Een oorlogsveterane in muziek T 192 J ZATERDAG 1 JUL11995 Marianne Faithfull zingt op nieuwe CD over wie ze is en waar ze in gelooft -i d axichauffeur Maarten Spanjer wordt steeds vaker herkend, en dus bedacht de redactie van zijn Irogramma dat het misschien wel aardig zou om heel bekende mensen een ritje te la- en maken. Richard Krajicek, Joe Cocker, Ma- ianne Faithfull. Een interview op locatie. In iet geval van de zangeres zeurde Spanjer wel irtéél erg door over haar relatie met Mick Jag- nier. gf Dat is de reden waarom de kijker het bij- ondere taxiritje niet zal zien. Want Marian- le mag dan uitgegroeid zijn tot de Mariene ac)ietrich van de jaren negentig, dat wil nog "riet zeggen dat ze zich elke keer maar weer ™at vertellen waar de bloemen zijn. Het oorval vertelt iets over onze stereotiepe ma van kijken naar bekende personen, ipanjer zal misschien wel altijd de taxichauf- ïur blijven en Faithfull de betreurde minna- es van Jagger. j Terwijl het met een dame op leeftijd altijd jardig thee drinken is. Onder het mom van en gezond bakje leut kringelt vanzelf de on deugd omhoog. Marianne Faithfull slaat één Cenetkoust been over het andere en roept dat iet werk voor de lol komt. Zo lang die belo- ting maar voor de arbeidzamen ligt te wach- .211, leidt ze nog geen gemummificeerd leven, j £g ik snel. Niet dan? Ja, toch. Roerende eensgezind- :id. „Tegenwoordig moet ik me zorgen ma in over de discipline van dit vak", zegt ze, irwijl ze zich hardop afvraagt of ze straks de idische, de Italiaanse of de Franse keuken iet een bezoek zal vereren. Heb ik geen sug- sties? „Het is een van de weinige genoegens die nog kan combineren met het tourneele- en. Op de eerste plaats komt de performan- e. Is die slecht, dan kan ik wel inpakken, jee, je hoeft me niet te herinneren aan die eer dat ik zowat straal bezopen van het po- ium van Paradiso struikelde. Drank is uit en boze, althans in grote hoeveelheden. Irugs? Absoluut niet. Seks is niet echt je dat, je bent dan de hele nacht op. Nee, het is -en filmpje zien, een boek lezen. Het echte jetere tourneebestaan is goed eten en het jrekken van vermoeide benen tijdens een prte wandeling." ittpedsel is toch een aardige metafoor voor fk? IgUcht hard en innemend) „Ja! Af jij! Het is )k een aardige vervanging van vermoeid- Ij: sid. Ik heb leren omgaan met het leven dat nu leid. Ik denk meer na over wat ik moet aen dan vroeger. Mijn plaat A Secret Life )rmt daar de weerspiegeling van. Ik ben )oit zo'n chirpie chirpie cheep cheep-meis'je weest, maar ik sta positiever in het leven vroeger. Ik ben nog steeds behoorlijk waad over sommige dingen, maar ik heb ezelfin de hand." mvoud is toch iets anders. In de proloog van Secret Life haal je Dante Alighieri (van La vina Commedia) aan, in de epiloog duikt mkespeare (tekstfragment uit The Storm) Je spreekt op statige toon teksten uit over >op op leven en de eindigheid ervan, dat al- j(Js getoonzet op de romige muziek van Angelo ulalamenri, die we natuurlijk kennen van ft plaatsje Twin Peaks. Dat is nogal monu- entaal. aat me daar Angelo de schuld van geven. wilde graag dat ik in een paar regels zou irtellen wat me beweegt in dit leven, en aar het toe leidt. Als ik naar New York ga n wekenlang onder te duiken in een opna- estudio, dan heb ik altijd al het idee dat ik een veteraan terugkeer naar de jungle van etnam, maar dit verzoek viel me zwaar, este Marianne, graag het leitmotiv van je wen in acht regels. Je eigen manifest'. |.,Wie je bent en waar je in gelooft, in acht 'ls? Ik begaf het bijna. Je wordt bedankt! heb het geprobeerd, echt. Maar ik kon het 't. Toen bedacht ik me waar ik de zinnen >u kunnen vinden die dat manifest voor mij luden weergeven. Op één van de Newyork- metrostations staan regels uit La Divina Marianne Faithfull: „Ik ben nog steeds behoorlijk kwaad over sommige dingen, maar ik heb mezelf in de hand." Een geruchtmakende affaire met Mick Jagger en aanhoudende verhalen over fors heroïnegebruik leverden Marianne Faithfidl in de jaren zestig een reputatie op die wel wat vergelijkbaar was met die van Jackie Kennedy. Pas na 1979 (Broken English) weet ze zich te profileren als een artieste met diepgang en een actrice van niveau. Op haar nieuwe CD, A Secret Life, geeft