Het 'tamelijk rumoerige' leven van Frans Muriloff Bedekte termen TT ZATERDAG 4 MAART 1995 In België wordt binnenkort reclame voor sekstelefoon verboden. Er is al thans een wetsontwerp van die strekking in de maak. Doel van het reclameverbod is vooral om min derjarigen te beschermen. Nu kun nen ze gewoon zo'n nummer draai en, thuis of ergens anders, en dan voor een gulden per minuut met ro de oortjes meeluisteren hoe nymfo- mane huisvrouwtjes het doen met een welgeschapen postbode, of hoe lesbische verpleegsters kreunend klaarkomen terwijl de patiënten verwaarloosd worden. Omdat ik zelf ook verantwoordelijkheid draag voor een tweetal minderjarigen, dient deze kwestie dus goed onder zocht te worden. Is het in Neder land even erg als in België? De grootste krant van Nederland koop ik niet, maar soms ligt er een beduimeld exemplaar in de trein. Onder 'diverse clubs' en '06-lijnen' staan ze. paginas vol: precies de advertenties die in België straks niet meer mogen. Als ze in Nederland ook ver boden zouden worden, moet dat een ge voelige slag betekenen voor ons grootste dagblad, 't Is altijd goed om te weten hoe ze aan hun geld en aan hun abonnees komen. Daar lezen we dan over ene Angela te Rot terdam: 'Lief en mooi meisje met klasse ontv. u geh. privé'. Of Esméuit Deventer: '25 jaar brunette, ontv. privé, ook Grieks'. Uit Amersfoort is het volgende bericht: 'Li sa, Anja en Sandra ontv. in rom. privé-sfeer v.a. 10 uur'. Brigitte uit Den Bosch ontvangt heren alleen op maandag t/m donderdag, maar Monique uit Doetinchem is zeven da gen per week in de weer, samen met haar drie hete vriendinnen. Doetinchem of De venter zijn misschien te ver weg voor mijn schoolgaande jongens, maar na enig zoe ken vind ik ook enkele adresjes bij ons in de stad. Voordeliger zijn de 06-lijnen, ofschoon dat met vijf keer per week nog aardig kan oplo pen: 'Geen mededogen voor jou! Je meeste res zegt wat te doen!', of 'Gratis naar bed met vele dikke vrouwen thuis' of'Nieuw: direct een leuk meisje aan de telefoon'. Het zal nog een hele toer worden in België om zulke advertenties te verbieden. Het is namelijk de bedoeling om ook adverten ties in bedekte bewoordingen te verbieden. Dus niet alleen 'Sabine verwent u met een massage' wordt strafbaar, maar ook 'Anna bel staat te uwer beschikking'. Volgens mij is het trouwens allebei nogal bedekt, want eigenlijk wordt bedoeld: Sabine laat zich voor honderd gulden in d'r kont knijpen. Al die advertenties zijn min of meer in bedekte termen gesteld. Als dat allemaal strafbaar wordt, zouden ook reclame-leuzen als 'Wij zorgen ervoor' (PIT), 'We gaan ervoor' (NS) of 'AH blijft op de kleintjes letten' in aan merking komen voor forse boetes. De PTT zal dan eindelijk eens precies moeten gaan zeggen waar ze voor zorgen, zodat duidelijk wordt dat het niet gaat om twee orgasmes voor 150. En AH zal duidelijk moeten ma ken dat het bedrijf dat zo goed op de klein tjes let, daarmee geen Koreaanse bruiden bedoelt met kleine tietjes. Het is maar wat je bedoelt met 'bedekte termen'. Neem nu 'Carla, vanaf 11.00 tot 17.00'. Zou Carla in de rubriek 'Oppas aan geboden' staan, dan zijn haar bedoelingen ineens minder duidelijk. Of deze: 'Hete bliksem, lekker smullen'. Wij aten vroeger vaak hete bliksem en daar was niks mis mee. Maar als blijkt dat het nu ineens een gulden per minuut kost, nu is er sprake van bedekte termen. Melissa, 18 jaar, kan zich aanbieden voor een groentewinkel. De toevoeging 'barst van vurigheid' is echter voor een groente winkel allicht niet beslist nodig. Een massa ge-instituut dat medewerkers vraagt, kan bonafide zijn, maar als we lezen dat erva ring niet noodzakelijk