ZOMERKRANT
Ben Luijkx ziet overal handel in
Stuivende
zandbulten en typische duindoorns
Vaders brengen zonen
fijne kneepjes van
garnalenvisserij bij
I valkenburg
IfÏÏKatwijk
TJNoordwijk
gjLeiderdorp
pV/oorschoten
Rijnsburg
[f^)Alkemade
fiS Oegstgeest
fiS sassenhetm
14Warmond
fiö) Leiden
Leidsch^ Dagblad
Nieuwe activiteiten rond gondel vaart Oude Wetering
en ...rijderL
Water
'Baby' Krijntje kleinste
woonboot van Hoogmade
VAN DE
KAART
KATWIJK PETER VAN EGMOND
Terwijl de mistflarden nog
over de zee trekken, lopen
twee jongetjes over het strand,
een kar achter zich aan trek
kend. Hun vaders ploegen zich
twintig meter van de branding
door het zeewater, een hon
derd meter lang net achter
zich aan slepend. Voordat de
toeristenstroom strand en zee
in beslag neemt, kunnen ze
nog een paar emmertjes gar
nalen vangen.
De zoons volgen trouw hun
vaders, parallel met hen
meelopend langs de branding.
Het zijn de neefjes Aaldert-Jan
en Matthijs Hoek. Waarom
gaan ze mee? „Vis en garnalen
vangen is leuk", verklaart de
oudste van de twee. „Eens in
de paar maanden of weken
gaan we met onze vaders mee,
om te helpen." Dat het zo
vroeg is maakt ze niets uit.
Even later komt een van de va
ders aanlopen. Iets gevangen?
„Ja, wat garnalen, en een ton
getje. Veel is het niet. Maar we
gaan het nog op de noord pro
beren, zo meteen. Ongeveer
een half uurtje na hoogtij is
het het beste garnalen vangen,
weet hij: „Bij zakkend water
vang je het meeste." Zijn zoon
brengt hij nu de kneepjes bij.
„Ik heb het weer van mijn va
der geleerd. Zo'n traditie gaat
van familie op familie."
De vangst wordt thuis soldaat
gemaakt. „Zelf pellen, zelf ko
ken, zelf opeten. In de winkel
is het spul trouwens nog best
prijzig. Garnalen kosten tegen
woordig al gauw vier of vijf
gulden per ons, gepeld. Na een
ochtendje vissen, hebben we
hopelijk tien kilo binnen en
dat is na het pellen nog onge
veer anderhalve kilo. Net
mooi, toch?"
DINSDAG 20 AUGUSTUS 1996
J -
Lcidsch Dagblad Horen, 1
Een fietspuzzeltocht, een zes
kamp en een skeelerwedstrijd.
Het zijn drie nieuwe onderdelen
van het programma rond de
jaarlijkse gondelvaart in Oude
Wetering die zaterdag 24 augus
tus weer wordt gehouden. Ook
de braderie is weer terug van
weggeweest. Het thema van de
dag is 'jong voor oud'.
Voor de fietspuzzeltocht van
circa 35 kilometer kan tussen
tien en twee uur worden gestart
aan het einde van de Kerkstraat
naast Wesselman. Om elf uur
begint zowel de skeelerwed
strijd in de Kerkstraat als de
drakenbootrace in de Wetering
ter hoogte van palingrokerij
Kraan.
Tussen twee uur 's middags en
tien uur 's avonds is er een bra
derie en hobbymark op de
Kerkstraat. Voor de zeskamp die
tussen twee en negen uur
plaatsheeft, kunnen kaarten
worden gekocht bij de stand
van Promotievereniging Alke
made op de braderie. De zes
onderdelen testen de sprong
kracht, behendigheid, precisie,
elasticiteit en het geluk bij de
deelnemer.
Niet meer weg te denken on
derdelen van de jaarlijkse feest
dag zijn verder de gevelversier-
wedstrijd en de gondelvaart.
Een jury beoordeelt de gevels
van bewoners langs de Wete
ring op verlichting, originaliteit,
vindingrijkheid en toepassing
van materialen. De gondelvaart
begint 's avonds om half negen
op de kruising van de Ringvaart
en de Wetering en wordt om
half elf afgesloten met vuur
werk. Tijdens en na de gondel-
vaart kan iedereen naar het
gondelbal in de feesttent aan de
Plantage.
Horen,Zien
Ben Luijkx te
midden van wat
smurfen. „Voor
alles is handel".
FOTO» DICK HO-
GEWONING
Leidse zakenman verkoopt attributen voor 3 Oktober-optocht
Alles heeft-ie te koop. Peperduur antiek,
spannende kitsch en goedbedoelde rotzooi.
