Dennis is uit,
Jari is nu in
Leidse vlag wappert op Antarctica
Goede Tijden in het eetcafé
Standbeeld in de
Russische sneeuw
Het Gesprek van de Dag
De kroonprins wil een echte Hagenaar worden
Waarom?
'De natuur hier is met geen pen te beschrijven
ging er heen om een boek te
sr chrijven. Maar dat zal nog een
iele klus worden want bij terug
komst liet de 29-jarige journalis
te Karin Swiers zich ontvallen:
„De natuur is daar zo imposant,
1 |at valt met geen pen te be
schrijven."
Swiers lijkt in ieder geval de eer
ste Leidenaar te zijn die voet op
le zuidpool te zetten: „Zeker
treet ik dat niet, maar je waar-
ichijnlijk wel de eerste die er zei
end is beland. Ik heb nu een
iaar unieke stempels in m'n
ispoort", aldus Swiers die voor
ile gelegenheid een door de ge-
neen te verstrekte Leidse vlag
iad meegenomen,
laar vriend en fotograaf Hans
Vesterling was al eens naar het
loolgebied gereisd. De Zweed
nocht ditmaal in opdracht van
in Brusselse uitgever foto's
jaan maken voor een boek.
Iwiers diende zich aan om voor
le bijbehorende tekst te zorgen
zodat het duo samen aan de we
reldreis kon beginnen.
Vuurland, het zuidelijkste puntje
van Zuid-Amerika, vormde be
gin januari het startpunt. Met
18 meter lang zeilschip en
opvarenden werd over de
itraat van Drake, een van de
ïoeligste zeeën ter wereld, koers
gezet naar de Palmer Archipel
lij Antarctica. „Je kan zo'n reis
qC 10k op een cruise-ship maken.
I Maar dat duurt maar een week
en is zeer toeristisch", zegt
Swiers over haar niet ongevaar
lijke onderneming.
De lreis was precies het te
genovergestelde van een cruise.
Zeeziek worden, 24 uur per dag
aren, wachtlopen en het spook-
esoms enorm. De wind kan er
echt enorm huilen. We hadden
itaal onvoorbereidde Fransen
m boord die dachten dat het
in leuk tripje zou worden, zo-
is als naar Eurodisney. Wat
en die geschrokken", herin-
trt de Leidse zich.
luizend kilometer voorbij Kaap
loom en een week later werd
de archipel bereikt. De eilanden
daar hebben Belgische namen
soals Gent en Antwerpen. Dat
;omt omdat in 1897 een be
roemde expeditie van Luikenaar
Idriaan de Gerlache met het
ichip de Belgica de wateren in
Journaliste Karin Swiers en fotograaf Hans Westerling poseren met de Leidse vlag tijdens hun reis door de wateren rond de Antarctica.
die omgeving verkende. Het
boek van Swiers en Westerling
moet ook precies honderd jaar
na deze tocht uitkomen.
Het was laveren tussen ijsber
gen groter dan flatgebouwen
naar een gebied dat een relatief
grote dierenpopulatie herbergt.
Westerling maakte er foto's van
pinguins, poolvogels, zeehon
den, zeeleeuwen en zeelui-
paards tegen een bijna altijd
witte achtergrond. Ook werden
wetenschappelijke Amerikaan -
se, Britse en Argentijnse bases
bezocht waar onderzoek wordt
verricht naar het weer, de die
renpopulatie en de ozonlaag.
Twee weken verbleef het stel in
de poolstreek om daarna weer
koers richting Vuurland te zet
ten. „Het boek komt pas over
twee jaar uit. Ik denk er onder-
tussern over om bijvoorbeeld
dia-lezingen te houden. Want
zo'n reis laat een dusdanige in
druk na, daar wil je wat mee
doen, dat vergeet je nooit
meer."
LOMAN LEEFMANS
Een schilder legt de laatste hand aan de monumentale wit-gele
deurpost. Een vrachtwagen brengt alvast wat spullen. Nog even en
Willem-Alexander betrekt zijn nieuwe huis aan het Noordeinde 66
in Den Haag. Op nummer 68 heeft koningin Beatrix haar werkpa
leis, op nummer 64 biedt Lingerie Joëlle kanten bh'tjes en dito slip
jes aan. Schuin tegenover zijn nieuwe huis vindt Alexander de Raad
van State, waarin hij sinds zijn achttiende zitting heeft.
