Ga
De pitbull verdwijnt uit het straatbeeld
Kappen nou met die kaarten naar Craig
Speurtocht naar
bijzondere buren
'Het is een scheet van een beest'
Het Gesprek van de Dag
re
/e«
8*.
£<ri
Tweelingbroer
ZATERDAG 18 MAART 1995
Boodschap blijft alsmaar rondzingen over de aardbol
Zijn grootste wens was het
ooit om in het Guiness Book
of Records te komen. Dat
bleek niet zo moeilijk. Toen
het grote publiek in 1989
hoorde van het 7-jarige En
gelse kankerpatientje Craig
Shergold en zijn laatste
droomwens reageerde het
grote publiek spontaan op
zijn vraag hem een wens-
kaartje te sturen. Liefst 33
miljoen ontving hij er, we
reldwijd verstuurd. Alleen,
daarmee hield het niet op.
Nu 6 jaar later lijkt wat eens
als een droomwens begon
uit te draaien op een regel
rechte nachtmerrie voor alle
betrokkenen.
Want hoewel Craig in 1991
met succes is geopereerd en
genezen verklaard, is de
stroom van kaarten nooit
meer gestopt. De berg is in
tussen aangegroeid tot bijna
80 miljoen kaarten en nog
altijd komen er wekelijks
duizenden binnen. Ook uit
Leiden, want toen Harry de
Wit van een zakenrelatie uit
Niekerk een kettingbrief
kreeg toegestuurd, reageer
de de ondernemer in mode
aan het Vijf Meiplein zoals
vrijwel elke oprechte onwe
tende in zijn plaats zou
doen.
Getroffen als hij was over
hetgeen het arme kind was
overkomen, kocht hij stante
pede een postzegel en
stuurde zijn visitekaartje
naar de volgens de brief nu
16-jarige Graig Sherhold in
Atlanta, Georgia en dat
alles via de Make A Wish
Foundation. Daarna stuur
de hij, zoals gevraagd, op
zijn beurt een kopie van de
brief door naar tien relaties,
ondermeer naar het Leidsch
Dagblad. De ketting mag
immers niet verbroken wor
den.
Ophouden
„Maar die ketting moet juist
wél verbroken worden",
kreunt Henriëtte van der
Geer. Die alleen al bij het
refereren aan 'n brief on-
mid-del-lijk weet waar
het over gaat. „Nu weer
in Leiden opgedoken,
hè. Het is dan hier,
dan daar. Komt er
dan nooit een einde
aan. Het moet toch
echt een keer op-
houden nou. We
worden er onder- r
hand gek van."
Henriëtte van r an f
der Geer is
medewerker
van de Doe
Een Wens
Stichting
uit Voor
hout, de
zusteror
ganisa
tie van ,.ya
de O
toenaam abusievelijk
wordt ge
noemd
den tot Graig en zijn achter
naam is verbasterd van
Shergold naar Sherhold.
Verder valt te lezen dat de
nu 16-jarige jongen aan ter
minale kanker lijdt,
terwijl hij in
werkelijk-
95
°ts
«tf.
°°^c
a"l, e1
«er
«i
0"tv
6c°V
Un/At
Se
*-*7? n r, t
JoOp
Ai,
Aic
?Se0
fier
>1a
St*°rs
<6
Tr\
0°»/L
?03.
°m y iJdt
At
"et
Ail,
"s. "er'fast
A tfAjA bff t
tie„ Jst iet
Ad,
°nz,
i 1,
Wish Jke i
Foundation in
Amerika. Deze instel
ling heeft zich tot doel ge
steld om de droomwens van
kinderen met een levensbe
dreigende ziekte in de ver
vulling te doen gaan. „Maar
heeft", benadrukt Henriëtte
van der Geer met grote stel
ligheid, „absoluut nooit iets
met dit initiatief van doen
gehad of met die brief te
maken. Dat was een andere
stichting. Ja, ik weet dat de
Foundation met naam en
stu
°Sf-
Uea:
in de
bewuste
kettingbrief."
Maar daar stonden dus wel
meer fouten in. Dat heb je
blijkbaar met boodschap
pen die jarenlang over de
aardbol rondsuizen. Die
gaan een geheel eigen leven
leiden. Zo is Craig verwor
*- heid
pas
13 is
en al
weer ja
ren
kwiek en
vief rondhup
pelt. Wonen doet hij
klaarblijkelijk niet meer in
Londen maar in Atlanta,
Georgia, en tenslotte wordt
niet langer meer gevraagd
om een wenskaart, maar
om een visitekaartje. „En
die heb ik dan ook per om
gaande post gestuurd", zegt
Harry de Wit, nu wat sip.
