De tevredenheid
van Glenn Helder
ZATERDAG 3 JUN11995
Glenn Helder even terug in Lei
den. Het gaat de linksbuiten voor
de wind in Engeland.
foto loek zuyderduin
Ook in de zomermaanden slokt voet
bal een groot deel van de tijd van
Glenn Helder op. Hij is net terug van
een'tiip naar China met Arsenal en'wachtte in een
Amsterdams hotel een paar dagen vergeefs op een
telefoontje van Hiddink voor de interland tegen
Wit-Rusland. Als het niet zou komen, zou hij hij
naar Suriname gaan, de zogeheten Suri-profs ach
terna die daar aan een -promotietour bezig zijn.
Uiteindelijk belde Hiddink alsnog, omdat Over-
mars niet helemaal fit bleek. Pas als het Oranje
avontuurtje voorbij is, kan Helder enkele weken
rusten. Op 17 juli begint de eerste training weer
op Highbury, de thuishaven van the Gunners,
zoals Arsenal in de volksmond heet.
„Yo broertje, hoe is het dan?!' De loodzware
mannenstem van zijn volledig kaalgeschoren
broer John klinkt over het zonnige terras op de
plek waar Oude en Nieuwe Rijn in Leiden samen
vloeien. Daar loopt de komst van Glenn Helder uit
op een kleine familiereünie. Moeder is meegeko
men, John komt even langs en zijn andere broer
Mark belt via de zaktelefoon-op. Glenn is een druk
bezet man geworden, dus als hij even in Leiden is,
moet iedereen even gedag zeggen.
„Voor Leiden houd ik altijd een zwak", zegt
Helder. „Ik heb hier veel vrienden en ik mag graag
naar Mark kijken bij Roodenburg. Ik ben hier op
gegroeid en ik vind het leuk als ik in kranten of op
TV 'de Leidenaar' wordt genoemd. Je hoeft hier
niet te gaan stappen, maar Leiden blijft toch wel
m'n stadje."
Lof
Hij oogt zoals altijd: jongensachtig en zelfverze
kerd. Zijn kleding is losjes, de vlassnor en 'natte'
krulletjes die hij tijdens wedstrijden opsteekt,
draagt hij ook nog altijd hetzelfde. „Arsenal is de
absolute top", roept hij enthousiast. „Wét een
club. Vrijwel elke zaterdag zitten er 35.000 man op
de tribune en alles is tot in de puntjes geregeld. De
jeugdopleiding is bijna te vergelijken met die van
Ajax, met dit verschil dat de spelertjes daar de
schoenen poetsen van de 'grote jongens' en een
levend vangnet vormen als wij bij de training op
doel schieten. Dat is respect leren, maar dan op
z'n Engels. Toen ik werd geïntroduceerd bij de
spelersgroep, werd ik direct omhelsd door Wright
en Campbell, daar was ik van onder de indruk.
Het professionalisme bij Arsenal plus het feit dat
ik me ook wilde aanpassen, heeft ervoor gezorgd
dat ik het snel naar mijn zin had."
Helder gaat er gemakshalve aan voorbij dat Ar
senal een rampseizoen achter de rug heeft. Mana
ger George Graham vertrok - vlak nadat hij de Lei
denaar had gekocht - omdat er bij eerdere trans
fers wat aan de strijkstok was blijven hangen. Paul
Merson bekende dat hij cocaïne gebruikte, Ian
Wright misdroeg zich binnen en buiten het veld
en in China kwam ook nog een teamgenoot in de
cel terecht omdat hij iemand zou hebben gelagen.
Daarbij eindigde Arsenal in de Engelse Premier
Leaque kleurloos in de middenmoot.
„Ach, dat lijkt allemaal vreselijk, maar dat is nou
typisch de Engelse pers. Daar moet je eigenlijk he
lemaal niet met journalisten praten, die blazen al
les op en verzinnen meteen tien regels bij de ene
zin de je zegt. Het vertrek van Graham had na
tuurlijk wel z'n weerslag op de groep, want hij was
populair. Over die andere zaken hebben we ons
nauwelijks druk gemaakt. Ian Wright is gewoon
lekker gek en heeft overal maling aan. Trouwens,
uiteindelijk stonden we toch maar mooi in de
Europacup II-finale. Na afloop hebben we ons ook
allemaal ontfermd over keeper David Seamen. Hij
had ons er tegen Sampdoria in de halve finale
doorheen gesleept, dus konden we hém niets ver
wijten na dat doelpunt in de laatste minuut."
