'Ik denk dat we eigenlijk niet bestaan' Hermitage toont Verborgen Djazzex vergrijpt zich aan de vrijheid Schatten uit Duitsland Cultuur Kunst "echte treurnis in vioolklank ieuwe raad Ituurbeleid beperkt' Weerzien met Taraf de Haïdoucks Amsterdams grachtenfestival moet enorm publiek trekken \G 1 APRIL 1995 ipp te richten raad voor Jirbeleid heeft veel te leden. De raad zal oor geen kritisch onaf- olijke rol kunnen spelen ijanzien van het beleid, ndien wordt het onmo- j de zeventien sectoren Je kunst plus de onge- 300 instellingen goed in jen te houden, jrtegqnwoordigers van de taraad, Raad voor het jurbeheer, Raad voor de en Raad voor het bi- Ipeekwezen (Rabin) heb- 3it de Tweede Kamer la- jweten. De vier raden len volgens het kabinet (loeten gaan in de nieu- jaad voor het cultuurbe- jDie raad krijgt 25 leden £5 externe adviseurs. De jaden hebben nu teza- I 133 leden. Daarnaast pr nog meer dan 100 ad- irs die de college's bij- l recensie annelies vlaanderen Djazzex met 'Four Roses', tweeluik 'Zebratalk' en 'Line Up' is te zien 1/4, Theater aan het Spui. Den Haag; 9/4, Stadsschouwburg, Amsterdam; 11/4, Cultureel Centrum, Amstelveen; 18/4, Stadsschouwburg, Rotterdam. Precies een jaar geleden gaf artistiek leider Glenn van der Hoff van Djazzex in een in terview aan wat voor hem de essentie van jazz was: „De grilligheid, de vrijheid, een vorm die niet in een keurslijf zit." Met het allerjongste programma, bestaande uit ou de danswerken en een nieuw ballet van hemzelf, kan hij tevreden zijn: grilligheid loopt als een rechte rode draad door de hele avond. Onder het motto 'het is ook nooit goed' zijn bij deze artistieke verovering echter wel wat kanttekeningen te plaatsen. Vooral Van der Hoffs nieuwe creatie 'For Roses' laat zien, waar al die grilligheid immers toe kat* leiden: tot een afspraak tussen dansers on derling, die een buitenstaander soms nau welijks kan volgen. Van der Hoff lijkt zich over deze consequentie weinig zorgen te hebben gemaakt. For Roses' is immers ge maakt voor en door vier dansers: de cho reograaf moet min of meer van de zijlijn hebben toegekeken en soms hebben inge grepen. Wat zo'n werkwijze onherroepelijk met zich meebrengt, is dat de dansers zich elk individueel naar hartelust kunnen profi leren. En dat doen ze dan ook, ieder vanuit hun eigen geografische en choreografische achtergrond: Daan Wijnands als een kwiek Kuifje, Roberto Ong-A-Kwie heupwiegend, Teek Voon Ng klassiek en Froilan Medina Hernandez (de enige met een eigen dansi- dioom) mooi macho. Om er niet louter een ongebreideld speel kwartier van te maken, worden de dansers zo nu en dan met elkaar geconfronteerd. Op een bankje bijvoorbeeld, waar Teek Voon Ng zijn ongenoegen uit in zijn moers taal. Ietwat voorspelbaar, maar toch leuk genoeg is de drietalige discussie die daarna als een kleine Toren van Babel boven de dansers uitrijst met Daan afzijdig als een soort Kuifje, die er het zijne van denkt. In een andere scène wordt Froilan bui tenspel gezet. Waarom precies, is onduide lijk. Maar het lijkt erop, dat een van de dan sers (of Van der Hoff) een zoutpot zag staan en dgcht: hè, hier kunnen we iets mee doen. Dat is zo'n moment, waarop je geen raad weet met de voorstelling. Ook de muziek, een met veel stiltes gelar deerde compilatie van Cecil Taylor, Wynton Marsalis en John Lurie, laat net als de dans veel aan het toeval over. Dat hoeft in principe niet erg te zijn: kijk maar naar de balletten van Cunningham op de muziek van Cage. Maar in 'For Roses' komt het gebruik van de vrijheid geforceerd Zebratalk 'Wegens succes', zo meldt het persbericht, is daaraan toegevoegd het twee jaar oude tweeluik 'Zebratalk' van Neel Verdoorn en 'Zootcase' van Van der Hoff. Voor iemand die ze al gezien heeft, een prachtige gele genheid om de ogen te sluiten en alleen te genieten van het pianospel van