)p Klein Heideveld staat alles vast, al vijf jaar lang
Ik een workaholic? Ik ben niet gek'
Whiplash: Een klap met
gecompliceerde gevolgen
Binnenland
INDERDAG 18 ME11995
jjectmanager Bakker van Leidsche Rijn leerde positief denken van haar moeder
HAAG'JOHAN CARBO
ptilljk wilde ze binnenhuisarchitect worden. Maar ze
er niet voor In de wieg gelegd. Toen werd het land-
ipsarchltectuur. Vooral in Rotterdam kon Riek
Jter (50) haar energie kwijt. Haar 'Manhattan aan
den Maas' trok aandacht in binnen- en buitenland. Nu is
irojectmanager van de 'Leidsche Rijn', het project
de westkant van de stad Utrecht, de grootste
iwlocatle van Nederland. Dertigduizend hulzen In
[omende twintig jaar. Een centraal park van tachtig
tare. En 350 hectare aan werkplekken voor dertlg-
jend mensen. Riek Bakker is op het hoogtepunt van
r carrière. Een portret.
dan anders praten vanwege de
viering van vijftig jaar bevrij
ding.
Ze voelt zich een produkt van
haar opvoeding. „Ik ben van
'44", zegt ze. „Mijn vader werk
te voor de Illegale krant Trouw.
De Duitsers wisten dat en om
hem te pakken te krijgen, stuur
den ze mijn moeder met haar
vijf zonen naar een strafkamp In
Vught. Ze was in verwachting
van mij en heeft het hele stuk
van Amsterdam naar Vught
moeten lopen. De Duitsers
dachten dat mijn vader zich wel
zou melden, maar dat deed hij
niet. Hij wilde wel, maar het
verzet hield hem tegen. Hij
werd zelfs door zijn kameraden
opgesloten uit angst dat hij zou
doorslaan.
Cfifokl
a Tk hi
M Men van haar hese stem
i,e In alles aan len Dales
:eti. De vergelijking met de
jaar geleden aan een hart-
<a! overleden bewindsvrouw
Riek Bakker dieper dan
Jioed. „Toen Ik hoorde dat
Eljobd was, ben Ik acuut met
gestopt. Goeie genade,
Ik, dat kan mij ook over-
en. Nooit heb lk meer een
el opgestoken. Ën moeilijk!
Jales karakter, selfmade,
compliceert!; grote bewon-
ig had Ik voor haar. Van
overlijden ben Ik me kapot
Tokken. En echt kennen
fk haar niet eens".
plannen voor de Leidsche
'zijn gepresenteerd. Veel
Itniaren zien de ontwlkke-
n met angst en beven tege-
„Met zalje misschien ver-
i, maar Ik kan me heel
-verplaatsen In de gevoe-
van de Inwoners van Vleu-
i Meern", reageert ze.
de meeste mensen ls het
fe essentieel waar ze wonen.
f e Inwoners van Vleuten-De
rn hebben destijds voor een
ge woonomgeving gekozen,
ver van de grote stad. ik
me In hun verdiept. Hun
meuten snijden hout. Maar
mensen moeten zich er
goed van bewust zijn dat er
regio Utrecht een schro-
k tekort aan woonruimte
lijn plan houdt rekening
Ie behoefte aan rust en
Absoluut. Tegelijkertijd
er gebouwd".
I Itief denken
lef denken, noemt ze het.
een beetje aanpassen aan
in waar je nu eenmaal niet
een kunt. Niet alleen de
ti van de crote stad, maar
|e lasten als zo'n grote stad
eigen kracht niet meer
int. Ze zegt het wel een
keer: positief denken
rd van haar nu 87-jarlge
der die ze daarvoor nog al-
itens dankbaar ls.
brengt het gesprek op de
wie Blek Bakker ls. Ze ver
ver de oorlog, die ze niet
st heeft meegemaakt,
waarover haar moeder en
!te broers Juist nu vaker
Riek Bakker, projectmanager van de grootste bouwput van Nederland.
