Het 'tamelijk
rumoerige' leven
van Frans Muriloff
Bedekte termen
TT
ZATERDAG 4 MAART 1995
In België wordt binnenkort reclame
voor sekstelefoon verboden. Er is al
thans een wetsontwerp van die
strekking in de maak. Doel van het
reclameverbod is vooral om min
derjarigen te beschermen. Nu kun
nen ze gewoon zo'n nummer draai
en, thuis of ergens anders, en dan
voor een gulden per minuut met ro
de oortjes meeluisteren hoe nymfo-
mane huisvrouwtjes het doen met
een welgeschapen postbode, of hoe
lesbische verpleegsters kreunend
klaarkomen terwijl de patiënten
verwaarloosd worden. Omdat ik zelf
ook verantwoordelijkheid draag
voor een tweetal minderjarigen,
dient deze kwestie dus goed onder
zocht te worden. Is het in Neder
land even erg als in België?
De grootste krant van Nederland koop ik
niet, maar soms ligt er een beduimeld
exemplaar in de trein. Onder 'diverse clubs'
en '06-lijnen' staan ze. paginas vol: precies
de advertenties die in België straks niet
meer mogen. Als ze in Nederland ook ver
boden zouden worden, moet dat een ge
voelige slag betekenen voor ons grootste
dagblad, 't Is altijd goed om te weten hoe ze
aan hun geld en aan hun abonnees komen.
Daar lezen we dan over ene Angela te Rot
terdam: 'Lief en mooi meisje met klasse
ontv. u geh. privé'. Of Esméuit Deventer:
'25 jaar brunette, ontv. privé, ook Grieks'.
Uit Amersfoort is het volgende bericht: 'Li
sa, Anja en Sandra ontv. in rom. privé-sfeer
v.a. 10 uur'. Brigitte uit Den Bosch ontvangt
heren alleen op maandag t/m donderdag,
maar Monique uit Doetinchem is zeven da
gen per week in de weer, samen met haar
drie hete vriendinnen. Doetinchem of De
venter zijn misschien te ver weg voor mijn
schoolgaande jongens, maar na enig zoe
ken vind ik ook enkele adresjes bij ons in de
stad.
Voordeliger zijn de 06-lijnen, ofschoon dat
met vijf keer per week nog aardig kan oplo
pen: 'Geen mededogen voor jou! Je meeste
res zegt wat te doen!', of 'Gratis naar bed
met vele dikke vrouwen thuis' of'Nieuw:
direct een leuk meisje aan de telefoon'.
Het zal nog een hele toer worden in België
om zulke advertenties te verbieden. Het
is namelijk de bedoeling om ook adverten
ties in bedekte bewoordingen te verbieden.
Dus niet alleen 'Sabine verwent u met een
massage' wordt strafbaar, maar ook 'Anna
bel staat te uwer beschikking'. Volgens mij
is het trouwens allebei nogal bedekt, want
eigenlijk wordt bedoeld: Sabine laat zich
voor honderd gulden in d'r kont knijpen. Al
die advertenties zijn min of meer in bedekte
termen gesteld. Als dat allemaal strafbaar
wordt, zouden ook reclame-leuzen als 'Wij
zorgen ervoor' (PIT), 'We gaan ervoor' (NS)
of 'AH blijft op de kleintjes letten' in aan
merking komen voor forse boetes. De PTT
zal dan eindelijk eens precies moeten gaan
zeggen waar ze voor zorgen, zodat duidelijk
wordt dat het niet gaat om twee orgasmes
voor 150. En AH zal duidelijk moeten ma
ken dat het bedrijf dat zo goed op de klein
tjes let, daarmee geen Koreaanse bruiden
bedoelt met kleine tietjes.
Het is maar wat je bedoelt met 'bedekte
termen'. Neem nu 'Carla, vanaf 11.00 tot
17.00'. Zou Carla in de rubriek 'Oppas aan
geboden' staan, dan zijn haar bedoelingen
ineens minder duidelijk. Of deze: 'Hete
bliksem, lekker smullen'. Wij aten vroeger
vaak hete bliksem en daar was niks mis
mee. Maar als blijkt dat het nu ineens een
gulden per minuut kost, nu is er sprake van
bedekte termen.
