!l
ZATERDAGS
BIJVOEGSEL
Groot alarm, maar de
onderwijzer mocht blijven
O'
ZATERDAG 16 MAART 1996
Basisschool Don Bosco aan de Floris van Adrichemlaan in Schalkwijk.
FOTO UNITED PHOTOS DE BOER BABETTE STAPEL
kv
lij^^ 1
nderwijzer Kamp maakte bij zijn
komst op de Haarlemse Don
Boscoschool in 1974 grote in-
op zijn collega's. In zijn klas introdu-
irde hij nieuwigheden als het 'kringge-
K-ljek', 'dramatische expressie' en de 'week-
jting'. Ook stak hij veel energie in het op-
ten van een documentatiecentrum. Een
jte, enthousiaste onderwijzer, die snel zijn
lai leek te vinden op de rooms-katholieke
ere school aan de Floris van Adrichemlaan
Schalkwijk. Bij zijn leerlingen leek hij niet
hder populair, ,,'s Ochtends kwam hij met
(deren het schoolplein oplopen, en '5 mid-
5 21 s ging hij met kinderen weer naar huis. Ze
'O' egen zijn tas en zaten bij hem in de auto",
J?1 innert Kamps collega Karin zich.
m arm, toen 22 jaar, prees zichzelf gelukkig
ze met de nieuwe leerkracht mocht sa-
irdèiwerken. Evenals Kamp gaf ze les in een
le klas. De pedagogische academie had ze
maar net voltooid en ze meende dat ze
haar 'parallel' Kamp een hoop kon leren,
betoogde ze ook tegenover de onderwijs-
''pecteur, toen die de school eens bezocht.
16/ j wilde weten hoe de samenwerking met
np was. Steeds ging hij daar maar op door
ik vroeg: 'Wat wilt u nu eigenlijk weten?'
nt ik vond gewoon alles prima. De man
heel enthousiast." Pas jaren later zou het
haar doordringen waarom de inspecteur
i toen zo interesseerde voor haar ervarin-
met collega Kamp.
[arms bewondering voor Kamp duurde
t. De samenwerking verliep steeds •stroe-
onder meer omdat Kamp zijn leerlingen
hoge cijfers gaf en blufte dat hij
met ze overweg kon dan zij. Ook ver-
Karin zich over het grillige karakter
B de man. ,,Hij kon enorm boos worden op
leerlingen. Meisjes schold hij soms uit
>r dik varken, mongool of domme trut.
Ki stond hij zo te tieren, dat ik me in het
grenzende lokaal niet meer verstaanbaar
i maken. Als ik zijn klas binnenstapte zon-
te kloppen, werd hij explosief kwaad. Een
;r zat hij er met een jongen alleen. 'Trut!
op!', gilde hij."
arin ging zich verbazen over de contacten
Kamp met de leerlingen legde. „Hij ging
t kinderen van tien, elf jaar oud naar pop-
ïcerten. Als ik bij hem thuis kwam, liepen
ar altijd leerlingen van school rond, zelfs
mijn klas. Soms zaten ze in bad en struin-
i ze in hun blootje met een handdoekje
n door het huis." Aanvankelijk was zè nog
naïef om er wat achter te zoeken. „Ik
am uit een heel beschermd milieu. Toen
voor het eerst het woord pedofiel hoorde,
>est ik dat opzoeken in een woordenboek."
1 begon zich steeds meer te verbazen. Ze
^ed haar verhaal bij directeur De Wit, in een
le
gesprek onder vier ogen in de bibliotheek,
met de deur op slot. Maar De Wit deed er
niets mee. Dus stapte Karin op de voorzitter
van het schoolbestuur af, mevrouw H. van
Son-Van Beek, de latere CDA-wethouder in
Haarlem. „Ik vertelde haar hetzelfde verhaal.
Ze zou er wat aan gaan doen, zei ze."