Wilskracht
„Omdat het pressiemiddel niet
werkte, kreeg mijn moeder later
In Vught te horen dat zij met
vier van haar vijf zonen weer
naar Amsterdam terug mocht.
Alleen de oudste moest achter
blijven. Mijn moeder ls net zo
lang voor de poort gebleven tot
dat ze ook hem meekreeg. En
toen begon de voettocht terug
naar Amsterdam. De Duitsers
hadden mijn zwangere moeder
kaalgeschoren, zodat ze onder
weg voor moffenhoer werd uit
gescholden. Dat mens heeft een
enorme wilskracht getoond. Te
rug In Amsterdam werd Ik ge
boren, een grote dikke baby. In
de hongerwinter, met niets te
eten".
Na de oorlog verhuisde het
gereformeerde gezin Bakker
eerst naar Assen, Waar het oor
spronkelijk vandaan kwam, en
daarna naar Meppel. Haar va
der werd begin jaren '50 kan
tonrechter. In 1959 overleed hij
aan een hartstilstand, 62 jaar
nog maar. „Vfeselljk. Het ene
moment nog zo gezond als een
vis en het ogenblik daarop
dood. Die gebeurtenis ls zeer
bepalend geweest voor mijn
verdere leven."
Het gezin was intussen uitge
breid met nog twee zonen.
„Mijn oudste broers gingen bin
nen de kortste keren op zichzelf
wonen. En mijn moeder, mijn
twee jongere broers en ik be
gonnen met elkaar een soort al
ternatief gezin te vormen. Het
had iets van arbelderszelfbe-
stuur. De band met elkaar werd
steeds hechter. Ik naar de
MULO ln Meppel. Kommer en
kwel. lk was geen studiehoofd.
Mijn moeder liet me testen bij
een Instituut ln Amsterdam.
Daar kregen we te horen dat lk
creatief was en dat binnenhuis
architect wel eens Iets voor me
zou kunnen zijn".
Ze was in de zevende hemel.
Thuis in Meppel begon ze
meteen te oefenen. Ze haalde
de hele boel overhoop. Haar
moeder vond het prachtig.
Maar binnenhuisarchitect... het
zou er nooit van komen. „Ik
moest modeltekenen. Mijn he
mel. Ik bakte er niets van. Toen
werd het landschapsarchitec
tuur, want dat leek me ook wel
wat. lk geloof dat ik toen twintig
was: de hogeschool In Boskoop.
Aan carrièreplanning heb ik
nooit gedaan. Ik begon te wer
ken bij een hovenier in Alblas-
serdam. Daarna, in Hendrik-
•Ido-Ambacht, koppelden ze me
als landschapsarchitect aan een
stel stedebouwers".
Prestatiedrang
ln 1976 startte ze met de ont
werpster Ank Bleeker haar eigen
adviesbureau. Haar gedreven
heid viel op. Volgens insiders
heeft ze iets ongedurigs, wat
nog wel eens hinderlijk kan zijn.
Haar marstempo ligt hoog. Ze
heeft een enorme prestatie
drang. Een ongezonde zelfs,
vinden sommigen. Haar taalge
bruik ls recht voor z'n raap. Ze
heeft het vermogen mensen
mee te krijgen in naar enthou
siasme en maakt gretig gebruik
van haar politieke intuïtie.
In 1986 werd Bakker directeur
van de Rotterdamse dienst
Stadsontwikkeling, en twee jaar
later hoofd van de dienst Stede-
bouw en Volkshuisvesting. Ze
had er de leiding over negen
honderd personeelsleden
Landelijke bekendheid ver
wierf ze met de spectaculaire
plannen die zij ln Rotterdam
ontwikkelde voor de Kop van
Zuid, voor het Beursplein en
voor de noordrand van de
Maasstad. Met name de be
stemming die zij koos voor de
Kop van Zuid, een braakliggend
terrein van 125 hectare waar
vroeger havenbedrijven waren
gevestigd en dat omgeven door
water is, maakte de tongen los.
