yJe mag tegenwoordig
je emoties weer toneny
Op dat doek,
open die galerie!
Willeke Alberti met tour de chant in Leidse Stadsgehoorzaal
iziek met
goed gevoel
In 'Moederen Kind'
wordt gerapt, geplay
backt en geravot, ra-
door CEES VAN HOORE
Willeke Alberti is de vijftig reeds gepasseerd,
maar haar uitstraling blijft van een verras
sende jeugdigheid. En sinds de musical
'Willeke' is zij weer helemaal terug op de
bühne, met vrolijke liedjes maar ook met
liedjes die je een traan uit je ooghoek
doen wegpinken. In het komende sei
zoen komt zij met een 'tour de chant' in
de Leidse Stadsgehoorzaal.
Als zij binnenkomt in het Larense eta
blissement waar het interview zal
plaats hebben, kijkt iedereen om. Wil
leke, ze is door recensenten wel eens
de echte koningin van Nederland ge
noemd. Nu al meer dan veertig jaar
straalt haar ster aan het firmament van
de lichte muziek. Willeke is een pu
bliekslieveling. Ze kan niet stuk.
Ze is kleiner dan ze op de televisie lijkt.
Draagt een eenvoudig jack met een spij
kerbroek en heeft, zo zegt ze tegen de fo
tograaf, niet veel aan zichzelf gedaan.
Maar dat is niet nodig met zo'n spranke
lende oogopslag, zo'n oogopslag die tin
telt van levënslust.
„Ik zal allemaal nieuwe liedjes in die
show gaan brengen", zegt ze, na een
eerste slok van haar spa rood. „Peter
van Asten, Edwin Schimscheimer,
Coot van Doesburg en Paul de
Leeuw hebben ze geschreven. Ik
ben ook met een nieuwe cd bezig
en daarop zullen toch wel zeker
tien nieuwe liedjes staan. Er
itaat bijvoorbeeld een liedje
op over een verjaardag. Dan
zing ik dat ik dat al heb en
dit al, maar het enige
wat ik nodig heb is:
bel een keer."
„Gisteravond heb
ik voor twintigdui
zend mensen ge
zongen in Ven-
lo en dan
moet ik
j|g&> heel eerlijk
zeggen dat
ik toch wel
even denk van:
jeetje! En het is
een heel ge
varieerd pu
bliek. La-
i; v. ten we
zeggen van 16 tot 80 jaar. Ik denk dat dat
komt omdat we weer teruggaan naar de
emotie. Je mag je emoties weer tonen te
genwoordig. Mannen tonen heel zelden
hun gevoelens. Ik kom dat de laatste tijd
heel vaak tegen. Maar het machogedrag is
uit. Alleen weten die mannen op een gege
ven moment niet meer wat ze nu moeten
doen voor die vrouwen, hoe ze moeten zijn.
Dat is heel erg jammer want als ze gewoon
zichzelf zouden zijn, dan zijn het echt hele
leuke wezens."
„Ik denk dat de mensen weer inzien datje
niet zonder liefde kunt leven. Ook niet zon
der de liefde naar andere mensen toe. Ik ge
loof dat je daarmee veel bereikt. Ik krijg het
allemaal terug. Als je zingt dat je verlaten
bent, voel je dat ook. Ook toen ik nog niet
verlaten was. Maar in mijn nieuwe pro
gramma wil ik me alleen maar positief op
stellen en niet te veel liedjes zingen die te
maken hebben met mijn vroegere situatie.
Deze show wordt niet dramatisch. Met de
vorige was dat wel het geval. Ik was net ge
scheiden en ik was in de stemming om die
liedjes te zingen. Ik kon daar erg veel in
kwijt en daarna is het ook veel beter met
me gegaan."
Hiernamaals
,,Je ziet altijd aan mij hoe ik me voel. Maar
ik heb nooit een voorstelling afgezegd om
dat ik verdrietig was. Ik put heel veel kracht
uit die optredens. Ik kijk iedereen aan in de
zaal. Ik vind het vreselijk als ik de mensen
niet zie, dat wil zeggen: die op de eerste rij
en natuurlijk. Ik kan alleen maar werken als
ik contact heb."
„Het is wel eens moeilijk geweest, maar als
je live zingt, kun je niet huilen. Guus Her
mus heeft ooit eens tegen me gezegd: 'Jij
moet niet huilen, de mensen moeten hui
len'. Maar ik heb wel eens een televisiepro
gramma gedaan voor de NCRV en daar
zong ik 'Samenzijn' voor twee mensen die
ontzettend blij met elkaar waren. En toen
stroomde het. Kijk, echt leven is heel diep
gaan en daar weer uitkomen. Als ik over
mezelf spreek, ben ik altijd weer uit dat die
pe dal gekropen. Ik denk dat sommige din
gen moeten gebeuren. Daaraan heb ik eer
der nooit gedacht. Nu denk ik vaak: daar
was het goed voor. Dat maakt je leven een
stuk prettiger."