Geraffineerd
De flat van Kamp was maar een paar straten
van de school verwijderd, zodat hij tussende-
middag gemakkelijk leerlingen mee naar huis
kon nemen. De jongens die er kwamen, wa
ren geïmponeerd door de donkere inrichting
met ribfluwelen zitelementen. „Het was er
geheimzinnig, niet doorsnee, en dat trok", al
dus Mike (30). Iedereen was welkom. „In de
klas zei hij altijd: verveel je je, of wil je wat
drinken, kom gerust langs."
Kamp wist de kinderen op een geraffineer
de wijze aan zich te binden. „Hij speelde ie
dereen tegen elkaar uit. De een maakte hij
genadeloos af, de ander prees hij de hemel
in", vertelt Mike. „Het was een verdeel- en
heerstactiek." Tussen de jongens woedde een
heftige concurrentiestrijd om de aandacht
van de populaire meester. Ton (22): „Degene
die het langst bij hem thuis had gezeten, daar
waren we jaloers op."
Kinderen die bij Kamp in de gunst waren,
kregen toch regelmatig uitbranders. „Eerst
gaf hij je veel complimentjes, en dan viel hij
opeens gigantisch tegen je uit." Mike herin
nert zich hoe zijn spreekbeurt over voetbal
door Kamp werd afgekraakt. „Ik had er veel
werk in gestoken en kwam zelfs in mijn voet
baltenue op school. Maar hij brandde het he
lemaal af. Ik stond te huilen voor het bord.
Daarna kwam hij me troosten. Kon hij weer
aan me zitten."
De leerlingen werden gestimuleerd elkaar
veel aan te raken. Dramatische expressie
vormde een belangrijk onderdeel van het les
rooster. „Over elkaar heen liggen in de klas
bij het kringgesprek en om eikaars nek han
gen, dat was goed", aldus Mike. Kamp ging
daar heel ver in. „De vader van een jongetje
in mijn klas was overleden. Toen moest de
klas hem troosten. Eén voor één een arm om
hem heen slaan, of een hand op zijn schou
der leggen."
Achteraf bezien was de sfeer in de klas
krankjorum. „Gewoon in de bank zitten, de
den we zelden. Altijd moesten we op de
grond zitten of liggen." De kinderen raakten
er aan gewend.
Tijdens een gymnastiekles kreeg Mike een
keer een bal in zijn kruis. „Recht op mijn zak.
Ik lag op de grond en hapte naar lucht. Kamp
begon over mijn zak te wrijven. 'Doet het nu
geen pijn meer?', vroeg-ie. De hele klas stond
er om heen en vond dat gewoon. Zo raar was
'Hij koos de jongens uit die om aandacht vroegen'
Een populaire onderwijzer, meester Kamp van basisschool Don
Bosco in het Haarlemse Schalkwijk. Hij ging met leerlingen naar
popconcerten en ze waren van harte welkom in zijn flat, die
vlakbij de school lag. 'Hij zei altijd: verveel je je, of wil je wat
drinken, kom gerust langs'.
Het heeft lang geduurd voor ouders bekend werd dat die
aandachten vriendelijkheid vaak resulteerden in ontucht met
hun kinderen. Dat Kamp voor eerdere vergrijpen in Rotterdam
veroordeeld was, wisten ze niet. Ook het onderwijzend personeel
kwam daar (te) laat achter.
Slachtoffers, ouders en een ex-collega van Kamp over de ernstige
misdragingen van de gevierde onderwijzer om wiens gunst de
leerlingen in een concurrentiestrijd gewikkeld waren.
In dit artikel zijn de namen van dader,
ouders, slachtoffers en ex-collega van
Kamp om redenen van privacy gefin
geerd.
de sfeer. Ik weet nog dat ik dacht: 'Wat doet-
ie nu?'. Maar hij had zoveel macht, dat ik het
toeliet."
