sport
stad
Straathof trots Zoeterwoudse IJscluli]
UVS: voor 22.000 toeschouwers ten onder
<3
r
Leiden
D
-e
Sport
Adrie Koster gelooft
nog steeds in zichzelf
Cs
V
chterlijn
ZATERDAG 4 FEBRUAR11995
CHEF WILLEM SPIERDIJK. 071-356464, PLV -CHEF ROB ONDERWATER. 071-i
HELMOND GPD
Adrie Koster dacht zo'n beetje alles te hebben
meegemaakt als voetbaltrainer. Bij het Tilburg-
se Willem II vertrok hij omdat Piet de Visser de
tijd rijp achtte voor een rentree in de dug-out.
Bij het Limburgse Roda JC was hij overgeleverd
aan de grillen van de eigenzinnige textielmag-
naat Nol Hendriks, die plotseling Huub Stevens
aanstelde als technisch directeur. Bovendien
kwam hij erachter dat zijn 'trouwe' rechter
hand Ad Versluijs, voor wie hij een deel van zijn
salaris inleverde, stevig aan zijn stoelpoten
zaagde.
Bij zijn huidige club Helmond Sport, een eer-
stedivisionist met bescheiden ambities, dacht
hij in een rustiger vaarwater te zijn gekomen,
maar dat was slechts een illusie. Enkele weken
geleden werd Koster fel aangevallen in een
huis-aan-huisblad door zijn eigen voorzitter,
die vertelde dat zijn trainer er op tactisch ge
bied een potje van maakte en ook even'uitlegde
hoe de ploeg dan wel diende te voetballen. ,,Je
komt in het voetbal altijd weer voor verrassin
gen te staan", reageert Adrie Koster.
De op 18 november 1954 in Zierikzee gebo
ren Adrie Koster heeft inmiddels zijn conclusies
getrokken uit de analyse van de voorzitter. Hij
kon ook niet anders. Voorzitter Ruud van Baar
mag dan voortdurend geroepen hebben dat hij
geen verstand van voetbal heeft, de praeses
heeft niets teruggenomen van zijn woorden en
het bestuur heeft de uitglijder van Van Baar
stilzwijgend geaccepteerd. „Dat betekent dat
het bestuur geen vertrouwen meer heeft in de
trainer", beseft Koster. Voor hem de reden om
niet meer te onderhandelen over een nieuw
contract. „Ik vertrek aan het einde van het sei
zoen bij Helmond Sport."
Aanvankelijk was Adrie Koster woedend na
de uitlatingen van Ruud van Baar, die de aan
vallende speelwijze van de ploeg afdeed als 'na-
ief.' „Van Baar is op mijn stoel gaan zitten. Hij
mag best vaststellen dat we te weinig punten
veroveren, maar hij moet niet gaan meepraten
over de tactiek."
Het is weer eens het bewijs dat in het voetbal
de professionals vaak zijn overgeleverd aan de
nukken van amateurs en hobbyisten. Te vaak
laten zij zich beïnvloeden door de politiek van
de korte termijn. „Er zijn wat dat betreft voor
beelden te over", weet Koster. MW en Vitesse
zijn voor hem posititieve uitzonderingen.
„MW heeft een jaar heel slecht gedraaid, maar
behield vertrouwen in trainer Sef Vergoossen.
Ze zijn daar alleen maar sterker uit gekomen.
En Vitesse verloor dit seizoen zes keer op rij,
maar daar raakte het bestuur ook niet in pa
niek. Bij Helmond Sport verloren we dit sei
zoen drie keer achter elkaar en was er meteen
onrust. Waarom? Ik weet het niet.
Adrie Koster moet wat dat betreft door scha
de en schande zijn wijs geworden. De in Nue-
nen woonachtige Zeeuw staat zelf te boek als
een integere professional, maar zijn carrière
wordt gekenmerkt door aanvaringen met ande
ren die, op zijn zachtst gezegd, niet schromen
om soms hun principes overboord te zetten. Bij
Willem II kon hij een aantal jaren geleden ver
trekken toen technisch-directeur Piet de Visser
niet langer achter een bureau wilde zitten en
zichzelf tot trainer bombardeerde. Op dat mo
ment had Koster de Tilburgse club voor degra
datie behoed en al naam gemaakt met een
avontuurlijke speelstijl. Het leverde Koster veel
publiciteit en een contract bij Roda JC op. Bij
de Limburgers haalde Koster in zijn eerste sei
zoen meteen de bekerfinale. Het seizoen erop
verkocht Nol Hendriks echter al zijn dure ve
detten (Groenendijk, Fraser, Van Loen. Boere-
bach, Graham Arnold, René Hofman) en stelde
Koster aansprakelijk voor de slechte resultaten.
