Het ware LCKV-gevoel
laat zich niet beteugelen
U
r\
995
ZATERDAG 22 JULI 1995
'Bind iemand aan een boom en hij wordt voorzitter'
et grote jubileum-slotfeest
I moet nog komen en de kampen
van de LCKV moeten nog be
ginnen, maar de mooiste vakantie-ervaring
van dit seizoen zit er voor de vereniging al
op. Vandaag gingen 38 kinderen uit Tsjer-
nobyl vanuit het kamp in Ernst op de Hoge
Veluwe terug naar de tehuizen waarin ze wo
nen. De wezen uit de stad in Oekraïne, die
werd getroffen door een nucleaire ramp, wa
ren op kosten van de jubilerende Leidse
kampeervereniging twee weken in Neder
land.
„En ze hebben hier de tijd van hun leven
gehad", aldus LCKV-voorzitter Van Zwieten.
„Ik ben in dat kamp gaan kijken en ik vond
het prachtig om te zien hoeveel lol die kinde
ren hadden. Het was een groot feest voor ze,
want die kinderen hebben niks. Sommigen
hadden niet eens schoenen, die kwamen aan
op afgetrapte pantoffels. Daarmee konden ze
natuurlijk moeilijk door de bossen lopen,
maar de nieuwe sportschoenen die ze samen
met nieuwe kleren van sponsors kregen, wil
den ze niet aantrekken. Die vonden ze te
mooi en dat wilden ze zo houden. Toen ze ze
toch aan hadden moeten trekken, stonden ze
die schoenen 's avonds schoon te poetsen
met hun tandenborstels.
„Het heeft een hoop moeite gekost om die
kinderen hier te krijgên", zegt Van Zwieten,
die met zijn organisatie (gevestigd in de Leid
se Vestestraat) hulp kreeg van de Stichting
Kinderhulp Europa, „maar het is het allemaal
waard geweest. Die kinderen kwamen met de
bus en konden vanwege hun gezondheid niet
in het stro liggen. Dus moesten luchtbedden
en slaapzakken geregeld worden, en samen
met de reis had dat nogal wat voeten in de
aarde. Maar ik ben heel blij dat we dit gedaan
hebben. Voor mij was dit het mooiste feest
van het jubileum. Voor die kinderen hopelijk
ook."
Beeld van een LCKV-kamp uit een grijs verleden. De deelnemers waren nog op de fiets gekomen en de bagage was op karren vervoerd. Tegenwoordig is het allemaal heel anders. Alleen
de omgeving is hetzelfde gebleven. foto pr
p de open plek op de hei wijst
W hij om zich heen. „Hier ergens
werd ik als jongetje aan een
m vastgebonden", herinnert hij zich.
dens een kamp vonden ze me zo verve-
dat ze me er op een gegeven'moment
;naan hebben gezet en met chocopasta
idben ingesmeerd. Eigenlijk kan dat na-
lijk niet, maar ik kan nu wel begrijpen
rom ze het hebben gedaan. Ik was in die
écht vervelend."
ij heeft er niks aan overgehouden. Inte-
deel. Jan van Zwieten (42) is het jeugd-
k ingegaan en is tegenwoordig zelfs voor-
i ir van de LCKV, de Leidse Christelijke
ïpeervereniging onder welks vlag hij zo'n
ig jaar geleden tegen die straf opliep. 'Op
p', in Heerde op de Veluwe. Daar lopen
op een druilerige dinsdag, zo'n zestig
-stafleden rond over het terrein dat net is
richt. Deze zaterdag beginnen de jeugd-
ti inties van de LCKV en voornamelijk jeug-
opzetploegen hebben op de locaties
het nodig is de tenten opgetrokken, de
pbakken gevuld met stro en de WC's
rgezet. Potten op een houten vlonder, bo-
een gat in de grond, omringd door
doek.
M leerde' is het meest primitieve terrein van
e vereniging, maar de oud-voórzitters, pen-
le (meesters, hoofdleiders en stafleden die
tochtje maken ter gelegenheid van het
arig jubileum van de club, verbazen zich
r de luxe. Zij vinden zo'n HUDO ('Houd
Darmen Open') al een hele verbetering,
:zet tegen wijze waarop zij hun behoefte
;sten doen. En dat er maar een enkele
ip is voor de watervoorziening voor twee-
vertig deelnemers en veertien leiders, be-
t de charme vinden ze nog altijd.