De prins gaat zijn best doen om een echte Hagenaar te worden en
wil de stad behoorlijk gaan verkennen. Hij begint er maandag al
mee, met een bezoek aan het Haags Historisch Museum. Willem-
Alexander verliet in '87 het ouderlijk huis om geschiedenis in Lei
den te studeren. Als zijn huis aan het Rapenburg straks wordt over
gedragen, zal zich ongetwijfeld enige weemoed van de prins mees
ter maken. Hij heeft in Leiden acht leuke jaren gehad: redelijk on
gestoord en volop tussen leeftijdgenoten. En hij ontmoette er Emi
ly-
Alexanders Haagse woning kocht hij twee jaar geleden van zijn
grootmoeder Juliana. Alex telde er 750.000 gulden voor neer en liet
het uitvoerig en naar eigen idee opknappen. Hij plande zijn privé-
vertrekken op de eerste etage. Inkijkers zullen dus weinig van de
prins te zien krijgen.
Theo Bakker
Het zeurt na, mijn bezoek
dinsdag aan de voorronde van
het Leids Cabaret Festival. Zij
stonden daar maar mooi, de
jongens en meisjes en man
nen en vrouwen en als vrouw
verklede mannen. Ik zat erbij
en keek ernaar en voelde de
spijt knagen. Als je het heft
niet in handen neemt, als je
het niet doet, dan weet je het
niet, dan gebeurt het niet.
Ik vond iedereen goed. Alle
maal mochten ze voor mijn
part naar de Finale. Maar Mar-
tijn Knol werd door de jury die
eer niet vergund. Boeh-geroep
in de zaal; toch had ik zijn af
haken voorzien. Luidde de
rechtvaardiging: 'Martijn is
een kanjer, maar het is nog te
vroeg.' Wat 'te vroeg'? Als
Feyenoord volgende week die
twee Brazilaanse werknemer
tjes van elf opstelt en ze sco
ren, is dat dan te vroeg?
Bij het 'te vroeg' werd ook
geen uitleg gegeven. Maar ik
weet wel wat ermee bedoeld
werd. Martijn bleek namelijk
geëngageerd. De juryleden
moeten dat als puberaal naïef
hebben ervaren en niet van
deze tijd bovendien. Je kreeg
er inderdaad een ongemakke
lijk gevoel bij, bij de oproep
van Martijn aan de studenten
om toch vooral in oorlog te
zijn of te komen met de heer
sende normen en waarden.
Over corpsballen zei hij: 'Eerst
zijn het pikken die lullen en
later lullen die pikken.' Hoe
lang geleden hebben wij dit
soort opstandige, linksige
pamflettaai gehoord? Over een
paar jaar weet je wel beter, be
doelde de jury met 'te vroeg'.
De afgelopen dagen zijn Knols
woorden irritant blijven wroe
ten in mijn inmiddels zo ern-
stig burgerlijk geconditioneer
de geest. Het ene moment
dacht ik: weet je dan niet, jo
chie, dat alle 'fighting in the
street' vergeefs is gebleken.
Even later bleek de oude ja
ren-zestig voorliefde voor het
'onaangepast' zijn door dat
zelfde joch weer te zijn aange
wakkerd. Ik kwam er niet uit.
Ik heb een standpunt moeten
innemen. Wat hebben de ja
ren zestig nou gebracht? Het
antwoord luidt: niet veel. Maar
wél een paar mooie, authen
tieke, originele geesten, wat
eigenlijk toch weer heel wat is.
Je had toen ook al Martijns die
het gezag aanvochten. Die er
voor hebben gezorgd, dat
sindsdien gezag, in welke
vorm dan ook, niet meer als
vanzelfsprekend wordt aan
vaard. Maar het waren slechts
enkele Martijns die oprecht in
de strijd voorop gingen. De
rest, de massa, liep er zoals ge
bruikelijk burgerlijk gehoor
zaam achteraan. Die werd in
het kielzog van de vrijgevoch-
tenen ook ineens zogenaamd
seksueel ruimdenkend. Nu
vindt, zoals een onderzoek de
ze week aantoonde, diezelfde
massa vreemd gaan weer fa
taal voor een relatie. Aan de
massa heb je niks. Die is al
leen bezig met hebben en
houden. De massa verander je
nooit. Luister Martijn, altijd
zullen de pikken lullen en de
lullen pikken.
