ijazzi
«FesHkaiJ
Total Touch laat zich niet meer in koekjes uitbetalen
'Veel van mijn fans
weten niet eens dat
ik gitaar speel'
nORTH SE a
'Ik speelde tussen de gangsterk
Dianne Reeves: diva
voor de denkende mens
Cultuur en Kunst
ENSDAG 10 JULI 1996
Op vrijdag 12 juli barst in het
Nederlands Congresgebouw in Den
[aag weer het North Sea Jazz Festival
s. Het programma van de 21ste editie
nvat als altijd weer een aantrekkelijke
nengeling van fusion tot funk, soul,
jlues en jazzrap. Op deze pagina een
intal verhalen over hoogtepunten op
:t festival. Een volledig programma is
irkrijgbaar bij de grote postkantoren.
Franse pianist Jacky Terrasson zoekt het avontuur
Wie denkt dat de nieuwe gene
ratie jazzmuzikanten voorna
melijk bestaat uit braaf en voor
spelbaar spelende virtuoze am
bachtslieden, heeft de pianist
lacky Terrasson nog niet ge
hoord. De concerten van het
trio van deze 30-jarige Frans
man zijn één groot avontuur.
Maar ook tijdens de opname
van zijn cd's is Terrasson niet
bepaald van plan zijn impulsie
ve ideeën weg te moffelen. Op
zijn jongste cd 'Reach' speelt hij
bijvoorbeeld halverwege 'Happy
Man' ineens uitgebreid de jaren
zestig-klassieker 'Son Of A Prea
cher Man'. Hommage aan zijn
vader? Welnee, die droeg niet
bepaald het geloof uit. „Tijdens
de opname moest ik ineens aan
de film Pulp Fiction denken. Zat
dat liedje in."
Jacky Terrasson. Dit jaar staat
hij voor de vijfde keer op North
Sea. Eerder speelde hij er met
bassist Ray Brown, met tenor
saxofonist Steve Grossman en
als begeleider van zangeres Bet
ty Carter. Geen verkeerde noot
te bekennen. Jacky Terrasson
profileerde zich toen als een be
trouwbare begeleider met in
ventieve trekjes. Maar wie er vo
rig jaar bij was, toen de kleine
Fransman met zijn eigen trio in
de Carel Willink Zaal speelde,
zag een heel andere Terrasson.
Zo expressief, zo dynamisch en
zo energiek zie je ze zelden ach
ter een vleugel zitten.
Jacky Terrasson. Dertig jaar ge
leden geboren in Berlijn. Opge
groeid in Parijs. Franse vader,
Amerikaanse moeder. Voelt zich
Amerikaan met Franse trekjes.
Ik woon zelf al een paar jaar in
New York, dus ik voel me Ame
rikaan. Maar ja, tot mijn negen
tiende woonde ik in Parijs. En
die Franse instelling raak je na
tuurlijk nooit kwijt.
Een piano was er altijd in huis.
„Mijn vader speelde veel. Klas
siek. Mijn grootmoeder ook.
Ook klassiek. Vanaf mijn vijfde
had ik pianoles. Klassiek na
tuurlijk. Toen ik een jaar of
twaalf was, begon ik te improvi
seren. Ik had schoon genoeg
van die bladmuziek. Ik stopte
met lessen. Ik wilde wel verder
met piano, maar ik had geen
idee op wat voor manier. Toen
ik jazz hoorde, draaide er een
knop om. Dat was het. Wilde ik
ook. Mijn moeder bleek een
flinke collectie jazzplaten te
hebben. Nat King Cole, Billie
Holiday, Ray Charles, Miles Da
vis. Ik ben als een gek op zoek
gegaan naar iemand die me
jazzlessen kon geven. Ik kwam
bij Jeff Gardener terecht, een
Amerikaanse jazzpianist, die in
Parijs woonde. Door zijn lessen
groeide het besef dat ik de mu
ziek in wilde. Dat ik jazzpianist
wilde worden. Ik luisterde uit
sluitend naar Thelonious Monk,
Bud Powell en Bill Evans. Vier
jaar lang niets anders. Van mijn
vijftiende tot mijn negentien
de."
