Strand in ochtendgloren:
hondenpoep en lege flessen
ZOMERKRANT
'Hectisch, maar leuk werk op Vlietland'
Zeeverkenners hijsen
vlaggen op boulevard
1st.
'Zwemmen in de golven
masseert je zo lekker'
Krieken
5) Valkenburg
g) Voorschoten
HO) Rijnsburg
(jf) Alkemade
p^Qegstgees
^3^5^ssenheim
(f4) Warmond
fpftLeiden
'Een keertje 's morgens vroeg naar her strand. Om een uur of
halfzeven, bedoel ik. Is dat nou niet eens leuk voor de Zomer -
krant?'Ja, sommige chefs zitten echt boordevol creatieve ideeën.
Het zijn ware meesters in het bedenken van klussen. Voor een
ander.
Half zeven op het strand. Eens even denken, dat is dan kwart
voor zes met de Ecobus vertrekken uit Leiden. Dat betekent dat
ik om vijf uur van huis moet. En dat houdt dus in dat ik kwart
voor vijf moet opstaan. Kwart voor vijf? Op zaterdag!? 'Dat lijkt
me nou typisch een klus voor collega Joustra', probeer ik nog in
een alles of niets poging. Niets dus.
En dus zet ik vrijdagavond de wekker om kwart voor vijf. Het
wijzertje knarst protesterend. Op die plek op de wijzerplaat is-ie
nog nooit in zijn inmiddels twaalfjarige bestaan geweest. 'Kwart
voor vijf. wat een stelletje mafketels daar bij die krant zeg',
mompel ik kort na het acht-uurjournaal in m 'n kussen.
Het is niet te geloven, maar er zijn ook nog twee verslaggevers
bereid gevonden de reis v
naar het Katwijkse met
me mee te maken. Een
stagiair, die geen nee
durfde te zeggen waar
schijnlijk en zo'n figuur
die ik ervan verdenk
dat-ie altijd op zaterdag
om kwart voor vijf op
staat. Zo één die in de
zomervakantie vrijwillig
wilgen gaat knotten of
wandeltochten van zes
tig kilometer maakt.
Inwendig mopperend
op de bemanning (die
me te opgewekt is), op de
bus (die me te veel herrie
maakt), en vooral op de
chef (die dit allemaal
bedacht en zelf waar
schijnlijk nog lekker
uren in z'n nest ligt) rijd
ik van Leiden naar Kat
wijk. Het is nog niet eens licht, nota bene. Verwachten ze nou
echt dat er in een dorp als Katwijk wat te beleven is op dit on
christelijke tijdstip? Halverwege de reis voer ik mijn eerste ge
sprekje van de dag. 'Ik ben helemaal niet chagrijnig, bemoei je
er niet mee, man'.
We zijn in Katwijk. De boulevard is nagenoeg uitgestorven.
Hier en daar hangt nog een mistflard en op het strand zijn al
leen een paar meeuwen te zien. 'Zie je wel dat er hier niks te be
leven is', mompel ik, maar ik moet toegeven dat wat ik zie me
op de een of andere manier ook wel weer bevalt.
Het is imiddels helemaal licht en de zon komt achter de hui
zen aan de boulevard vandaan. Een zeeverkenner komt voorbij-
gefietst en knikt vriendelijk. Hij hijst zoals gebruikelijk langs de
boulevard de vlaggen in top en heeft er kennelijk zin in van
daag. In de verte klinkt geplons. Drie dames op leeftijd met wit
te badmutsen op springen kwiek de zee in. Ze lachen luid. Nog
verder weg ronkt een tractor. Het strand kiijgt zijn dagelijke
schoonmaakbeurt. Mannen kieperen fluitend vuilnisbakken
leeg in een aanhanger. Op de boulevard kijkt een vogelaar een
stern na en een vader trekt, geholpen door zijn kinderen, een
net door de branding. Ze zijn op garnalenjacht. Wie zei ook al
weer dat er niets te beleven valt in Katwijk, bij het krieken van
de dag?
