Au-pairs gebruikt als kindermeisje
en onbetaalde schoonmaakster
Philips en Sony vechten om opvolger cassettebandje
Feiten &Meningen
Leiding publieke
omroepen een
regentenzootje
%P'
Hi) wif Mt#
W!
Gevonden bankbiljet
WOENSDAG 12 OKTOBER 1994
Het afgelopen weekeinde stond in het leken
van het afscheid. Ruud Lubbers werd bijge
zet in de galerij van grote Nederlandse
staatslieden zoals Drees en Zijlstra, doordat
premier Kok hem de hoogste Nederlandse
onderscheiding omhing, Grootkruis in de
Orde van de Nederlandse Leeuw. Het ge
beurde in de Hollands deftige ambiance
van het Catshuis, op zijn Kokkiaans, met
veel ge-je en ge-jij. De premier zal het wel
nooit leren, ziek word je van die vreselijke
gewoonheid.
Jan de Koning had de avond daarvoor al
het tijdelijke met het eeuwige geruild. Met
zijn verscheiden is de architect van het no-
nonsensbeleid dat Nederland twaalf jaar
heeft geteisterd heengegaan. Een politicus
die het haalbare als het niet kan zoals het
moet, dan moet het maar zoals het kan
tot het summum van politiek bezig zijn
heeft verheven. Met paars zijn we er alleen
niet beter van geworden. Paars is een voort
zetting van dezelfde fantasieloze en ambi-
tieloze politiek als daarvoor, kabinet-Lub-
bers IV, niet meer en niet minder.
Veronica heeft het bestel van de publieke
omroep verlaten en gaat commercieel. Het
doet dat tezamen met Endemol, de produk-
ticmaatschappij van al die ongein die Ne
derlandse televisie heet. Bijna waren daar
RTL 4 en 5 nog bij ingekropen, maar dat
was de heren commercanten nog een brug
te ver. Ze vreesden dan de hele politiek over
zich heen te krijgen.
Maar wat niet is zal
zeker komen. RTL 4
en 5 zullen de heren
straks als een rijpe
vrucht in de schoot
vallen en dan is daar
weer zo'n typisch
Nederlands mono
polistisch produkt.
Je zou nu verwach
ten dat politiek Den
I Jaag fluks besluit
.w». het publieke bestel
PIM FORTUYN maar op te heffen
medewerker en onze afgedwon-
gen kijk- en luister
gelden zou besteden aan een werkelijk na
tionale zender, die een TV- en radiostation
voor zijn rekening neemt en ervoor zorgt
dat onafhankelijke berichtgeving blijft be
staan en dat het Nederlandse cultuurgoed
wordt doorgegeven. Een soort BBC dus op
zijn Nederlands.
Niets van dit al. De verantwoordelijke
paarse staatssecretaris, de D66'er Nuis,
weet niet veel meer in te brengen dan dat
hij Veronica en Endemol een behouden
vaart wenst en voor het overige zal hij de
overeenkomst tussen commerciëlen en de
achterblijvers in het publieke bestel toetsen
aan zijn volstrekt ondoorzichtige Haagse re-
gelgcvinfi.
De termen politiek bestel en publieke
omroep zijn inmiddels een gotspe. Er is van
alles over het bestel en derzelve omroepen
op te merken, behalve dat zij publiek zijn.
Het is een regentenzootje van het zuiverste
water dat van ons geld en de reclamegelden
mooi weer speelt zonder ons ooit te raad
plegen, laat staan ons enige zeggenschap te
gunnen.
Onder de bezielende leiding van NOS-
voorzitter André van der Louw heeft het
stelletje zijn hachje weer eens veilig kunnen
stellen. In een volstrekt verwerpelijke over
eenkomst worden de publikatie van de pro
grammagegevens en de publieke omroepen
veilig gesteld. Zij sluiten alle anderen van de
publikatie van deze gegevens uit, zodat het
Nederlandse volk nog een tijdje door hen in
gijzeling kan worden gehouden.