De Leidse ondernemer is zo
juist op de hoogte gesteld
van het feit dat hij zes jaar
achter de feiten aanhobbelt
en ongewild meehelpt
aan het ophogen
van een
enorme pa
pierberg
waar nie
mand nog weg
mee weet en
die geen doel
meer dient. „Tja,
als ik dat had ge
weten, had ik dat
ding gewoon weg
gegooid. Net als die
kettingbrieven waar
in ze om geld vragen.
Maar ja, ik verkeerde in
de veronderstelling dat
het voor het goede doel
was. Dat ik die doodzieke
jongen er een plezier mee
deed."
Gelukkig voor Harry staat
hij in deze niet alleen. Wat
heet. Het leger briefver-
stuurders van over de hele
wereld is klaarblijkelijk
schier onuitputtelijk, want
de post blijft maar binnen
stromen in Atlanta, de
plaats waar volgend jaar de
Olympische Spelen worden
gehouden. Daar, in stad
waar de Coca Cola vandaan
komt, zullen dan ongetwij
feld de nodige records op
sportgebied gebroken wor
den. Het record wens- en
visitekaartjes sturen daaren
tegen zal nimmer meer ge
broken'worden. Dat alleen
al is een vermelding in het
Guiness Book of Records
waard.
AD VAN KAAM
Theo Bakker
Even proberen. Even kijken of
de zon mijn standbeeldsteen
al heeft verwarmd. Gaan zit
ten en voelen hoe de warmte
optrekt en de onrust uit het
lijf jaagt. Leunen tegen Van
der Werff en kijken naar de
Lodewijkskerk, waar je berispt
werd als je lachte. God diende
je ernstig te nemen. Nu is de
zon mijn God. Ik lach naar
hem en hij naar mij, we heb
ben het goed zo samen. Zo
goed als wie weet hoelang ge
leden al niet. Toen ik ook al
de komst van de zoete zomer
zon vierde, gezeten in het
park van mijn heldhaftige
oud-burgemeester. Alleen
heeft de beugelfles bier plaats
gemaakt voor een bekertje
kame.
En toen was-ie er weer. U
moet hem kennen, altijd
struint-ie rond in de buurt
van plaatsen waar van zalig
niets doen wordt genoten. Hij
zou uw tweelingbroer kunnen
zijn. Al ziet-ie er jonger uit.
Hoe dan ook, ik weet niet of u
hem kent, maar ik dommelde
net weg in het park, toen-ie
me zachtjes in het oor fluis
terde: 'Hé hallo, ik ben er
weer.'
'Oh God, jij weer.'
'Ja, ik weer. Ik geef niet op, ik
blijf geloof in je houden. Maar
je maakt het me wel moeilijk,
hoor. Kijk, hoe je hier zit.
Waartoe dienen die gootjes in
je pijpen? Wat wil je daarmee
bewijzen? En gaatjes in je
schoenen. Zijn dat niet de at
tributen van mannen die je
ooit verachtte? En dan die le
ren jas, toemaar, toch nog een
beetje wild. Zijden sjaaltje,
merkbril, dat iedereen kan
zien dat je je tegenwoordig
wat kunt permitteren. Je ziet
er potsierlijk uit, mijnheer
Bakker. Met je bekertje karne.'
'Ga nou weg, joh. Ik ken jouw
verhaal. Ik word zo moe van
je.'
'Van mij? Dat meen je niet.
Nee Koekebakker, jij vermoeit
jezelf met al die rare bezighe
den van je. Je vliegt van links
naar rechts om enthousiast
verslag te doen van iets mar
ginaals als sport. De mens
heeft vrije tijd, slaat daarin
een bal over een net, bouwt er
een circus omheen, maakt het
tot iets van belang en jij rept
daarover. 'Oh jee, daar gaat
Richard Krajicek door zijn
knie, als dat maar niet ernstig
is, eind van de maand moeten
we tegen de Duitsers.' Waar
om speel je dat spel mee, zit
je dagen in vliegtuigen, verkas
je je karkas maanden per jaar?
Zou je niet eens gaan doen
wat je moet doen. Schrijven,
muziek maken, vissen, niets
doen.'
