam staat een eenvoudige ta
fel met daarop een elektronische typemachine. „Ik schrijf
op een heel wonderlijke manier, ik doe niets met pen en
papier maar verwerk eep boek ineens in de machine. Als
ik een dag van huis ga, neem ik alle tekst mee want ik ben
als de dood dat ze die bij een inbraak meenemen."
Aan een computer begint ze niet meer, waarom zou ze.
Het gaat al bijna zestig jaar goed zo. Nee, haar leeftijd
verklapt ze niet, daar komt enkel „leeftijdsdiscriminatie"
van. Ze buigt iets voorover en zegt op verontwaardigde
toon: „Mensen vragen me soms of ik nog steeds schrijf.
Daar word ik zó nijdig van. Alsof schrijven een baan is.
Het is een talent! Ik heb altijd geschreven en zal het altijd
blijven doen."
Op de lagere school al kreeg Leni hoge cijfers voor haar
opstellen. En toen ze chef de bureau was op een Rotter
dams notariskantoor en 's avonds moe thuis kwam van
het werk „en die springerige meiden", kroop ze tot diep
in de nacht achter de schrijfmachine. „Als ik een boek af
had, dan liep ik weer naar de dokter, want dan was ik
echt aan valium toe."
Seks
Sinds 25 jaar legt ze zich volledig toe op het schrijven van
boeken. Zo'n twee per jaar. Boeken met spanning, een
geheim vaak, misverstand, romantiek en bijna altijd een
goed einde. „Ik hoor of zie iets en daaromheen ontspint
zich een heel verhaal. Zo ben ik vorig jaar naar Fins
Lapland geweest. Daar gebeurde iets waardoor mijn hele
verhaal sluitend werd. Het was een vrij moeilijk boek om
te schrijven omdat ik me echt heb verdiept in de rendier-
trek. Alles moet kloppen."
In nagenoeg alle honderdvijf boeken zegeviert de lief
de. „Laat ze elkaar maar krijgen. De ellende hebben ze al
gehad." Liefde zonder seks wel te verstaan. In Saris' boe
ken kussen en omhelzen man en vrouw elkaar. „Bij mij
geen vette seksscènes. Het is tegenwoordig net alsof alles
alleen maar om seks draait. Heel veel televisieprogram
ma's zijn zo plat. Ik hoef het niet te zien. Ik heb er niets
mee."
Saris heeft nooit verkering gehad. „Ik was wel in de ge
legenheid, maar heb nooit een relatie aangeknoopt. Ik
heb alle mannen afgewezen omdat ik in geen van allen
de ware zag. En eerlijk gezegd, maar dat gelooft niemand,
heb ik ook nooit zitten jammeren om een man of kinde
ren. Ik heb ook nooit moeite gedaan om een man te vin
den. Ben niet naar een dansclub gegaan of een huwelijks
bureau en heb geen advertentie gezet. Als ik een man en
kinderen had gehad, dan had ik nooit kunnen doen wat
ik nu heb gedaan. Ik kan absoluut niet schrijven als er ie
mand in huis is."
Al haar liefdesverhalen zijn de verhalen van anderen of
ontsproten aan haar fantasie. Saris' enige liefde woonde
tegenover haai". „Maar hij was van een ander geloof. We
hebben niets met elkaar gehad. Na de oorlog heb ik hem
nooit meer terug gezien. Hij was joods. Zijn familie is uit-
Haar werk is haar grote liefde. En de huisdieren. Aan de
muur hangen foto's van Yorkshire-terriërs, de hondjes die
Saris zo node mist. „Toen ze van ouderdom zijn gestor
ven mocht ik van mijn uitgever een nieuw huisdier uit
zoeken. Nou, eerst wilde ik dat natuurlijk helemaal niet
Maar na zeven weken heb ik toen toch een Maltezer-
leeuwtje gekregen en daar was ik stapelgek op. Zó'n lief
beestje. Maar'het kreeg vreselijke toevallen. Alle dokters
en specialisten ben ik afgelopen. Toen het in een week
end weer wegviel, moest ik naar de dienstdoende dieren-
DZijn 'gewone' uiterlijk is volgens hem zijn grote kracht. Toch gluurt
een serveerster door haar oogharen naar de gebronsde jongen bij het
raam. Het korte blonde haar, de brede schouders, smalle heupen en
staalblauwe ogén vallen blijkbaar in de smaak. „Ik moest hard lachen toen ik was
uitgekozen als mister Nederland en mijn vrienden nog harder", vertelt Joost Am
merlaan. Hij had weinig mensen verteld dat hij mee zou doen. „Het is natuurlijk
ook vaag om mister Nederland te zijn. Er werd niet echt een wedstrijd gehouden.