Na de les mocht Mike vaak nablijven, om
de klas 'alvast gezellig te maken voor de vol
gende dag'. De gordijnen gingen dicht en
Kamp streelde Mike in zijn kruis. Ondertus
sen hield hij zijn ogen gericht op de deur,
want de schoonmaakploeg kon binnenko
men. Steeds ging hij een stapje verder. Mike:
„Hij bouwde het zo op, dat je bij hem thuis
het verschil niet meer voelde met school,
want daar zat hij ook aan je. Van het een
kwam het ander, en het eindigde in bed. He
lemaal naakt en aftrekken." Kamp ontving in
zijn flat 'hele kolonnes jongens'. Mike: „Het
was gewoon wisseling van de wadht. Als jij
kwam, vertrok de vorige. Nu denk ik wel
eens: waar haalde hij de puf vandaan. Het
was te smerig voor woorden."
Op dezelfde wijze werd Ton, die op 9-jarige
leeftijd bij Kamp in de klas zat, slachtoffer.
„Hij koos de jongens uit die om aandacht
vroegen. Ik was in die tijd een jankerig jochie.
Hij gaf me liefde; ik kon hem vertellen over
mijn ouders, die gescheiden waren."Tijdens
de kringgesprekken moesten alle kinderen op
hun buik op de grond liggen. „Dan pakte hij
je hand en stopte die in zijn broek. Een keer
ben ik boos de klas uitgelopen. Voor straf
mocht ik een paar dagen niet op school ko
men."
Later kwam ook Ton bij Kamp thuis. „Daar
gingen de intimiteiten verder. Ik moest zijn
stijve penis voelen en kneden. Hij merkte wel
dat ik dat niet leuk vond. 'Kom maar bij me
terug als je 17 of 18 bent', zei hij. 'Dan heb je
die gevoelens ook en ga je het lekker vin
den'."
Verbazing
Mike's moeder was de eerste ouder die Kamp
doorzag. Ze belde directeur De Wit, nadat
haar zoon in 1980 een keer diep in de nacht
thuis was gekomen. De 12-jarige Mike had de
Don Boscoschool net verlaten en tobde over
de recente dood van zijn vader. Na lang aan
dringen biechtte hij zijn moeder op, dat hij
door Kamp het bed was ingetrokken. Zijn
moeder: „De Wit reageerde heel verbaasd.
'Wat vertelt u me nou?', zei-ie. 'Ik begrijp er
niets van. U moet hem aangeven bij de poli
tie'. Dat weigerde ik. 'Ik ben helemaal niet
van plan om mijn jongen op te offeren voor
al die anderen. Die man zit aan veel meer
kinderen, dat voel ik en dat weet ik. Ik waar
schuw u: die man moet weg'."
De Wit lichtte de voorzitter van het school
bestuur in, die op haar beurt Mike's moeder
belde. „Ik kreeg mevrouw Van Son aan de te
lefoon en gaf de hoorn direct door aan Mike.
Alles wilde ze van hem weten, in geuren en
kleuren." Daarna bleef het lang stil. „Later
heeft De Wit me opgebeld. Kamp was een
paar klassen lager gezet en mocht alleen nog
aan kleintjes lesgeven, legde hij uit. Ik zei: 'Is
dat nu wel verstandig, meneer De Wit? Die
man gaat gewoon door'."
Ook al had het telefoontje van Mike's moe
der grote commotie bij het onderwijzersteam
van de Don Boscoschool gewekt, Kamp
mocht blijven. Op een woensdagmiddag
boog voorzitter Van Son-Van Beek zich met
het team over de kwestie. Kamp was daar
niet bij, die zat een week met ziekteverlof
thuis. Onderwijzeres Karin: „Daar kregen we
te horen dat het bestuur én de onderwijzers
van de hoogste klassen al jaren wisten dat
Kamp pedofiel was. Voor hij bij ons kwam,
had hij op een school in Rotterdam ontucht
gepleegd met leerlingen. Daardoor was hij in
de gevangenis in Haarlem beland, waarna hij
in de pyschiatrische inrichting Vogelenzang
therapie had gekregen. Met medeweten van
de reclassering, de onderwijsinspectie, het
bestuur en de directie had hij op de Don Bos
coschool een tweede kans gekregen."