Riek Bakker werkte indertijd
nauw samen met de huidige
burgemeester van Nleuwegein,
Jan Laan, die toen in Rotterdam
wethouder was. Laan vertelde
eens in een Interview: „In eerste
Instantie wist ik niet wat ik met
die dame aan moest. Meer dan
een paar groengebiedjes had ze
niet aangelegd. Ik zei haar: Je
bent landschapsarchitect, wat
weet je dan van stedebouw?
Toen werd ze me toch op een
schitterende manier kwaad. Zo
doortastend. Ik was verkocht".
„Mooie tijd", grinnikt Riek
Bakker. Er bestonden al een
paar goede plannen voor de
Kop van Zuid. Die werden alle
maal opnieuw geanalyseerd. Al
le plannen waren gericht op
woningbouw en nog eens wo
ningbouw. „We hebben een
nieuwe opzet gemaakt die veel
gevarieerder en dus rijker was
dan alle oude programma's.
Waar we mee kwamen aanzet
ten, sprak zeer tot de verbeel
ding. Iedereen kreeg er rode
oortjes van". Het 'Manhattan
aan de Maas' was .geboren. De
Kop van Zuid: ze had er vijf jaar
voor uitgetrokken, het werden
er acht. Vorig jaar ontving ze
voor al haar werk de Rotter
dam-Maaskantprljs 1994 voor
architectuur, het mooiste ca
deau dat de stad haar ooit kon
schenken.
Rotterdam. De stad zal voor
altijd een bijzondere plaats ln
haar leven blijven innemen.
„Rotterdam heeft een waanzin
nig goed denkraam. Rotterdam
durft en zet zijn lef in daden
om. Rotterdam betekent dyna
miek. Heerlijk gewoon. Da's net
wat ik hebben moet".
Ze woont er zelf ook, bij de
Waalhaven. Of ze ooit nog eens
in Leidsche Rijn komt te wonen,
kan ze niet zeggen. Alhoewel.
„Ik weet nu al een paar plekken
waar lk Ie zijner tijd best zou
willen zitten. Ik ken mijn geest
drift. Het ls heel goed mogelijk
dat lk op een gegeven moment
zó opga In het hele proces, dat
ik hij mezelf zeg: en nou koop Ik
hier zélf ook een huls. Kan ge
beuren".
Leidsche Rijn is haar grootste
opdracht. Ze geelt toe er vol van
te zijn. Is ze een workaholic? „Er
ls voor mij wel Iets meer onder
de zon dan alleen mijn werk. Ik
reis graag en veel. En al hele
maal sinds de dood van len Da-
les ben lk veel meer op mijn ge
zondheid gaan letten, lk heb het
zo ingericht dat lk twee avon
den ln de week zeker thuis ben:
op woensdag- en vrijdagavond.
Dan vertik ik het de deur uit te
gaan. Het weekend is er voor de
sociale contacten, zoals een lek
ker etentje hier of daar. Ik een
workaholic? lk ben niet gek!"
Stichting wil
meer begrip
kweken voor
slachtoffers
'zweepslag
MAARS5EN MARGO VAN WLtGERDEN
ANP
De Nederlandse Stichting Whiplash Patiënten
(NSWP) wil medewerking van overheid, verzeke
raars en GAK/GMD om een onderzoek te laten
verrichten naar de oorzaken en preventie van
whiplash. Als duidelijk ls waaruit letsel door een
whiplash (zweepslag ln de nek) precies bestaat,
kunnen de diagnosemogelijkheden misschien
worden verbeterd en kunnen er preventieve
maatregelen worden getroffen.