Ik moest op een gegeven moment voor een gesprek komen bij de directeur van de
Mister World-organisatie. Blijkbaar vond hij me een geschikte kandidaat. Een
week later zat ik al in het vliegtuig naar Istanboel."
Ammerlaan zei overigens niet meteen ja. Hij vroeg twee dagen bedenktijd.
„Mijn oma werd negentig op de dag van mijn vertrek. Voor het feest zou mijn he
le familie overkomen uit Canada. Mijn neefjes en nichtjes had ik al jaren niet ge
zien. Ik heb enorm gebaald dat ik niet bij de verjaardag zou zijn. Maar de verkie
zingen in Istanboel had ik niet willen missen"'
Veel kreeg Joost niet te zien van de Turkse hoofdstad. De eerste vier dagen trok
ken de mooiste mannen ter wereld van sponsor naar sponsor en van fabriekshal
naar fabriekshal. Overal maakte de Turkse televisie opnamen. „Die hallen zaten
vol gesluierde vrouwen, maar niemand durfde ons aan te kijken. Terwijl we soms
wel zes keer door die fabriekshal moesten lopen", vertelt hij.
Elke avond zond de Turkse televisie een speciaal Mister World-journaal uit.
Joost Ammerlaan: „In andere landen leeft de Mister World-verkiezing veel meer
dan in Nederland. Als je in Istanboel met Mister Turkije over straat liep, begon ie
dereen spontaan: 'Turkije, Turkije' te schreeuwen. En Mister Venezuela kreeg een
auto van maar liefst tachtigduizend gulden. Voor mij zijn ze nu aan het proberen
of ik een jaar lang een Daewoo kan krijgen.
Nuchter
Ammerlaan denkt dat Nederlanders uiterlijk en innerlijk veel meer loskoppelen
van elkaar. „Nederlanders zijn zo nuchter. Oke, je bent mooi, zeggen ze hier.
Maar daarom hoeven we nog niet naar je te luisteren."
De mooie mannen werkten tijdens hun verblijf in Istanboel toe naar de finale.
De dag ervoor was voor de verschillende misters de 'pre-judging-day'. De juryle
den, bestaande uit vier ex-missen en een aantal leden van de organisatie, bekeken
de kandidaten en hielden korte vraaggespekken. Ze stelden standaardvragen als:
'Wie is voor jou de belangrijkste persoon ter wereld?' „Bijna iedereen antwoordde
natuurlijk Nelson Mandela. Dan zat je altijd goed."
Joost Ammerlaan vond de verkiezing een beetje-nep. „Volgens mij hadden ze
tijdens het bezoek aan het hotel al tien kandidaten uitgezocht, van elk werelddeel
één. Dus een donkere jongen, een hoogblonde mister, een Aziatisch type en ie
mand met een Latijs-Amerikaans uiterlijk. Daar gingen ze tijdens de finale extra
op letten. Engeland organiseerde de wedstrijd voor de eerste keer en het werd ge
houden in Istanboel. Dus je wist al dat de Engelse en Turkse misters bij de eerste
tien zouden zitten. Ik wist van tevoren eigenlijk odk al dat de misters uit Latijns-
Amerika niet zouden winnen. Die jongens zaten voordurend achter de vrouwen
aan. Je kan het als organisatie natuurlijk niet hebben dat Mister World de avond
van zijn verkiezing met drie dames in zijn hotelkamer verdwijnt. De Belg, die
heeft gewonnen, zou dat nooit doen", grinnikt Joost.