ze haar gevoelsleven gedeeltelijk bloot en werkt ze samen met de hofcomponist van Twin Peaks, Angelo Badalamenti. Op 6 juli staat ze eenmalig in Theater Carré, als een jaren-negentigversie van Mariene Dietrich. Commedia. Kende ik uit mijn leven als actrice, na tuurlijk, maar je maakt ze nooit helemaal van toepas sing op het leven." De metafoor uit dit fragment is natuurlijk die van het och tendlicht dat op ons levens pad schijnt. (Ze zet een brilletje op en met plechtige stem draagt ze het gedicht voor) „Ik zal je niet tegenspreken. Natuurlijk heb ik me gewaagd in het donkere bos dat Dante be schrijft en heb ik moeten zoeken naar de weg naar buiten. Ik neem de tekst echt letterlijk. Ik heb mazzel gehad: ik ben er niet op eigen kracht in geslaagd om mijn hachje te redden. Maar de epiloog is misschien wel onthullender." In dat slotwoord venvijs je naar de bevrijden de slaap aan het eind van onze kleine le ventjes. „Op dit album zingen we veel over de nacht en dus over de dood. Maar ook over de illusie die dit leven is, en over de rol die we als ac teur of actrice spelen. Ik geloof daarin. Badalamenti wilde een manifesto. Ik wilde nooit vertellen wat me beweegt: mijn hele le ven heb ik dat weten te vermijden. Nu ik het uiteindelijk op zijn verzoek heb gedaan, voelt het als bevrijdend aan. Je moet altijd op je hoede zijn om niet te veel over jezelf te ver klappen, want je wordt er zo voorspelbaar en melig van. „Badalamenti kende ik natuurlijk van Twin Peaks, maar ook van zijn filmmuziek voor Blue Velvet en The Comfort of Strangers. Zijn FOTO MICHEL COMTE nis van zaken over mezelf schrijven: hoewel mijn tek sten zelden alleen op mezelf slaan." Gaat de rock kapot aan zich zelf? Heb je The Rolling Stones op tournee gezien? muziek klinkt vaak beter dan de beelden ogen. Als je ooit rondloopt met de gedachte dat je een plaat wilt maken die als een film soundtrack aandoet, dan kom je bij hem uit. Maar ik durfde niet van hem te dromen, tot een wederzijdse vriend over de gedachte be gon. Het kostte me twee jaar om hem zover te krijgen en nog eens drie om dit project stukje bij beetje af te ronden. Badalamenti doet namelijk duizend dingen tegelijk, zoals iedereen in de filmindustrie. „Natuurlijk kan ik wachten: ik ken weinig andere zangeressen die daartoe bereid zijn, maar ik heb het wachten wel geleerd." Laat me een voorbeeld geven. Neem de tekst van Flaming September, duidelijk een sleu tellied op deze plaat. Een oudere vrouw over ziet nog een maal... „Het is ook de eerste song die we samen maakten. Ik schreef de tekst thuis, faxte hem de regels. Hij belde op om te bevestigen dat hij ze mooi vond. Toen hoorde ik maanden lang niets, en besloot ik dat dit samenwer kingsproject niet te realiseren zou zijn. Weer een paar weken later trof ik hem in New York en stond ik op het punt hem'de mantel uit te vegen. Over zijn gezicht lag een zelfvoldane grijns. Hij speelde op de piano de muziek die hij op Flaming September had geschreven. Ik vond het briljant en besefte dat ik door de hel moest marcheren om samen een collectie songs te kunnen schrijven." „Nee, nog niet. Het is amper voorstelbaar dat ze dit nog even doen. Nee, ik geloof niet dat de muziek waar zij voor staan morgen ophoudt, om dat er geen functie meer voor is. De show die ik zelf naar Amsterdam breng is een rock 'n roll-show. Als ik het zelf nog doe, waarom de Stones dan niet? Flaming September is natuurlijk de metafoor voor Mick Jagger. Hij is de verper soonlijking voor de ouder en ouder worden de jeugd. Zolang ze werken, zolang ze nog adem hebben voor deze muziek, is de rock 'n roll nog niet dood. De Stones hebben dat nog steeds." Jij klimt ook nog steeds het podium op. „Je kunt het met niets vergelijken. Er is niets beters dan optreden, je helemaal geven. Ik houd van de muziek die Badalamenti heeft geschreven, maar in de concertzaal kan ik onmogelijk met tientallen strijkers de sfeer „Ik ken die gedachte: ik heb de September van de plaatopnamen recreëren. Natuurlijk Nog even over de song zelf. September staat voor het moment waarop je je nu in het leven bevindt? Song van Kun Weill uitgevoerd, maar het was ook werkelijk september toen ik die tekst schreef. Ze gaat ook niet direct over mezelf. *Het is een