Toch is hij me lief, Martijn,
met zijn achterhaalde bood
schap. Omdat hij heel a-mo-
disch authentiek was en daar
gaat het me met het verstrij
ken der jaren steeds meer om.
Vorige week zaterdag stond er
een ontroerend mooi verhaal
met Karei van het Reve in de
Volkskrant. Altijd gezegd wat-
ie dacht, ook als-ie daarmee
impopulair werd, omdat het
tegen het heersende linkse ge-
dachtengoed in ging. Onaan
gepast zichzelf, Karei van het
Reve.
Toen ik dinsdag van de
schouwburg thuis kwam zette
ik de televisie aan. Ischa dood.
Waarom moest ik slikken?
Omdat ik van de dikke man
hield. Altijd zijn eigenwijze
gang gegaan. Zich nooit ge
conformeerd aan wie of wat
dan ook. Briljant, zeker, maar
bovenal een man die zichzelf
was, die niet op wenste te
gaan in de massa.
De Freeks, de Youps, de
Ischa's, de Kareis, de 'te vroe
ge' Martijns, alle luizen in de
pels, alle Titaantjes zijn me
lief. Maar helaas, Gods troon
zullen ze niet schokken. Nie
mand bracht ooit mooier dan
Nescio Gods gedachten onder
woorden: 'Goed zoo, jongens,
zoo mal als je bent, ben je me
toch liever dan die mooie wij
ze heeren. 't Spijt me dat je je
nek moet breken en dat ik die
heeren moet laten gedijen,
maar ik ben ook God maar.'
En zo gaat alles zijn gangetje
en wee die hem vraagt: Waar
om?
Dat lijkt zo waar en zo einde
loos triest stemmend. Maar er
is één troost. Altijd weer zullen
er nieuwe authentieke 'onaan
gepasten' komen die toch vra
gen 'waarom'. Na dinsdag zal
ik nooit meer vergeten dat er
steeds opnieuw Martijns ko
men die de vinger heffen. Die
de vinger aan de pols zijn. Die
mijn polsslag zijn.
Een zoon, blakend en gezond,
met een gewicht van negen
pond,
mollige handjes, haar donker
blond,
Hij heet Jacobus Maria maar we
noemen hem
Jari
Dennis is uit, Jari is in. Het is
maar dat U, aanstaande ouders,
het weet. Want achternamen
logen dan de tand des tijds
innen doorstaan - iets wat
lan, Piet en Klaas trouwens
vroeger ook konden - voorna
men daarentegen zijn tegen
woordig tren-
dy-gevoelig en
aan mode on-
laatste man, intussen gestopt
met voetballen op het hoogste
amateurniveau, doet de baby
toevallig op dat moment in
bad, dus kan zelf nu even niet
aan de telefoon komen.
„Maar", spreekt Yvonne na
mens hem, „hij is dan wel een
beetje een fan van Ajax, maar
nu heus weer niet zo idolaat
van de club of van Litmanen
dat hij daarom zijn zoon Jari
zou noemen. Laat ik het zo zeg
gen, als Litmanen bij Feye
noord had gespeeld, zouden we
onze zoon toch Jari hebben ge
noemd. We vinden het gewoon
een leuke
naam. Zijn er
al drie Jari's in
Leiden? En
ook al eentje
in Koudekerk?
Nee, dat wist
ik niet. Het is
een leuke
naam, hé?"
Zeker, maar
niet uniek.