Voor elke voorstelling praat Willeke, zo zegt
ze, nog altijd even met haar vader. „'Hé, ou
we, we gaan er weer tegenaan, hè!' zeg ik
dan. En ik sla altijd een kruis voor ik opga.
Mijn vader en ik hoefden bijna nooit iets te
gen elkaar te zeggen. We begrepen elkaar
zonder woorden. Ik heb een fantastische
jeugd gehad. Ik heb Lou Bandy nog meege
maakt. Altijd stond ik aan de zijkant van de
coulissen te kijken hoe de artiestem het de
den en dat doe ik eigenlijk nog. Het is be
langrijk dat ik meer dingen heb gedaan dan
alleen maar een liedje zingen. Ik vind zin
gen overigens moeilijker dan acteren. Je
speelt een rol waarin je toch veel dingen
kwijt kan. Ik denk dat ik het enig zou vin
den om eens een rol te spelen waarin ik al
les kort en klein mag slaan. Dat lijkt me zo
lekker. In De Kleine Waarheid.heb ik geno
ten. In die serie zaten zulke mooie liedjes.
Weet je hoe ze liedjes in die serie noemden?
De lettertjes op de achterkant van je hart."
„In februari ga ik een tv-serie doen met
Monique van der Ven en Linda de Mol. Die
serie gaat over drie zusters die een bier
brouwerij hebben. Hij is geschreven door
Edwin de Vries. Het is een drama. Er wordt
niet in gezongen. Hoewel, als een van die
zusters misschien dronken is wel. Ik heb
heel veel geleerd van Willy van Hemert. Hij
was een soort godfather voor mij. Willy was
een man die zijn tijd ver en ver vooruit was.
Ik zou op dit moment niemand weten die
kan wat hij kon. Schrijven, regisseren en
produceren. Dat heb je niet meer. Ik weet
zeker dat als ze De Kleine Waarheid nu uit
zenden het weer een succes wordt. Die se
rie is tijdloos. Ik vind de series van nu ook
goed hoor. Maar je ziet nooit eens iemand
een bed opmaken of een broodje smeren.
En als iemand een kind heeft gekregen, ligt
die vrouw opgemaakt en piekfijn in bed. In
De Kleine Waarheid zag je echt dat iemand
een kind had gekregen."
Je hart volgen door altijd te doen wat je
voelt. Dat is het motto van Willeke Alberti.
Haar hart kromp ineen toen ze onlangs ver
nam dat Piet Bambergen was overleden. En
kort daarvoor ook nog eens Leen Jonge-
waard. „Ik ben ervan overtuigd dat er een
hiernamaals is", zegt ze. „En het wordt daar
steeds gezelliger boven. Ja, daar geloof ik
heilig in. En er is genoeg plaats want er zijn
ook mensen die weer terug moeten. Dat
zijn de mensen die niks geleerd hebben.
Maar de hele leuke blijven wel boven."
Willeke Alberti in Concert, vrijdag 2 mei
1997 in de Stadsgehoorzaal.
Willeke Alberti: „Als je live zingt,
kun je niet huilen.
FOTO HIELCO KUIPERS
door CEES VAN HOORE
Mooi Breitneriaans beeld.
Mannen en vrouwen die ge
bogen onder hün paraplu's
óver een zwart en glimmend
wegdek naar het theater snel
len, dat oord waar dromen
worden verkocht. Je ziet hen
voor de spiegel staan. 'Jan,
kan jij me even dichtritsen?'
En dan hup, de pumps aan,
en de show-off kan gaan be
ginnen. Bij meneer even wat
kattenhaartjes van het zwarte
jasje schuieren en hij kan zo
de rol van 'jeune premier'
overnemen. Zien en gezien
worden. Ach, misschien is het
publiek zelf ook wel een
beetje theater.
Maar het gaat natuurlijk
wel om de acteurs, de musici
en de kunstenaars in het al
gemeen. Straks, als de regen
de daken van onze huizen
weer geselt en de gele blade
ren vaststikt aan de trottoirs,
zullen velen weer comforta
bel achterover leunen in het
plüche. De winter en de
herfst zijn de seizoenen voor
de podiumkunsten. Mis
schien dat harde regen daar
om zoveel lijkt op ver ap
plaus.
In museumzalen, waar een
gewijde stilte heerst als in een
kathedraal, maar ook in de
kleinere galeries, zullen velen
weer met scheve hoofden
staan te kijken naar prachtige
schilderijen of beeldhouw
werken. Wij signaleren in de
ze bijlage wat er zoal te zien
zal zijn.
Tal van interessante uitvoe
ringen worden ons dit sei
zoen beloofd in de Stadsge
hoorzaal, de Leidse Schouw
burg en het LAK-theater.
