Een hitgevoelig Leids café
Groeten uit Alkemade
Lelietjes-van-dalen en WC-eend]
Het Gesprek van de Dag
Wie vangt de
spuitgast op?
De Sleutels
houdt van
kinderen
WOENSDAG 23 NOVEMBER 1994
JLOl
Leidse wegwijzer is de weg kwijt
De geur van Janneke Brinkman
U44£J|A|lé£|1£lJ
Gaat Leiden, nu de Broek- en
Simontjespolder van Oegst-
geest is afgesnoept, binnen
kort ook de aanval openen op
de Rode Polder van Oud Ade?
Is men in Leiden de weg
kwijt? Of is de foto op de
voorkant van de Wegwijzer
voor Leiden '94-'95 volstrekt
willekeurig gekozen? Feit is
wel dat Leiden als enig ge
meente in de regio op de kaft
van haar gemeentegidsje een
foto van een andere plaats
heeft afgedrukt.
Eind oktober, begin novem
ber komen in heel Nederland
de nieuwe gemeentegidsjes
uit. Deze wegwijzers die in de
meeste steden en dorpen
huis-aan-huis worden ver
spreid, bevatten nuttige infor
matie over de plaatselijke
overheid - van het adres van
\A/Pr,\A/l I7P
de wethouder tot het ophaal-
rooster van het grofvuil. Verder
staan de boekjes vol met adres
sen en telefoonummers van
sociale, religieuze en maat
schappelijke organisaties en
instellingen en verenigingen
zoals dienstverleners, scholen
en sportclubs.
Op de voorkant van die boekjs
staan over het algemeen een of
meer foto's van bekende plek-
jes in de betreffende gemeen
te. Alphen heeft een tekening
van het Archeon, Voorschoten
plaatste een foto van de win
terse Voorstraat en Sassen-
heim drukte als voorplaat zijn
park Rusthoff af. Koektrom
melplaatjes die de dorpen van
hun beste kant laten zien.
In Leiden is dit jaar voor een
front gekozen die bestaat uit
een collage van diverse pren
ten. We herkennen moeite
loos de fontein aan de Vis
markt, molen De Valk en de
Sterrenwacht aan de Witte
Singel. Tot zover niks aan de
hand. Maar de achtergrond
wordt verder wel heel nadruk
kelijk gevormd door een
luchtfoto van een polder. Die
na zorgvuldige bestudering de
Rode Polder blijkt te zijn op
de grens van Warmond en
Alkemade.
Waarom heeft Leiden als eni
ge een foto 'van buitenaf ge
bruikt? Is dit een verkapte
manier om een toekomstig
stukje grondgebied aan de
Leidse bevolking voor te stel
len?
„Welnee", zegt H. Quispel, de
ambtenaar die in de stad ver
antwoordelijk is voor het gids
je. „We hebben dit jaar 'water'
als thema gekozen. Zoals je
ziet is dat ook tot uitdrukking
gekomen. Toen we op zoek
waren naar bruikbare foto's is
ook het waterschap De Oude
Rijnstromen om materiaal ge
vraagd. En zij kwamen met
deze foto. Inderdaad is het
niet een afbeelding van Lei
den. Maar het is in de buurt.
Verder hoef je er niets achter
te zoeken", aldus Quispel.
Goed, dat zal dan wel. Maar
mocht water in de toekomst
nog eens als inspiratiebron
dienen voor de Wegwijzer
dan hebben we hier nog wel
wat echte Leidse suggesties.
Wat te denken van mooie
beeldjes van de Haven, het
Galgewater, de Singels, het
Rapenburg, de Rijn etc. Want
water, dat is er heus zat in de
stad.
De geur laten communiceren met de verpakking. Dat is wat ze bij Sanders hebben geprobeerd.
Een huis brandt, een bewoner
springt en daar is geen vang
zeil. Want de brandweer mag
het beroemde zeil niet meer
meenemen bij het uitrukken.
Volgens het ministerie van bin
nenlandse zaken krijgen spuit
gasten daar te veel pijn van in
rug, schouders en armen. En
dus wordt er flink geschamperd
aan borreltafels. De besnorde
blussers zijn toch geen slam
pampers geworden? „Laat een
ieder die dat zegt, zelf een zeil
ophouden", zegt de Leidse
brandweerman G. van Graas.