De NSWP voert al geruime tijd gesprekken met
verzekeraars. Die gesprekken zijn ln een versnel
ling gekomen na cle uitlatingen van directeur Ro-
senmuller van verzekeringsmaatschappij Royal
Nederland dat de autoprcmles omhoog moeten
door het toenemend aantal letselschaden. Gedu
peerden claimen volgens hem sneller voor het
ongerief als gevolg van een bot
sing en vooral de schaden door
de nekzweepslag zouden daar
door alsmaar hoger worden.
Rosenmuller beschuldigde de
politie er zelfs van bij ongeval
len brochures uit te delen van
de NSWP, die bij schadeclaims
zou bemiddelen. Volgens hem
kan dat makkelijk lelden tot
Amerikaanse toestanden, waar
enorme schadeclaims de verze
keringspremies flink hebben
opgedreven.
Van een bemiddelende func
tie ls echter helemaal geen spra
ke, zeggen voorzitter Smlt-Ël-
larskl en bestuurslid lloog-
straaten-jansen van de NSWP.
„De stichting bemiddelt niet, In
uiterste gevallen verwijzen we
wanhopige patiënten door naar
specialisten. Wel probeert de
stichting meer begrip te krijgen
voor de situatie waarin whl-
plashpatiënten terecht kunnen
Een nekzweepslag ontstaat
als het hoofd ten opzichte van
de romp In een fractie van een
seconde een heftige slingerbe
weging maakt. Daardoor kunnen er beschadigin
gen ontstaan aan spieren, banden en gewrichten
ln de nekstreek. Ook kunnen zenuw- en hersen
weefsels beschadigd raken. De gevolgen daarvan
zijn zeer uiteenlopend. Het centrale zenuwstelsel
raakt van slag, waardoor allerlei stoornissen In
het lichaam kunnen optreden. Veel voorkomende
klachten zijn hoofd-, nek- en schouderpijn, con
centratiestoornissen en slaapproblemen.
Volgens de stichting Is de oorzaak van die
stoornissen zeer moeilijk aan te tonen. Hoog-
straaten: „Patiënten worden van het kastje naai
de muur gestuurd, zoekend naar een medische
verklaring. Op röntgenfoto's ls vaak niets bijzon
ders te zien, medisch onderzoek levert evenmin
iets op. Dat er wel degelijk schade ontstaat, ls tot
nu toe alleen aangetoond door lijkschouwing bij
mensert van wie bekend was dat ze whlplash-
symptomen vertoonden.
Zwakke plek
Naar schatting lopen jaarlijks twintig- tot dertig
duizend mensen een nekzweepslag op. BIJ onge
veer 80 procent geneest dat binnen afzienbare
tijd, de overige 20 procent houdt er langdurig last
van. Voor mensen met een whiplash geldt dat een
volgende klap meer schade kan aanrichten. Smit:
„Zoiets blijft altijd een zwakke plek."
In 75 tot 80 procent van de gevallen Is de whi
plash ontstaan door een kop-staartb'otslng ln het
verkeer. Zo'n driekwart van die gevallen vindt
plaats binnen de bebouwde kom, als een auto
wachtend voor een rood verkeerslicht van achte
ren wordt aangereden. Niet voor niets staat whi
plash ook wel bekend als het rvd-lightsyadrome
Verder lopen mensen de nekzweepslag op tij
dens het sporten, bij ongevallen In en om huls en
door mishandeling. Een voorbeeld, daarvan Is het
shaken-lnfant-syndbomedat ontstaat als een jong
kind heftig heen en weer wordt geschud. Onlangs
nog werd een Nederlandse au pair In de VS be
schuldigd van het toebrengen van dat letsel aan
een baby, die daardoor zou zijn overleden.