Melissa, 18 jaar, kan zich aanbieden voor
een groentewinkel. De toevoeging 'barst
van vurigheid' is echter voor een groente
winkel allicht niet beslist nodig. Een massa
ge-instituut dat medewerkers vraagt, kan
bonafide zijn, maar als we lezen dat erva
ring niet noodzakelijk is, dan zijn het ineens
bedekte termen. Inderdaad. Maar wie
maakt uit wat bedekte termen zijn? Is de re
presentatieve winkelbediende of de onder
nemende jongedame met minimaal HAVO
niet meer te vertrouwen? Ik denk dat ze er
in België nooit uitkomen.
En wat mijn eigen pupillen betreft: ik hoop
dat ze al gauw net als ik misselijk worden
van die pagina.
Van de Bonte Dinsdagavondtrein tot de Snip en Snap-revue
De Snip- en Snap-revue poseert tijdens een vooroorlogse toernee op de binnenplaats van het
Rembrandt-theater in Utrecht. Op de voorste rij onder anderen: René Sleeswijk (tweede van
links), Willy Walden (derde van links), Gerard Walden (vierde van links), Piet Muyselaar (vijfde
van links), Berry Kievits (derde van rechts) en Frans Muriloff (geheel rechts).
foto archief frans muriloff
arts Muriloff werd gisteren 91 jaar.
ns Muriloff? Ja, Frans Muriloff! Die
n de Bonte Dinsdagavondtrein. En
e Sixteen Muriloffs National Girls.
En de Snip en Snap-revue.
'erinneringen van 'een balletmeester
'frisse ideeënMuriloff: „Zo noemde
in de la Mar me een keer. Maar dat
was dus sarcastisch bedoeld.
rans Muriloff: „Het grote van Wal-
I den en Muyselaar was, dat ze met
teksten die te oubollig leken om uit
je kop te leren, heel Nederland aan het la
chen kregen. (Hoog stemmetje)
- 'Gistermiddag is me toch wat overkomen,
ik had wijlen kunnen weze, juffrouw. Zomaar
op de Dam ben ik aangereden door een au-
to.'
- 'Och gut, stakker, wat een doodsschrik? heb
je je bezeerd?'
- 'Bezeerd? Welnee mens, ik had m'n korset
an, maar de auto lag aan diggelen.'
k k
Vijfenzeventig jaar theater. Samengebald in
een middagje praten. Gisteren - vrijdag 3
maart - werd Frans Muriloff 91 jaar, maar de
geest is nog net zo lenig als het lijf. 'Kè-je me
vollege?' Soms niet helemaal. Van Lizy Vales-
co naar Joop de Knegt en van Ronnie Ronal-
de naar J. B. Schuil. Muriloff hink-stap-
springt in enkele seconden zonder adem te
happen van de één naar de ander. „Louis Da
vids zei altijd: Fransje, ik ben de haring en jij
zorgt voor een zilveren schaal, wat radijsjes
en een blaadje sla. Begrijp je? Een nummer
wordt pas echt smakelijk als het op een leuke
manier wordt opgediend
k k
Z'n moeder heette Dirkje. Ze was eigenaresse
van een tapperij/slijterij in de Amsterdamse
Weteringstraat en dol op de operette. Of la
ten we zeggen: 'van het theater in al z'n gele
dingen'. „Mokum was toen nog een bruisen
de stad, meneer. Twaalf theaters. Ik kan ze zo
oplepelen. Flora, Centraal, Rika Hopper The
ater - (zingend) Hittepetit, dat is zo'n aardig
meisje - eh... Grand Theater, Carré, Paleis van
Volksvlijt, Mille Colones... Ik was veertien jaar
toen zat ik al op de eerste rij van het Rem
brandt Theater. Heb ik daar voor het eerst
Pavlova gezien..? Ik geloof het wel. Mijn God,
dacht ik, dat leer ik nooit."
Vanaf het moment dat hij 'bij kennis' kwam,
wilde Fransje Schmitz, zoals hij toen nog
heette, 'danseur' worden. „Waarom? Ja,
waarom! Mag ik het u aanschouwelijk voor
stellen?" Muriloff - bijna 91 jaar - gaat staan,
spreidt de armen en strekt met een kwieke
beweging het rechterbeen naar achteren.
Achteloos: „Kan ik nog steeds. Waarbij u dus
wel in ogenschouw moet nemen, dat het er
allemaal nog veel mooier zou uitzien als er
twaalf mooie meiden achter me stonden.
Nou, en dat was precies wat ik als jongmatje
zo graag wilde."
k k
Een - naar eigen woorden - 'tamelijk rumoe
rig leven'. Eerst danseur, daarna dansmees
ter, vervolgens produktie-leider en tenslotte -
zoals hij dat zelf noemt - 'pretfabrikant'. „Ik
assisteerde René Sleeswijk bij de Nederland-
sche Revue toen Tom Schreurs tegen me zei,
dat ik eens met de AVRO moest gaan praten.