„De klap die je als brandweer
man oploopt door het zeil, kun
je vergelijken met de klap bij
een aanrijding. Waarbij je nek
naar achteren klapt en je daar
geen neksteun hebt."
In de 28 jaar dat hij spuitgast is,
heeft hij overigens nog nooit
een echt slachtoffer opgevangen
met het vangzeil. Hij deed zijn
ervaring tijdens oefeningen op.
En daar gaat alles volgens het
boekje: minstens 18 brandweer
lieden steken hun armen tot
aan de ellebogen door de ogen
en lussen van het zeil. Als de
commandant 'spring' zegt,
springt de proefpersoon rich
ting middelpunt van het zeil en
zetten de spuitgasten zich
schrap.
De werkelijkheid is vaak minder
mooi. Echte slachtoffers komen
maar zelden in het midden van
het zeil terecht. En bij een ge
middelde brand, zijn er niet
meer dan acht brandweerlieden
aanwezig: de bemanning van
een ladder- en een autospuit.
„En het is moeilijk om omstan
ders snel bij te scholen in het
opvangen", meldt hoofd uitruk-
dienst, C. van der Meijden. „Het
is ook echt een kunst apart. Als
je te veel meekijkt met het
slachtoffer, verslap je snel. En
komt de kracht bij anderen te
recht." De 'kracht' kan Hink
zijn: als een 80 kilo wegend per
soon zes meter omlaag springt,
krijgt het zeil met een doorsne
de van 4,5 meter een gewicht
van 720 kilo te verstouwen.
Maar wat nu als er brand is en
je het huis niet via de trap kunt
verlaten? Dan is de brandweer
paraat met schuif- en autolad
ders. En die laatste hebben een
maximale lengte van dertig me
ter. „We kunnen daar prima
mee uit de voeten", stelt Van
der Meijden het publiek gerust.
Landelijk wordt nog onderzocht
of ook glijbanen en vangkus-
sens ingezet kunnen worden.
PAUL VAN DER KOOL)
Zo vertrouwd is het allemaal dat stamgast Rino Beugelsdijk gerust een biertje mag tappen in De Hut van Ome Henne.
FOTO HENK BOUWMAN
'Zuipe in die HutteDe Hut van Ome Henne
„Maar het klopt, hoor", zegt de
baas van het eenmansbedrijfje
met zijn naam opgewekt, „ik zit
hier nu bijna dag en nacht.
Overdag om de tent aan te pas
sen aan de nieuwe Arbo-wetge-
ving op het gebied van geluid
dichtheid. En 's avonds om
mijn biertje te drinken. Alleen
tussendoor om te eten en's
nachts om te slapen ben ik er
gens anders."
De Hut van Ome Henne. Een
opmerkelijke naam voor een
even opmerkelijke zaak die in
zijn nog relatief korte bestaan
een reputatie in Leiden wist op
te bouwen als een tent waar al
les kon en waar alles mocht. Die
tijd is overigens voorgoed voor
bij sinds de klok voor eigenaar
Willem Ankoné ook niet heeft
stilgestaan en het fenomeen
Rubberen Robbie door de man-
destijds landelijke bekendheid
genoot met een hele serie hits -
allang ten grave is gedragen.
Maar vroeger, vroeger was het
echt feest in de toen legendari
sche Hut. Waar het 'Zuipe, zui
pe, zuipe' van de Hollandse
Plastic Bertrand was verheven
tot het enige echte Leidse volks
lied.
„Wist je dat die jongens van Ca
tapult ook de naam van het café
hebben aangedragen?" lacht Ri
no Beugelsdijk, als die tijd van
toen tei sprake komt. „Ze had
den al een paar liedjes geschre
ven waar een Hut van Ome
Henne een rol in speelde. Toen
Willem Ankoné, die eerst achter
de bar van de Blauwe Huzaar
stond, hier zeventien jaar gele
den voor zichzelf begon, pikte
hij op verzoek die naam op.