Sinds kort heeft-ie z'n assortiment uitge
breid met attributen uit een voorbije 3 Ok
tober-optocht. Een reuzenuil, uit de kluiten
gewassen tuinkabouters, kermispaarden,
enorme eieren en een praal tractor. Alles
van polyester. Destijds door ijverige handen
gemaakt en jaren opgeborgen geweest in
een schuur in Pijnacker. „Ik was daar toe
vallig voor een partijtje van het-een-en-an-
der en vond dit wel geinig. Ik ben nogal im
pulsief en heb het maar opgekocht."
Ben Luijkx (nooit getrouwd) is horecabaas
van een handjevol 'echte' Leidse kroegen.
Desondanks zegt hij met z'n tijd mee te
gaan en 'ander volk, zoals studenten' niet
(meer) weert. Maar bovenal is hij hande
laar. De 46-jarige ontvangt z'n gast in zijn
woonkamer in antiekboerderij De Hoogh-
stede in Hoogmade. De vriendin zorgt voor
koffie en chocoladecake. In een van de drie
donkerbruine chesterfield banken zinkt de
bezoeker diep weg.
„Toen ik hoorde dat Leiden het verder ver
tikt om iets bij te dragen aan het Rijnsburgs
Bloemencorso dacht ik 'nauw dan gaan we
toch zelf een optochtje maken'." En omdat
hij als uitbater van onder meer Malle Babbe
niet afkerig is van publiciteit en deze hore
cagelegenheid binnenkort ook nog eens
vijftien jaar bestaat, was de 'link' gauw ge
legd.
„Er zijn altijd wel een paar gekken te vinden
die met zo'n polyester ei op hun snuffer
rond willen lopen. Ik schilder er dan Malle
Babbe op en heb een leuke reclame, toch?
Ach en de rest van die troep verkoop ik
heus wel."
Zijn ogen staan alert, vooral als het gesprek
over 'handel' gaat. Als handelaar voelt hij
zich als een vis in het water in een van zijn
kroegen en koopt en verkoopt hij, ook daar,
zijn waar. Van violen zonder snaren tot ma
jestueuze kasten. Want, zo is z'n filosofie,
voor a-l-l-e-s is handel. Je moet alleen een
leuk prijsje maken en afwachten tot de juis
te man of vrouw komt.
Dat handelen niet altijd succesvol verloopt,
deert hem geenszins. Het maakt het spel ei
genlijk des te boeiender. Zoals de keer dat
hij een patattent opzette en zich niet echt
goed had verdiept in de commerciële hoe
danigheden van de patatboer. En de keer
dat hij een farmaceutische fabriek op Cura
sao wilde beginnen, maar ook dit niet al te
succesvol bleek. „Ach je gaat daar nog een
keer effe kijken en dan geloof je het verder
wel."
Of zoals de door hem georganiseerde groot
scheepse manifestatie in de Pieterskerk en
er 'geen hond' kwam. „Kan gebeuren, maar
je moet blijven gokken. Daarnaast incalcu
leren dat je af en toe eens op je bek gaat.
Tegenover al deze 'miskleunen' staan vele
successtory's. Zijn antiekboerderij loopt als
een trein. En zijn vijfde kroeg, de UB, heeft
hem tot nu toe ook geen windeieren gelegd.
Het gaat volgns hem vaak ook óm de com
binatie van het gouden idee en adequaat
handelen. „UB betekent universiteits bi
bliotheek, dus ik kocht wat boeken, waar
door je een bepaalde sfeer krijgt en het volk
dat daarvan houdt, komt wel binnen."
Dat Luijkx gek is op drukte, vooral van de
deinende mensenmassa op 3 oktober ge-
niet-ie met volle teugen, is niet verwonder
lijk. Want al die mensen kunnen bij een van
z'n tenten immers de kelen smeren. Maar
werken doet-ie het liefst alleen. „Ik hou van
die spanning en ben daarom altijd bezig.
Wat heb je nou aan thuiszitten?'
9
Veel. heel veel drinken. Laat het waterrijk i>oeht rijkelijk door het
lichaam stromen. Want dat helje nodig op een tophete dag in
een ecobus die maximaal 30 kilometer per uur haalt Zelfs als
het vehicel in een ravijn ran 500 meter stort, vangt-ie nog geen
zuchtje wind.
Tevoren een liter water genuttigd om de waterhuishouding in
werking te zetten. In de bus de lippen meteen aan de jerrycan ge
zet Al snel laat de natuur zich gelden Een noodstop en nog niet
eens in Leiderdorp. Keurig geparkeerd nabij een restaurant. Niet
alleen water weggebracht, voor mijn fatsoen ook maar weereen
flesje bubbeltjes genuttigd.