Die eindstrijd beleefde Helder noodgedwongen
vanaf de tribune. „Ik was goed down, nog afgezien
van het feit dat ik in Europees verband niet mocht
uitkomen voor m'n nieuwe werkgever. We liepen
vlak voor het einde van de verlenging al naar be
neden om de strafschoppenserie goed te kunnen
zien. Zie ik opeens die Zaragoza-jongens over el
kaar heen duiken en onze spelers huilend op de
grond vallen. Ongelooflijk."
De onfortuinlijke doelman Seaman behoort in
middels ook tot de kennissenkring van Helder.
„Hij houdt net als ik van snelle wagens en heeft
een prachtige sportauto", zegt Helder die vol trots
wijst op zijn eigen bolide die hij vlakbij heeft ge
parkeerd. Een gitzwarte BMW 840, met het stuur
aan de 'verkeerde' kant: een soort metalen haai op
wielen.
Het gaat de Leidse Londenaar kortom voor de
wind in Engeland: „Ik heb er nog drie jaar voor de
boeg en als er geen andere club komt, zing ik die
tijd daar moeiteloos uit. We trainen maar één keer
per dag, woensdag is vrij, maar we spelen daaren
tegen wel vaak drie keer in de week. Bryan (Roy)
vertelde me dat het behoorlijk aan je gaat vreten
als je dat een héél seizoen doet."
,Maar Glenn heeft een jong lichaam", vult zijn
moeder aan. „Je hoort het", zegt Helder, „ik kan
nog wat jaartjes mee, Arsenal hoeft het eindsta
tion niet te zijn."
Het jochie uit de Leidse Cornelis Schuytlaan mag
zich nu dan meten met Bryan Roy, Ruud Gullit,
Ian Wright en andere voetbalgroten der aarde,
eenmaal in hef veld wil hij van reputaties niets
weten. Dat is zfjn persoonlijke filosofie om in het
voetbalcircus overeind te blijven. „Vaak weet ik
vooraf niet eens wie mijn directe tegenstander is.
Respect moet je wel hebben, vooral in Engeland
waar ze stevig de beuk erin gooien. Maar als je
vooraf weet wie je tegenkomt, loop je nog de kans
dat je tegen zo iemand gaat opkijken en dat zou
me in mijn spel afremmen."
En dat heeft Helder nooit laten gebeuren. Niet
in Engeland, niet in Rotterdam en Arnhem en niet
in Leiden. Hij begon als pupil bij Oranje Groen
omdat hij in de buurt van de Boshuizerkade
woonde. Via UVS belandde hij bij de vermaarde
jeugdopleiding van Ajax waar hij de C en B-jeugd
doorliep. Dat werd geen succes. Naar verluidt zou
Glenn te veel aandacht hebben gehad voor zaken
die zich buiten het voetbal afspeelden. Terug in
Leiden kwam hij in de A-junioren van Rooden
burg terecht en als senior speelde hij korte tijd in
het tweede waarna hij in het eerste elftal van de
Kooiclub debuteerde. Voetbal was belangrijk,
maar uitgaan, liefst in Amsterdam, moest ook
kunnen.
Het weerhield Sparta er niet van het toen 20-ja-
rige talent te contracteren. Helder moest zijn le
ven nadien serièus op voetbal richten, maar dat
wilde bij de Rotterdamse club niet zeggen dat er
geen geintje vanaf kon. „Ik weet nog dat we op TV
kwamen met de Sparta-band. Er waren mensen
die daarna dachten dat we tussen de trainingen
door echt samen muziek maakten. Van der Gijp
als zanger, dat kan al helemaal niet en Prince Pol-
ley zat achter de piano, die had nog nooit zo'n
ding gezien", aldus Helder die zelf wél fanatiek
'Over mij hoejï echt niemand zich zorgen te maken
drums bespeelt. Zo begeleidde hij vroeger zijn
broer John die beroepsmusicus is. Helder is nog
steeds verzot op drummen: „Als ik eenmaal een
nieuw huis in Engeland heb, maak ik daar een
speciale muziekkamer en koop ik een drumstel.
Een synthesizer heb ik al."
In de vier jaar dat hij bij het Rotterdamse Sparta
speelde, volgden hoogte- en dieptepunten elkaar
op. In de eerste wedstrijden van het seizoen 1991 -
1992 maakte Helder tegen MVV en Groningen
twee schitterende goals die prompt tot 'doelpunt
van de maand' werden verheven. Zijn definitieve
doorbraak leek aanstaande maar een hardnekkige
voetblessure hield hem vervolgens maanden aan
de kant.
Groot compliment
Hij was nog nauwelijks hersteld, toen zich een be
langrijk moment voordeed. Niet op het voetbal
veld maar in de TV-studio's van de VPRO. Oud-in
ternational en columnist Jan Mulder moest in het
programma 'Zomeravondgasten' een Nederland
se voetballer noemen die hem nog kon bekoren.