Wilt u immers weten wat de treurbuis te
bieden heeft, dan bent u afhankelijk van
deze afgeschermde en monopolistische
omroepgidsjes en bent u in één moeite
door lid van hun clubje, waardoor ze uw
verplichte kijk- en luistergelden aan hun
dikke budget kunnen toevoegen. Dat moest
natuurlijk wel even worden veiliggesteld en
dan gaat geen zee onze publieke omroepen
te hoog. Zelfs het loochenen van bestaans
reden en principes is dan niet te veel ge
vraagd en men maakt gemene zaak met de
commerciëlen.
Daarnaast blijken die publieke omroepen
niet eens in staat om zonder Endemol pro
gramma's te kunnen maken, dus moest ook
de relatie met deze programmamonopolist
worden veiliggesteld. Een reden temeer om
het op een akkoordje te gooien.
Deze hele kleffe zooi speelt zich voor on
ze ogen af en wordt uitvoerig weergegeven
door het NOS-journaal. De even naïeve als
weinig ingevoerde Nuis moet dit belangen-
geweld in goede banen leiden. Daar komt
dus niets van terecht. Het bestel glijdt
steeds verder af en heeft inhoudelijk steeds
minder te melden. Het onderscheidt zich in
vrijwel niets meer van de commerciëlen.
Een proces dat met de nieuw door Van der
Ixriw gestichte vrede niet zal stoppen,
maar, integendeel, verder zal doorzetten.
Jammer dat de Europese Commissie haar
anti-kartel- en mededingingsregels niet
mag loepassen op de omroepen. Er zou
geen spaan van heel blijven en we zouden
binnen de kortste keren zijn verlost van de
ze wanstaltige vertoning. Nu zal de Neder
landse politiek het zelf moeten doen en dan
weten we het ondertussen wel. Zelfs de
WD laat het afweten. Jammer, maar het
geeft treffend de toestand vim het openbaar
bestuur en de positie van de politiek daarin
weer. Er komen vanzelf andere tijden, naar
ik hoop betere!
DCC en MiniDisc moeten het vóór 1997 gaan maken
Philips en Sony zijn in een hard
gevecht verwikkeld om een op
lange termijn vermoedelijk ui
terst lucratieve markt; de opvol
ger van het cassettebandje zoals
we dat nu kennen. Daarvan zijn
er vorig jaar wereldwijd zo'n zes
miljard stuks verkocht. Met de
opvolgers, de digitale compact
cassette (DCC) van Philips en
de MiniDisc (MD) van Sony wil
het echter niet vlotten.
Beide systemen werden krap
twee jaar geleden met veel
poeha gepresenteerd. Rond de
ze tijd zouden al miljoenen
stuks verkocht zijn. Maar van de
kant van de klant klinkt voorals
nog vooral stilte. Van een
stormloop is geen sprake. Zowel
Philips als Sony zegt nu dat het
eigen produkt op zijn laatst in
1997 moet doorbreken naar een
breed publiek.
Philips en Sony lanceerden hun
nieuwe apparaten op een mo
ment dat wereldwijd de verko
pen van gewone geluidsdragers
terugliepen en de prijzen steeds
verder omlaag i
consument nog te verleiden tot
een nieuwe aanschaf. Van de
voorspelde miljoenen verkopen
kwam niets terecht. Onder
zoeksbureaus geven tot op de
dag van vandaag geen verkoop
cijfers van DCC en MD, omdat
de aantallen veel te klein zijn.
Het gaat om een keiharde con
currentiestrijd. Philips gokt op
een nieuw, digitaal cassette
bandje met bijbehorend appa
raat, de DCC. De grote voorde
len van dit systeem zijn volgens
Philips een geluid van CD-kwa-
liteit en het feit dat de oude,
analoge bandjes niet wegge
gooid hoeven te worden. Ze
kunnen op de DCC-speler be
luisterd worden.
PRIJSVERLAGING
Om die argumenten kracht bij
te zetten, voerde Philips deze
zomer in een aantal Europese
landen, waaronder Nederland,
een flinke prijsverlaging door.
Dit was mogelijk door nieuwe,
goedkopere produktie-technie-
ken. Een gewone draagbare
DCC-speler kost nu 499 gulden,
eentje die ook op kan nemen
699 gulden. Het nieuwste DDC-
deck voor in de huiskamer kost
899 gulden.