metafoor voor rock 'n roll, nu het jeugdige er wel zo'n beetje af is. Nee, net be schrijft niet de uiteindelijke ondergang van de muziek. Ik heb het wel letterlijk over mijn eigen geknakte jeugd. Ik kan slechts met ken zou dat ideaal zijn en als mijn adviseur Denny Cordell niet tijdens de produktie was overledep, zou het ook zo in Carnegie Hall zijn uitgevoerd al was het maar eenmalig. Deze vertaling in een rockarrangement is de enige andere, bruikbare mogelijkheid. Per slot van rekening kan ik zowel met een orkest als met een band uit de voeten." Veel van je teksten op A Secret Life verraden dat je hebt gekeken naar de manier waarop dialogen in filmscripts tot stand komen. In The Wedding vertel je het verhaal van een re latie vanuit het gezichtspunt van man en vrouw. In She idem dito. „Onze discussies gingen vooral over de vraag wie je jouw verhaal laat vertellen. In The Stars Line Up hanteren we die wisseling van on derwerp ook. Natuurlijk denk ik na over de vraag hoe mensen over mij denken. Mis schien heeft het met het klimmen der jaren te maken dat je beseft dat je niet alles uitslui tend door je eigen bril kunt waarnemen. Als je alleen autobiografisch schrijft, dan luistert op den duur niemand meer naar je proble men en zorgen. Je moet wel je eigen ervaring gebruiken, maar dan zó dat je je ook afvraagt hoe bijvoorbeeld een man naar jouw gedrag kijkt." Zoals in Love in the Afternoon, waarin een vrouw het initiatief neemt voor een vrijpartij tje zonder verpl ich ti ngen „Nou, daar handelt de vrouw zoals een ste reotiepe man zich in een dergelijke situatie gedraagt. Toen ik die tekst aan Angelo Badalamenti gaf, dacht hij dat die tekst over hem ging. Hij vertelde hoe hij als aanstor mend componist werd versierd door een le venswijze vrouw. Hij is er nooit van losgeko men. Ik ben vijftien jaar geleden aan die tekst begonnen. Het idee was er al, alleen de erva ring niet. Dat je de liefde nodig kunt hebben, maar de verliefdheid kunt missen als kies- pijn. „Ik heb me altijd verzet tegen het heeld dat ik nog eens in de voetsporen van Dietrich zou treden. Zo'n grandioze dame, neem die relatie ze met Burt Bacharach heeft gehad dat moet toch een enorme geschiedenis zijn geweest. Toen ik jonger was, begreep ik het verband ook niet dat de mensen tussen haar en mijn leven zagen. Dat ligt ook niet zo voor de hand. Het is moeilijk om mezelf te zien als een oorlogsveterane, maar ik veronderstel dat ik aardig aan die omschrijving voldoe. „In tegenstelling tot zoveel anderen leef ik nog, ligt de 'oorlog' van de sixties achter de rug, maar denken de latere generaties nog net zo aan de Summer of Love terug als onze ouders aan de Tweede Wereldoorlog. Ik houd van mensen als. Mariene, omdat ze echte professionals zijn. Ze verstaan de kunst om alle vuilnis van het leven bij de deur te zetten en zich te concentreren op die dingen die werkelijk belangrijk voor hen zijn. Toen Bacharach uit haar hand at, besefte hij waar schijnlijk niet eens ten volle welke ervaring hij opdeed. „Ik denk dat Mariene te lang is doorge gaan. Ik denk dat ik eerder de eer aan mezelf zou houden. Ik wil niet zo lang op het podi um staan dat ik een karikatuur van mezelf word. Misschien is dat de reden dat ik nu zo hardwerk." Het komt me voor dat je juist alleen maar ge wonnen hebt met het klimmen der jaren. „Ik ben een Steenbok, net als Mariene Diet rich. Het ligt in onze aard dat we pas op late re leeftijd tot bloei en kracht komen. Het heeft me niet verbaasd dat ik pas na mijn dertigste mezelf ben geworden. Tot die tijd, misschien nog wel langer, was ik diegene voor wie jij of het publiek me aanzag. Nu ben ik wie ik ben, om de mensen dat nou leuk vinden of niet." Wat bepaalt nou precies het moment waarop je zult stoppen? „Ik wil het niet echt opgeven: ik ben gelukkig. Ik ben nu 48, dus ik kan me niet voorstellen dat ik dit leven nog langer dan een jaar of tien volhoud. Ik wil nog zo graag een aantal grote rollen spelen, als actrice en als zange res, voordat het doek voor de laatste keer op gaat. De Zeven Doodzonden van Brecht doen in Wenen. This is my Life doen in het nieuwe Rock 'n Roll-cabaret in New York. En dan een echt Requiem."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1995 | | pagina 33