'Koossie' maakt het gezellig
q Cultuur Kunst
Jury kiest Leidenaar Mare Scheepmaker
^parcia Lorca
op muziek:
origineel
en boeiend
s Wispelpey solt aardig met toonsoorten
esprek met Ischa
Vas kleine therapie'
Boymans druk in de weer met Pyke Koch
iANDAG 20 FEBRUAR11995
Publieksprijs Leicis Cabaret Festival voor 'Bloeiende Maagden
leiden wünand zeilstra
vervolg van voorpagina
Leidenaar Mare Scheepmaker heeft het ze
ventiende Leids Cabaret Festival gewonnen.
De Publieksprijs ging met slechts een paar
punten verschil aan zijn neus voorbij. Het
damestrio 'De Bloeiende Maagden' genoot
de voorkeur van de toeschouwers.
Solist Mare Scheepmaker steekt niet met
kop en schouders boven zijn concurrenten
uit. Hij heeft gewonnen dank zij de per
soonlijke voorkeur van de festivaljury die
dit jaar bestond uit Peter Voorbraak (van de
Dienst Kunstzaken Almere), Rob Vermeu
len (kunstredacteur Haagsche Courant),
Marcel Verreck (cabaretier) en Cilly Dartell
(actrice/presentatrice). Opvallend dit jaar
was namelijk dat de verschillende optre
dens elkaar in kwalitatief opzicht nauwe
lijks ontlopen. Alle tien kandidaten hebben
iets te bieden, het niveau is redelijk tot goed
en het aanbod is gevarieerd. Een verrassend
groot aantal vrouwen doet mee. En verheu
gend is ook dat de solotrend een beetje op
zijn retour lijkt: slechts vier solisten tegen
over twee duo's en maar liefst vier trio's. In
zijn totaliteit is het een kwalitatief sterk fes
tival geworden.
Maar dit festival is méér dan alleen de
jaarlijkse krachtmeting tussen enthousiaste
amateur-cabaretiers. Professionele ambi
ties spelen wel degelijk een rol. Opvallende
kandidaten worden meteen doorgesluisd
naar het impresariaat dat tevens het festival
onder zijn hoede heeft. In dat licht bezien
lijkt de eerste prijs voor Mare Scheepmaker
enigszins een kredietbenoeming. Na alle ly
rische loftuitingen tijdens de halve Finale
nam de festivaljury op de finale-avond ten
aanzien van alle kandidaten opmerkelijk
veel gas terug. Deze avond vond men dan
ook beduidend matter dan de voorgaande.
Durf
„Ik praat niet goed/dat noemen ze stotte-
ren./Deed ik dat door mijn neus/dan zou ik
ook nog snotteren.' Mare Scheepmaker
stottert en komt daar gewoon voor uit. Deze
zelfspot tekent zijn durf en maakt ook deel
uit van het naturel van zijn optreden. Zijn
spreektempo ligt laag, maar is wel scherp
uitgekiend. Zijn verhaal zit vol droogkomi
sche woordspelingen. („Mijn broer stottert
ook, ze zeggen dat hij sprekend op mij
lijkt.") En er zijn tal van momenten waarop
hij het publiek goed weet te bespelen. Toch
blijft nog de grote vraag, hoe hij deze vijfen
twintig minuten ooit tot iets avondvullends
zou moeten uitbreiden. Wat hij nu getoond
heeft, is zeer beperkt. Afgezien van wat
stemmig geluid op de achtergrond aan het
begin en het einde ontbreekt de muziek.
Bovendien is zijn optreden uitermate sta
tisch, hij maakt nauwelijks gebruik van het
podium.
Op dat punt is hij door 'De Bloeiende
Maagden' met hun brutale en wervelende
optreden verslagen. Ze spelen jonge meisjes
in bloemige jurkjes. Daarbij gaat het over
verkeringen, jaloezie, lelijkheid en onderlin
ge pesterijen. Het seksgehalte is hoog; Ane
moon Langenhoff, Ingrid Wender en Minou
Bosma spelen ook stoute meisjes die
vanachter hun badhanddoek al dan niet uit
de kleren gaan. 'De Bloeiende Maagden' -
de naamgeving is al uitdagend - bieden
veel vorm, maar nog betrekkelijk weinig in
houd. Vandaar waarschijnlijk dat ze wel de
publieksprijs maar niet de juryprijs ontvin
gen.