Videofilmpje
De verkiezingsshow werd gehouden in Club Med. Eerst moesten de mooie man
nen zich voorstellen en daarna presenteerden ze zich door middel van een video-
filmpje. Vervolgens toonden de kandidaten zich in zwembroek - „Wel een degelij
ke hoor, niet zo'n tanga" - op de 'catwalk'.
De vragenronde vond Joost het moeilijkst. „Ze stelden allemaal vragen waarvan
je niet weet wat ze willen horen. Ze vroegen mij wat ik zou verbeteren aan Neder
land als ik voor een dag president zou zijn. Ik heb geantwoord dat ik niet zo zou
beknibbelen op de AOW. De mensen die nu oud zijn, hebben na de oorlog kei
hard gewerkt om dit land weer op te bouwen en dan gaan we hun uitkering be
knotten. Ik vind dat je dat niet
kunt maken. Ik geloof wel dat ze
het een goed antwoord vonden",
aldus Joost die overigens buiten
de prijzen viel.
De taken van Mister World
verschillen volgens hem niet zo
veel van die van de miss. „De
Mister en Miss World moeten lief
zijn voor kinderen, lief voor ou
deren en lief voor dieren. Ze
moeten de vrede op de wereld
bevorderen. Dat zag je ook dui
delijk terug in de publiciteit over
de verkiezingen. De Griekse en
Turkse mister moesten voortdu
rend met elkaar op de foto om
maar te laten zien dat ze het, on
danks het getuzie van hun rege
ringen, goed met elkaar konden
vinden. De verkiezingen zijn wat
dat betreft gestoeld op een uto
pie, een idyllische kijk op de we
reld. Ik heb van dichtbij gezien
dat mensen normaal met elkaar
kunnen omgaan. Maar de poli
tiek staat zover van de mensen
af."
De Schipluidenaar verwacht
dat zijn Mister Nederland-titel
hem wat publiciteit kan bezor
gen en vooral werk. Rijk is hij van
zijn modellenwerk nog niet ge
worden, maar hij 'kan er goed
van leven'. Hij is er pas een paar
jaar geleden mee begonnen. „De
modellenwereld leek me nooit zo
leuk. Ik dacht dat die mannen al
lemaal van die gebakjes waren.
Kerels die zichzelf alleen maar
geweldig vonden. Maar het zijn
juist allemaal heel aardige men
sen."
Een nichtje van Joost, zelf mo
del in New York, haalde hem
over te beginnen met modellen
werk. „Ik was een keer bij haar op bezoek. Ik zag wat voor fantastisch leventje ze
leidde en hoe mooi ze woonde. Toen dacht ik: Ik ben ook eigenlijk gek als ik het
niet probeer."
Het is hem nog niet tegengevallen. „Het reizen vind ik heel leuk. Ik weet van
daag niet waar ik volgende week ben. Morgen kan ik aan de andere kant van de
wereld zitten, dat is geweldig."
Ook geniet hij van de bekendheid. „Ik vind het fantastisch als mensen zeggen:
Hé, ik heb je nog daar en daar gezien. Maar ook als mijn vrienden zeggen: Ik zag
je foto in de krant en het zag er niet uit."
Ammerlaan heeft inmiddels bureaus in Nederland, België, Milaan en Duitsland.
Volgende week vliegt hij naar Londen om ook in de Engelse hoofdstad een model
lenbureau te vinden. „Dan kan ik als ik denk dat het weer hier toch niet lekker is,
zo een paar dagen naar Milaan of naar Londen", grapt hij. De verschillende lan
den hebben zo hun eigen wensen op fotogebied. „In Duitsland ben ik altijd een
gelukkige huisvader en in Italië is het verboden te lachen. Daar moet je bijna
kwaad naar de fotograaf kijken. Vinden ze mooi. Nederland zit daar tussenin."
Joost Ammerlaan: „Het is natuurlijk heel vaag om mister
Nederiand te zijn". foto gpd