Die prijzen liggen nog ruim bo
ven een 'gewoon' cassette-deck,
dat door de prijzenslag in de au
dio-sector bovendien steeds
goedkoper wordt. Hetzelfde
geldt voor de bandjes. Een voor-
bespeeld DCC-bandje kost plus
minus 42 gulden, vergelijkbaar
met een nieuwe CD. Voor een
leeg DCC-bandje moet vijftien
(voor 45 minuten) tot twintig
(90 minuten) gulden betaald
worden.
Sony heeft zijn geld gezet op de
MiniDisc, een apparaat met een
klein CD-achtig schijfje. Een
groot voordeel is dat je met MD
af kan spelen en op kunt ne
men. Ook kunnen de nummers
direct opgezocht worden en
naar hartelust gewisseld. Bo
vendien ziet het apparaatje er,
zoals bij Sony te doen gebruike
lijk, zeer aantrekkelijk uit. Zelfs
Philips geeft dat toe.
Maar MD is niet goedkoop. De
draagbare MD, die kan opne
men en afspelen, kost 1399 gul
den. Een MD-apparaat voor de
huiskamer moet 1699 tot 1999
gulden opbrengen, een HiFi-
systeem met MD kost de ware
liefhebber 3000 gulden.
Een voorbespeelde MiniDisc
kost ook hetzelfde als een nieu
we CD: ruim 40 gulden. Een le
ge MD kost tussen de 22 (voor
60 minuten) en 30 gulden (74
minuten). Een forse prijsverla
ging zou ook de MD-verkopen
een impuls kunnen geven, maar
algemeen directeur G. ten Vel
den van Sony Nederland zegt
dat daar geen concrete plannen
voor zijn.
Beide fabrikanten kunnen uit
stekend uitleggen waarom het
produkt van de ander het niet
gaat halen. Volgens Sony gokt
Philips op het verkeerde paard
omdat MD de keuze is van een
nieuwe generatie. Die wil'de
disc, het cassettebandje is pas
sé. Men wil nummers snel op
kunnen zoeken en zelf kunnen
wisselen, zoals men in het snel
le digitale compact disc-tijdperk
gewend is. Het cassettebandje
zal dezelfde weg gaan als de
klassieke LP, die na de invoering
van de compact disc een margi
naal bestaan leidt. Zegt Sony.
DOODLOPEND
Philips meent op zijn beurt dat
MD een doodlopende weg is.
Als alle blitse jongeren hun
'sexy' draagbare MD'tje een
maal gekocht hebben, is de
koek op. MiniDisc zou weinig
doorgroei-mogelijkheden heb
ben, omdat het niet echt veel
meer biedt dan CD, waarvoor
een heleboel mensen al een
speler thuis hebben. Zo zou het
MD-deck voor in de huiskamer
niet of nauwelijks verkopen.
De Eindhovenaren menen dat
Sony een grote fout maakt door
het ontkennen van de huidige
grote cassette-markt. De Japan
ners miskennen tevens het feit
dat driekwart van de cassette
bandjes buitenshuis - op straat
of in de auto - wordt beluisterd.
DCC is de automatische, sterk
verbeterde opvolger van het
cassettebandje. Zegt Philips.
In de lange strijd heeft Sony's
MiniDisc in elk geval één klant
gewonnen op Philips' DCC.
Muzikant Jan Rot verklaarde in
zijn column in Nieuwe Revu gek
te zijn op Philips en zijn pro-
dukten, maar het DCC-apparaat
de deur uit te doen ten faveure
van de MiniDisc. De voornaam
ste klacht van Rot was dat DCC
met al zijn moderne techniek
even hinderlijk traag terug en
vooruit spoelt als een gewoon
cassettedeck.
Philips geeft niet op. Het bedrijf
heeft contact opgenomen met
de muzikant/columnist en hem
een DCC-apparaat met de nieu
we turbo-spoelsnelheid in het
vooruitzicht gesteld.