Buiten de prijzen vielen Arthur Schlem-
per, Maarten Schut en Mark van der Kruyk
die als 'Moeders Mooiste' een paar geestige
scènes speelden. Daartussen zitten een
paar leuke onverwachte overgangen. Een
verzorgd geheel dat echter vooralsnog de
uitstraling mist die een prijs zou rechtvaar
digen. Toch zeggen ook prijzen niet alles.
Tijdens het festival lijkt de deur naar een
succesvolle cabaretcarrière misschien even
wagenwijd open, maar die staat slechts op
een kier.
Finale van het zeventiende Leids Caba
ret Festival. Gezien: 18/2, schouwburg,
Leiden.
KVmuziek
recensie dick hermsen
5-0 ibileumconcert 25 jaar Hot House:
aoutchouc o.l.v. Niko Langenhuijsen,
F|k aoutchouc plays Garcia Lorca'. Gezien:
g 18/2, De Waag, Leiden.
ke
lot House bestaat 25 jaar. Bij
o'n jubileum hoort natuurlijk
en concert met een kwaliteits-
arantie waar de Leidse jazz-
lub patent op heeft. Niemand
ïfninder dan Niko Langenhuij-
jj; en kwam het feest muzikaal in-
15 leuren.
15 Het podium van De Waag
vas afgelopen zaterdagavond
icO laast te klein voor het 12-kop-
lig orkest. Caoutchouc, voor
heen opererend onder de naam
6-1 Vaalbleek, toert momenteel met
7j het Garcia Lorca-project. Twee
7-1 zangeressen en een zanger ver-
7-1 tolken gedichten van Frederico
Garcia Lorca. Teksten van de
8- Spaanse dichter lenen zich uit-
w stekend voor toonzetting door
de grote uitdrukkingskracht en
i-i de klankrijkheid van zijn verzen.
De inhoud reikt verder dan het
12 slechts in zwart op wit gedrukte
14 woord. Langenhuisen is in de
teksten gedoken en heeft kans
gezien de prachtige sfeer ervan
in muziek om te zetten,
ce Af en toe leent hij melodische
>3i fragmenten van de Spaanse fla-
Het podium van De Waag was afgelopen zaterdagavond haast te klein
voor het 12-koppig orkest Caoutchouc. foto je an vanuncen
menco-componist Ricardo Pa-
chón, maar voornamelijk zijn
de composities van eigen hand.
De sfeer van de muziek ademt,
hoe kan het anders, Spaanse
folklore: veel schetterend koper,
opzwepende ritmes en wellui
dende, chromatisch getinte me
lodieën. In de solo's klinkt zo nu
en dan duidelijk ook de jazzy
achtergrond van de muzikanten
door. Latijnsamerikaanse ritmes
en complexe improvisaties zijn
vervlochten in de Spaanse mu
ziek. Alhoewel folklore-puristen
met gefronste wenkbrauwen
zullen toekijken, is het juist de
combinatie van de verschillen
de invalshoeken, die de compo
sities buitengewoon origineel
en boeiend maakt.
De muziek mist inderdaad de
direktheid van pure volksmu
ziek. De muzikanten zijn alle
maal goed geschoold en ver
staan hun vak tot in de puntjes.
De driestemmige zangpartijen
zijn loepzuiver en soms echt
Spaans van klank door de schel
le keelklank en de zo kenmer
kende 'getraande' stembuigin
gen. De blazerspartijen - de sec
tie bestaat uit maar liefst vijf
man - worden puntgaaf ge
speeld. Kortom, gepolijste
volksmuziek van hoge kwaliteit.
Het accent van het optreden ligt
duidelijk op het muzikaal in
houdelijke. Op zichzelf natuur
lijk geen bezwaar. Echter, met
wat meer aandacht voor vuur
en temperament in de uitvoe
ring, zou ook het visuele ele
ment een stuk aantrekkelijker
kunnen worden. De blazerssec
tie, prominent vooraan op het
podium, lijkt, op momenten dat
ze niet speelt, in gedachten mij
len ver van de schitterende
klankbeelden.
recensie li dy van der spek
Pieter Wispelwey, cello en Paul Komen, piano met werken van
Franck, Debussy, Pousseur en Poulenc. Georganiseerd door Stich
ting Alphen Muziek. Gehoord: 19/2, Streekmuziekschool, Alphen
aan den Rijn.