Niet meer in
Nederland -
foto ^archieffoto anp waar intussen
naar schatting
zo'n 50 Jari's in de wieg zijn ge
legd - maar vooral niet in Fin
land, waar het barst van de Ja
ri's. Want als ze nog ergens tra
ditioneel zijn in het vergeven
van voornamen dat is het wel
in het land waar Jari Litmanen
zelf vandaan komt. Daarente
gen vinden ze het daar in het
hoge noorden prachtig dat hun
nationale held - want dat is Lit
manen - in een land dat zoveel
grote namen op voetbalgebied
heeft voortgebracht (Abe, Jo-
han, Marco, Ruud en Dennis)
zó populair is dat men zelfs zijn
Oranje-zonen naar hem ver
noemt. De Finse krant Ilta Sa-
nomat vond het in elk geval
dermate opmerkelijk dat men
deze week twee pagina's aan
dit fenomeen wijdde. Het arti
kel was gelardeerd met geboor
tekaartjes van Jari's. Niet die
van inheemse Jari's uit Helsin
ki, Lahti of Tampere, maar die
van Jari's uit Baarlo, Koudekerk
en Maasbracht, of all places. De
bijbehorende kleurenfoto van
Litmanen, waarop hij zeer on
wennig moet poseren met baby
Jari Kuijpers in zijn armen, is er
overigens eentje om in te lijs
ten. Het anders zo frisse en vro
lijke gelaat van de Fin straalt in
dit geval pure angst uit. Jari is
geen jongen met sterallures. Ja
ri zelf vindt zoiets doodeng.
AD VAN KAAM
Hij staat er echt. Links tegen
de muur. Blinkend en glan
zend in het licht. Felle kleuren
schieten je tegemoet: geel,
blauw, paars, roze, groen.
Luchtbelletjes kabbelen lang
zaam langs de zijkanten om
hoog. In eetcafé 'Lekker bij
Lekker' aan de Hoofdweg in
Nieuw-Vennep staat de origi
nele jukebox uit de bekende
televisieserie Goede Tijden
Slechte Tijden te pronken.
„Mooi ding, hè", lacht Michel
Vriend, eigenaar van het eetca
fé, vergenoegd. „Een perfecte
decoratie voor in mijn zaak.
Hij misstaat zeker niet." De
jukebox in zijn zaak is precies
dezelfde als het exemplaar dat
jarenlang in GTST figureerde,
in café De Cactus. Producent
Joop van den Ende liet de juke
box, een exacte kopie van een
Wurlitzer 950 uit 1942, speciaal
maken voor het programma.
„Liefst 140.000 gulden kostte
dat ding, en hij moest hele
maal uit Amerika komen",
weet Vriend. „Er zit een CD-I-
speler in dus een paar krassen
meer of minder maakt niets
uit. Hij speelt altijd door."
Een paar maanden geleden
kreeg Vriend (tussen haakjes
ook Nederlands kampioen pa-
tatbakken) een buitenkansje
om de jukebox in zijn zaak te
krijgen. „Cor, de man die mijn
gokkasten verzorgt, zat met ie
mand in de kroeg een praatje
te maken. Toen hoorde hij dat
er een openbare verkoping zou
zijn van allerlei spullen uit
Goede Tijden Slechte Tijden,
omdat de opnames voor de se
rie zouden stoppen. Cor is in
zijn auto gestapt en met een
noodgang naar die verkoping
gegaan. En daar stond deze
jukebox. Er werd bijna om ge
vochten: iedereen wilde het
hebben. Maar Cor kon hem
voor 20.000 gulden op de kop
tikken."
Michel Vriend bleek uiteinde
lijk aan het langste eind te
trekken. Hij kreeg het muziek-
apparaat in bruildeen voor on
bepaalde tijd. „Het is een 'trek-
kertje' hè", zegt Vriend. „Voor
al de vrouwen kan je er gek
mee krijgen. Die krioelen en
springen er met zijn allen om
heen. Ze vinden het prachtig
dat ze iets uit Goede Tijden
Slechte Tijden hebben aange
raakt. De mannen niet, hoor.
Die zeggen: oh, is dat hem, en
bestellen vervolgens een bier
tje."