Discussie in VS over au-pairs na dood van baby
'USA! USA! USA! Verblijf een jaar in de
Verenigde Staten met volle steun van
de Amerikaanse regering'. Zulke tek
sten, en soortgelijke andere, verschij
nen geregeld in kranten en tijdschriften
in West-Europa. Zij zijn afkomstig van
Amerikaanse organisaties, die op zoek
zijn naar au-pairs, meisjes (en héél
soms jongens) die wel een jaartje in de
States willen wonen en werken.
Een 19-jarige Amsterdamse was dit voorjaar
ook op zo'n oproep ingegaan. In juli kwam
zij in Amerika aan, en werd opgenomen in
het gezin van Stephen en Sharon Devonshi
re in het dorpje Ashbum, even buiten Was
hington. Haar taak werd om gedurende de
dag, als Stephen en Sharon aan het werk
waren, te zorgen voor hun net zes weken
oude zoontje Brenton. Leuk, nietwaar?
Maar twee weken later al was haar Ameri
kaanse avontuur geëindigd in een drama.
Op 6 augustus overleed de kleine Brenton
in een ziekenhuis in het nabije Fairfax. Vol
gens de dokters was de baby wild door el
kaar geschud en overleden aan wat het 'ge-
schudde-baby-syndroom' heet. Hetdoorel-
kaar schudden van zo'n klein kind kan tot
hersenbeschadigingen leiden en, zoals in
dit geval, tot de dood.
De jonge Nederlandse au-pair werd enkele
dagen later gearresteerd en aangeklaagd
wegens 'dood door schuld'. Ze ontkent
Brenton Devonshire te hebben mishandeld.
Zij zegt wel dat de baby de hele dag hevig
had gehuild, en dat zij het later bewusteloos
in zijn bedje had gevonden. Maar de artsen
van het ziekenhuis hebben als doodsoor
zaak officieel het 'geschudde-baby-syn-
droom' opgegeven.
Vandaag verschijnt de Nederlandse voor de
rechter in het stadje Leesburg in Virginia.
Als de jury haar verweer niet gelooft, kan zij
tot maximaal tien jaar gevangenisstraf wor
den veroordeeld. De au-pair zit overigens
niet in de gevangenis, maar verblijft na
op een borg van 10.000 dollar te zijn vrijge
laten op een geheim gehouden plaats bij
een gastgezin in Virginia.
Het voorval met Brentort Devonshire heeft
in Amerika ruim de aandacht
gekregen. In de media is veel
geschreven over het syndroom,
dat alleen al in de omgeving van
Washington jaarlijks enkele
tientallen malen voorkomt en
vaak dodelijk afloopt. Meestal
komt zo'n zaak voor de rechter,
omdat het veelal gaat om ou
ders of verzorgers die bij een
huilende baby hun zelfbeheer
sing verliezen.
Maar deze zaak heeft vooral de
aandacht gevestigd op het ver
schijnsel van de au-pair. In het
Amerikaanse Congres zijn na de
gebeurtenis van augustus zelfs
stemmen opgegaan om wette
lijke regels te stellen aan au-
pairs en aan de organisaties die
hen bij duizenden naar de VS
halen. Hoewel de au-pairs for
meel onder toezicht staan van
de overheid, is er namelijk niets geregeld.
Jaarlijks komen er achtduizend uit West-
Europa naar Amerika, waarvan alleen al
1.200 in Washington en omgeving. Geen
wonder, in de hoofdstad met zijn vele amb
tenaren en diplomaten en naar verhouding
het grootste aantal gezinnen waarvan beide
ouders werken, is een grote behoefte aan
kindermeisjes. Nergens vind je zoveel nan
ny's, kindermeisjes, als in de welgestelde
buitenwijken van Washington.
Maar dat is nu juist het probleem: au-pairs
zijn geen kindermeisjes. De Amerikaanse
au-pair-organisatie was ooit bedoeld als
een programma voor culturele uitwisseling,
zegt James Duffey van het United States In
formation Agency, dat het toezicht uitoe
fent. Een tijdje in een echt Amerikaans ge
zin wonen en in ruil voor kost en inwoning
en zakgeld wat lichte huishoudelijke kar
weitjes doen.