Cellist Pieter Wispelwey vergelijkt 'Echo I' van
Henri Pousseur (1929) voor deze keer met een ci
troensorbet vóór het decadente hoofdgerecht 'So
nate voor cello en piano' (1948) van Francis Pou
lenc. Al is er dan geen echo-effect te bespeuren,
dan toch zeker een vraag- en antwoordspelletje
van twee maal vier noten uit een reeks. Na Pierre
Boulez' introductie van de 'aleatoriek', de be
grensde onvoorspelbaarheid, is Henri Pousseur
een van de eersten die dat principe overneemt.
Wellicht mocht Wispelwey het verloop van som
mige onderdelen naar eigen goedkeuren verwis
selen om zo zelf over de uiteindelijke vorm te be-
siissen. Toch is zeker niet alles aan het toeval over
gelaten. „Juist met deze vier nootjes wordt 'Echo
I' zo spannend, met vier willekeurig gekozen an
dere lukt dat niet," zo vertelt Wispelwey als extra
tussendoortje. Als de kurk van een fles champag
ne laat hij alvast die noten uit z'n instrument
knallen. De marionetachtige muzikale sprongen,
geestig door Wispelwey uitgebeeld, vormden in
derdaad de opmaat voor de min of meer atonale
Sonate (1948) van Francis Poulenc; hij solt in elk
geval aardig met de toonsoorten.
De muziek van 'Le Groupe des six' waarvan
Poulenc deel uit maakte, is parodistisch, niet sub
tiel en betoverend (zoals het impressionisme),
maar refererend aan Music-hall, circusmuziek en
volkslied. Wat speelt die Wispelwey mooi! De di
verse stijlen, spottend aan elkaar geplakt, zijn
éérst op zijn gezicht af te lezen, direct gevolgd
door een golf van beeldende lyriek uit Wispelweys
instrument. Alles met dat kleine sprankje ironie
vertolkt; nèt niet zwelgend in deze decadente
boudoir-muziek.
Als er één geen blijk geeft van zijn emoties is
Paul Komen dat wel. Uiterlijk schier onbewogen
met die zelfde, weliswaar bedektere toets ironie
bespeelt Komen de vleugel. Getuige de fabelach
tig mooi vertolkte Sonate in A (voor piano en
viool) van César Franck blijkt er bij Komen groot
verschil tussen uiterlijk en innerlijk. Vorig week
was deze sonate nog in Wassenaar te horen voor
quatre mains door Jordans en Van Doeselaar, nu
in de bewerking voor piano/cello. Ook deze keer
klinkt deze bloedwarme sonate authentiek. Er be
staat overigens een grote kans dat Franck dit werk
oorspronkelijk voor cello gedacht en geschreven
heeft en later voor een Belgische violist heeft om
gezet voor een leuk.bedrag. Even was het wen
nen, die lage cello-klank in het Allegretto. Schitte
rend werd de samenklank in het allegro, hevig rit
misch en sensueel. Komen kruipt in de huid van
Franck, wórdt een kwartiertje Franck, met zijn
groots, zeer evenwichtig toucher, zijn onderkoel
de, tegelijkertijd imponerende lyriek, vooral ner
gens 'hyperventilerend', de klankkleur steeds ge
raffineerd op de cello afstemmend. Het 'Recitati-
vo-Fantasia' ging in smeltend samenspel met de
intens spelende Wispelwey door versluierde 'se
cret life'-diepten: het hoogtepunt.
Internationale
allure bij
Les Charmeurs
muziek
recensie hans keuzers
Les Charmeurs: Jan Obbeek, zang, Alain
Labrie, gitaar, Faruk, accordeon, Arie van
Duyvenvoorde, bas en Antal Steixner,
drums. Gezien: 18/2, LVC, Leiden.
Stond er zaterdag in het LVC nu
echt werkelijk een Nederlandse
band op het podium? De Am
sterdamse formatie Les Char
meurs, net uitgekomen met
hun tweede album 'La Nuit',
zette een show neer die qua ni
veau met gemak kan concurre
ren met veel vergelijkbare
bandjes uit het buitenland.