Toen Koster ook nog 'Mister Roda' Eugene
Hanssen op de bank zette, waren zijn dagen
geteld in Kerkrade.
Ondanks al die negatieve ervaringen is Koster
niet afgeknapt op het betaalde voetbal. Inte
gendeel, hij hoopt zo snel mogelijk weer een
club te krijgen. Hij is ook niet bang dat zijn car
rière zo op een dood spoor is beland.
„Je moet gewoon alles nuchter ontleden. Bij
Helmond Sport lever ik goed werk af. De spe
lers betreuren het ook dat ik vertrek en ze heb
ben in de pers de voorzitter al aangevallen over
zijn uitlatingen."
Vereniging bestaat 100 jaar
ZOETERWOUDE
TIM BROUWER DE KONING
„Jeroen Straathof had het niet
beter kunnen uitkienen." Ge
rard van der Hoeven, schrijver
van het jubileumboek van de
honderdjarige IJsclub Zoeter-
woude, doelt op de aanstaande
deelname van Straathof aan het
wereldkampioenschap voor all-
rounders. Precies honderd jaar
en één week na de oprichting
van de ijsclub rijdt de sportman
van Zoeterwoude op 11 februari
zijn eerste senioren-WK in het
Italiaanse Baselga di Pine.
Geen enkele andere Zoeter-
woudenaar heeft het de afgelo
pen eeuw op de smalle ijzers zo
ver geschopt. Toch hangt Van
der Hoeven zijn jubileumboek
niet geheel en al op aan de 22-
jarige topschaatser. Dat de
naam Straathof zo vaak vóór
komt, ligt voor een belangrijk
deel aan familieleden van
Jeroen, die voor Zoeterwoudse
begrippen ook heel hard
schaatsten. Moeder Gré duikt
herhaaldelijk op in verslagen
van Zoeterwoudse kampioen
schappen. Het verhaal van nicht
Judith is nog lang niet af. Zij be
looft in de voetsporen van
Jeroen te treden. Hoewel zij pas
zeventien jaar is, behoort zij nu
al tot de sprinttop van Neder
land.
Een andere familienaam die
opvalt in het boekwerk van Van
der Hoeven is Den Eisen. De ge
westelijke schaatstrainer Wim
den Eisen was op het ijs één van
de succesvolsten van zijn fami
lie, maar zeker niet de enige die
bij de jaarlijkse wedstrijden op
natuurijs - als dat er tenminste
lag - prijs reed.
Uit het jubileumboek blijkt
De landijsbaan aan de Europaweg in Zoeterwoude, die in het begin van de jaren zestig in gebruik was.
dat uit het beperkte arsenaal
van een kleine sportieve ge
meenschap diverse talenten
konden opbloeien. Bij de op
richting van de IJsclub Zoeter
woude op 4 februari 1895 draai
de het echter om heel andere
zaken. Wedstrijdsport was van
ondergeschikt belang. Als er al
Het in kaart brengen van
Leiden als top-sportstad
neemt tegenwoordig niet
veel tijd meer in beslag.
Met de rugbyvereniging
DIOK is zo'n beetje de eni
ge club genoemd die na
tionaal een rol van bete
kenis speelt. In andere
sporten heeft de Sleutel
stad de aansluiting met de
Nederlandse top volledig
verloren. Elf jaar geleden
eindigde Leiden nog eens
als derde sportstad van
Nederland in de jaarlijkse
verkiezing van de AVRO.
Maar ook dat gaf al een
vertekend beeld. Het was
immers in de jaren zestig
en zeventig dat Leidse ver
enigingen in veel sporten
wel serieus meededen.
Reden om deze weken in
acht delen terug te blik
ken op de tijd dat Leidse
clubs zich op tal van spor
tieve fronten lieten gel
den. Waarna in deel negen
een aantal betrokkenen
discussieert over 'de toe
komst van Leiden als top-
sportstad'. Vandaag in af
levering 7: de voetbalver
eniging UVS.