'at dat betreft is er niets veranderd. Uit
recent gehouden enquête is gebleken dat
de eenvoud bepalend is voor de aan-
3 kingskracht die de LCKV heeft op de te-
^woor^ige jeugd. Elk jaar loopt het storm
ifir de 37 weekkampen die worden georga-
:erd in eigen land, de Ardennen en Frank-
Met zo'n 1500 deelnemers uit Leiden en
;eving is de club de grootste van de twin-
campeerverenigingen die Nederland rijk
inds 1920, het jaar dat als oprichtingsda-
wordt aangehouden, moet zo ongeveer
lalve Sleutelstad wel een keertje zijn mee-
ll eest.
Avontuurlijk
n best", zegt oud-staflid Hans van Oos-
„De LCKV is altijd populair geweest. Het
inFt natuurlijk ook iets avontuurlijks, met
groep in zo'n bos of in de Ardennen. Gi-
spelen bij het kampvuur, meedoen aan
nachtspel, wassen bij de pomp - dat is
antisch en spreekt veel jongeren aan."
ij wordt bijgevallen door Maurice v.d.
:k die deel uitmaakt van de opzetploeg in
rde en PR-man van de club is. In die hoe-
gheid verkoopt hij de LCKV op de sterke
ten. Op de lage prijzen 'omdat het alle-
11 vrijwilligerswerk is', het enthousiasme
Ie veiligheid. „Er is bijna nooit iets ern-
I gebeurd. En zou er wat gebeuren dan is
imiddellijk hulp. Op iedere drie kinderen
gaat er een staflid mee en d^e meeste stafle
den hebben een EHBO-opleiding gehad. Die
stafleden zijn bovendien vaak jong en vooral
enthousiast. Voor hen is het ook vakantie en
daarom doen ze net zo gek als de deelne
mers. Dat plezier werkt aanstekelijk op de
jongeren, die heel vriendschappelijk met de
leiding om kunnen gaan en daardoor een ge
voel van grote wijheid hebben."
Bijkomende attractie is dat de LCKV de
trends in vakantieland volgt en voor iedere
leeftijdsgroep tussen 8 tot 19 faar 'aparte'
kampen organiseert, toegesneden op de stij
gende behoefte aan avontuur. Van een week
je ("nooit langer vanwege het vermoeiende
karakter") in de bossen op de Veluwe, via een
survival in de Ardennen, tot zeven dagen op
Terschelling, zeilkampen in Friesland en
trektochten door Frankrijk en volgend jaar
door Wales. Al die elementen spreken kenne
lijk zodanig aan dat ook de jongeren van de
huidige 'patatgeneratie' de luxe van de eigen
omgeving eenmaal per jaar graag inruilen
voor de primitiviteit van zo'n kamp.
Traditie
Natuurlijk geldt het niet voor iedereen. Hele
groepen jongeren doen zulke vakanties af als
geitenwollen-sokken bezigheden. Als 'kinder
achtig gedoe, met die kampspelletjes, die
liedjes en zo'n ontgroening', waar debutan
ten nog altijd tegenaan lopen. „Als verschijn
sel is zo'n ontgroening ook niet meer van de
ze tijd, maar we houden 't erin omdat het al
leen nog maar dolle pret is", zegt voorzitter
Van Zwieten die. best kan begrijpen dat er
ook jongeren zijn die dit soort kampen abso
luut niet zien zitten.
„Moeilijk te vatten misschien voor de
LCKV-gekken, maar we moeten er wel voor
waken dat we die jongeren als vreemd gaan
beschouwen. Dat zijn ze natuurlijk niet, want
in onze kampen moet je wel een super-
groepsmens zijn", beseft hij. „En dat is na
tuurlijk niet iedereen", zo verwijst hij naar de
cijfers waaruit blijkt dat de helft van de 1500
deelnemers jaarlijks 'nieuw" is.
De andere helft is behept met een speciaal
soort virus en blijft terugkomen. „Omdat het
onwijs spannend'en onwijs gezellig is", beto
gen Johan en Robin, twee tieners die in eigen
omgeving bepaald niet bekend staan als
'watjes', maar die al jaren met de LCKV mee
gaan. „Om de kick van de spelen, de sfeer, de
gezelligheid in de tent. Het is onwijs gaaf.
Zonder te douchen je slaapzak in, tot diep in
de nacht bezig zijn met een dropping of een
spel. Lekker maf doen, zonder dat iemand er
wat van zegt. Het is allemaal heel anders dan
thuis. Veel vrijer."
Die vrijheid dateert overigens pas van de
laatste decennia. „Vroeger zouden we niet
meegegaan zijn, toen was alles heel strak ge
organiseerd", weet het tweetal uit verhalen
van hun ouders, die dateren uit de tijd waar
in de gezagsverhoudingen duidelijk waren en
waarin de christelijke C van LCKV nog wel
erg nadrukkelijk centraal stond.