'En nu ik, o.k? Nu houd jij
even je puberale kiezen op el
kaar en luister je. Ik vind jou
een uitvreter, hoor je dat.
Draag jij geen bril, kijk jij niet
naar je favoriete Ajax op t.v.,
drink jij niet gepasteuriseerde
melk, slik jij geen aspirine als
je weer eens een kater hebt,
maak ook jij niet grootschalig
gebruik van alle verworvenhe
den van deze maatschappij.
Jij, met je egoïstische stenen
tijdperk-Filosofietjes. Wel vre
ten uit de ruif, maar niet mee
helpen hem te vullen. Medite
ren, de vrede in jezelf zoeken,
met dat soort apekool wil jij je
bezig houden. Dat noem ik
nou een spel spelen. Navel
staarder.'
'En dan nog dit. Doe je de he
le dag waar je zin in hebt. Heb
je de meeste tijd voor jezelf.
Heb je het daarmee gewon
nen? Nooit gehoord zeker dat
ledigheid des duivels oor kus
sen is. In mijn jeugd heb ik
jouw weg wel uitgeprobeerd,
wat bracht het?, verstikkende
hersenspinsels. Je denkt, dus
je weet dat je nooit zult be
grijpen en dan moet je verder.
Dan moeten de dagen nog
wel een leven lang worden ge
vuld. Met kinderen krijgen en
daarvoor zorgen, om maar
eens wat te noemen. Ik weet
ook niet of we voor- of achter
uit moeten. Maar wel dat we
bestaan en dat we blijven be
staan als we er geen rubbertje
omheen doen. Ik doe niks
meer, dan me niet verweren
tegen de natuurlijk gang. En
dan kom jij mij, als ik eens
rustig zit, lastig vallen met je
naief gelonk.'
'Die ruif en die kinderen van
jou zijn alleen maar een alibi,
dat weet jij ook.'
"Nee, mijn kinderen zijn geen
alibi, slapjanus. Misschien
kom jij daar ooit nog wel eeps
achter, dat je je geluk uitein
delijk niet in jezelf vindt, maar
in anderen, in je eigen apies.
Dan sta ik daar langs de kant
van het voetbalveld en zie 'm
met zijn spillepootjes uitgela
ten rennen en dan kijk ik naar
de snuit van mijn meissie dat
de koning te rijk is met haar
nieuwe pon met lieveheers
beestjes en dan weet ik waar
voor ik het spel meespeel, be
grijp je. En nu opgelatafeld,
laat me met rust, je staat in
mijn zon.'
Hoofdschuddend loopt mijn
evenbeeld weg, maar aan de
voet van het standbeeld blijft-
ie staan, keert zich om en
zegt: 'Kinderen vragen geen
luxe. Alleen maar dat je er
bent en dat je schik hebt. Dat
ze zich later een vader herin
neren die het naar zijn zin
had. Wij spreken elkaar nog.'
De pitbull sterft uit in Neder
land. Het anti-pitbullbeleid van
de voormalig staatssecretaris
Gabor van landbouw lijkt suc
cesvol. De omstreden hond, die
vanwege zijn onvoorspelbare
gedrag en ongeremde agressip
sinds 1993 niet meer mag wor
den gefokt, verdwijnt uit het
straatbeeld.
In de grote steden doen zich
steeds minder incidenten voor.
„We horen er nooit meer iets
van", aldus politiewoordvoerder
Wilting in Amsterdam. Uit eigen
waarneming voegt hij eraan toe
dat „het er behoorlijk wat min
der zijn geworden". Over het
voortbestaan van hondenge
vechten in het criminele milieu
houdt Wilting een slag onder de
arm. „Dat wij er niets van ho
ren, betekent niet dat ze nooit
meer worden gehouden".
Minder incidenten
j Ook in Rotterdam en Den Haag
hoeven wandelaars minder
j vaak uit te wijken naar de ande-
I re kant van de straat om niet
I met een pitbull te worden ge-
confronteerd. „We komen er
steeds minder tegen", aldus A.
Geelof van de politie in Rotter
dam. Het aantal incidenten hier
I is fors verminderd. Hoeveel
l honden in beslag zijn genomen
sinds de maatregelen van
kracht zijn geworden is niet
duidelijk. De politie noch het
openbaar ministerie zijn in
staat cijfers te produceren.
Ook de Dierenbescherming sig
naleert tevreden dat er bij de
asielen nauwelijks nog.pitbulls
i worden aangeboden. Er zitten
alleen nog dieren die in beslag
zijn genomen en die worden
uiteindelijk in opdracht van de
rechter allemaal afgemaakt.