Hoogmade haal ik ternauwernood. Gelukkig heb ik daar veel
familie. En die is nooit te beroerd om een paar glazen huppelwa
ter weg te geven. Krom
van de waterdruk haal ik
Woubrugge. En voor mijn
fatsoen maar even plaats
genomen op het terras:
Ober, doet u mij maar
wat van dat bruisende,
minerale vocht
Je komt ze altijd tegen
wanneer het slecht uit
komt. Die vage kennissen
van wie het ponem is
vastgelegd in de diepste
laag van je herinnering.
En die ook altijd een paar
alcoholrondes voor lig
gen; van die vervelende
mensen van wie je aan de
drank geraakt.
'Jóh, neem een borrel,
her is toch gezellig, kom
er bijGelukkig heb ik HENK VAN DER POST
niet meer stimulans no
dig om van drankkeuze
te veranderen. Ach. wat
kan het schelen zo'n borreltje. Bovendien houdt alcohol het
vocht vast. Dat is vooral vandaag een prettige bijkomstigheid.
Je neemt er nog een en nog een. probeert omzichtig te achter
halen waar je ze voor het laatst hebt ontmoet. En hoe lieten ze
ook alweer? Je hoopt dat ze tijdens het gesprek elkaar bij de voor
naam noemen. Dan kun je ze later het gevoel geven dat je ze niet
vergeten bent als je je rechtstreeks adresseert en zegt: Jan en
Mien, wat was het de laatste keer toch geweldig gezellig'.
Het flauwe zonlicht weerkaatst nog zwak in het rimpelloze
water. Aan de andere einder dient de nacht zich aan. De ober
stapelt terrasstoelen. 'Het is hard gegaan in de hete namiddag
zon', voegt hij mij toe om mijn hazenslaapje te verstoren.
Op de brug zie ik nog net de achterkant van de laatste bus
richting Leiden. Die heb ik mooi gemist, langzamerhand, als
mijn troebele geest de eerste heldere beelden weer doorstuurt
wordt mij duidelijk dat ik vandaag ongelooflijk naast de pot heb
gepist.
Koos en Jo Schuller bij hun vakantie-onderkomen 'Krijntje'
FOTO DICK HOGEWONING
HOOGMADE ANN FT VAN AARSEN
Het ziet er uit alsof één van de
grote woonboten langs de
Does in Hoogmade een baby
heeft gebaard. Maar Krijntje,
het vakantie-onderkomen van
het Haagse echtpaar Schuller,
heeft als mini-woonboot in
middels al een respectabele
leeftijd bereikt. Koos Schuller
laste en timmerde het woon-
bootje zo'n veertig jaar gele
den eigenhandig in elkaar bij
scheepswerf Colijn.
„Alles zit erin hoor", zegt zijn
vrouw, 'tante Jo'. „We komen
niets tekort." En inderdaad in
het kleine vertrekje bevinden
zich heel handig weggewerkt
een toiletje, twee slaapbanken,
een grote koelkast, een tv, een
stoel met tafeltje en bergruim
te. Alles bij elkaar heeft de
boot maar een paar meter
lengte en breed is hij ook al
niet. „Maar we houden het
hier in de zomer heel goed
uit", zegt tante Jo. „Alleen
voor het hoognodige gaan we
naar huis. Eens in ae week
even op en neer om de post
door te nemen." Haar man:
„Mensen verbazen zich er wel
eens over, over hoe klein
Krijntje is. Maar in een cara
van heb je toch niet meer
ruimte dan in onze woon
boot."
,,'t Is eigenlijk een bijzonder
verhaal, de totstandkoming
van Krijntje". zegt Koos. „Ik
heb het onderschip gemaakt
van munitiekisten. Die zaten
op de Canadese auto's die vlak
na de oorlog door mijn baas
werden ingevoerd en geas
sembleerd. Torenhoog ston
den die kisten opgestapeld. Ik
haalde de kisten uit elkaar en
heb het onderschip hier op de
scheepswerf in Hoogmade
weer in elkaar gelast. Dat had
nog heel wat voeten in de aar
de. Bij Colijn maakten ze toen
uitsluitend houten bootjes.
Elektriciteit - dat had ik nodig
om te lassen - was er niet. Ik
heb de elektriciteit zelf moeten
aanleggen."
„Aan de overkant van het wa
ter bij de werf was er een boer,
die niet geloofde dat zo'n sta
len bak zou blijven drijven.
Zoiets had hij nog nooit ge
zien. „Waar begin je toch
aan", vroeg hij maar telkens.