is, dan zijn het ineens bedekte termen. Inderdaad. Maar wie maakt uit wat bedekte termen zijn? Is de re presentatieve winkelbediende of de onder nemende jongedame met minimaal HAVO niet meer te vertrouwen? Ik denk dat ze er in België nooit uitkomen. En wat mijn eigen pupillen betreft: ik hoop dat ze al gauw net als ik misselijk worden van die pagina. Van de Bonte Dinsdagavondtrein tot de Snip en Snap-revue De Snip- en Snap-revue poseert tijdens een vooroorlogse toernee op de binnenplaats van het Rembrandt-theater in Utrecht. Op de voorste rij onder anderen: René Sleeswijk (tweede van links), Willy Walden (derde van links), Gerard Walden (vierde van links), Piet Muyselaar (vijfde van links), Berry Kievits (derde van rechts) en Frans Muriloff (geheel rechts). foto archief frans muriloff arts Muriloff werd gisteren 91 jaar. ns Muriloff? Ja, Frans Muriloff! Die n de Bonte Dinsdagavondtrein. En e Sixteen Muriloffs National Girls. En de Snip en Snap-revue. 'erinneringen van 'een balletmeester 'frisse ideeënMuriloff: „Zo noemde in de la Mar me een keer. Maar dat was dus sarcastisch bedoeld. rans Muriloff: „Het grote van Wal- I den en Muyselaar was, dat ze met teksten die te oubollig leken om uit je kop te leren, heel Nederland aan het la chen kregen. (Hoog stemmetje) - 'Gistermiddag is me toch wat overkomen, ik had wijlen kunnen weze, juffrouw. Zomaar op de Dam ben ik aangereden door een au- to.' - 'Och gut, stakker, wat een doodsschrik? heb je je bezeerd?' - 'Bezeerd? Welnee mens, ik had m'n korset an, maar de auto lag aan diggelen.' k k Vijfenzeventig jaar theater. Samengebald in een middagje praten. Gisteren - vrijdag 3 maart - werd Frans Muriloff 91 jaar, maar de geest is nog net zo lenig als het lijf. 'Kè-je me vollege?' Soms niet helemaal. Van Lizy Vales- co naar Joop de Knegt en van Ronnie Ronal- de naar J. B. Schuil. Muriloff hink-stap- springt in enkele seconden zonder adem te happen van de één naar de ander. „Louis Da vids zei altijd: Fransje, ik ben de haring en jij zorgt voor een zilveren schaal, wat radijsjes en een blaadje sla. Begrijp je? Een nummer wordt pas echt smakelijk als het op een leuke manier wordt opgediend k k Z'n moeder heette Dirkje. Ze was eigenaresse van een tapperij/slijterij in de Amsterdamse Weteringstraat en dol op de operette. Of la ten we zeggen: 'van het theater in al z'n gele dingen'. „Mokum was toen nog een bruisen de stad, meneer. Twaalf theaters. Ik kan ze zo oplepelen. Flora, Centraal, Rika Hopper The ater - (zingend) Hittepetit, dat is zo'n aardig meisje - eh... Grand Theater, Carré, Paleis van Volksvlijt, Mille Colones... Ik was veertien jaar toen zat ik al op de eerste rij van het Rem brandt Theater. Heb ik daar voor het eerst Pavlova gezien..? Ik geloof het wel. Mijn God, dacht ik, dat leer ik nooit." Vanaf het moment dat hij 'bij kennis' kwam, wilde Fransje Schmitz, zoals hij toen nog heette, 'danseur' worden. „Waarom? Ja, waarom! Mag ik het u aanschouwelijk voor stellen?" Muriloff - bijna 91 jaar - gaat staan, spreidt de armen en strekt met een kwieke beweging het rechterbeen naar achteren. Achteloos: „Kan ik nog steeds. Waarbij u dus wel in ogenschouw moet nemen, dat het er allemaal nog veel mooier zou uitzien als er twaalf mooie meiden achter me stonden. Nou, en dat was precies wat ik als jongmatje zo graag wilde." k k Een - naar eigen woorden - 'tamelijk rumoe rig leven'. Eerst danseur, daarna dansmees ter, vervolgens produktie-leider en tenslotte - zoals hij dat zelf noemt - 'pretfabrikant'. „Ik assisteerde René Sleeswijk bij de Nederland- sche Revue toen Tom Schreurs tegen me zei, dat ik eens met de AVRO moest gaan praten. Die hadden