De jukebox wordt vooral veel
op zondag gebruikt. „Dan zijn
er veel eters; die willen alle
maal hun eigen muziekje op
zetten. Er zitten 70 cd's in dat
Dit is de enige echte jukebox uit Goede Tijden Slechte Tijden
FOTO ioUNITED PHOTOS DE BOl f
Leidenaars vierde in Moskou
Wimperzacht viel de sneeuw uit
de hemel. Moskou, I'm coming,
dacht Anna Engels. Onder bege
leiding van beeldhouwster Fre-
dy Wolf-Wubben zou ze, samen
met een aantal andere Leidse
cursisten van K O, een
sneeuwbeeldhouwwerkgaan
maken in het Park van het Rode
Leger. Maar helaas, ze werd niet
bepaald met balalaikamuziek
ontvangen. „Ik dacht: eens,
maar nooit weer! Toen we wa
ren geland, bleek dat ze bij onze
groep een verkeerde datum in
de visa hadden gestempeld. We
hebben zestien uur moeten
wachten voordat iemand van de
organisatie het in orde kon ma
ken."
„Bij het praten met de douane
werden we geholpen door een
jongen die voor de KLM werkte
en die perfect Engels sprak.
Maar toen hij in de gaten kreeg
dat we niet met KLM vlogen,
liet hij ons meteen vallen. Kapot
waren we na al dat wachten, ka
pot. En dan denk je dat ze je wel
waarschuwen als het geregeld
is, maar niks hoor. Je moet tel
kens weer gaan vragen bij die
douane, telkens weer naar hen
toe. Ze blijven gewoon in hun
hokje zitten."
De koude oorlogsvoering van de
douane bleef beperkt tot het
groepje van Anna. De andere
groep die deelnam aan deze in
ternationale wedstrijd sneeuw-
beeldhouwen, kwam zonder
veel moeilijkheden aan in het
Park van het Rode Leger. Daar
bij was Yoka van Eek. „Dat
beeldhouwen met sneeuw is
zwaar werk, maar onze speciale
gereedschappen hebben het
uitstekend gedaan'. Vooral ou
dere Russen probeerden af en
toe een praatje aan te knopen.
Over Tsjetjenië hadden ze het
niet. Ja, soms even in een bijzin.
Aan het eind van de week zijn
we naar het Bolsjoi-theater ge
weest, naar een balletvoorstel
ling. Het is momenteel allemaal
erg eenvoudig en sober in Mos
kou maar het viel me op dat er
in de foyer daar van die heerlij
ke happen waren: broodjes met
zalm en salade en een glaasje
champagne. Dat geeft er toch
iets elegants aan."
Anna Engels kwam uitgeput aan
in het park. „Maar het is gelukt.
We zijn op de vierde plaats ge
ëindigd. Het was zwaar werk.
Als je eenmaal een stuk van
zo'n blok sneeuw had afge
zaagd, moest je die sneeuw ook
weerwegscheppen. Moskou
was indrukwekkend. Brede stra
ten en vooral veel flatgebou
wen. De metro is een verschijn
sel apart. De roltrappen daar
hebben een veel grotere snel
heid dan die van ons en gaan
veel dieper. Je raast echt de
grond in. En het is een gehaast
van jewelste. Hollen en stil
staan. En iedereen, maar dan
ook iedereen, draagt een bont
jas. En allemaal recht voor zich
uit blijven kijken. Beangstigend.
Wat me opviel, was dat er
waanzinnig wordt gedronken.
Binnen een uur zuipen ze zich
helemaal lam. Ze vallen gewoon
om. Ook de Russische beeld
houwers hadden allemaal een
fles wodka naast het beeld
staan."
De Argentijnen wonnen de
eerste prijs. Begeleidster Fredy
Wolf-Wubben zat in de jury.
„Het was leuk", zegt ze. „Maar
het zijn toch hele speciale men
sen, die'Russen. Ik had voor een
van de organisatoren een fles
jenever meegenomen en die
zette hij meteen aan zijn lippen.
Cultuurhistorisch gezien is
Moskou ongehoord interessant,
maar als je haast hebt moet je
er niet zijn. We vroegen op een
gegeven moment bijvoorbeeld
om een emmer. Er zou een em
mer worden gehaald, maar
mooi niet. Die en die zou de
emmer halen maar we hebben
geen emmer gezien. Niemand
durft gewoon ergens de verant
woording voor te nemen."
CEES VAN HOORE
Reacties en suggesties voor
"Gesprek von de Dag"
Telefoon 0/1-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een cadeaubon!]
van 25 gulden.