Bij de stichting Registratie Ge
zelschapsdieren in Apeldoorn
staan nog ongeveer 2500 pit
bulls in de boeken. „Maar ik
denk niet dat elke hond die
dood gaat bij ons wordt afge
meld". Hoeveel er in het verle
den zijn geweest is onbekend.
„Als iemand nu zegt dat ze uit
sterven, zal ik hem niet tegen
spreken", aldus de woordvoer
der.
Niet geregistreerd
J. van Ginneke van de Animal
Research Foundation Europe,
die zich de afgelopen jaren me
nigmaal heefj opgeworpen als
vertegenwoordiger van de Ne
derlandse pitbull-bezitters, er
kent dat de meeste eigenaren er
de brui aan hebben gegeven en
hun hond hebben weggedaan.
Hij meent dat er de laatste twee
jaar zo'n 10.000 pitbulls in Ne
derlandzijn afgemaakt. Er zou
den er nog ongeveer 5.000 over
zijn, waarvan de helft niet is ge
registreerd.
Van Ginneke is principieel te
genstander van het verbod om
de hond te fokken. Hij is nog
steeds in gevecht met de over
heid omdat hij het niet eens is
met haar uitgangspunt dat de
ongeremde aanvallen van
agressie van de honden, die ver
schillende kinderen het leven
hebben gekost, te wijten zijn
aan een aangeboren defect. On
langs nog moest hij zich bij het
gerechtshof in Den Bosch ver
antwoorden omdat hij met zijn
inmiddels twaalf jaar oude pit
bull Happy aan het wandelen
was zonder dat het dier was
aangelijnd of een muilkorf
droeg.
Dat ook in Leiden en omge
ving het aantal pitbulls aan het
afnemen is, staat voor Ed van
Tol als een paal boven water.
„Je ziet ze steeds minder, dat
is duidelijk", zegt de man die
zijn Bob koesteft als een
schoothondje. „En Bob is ge
woon een scheet van een
beest", zo typeert hij zijn 6-ja-
rige pitbull.
LeidenaarVan Tol, eigenaar
van Bouvier Bewakingsdienst
Holland, heeft kijk op honden.
Begrijpt het fokverbod dat
staatssecretaris Gabor destijds
over de pitbull afvaardigde ab
soluut niet. „Omdat er een
paar rotte appels onder zaten,
wil dat toch niet meteen zeg
gen dat het hele ras niet deug
de", vraagt hij zich hardop af.
„En nou is die Gabor weg -
hoor je trouwens ook nooit
meer wat van - maar zit de
liefhebber wél met de gebak
ken peren. Typisch het CDA.
Enfin, dat nemen van impo
pulaire maatregelen heeft die
partij de afgelopen jaren zat
stemmen gekost, daar ben ik
van overtuigd."
Hoeveel pitbulls er in Leiden
en omgeving nog rondlopen,
daarover durft Van Tol geen
uitspraak te doen. „Want nie
mand weet precies hoeveel er
waren. Dat het er intussen
knap wat minder zijn is zeker.
Ik zie ze gewoon niet meer.
Veel mensen hebben hun
hond destijds een spuitje laten
geven, want de asiels namen
ze niet op. Toch gek, want,bij
mijn weten heeft er in Leiden
nog nooit een pitbull voor
overlast gezorgd of gebeten."
Zijn Bob loopt op zijn erf aan
de Rijndijk gewoon vrij rond.
Dus niet aangelijnd of voor
zien van een muilkorf. „Hoeft
ook niet, hoor, op eigen ter
rein. Maar dan nog, dat dier
doet geen mens kwaad. Hart
stikke lieve hond. Wat ik zo
net al zei: een scheet van een
beest."
Dat de lacune die de pitbull
heeft achtergelaten wordt op
gevuld door andere typen
vechthonden, dat weet van Tol
wel zeker. „Ik kan effe niet op
de naam komen, maar dat ras
is de laatste tijd populair aan
het worden. Moeilijke naam,
Stafford of zo. Een grote hond
(vermoedelijk bedoelt hij hier
de Staffordshire terrier - red)
dat wel. En dan heb je die Ar
gentine's nog, hé. Die zijn he
lemaal link, tenminste als ze
verkeerd zijn opgevoed. Bijten
in één hap je arm er af, zo
sterk zijn de kaken van dat
beest. Maar het is, laten we
wel wezen, bijna nooit de
schuld van een hond als die
hapt. Dat ligt in 99 procent
van de gevallen aan zijn baas.