Voor de Stadsgehoorzaal
wordt dit seizoen extra span
nend. Zal de muziektempel
renderend zijn, moet er
straks niet te veel geld bij?
Moet Pex Langenberg straks
niet met een attachékoffertje
vol snippen langs?
Laten we niet te pessimis
tisch zijn. 't Sal waerachtig
wel gaen, zoals de oude Huy-
gens of een ander genie eens
schreef. Als het allemaal niet
lukt, moeten ze maar even
langs gaan bij Ome Jan, over
wie Willeke Alberti misschien
wel in de stadsgehoorzaal zal
zingen: die oude brandkas-
tenkraker, die zijn hele fami
lie fêteert, een familie die
niets van zijn levenswandel
afweet. Misschien dat dat sui
keroompje met de ther
mische lans nog iets kan uit
richten. Maar foei, dat heet,
geloof ik, uitlokking en dat
mag niet.
Ja, mensen, gezellig! Om
maar eens een uitdrukking te
lenen van het televisiepro
gramma Jiskefet. Gezellig
wordt het komende seizoen.
Voor sommigen misschien
wel 'gezelli'. Die moeten dan
maar niet naast mij in de
schouwburg of concertzaal
komen zitten. Maar voor de
rest: op dat doek! Open die
galerie! Laat roffelen, die
pauken. O, cellist, sleur ons
met je strijkstok door de don
kere dagen heen!
door HANS PIET
Begin volgend jaar gaat Marco Borsato met
zijn Droomband de theaters en grote zalen
van Nederland in. „Voor het eerst echt op
tournee met, wat naar mijn gevoel de betere
muzikanten van Nederland zijn. Ik zie het
als een manier om artistiek te groeien en
verheug mij er nu al ontzettend op om met
z'n allen in de bus de provincies af te reizen.
De concertserie, die Borsato ook naar de
Stadsgehoorzaal brengt, is een volgende stap
in zijn tot nu toe glansrijke carrière. Hij
schoot als een komeet omhoog met 'Dromen
zijn bedrog'. „Het gevoel dat dertien weken
op de eerste plaats van de hitparade geeft,
kan ik bijna niet onder woorden brengen.
Het is zo apart. Ook omdat een hit iets heel
ongrijpbaars is. Er bestaat geen formule
voor. Je weet niet wat je overkomt. Boven
dien was het mijn eerste nummer één-note
ring. Op dat moment versla je concurrenten
als Michael Jackson, Madonna en Bryan
Adams, toch jeugdidolen van mij. Ze zongen
al op het moment dat ik nog nooit een mi
crofoon had vastgehouden. Het is fantastisch
om dat een keer mee te maken. Ik heb dat
succes dan ook volop in mij opgesnoven. Met
die dertien weken verbrak ik bovendien het
oude record en zodoende kwam ik in het
Guiness Book of Records terecht.
Nog altijd met enige verwondering: „Dat
jongetje uit Alkmaar liet daarmee instituten
als The Beatles achter zich. Ik moet je heel
eerlijk zeggen dat dat besef heel langzaam
groeit... Tsja, je stelt je als artiest een aantal
doelen, maar die heb ik met dat ene liedje in
een keer allemaal voorbij gestreefd. Het is
behalve de langst genoteerde nummer één
ook de best verkochte cd-single aller tijden.
Alleen het krankzinnige van mijn succes is
dat in het buitenland niemand van mij
heeft gehoord.
Het gevolg is dat Marco Borsato onlangs
een - voor Nederlandse begrippen - net zo
lucratief platencontract ondertekende als
Michael Jackson. De belangrijkste passage
daarin is misschien, dat Borsato volledige
artistieke vrijheid heeft. „Die vrijheid bete
kent dat ik mij als artiest volledig kan ont
plooien.
Marco Borsato, die eerst in het Italiaans
zong, heeft lang getwijfeld of hij de overstap
naar het Nederlands wel zou maken. Op
het moment dat ik 'Dromen' aan het opne
men was, dacht ik; als Marco in het Neder
lands zo klinkt, dan duif ik het aan. Ik was
in eerste instantie vooral bang dat het onge-
Marco Borsato: „Bij ons geen computers."
loofwaardig zou klinken, dat het om vals
sentiment zou gaan. Er is in de loop der ja
ren zoveel platte muziek geschreven. Maar
als ik naar Stef Bos, Rob de Nijs of Frank
Boeijen luister, dan denk ik: dit is ook Ne
derlandstalige muziek, maar wel zwaar in
orde. In die categorie duif ik mijzelf nu ook
FOTO DIEDERIK KRATZ
te noemen. Het is muziek met een goed ge
voel. En, we nemen alles met echte instru
menten op. Tot de violen toe. Bij ons geen
computers.
Marco Borsato treedt vrijdag 14 februari
1997 op in de Leidse Stadsgehoorzaal.