Gitarist Alain Labrie en accor
deonist Faruk zijn twee zeer be
langrijke en essentiële onderde
len van de Charmeurs. Labrie
zorgt voor een uitgekiend spec
trum van Franse en Spaanse
klanken. Soms heel ingetogen,
maar daarnaast ook heftig bij
het aanslaan van zijn akkoor
den. Faruk brengt je met zijn
toegevoegde accordeon-riedel
tjes midden in de straten van
Parijs. Zijn gedoseerde en niet
te nadrukkelijke stijl valt op.
„Wat hebt U een mooie blau
we ogen! Tenminste voor een
vrouw..." Natuurlijk is er ook
nog frontman Jan Obbeek. Zijn
sterke gedreven stem voegt niet
alleen een meerwaarde toe aan
het Frans georiënteerde materi
aal, daarnaast babbelt hij de
show als een een vakman aan
elkaar. Les Charmeurs zou door
de eenheid en afwisseling in de
nummers ook zeker niet mis
staan in een theatertournee.
'Maria' heeft zo'n prachtige af
wisseling. Heftig in het meesle
pende refrein, melancholisch
tijdens de rustige coupletten.
Grauw, inktzwart bij het doemi-
ge 'La Guerre', en uitgelaten
vrolijk en tekstueel grappig met
de meezinger 'Ta Culotte'.
Het moet maar eens afgelo
pen zijn om Les Charmeurs te
vergelijken met Les Négresses
Vertes, Mano Negra, Loschi De-
zi en Mau Mau. Gemakzuchtig
gaat men er maar van uit dat
deze buitenlandse bandjes
meer te bieden hebben dan de
ze Hollandse band. Natuurlijk
zijn er raakvlakken, maar on
dertussen heeft Les Charmeurs
een aantal van bovenstaande
groepen in compositorisch op
zicht. podiumuitstraling en ge
drevenheid al ver achter zich
gelaten. Gezien het drukbe
zochte concert weet ook pop-
minnend Leiden dat Les Char
meurs heel langzaam groot be
gint te worden.
Expositie over
Bezuidenhout
den haag
Op 3 maart is het vijftig jaar ge
leden dat de Haagse wijk het
Bezuidenhout door een vergis
sing van de geallieerden werd
gebombardeerd en vrijwel met
de grond gelijk gemaakt. De
Stichting 3 maart '45-'95 orga
niseert daarom de expositie
„Van Haagsche Bosch tot Haag
se Poort". De tentoonstelling
geeft een beeld van de honderd
jarige geschiedenis van de wijk.
Van 3 t/m 19 maart te zien in
het nieuwe gebouw van Natio
nale Nederlanden aan de Prin
ses Beatrixlaan.
Leiden weer gezellig. Te beginnen in de Stadsgehoorzaal.
Jong en oud, wat daar tussenin zit, iedere Leidenaar
moet straks aan de zwier kunnen in zijn eigen stad. Met
dat in het achterhoofd boekte de Stadsgehoorzaalorgani
satie een aantal artiesten van naam en zette met een
Hollandse avond de eerste van een reeks aan feestjes in.
Zo bood zaterdagavond de zaal een ongewoon schouw
spel dat normaal gesproken alleen te zien is op bruiloften
en partijen: mensen die schuifelden, foxtrotten en zelfs af
en toe de twist inzetten.
Nog niet iedereen in Leiden
bleek op de hoogte van die
feestjes want de Stadsgehoor
zaal was voor driekwart gevuld
met een zeer divers publiek van
jonge jongens tot en met grijze
kuiven. De kleedstijl was even
verschillend. Sweaters en col
berts, t-shirts en lingerie-achti-
ge topjes, stevige stappers en
pumps met van pailletten glin
sterende hielen. Bij de een was
gewoon de kam door het haar
gehaald en andere lokken had
den duidelijk de krultang gezien
die avond.
De artiesten waren heel eens
gezind in de kleur van hun kle
ding; zwart. Hanny trad als eer
ste aan tegen een decor van een
immens grote rood-wit-blauwe
vlag in kort rokje met topje, bij
eengehouden met een zilveren
riem, een a-symmetrische jas
van voile en een bolerootje met
zilverdraad bestikt. Meestal is
het eerste opkomen een on
dankbare taak maar de blonde
zangeres had de zaal in een
mum van tijd mee. Zelfs de
barklevers kreeg ze naar het po
dium dat voor de gelegenheid
was uitgebouwd met een extra
plankier.