Vond-ie wel geinig, zo'n rare
wens.
Enfin, Beugelsdijk kan het we
ten want hij heeft het allemaal
van heel dichtbij meegemaakt.
„Ik heb feitelijk alleen de ope
ning gemist. Toen was ik op va
kantie in Amerika. En de opna
me voor de videoclip van Rub
beren Robbie, om diezelfde re
den. Verder was ik er altijd, als
er hier iets te beleven viel. En
d'r gebeurde nog wel eens wat,
hoor. Dat kan ik je verzekeren."
Een paar 'optredens' achter in
de ruim bemeten zaak. waar
ook nog altijd een poolbiljart
staat, springen ervoor hem uit.
„André Hazes die, nog helemaal
aan het begin van zijn carrière,
hier op het kleine podium be
gon, maar aan het eind gewoon
bovenop de bar stond te zingen.
Kostte vijf piekkies entree. Volle
bak natuurlijk. En Ramses Shaf-
je wat de overeenkomst was
tussen die vier, behalve dan dat
ze aardig konden zingen? Dat ze
ook zonder uitzondering 'zo
dronken als een aap' naar huis
gingen. En die Haak, die nu
dood is, zat een week later weer
aan de bar. Hij was toch in de
buurt en hij had het zo gezellig
gevonden. Kan je nagaan hoe
het er hier vroeger aan toe
ging"
Als hij de beelden van toen weer
voor zich oproept, krijgt stam
gast Rino Beugelsdijk spontaan
heimwee naar die gouwe ouwe
tijden. „Toen was het vaak
stampvol. Ook dat is tegen
woordig wel anders. Want het is
rustig geworden, in vergelijking
met pakweg tien jaar terug.
Overal, hoor, niet alleen hier. Ik
kom ook nog wel eens verderop
in de stad en daar zie je hetzelf-
niet. Je hoort wel dat de jeugd
liever in die grote disco's zit in
Hoofddorp of Amsterdam. Ze
hebben tegenwoordig allemaal
wel wat te verteren. Vaak heb
ben ze ook een autootje. En lek
ker laat doorgaan natuurlijk.
Wat dat aangaat, is het in Lei
den nog altijd behelpen met die
achterlijke sluitingstijden. Daar
mee jaag je de mensen ook weg.
Misschien dat dat meetelt."
„Maar De Hut heeft, qua pu
bliek dan, ook van die golfbewe
gingen gekend. Die vroege pe
riode, die ik al schetste, toen
hier van alles en nog wat bin
nenzat. Later meer discofiguren
en hardrockers. En nu gaan we
weer toe naar wat rustiger pu
bliek. Studenten ook. Op dins
dagavond zijn er wel zestig, ze
ventig binnen. Een nieuwe club
in oprichting, heb ik begrepen.
Die verbouwing doen we trou
wens niet alleen in verband met
de nieuwe Arbo-regels", gaat-ie
voor het gemak maar even op
de kruk van eigenaar Ankoné of
kersverse bedrijfsleider André
zitten. „Met een nieuw interieur
en een andere stijl hopen we
dat de loop er zo snel mogelijk
weer inkomt. De Hut wordt
straks weer een geweldig café.''
Met dat 'we' geeft Beugelsdijk
nogmaals zijn verregaande be
trokkenheid bij het wel en wee
van zijn stamcafé aan. Toch
vliegt-ie, letterlijk, nog wel eens
uit, want naast De Hut heeft hij
nog een passie: Amerika. „Der
tien keer ben ik er geweest, al
tijd op mijn eentje. Waarom
Amerika? Geweldig land. Prach
tige natuur, schitterende ste
den. Alle grote plaatsen heb ik
wel zo'n beetje gehad. Ik werk
me een jaar lang zeven slagen
in de rondte en ga dan lekker
een paar weekjes met de auto
toeren daar. Ik spreek de taal,
ken de weg, doe normaal en
heb daarom ook nooit proble
men."
Net terug uit Miami heeft de
vrijgezel zijn vaste stekkie aan
de lange bar alweer ingenomen.