Paul Bley. Als uitsmijter heeft Djazzex 'Line up' van Neel Verdoorn weer van stal gehaald, met als toevoeging een 'live' bijdrage van vier muzikanten. Eerst musicerend vanuit de nokken van de zaal, daarna opererend als een salonorkestje op een verhoogd podi umpje, geven ze 'Line up' een intiem sfeer tje mee. Een heel goed idee. Iets wat Djazz ex vaker zou moeten doen. En alsof je op je wenken bediend wordt, maakt de groep be kend dat ze in september in zee gaan met het Willem Breuker Collectief. Toch iets om de ogen weer voor te openen. sint petersburg afp/anp Het Hermitage-museum in Sint Petersburg toont op het ogen blik 74 meesterwerken van de 19de-eeuwse schilderkunst, on der meer van Renoir, Manet en Van Gogh. Jarenlang was aan genomen dat ze tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren waren gegaan. De meesterwerken bleken echter al een halve eeuw in de kelders van de Hermitage te lig gen, nadat het Rode Leger ze in 1945 uit Duitsland naar de Sov jetunie had gehaald. Deze „buitkunst" is inzet van een fel dispuut met Bonn, dat de stuk ken terugeist. „We hebben het bestaan van de doeken openbaar gemaakt zodra het mogelijk was", zei museumdirecteur Michail Pjo- trovski bij de opening van de expositie Verborgen Schatten. Onder de getoonde werken, die tot 29 oktober te bezichtigen zijn, zijn er vijftien van de ex pressionist Renoir, vier van Van Gogh, zeven van Cézanne en een pasteltekening van Picasso. Drie schilderijen zijn in febru ari al aan het publiek getoond en veroorzaakten veel sensatie. Zo bleek Place de la Concorde van Degas, dat in alle naslag werken onder de kolom 'tijdens de oorlog vergaan' is vermeld, in perfecte staat te zijn. De waarde wordt op veertig tot vijf tig miljoen dollar geschat. De meeste werken op de ten toonstelling zijn afkomstig uit drie Duitse privé-collecties die voor de oorlog zijn verzameld en amper bekend zijn bij het publiek. Sommige doeken zijn nooit geëxposeerd door de toenmalige eigenaars, die er zelfs fotografische reprodukties van verboden. Hierdoor duurde het lange tijd voordat de con servator van het museum de echtheid van de getoonde doe ken kon vaststellen. Pjotrovski wilde niet ingaan op de gevoelige vraag van wie de doeken eigenlijk zijn: „Ik praat liever over kunst dan over politiek." Rusland en Duitsland liggen met elkaar overhoop over de teruggave van Duitse kunst schatten die aan het eind van de oorlog naar Rusland verdwe nen en daar jarenlang in depots verborgen bleven. Pas aan het begin van de jaren negentig liet Moskou zijn geheimhouding varen. Tot woede van de Duitse re gering hield het Poesjkin-muse- um vorige maand een tentoon stelling van deze buitkunst zon der dat zij daarover was inge licht. Bonn gaat ervan uit dat er nog ongeveer 200.000 kunst werken in Rusland zijn, twee miljoen boeken en drie kilome ter archieven uit Duitsland. De twee landen praten in juni ver der over het eigendom van deze werken, maar veel Russen zien de buitkunst als compensatie voor de verwoestingen door de nazi's. Een commissie van het Russische parlement heeft on langs een wetsvoorstel inge diend om alle werken van de vijanden uit de Tweede Wereld oorlog die zich in Rusland be vinden, te nationaliseren. sitie nieuw werk Kunstuitleen .n den run» Bij de Kunstuitleen SBK Rijnstreek zijn nieu- )ril (finsten te bezichtigen. De Kunstuitleen voegde onder ,x vs van Marianne Benkö werk aan de collectie toe. Kunst- andfan de uit Hongarije afkomstige Benkö waren eerder te ur ,e Leidse galerie Zichy. Voorts is er werk van Cornèl, Bart [aria Mendes, Thijs Buit, Siert Dallinga, Ger Lataster en rgan in de collectie opgenomen. De tentoonstelling is opTi 23 april geopend op do, vr en za van 10-16 uur, vr ook .n tf0 uur. De Kunstuitleen is gevestigd aan de St. Jorisstraat ^Voorsts 'Ode aan Breitner' 311 Vm_; Breitner vormnde de