Hoezeer dat het geval was, wordt tijdens de
reünie van oud-stafleden nog eens treffend
onder woorden gebracht. Door Henk van
Leeuwen bijvoorbeeld. De 75-jarige ging al in
De helft van de bevolking moet al een keertje met de club
meegeweest zijn: de LCKV is dan ook een begrip in Leiden en
omgeving. De Leidse Christelijke Kampeervereniging, die
vandaag aan het seizoen begint, bestaat precies 75 jaar en er zijn
maar twee manieren om ertegen aan te kijken. Of je vindt het
maar een primitieve, halfzachte beweging of je bent er voor eens
en voor altijd aan verslingerd. Dan geldt onvoorwaardelijk: 'Eens
een LCKVer, altijd een LCKVer'.
hijsen van de vlag en het zingen van zulk
soort liederen, is er niet meer bij. Natuurlijk
wordt er nog wel gezongen, maar anders. Te
genwoordig wordt er ook housemuziek ge
draaid tijdens de kampen."
1936 ('110 kilometer op de fiets') mee naar
Heerde. „En in die jaren zaten er veel onder
wijzers en predikanten in de leiding. De tent
chefs waren vaak theologiestudenten, die
hoogdravende preken hielden waarvan de
meeste jongens niks begrepen", weet hij nog
uit die tijd.
Hij weet ook waarom er zoveel studenten
meegingen. Christelijke studenten mochten
geen lid worden van het corps en meldden
zich daarom aan bij Christelijke JongeMan-
nen Verenigingen (CJMV), zo diept hij op uit
de historie. En uit de fusie van zo'n CJMV en
een jongelingenverening die de studenten
zelf hadden opgericht om 'vakantiekampen
te organiseren voor arbeidersjongens', kwam
in 1920 de LCKV voort. „Logisch dus dat er
zoveel studenten als tentchef meegingen."
Sport en spel
Eerste bestemming van de fusieclub was Kat
wijk, vervolgens ging het ('Met de blauwe
tram en lopend') naar Noordwijkerhout en
nadien werd het doel de Veluwe. „Eerst op de
fiets, later met de trein, vervolgens met de
bus." Daar verliepen ook de eerste kampen
na de oorlog nog geheel in studentikoze
sfeer, zoals Kees Bonnet zich maar al te goed
herinnert. „De leiding berustte bij een domi
nee en een jonkheer", weet de kassier in rus
te nog. „En ik herinner me dat er dagelijks ta
feldebatten werden gehouden."
Uiteraard werd er ook toen al veel aan
sport en spel gedaan, wat ook nu nog tot de
favoriete bezigheden behoort. Evenals het
uitdagen van de vertegenwoordigers van het
andere geslacht. Henk van Leeuwen: „Vlak
na de oorlog kreeg je de eerste meisjeskam
pen. Was er een in de buurt, dan wilde je
daar wel op bezoek. Ik zal maar niet vertellen
hoeveel voorzorgsmaatregelen er genomen
werden, maar aardig was wel dat alle jongens
voor het bezoek hun blaas moesten legen.
Het was niet gepast om in het meisjeskamp
naar het toilet te gaan. Omgekeerd gebeurde
dat overigens wel", lacht hij. „En dan was er
een opvallende bereidheid de dames in het
donker bij te lichten."
Nu de kampen allang gemengd zijn, is er
ook wat dat betreft maar weinig veranderd.
In de onderlinge discussies gaan de 'wensen'
uiteraard wel verder dan bijlichten, maar uit
de enquête is gebleken dat jongens en meis
jes absoluut geen problemen hebben met het
gescheiden slapen. „Er wordt wel stoer over
gedaan, maar de meesten menen dat niet",
weten oudere leden van de LCKV zeker. Zou
den ze het wel menen en uitvoeren dan zou
dat het einde betekenen van een aloude tra
ditie. Een continu repeterend ritueel, dat wil
dat de jongens 's nachts stiekem overlopen
naar de tenten van de meisjes. Wat ze er
moeten, weten de meesten zelf niet, maar het
hoort er nu eenmaal bij.
„Deden wij ook al, achterin de jaren vijf
tig", zo kijkt Jan Timmers terug op zijn eigen
tijd als 'kamper' en hoofdleider. „Was er een
meisjeskamp op een paar honderd meter af
stand, dan gingen we daar 's nachts de pan
nen of de mokken weghalen. Dat
was gewoon de sport." Dwalend
over de hei bij Heerde, komen bij
de leraar creatieve vakken allerlei
herinneringen los. Voor even is
ftij terug in de jaren vijftig. „Als je
hier vroeger als stadsjongen over
die zandweggetjes met de bus de
bossen in kwam rijden, waande
je je aan het einde van de wereld.
Ik zie mezelf nog staan mét een
bijl in mijn handen, om hout te
hakken voor het vuur waarop
werd gekookt. En ik moet nog al
tijd aan die tijd denken als ik de
geur van hout ruik."