Die hadden een radio-programma dat de
Bonte Dinsdagavondtrein heette enne, nou
ja, dat liep niet zo als het lopen moest. Ik zeg:
'Sorry Tom, maar van radio weet ik geen
laars'. Zegt hij: Ik garandeer je, dat valt in
Hilversum geen mens op. Niemand weet
daar namelijk iets van radio'."
De eerste twee uitzendingen werden hem
'voorgedaan' door Jan Boots en Jan de Win
ter; bij de derde al stond hij er in z'n eentje
voor. „Boots had een snipperdag en De Win
ter z'n schoonmoeder was jarig. Zoiets. Ik ge
loof u hedenmiddag te hebben bewezen dat
het met m'n bovenkamer nog dik in orde is,
maar van die uitzending herinner ik me hele
maal niets meer. Ik weet alleen wat m'n lieve
vrouw zei toen ik thuiskwam: Je had nogal
wat wit, schat'."
Z'n vrouw is Phyllis Lane (voormalig danseu
se en assistente van Toon Hermans); 'wit' is
omroep-jargon voor radio-stilte. Frans Muri
loff leefde in die eerste Hilversumse uren
waarschijnlijk nog teveel in het theater. Want
hoe ging dat in Carré? Daar klonk de ope
ningstune:
Ja, dat is revue, revue
Die wij presenteren u
Ja, dat is revue, revue,
Die wij brengen hier voor u.
Leuke liedjes, melodietjes
En een gulle lach.
Ja dat is revue, revue,
Die wij brengen hier voor u.
Waarna een kleine rust werd ingelast om ap
plaus te 'halen'. Muriloff: „Maar de luister
vinken van die tijd verlangden een sneller rit
me. Die zaten met hun oor in dat krakende
radio-toestel en riepen na twee seconden wit:
Krijg het nou Mien, ik hoor niets, ik hoor
niets'. Waarna ze aan de knoppen begonnen
te rukken en te draaien."
k k
Maar Frans Muriloff leerde snel. Z'n finest
hour, die eerste na-oorlogse jaren. Heel Ne
derland kende zijn naam. Langzaam rijdende
bussen over het Roemer Visscherplein in Aer-
denhout: 'Kijk, hier woont Frans Muriloff, de
producer van de Bonte Dinsdagavondtrein'.
De bewierookte zelve met nog altijd iets van
verbazing op z'n gezicht: „Terwijl ik toch al
leen maar het programma samenstelde.
Maar ja, na afloop van de uitzending werd ik
als laatste genoemd. Prrrrrro-duktie, Fra-
hans Murrrriloff. Dat bleef hangen blijkbaar.
Alsof hij er geen handje van had precies op
tijd de juiste artiest in 'De Bonte Trein' te la
ten optreden. Wanneer tijdens een uitzen
ding de Engelse Kunstfluit Sensatie, Ronnie
Ronalde, alle katten van Nederland aan het
kwijlen had gekregen met een niet van echt
te onderscheiden imitatie van een kwinke
lerend zomerbos, dan werd daar in het daar
op volgende weekeinde nog altijd over ge
kwekt. Laat staan als Vera Lynn in samen
werking met een Veluws soldatenkoor het
programma afsloot met een over het ganse
laagland galmend: We'll meet again, don't no
where don't no when.
Muriloff: „Ach, Vera. Ze heeft me nog eens
een keer aan het huilen gekregen. De hele
oorlog door had ik haar in het geniep via de
radio gehoord, zittend achter het behang.
The sweethart of the forces. Niet lang na de
bevrijding trad ze voor het eerst in Nederland
op. Ik haalde haar in Hoek van Holland van
de boot. Dag Frans', zei ze met dezelfde
stem als waarmee ik haar in de oorlog But I
know we'll meet again some sunny day had
horen zingen. Toen moest ik grienen."
Kan hij trouwens ook als hij Willy Alberti de
Westertoren hoort bejubelen. „Niemand,
niemand in Nederland... mijn God, wat kon
die man prachtig zingen. Letter voor letter
was te verstaan en dan toch nog zo door
leefd. Daarbij was Willy een gentleman. Ze
ven uur repetitie, Willy. Komt in orde, Frans'.
Was hij er al om half zes. Ik zeg altijd: Hoe
groter de artiest hoe makkelijker in de om
gang. Met één uitzondering: Fien de la Mar."