Voor whiplash bestaat nog geen duidelijke be
handeling. Rustig bewegen en goede medische
begeleiding zijn erg belangrijk, vooral In het be-
Sln. Door de moeilijke diagnose ontbreekt het
aar juist In het zo belangrijke begin vaak aan. De
stichting probeert dat te onder-
vangen door vla de politie en de
wegenwacht folders over whi
plash uit te delen. „Daarin staat
dus niet vermeld hoe slachtof
fers een Schadeclaim kunnen
Indienen, maar wél welke
symptomen kunnen wijzen op
een whiplash en welke acties
dan ondernomen moeten wor
den. Belangrijk Is dat mensen
met klachten zo snel mogelijk
na het ongeval naar de hulsarts
gaan. Tot die tijd kunnen ze
hun nek koelen met Ijs en stabi
liseren met een opgerolde
handdoek. Daarmee kan ernstl-
Ser letsel worden vodrkomen",
cht Smit toe. x
Onduidelijk Is nog wat precies
een whiplash veroorzaakt. Bij
de kop-staartbotslngen Is van
belang of het slachtoffer de klap
heeft zien aankomen. In de
praktijk blijkt het letsel erger te
zijn als de klap onverwacht
komt, wat meestal geldt voor In
zittenden. Van Invloed Is ook de
stand van het hoofd. Iemand
die recht vooruit kijkt, loopt
minder snel en minder ernstig
letsel op dan Iemand die op het moment van de
klap net over zijn schouder kijkt.
Psychisch leed
Uit onderzoek moet nog blijken welke rol hoofd
steunen en velllgheldsgordels spelen. Hoofdsteu
nen kunnen de klap weliswaar opvangen, maar
het leisel verergeren als ze niet op de goede hoog
te zitten. Velllgheldsgordels lijken een negatieve
Invloed te hebben, maar onduidelijk Is wat ze
precies doen. Omdat velllgheldsgordels automo
bilisten en Inzittenden wel hoeden voor ander en
ernstiger lichamelijk letsel, Is het noodzaak ze te
blijven dragen,
Het onderzoek waar de NSW!' op tilt Is, moet
ook de onduidelijkheden rondom whiplash weg
nemen. Daar zijn vooral de mensen mee gehaat
die langdurig met de gevolgen van de whiplash te
maken nebben. Hoogstraaten: „Vaak lijdt hun so
ciale leven daaronder en zijn ze niet of nauwelijks
Ih staat te werken. Het uitblijven van een dlagno
se geeft daarnaast nog eens psychisch leed. Men
sen moeten veel moeite doen om anderen, bij
voorbeeld werkgevers, ervan te overtuigen dat ze
zich de pijn en vermoeidheid niet Inbeelden,
maar echt pijn hebben. Als we meer weten over
whiplash, kan dat lelden tot meer medisch be
grip, en daardoor tot meer sociaal begrip."
iek opvangcentrum voor ex-comapatiënten wil zorg op maat bieden
UM ARIÊ BERGWERFF
villa Klein Heideveld, aan
rand van het Gelderse
isje Heelsum, wonen zes
e mensen. Ze hebben met
tr gemeen dat ze alle zes
eersslachtoffer zijn, een
ude In coma hebben gele
en hersenletsel hebben op
pen. Klein Heideveld ls
deze ex-comapatiënten
veilige plek waar ze kun-
wonen en werken. „Het
li van structuur ls belang-
net als het aangeven van
zen", vertelt jan Verhoe-
coördinator van dit vijf
geleden gestarte woon-
Jroject. „Op het moment
e structuur ontbreekt en
enzen niet duidelijk zijn,
i de bewoners terug naar
tr: wat Ik toen kon, kan
ook nog. Maar dat ls he
niet zo."