Het team was razend en drong aan op het
vertrek van Kamp. Karin: „Vooral ik voelde
me ontzettend genomen. Al die jaren werkte
ik met hem samen, zonder dat ik was inge
licht." Voorzitter Van Son-Van Beek zette de
zaak vervolgens naar haar hand. Er lag geen
aangifte bij de politie, deelde ze mee, dus er
was geen grond om een aanklacht tegen
Kamp in te dienen. Op straffe van disciplinai
re maatregelen kregen de onderwijzers een
zwijgplicht tegenover de ouders opgelegd.
„Dat zou de school schaden", vond zij, daar
in gesteund door directeur De Wit. Kamp
kreeg een paar gedragsregels opgelegd. Zo
mocht hij niet meer lesgeven in de hoogste
klassen en hij mocht na half vijf niet meer al
leen op school zijn. Bovendien vroeg Van
Son-Van Beek aan het team om Kamp in het
vervolg 'een beetje in de gaten houden'. Een
bespottelijk verzoek, aldus Karin. „Alsof we
daar tijd voor hadden. We stonden toch zelf
voor de klas?" Karin, tot slot, kreeg het advies
om te gaan praten met de pastoor van de
Goede Herderkerk, J. Berkhout, tevens gees
telijk adviseur van het schoolbestuur. Het ge
sprek in de pastorie staat haar nog helder
voor de geest. „Daar zat ik tussen de kruis
en de heiligenbeelden te luisteren naar een
man die alleen, maar begrip vroeg voor
Kamp. 'Kun je je niet voorstellen hoe het is
om zo te zijn? Het is toch triest voor die
man'. Ik barstte in tranen uit. Die man leek
verdorie zelf wel pedofiel. Hij deed het alleen
maar voorkomen alsof ik Kamp wilde slacht
offeren."
Begeleider
Bij Kamp in huis woonden twee jongens. Hij
had ze leren kennen in paviljoen Zuideroord,
de befaamde kliniek van psychiater Frank
van Ree op het terrein van de psychiatrische
inrichting Vogelenzang. Hier was Kamp na
het uitzitten van zijn straf voor de ontucht-
zaak in Rotterdam, in therapie gegaan bij
Van Ree. Met instemming van z'n psychiater
ging de onderwijzer in 1974 in Schalkwijk
wonen mét de twee jongens - 16 en 19 jaar
oud - die hij zou begeleiden bij hun terugkeer
in de maatschappij.
Hans was de jongste. Op 14-jarige leeftijd
had zijn vader hem laten opnemen in Vo
gelenzang, omdat de jongen spijbelde en niet
wilde deugen. „In het begin moest ik nog re
gelmatig terugkomen op Zuideroord, maar
dat werd al snel door Kamp de kop inge
drukt. 'Ik ben veel beter voor jou', zei hij."
De jaren bij Kamp in huis waren - zegt
Hans - een hel. Al gauw begon de onderwij
zer hem lastig te vallen. Hij had de jongen,
die deels financieel afhankelijk van hem was,
volledig in zijn macht. Tot drie keer toe - al
dus Hans - bond hij hem vast op een bed en
verkrachtte hem. „Altijd had hij van die
praatjes: dit is heel normaal tussen jongens
en nïannen, het is goed voor je."
Toen Hans de havo-opleiding ging volgen
aan De La Salle in Heemstede, dreigde Kamp
de directie in te lichten over Hans' psychiatri
sche verleden als hij seks met hem weigerde.
Uiteindelijk wist Hans het huis te ontvluch
ten, tot op de Westelijke Randweg achter
volgd door een woedende Kamp, die de wa
gen met verhuisspullen trachtte klem te rij
den.
Sommige leerlingen van de Don Bosco
school die bij Kamp over de vloer kwamen
herinnert Hans zich nog goed, vooral ene
Alex. Een teruggetrokken jongetje, dat thuis
veel moeilijkheden had. „Jaren later ben ik
hem nog eens tegen gekomen in Amsterdam.
Hij vertelde mij wat er in die jaren was ge
beurd en dat het gefrunnik van Kamp hem
heel onzeker had gemaakt. Niet lang daarna
heeft hij zelfmoord gepleegd."
(VERVÓLG op de volgende pagina)
BdSiSSC