Het is een paar uur later. Bij strandpaviljoen Van Beelen ge
bruikt het Zomerkranttecim een vorstelijk ontbijt. Met verse jus
en dito koffie en broodjes. De zon voelt al warm op de huid en
de eerste stratidgast meldt zich. Negen uur, de zaterdag is eigen
lijk nog maar nauwelijks begonnen en toch heb ik het prettige,
tevreden gevoel dat ik al veel heb beleefd vandaag.
Eigenlijk onbegrijpelijk dat er mensen zijn, die chef met die
creatieve ideeën bijvoorbeeld, die nu nog op bed liggen. Ze we
ten niet wat ze missen.
PAUL DE VLIEGER
let Schaddé
van Dooren:
„Als de bouw
vak voorbij is,
klapt het
meteen in."
foto hielco
kuipers
Eigenlijk was het zeewater de
ze ochtend wat koud. En ei
genlijk is het lekkerder zwem
men met van die hoge golven.
Althans, dat vindt de 80-jarige
A. van Duin-van Rijn. „Giste
ren was het water heerlijk.
Toen hadden we wat golven.
Dat beukt en masseert zo lek
ker tegen je aan."
Ondanks haar hoge leeftijd
neemt ze met twee andere ou
dere dames elke ochtend een
duik in het water van de
Noordzee. „Voor mijn gezond
heid, en voor mijn plezier. Ik
doe het sinds begin juli, nu
zo'n zes weken lang", vertelt
ze, terwijl ze bezig is zich weer
warm aan te kleden. Ze wijst
op een medezwemster. „Zij
heeft een dochter die meegaat.
Voordat ze bij de Hema werkt
neemt ze nog even een duik.
En 's avonds gaan we een uur
tje fietsen, ook voor de ge
zondheid."
„Het is een traditie geworden.
Voor de oorlog zwom ik ook 's
ochtends in zee. Na de oorlog
ben ik er weer mee begonnen
en nu nog. Vroeger zwommen
we met z'n twintigen, maar ja,
er zijn er een aantal overleden.
Op onze leeftijd, zie je."
KATWUK» RUUD SEP
Het belooft een mooie dag te worden, mahr
zover is het nog niet. De zon gaat nog even
schuil achter een dunne laag laaghangende
bewolking. Het is zeven uur, de dag ligt op
de loer. Straks, als de zon wat hoger komt,
zal zij de blote huid van de Katwijkse
strandgasten weer doen schroeien. Nog
even, want de zon is nog niet in zicht en de
enige gasten op het strand zijn een kolonie
meeuwen en drie beschonken heren die de
nacht onder de sterren hebben doorge
bracht.
Dit is het uur van de strandschoonmakers.
Tijdens het seizoen lopen ze zes dagen per
week het strand af om alles wat de badgas
ten achterlaten netjes af te voeren. Alleen
op zondagochtend wordt er in de badplaats
niet schoongemaakt. Is het op zaterdag
druk, dan komt de ploeg op zaterdagavond
terug voor een extra rondje.
Op deze ochtend van de laatste zaterdag
van de bouwvak heeft het er alle schijn van
dat het druk wordt op het stand. De 71-jari
ge Iet Schaddé van Dooren houdt er al ern
stig rekening mee dat hij vanavond nog een
keer terug moet komen. Hij kan er niet mee
zitten. Het is een rustige zomer geweest en
het hoogseizoen zit er op. „Als de bouwvak
voorbij is, klapt het meteen in. Misschien
dat het dit weekend nog echt druk wordt,
maar daarna is het over", verzekert hij, ter
wijl hij als een kievit over het strand loopt,
her en der ijspapiertjes en plukken zeewier
oprapend. De ruim veertig jaar jongere ver
slaggever heeft zelfs zonder te bukken
moeite om de oude baas bij te houden.