Mulder noemde verrassend Helder, sprak uiterst
lovend over hem en liet nog een paar fragmenten
uit Studio Sport afdraaien, met wervelende
solo's die de lichtvoetige voetballer maakte
langs drie, vier en soms zelfs vijf tegenstan
ders. Een betere Sterspot had Helder voor
zichzelf niet kunnen bedenken. „Ik heb dat
programma later teruggezien en ben nog
bij Mulder op bezoek geweest, ik ken zijn
zoon Youri redelijk. Het was inderdaad
heel aardig van hem", zo blikt de Leide
naar laconiek terug.
Na vier jaar Spangen ging Helder in de
zomer van 1993 naar het ambitieuze Vites
se. Hij werd full-prof, verhuisde naar een
flatje in Arnhem, deed in alle 34 competi
tieduels mee en kreeg in het spelersklasse
ment van Voetbal International, op Cocu
na het hoogste gemiddelde (zes-plus) van
de hele ploeg.
Het afgelopen seizoen begon nog beter.
Maakte hij met een flauw puntertje nog
een belangrijk doelpunt tegen Ajax, de
schitterende goal tegen Parma, waarbij hij
drie vliegende slidings ontweek, bevestigde
wat Jan Mulder twee jaar eerder al zag
aankomen: Helder wordt een topper. Hij
kreeg een uitnodiging om te spelen in een
'wereldteam' in Italië en werd geselecteerd
voor zijn tot nu toe enige interland, in ja
nuari tegen Frankrijk.
Bij Arsenal, dat in februari 2,3 miljoen
pond voor hem betaalde, verdween hij na
zijn geslaagde debuut tegen Nottingham
Forest vrijwel direct uit het gezichtsveld
van de Nederlandse pers én van bonds
coach Hiddink. Die selecteerde hem nu
dus als zeventiende man. „Ik vind het niet
erg dat ik nu niet bij de laatste zestien zit.
Dat komt heus nog wel", reageert Helder
zelfverzekerd. „Na mijn eerste wedstrijd
voor Arsenal is de aandacht in Nederland
voor mij inderdaad een beetje verslapt.
RTL doet Engels voetbal, maar concen
treert zich vooral op Manchester United en
Blackburn. Of er naar mij ooit iemand van
Hiddinks staf is komen kijken, weet ik niet.
Ik heb in de drie maanden dat ik daar nu
zit, pakweg driekwart van de wedstrijden
gewoon goed gespeeld."
Nu hij het tot basisspeler van een beroemde club
heeft geschopt, zijn agenda bomvol afspraken
heeft staan, een vaste plaats in Oranje lonkt en hij
heeft wat z'n (voetbal)hartje begeert, rijst de vraag
of er nog wel tijd is voor rust, bezinning en een so
ciaal leven. Helder zegt van wel. „Toen we met Ar
senal in China waren, heb ik de armoede daar
kunnen zien, daar sta je dan toch echt wel even bij
stil. En ik ga nu naar Suriname op vakantie, maar
ik neem mijn voetbalschoenen mee en speel daar
waarschijnlijk ook nog een wedstrijdje omdat ze je
daar graag zien spelen. Dan kuri je ze niet laten
zitten".
Veel profclubs vinden het belangrijk dat hun
spelers een vaste relatie hebben; een vrouw die
meeleeft en ze behoedt voor nachtelijke braspar
tijen. Helder was vorig jaar in een TV-programma
te zien met een blonde Leidse, maar woont in En
geland alleen. „Met dat meisje is het niets gewor
den en ook met de vriendin die ik erna had is het
inmiddels uit", zegt hij. „Ik weet dat clubs het
'veilig' vinden als je een vrouw hebt. Dje heb ik nu
even niet. Maar als je geen vaste relatie hebt, wil
dat nog niet zeggen dat je losslaat. Over mij hoeft
echt niemand zich zorgen te maken."
r in zijn Vitesse-tijd. Vreugde na een treffer tegen FC Twente.
foto archief
Glenn Helder is als profvoetballer van Arsenal officieel met vakantie
maar zijn zaktelefoon rinkelt bijna onophoudelijk. Dan weer in het
Engels dan weer in het Nederlands moet hij van alles regelen; tickets
haar Suriname, een promotiewedstrijdje bij Vitesse, aanbiedingen van
clubs voor zijn broer Mark.
Hij is maar een paar dagen in Nederland en slechts enkele uren in
Leiden.
Op het terras van 'Annie's Verjaardag' in gesprek met een voetballer
die het erg naar zijn zin heeft.
saHSHimizEzza
In zijn eerste wedstrijd in het Arsenal-shirt tegen Nottingham Forest flitst Helder lichtvoetig langs
enkele verdedigers. foto archief