LEIDEN GERT-JAN ONVLEE
In de jaren zestig en zeventig
werd veelal liefdevol gesproken
over het 'amateurvoetbalbol-
werk Leiden'. Verenigingen als
Roodenburg (afdelingskam
pioen eerste klasse in 1973),
Lugdunum en LFC speelden ja
ren hun rol op het hoogste zon-
dag-amateumiveau, dat toen
nog niet van een hoofdklasse
was voorzien. Meer nog dan die
drie was het echter Uit Vriend
schap Saam dat het gezicht van
het Leidse voetbal bepaalde.
Eerst door het (mislukte) be
taald voetbal avontuur, vervol
gens met meer dan aanspreken
de prestaties.
Beslissingswedstrijd
We schrijven 10 juli 1968. De
dag waarop UVS de belangrijk
ste wedstrijd uit zijn bestaan af
werkte. Op het veld van RCH
trad de Leidse kampioensploeg
die woensdag immers aan voor
een beslissingswedstrijd om het
kampioenschap van Nederland.
De tegenstander was DCG, het
team dat in de laatste wedstrijd
van de kampioenscompetitie
met 3-2 was verslagen, waar
door dat beslissingsduel nood
zakelijk was geworden. Voor
maar liefst 22.000 toeschouwers
trok UVS in dat treffen aan het
kortste eind. Het Amsterdamse
DCG won met 2-1. Een te zach
te terugspeelbal van Bart Lardé
vormde kort na rust de aanlei
ding voor de tweede treffer van
DCG. Een achterstand die door
UVS niet meer kon worden
weggewerkt.
Jan ifeget was in die tijd niet
W.J.
wedstrijden werden georgani
seerd, diende de prijzenpot om
nooddruftigen door de winter
heen te helpen.
Nog belangrijker was in die
jaren de werkgelegenheid waar
voor de ijsclub kon zorgen. In
strenge winters, zoals die van
1895, hadden landarbeiders en
'uitgevroren' schippers in Zoe
terwoude niets te doen en niets
te verdienen. In een tijd zonder
sociale voorzieningen was het
centje dat zij als baanveger in
dienst van de ijsclub ontvingen
een welkome bron van inkom
sten.
Uit de archieven reconstru
eert Van der Hoeven de oprich
ting van de ijsclub. Op vrijdag 1
februari 1895 was café Ruim
zicht (later Aniba, nu De Treg-
ter) op de hoek
Herenstraat/Witte Singel de
plaats van samenkomst. Tegen
woordig is dat Leids grondge
bied, maar een eeuw geleden
strekte Zoeterwoude zich zo ver
uit. Onder leiding van voorzitter
W.J. van Velsen schreven enige
Zoeterwoudse notabelen voor
maandag 4 februari een
'hardrijderij op de schaats' uit
om geld in te zamelen voor be-
hoeftigen. Op de dag van de
wedstrijd, die zestig deelnemers
trok, werd de IJsclub Zoeter
woude officieel opgericht. Hon
derd leden meldden zich aan.
Vervolgens staat Van der
Hoeven uitvoerig stil bij de di
verse besturen die de IJsclub
door de jaren heen hebben ge
leid. Ook de honderden
schaatswedstrijden op Zoeter
woudse ijs worden uitgebreid
beschreven. Vrijwel geen Zoe-
terwouds geslacht blijft onver
meld. Krenten in de pap zijn de
belevenissen van drie Zoeter
woudse deelnemers aan de Elf
stedentocht, die in 1941 in
FOTI
e
Friesland in één bed moi lu
slapen, en de aanstelling e
Lissenaar Egbert van 't u
als trainer van de ijsclu t
1962.
De presentatie van het i ni
lijk geïllustreerde jubileum di
is vanmiddag tussen 16.0 er
18.00 uur in Don Bosco tij
een besloten receptie,
volgt 's avonds een groot I
Morgen om 11.00 uur
voorzitter Cor Janmaat va;
ijsclub in Suetanborg de
toonstelling Honderd jaar
club Zoeterwoude. Ook o
en 12 februari is het wel e
van de Zoeterwoudse eeuw
nog te bezichtigen. Dat g
leen niet voor Jeroen Straa
die dan voor de ogen van
tallen meegereisde dorpsg1
ten in Baselga di Pine aan
nieuw hoofdstuk van de IJi
Zoeterwoude werkt.