Waarna de zoveelste anekdote volgt over een
'uitzonderlijk getalenteerd kreng'. „Fien hield
van een grootse opkomst, dus liet ik voor een
bepaalde revue een reusachtige hoge trap
bouwen, die zo ongeveer uit de hemel kwam.
U voelt 'm al aankomen; daar diende Fien
van af te schrijden. Niet bijster origineel mis
schien, maar het was de eerste keer dat ik
met haar werkte en ik dacht in mijn on
schuld: dat zal ze wel fantastisch vinden. Ze
ziet die trap, ze kijkt naar mij en ze zegt met
die lage stem van 'r: Hmmmm, eindelijk
eens een balletmeester met frisse ideeën'. Zo
gemeen, zo ont-zet-tend vals, de manier
waarop ze düt zei..."
Een paar borrels later werden Frans en Fien
toch nog 'vriendjes', want 'ik was wel streng,
maar niet onaardig'. „Dat kwam, ik ben zelf Frans Muriloff en echtgenote
ook begonnen met een optreden voor schiet- Phyllis Lane,
club 'De Roos Zij Ons Doel'. Eerst met Lizy foto united photos de boer
Valesco, die van de'r van trouwens Liesje ron pichel
Bensdorp heette. Dat was mode in die tijd.
Iedereen had een of andere buitenissig klin
kende artiestennaam. Totdat de geduchte re
censent J. B. Schuil in de Oprechte Haarlem-
sche Courant schreef dat hij een prachtige
voorstelling had gezien maar niet begreep
waarom de artiesten zich van die rare
schoorsteenvegersnamen bedienden."
Fransje Schmitz noemde zich op dat mo
ment nog Stroganoff, maar daar wilde hij om
voor de hand liggende redenen best van af.
„Ik had toen net een nummer met Lizy Va
lesco en Nalda Murilova. Op het einde van de
act lag Murilova in spagaat voor me en tilde
ik Lizy Valesco met een hand boven m'n
hoofd. Dat zijn van die standjes, die moeten
vooral niet te lang duren. We stonden in Ita
lië in een programma van de clown Crock en
dat gordijn wilde niet zakken. Dus ik roep
van tussen mijn tanden kjoederee, wat geloof
ik sluiten betekent. Maar wat er ook gesloten
werd, niet dat gordijn. Ik sis fini, kjoederee.fi-
ni. Nog niks. Waarop ik zo ongeveer een
schandaal heb veroorzaakt - want ik wist niet
dat er Nederlanders in de zaal zaten - door
opeens keihard te schreeuwen: 'Sluiten die
gordijnen verdomme, sluiten'."
Lizy Valesco verdween, Frans en Nalda gin
gen door. Een naam voor de nieuwe act was
snel gevonden: Muriloff en Murilova. Het
kwam hen aanmerkelijk aantrekkelijker voor
dan Stroganoff en Stroganova. Het duo bleef
bestaan tot aan de oorlog, gaf les aan een
school op het Oosteinde in Amsterdam en
trad 's avonds op, samen met 'The Sixteen
Muriloffs National Girls' in revue's als die
van Lou Bandy ('Zoek de zon op') en Heintje
Davids ('Lachen is troef en 'Daar knap je van
op'). Toen vluchtte Lara Murilova onder drei
ging van de Duitse inval naar Engeland. Mu
riloff: „Ik heb nooit meer iets van haar ge
hoord of gezien."
k k
Voor het eerst die middag is het even stil in
de hoge woonkamer aan de Zandvoortselaan
in Heemstede. Wat Phyllis Lane de gelegen
heid geeft te vragen of nu echt niemand iets
wil drinken. Bij een Frans cognacje zegt
Frans Muriloff plotseling: „Mmmmmm, kunt
u zich Joop de Knegt nog herinneren? Die de
buteerde als zingende soldaat in de Bonte
Dinsdagavondtrein met 'High Noon'. De vol
gende dag jengelde heel Nederland: Doe nat
forseek mie, oh mai dahling'. Dat programma
was zó ongelooflijk populair... Iedereen luis
terde ernaar, iedereen wilde erin optreden. Ik
noem geen namen, maar er waren artiesten,
die me honderd gulden in mijn hand stopten
om een contractje te kunnen krijgen. Ging ik
nooit op in. Kwaliteit, dat was voor mij de
enige norm."
'Danseur' Frans Muriloff samen met Nalda Murilova in het begin van de dertiger jaren oefenend
op het balkon van een Egyptisch hotel. foto archief frans muriloff