De onblusbare ambitie van
Henk van der Meyden
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1995
Hoewel de beeldcultuur maximale vormen
aanneemt, zullen de gedrukte media altijd
blijven bestaan, weet hij zeker. „Omdat tele
visie niet bijzonder meer is, omdat achter
gronden beter in woorden te verpakken zijn.
Rabin wordt vermoord en de Sunday Times
stuurt er twaalf verslaggevers op af om te la
ten uitzoeken hoe dat kon. Of hel een com
plot was. Dat bedoel ik", aldus Van der Mey-
den die aan zijn werk slechts één concessie
deed. Voor het welzijn van het dochtertje dat
hij 'nooit gedacht' had te zullen krijgen, ver
huisde hij van de grachten van Amsterdam
naar Den Haag. „Amsterdam verloedert en
dit is lekker dicht bij de zee en de duinen."
Hij brengt zijn Elisa tegenwoordig naar
school „Maar verder heeft het weinig veran
derd aan mijn leven dat ik op 53-jarige leef
tijd nog vader werd. Met journalistiek en the
ater ben ik gewoon op dezelfde voet doorge
gaan. En ik zal voorlopig nog wel even door
gaan ook. Menselijke verhalen hebben de
toekomst, daar zal de schrijvende pers het
meer en meer van moeten hebben. En daar
mee ben ik lang geleden al begonnen, dus ik
zit goed. Beter dan anderen, die 38 jaar op
me hebben afgegeven en me nu moeten
gaan nadoen."
Hij heeft ze een keer aardig te pakken ge
had, zijn critici. Schreef de teksten voor de
musical Josefine onder een schuilnaam (Ida
Washington) en lachte zich te pletter toen
collega's schreven: „Hieraan kunnen zelfs
Amerikaanse schrijvers nog een voorbeeld
nemen."
Hij had in Nederland alleen zichzelf als
voorbeeld. Als pionier van gossip- en society
nieuws die ook nog impressario werd. Maar
hij maakte het wel. Met de musical The Cot
ton Club was hij de eerste Nederlandse pro
ducent die in Londen op West End stond.
„Dat was een enorme kick, een droom die
uitkwam. Wat jij achter je schrijfmachine bi-
denkt, in grote neonletters terugzien in zo n
wereldstad. Prachtig. Dat jaag ik na en dat
houdt me jong: dromen waarmaken. Nooit
denken dat je er bent. Als je denkt dat je er
bent, ben je er geweest."
Hoe het oordeel over hem ook uitvalt, hij
brak wel die markt open in het calvinistische
Nederland. Hij tilde de sterren op een schild,
introduceerde de glitter-verhalen. Met onge
kende ijver. Nederlandse journalisten zijn lui,
vindt hij. ,;Het feit alleen al dat ze niet gelo
ven dat ik zoveel schrijf. In Amerika en Enge
land is het heel normaal dat je elke dag een
rubriek hebt. En dan doe je er ook nog elke
dag radio bij en een paar keer per dag TV.
Vergeleken met die mensen doe ik het rustig
aan."
Enig recht tot vergelijking heeft hij wel,
meent-ie. „Omdat ik 38 jaar geleden al ben
begonnen te schrijven op de manier waarop
ze in Amprika en Engeland schreven. Human
interest, meer voor vrouwen. Vrouwen hou
den daarvan. Zestig procent van de lezers
van Privé is vrouw. Dat houdt meteen in dat
veertig procent man is. Die willen we er meer
bij gaan betrekken. Met meer verhalen over
voetbal. Niet over de sport, maar over de
mensen. De story over Kluivert, het drama
VanHanegem."
En laat niemand aankomen met de smoes
dat niemand het blad leest, want daar kan
Van der Meyden alleen maar smakelijk om
lachen. Gebaseerd op het aantal mensen dat
meeleest, bladeren per week ongeveer twee
miljoen Nederlanders in Privé. „En als je de
criticasters moet geloven, doen ze dat alle
maal bij de tandarts en de kapper. Daar moe
ten dus al achttien jaar files ontstaan", merkt
hij cynisch op. „Vreemd toch dat ze daarvoor
niet willen uitkomen. Dat is een raar gevoel
van gêne. Typisch Hollands. Het is hetzelfde
als met de Telegraaf, vroeger. Niemand las
'm, maar iedereèn wist wat er in stond. Nou
ja, mij raakt het niet. Integendeel. Het houdt
het leuk. Het is een prikkel En ik hou van
prikkels. In het theater, in de journalistiek."