Ik heb tegen hem gezegd dat
ik drie van zijn koeien zou ov
ervaren als het onderschip
klaar was. Bij de tewaterlating
ging er wat mis, lag Krijntje ge
lijk aan de overkant van de
vaart tegen de kant. „Waar
blijven die koeien nou, heb ik
toen geroepen."
„De huidige generatie is heel
anders. Ik neb geleerd om niet
snel iets weg te gooien en om
eerst eens te kijken of ik iets
zelf kan maken. Als automon
teur had ik wel een goed sala
ris. maar ik bedacht me twee
keer voor ik het geld uitgaf. Zo
hebben we goed kunnen spa
ren. En daar hebben we op
onze oude dag veel plezier
van."
ïssies
impressies van
wandel- en
fietstochten
De Oostduinenroute: een fiets
route die anders is dan andere.
Stad en platteland in één. De
route voert door Wassenaarse
villawijken, over landgoed De
Horsten, door Haagse straten
en langs vele volkstuinen. Star
ten kan gewoon in Leiden en
dan in Voorschoten bij de tun
nel onder het spoor in het ver
lengde van de Horstlaan, ten
westen van het spoor richting
Den Haag gaan rijden. Maar de
fiets op de trein gooien en bij
station Mariahoeve uitstappen
(station in de rug laten, toe
gangsweggetje uitfietsen en
dan meteen rechts) kan ook.
Deze routebeschrijving gaat
van dit startpunt uit.
De Oostduinenroute is 29 kilo
meter lang en goed aangege
ven. In het drukke Den Haag is
het, in de wirwar van borden,
wel opletten geblazen.
Een wat minder fatsoenlijk den
kend mens kan, direct na Ma
riahoeve, een avondmaaltje bij
een scharrelen in de talrijke
volkstuintjes. Links de aardap
pelen, rechts de peen en uien:
het lijkt Leiden wel. Het aller
eerste stukje Oostduinenroute
voert door een soort niemands
land tussen Den Haag en Voor
burg. Ihibliek genoeg, want het
fietspad loopt tussen twee
spoorlijnen. Twee voorbijsnel
lende treinen betekenen hon
derden paren ogen die je bekij
ken. Ze zijn vast jaloers: zij op
een hoopje in die trein, zo nog
Een parel aan de rand van het landgoed De Horsten: kasteel Duivenvoorde in Voorschoten.
FOTO DICK HOGEWONING
voor negen uur 's morgens vast
op weg naar hun werk, en de
vrije fietser buiten.
Voor Huis ten Bosch drentelt
een geüniformeerde wacht
heen en weer. De Bezuiden-
houtseweg toont zich in al haar
statigheid en even later duikt de
fietser het Haagse bos in. Wat
een prachtig bos is dit toch.
Jammer van het verkeerslawaai,
maar ook dat probleem valt wel
te ondervangen: door heel hard
te zingen over de Wielewaal of
andere buitengenoegens bij
voorbeeld. Mijn eigen raad op
volgend bemerk ik wel enige
bevreemding bij de enkele wan
delaar die ook het bos bezoekt.
Hoogstwaarschijnlijk word ik
nu door iemand voor 'volko
men getikt' versleten.
Na het bos komt Duindigt: een
plek die tot de verbeelding
spreekt. 'Henry Buitenzorg' en
Quick Silver S springen door
mijn hoofd. Het ruikt heerlijk
(naar paarden dus) en op enig
moment voert de route zelfs
langs een stal waar allerlei paar
denhoofden uitsteken. Verder
gaat het weer. langs de Scheve-
ningse gevangenis en dan
rechtsaf, de duinen in. En daar
mee wordt het genot van kei
hard opgepompte banden een
marteling. De, overigens rustie
ke en fraai omzoomde paden,
zijn uitgevoerd in kleine keitjes.
Hobbelen en bobbelen dus.
Het is in de duinen vreemd rus
tig: weet dan niemand dat het
hier echt prachtig is? Laat ze
maar in die gezegende onwe
tendheid, dan blijft het tenmin
ste zo. Het fietspad voert door
een relatief onbekend stukje
Meijendel: grote bomen afge
wisseld met stuivende zand
bulten en typische duindoorns.
Dan laten we het groen achter
ons en begint een lange rit door
Wassenaars villawijken. Huisies
kijken en je vergapen. Van het
villapark belanden we in De
Horsten: altijd heerlijk, die wei
landen met koeien. Heren der
staan uitgebloeide bloemen van
de Berenklauw als spookachtige
staketsels in de berm.
Aan de einder raast een trein
voorbij. Rechtsaf langs het
spoor en via de buitenkant van
Leidschendam komt Mariahoe
ve weer in zicht. Een minder
natuurlijk, maar zeker niet te
versmaden rondje is weer geslo
ten.
MONICA WESSELING