1 1 -niet terug a
De Zijl/LG
niet echt rr
door: Gert-Jan Onvlee
Het UVS-team uit 1968 dat de titel in de eerste klasse B pakte, maar het Nederlands amateurkampioenschap net miste. Staand (v.l.n.r.): Jan Leget,
Bart Lardé, Ed van Duijl, Henny Plezier, Thijs Balkhoven en Aad Koren. Zittend: Sjoerd Teske, Leo Holl, Wijnand Sloos, Gerard Désar en Wally van
Schooten. Ger Logeman ontbreekt op deze foto. foto pt
alleen de aanvoerder en aanja
ger van het UVS-team, maar
ook fungeerde hij die zomerdag
in Heemstede als speler/ coach.
Trainer Piet Kantebeen had zijn
vakantie dat jaar al zo vaak uit
gesteld, dat hij dat voor die alles
beslissende wedstrijd niet meer
geregeld kreeg. Leget: „Dat kun
je je nu nauwelijks meer voor
stellen, maar we praten over
een tijd dat het er in het ama
teurvoetbal echt nog amateuris
tisch aan toe ging. Ook wat de
voorbereiding op die wedstrijd
betrof. Ik heb die ochtend bij
voorbeeld gewoon nog ge
werkt."
Aan dat functioneren als
coach moet volgens Leget trou
wens niet te veel waarde wor
den gehecht. „We hadden toen
zo'n enorm goede groep, dat er
niet veel gezegd hoefde te wor
den."
Vrije middag
Pratend over dè wedstrijd, komt
bij Leget vooral de entourage
naar boven. „Het was ongeloof
lijk hoe die wedstrijd in Leiden
leefde. Ik denk niet dat ik over
drijf als ik zeg dat duizenden
Leidenaars voor die wedstrijd
een vrije middag opnamen. Dat
was in Heemstede wel te mer
ken ook. Overal zaten mensen.
In bomen, op de daken, echt
overal. En er waren nogal wat
mensen die de complete eerste
helft toen hebben gemist. Om
dat er bij het RCH-terrein door
die drukte geen doorkomen aan
was."
Leget noemt de beslissings
wedstrijd nu nog steeds een
enorme ervaring. Maar Leget
zou Leget niet zijn als hij niet
nog steeds uiterst teleurgesteld
zou zijn met het resultaat. „Een
tweede plaats telt niet. Dat is nu
zo, dat was toen ook al. We heb
ben die wedstrijd niet naar onze
hand kunnen zetten. En zoiets
blijft steken."
Vooral omdat de gouden lich
ting van de blauwwitten dat in
die jaren wel vaker meemaakte
op belangrijke momenten. De
ploeg die volgens Rotterdamse
tegenstanders 'het Feyenoord
van het amateurvoetbal' was en
naar de mening van bonds
coach Siem Plooyer in die tijd
'het beste voetbal van Neder
land' speelde, pakte nimmer de
echte hoofdprijs. De vereniging
die op een gegeven moment in
Leget, Koren, Holl, Désar, Teske
en Plezier maar liefst zes ama
teur-internationals telde, haalde
het steeds net niet. Leget, hij
verdween als laatste Leidenaar
uit oranje: „Er zijn mensen die
nu nog altijd zeggen dat UVS in
die periode zeker een keer kam
pioen van Nederland had moe
ten worden. En daar ben ik het
dan volledig mee eens. Waarom
dat niet is gebeurd? Ik denk
toch een kwestie van mentali
teit. UVS moest het van het
voetbal hebben. Moest z'n spel
letje kunnen spelen. Op het
goeie moment het voetbal ver
geten en de mouwen opstro
pen, zat er niet bij iedereen in."
Kantebeen
Pratend over de kracht van de
ploeg die behalve in 1968 ook in
1966 de titel van de eerste klas
se B binnenhaalde (de kam
pioenscompetitie met Chèvre-
mont en Middelburg leverde
toen een laatste plaats op), be
landt Leget al snel bij de oefen-
meester. Piet Kantebeen was in
totaal 23 jaar als trainer aan
UVS verbonden en had een
groot aandeel in de successen
van de in 1914 als 'Achilles' ter
wereld gekomen voetbalvereni
ging
Leget: „Een perfecte vakman.