Een universeel
liefdesverhaal
De travestiet is in de mode.
Mannen in vrouwenkleren
boeken overal succes. )p IV
en op toneel. In het Neder
lands Congresgebouw wordt
ingespeeld op die trend. Tot
25 november loopt daar tien
dagen lang de musical Li la
ge aux Eolles, een twintig jaar
oude Franse travestieten-
klucht van Jean Poirel die ver
filmd werd en als musical
groot succes boekte op Broad
way.
In Nederland is Li Cage aux
I-'olles na de première in Am
sterdam (24*augustus) aan
een redelijk succesvolle toer
nee bezig. De Nederlandse
versie van de musical, in een
vertaling van Seth «aaikema,
met in de hoofdrollen Jacco
van Hennesse en I red Butter
trok zowel in stad als provin
cie gevulde zalen. „Omdat het
stuk humor heeft en emotie",
aldus producent Henk van der
Meyden van het bureau
Stardust dat de musical in Ne
derland presenteert.
La Cage aux Folies is in elk ge
val een optimaal glitterspekta
kei, met vijftig medewerkers
en 350 kostuums, waaronder
jurken van 20.000 gulden per
stuk. „Maar daaronder zitten
mensen", aldus Van der Mey
den. „En om die mensen gaat
het. Het is niet zozeer een tra
vestietenmusical, maar een
universeel liefdesverhaal."
'Als je denkt dat je er bent, ben je er geweest'
Henk van der Meyden: „Dromen waarmaken, dat jaag ik na en dat houdt me jong. Nooit denken dat je er bent."
gestuurd. Daar lag wat voor me. Bleek een
bedrag van duizend gulden te zijn. Lekker
natuurlijk. Zo is het balletje gaan rollen."
Het stopte pas bij zijn eigen theaterbureau
Stardust, waar op kantoor (in de villa in Den
Haag) tegenwoordig zo'n twaalf mensen wer
ken, voornamelijk vrouwen. Hij mocht het al
lemaal doen van de Telegraaf, „als er maar
nieuws uitkwam." „En dat is er uitgekomen",
zegt hij. „Er is geen journalist in Nederland
geweest die zoveel gedaan heeft voor de pro
ducenten. Ook voor anderen. Het leverde al
tijd prachtige verhalen op. Niks belangenver
strengeling, het was vrij ondernemerschap.
Van de krant heb ik altijd alle vrijheid gekre
gen om te doen wat ik wilde."
Hij maakt voor de Telegraaf nog altijd vier
pagina's in de week. „En die schrijf ik zelf',
zo weerspreekt hij de hardnekkige geruchten
als zou daarvoor een team in de weer zijn.
„Het kan omdat ik heel snel kan werken. Dat
is een kunstje dat ik me al vroeg heb aange
leerd. Daarom kan ik ook voor Privé nog din
gen doen."
k k
'Baby's, bruiloften, begrafenissen'. Grofweg
zijn het die drie B's waarmee Privé moet sco
ren, volgens Henk van der Meyden. „De
emoties van het leven. Daar gaat het om. Het
is keihard werken om er aan te komen. Men
sen denken vaak dat het leven bij zo'n blad
een lolletje is. Feestje hier, receptie daar.
Maar zo is het niet. Het is aanpakken, elke
week weer scoren. Dat heb je met de verkoop
van losse nummers. Heb je geen goed ver
haal, dan dondert je oplage meteen in el
kaar."
De oplage van Privé trekt weer aan, zegt
hij. „Goeie zomer gehad, na een mindere tijd.
We verkopen nog altijd 450.000 exemplaren
per week en we stijgen weer. Privé is nog al
tijd marktleider. Ja, het is een poosje minder
gegaan. Omdat je zoveel meer TV hebt gekre
gen. Waar mensen vroeger een blad pakten,
heb je nu programma's als Koffietijd. Maar er
komt té veel TV en eigenlijk ben ik wel blij
met al die zenders. Hoe meer er komen, des
te minder ik kijk. En dat geldt natuurlijk voor
meer mensen. Want al die programma's
moeten gevuld worden en dat gaat ten koste
van de kwaliteit. Het is te meijcen aan de re
clame. Nu al zeggen vertegenwoordigers van
grote bedrijven dat ze met hun advertenties
helemaal terug willen naar de print, naar het
gedrukte woord."