Tien jaar geleden ging Terras
son naar Amerika. Met een
beurs voor een jazzstudie aan
Berkelee vertrok hij richting
Boston. „Twintig was ik. Het
mooiste van Berkelee vond ik
het muzikale klimaat. In Frank
rijk kende ik behalve Paudras
geen mensen van mijn leeftijd
die zich serieus met jazz bezig
hielden. Het was heel stimule
rend om daar allemaal jonge
mensen tegen te komen die
zich heel gedreven bogen over
het oeuvre van Herbie Hancock,
John Coltrane, Charlie Parker.
Alleen had ik er na een jaar al
weer genoeg van. Ik kreeg een
goede schnabbel in een club in
Chicago. Elke avond spelen. Het
was een louche tent, met een
hoop gangsters over de vloer.
Maar ik heb daar wel leren spe
len."
Jacky Terrasson heeft inmiddels
naam gemaakt als 'akoestische
pianist'. „Toen ik de Monk
Award had gewonnen, werd ik
direct benaderd door een paar
grote platenmaatschappijen. Ik
snap ook wel dat het voor een
maatschappij een hele investe
ring is om een artiest een cd te
laten maken. Maar het verve
lende is dat ze daarom gelijk
ook het nodige te vertellen wil
len hebben over het repertoire
Jacky Terrasson: „Toen ik een jaar of twaalf was had ik schoon genoeg van die bladmuziek."
en over de manier van spelen.
Daar had ik geen trek in. Ik had
een eigen trio En ik wilde zelf
bepalen wat er op mijn cd
kwam. Ik wilde vrijheid."
Het trio van Jacky Terrasson
speelt zondagavond 14 juli
twee sets in de Carel Willink
Zaal in het Congresgebouw in
Den Haag: Jacky Terrasson
(piano), UgonnaOkewo (bas)
en Clerence Penn (drums).
Dianne Reeves is in Amerika al eens 'the
thinking men's diva' genoemd. De diva
voor de denkende mens. Al vijftien jaar is
ze één van Amerika's meest individuele
zangstylisten. Bij haar geen avondje met
een leuke selectie van songs. Bij haar is
het drama, lyrisch drama. Of het nu een
song van Joni Mitchell is, Ellingtons 'In a
sentimental mood' of een klassieker uit
het American songbook als 'My funny Va
lentine': ze lijken uit haar eigen gevoels
wereld ontstaan.
Dianne Reeves vertelt hoe ze Harold Ar-
lens 'Sing my heart' op een van haar cd's
zette. „Prachtige tekst", zegt ze. Maar ze
pompt meteen de nogal kordate originele
akkoorden ervan over tafel. Zo dus niet.
„Ik heb me alleen op de mooie melodie
zelf geconcentreerd, en we zijn er andere
akkoorden onder gaan zetten. Het gaat
over de lente, maar ik wilde er een herfst-
gevoel bij hebben. En het is bijna een an
der lied geworden. Een proces dat geldt
voor bijna alle songs die ik doe."
Zoals ze aan ttïel zit, is ze een en al
openheid. Een vrouw die zich kwetsbaar
wil opstellen, die uitdagingen aandurft.
„In wat ik zing, moet ik kwijt kunnen wat
ik voel. Daar moet je naar toe groeien. Ik
luister vaak naar Shirley
Hom, naar 'Here's to li
fe', een van mijn favo
rieten. Dan hoor je ie
mand die tegen jou
praat. Je luistert naar
iets dat heel persoonljk
is, of je het eigenlijk
niet zou mogen horen.
Dat raakte me, ik wilde
zelf ook zo'n 'storytel
ler' zijn. Belangrijker
dan een mooie stem is
jouw vermogen een
verhaal te vertellen.
Zoals zangeressen als
Mabel Mercer of Car
men McRae het mees
terlijk kunnen."
Maar het begon voor
Dianne Reeves bij Sa
rah Vaughan. Ze lacht
en zingt zachtjes Vaug-
hans versie van 'Lullaby
of birdland' over tafel.