Vandaag zijn er twee ploegen in de weer
om het strand schoon te maken en één om
de zeereep langs de boulevard weer op orde
te brengen. Bijna allemaal familie. Zoon
Arie is samen met zijn zoon bezig de
zeereep te ontdoen van hondendrollen. De
duinenrij tussen boulevard en strand blijkt
vooral in gebruik te zijn als hondentoilet.
Het vuil beneden op het strand is al bijna
net zo oninteressant. „Als er echt iets van
waarde op het stand ligt, is het al weg voor
dat wij langskomen", weet Iet. „Er zijn altijd
mensen die 's morgens heel vroeg langs het
stand lopen te jutten. Voor de hobby, weet
je wel." Alleen de lege flessen worden apart
gehouden. En als bij een standtenthouder
een paar nog gesloten zakken met witte
bolletjes in de container liggen, gaan die
netjes in een jute zak mee naar huis.
Iet is net terug van twee weken vakantie in
Bennekom. „Mooi plaatsje hoor, maar ik
zou er nooit willen wonen. Geef mij de kust
maar. Waarom ik op mijn leeftijd nog loop
te werken? Dit is toch pracht werk. In de
vrije natuur, wat wil je nog meer. En 's mor
gens als het nog rustig is, is de natuur op
zijn mooist."
Om kwart over negen zit het werk er bijna
op. De hoeveelheid vuil valt vandaag mee.
Zoals er de hele zomer al weinig afval van
het strand komt. Gemiddeld twee open
containers per dag. Een afgeladen strand
produceert per dag ongeveer vijf containers
vol met afval. Vorig jaar was dat schering en
inslag, maar deze zomer zijn dat soort sco
res nog niet voorgekomen.
De zon komt door. Een ouder echtpaar in
opzichtige trainingspakken sjokt langs de
vloedlijn. De eerste badgasten met wind
schermen, koelboksen en matrasjes melden
zich. Het belooft een mooie dag te worden.
Zevenentwintig vlaggen van verschillende naties worden elke dag weer
gehesen en gestreken. foto hielco kuipers
KATWIJK PETER VAN EGMOND
De lange rij vlaggen van allerlei
landen, die de boulevard van
Katwijk aan Zee siert, wordt el
ke ochtend gehesen door de le
den van de padvinderij. De zee
verkenners, om precies te zijn.
En elke avond om zeven uur
worden de gekleurde doeken
weer omlaag gehaald: vrijwillig.
„We krijgen er niets voor. Het
geld gaat naar de vereniging",
verklaart jeugdleider Edwin de
Wilt van de Abel Tasman wacht,
een onderdeel van de Katwijkse
Zeeverkenners. Afgezien van de
contributiebijdragen leeft de
vereniging van dit soort activi
teiten. „In de winter hebben we
de oliebollenverkoop, en verder
nog de collectes voor het Anjer
fonds en Jantje Beton."
Zevenentwintig vlaggen van
verschillende naties gaan elke
dag omhoog en weer omlaag.
De jongens moeten er vroeg
voor uit de veren. „Ik moet er
om kwart over zes uit, want ze
ven uur beginnen we", verzucht
de elfjarige Peter Beekhuis. De
zeeverkenners hebben een rou-
leringssysteem voor het vlaghij-
sen. Elke week mag er een an
dere groep aan de slag. „Zo ko
men we maar een keer per zo
mer aan de beurt. En dat is wel
lekker, want je moet er wel
vroeg voorop."
's Avonds worden de vlaggen
weer binnengehaald en door de
zeeverkenners mee naar huis
genomen. „Het gebeurt wel
eens een enkele keer dat er een
vlag wordt gestolen, maar dat is
maar zelden", vertelt De Wilt.
Eind september zijn de zeever
kenners klaar met hun taak.
Dan hebben ze een hele winter
rust. Vanaf 30 april - Koningin
nedag - begint de cyclus weer.
Bushalte
vakantiewerk
StefWeel brengt zomer door in watersportcentrum
het leuk om in een omgeving te
verkeren met veel jonge men
sen die komen watersporten.