een radio-programma dat de Bonte Dinsdagavondtrein heette enne, nou ja, dat liep niet zo als het lopen moest. Ik zeg: 'Sorry Tom, maar van radio weet ik geen laars'. Zegt hij: Ik garandeer je, dat valt in Hilversum geen mens op. Niemand weet daar namelijk iets van radio'." De eerste twee uitzendingen werden hem 'voorgedaan' door Jan Boots en Jan de Win ter; bij de derde al stond hij er in z'n eentje voor. „Boots had een snipperdag en De Win ter z'n schoonmoeder was jarig. Zoiets. Ik ge loof u hedenmiddag te hebben bewezen dat het met m'n bovenkamer nog dik in orde is, maar van die uitzending herinner ik me hele maal niets meer. Ik weet alleen wat m'n lieve vrouw zei toen ik thuiskwam: Je had nogal wat wit, schat'." Z'n vrouw is Phyllis Lane (voormalig danseu se en assistente van Toon Hermans); 'wit' is omroep-jargon voor radio-stilte. Frans Muri loff leefde in die eerste Hilversumse uren waarschijnlijk nog teveel in het theater. Want hoe ging dat in Carré? Daar klonk de ope ningstune: Ja, dat is revue, revue Die wij presenteren u Ja, dat is revue, revue, Die wij brengen hier voor u. Leuke liedjes, melodietjes En een gulle lach. Ja dat is revue, revue, Die wij brengen hier voor u. Waarna een kleine rust werd ingelast om ap plaus te 'halen'. Muriloff: „Maar de luister vinken van die tijd verlangden een sneller rit me. Die zaten met hun oor in dat krakende radio-toestel en riepen na twee seconden wit: Krijg het nou Mien, ik hoor niets, ik hoor niets'. Waarna ze aan de knoppen begonnen te rukken en te draaien." k k Maar Frans Muriloff leerde snel. Z'n finest hour, die eerste na-oorlogse jaren. Heel Ne derland kende zijn naam. Langzaam rijdende bussen over het Roemer Visscherplein in Aer- denhout: 'Kijk, hier woont Frans Muriloff, de producer van de Bonte Dinsdagavondtrein'. De bewierookte zelve met nog altijd iets van verbazing op z'n gezicht: „Terwijl ik toch al leen maar het programma samenstelde. Maar ja, na afloop van de uitzending werd ik als laatste genoemd. Prrrrrro-duktie, Fra- hans Murrrriloff. Dat bleef hangen blijkbaar. Alsof hij er geen handje van had precies op tijd de juiste artiest in 'De Bonte Trein' te la ten optreden. Wanneer tijdens een uitzen ding de Engelse Kunstfluit Sensatie, Ronnie Ronalde, alle katten van Nederland aan het kwijlen had gekregen met een niet van echt te onderscheiden imitatie van een kwinke lerend zomerbos, dan werd daar in het daar op volgende weekeinde nog altijd over ge kwekt. Laat staan als Vera Lynn in samen werking met een Veluws soldatenkoor het programma afsloot met een over het ganse laagland galmend: We'll meet again, don't no where don't no when. Muriloff: „Ach, Vera. Ze heeft me nog eens een keer aan het huilen gekregen. De hele oorlog door had ik haar in het geniep via de radio gehoord, zittend achter het behang. The sweethart of the forces. Niet lang na de bevrijding trad ze voor het eerst in Nederland op. Ik haalde haar in Hoek van Holland van de boot. Dag Frans', zei ze met dezelfde stem als waarmee ik haar in de oorlog But I know we'll meet again some sunny day had horen zingen. Toen moest ik grienen." Kan hij trouwens ook als hij Willy Alberti de Westertoren hoort bejubelen. „Niemand, niemand in Nederland... mijn God, wat kon die man prachtig zingen. Letter voor letter was te verstaan en dan toch nog zo door leefd. Daarbij was Willy een gentleman. Ze ven uur repetitie, Willy. Komt in orde, Frans'. Was hij er al om half zes. Ik zeg altijd: Hoe groter de artiest hoe makkelijker in de om gang. Met één uitzondering: Fien de la Mar." Waarna de zoveelste anekdote volgt over een 'uitzonderlijk getalenteerd kreng'. „Fien hield