Als die, bewust of onbewust,
zijn hond niet goed opvoedt of
slecht behandelt, dan pas zijn
zulke beesten een probleem.
En dat is met de pitbull pre
cies zo."
AD VAN KAAM
Wat meestal de media haalt, als
het gaat over buren, dat zijn de
ruzies. De polemieken, de ja
renlange vete's zoals onlangs
nog eens mooi uitgebeeld op de
buis bij Jambers, de Belg die zo
veel humor in zijn mini-dra
ma's weet te stoppen. Twee
Vlaamse families voerde hij ten
tonele die elkaar net zolang trei
terden en pestten totdat ze er
bijna letterlijk bij neervielen. Dit
dan zonder nog echt goed te
weten waarom 'het' nu eigenlijk
allemaal begonnen was. Nou,
dat soort mensen heeft Huma-
nitas dus typisch niet op het
oog in zijn speurtocht naar 'bij
zondere buren'.
Deze organisatie, een landelijke
vereniging voor maatschappe
lijke dienstverlening met 21.000
leden en ruim 7000 vrijwilligers,
bestaat binnenkort 50 jaar. Ter
gelegenheid daarvan heeft Hu-
manitas de 31ste mei uitgeroe
pen tot 'Nationale Burendag' en
is uit oogpunt daarvan op zoek
naar de 'Beste Buren van Ne
derland'. Iedereen die een spre
kend voorbeeld kan leveren,
mag schrijven naar Humanitas.
De meest bijzondere voorbeel
den worden voorgelegd aan een
jury van bekende Nederlanders.
Die kiezen dan de 'Beste Buren'.
Tijdens een feestelijke bijeen
komst wordt de uitslag bekend
gemaakt.
Wie komen nu precies in aan
merking voor dat predikaat, aan
welke criteria moeten deze 'su
per-buren' voldoen in de ogen
van Humanitas? Dat zich als or
ganisatie ondermeer bezig
houdt met vrijwillige thuiszorg,
hulp- en dienstverlening, rouw
verwerking, kinderopvang,
jeugd welzijn, vluchtelingenwerk
en nog een veelvoud aan hulp-
verlende taken in de sociale sec
tor. „Een heel breed scala van
mensen komt in aanmerking",
zegt Erik Stibbe van Humanitas.
„Iedereen die wat voor zijn
naaste betekent. Iemand die
zijn buren helpt bij ziekte, bij
opvang, bij overlijden, met de
kinderen en noem maar op.
Naar die mensen zijn we op
zoek."
Humanitas, dat 90 plaatselijke
afdelingen telt, verricht zijn
werkzaamheden bij voorkeur
'om de hoek'. In de straat, in de
wijk, in de stad. „Inderdaad,
dicht bij huis. Natuurlijk is het
goed dat er brede steun komt
als zich grote rampen voltrek
ken zoals in Ruanaa of Bosnië
Maar wij vinden het net zo be
langrijk dat er ook aandacht is
voor de kleine ramp die zich
twee huizen verderop afspeelt.
Vandaar onze actie Beste Buren.
In een tijd van individualisering
willen wij, bij ons jubileum,
weer eens het zoeklicht op ge
wone mensen zetten die wat
voor een ander betekenen. Of er
daar nog veel van zijn? Jazeker,
daar ben ik heilig van overtuigd.
En laten we hopen dat dat ook
uit de hoeveelheid brieven
blijkt", aldus woordvoorder
Stibbe.
Brieven kunnen worden gezon
den aan: Humanitas - Sarphati-
straat 4, 1017 WS Amsterdam,
onder het motto 'Buren'.
AD VAN KAAM
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een codeaubon
van 25 gulden.
Oegstgeestse wint droomreis
Voor Martine Glaser gaat deze zomer een droom in vervulling. De
45-jarige Oegstgeestse won één van de vier hoofdprijzen in een
door Philips uitgeschreven actie rond zijn batterijen. In de catego
rie Adventure koos de jury haar verhaal op band over Peru als beste
inzending. Als beloning mag de beleidsmedewerker bij een wo
ningbouwvereniging samen met haar partner een 26-daagse
rondreis maken langs de bezienswaardigheden van dat Zuidameri-
kaanse land. Die brengt haar ondermeer bij het diepste canyon, het
Titicacameer en de beroemde rotstekeningen van Nasca.