Jammer genoeg was het ge
luid niet goed afgesteld. De
kwinkslagen die Hanny tussen
door strooide, gingen verloren
in een galm. Wat er zo aan af te
luisteren viel, was dat geen van
haar kinderen Peter heet. 'Leu
ke mannen hoor, heel lief ook,
maar ik vertrouw ze voor geen
meter'. En Hanny zette het ge
lijknamige lied in. Voort ging de
show met uiteraard het num
mer over haar kijkdoos. En, het
kon natuurlijk niet uitblijven,
Hanny had die avond hoofd
pijn. Wat ze zong echoede net
zo hard als wat ze zei maar het
publiek kon het niet deren. Uit
volle borst galmden ze woord
voor woord haar liedjes mee.
Na haar vertrek kreeg een
piepjonge Leidse de zaal weer
enigszins tot rust. Janny zong,
ook in het zwart, over haar
vriend in Sarajevo. Als een ware
diva stond ze op het plankier en
met die uiterst professionele
houding had ze het ook al een
keer geschopt tot kandidaat van
Henny Huismans Soundmix-
show. Stadsgenoot Arthur Steyn
volgde op het extra optreden
van Janny. Hij was de eerste die
de aanstekers brandend kreeg.
Steyn (zwarte broek, zwarte col
trui en zwart/wit geblokt col-
bertvest) zette een snelle show
neer .van up-tempo nummers
en had al gauw de dansvloer
vol.
Hij was de enige die zich niet
Koos Alberts dwong respect af terwijl hij zijn mond nog niet had open gedaan. Bossen bloemen bleven rich
ting podium gaan. foto ben de bruyn
helemaal aan de strekking van
de avond hield: Hollands. Dus
gooide Steyn er ook een paar
Engelstalige nummers door
heen van bij voorbeeld René
Froger. Wat niet snel genoeg
klonk, maakte hij wel snel dus
kreeg de klassieker Stand by me
een house-riedeltje mee. De
dansvloer werd voller en voller.
Tussen de schuifelaars en stijl
dansers werd aan de ene kant
een Hollanse versie van de
Griekse sirtaki-dans ingezet. De
andere kant stortte zich op een
polonaise. In die heksenketel
bleven botsingen niet uit maar
die werden goedmoedig afge
daan.
Een Jordanees kreeg de zaal
echt plat: Koos Alberts. Hij had
zich nog niet op het plankier
gerold of iedereen stond al bo
venop de stoelen. Het bijna bal
orige sfeertje onder Steyn was
bij toverslag verdwenen. 'Koos-
sie, Koossie' dwong respect af
terwijl hij zijn mond nog niet
had open gedaan. Bossen bloe
men bleven richting podium
gaan. Alberts, wat gezetter en de
blonde lokken wat grijzer, nam
al die eerbetuigingen met ple
zier in ontvangst. Hij bleef heen
en weer rollen om iedereen
goed te kunnen zien. Het pu
bliek deinde mee, zong moeite
loos al zijn liedjes mee, maar in
getogener dan bij Alberts' voor
gangers. 'Koossie, Koossie'
kwam, zag en maakte het pas
echt gezellig in de Stadsgehoor
zaal.
Hollandse avond met Han
ny, Janny, Arthur Steyn en
Koos Alberts. Gehoord: 18 fe
bruari in de Stadsgehoorzaal,
Leiden. De Hermes House
Band komt op 4 maart langs
en Marco Borsato staat 19 mei
in de Stadsgehoorzaal.
dljeelden van mensen in Scheveningen
uv^eveningen 'Weg der Verbeelding' is de titel van de tentoon-
■lling die tot en met half augustus in het Museum Beelden aan
e in Scheveningen te zien is. De expositie met mensbeelden
de privéverzameling van het echtpaar Scholten-Miltenburg
>rd al eerder in het museum tentoongesteld.
en Akkerman in Stedelijk Museum
Ja l [sterdam Het Stedelijk Museum in Amsterdam exposeert tot
maart werken van Ben Akkerman. De tentoonstelling bestaat
truim 25 schilderijen en dertig tekeningen - een persoonlijke
uze van de kunstenaar uit zijn oeuvre van eind jaren zestig tot
den. Aanleiding tot deze presentatie is de toekenning van de
Kunstprijs 1994 (50.000 gulden) aan Akkerman.
malist/schrijver Ischa Meijer
aterdag onder grote belang-
begraven in Amster-
n. Ongeveer 1500 mensen
amen naar de begraafplaats
gvlied, onder wie velen uit
wereld van kunst, theater en
irnalistiek. Naast familiele-
spraken daar ook de televi-
Aibiige. Meijer overleed afgelo-
dinsdag in zijn woning in
Pe ïsterdam aan een hartaanval.