„Al zijn de contacten die ik met
de bezoekers heb meestal
kortstondig. Zo aan de balie ben
ik vaak het meldpunt voor
eventuele problemen, die ik dan
weer aan anderen doorspeel. Zo
had laatst iemand een potlood-
venter gezien. Dan waarschuw
ik de politie.
Het is al het derde jaar dat hij
bij Vlietland werkt voor een pe
riode van zes, zeven weken in
de zomer. Dat is precies de va
kantie die hij heeft van de
Haagse Hogeschool, waar hij
bewegingstechnologie studeert.
„Het spijt me niet echt dat ik
hier moet werken, terwijl ieder
een om me heen vakantie viert.
Ik ben niet zo'n grote zonaan-
bidder. Na het werk blijf ik hier
ook niet rondhangen, maar fiets
ik lekker rustig naar mijn woon
plaats Den Haag terug."
En ook al wil hij later wel zijn
brood verdienen in.de sportwe
reld, met water zal dat wat hem
betreft niet veel meer te maken
hebben. „Met bewegingstech
nologie kun je verschillende
kanten uit, zoals bijvoorbeeld in
revalidatiecentra of als ergo
therapeut. Ik wil de kant van de
sport op en loop nu stage bij de
Nederlandse Tennis Bond. Zo
kan ik mezelf alvast een beetje
bekend maken in dat wereldje."
Het geld dat Stef verdient op
Vlietland, gebruikt hij om de
rest van het jaar niet te veel in
de problemen te komen met
zijn studiebeurs. Om de dingen
die hij leuk vindt net iets mak
kelijker te kunnen doen. „En
dan ga ik elk jaar natuurlijk op
wintersport. Dót is mijn vakan
tie, waar ik nu al voor werk."
Het werk dat StefWeel heeft bij
Watersportcentrum Vlietland,
lijkt op het eerste gezicht een
'moordbaantje'. Vooral als het
zonnetje schijnt, kan het geen
straf zijn op het centrum te ver
keren, temidden van strandgan-
gers en watersporters. „Inder
daad is het leuk werk", beaamt
Stef. „Lichamelijk veel minder
zwaar dan bij het bouwbedrijf
waar ik vier jaar heb gewerkt.
Maar soms kan het er hier wel
heel chaotisch aan toegaan en
dat maakt je meer geestelijk
moe."
Stef is receptionist in het win
keltje op het watersportterrein.
Hij verkoopt echter niet alleen
vliegers en strandemmertjes.
Zijn taak is veel meer nog het
verstrekken van informatie over
de meest uiteenlopende zaken.
„Dit is de receptie van de cam
ping en de jachthaven, maar
ook komen mensen hier om ka
no's, waterfietsen of een motor
bootje te huren. En om allerlei
vragen te stellen, zoals bijvoor
beeld of je om het gebied heen
kunt lopen of waar het naturis-
tenstrandis."
Hij heeft de baan via zijn vader
die zijn contacten heeft op de
Hiswa, de jaarlijkse beurs voor
de watersportwereld. „Mijn va
der had altijd een jachthaven in
het Friese Workum. Vandaar
dat ik wel bekend was met de
watersport. Al gingen de boten
bij ons vroeger vanaf ongeveer
zeven meter, en op Vlietland
houdt het daarjuist al mee op."
En ook al is het soms hectisch,
als er mensen in de winkel
staan, iemand een waterfiets wil
huren en óók de telefoon nog
eens gaat, over het algemeen is
StefWeel: „Elk
jaar op winter
sport, dat is
mijn vakan
tie."
foto loek
zuyderduin
MAANDAG 19 AUGUSTUS 1996
Leidsch Dagblad Horen, tien en...njdm.
p w iBBn
j) Noordwjjk^JMB
^Leiderdorp
Leidsch Ös Dagblad
Horen,zien en djdeth
Katwijkse schoonmaakploeg voor dag en dauw in touw