Met een heel vooruitstrevende
kijk op het spelletje. Het veld
moest breed worden gehouden,
de keeper mocht alleen maar
uitgooien, de middenvelders
moesten openen waar de mees
te ruimte lag, het centrale duo
achterin speelde praktisch met
een ausputzer, dat soort dingen.
Met zijn trainingen was Kante
been zijn tijd ook ver vooruit.
Als het maar een beetje kon,
werden in trainingen wedstrijd
situaties nagebootst. We train
den in die periode drie keer in
de week. Veel, maar ik kan me
niet herinneren ooit met tegen
zin naar de training te zijn ge
gaan. En volgens mij de andere
spelers ook niet."
Van die spelers belandden er
nogal wat later ook in het trai
nersvak. Désar, Van Schooten,
Holl, Koren, Balkhoven en later
bijvoorbeeld Lagendijk. Leget
('Ik had zelf die ambitie niet'):
„Dat kan toch bijna geen toeval
zijn."
Ook na de gemiste kans in
1968 bleef UVS zich nadrukke
lijk als amateurtopper presente
ren. De ploeg die in 1967 Nep-
tunus in een nacompetilie met
Roodenburg voor had moeten
laten gaan, was nog driemaal
dicht bij het kampioenschap
van 1B. Drie keer ook werd de
club 'slechts' tweede. In 1969
achter De Musschen, in 1971
achter RVC en een jaar later
achter Xerxes (Leget: „Stuk voor
stuk ploegen die wèl net iets ex
tra's brachten als het moest").
In 1973 was vervolgens het
eind van de zeven vette jaren
daar. De ploeg die in de toppe-
riode voor gemiddeld zo' 4000
toeschouwers speelde, zakte
weg uit de top. Handhaafde
zich dat jaar moeizaam in de
eerste klasse, maar plaatste zich
een seizoen later nog wel voor
de nieuw ingestelde hoofdklas
se. Een afdeling waarin UVS
zich tot nu toe nimmer als kam
pioenskandidaat kon profileren.
(Eerder verschenen in deze ru
briek: de wielrenners van Swift
Leiden, de gewichtheffers van
LKV/ De Spartaan, de water-
poloërs van De Zijl/ LGB, korf
balvereniging De Danaïden, de
schakers van Philidor Leiden
en de tafeltennisvereniging
Scylla)
uud Plouvier komt,
zo werd deze week
bekend, definitief
terug als trainer/ coach van
De ZijlLGB. Nu had ik dat ook
niet echt meer verwacht, nadat
ik zaterdag de opmerkingen van
de coach van het tweede team
van De Zijl, Henk Harteveld, in
deze krant had gelezen.
Plouvier was weggelopen voor
de problemen, Plouvier had
mensen teleurgesteld, Plouvier
mist iets om topcoach te zijn,
Plouvier draait te veel, Plouvier
past zijn opmerkingen te veel
aan. 'Mijn gevoel zegt: stoppen
met die man'.
Me dunkt, veel duidelijker kan
het niet. Ik weet niet precies
hoe het er in de waterpolowe-
reld aan toe gaat, maar in tal
van andere werelden zijn dit
opmerkingen die een 'op een
kier staande deur' met een
knappe klap dicht doen slaan.
Tevens zijn het kreten die mij er
als trainer/ coach toe zouden
kunnen verleiden een nog op de
rol staand gesprek met de spe
lersgroep en diezelfde trainer
van twee maar uit de agenda te
schrappen. Dat gesprek vond
afgelopen dinsdag echter toch
nog plaats, maar beide partijen
kwamen daarin niet echt nader
tot elkaar.
Plouvier weg bij de ZijlLGB.
Toch verbaast me dat. Want de
zelfde Ruud Plouvier die deze
week verkondigde dat De Zijl
'over twee jaar dood is', vertelde
nog geen drie weken geleden
heel enthousiast dat het met de
club weer de goede kant opging.