Hij kent de macht van het géschreven
woord als weinig anderen, heeft ondervon
den („wat er al niet aan rotzooi over me ge
schreven js..") en vooral doen ondervinden.
Toch zou hij zich zonder enig voorbehoud la
ten interviewen door de verslaggevers van
Privé. „Omdat we eerlijk schrijven. Want dat
doen we. Waarom kiest Linda de Mol anders
nog steeds voor mij en Privé? Waarom laat
Willeke Alberti haar verhalen door mij schrij
ven? Dat kan toch alleen als je hun vertrou
wen hebt. Ik zou wel gek zijn om dat te be
schamen. Maar aan de andere kant moet je
natuurlijk niet bang zijn om je eigen mening
te geven. Kritisch moet je altijd blijven, maar
wel oprecht kritisch. Je moet niet zomaar iets
schrijven om iemand onderuit te halen.
Doen we ook niet. Kijk, mensen die het er
niet mee eens zijn hou je altijd, dus hou je
ook processen. Maar relatief gezien worden
er tegen ons maar weinig gevoerd."
Achtenendertig jaar geleden is hij ermee be
gonnen, met de showbizz-journalistiek. Het
was niet helemaal vreemd dat hij al snel die
kant opging. Zijn vader was weliswaar slager
in Den Haag, iriaar zijn moeder en zijn oma
waren van ander vlees geboetseerd. Moeder
Van der Meyden was danseres bij de Bouw
meester-revue, grootmoeder bestierde een
artiestenpension.
Er was een verblijf bij de Nieuwe Haagsche
Courant voor nodig om hem de weg te wij
zen. „Een streng christelijk blad waar veertig
jaar geleden op zondag niets gebeurde, of
niets werd geacht te gebeuren. Ik werd een
keer bijna ontslagen toen ik op die dag bij het
circus was geweest. Niemand zou dat gewe
ten hebben, maar de clown zocht iemand om
voor lui te zetten en ik meldde me aan. Dat
werd doorverteld aan de hoofdredacteur en
ik kon bijna vertrekken. Later maakte ik ook
nog een smeuïg stukje over een ongeluk dat
op zondag was gebeurd en daarmee had ik
het helemaal gedaan. Dat was een stukje
voor de Telegraaf zei de man, en daar zat ik
een paar maanden later dan ook."
Als Haags politieverslaggever („op de
fiets") van die krant brak hij vervolgens door
naar de wereld van de glitter en glamour
dank zij een verhaal over Van Cliburn. Die
Amerikaanse pianist had op het toppunt van
de koude oorlog het Tsjaikovski-concours in
Moskou gewonnen en was tijdens een verblijf
in Nederland voor de vaderlandse pers nogal
moeilijk te benaderen. „Stuur die Van der
Meyden er maar op af', moet Telegraaf-
hoofdredacteur Stokvis geroepen hebben.
Die zat, volgens eigen zeggen, binnen een
kwartier bij Van Cliburn aan tafel in het
Haagse restaurant De Witte Brug, kreeg de
man zover dat hij nog die avond in het Kur-
haus optrad, waar prins Bernhard op dat mo
ment was, en had zijn geheel eigen verhaal.
„Voor die tijd had ik ook al eens een hoor
spel geschreven", diept Van der Meyden uit
zijn geheugen op. „Was ik mee naar regisseur
Kommer Klein gestapt. Die was niet thuis.
Heb ik in de winter, voor de deur tweeëneen
half uur op 'm zitten wachten. Toen hij
kwam, vroeg ik of ik mijn hoorspel voor
mocht lezen. Dat mocht. Ik kreeg eerst een
kop soep van zijn vrouw, daarna deden we
met z'n drieen het hoorspel. Terwijl ik dacht
dat ik er nooit meer wat van zou horen, was
het een week later de hoofdfilm, zoals dat
heette, in de Radioscoop van de AVRO."
Het verhaal over Van Cliburn en het uitge
zonden hoorspel („Ik wist dus van de me
dia"), maakten Van der Meyden meteen tot
de meest geschikte kandidaat om voor de Te
legraaf de eerste showpagina's te gaan ver
vaardigen. „Elke dag. Soms schreef ik wel ne
gen pagina's per week omdat er ook een
vrouwenpagina bijkwam, een jongerenpagi
na, de life-style. Dat hou je geen week vol,
riepen ze destijds en dat dacht ik zelf ook. El
ke dag de studio's in Hilversum af, dan naar
de krant en dan ook nog de recensies schrij
ven, dat was wel eens zwaar."