„Ik zong haar precies
na. Dat begon op de ju
nior high school. We
hadden daar klassieke
zangles, maar mijn le
rares hield ook van Sa
rah. Ze hielp me al die
kleuren van Sarah in
mijn stem te vinden,
zonder dat die er door Dianne Reeves:
kapot ging. Ik ging net heid."
als Sarah Vaughan met mijn stem door de
notebalken, zonder dat ik wist dat zingen
ook interpreteren van woorden is. Toen ik
dat besefte ben ik naar anderen gaan luis
teren."
Belafonte
Het was trompettist Clark Terry die Dian
ne Reeves op een muziekcompetitie op
haar universiteit hoorde. Hij nam haar
mee met zijn band, het begin van een mu
zikale reis die haar door allerlei muziek
stijlen zou voeren. Ze kwam bij Sergio
Mendes terecht, toerde met hem de we
reld door, en leerde het Zuidamerikaanse
idioom kennen. Ze zong bij het orkest van
Harry Belafonte en pikte daar Afrikaanse
invloeden op. In Los Angeles zong ze bij
de groep Caldera en luisterde er naar an
dere stemmen: Flora Purikm, Urszula
Dudziak, Chaka Khan. En in de band van
pianist Billy Childs begon ze eigen werk te
schrijven. „Ik was begin twintig, ik wist
nog niet precies wat ik wilde, maar ik deed
het wel met heel mijn hart."
Ze groeide op in Denver. Haar vader
stierf toen ze twee was, haar moeder zorg
de voor haar opvoeding. Op school kwam
ze in de periode van 'bussing' terecht:
zwarte kinderen met de
bus, onder politiebegelei
ding vaak, naar traditio
neel blanke scholen. Inte
gratie met het mes op de
keel die zorgde voor on
rust en rellen op de cam
pus tussen de ouders.
Geen gelukkige periode,
weet ze. Maar wel een die
haar al vroeg op weg
hielp naar dat eigen huis
in de muziek.
„Je staat vaak onder grote
druk", zegt ze nu. „Men
sen die zeggen dat je dit
moet doen. Of juist dat.
Die zeggen dat je een
nieuwe Sarah moet wor
den, of een tweede Ella.
Of vinden dat ik geen
keus kan maken tussen
jazz en popmuziek. Ik wil
mezelf zijn, een zangeres.
Jazz heeft me improvisa
tie geleerd en dat is een
groot goed. En de traditie
van de muziek. Maar er is
maar één Sarah. Je moet
je eigen stem vinden. Je
eigen manier van fra
seren. De manier waarop
jij je ziel wilt bloot leg
gen."
Ik wilde vrij- Vrijdag 12 juli, Van Gog-
foto gpd hzaal
De twee carrières van George Benson
Vit
Hij is inmiddels een gevierde North Sea-gast.
George Benson. Vrijdag 12 juli opent de 53-
jarige zanger-gitarist het festival in de PWA-
zaal. Een dag eerder is hij hoofdgast op het
Midsummer Jazz Gala. De man die als een
uiterst moeilijk personage te boek staat, zit een
dagje op kantoor voor telefonische interviews.
Vijftien stuks, over de hele wereld. Maar zestien
of zeventien was ook geen bezwaar geweest.
Doodleuk beweert Benson dat hij met plezier
zo'n dagje zit te bellen. „Ik heb net een nieuwe
plaat uit en dan is het altijd nuttig om daarover
te praten. Misverstanden uit de weg ruimen."
geen misverstand over kan
is hoezeer Benson te
is over zijn nieuwe cd. Hij
eert in een juichstemming.
It's Right' lijkt voort te
uren op 'Breezin", de plaat
Adntig jaar geleden zorgde
Bensons grote doorbraak,
at's Right', de 'Breezin" van
ren negentig? Ik hoop het. De
ucer is in elk geval dezelfde
Tommy Lipuma. Van hem
ïtik op een manier werken
ik dat het liefste doe.
ion met muzikanten in de
eure io zitten en de songs daar
erken. Net zolang tot ik er
!den over was. Dat had ik in
jaren gedaan. Heerlijk, met
itel fantastische muzikanten
neheen.
torge Benson komt uit
burgh, Pennsylvania. Zijn
rader Thomas Collier was
nd s>; Hij deed er alles aan om de
ie George een muzikale
eft "eding te geven. Op z'n
ste was Little Georgie Benson
n beroemdheid in de lokale
itclubs. Samen met zijn vader
hij er op. Little Georgie zong,
ite en speelde ukelele.