„Je mag gerust zeggen dat ik bij
het interieur hoor. Een nieuwe
barkeeper moet zich eerst altijd
netjes aan mij voorstellen",
lacht de timmerman. Die zegt
vooral naar het café te komen
voor een praatje en voor de ge
zelligheid. Tuurlijk, een biertje
of een whisky hoort er bij in de
zaak waar vooral jongeren ko
men. Maar'de tijden van 'Zuipe,
zuipe, zuipe - in de Hut van
'Ome HenneL die zijn zoals ge
zegd voorbij. Per slot van reke
ning wordt ook Rino Beugels;
dijk een daggie ouder.
AD VAN KAAM
Het verleden komt vaak tot ons
in geuren. Een luchtje, hoe
zwak ook, maakt herinneringen
wakker. Het is een subtiele,
maar oersterke schakel met ons
verleden. De geur van stro is
een hete, stoffige zomervakan
tie op de boerderij. De geur van
natte aarde is het planten van
de bollen bij oma in de tuin. De
geur van zweet is het oude gym
nastieklokaal van de middelba
re school.
Een bezoekje aan een parfume
riezaak is derhalve vaak een
reisje naar 'wat ooit was'. De
geuren daar openen soms on
vermoede deurtjes in ons ge
heugen. Benieuwd daarom wel
ke deuren en luiken Janneke
Brinkman voor u opent. En dan
bedoelen we hier niet de per
soon zelf, de vrouw van CDA-
man Elco, maar haar geur.
Dat is absoluut niet bedoeld als
een belediging aan haar adres.
Het gaat ons om een flesje met
sterk riekende vloeistof dat haar
naam draagt. Verkrijgbaar bij de
Dirkx- en Digros-supermarkten,
voor 9 gulden en 98 cent. De
naam van Janneke Brinkman is
verbonden aan een serie eau de
toilettes die Sanders Cosmetica
uit Leiden op de markt heeft ge
bracht: Saillente. In kleine let-
terjes staat op de verpakking te
lezen: Janneke Brinkman-Sa-
lentijn. De vrouw van de CDA-
man zorgde voor de tekeningen
op de verschillende doosjes.
„En we hebben geprobeerd de
geur te laten communiceren
met de verpakking", zegt de pr-
man van Sanders. „Frisse bloe
mengeuren."
Op de verpakking zien we in elk
geval allerlei bloemen staan. Op
liet doosje van Wild Bouquet bij
voorbeeld, een van de vier geu
ren, zien we onder meer kam
perfoelie en lelietjes-van-dalen.
Zou het daar naar ruiken? Wel
ke beelden roept de geur van
Janneke Brinkman bij u op? Tijd
voor'de resultaten van een
piepklein onderzoekje, waarbij
steeds de verpakking met daar
op de naam achteraf werd ge
toond. Om mogelijk bestaande
vooroordelen zo veel mogelijk
uit te sluiten.
.Sterke zeeplucht. Doet me den
ken aan die goedkope zeep die
mijn moeder vroeger kocht. Niet
subtiel.
„Een meisje bij mij op de kleu
terschool. Ik speelde vaak met
haar in de tuin van haar ouders.
Ze rook lekker fris. Het was een
lief meisje.
„Zeep. Maya-zeep. In die zwarte
verpakking met een Spaanse
danseres erop. Dat is zeep voor
oude vrouwen.
„Hetdoet me denken aan WC-
eend.
„Onschuld. Jeugd.
Verstuivers in de WC.
„Ik heb er geen gedachten bij.
BloemetjesLelietjes-van dalen.
Ruikt lekker. Geef mij nog een
beetje.
„Schoonmaakmiddel.
Een bosje bloemen.
„Doet me denken aan vroeger.
Dat ik naar de winkel ging om
al die geurtjes uit te testen. Maar
nee, verder heb ik er geen associ-
Een afspraak maken met Rino
Beugelsdijk in zijn favoriete
stamlokaal, in casu De Hut van
Ome Henne, is dezer dagen niet
echt moeilijk. Op wat voor tijd
van de dagje ook belt, Beugels
dijk zit in de kroeg aan de
St.Aagtenstraat. een smalle
steeg tussen de Steenstraat en
de Beestenmarkt, achter molen
De Valk. Of de 39-jarige Leide-
naar soms een drankprobleem
heeft? Nou niet echt. Als tim-
merman heb je nog wel eens
een klus te doen en in dit geval
heet die klus de verbouwing van
Een kind adopteren via Fos
ter Parents, dat zouden an
dere voetbalclubs nou ook
eens moeten doen, schreef
Voetbal International on
langs in zijn kolommen.