„Maar het heeft zich ontwikkeld tot full-ti
me kinderoppas spelen, en dat is niet wat
de bedoeling is. We hebben er noch het ge
zag noch het personeel voor om ons daarin
te begeven", zegt Duffey. De meeste au-
pairs hebben nu een volledige dagtaak als
kinderoppas. „Er zijn veel strengere nor
men nodig om zowel de au-pairs als de kin
deren op wie zij moeten passen te bescher
men", aldus de USIA-man.
Maar veel Amerikaanse werkende ouders
hebben graag au-pairs, ook al
hebben die geen ervaring met
kleine kinderen. Zij zijn goed
koper dan de echte nanny's,
die al gauw 450 dollar in de
maand kosten. Au-pairs krijgen
honderd dollar zakgeld in de
week, maar er hoeven voor hen
geen sociale premies te worden
betaald, èn zij zijn in tegenstel
ling tot beroepskindermeisjes
24 uur per dag in huis.
Veel kindermeisjes zijn boven
dien illegale buitenlanders,
vooral uit Azië en Latijns-Ame-
rika. Dat kan de werkgevers in
problemen brengen. Dat bleek
schrijnend, toen president Bill
Clinton vorig jaar enkele kandi
daat-ministers moest laten val
len nadat bleek dat zij illegale
nanny's hadden, waarvoor
geen premies waren betaald.
Met Europese au-pairs is dat
risico vrijwel afwezig.
Maar de au-pair-kindermeisjes
brengen andere problemen
mee. Zij zijn vaak erg jong, mi
nimaal 18 en maximaal 25 jaar,
en hebben geen enkele erva
ring met baby's of peuters. Be
roepskindermeisjes zijn vaak
zelf moeders. Op het aanmel
dingsformulier schrijven dat je
zo gek bent op kleine kinderen
en zo nu en dan babysit, maakt
een au-pair nog niet geschikt
om dag in dag uit voor een ba
by te zorgen.
De USIA heeft geen eisen voor
de opleiding of ervaring van au-pairs in de
VS. Gewoon omdat dat nooit de bedoeling
was. In het programma staat zelfs dat een
au-pair verplicht minstens één culturele
cursus moet volgen, maar daar komt vaak
niets van terecht. De acht organisaties die
namens de overheid de au-pairs naar de VS
halen, mogen zelf regels en normen stellen
waaraan die moeten voldoen.
Enkele van die organisaties, waaronder die
welke de jonge Amsterdamse naar Amerika
haalde, verzorgen inderdaad zelf een oplei
ding voor au-pairs. Zij krijgen voorlichting
over kinderverzorging en over kinderziek
tes. De organisatie AuPair America laat die
cursus verzorgen door het Rode Kruis. Maar
de vragenlijsten die de au-pairs moeten in
vullen, geven vaak geen inzicht in hun ech
te ervaring.
The Washington Post legde beslag op het
aanmeldingsformulier van de Nederlandse
en constateerde dat er geen enkele waag in
stond over ervaring met pasgeboren baby's.
De krant citeerde een advocate uit Herndon
in Noord-Virginia die een au-pair met erva
ring woeg 'en een 18-jarig meisje kreeg dat
nog nooit in haar leven alleen was geweest
met een klein kind'.
Een andere krant, de Plain Dealer uit Cleve
land in Ohio, deed onlangs een groot on
derzoek naar au-pairs in de VS. De krant
stuitte op vele honderden gevallen van pro
blemen met au-pairs die nooit waren ge
rapporteerd aan de bevoegde autoriteiten,
zoals het USIA. Die dienst woeg op grond
van dat onderzoek bij alle au-pair-organisa
ties de papieren over de afgelopen jaren op.
Incidenten met dodelijke afloop komen ge
lukkig zelden voor. Het laatste dodelijke in
cident deed zich, pijnlijk genoeg, ook voor
met een Nederlandse au-pair, die in 1988 in
Bethesda bij Washington een tweejarig kind
op het garagepad doodreed, toen zij achter
het stuur ging zitten van een auto zonder
ooit gereden te hebben. Maar, zo haasten
au-pair-organisaties zich te vertellen, de
klachten komen lang niet altijd alleen van
Op hun beurt klagen de au-pairs erover dat
zij door hun gastgezinnen vaak niet als gast
maar als gewoon personeel worden gezien.