inspiratiebron voor de childe- Chris van Voorst, schilder èn voormalig restaurator in elijk Museum in de jaren 70 en 80 maakte. Deze 'Ode Itner' is t/m 20 april in het Amsterdams Historisch Mu- zien. The Shooting Party nu Nederlandstalig in Leidse schouwburg: 'c,1endinnen' uit de serie 'Ode aan Breitner'. FOTO AMSTERDAMS HISTORISCH MUSEUM Jinsie monica schiks e-concert door het Orkest van o.l.v Jac van Steen Soliste - viool Gehoord op 31/3 in de adsgehoorzaal. Leiden orische gebeurtenis! De Vera Beths kwam niet m in het laatste mees- •concert van dit seizoen in. Tussen twee werken aikowsky in richtte ze een microfoon tot het enen sprak een grafrede j1 r de akoestische dood leidse Stadsgehoorzaal: lssJfond komt naar bene- 3 de vloer zakt onder u ie prachtige akoestiek ?Tt en zoals in het e zal de nachtegaal wor- pVangen door een auto- met een sleuteltje." vky's 'Serenade mélan- droeg Vera Beths uit- ^ijk op ter nagedachtenis Stadsgehoorzaal. Dat ze ^ende was wel te horen akr uitvoering. Heel haar "zaligheid legde de violis- eeze prachtige Serenade. Tie eerste, donker klin- Aanzet werd je als kiiste- legezogen door die won- geëmotioneerde viool- Vaarin je oprechte treur- cende. „^bere treurnis was al van af het begin van het concert over ons heengekomen in 'De Woudduif, een symfonisch ge dicht van Dvorak voor zeer uit gebreide orkestbezetting met onder andere Engelse hoorn en basklarinet. Het podium zag dan ook letterlijk zwart van de orkestleden. Jac van Steen wist deze musici tot een hechte een heid te formeren en in zijn han den klonk het Orkest van het Oosten als een soepel spelend instrument. Slechts een enkel moment, in het scherzo van Tsjaikowsky's 'Souvenirs d'un lieu cher' voor viool en orkest verliep de bege leiding wat onduidelijk. De 'Schotse symfonie' van Men delssohn daarentegen was een stralende finale van deze con certen in deze Stadsgehoorzaal. Juist door de akoestiek leek men de details haast door een ver grootglas te 'zien'. Glimmend opgewreven strijkersklanken, de lage strijkers gehuld in donker bruine klanken, fijnzinnig ver waaiend schuim van de hout blazers. De hele symfonie bruis te vol vaart door de concertzaal als de branding op de Schotse kusten. Als de-sombere voorspelling van Beths en vele andere musici uit komt zal het in de toekomst af gelopen zijn met deze bruisen de muziekWanken. kimissie Expozee begint it met de eerste van een unstexposities in Noord- eh Zee. Tot voor kort nam tftieente Noordwijk voor itkening jaarlijks een aan- oonstellingen te houden, ide kwaliteit daarvan be- iVeinig tevredenheid. Er is ïljens een commissie in ri/en geroepen om deze 4n de gemeente over te leiden ton ouwehand Het feit dat de leden van de groep ook buiten The Shooting Party een carrière hebben, maakt de beeldvorming over het trio er niet gemakkelijker op. Coen van de Vrijberghe de Coningh is als acteur vooral be kend van verschillende W-se ries, waaronder Flodder. Han Oldigs is tegenwoordig bijna dagelijks op de tv te zien in de reclamespotjes van de belas tingdienst. En Theo Nijland had ooit de hoofdrol in de musical 'Cabaret' en is nu een gerenom meerd filmcomponist. Hij is on dermeer hofleverancier van hët Nationaal Toneel. Ook voorziet hij al sinds jaren de tv-series en films van Frans Weisz van mu ziek. Dat gebeurde nu weer bij 'Hoogste Tijd'. Vriendelijk lachend heeft Theo Nijland vastgesteld dat de Nederlandse pers zich ook naar aanleiding van het nieuwe pro gramma uitput in het verwoor den van wat The Shooting Party nu eigenlijk is. Niemand lukt het echt. Heeft hij er zelf ideeën over? „Ik schrijf verhalende nummers. Het kleinste liedje heeft bij mij de complexiteit van een verhad. Er zit altijd een ontwikkeling in. Ik zou niet snel alleen maar 'ik hou van jou' zin gen. Dat is mij niet genoeg. Bij mij is het 'ik hou van jou, maar...' Mijn