WKE uit Emmen had dat net
gedaan. Een even loffelijk als
sociaal initiatief dat navol
ging verdiende, aldus het
toonaangevende voetbal
weekblad.
Een primeur?
Welnee. De Sleutels uit Lei
den heeft zelfs twee kinderei
'in huis gehaald'. Verklaart
voorzitter Dick Barnhoorn:
„Tijdens de algemene leden
vergadering van 8 oktober is
dat besloten. Bram Lepelaar
had dat idee bij ons al eens
geopperd. En tijdens de ver
gadering zelf vroeg Hans Bos
naar die mogelijkheid."
Binnen de kortste keren was
de zaak geregeld en werden
De Sleutels de trotse ouders
van twee kinderen: een jon
getje uit Haïti, Francique
Alexis, en een meisje uit de
Filippijnen, Rachelle Suarez.
Voor in totaal ongeveer dui
zend gulden per jaar. „De
penningmeester heeft dat al
betaald", zegt Barnhoorn.
„Ach, het gaat niet om het
geld. Een voetbalvereniging
heeft een sociale functie."
Er gaan zelfs al geluiden op
om er nog een kind bij te ne
men. „Maar daarover is nog
niks besloten. In elk geval
gaan een paardmensen bin
nen de club mét deze twee
kinderen corresponderen.
Nou ja, met de ouders, wanti
de kinderen zijn vier en
ven jaar oud."
In elk geval hangen de foto's
van de kinderen al uitver
groot in de kantine. Tussen
de elftalfoto's. In 2015 speelt
De Sleutels dus een vriend
schappelijke wedstrijd tegen
een team van zijn eigen ldn
deren? Een heel elftal van
Foster Parents. Barnhoorn:
„Laten we nu dit eerst maar
'eens fatsoenlijk uitwerken.'
aties bij.
„Frisse hotelzeepjes.
„Bloemen. Maar het is wel een Ind
goedkoop luchtje. Tienermeisjae<
Een Leidse del. Het zusje van
mijn ex had ook van die lucht-f
jes.|eh
„Niet op mijn pols! Doe maar aer
fe op een stukje papier, anders je L"
krijg ik gelazer met mijn uripn.^n,
din...Eens ruiken. Soirde
ach tig. Toiletzeep. Goedkoop. "Fre
„Een grasveld dat net is ge- fliai
maaid.
„Zeep. Lekker frisgewassen on-'
der de douche vandaan stappen h.
Schoon wasgoed.
Een huisvrouwenluchtje.
Het is zoals te verwachten vielL-n
men denkt aan bloemen en ot g
grasvelden of men denkt aan
goedkope zeep en schoon
maakmiddelen. Zoals bij
elke eau de toilette en
Kortom, je houdt er v
Net zoals bij de echte Janneke
Brinkman. jad
Aan hoefijzervormige bars
of aan leestafels. Overal
zie je ze zitten. De
stamgasten. Ze behoren
bij het meubilair van café
of kroeg. Meestal hebben
ze hun vaste stek, nooit
hoeven ze te bestellen,
want de kastelein kent het
recept. Als ze doodgaan,
durft een tijdlang
niemand op hun plaats te
gaan zitten. Alsof ze er
nog zijn.
In aflevering 9 aandacht
voor een Leids café met
een wel hele bijzondere
naam: De Hut van Ome
Henne. Weggestopt in de
smalle St.Aagtenstraat
geniet de zaak vooral
bekendheid door
Rubberen Robbie, onder
welke naam de Leidse
popgroep Catapult ooit
een serie hits scoorde. Een
week na de opening van
De Hut kwam Rino
Beugelsdijk er een kijkje
nemen. Zeventien jaar
later zit hij er nog steeds.