'en hij in het begin van de
'zestig werd gecontracteerd
organist Jack McDuff, was
'oor het eerst dat hij niet als
zanger werd gevraagd maar als
gitarist. „Toen kreeg ik de kans om
jazz te spelen." Het blijkt dat hij
zichzelf eerder beschouwt als een
gitarist die ook zingt dan als een
gitaarspelende zanger. „Ik heb een
hele serie vokale hits gehad, maar
ik denk toch dat ik een plek op de
wereldkaart heb als gitarist. M'n
specialiteit is toch die gitaar. Maar
ik verkeer in de situatie dat het
grootste gedeelte van mijn fans
niet eens weet dat ik gitaar
speel..."
Lyrisch
Waar die typische Benson-
gitaarstijl vandaan komt? Hij
maakt er geen geheim van.
„Kenny Burrell, Wes Montgomery
en Grant Green. Dat waren mijn
helden. Vooral Grant Green. Zoals
die man melodieën speelde. Heel
lyrisch en tegelijk ook zo helder.
Toen ik gitaarsolo's ging spelen,
koos ik zijn richting. Natuurlijk,
om Wes Montgomery kon ik ook
niet heen. Wes en ik waren goede
vrienden. Ik was de enige gitarist
die hij wel eens op zijn gitaar liet
spelen. Als ik in het publiek zat bij
een optreden van hem, dan gaf hij
midden in een stuk zijn gitaar aan
mij. Hier, speel jij maar, zei hij
dan. En zijn speelstijl zal
ongetwijfeld in mijn spel te horen
George Benson: „Frank Sinatra loves my voice."
zijn. Maar ach, ik jatte zoveel als ik
kon van dat soort mensen. Ik
beschouw hen als mij leraren. En
betere kun je niet hebben. In mijn
spel hoor je al die gasten wel een
keer voorbij komen."
De plaat Breezin' uit 1976
beschouwt Benson als het
keerpunt in zijn carrière. „Dat
zette werkelijk alles op zijn kop.
Breezin' veranderde mijn hele
leven. Voor die tijd was het
sappelen. Veel spelen voor weinig
geld. Ineens kreeg ik vorstelijk
betaald voor mijn werk. Daarom
zette die plaat mijn hele leven op
z'n kop. Ik beschouw Breezin' als
de grootste zegening van mijn
hele leven."
Op 'L.A. Is My Lady' van Frank
Sinatra is Benson prominent
aanwezig. Heeft-ie overigens ook
heel goede herinneringen aan.
„We hadden ontzettend veel lol
toen. Maar meest opmerkelijk
vond ik dat Sinatra steeds allemaal
aardige dingen over me zei. Ik had
helemaal niet gedacht dat hij me
kende. Maar hij zei dat hij mijn
muziek fantastisch vond. Hij vond
me een goede gitarist, maar hij
hield ook erg van mijn stem. 'I
love your voice', zei hij. Ik stond
wel even te kijken. En nu, als
iemand wat over mijn stem meent
te moeten opmerken, zeg ik altijd
gelijk: Frank Sinatra loves my
voice."
George Benson, vrijdag 12 juli,
PWA-zaal; donderdag 11 juli, Mid
Summer Jazz Gala.
foto gpd
'n we heel klein waren, gingen we op
ntie naar Zuid-Frankrijk waar we op
[trand shows opvoerden. Mijn broer
M speelde drums en ik deed dan een
fje. We waren drie, vier jaar oud en lie-
'ns betalen in koekjes. Sommige kinde-
icbben onbewust een liefde voor artis-
dingen, maar als je nog zo jong bent,
niet precies wat dat is. Op een gege-
rioment werd het duidelijk dat Tjeerd
ist wilde worden en ik zangeres", ver-
frijntje Oosterhuis die samen met haar
'Tjeerd de groep Total Touch vormt.