ëln Heideveld ontstond vijf
geleden na eendrachtige
cnwerklng lussen eert be-
eiiverenlglng en de stlch-
Samenwerkende Instellln-
g Arnhem (S1ZA). De be-
'erenlgltig constateerde
ex-comapatiënten volstrekt
onrechte werden 'opgebor-
jn de psychiatrie en In de
jndlcaplenzorg. De SIZA
bereid zijn nek hiervoor
;Meken. Het ministerie van
larzelde lang, maar gaf na
intal jaren aan het exped
ite willen financieren,
comapatiënten zijn alle-
tidividuen, uniek In de zin
ook hun eigen hulpvraag
.n", doceert Jan Verhoe-
jiVeel hanat af van de vraag
f liet letsel heeft plaatsge-
fcn en wat er ls beschadigd,
beer bij voorbeeld de lin-
'elfl van de hersens bescha-
h, heeft dat andere gevol-
tlan wanneer dat bij de
Iterhelft Is gebeurd". „In het
Jtóeen kun Je zeggen dat al
W 'itiensefl problemen heb-
(j ftiet de verwerking van wat
^*t hen gebeurd Is. Ze heb
ben vaak problemen met het
geheugen en er ls een sterke
hang naar het leven van vöör
het ongeluk. De bewoners wor
den voortdurend geconfron
teerd met het verschil en moe
ten leren daar mee om te gaan."
De bewoners van Klein Hei
develd hebben allen een eigen
zit-slaapkamer. Er Is een ge
meenschappelijke woonkamer,
waar de een Iedere avond en de
ander een paar keer per week te
vinden ls. Op elk moment van
de dag ls er iemand van de be
geleiding in huls. „We draaien
ln feite één op één", vertelt Jan
Verhoeven. „Bekeken wordt
voor Iedere bewoner wat zijn of
haar mogelijkheden zijn. We
hebben geen kok of klusjesman.
Dat wordt allemaal gedaan door
de bewoners. Als jullie prettig
willen wonen, moet je er ook
het een en ander aan doen,
hebben we ze gezegd." In het
huls, maar ook ln de tuin en In
de kas Is van alles te doen.
Daarnaast is er een soort actlvl-
teltencentrum, waar ook educa
tieve programma's worden aan
geboden.
Op Klein Heideveld staat alles
vast. „We hebben ln de loop der
jaren geleerd dat we meer struc
tuur aan moesten brengen: nog
meer duidelijkheid, nog meer
grenzen. Om zes uur eten Is om
zes uur eten. En dan moet het
niet kwart over zes zijn. Anders
heb je kans dat er problemen
ontstaan."
Alle bewoners weten precies
op welke dag ze welke activiteit
moeten doen. „Zo proberen we
zo veel mogelijk vastigheid te
bieden. Het nuishoudelljk werk
bij voorbeeld Is zo opgedeeld
dat de bewoners de taken die ze
moeten doen ook echt kunnen
uitvoeren. Het uiteindelijke doel
is dat ze het op een gegeven
moment zelf kunnen doen.
Sommige handelingen zitten er
Inmiddels zo ln, dat ze er niet
meer over hoeven na te denken.
In het begin stonden ze, als ze
de vloer moesten doen, klaar
Illustratie: Sylvia Buczynskl
met een emmer sop maar ze
hadden door hun geheugen
stoornis geen idee wat ze daar
mee moesten. Door een activi
teit stëeds op dezelfde manier
aan te bieden Is het op een ge
geven ogenblik duidelijk gewor
den. Ze blijven afhankelijk van te doen. Dat doe je dan, heel
de omgeving, maar zijn In staat voorzichtig en stapje voor stap-
om daarbinnen zelf te functlo- je".
neren. Wanneer dat mogelijk Is, n
hebben ze ook wat meer ener- Limgeving
gle over om op een gegeven „Het geven van structuur en het
ogenblik dingen naar bulten toe aangeven van grenzen voor
komt dat bewoners terugvallen
naar vroeger", weet Verhoeven.
„Ze denken dal ze de dingen
waartoe ze voor hun ongeval In
staat waren, ook nu nog kun
nen. Dat geeft een probleem,
want dat kunnen ze niet. De
omgeving ziet dat wel, maar de
persoon In kwestie niet. En die
persoon meent vervolgens dat
net aan de ander ligt. Dat heelt
alles te maken met het feit dat
7v er niet in slagen kritisch naar
zichzelf te kijken. Als Iemand de
bus mist, ligt dat aan de bus en
niet aan het feit dat die Iemand
te laat van huls Is gegaan".