van een grootse opkomst, dus liet ik voor een bepaalde revue een reusachtige hoge trap bouwen, die zo ongeveer uit de hemel kwam. U voelt 'm al aankomen; daar diende Fien van af te schrijden. Niet bijster origineel mis schien, maar het was de eerste keer dat ik met haar werkte en ik dacht in mijn on schuld: dat zal ze wel fantastisch vinden. Ze ziet die trap, ze kijkt naar mij en ze zegt met die lage stem van 'r: Hmmmm, eindelijk eens een balletmeester met frisse ideeën'. Zo gemeen, zo ont-zet-tend vals, de manier waarop ze düt zei..." Een paar borrels later werden Frans en Fien toch nog 'vriendjes', want 'ik was wel streng, maar niet onaardig'. „Dat kwam, ik ben zelf Frans Muriloff en echtgenote ook begonnen met een optreden voor schiet- Phyllis Lane, club 'De Roos Zij Ons Doel'. Eerst met Lizy foto united photos de boer Valesco, die van de'r van trouwens Liesje ron pichel Bensdorp heette. Dat was mode in die tijd. Iedereen had een of andere buitenissig klin kende artiestennaam. Totdat de geduchte re censent J. B. Schuil in de Oprechte Haarlem- sche Courant schreef dat hij een prachtige voorstelling had gezien maar niet begreep waarom de artiesten zich van die rare schoorsteenvegersnamen bedienden." Fransje Schmitz noemde zich op dat mo ment nog Stroganoff, maar daar wilde hij om voor de hand liggende redenen best van af. „Ik had toen net een nummer met Lizy Va lesco en Nalda Murilova. Op het einde van de act lag Murilova in spagaat voor me en tilde ik Lizy Valesco met een hand boven m'n hoofd. Dat zijn van die standjes, die moeten vooral niet te lang duren. We stonden in Ita lië in een programma van de clown Crock en dat gordijn wilde niet zakken. Dus ik roep van tussen mijn tanden kjoederee, wat geloof ik sluiten betekent. Maar wat er ook gesloten werd, niet dat gordijn. Ik sis fini, kjoederee.fi- ni. Nog niks. Waarop ik zo ongeveer een schandaal heb veroorzaakt - want ik wist niet dat er Nederlanders in de zaal zaten - door opeens keihard te schreeuwen: 'Sluiten die gordijnen verdomme, sluiten'." Lizy Valesco verdween, Frans en Nalda gin gen door. Een naam voor de nieuwe act was snel gevonden: Muriloff en Murilova. Het kwam hen aanmerkelijk aantrekkelijker voor dan Stroganoff en Stroganova. Het duo bleef bestaan tot aan de oorlog, gaf les aan een school op het Oosteinde in Amsterdam en trad 's avonds op, samen met 'The Sixteen Muriloffs National Girls' in revue's als die van Lou Bandy ('Zoek de zon op') en Heintje Davids ('Lachen is troef en 'Daar knap je van op'). Toen vluchtte Lara Murilova onder drei ging van de Duitse inval naar Engeland. Mu riloff: „Ik heb nooit meer iets van haar ge hoord of gezien." k k Voor het eerst die middag is het even stil in de hoge woonkamer aan de Zandvoortselaan in Heemstede. Wat Phyllis Lane de gelegen heid geeft te vragen of nu echt niemand iets wil drinken. Bij een Frans cognacje zegt Frans Muriloff plotseling: „Mmmmmm, kunt u zich Joop de Knegt nog herinneren? Die de buteerde als zingende soldaat in de Bonte Dinsdagavondtrein met 'High Noon'. De vol gende dag jengelde heel Nederland: Doe nat forseek mie, oh mai dahling'. Dat programma was zó ongelooflijk populair... Iedereen luis terde ernaar, iedereen wilde erin optreden. Ik noem geen namen, maar er waren artiesten, die me honderd gulden in mijn hand stopten om een contractje te kunnen krijgen. Ging ik nooit op in. Kwaliteit, dat was voor mij de enige norm." 'Danseur' Frans Muriloff samen met Nalda Murilova in het begin van de dertiger jaren oefenend op het balkon van een Egyptisch hotel. foto archief frans muriloff

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1995 | | pagina 39