Trijntje en Tjeerd Oosterhuis mogen dan
zeer Nederlands klinkende namen hebben,
ze doen echter in typisch Amerikaanse mu
ziek; funk, soul en R&B. Trijntje (23) en
Tjeerd (24) zijn onafscheidelijk in hun liefde
voor muziek en showbusiness, van kinds af
aan. Trijntje vertelt dat ze vroeger filmster
en actrice wilde worden en dat haar broer
als jochie van tien al in een opera meezong.
„Wij zaten op zo'n artistieke lagere school
waar we altijd gevraagd werden voor Kinde
ren Voor Kinderen-achtige voorstellingen",
herinnert Trijntje zich. Tjeerd was als kind
helemaal gek van drums en drummers.
„Mijn vader kende een drummer waar ik
helemaal idolaat van was. Ik wilde precies
dezelfde jasjes en schoenen hebben als die
.drummer. Later werd ik geobsedeerd door
pianisten", weet Tjeerd nog.
Trijntje was er snel bij. Ze kreeg zangles en
ging commercials voor de radio inzingen,
iets dat ze nog steeds doet. Tjeerd studeer
de klassieke piano, maar was toch vooral
met zijn eigen 'riedeltjes' bezig. Als duo wa
ren ze actiefin schoolbandjes, ze schreven
altijd hun eigen materiaal. Acht jaar gele
den heette hun groep al Total Touch. Eerst
als duo en later als achtkoppige band, deed
Total Touch ervaring op in het Amsterdam
se circuit. Terwijl Tjeerd zich op het com
poneren stortte, toerde zijn zusje als achter
grondzangeres bij Candy Dulfer de wereld
rond. Is het toeval dat de titelloze debuut-
cd van Total Touch bij Dulfers platenfirma
verscheen?
„Voordat ik bij Candy ging zingen, zijn
Tjeerd en ik al met een demo bij BMG ge
weest. Het bandje vond men daar wel goed,
maar ze wilden meer horen. Toen leerde ik
Candy kennen en mochten we haar zes-
tiensporenrecorder lenen. Terwijl ik met
Candy op tournee was, is Tjeerd hard aan
het werk gegaan. Vervolgens heb ik mijn
partijen ingezongen en heeft ook Candy
aan onze demo meegeholpen. Ik denk dat
het feit dat ik bij Candy in de band zat in
druk heeft gemaakt bij BMG, maar zonder
die connectie hadden we het ook wel gered.
Candy is wel een voorbeeld voor mij, ik zie
haar als m'n grote zus", lacht Trijntje.
„Nee, we vinden het niet gek als men onze
muziek Amerikaans vindt klinken", zegt
Tjeerd. „We houden nu eenmaal erg van
Amerikaanse muziek. Motown, Janet Jack
son, Alexander O' Neal, Rufus Chaka
Khan, Stevie Wonder, Mothers Finest, Ma
ze. Voor Maze hebben we vroeger wel in de
rij gestaan. Die muzikanten hebben ons erg
beïnvloed. Maar op onze plaat hoor je toch
ook Europese dansinvloeden".
Trijntje: „Van mijn zangles heb ik alleen
technische dingen geleerd, maar de manier
waarop ik zing heb ik afgekeken van talloze
zangers en zangeressen die ik her en der
heb zien optreden. Van daaruit heb ik een
eigen stijl ontwikkeld. Janet Jackson spreekt
me erg aan. Het is de manier waarop ze
zingt, sexy en stoer. Ik luister ook graag
naar Anita Baker, Oleta Adams, Will Dow
ning, Roberta Flack en Brandy".
Tjeerd Oosterhuis omschrijft de muziek van
Total Touch als een mengeling van heel
vrolijk, genietend van het leven enerzijds,
en anderzijds wat inhoudelijk serieuzere
ballads. „'For this moment only' gaat over
de dood en 'Somebody else's lover' over
liefdesverdriet. Total Touch-muziek gaat
over het leven".
Total Touch treedt vrijdag 12 juli op op
het North Sea Jazz Festival (Hoofdingang).