liedjes zijn filmi sche verhalen. Dat ze redelijk poëtisch zijn valt wat meer op, omdat het programma nu in het Nederlands is. En er is een hoop te lachen. We hebben een bepaalde onderkoelde humor. Waar het over gaat? De thema's zijn dood, afscheid, vriend schap, relaties, de bedoeling van het leven, de zin van het bestaan, dat soort dingen. En alles vanuit een zwarte, ironi sche kijk. En de samenwerking met Han en Coen is een soort chemie. Het wordt als vanzelf driestemmig." Medium Nijland schrijft voor The Shoot ing Party. En wat zijn tekstschr ijverij betreft, blijft het daarbij. „Vrienden zeggen weieens dat ik voor de tv zou moeten wer ken. Dat ik dan snel rijk kan worden. Ik krijg wel aanbiedin gen in die richting, laatst nog voor een satirisch programma, maar ik sla dat af. Ik vind tv he lemaal geen leuk médium. Wel om naar te kijken hoor, maar ik zou er niet voor willen werken. „De tekst van de liedjes moet in samenhang met de klanken beelden oproepen", vindt Nij land. „Men hoeft niet alles te begrijpen. De fantasie moet worden geprikkeld. The Shooting Party is voor Nijland belangrijk naast zijn werk als componist van film- Theo Nijland (links), de man die het repertoire voor The Shooting Party schrijft: „De samenwerking met Han (rechts) en Coen is een soort chemie. Het wordt als vanzelf driestemmig." foto ben van duin muziek. „The Shooting Party ben ik helemaal zelf. Als ik mu ziek voor films schrijf, dan werk ik voor anderen. Als de film of het theaterstuk me aanspreekt, dan werk ik daar graag aan mee. Dan wil ik daar graag muziek voor componeren. Maar het blijft dienend. De Shooting Par ty is echt iets van mij. Toen ik de muziek klaar had voor de film 'Hoogste Tijd', vond ik het heerlijk om de pianoklep dicht te kunnen klappen en weer een tijd uitsluitend met teksten be zig te gaan." The Shooting Party begon in 1987. „Coen kende ik al van de Kleinkunst Academie. Later kwam ik hem tegen in de pla- tenstudio. Hij was producent. Ik nam filmmuziek bij hem op. In een dronken bui op Koningin nedag besloten we samen een bandje te beginnen. En ik ben dan zo dat ik meteen een num mer ga schrijven. In dat opzicht ben ik vrij praktisch. Zonder nummers heb je geen bandje. Vijf liedjes hadden we. Die zijn we in een theaterrestaurant in Amsterdam gaan doen en die sloegen in als een bom." Een groot publiek heeft The Shooting Party niet. Op televisie zijn ze zelden te zien. „Via de tv kunnen we ons ook niet verko pen. Eén liedje doen, werkt niet. Je moet het hele verhaal zien.Ie dereen die ons wil zien, krijgt daar de gelegenheid voor. We doen honderdtwintig voorstel lingen. Wij doen daar alleen twee seizoenen over. Na zestig optredens gaat ieder zijns weegs. Ik vind dat wel prettig. Als ik alle zalen in het land heb gehad, dan ben ik ook blij dat er weer een jaartje tussen zit. Ik ben er bang voor als iets sleur dreigt te worden." )st kijken in Noordwijk aan zee De reeks begint op 4 juli met een expositie in de kapel aan de Hoofdstraat. Hier zal tot en met 18 juli het werk te zien zijn van kunstenaars uit de streek. Van 21 juli tot en met 6 au gustus exposeert in dezelfde ruimte een groep kunstenaars onder de naam See Air. Voor de periode 11 augustus tot en met 27 augustus staat een over zichtsexpositie op stapel van de kunstenaar Henny Bal die dit jaar 80 jaar wordt. leiden 'Tandenloze zigeuner zingt sterren van de hemel' kopte deze krant vorig jaar na een optreden van het zigeunerensemble Taraf de Haïdoucks in het LVC. Het concert dat het ensemble er vanavond geeft, zal voor velen dan ook een verheugende schok der herkenning opleveren. Drie generaties muzikanten, in leef tijd variërend van 15 tot 74 jaar, vertellen met hun verweerde instrumenten een muzikaal verhaal. Onbe vangen spelen (en zingen) zij meeslepende balades, smeltende dansmelodieën en leggen daarbij