Hij is de enige niet. De LCKV
zit veel l^idenaars in het bloed,
zoals bleek tijdens de receptie in
april en de reünie van dinsdag.
Voortdurend worden op die da
gen spontaan kampliederen aan
geheven en velen wanen zich op
die momenten even terug bij het
hijsen van de vlag op het kam
peerterrein. Tijdens de herinne-
ringstocht van de oud-stafleden
gaat dat in Heerde met enig 'ou
derwets' ceremonieel en gezang
gepaard. „En dat is dus wel ver
anderd", komt Maurice v.d.
Broek vertellen. „Het elke dag
Eigentijds
De LCKV is dan ook met zijn tijd meegegaan.
Onlangs werd de huisstijl ingrijpend veran
derd en leiding en de organisatie van de
kampen zelf, zijn heel wat losser en eigentijd
ser geworden. „Vroeger kwam je het padvin
derstype nog wel eens tegen, maar zo'n hou
ding past niet meer in de maatschappij en
dus ook niet in de LCKV", zegt voorzitter Jan
van Zwieten over zijn club die trouw is geble
ven aan de principes maar nu wel meer wil
zijn dan een kampeervereniging alleen. „De
doelstelling is niet veranderd", betoogt hij.
„Die is nog steeds dat we jongeren een va
kantie willen bezorgen. En voor jongeren die
dat eigenlijk niet kunnen betalen, is er nog
altijd een reductiefonds. Vroeger schaamden
mensen zich ervoor om daarvan gebruik te
maken en moesten we er kandidaten voor
zoeken. Maar de laatste vijf jaar wordt er zo
stevig gebruik van gemaakt dat we moeite
hebben het fonds op peil te houden."
Dat gebeurt met giften van deelnemers en
daar komt het sociale karakter van de LCKV verzekerd."
wel heel duidelijk tot uiting, vindt Van Zwie- Over 75 jaar staan
ten, die er op kan wijzen dat de deelnemers
aan de kampen afkomstig zijn uit alle gele
dingen van de maatschappij. „En of het nu
kinderen van politici zijn, of van wie dan ook
- voor velen geldt e'e'n keer LCKVer, altijd
LCKVer. We halen ze er meestal zo uit. Jon
geren die zo enthousiast zijn dat ze na hun
eigen kamp meteen tentchef in een ander
kamp worden, of die wel in de materiaal-
ploeg willen komen", zegt hij. „Heel belang
rijk natuurlijk, want doordat we het zelf on
derhouden, gaat ons materiaal wel twintig
jaar mee. Mede daardoor kunnen we de prij
zen zo laag houden en kunnen we ons ook
op dat punt onderscheiden. Alles mag ook bij
ons in de kampen, een deelnemer moet al
leen niet aan de tent komen. Dat is een soort
heiligschennis."
Continuïteit
Maar dat hoeven we niet eens te zeggen,
voegt hij er onmiddellijk aan toe, want deel
nemers komen nooit aan de tenten. Deelne
mers die het LCKV-virus eenmaal te pakken
hebben, staan wel in de rij om zelf staflid te
worden. „Dat kan al op 17-jarige leeftijd",
zegt PR-man Maurice v.d. Broek „en dat is
ook de garantie voor de toekomst. Natuurlijk
moeten er ook oudere stafleden bijzijn voor
de ervaring, maar met die jongere tentchefs
raak je niet te ver verwijderd van de jongste
leeftijdsgroepen en kinderen vinden het
prachtig om om te gaan met tieners die zelf
staan te housen en nog net zo maf kunnen
doen als zijzelf. We laten dat balletje bewust
doorrollen, want zo hou je de verjonging erin,
je houdt een vinger aan de grillen en je houdt
het enthousiasme. Daarmee is je continuïteit
hier dan ook weer,
weet praeses Jan van Zwieten tijdens de reü
nie ter gelegenheid van het jubileumfeest ze
ker. „Je ziet het aan deze mensen. Ze blijven
heel erg betrokken bij de vereniging. Bel ze
midden in de nacht en ze komen", consta
teert de voorzitter, die als geen ander weet
dat het ware LCKV-gevoel zich niet laat be
teugelen. „Bind iemand vast aan een boom
en hij wordt voorzitter."
Voorzitter Jan van Zwieten aan het Indische buffet tijdens de reünie voor oud-stafleden. Achter hem Hans van
Oosten, die de tegenwoordige praeses ooit aan een boom vastzette, 'omdat ie zo verschrikkelijk vervelend
was.' De twee zetten even later een boom op over die actie. Is Van Zwieten nou dankzij of ondanks die 'straf
actie' voorzitter geworden?! foto holvastmarklamers