11 )oor de drukte moesten hon-
J den mensen genoegen ne-
i|:n met een plaats buiten de
la. Via luidsprekerboxen
orden ook zij de vele verwij-
ui5 igen in toespraken naar de ei-
11 nwijze, egocentrische,
J >uwsgierige, grappige en
11 endelijke Meijer. Ook buiten
dden deze tot menig glim-
h.
Veel sprekers refereerden aan
eijers voortdurende zoektocht
lar de waarheid, of, zoals zijn
1 ht jaar jongere broer het ver-
1de: „Hij voelde de wind van
waarheid altijd in zijn rug.
et verdraaien van de waarheid
heeft hij nooit kunnen verteren.
De schreeuw tijdens zijn inter
views was dezelfde schreeuw als
vroeger... de schreeuw om de
waarheid."
Matthijs van Nieuwkerk, chef
van de kunstredactie van Het
Parool, de krant waarvoor Meij
er de dagelijkse column De Dik
ke Man schreef, verhaalde over
Meijers bezoeken ter redactie.
„Fijn dat ik er ben hè?," klonk
het dan. Bij de krant hebben ze
er het werkwoord 'dikkeman-
nen' aan overgehouden. Meijer
zei steevast als hij geen zin had
in schrijven: „Ik heb geen zin te
dikkemannen vandaag." De re
dactie meldde dan op zijn vaste
plek, de door Meijer geliefkoos
de kolom rechtsboven op pagi
na 3: De Dikke Man is ziek.
Joop van den Ende beschreef
Meijers vermogen bruggen te
slaan, zoals tussen de commer
ciële en publieke omroep. „Een
gesprek met hem was niet zo
maar even lachen,, een gesprek
met hem was een kleine thera
pie." Freek de Jonge sprak Ischa
Meijer nogmaals aan: „Is dit de
aandacht die je altijd gewild
had? Geef nou antwoord, of lie
ver... stel een vraag."
Schiphol krijgt
drie nieuwe
kunstwerken
SCHIPHOL ANP
Schiphol krijgt de komende
maanden drie nieuwe kunst
werken. Bij de entree van de
luchthaven zal een sculptuur
van de Amerikaanse kunstenaar
Sol LeWitt verrijzen. Zijn land
genoot Dennis Adams ontwierp
een rood-wit geblokt huisje
voor Schiphol Plaza. De Neder
lander Niek Kemps plaatst der
tien radarbeelden in de vloer
van de net gerenoveerde ver
trekhal in Terminal-Centraal.
Het kunstwerk van Sol LeWitt
krijgt een lengte van elf meter
en is ruim vijf meter hoog; licht
speelt door de zeven, 75 centi
meter brede openingen heen.
Voor Schiphol Plaza, de cen
trale hal waar vanaf juni trein
reizigers, vliegtuigpassagiers en
bezoekers samenkomen, be
dacht Dennis Adams een fel
rood-wit geblokte aluminium
kubus van 4,5 bij 4,5 bij 4,5 me
ter. Bezoekers kunnen het
kunstwerk als afspreekpunt ge
bruiken.
Niek Kemps liet zich onder
meer inspireren door radarbeel
den van vliegtuigen. Zijn kunst
werk bestaat uit een rij van der
tien met glas bedekte gaten in
de lengte van de vertrekhal,
waaroverheen bezoekers ge
woon kunnen lopen. Onder het
glas zijn op video de radarbeel
den van naderende vliegtuigen
te zien.
Rotterdam Medewerkers van het Rotterdamse Museum Boymans-van Beuningen zijn druk in de weer met de inrichting van de tentoonstel
ling van Pyke Koch (1901-1991). De expositie geeft het meest uitgebreide overzicht ooit aan het werk van Koch besteed: 62 schilderijen, 18
tekeningen en een selectie uit zijn toegepaste werk zijn van 25 februari tot 15 mei te zien. foto anp
Hollandse avond als eerste in een reeks feesten in de Stadsgehoorzaal