Tt
'La Cage aux Folies',
een musical met in de
hoofdrollen Jacco van
Renesse (links) en
Fred Butter, toto Pl<
Met onverholen trots gaat hij
voor in de riante Haagse villa
die hem tot kantoor en
woonhuis dient. „Vroeger van de familie Van
Nelle géWeest", meldt hij terloops. „Geheel in
Jugendstil. De woonkamer, de keuken.
Prachtig toch, ik woon hier nu twee jaar, ik ga
hier nooit meer weg." Hij duwt een deur
open: „Mijn werkkamer." Schrijfmachine op
de grond en op het bureau. „Nee, geen com
puter, tot ergernis van mijn vrouw. Alsjeblieft
zeg, geen computer. Ik tik en. ik blijf altijd tik
ken. Tikken is mijn lichaamsbeweging. Tik
ken is emotie."
Emotie. Het is het handelsmerk van Henk
van der Meyden (58). Als Telegraaf-journalist
introduceerde hij bijna veertig jaar geleden
de showbizz-journalistiek in Nederland, als
hoofdredacteur van Privé maakte hij er een
keihard vak van en als directeur van het im-
pressariaat Stard,ust beweegt hij zich aan de
andere kant van het toneel. Een verstrenge
ling van belangen waar hij vaak om werd ver
guisd. Zelf zit hij er niet mee („Ik schrijf toch
ook over produkties van anderen"), maar
collega's buitelden nogal eens over hem
heen. „Gewoon jaloezie", schokschoudert hij
en die uitspraak laat zich steeds breder sta
ven nu zelfs het dagblad dat zich als dè kwa
liteitskrant van Nederland afficheert een ru
briek als de zijne publiceert. Het verkoopt en
daarom wordt roddel tegenwoordig alom be
noemd als de 'human interest' waaronder
Van der Meyden zijn verhalen altijd al kwali
ficeerde. „Dat ik geïmiteerd word, vind ik een
mooi compliment. Een triomf en als je dat
liever schrijft: een 'grote triomf."
Er zijn maanden dat er 'inclusief de artiesten'
vijf, zeshonderd mensen voor hem in touw
zijn. Althans, voor Stardust, het theaterhu-
reau van hem en zijn vrouw Monica (Strot-
mann). Hij is de 'creatieve' man op de ach
tergrond - „Ik bedenk de projecten" - zij
heeft de dagelijkse leiding. Samen organise
ren ze van alles. „Van klassiek concert, tot
circus."
Dezer dagen produceren ze een musical.
In het Congresgebouw in Den Haag loopt La
Cage aux Folies - „Een compleet avondje uit,
met een geweldige show" - rond kerst zijn
het circussen. „Vier tegelijk. In Dresden,
Hamburg, Stuttgart en Carré", somt hij op.
„Problemen met het kerstdiner hebben we
dus niet, want we zijn beide dagen wel er
gens aan het kijken."
Hij is via de journalistiek het impressariaat
ingerold. „Bij toevaL Na het Tsjaikovsky-con-
cours van 1966 in Moskou, dat Emmy Verhey
won. Terug in Amsterdam zat ik met haar in
een taxi en de chauffeur herkende haar.
Thuis dronken we nog een glaasje wijn. Na
een fles vroeg ik: wat wil je nu nog meer? Met
Krebbers yiool spelen in het Concertgebouw,
zei ze. Regelen we toch, riep ik overmoedig.
Het lukte ook nog, het was in een ochtend
uitverkocht en ik had een prachtig verhaal
voor de krant. Daar ging het me om, maar
een paar dagen later werd ik door de toen
malige hoofdredacteur Stokvis naar de kas
Hij is de pionier van de society- en gossipjournalistiek. drong met
zijn blad Privé diep door in de wereld van glitter en glamour en
brengt met zijn bedrijf Stardust grote produkties naar Nederland.
Zoals de Broadway-musical La Cage aux Folies die in bet Haagse
Congresgebouw loopt. Henk van der Meyden. Hij werd heel lang
verguisd, maar de tijden zijn veranderd. De maatschappij heeft
afgerekend met de achtenswaardigheid.
Tegenwoordig moeten steeds meer collega 's me imiteren.