Een greep uit dat gesprekje: de
gradatie. daar hoefde niemand
zich zorgen om te maken, de
ploeg kwam er 'op zeker' bo
venop, er werd aan leuke tripjes
gewerkt, de oudjes gingen weer
basketballen en De Zijl/LGB
zou binnen twee jaar weer zijn
waar de club hoort. Wat water
polo betreft: in de bovenste re
gionen van de hoofdklasse. En
om daar allemaal voor te zorgen
maakte Plouvier met liefde 'wa
terpolo-werkweken' van dertig
uur en meer.
En dan nu, drie weken en één
opstootje verder, is diezelfde ge
dreven trainer weg uit de Kooi.
Ik bedoel maar: ergens klopt er
hier toch iets niet.
e sportwereld ligt
morgen praktisch
stil in Italië. Er
wordt wat voor de Davis Cup
getennist, er worden wat evene
menten met paarden georgani
seerd in de laats van Europa,
maar vérder is het een soort au
tovrije zondag, maar dan an
ders. Nog voor de tennissers en
de paardrijders liet de in Italië
volleyballende Ron Zwerver de
ze week weten het maar grote
onzin te vinden. Een minuut
stilte, dat kon nog wel. Maar
een compleet land een dag op
sportief gebied droogleggen, dat
ging Zwerver veel te ver. Wat
had de volleybalsport nu eigen
lijk met voetbal te maken. En
waarom moest iedereen lijden
onder het feit dat bij rellen voor
aanvang van het duel tussen
Genua en AC Milan een dode
valt?
Ik ben geneigd het helemaal
met Zwerver eens te zijn. Dat
besluit van het Italiaanse NOC
*NSF gaat mij ook veel te ver.
Het lijkt tegenwoordig trouwens
mode te worden om overtrok
ken op allerlei zaken te reage
ren. De kwestie Cantona is daar
ook zo'n voorbeeld van. Na
tuurlijk had die Fransman in
Engelse dienst zich niet zo mo
gen laten gaan als hij deed.
Maar om hem nu direct als een
misdadiger neer te zetten, om
dat hij een keer iemand in het
publiek op wat onorthodoxe
wijze te lijf gaat. ik kan me daar
niet zo in vinden.
Ik heb trouwens in de hele be
richtgeving rond die rel gemist
wat die ene 'supporter' van Cry
stal Palace nu precies tegen
Cantona riep. Dat zal wel wat
grover geweest zijn dan 'foei
Eric, niet meer doen'. Zelfben
ik redelijk vredelievend inge
steld. En mijn karate-techniek is
ook niet echt sterk. Maar ik kan
me best voorstellen dat de juiste
opmerking op het juiste mo
ment me knap nijdig kan krij
gen. En als ik dan net.voor de
zoveelste keer uit het veld ben
gestuurd, ligt de grens van mijn
incasseringsvermogen waar
schijnlijk ook wat lager dan nor
maal.
Maar goed, wat mij betreft had
Manchester United Cantona
dus niet voor de rest van het
seizoen aan de kant hoeven te
zetten. Zoals de Italiaanse
sportbonzen dat programma
van morgen ook niet haddei
hoeven te schrappen. Een Y
zondag waarop sportliefheb
eens rustig kunnen nadenkt
over wat er allemaal op, ma
vooral rond de sportvelden I
gaat - dat is nu typisch een<
waarop weldenkende sportl
hebbers absoluut niet zitten
wachten. Die ergeren zich ii
mers al lang aan al die uitwi
sen, besluiten steeds vaker
niet naar hun favoriete club
gaan en juichen - als ze wel
gaan - uitsluitend als de om
ving dat toestaat.
Een overbodige maatregel d
voor de oprechte liefhebber
een andere doelgroep kunn
de verantwoordelijken in Ita
naar ik mag aannemen, tod
niet op het oog hebben. Of;
len ze daar wèl de illusie I
koesteren dat ze met deze
maatregel de 'supporters' bi
ken die wekelijks naar het sti
dion trekken om lekker eenf
tijtje te 'matten'. Dat volk di
gepakt, gezakt en bewapen!
vijand opzoekt, daarbij indei
daad het risico lopend tegent
een mes aan te wandelen, t
Ik heb geen hoge pet op vanl
bo's. Maar ze zullen toch nif
werkelijk denken in dat deell
de bevolking nog enige hers^
van betekenis aan tef reffen^