„Dat zie Je, ook omgekeerd.
Door mensen In zijn omgeving
wordt een ex-comapatlënt soms
benaderd alsof ef nooit een on
geluk heeft plaatsgevonden.
Maar het kan goed zijn dat deze
door geheugenverlies geen Idee
heeft met wie hij te maken
heeft. Hij staat even raar te kij
ken, maar caat het spel wel
meespelen. Als hij zich vervol
gens anders' gaat gedragen, zie
je dat de meeste mensen af
stand nemen: ze vinden die
vent 'raar'. Zo Iemand zit op
een gegeven moment alleen. Je
ziet zo Iemand steeds verder af
glijden: stress op het werk,
stress thuis en vervolgens komt
zo Iemand In de Ziektewet. En
dan hebben we het over Iemand
die In staat Is een werkplek te
vinden. Er zijn er ook dle.na een
ongeval vla ziekenhuis en reva
lidatiecentrum eindelijk weer
thuiskomen, maar helemaal
niet meer In staat zijn om te
werken. Dat Is echt diepe ellen
de. Mensen komen thuis, zijn
niet meer diegene die ze waren.
De kinderen In zo'n gezin wor
den opeens geconfronteerd met
een vader die heel anders Is en
af en toe dingen doet waar ze
niets van snappen."
Tussen de bewoners van
Klein Heideveld zit heel veel
verschil. Het zijn zes Individu
en, die stuk voor stuk vragen
om een Individuele aanpak,
constateert Verhoeven. „We
proberen goed In te schatten
wat Iemand zelf kan. Als Ie
mand kan koken, dan moet hij
die verantwoordelijkheid zelf
dragen. Als Je dat niet goed In
schat en je gaat daar boven zit
ten, dan overvraag je Iemand.
Doe Je het omgekeerde, ga je
onder Iemands niveau zitten,
dan zie Je zo Iemand op de
bank wegzakken om er de hele
dag niet meer af te komen."
Gehandicapt
„Ëx-comapatlënten hebben
hersenletsel opgelopen, waar
door ze gehandicapt zijn ge
raakt. je moet die mensen ook
op die manier benaderen. Heel
lang zijn ze benaderd alsof ze
een ziekte hadden. Ze kwamen
In de psychiatrie terecht omdat
ze zo raar deden. In de psychia
trie echter zitten mensen die
een ziekte hebben. Ze kunnen
nog beter worden. BIJ hersenlet
sel echter spreek je van een
handicap: je kunt er mee leren
omgaan door de omgeving er
op aan te passen en Je kunt met
die beperkingen leren leven.
Deze mensen hebben geen
ziekte, ze hebben een handicap.
Dat verschil zie Je dan ook te
rugkomen In de behandeling. Ik
vergelijk het altijd met Iemand
die een been moet laten ampu
teren. Die ga Je niet op een the
rapeutische manier behande
len, zodat dat been weer aan
groeit. Nee, Je gaat zorgen dal
hij In een rolstoel tereentkomt
of een kunstbeen aangemeten
krijgt."
Per Jaar komen er vijftig tot
zeventig mensen bij die aange
wezen zijn op 24-uurs opvang.
Ze komen terecht In verpleeg
huizen, In speciale woonvor
men of gaan naar huls. Klein
Heideveld Is In feite bedoeld
voor deze mensen. De grootste
groep zit echter thuis, zonder
dat duidelijk Is wat de proble
men zijn. Vooralsnog Is Klein
Heideveld het enige project dat
zich specifiek richt op deze
groep. Er liggen plannen om
ook ln Heerhugowaard en lei
derdorp dergelijke projecten te
verwezenlijken. „Dat Is pure
noodzaak. De zes plaatsen die
wij hebben zijn slechts druppels
op een gloeiende plaat."