een on gekende virtuositeit aan de dag. het concert in het LVC vanavond begint om 21.00 uur. foto pr/klaus reimer De hoofdstedelijke VW ionder- zoekt een plan van 'Amsterdam Kunstenstad' voor een nieuw Amsterdams Grachtenfestival. Het evenement moet een enor me publiekstrekker worden door de combinatie van hoog waardige kunst en culturele ac tiviteiten met een hoge amuse mentswaarde. Daardoor zal het festival ook aantrekkelijk zijn voor sponsors uit het bedrijfsle ven. Verder liggen plannen klaar voor de verbetering van de verlichting bij de kunstinstellin gen op Leidseplein en Dam. Voorzitter Tom de Swaan van Amsterdam Kunstenstad deelde dit mee tijdens de opheffings bijeenkomst van dit samenwer kingsverband van kunstinstel lingen, gemeente en bedrijfsle ven. 'Amsterdam Kunstenstad' werd drie jaar geleden opgericht om de positie van de hoofdstad als internationaal kunstcentrum te versterken. Het netwerk van 200 deelnemers is zo succesvol geweest dat de organisatie een vervolg krijgt in de 'Amsterdam se Kunsten Coalitie'. Om meer sponsors uit het be drijfsleven aan te trekken zijn contacten gelegd met subsidie gevers als de Mondriaan-stich- ting en de gemeente Amster dam. Volgens het succesvolle Britse 'Double your money'-sys- teem moeten sponsorbijdragen voortaan worden verdubbeld door middel van subsidies. Het grootste deel van de ac tiepunten van 'Amsterdam Kunstenstad' wordt onderge bracht bij het Amsterdams Uit Buro (AUB). Het AUB wordt daarvoor omgevormd tot een Service Organisatie met een se cretariaat dat overleg voorbe reidt en uitwerkt. De organisatie moet ook meer samenhang brengen in de presentatie van kunstaanbod in het buitenland en de steun uit het bedrijfsleven coördineren. In navolging van de Britse organisatie 'Business in the Arts' wil 'Amsterdam Kunstenstad' een landelijke ad viesstructuur in het leven roe pen waarin het bedrijfsleven gratis kennis en ervaring ter be schikking stelt aan instellingen met managementproblemen. De afgelopen drie jaar is 1,5 miljoen gulden in 'Amsterdam Kunstenstad' gestoken. Voor de uitvoering van de toekomstige plannen wordt een bedrag van tenminste 1,2 miljoen opge voerd. Bram Vermeulen krijgt Annie Schmidtprijs De Annie M.G. Schmidtprijs 1994, de prijs voor het beste in het theater uitgevoerde Nederlandse kleinkunstlied, is toegekend aan het lied 'Een doodgewone jongen' van Bram Vermeulen. De cabaretier bracht het zelf geschreven en getoon zette nummer in zijn thea terprogramma 'Achter m'n ogen'. De uitreiking is op zondag 9 april in theater Bellevue in Amsterdam. Vermeulen ont vangt een klein bronzen borstbeeld en 7500 gulden. Er waren ruim zestig inzen dingen. De jury onder voorzitter schap van Ruut Weissman (regisseur en artistiek lieder van de Kleinkunst Acade mie) bestond verder uit Cor Bakker, Liselore Gerritsen, Guus Vleugel en Patrick van den Haenenberg. Vorig jaar werefde prijs niet toegekend vanwege het 'vermeende ge brek aan kwaliteit' van de inzendingen. Ook muziek laat veel aan het toeval over 'Een avondje kippevelmuziek' kopte een krant over 'V.S- .O.P.', het vorige theaterprogramma van The Shooting Party. Nu staan Theo Nijland, Coen van Vrijberghe de Coningh en Han Oldigs op vrijdag 7 april in de Leidse schouwburg met 'Wild'. Een moeilijk te plaatsen pro gramma. Want wat brengt The Shooting Party nu eigen lijk? Muziektheater is het niet, popmuziek of cabaret is het evenmin. Wat dan wel? Theo Nijland, de man die het repertoire voor de groep schrijft, weet het zelf niet eens. Hij is er niet rouwig om ook. ,,Men weet niet wat men met ons aanmoet. Helemaal niet nu we na drie Engelsta lige programma's ineens alles in het Nederlands doen. Er is geen groep waar je ons mee kunt vergelijken. Ik denk dat we eigenlijk niet bestaan".

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1995 | | pagina 17