De Plain Dealer citeerde au-pairs die klaag
den dat zij vijftig uur per week moesten
werken, ook nog als schoonmaakster moes
ten optreden, te maken kregen met slecht-
gemanierde kinderen en zich soms ook de
handtastelijkheden van de heer des huizes
moesten laten welgevallen.
Want, zoals Gini Hartzmark die enkele jaren
als adviseuse voor au-pairs in Cleveland op
trad, zegt: „Voor elk meisje dat met proble
men naar hier kwam, waren er zeker twee
gastgezinnen waarmee veel meer mis was".
De au-pair-organisaties klagen zelf dat zij
ook nauwelijks de tijd hebben om zich in
die problemen te verdiepen. „Dit is een
harde business geworden", gaf een van hen
onlangs volmondig toe.
WASHINGTON HANS OE BRUUN
CORRESPONDENT
TOMJANSSEN
Als Brussels correspon
dent ga je een paar keer
per jaar naar Luxem
burg, als dat land zijn in
de Europese verdragen
vastgelegde portie ver
gaderingen van de mi-
de Europese Unie krijgt.
Steevast is dat in het voorjaar en najaar,
wanneer de mist dicht in de Ardennen
hangt en autorijden enige doodsverach
ting vereist.
Vooral om die reden behoren de uit
stapjes naar Luxemburg niet tot de on
verdeelde genoegens. Daarbij verschaft
het avondleven in de stad ook nog eens
weinig weugde. Sommige collega's we
ten zelfs na vijf jaar Luxemburg niet
méér restaurantvertier op te sommen
dan 'oh ja, er zit ergens een Mexicaan
en ook nog een Portugees'.
Op sommige terreinen blinkt het Groot
hertogdom echter uit en één daarvan is
het 'gevonden voorwerp'. In menig land
is het 'gevonden voorwerp' niet meer
wat het was. 'Ga-je-weg-of-ik-neem-je-
weg' is de regel. Luxemburg is er de
grote uitzondering op. Een vriend
mocht het dit voorjaar nog beleven.
Op weg naar zijn wintersportbestem
ming had hij in een Luxemburgs weg«
restaurant zijn koffertje met paspoort,
contant geld. credit-cards, en dergelijke
laten staan. Hij constateerde zijn verlies
pas diep in Frankrijk. Van omkeren kon
geen sprake meer zijn. Een telefoontje
de volgende dag deed wonderen. De tas
was door een serveerster van het res
taurant opgemerkt en aan de plaatselij
ke politie overhandigd. Op de terugreis
kon onze vriend al zijn bezittingen, in
clusief het geld, weer in ontvangst ne-
Je denkt dat dit een mirakel moet zijn,
niet voor herhaling vatbaar, een toe
valstreffer, een eenmalige voorstelling.'
Zo niet in Luxemburg. Daar is het 'ge
vonden voorwerp' nog heilig en maan
delijks wordt daarvan het bewijs gele
verd als de Luxemburgse kranten
trouwhartig lange lijsten van objets
trouvés publiceren.
Een willekeurige greep: een fiets van het
merk Nicolett, afgegeven bij de gendar
merie van Grevenmachter; een maai-
machine van het merk Iseki'ohv, gevon
den in Limpach, terug te krijgen bij de
politie van Bascharage; een herenarm
band van het merk Certina, in Mondorf
op te vragen: een damesspeld met pa
rels, ingeleverd op het bureau in Ber-
trange.
Bij deze voorwerpen kan men zich nog
voorstellen dat de eerlijke verliezer ze
met enige overtuiging kan omschrijven
om vervolgens zijn/haar verloren vbor-
werp weer op te eisen. Vreemder wordt
het echter, wanneer de lijsten ook
bankbiljetten in allerlei muntsoorten
bevatten.
Maar het staat er echt:billet d argent,
gevonden te Cents', één enkel biljet,
zonder verdere uitleg. Of: 'billets dar
gent Flux (14x)'. Meerdere dus, om pre
cies te zijn veertien biljetten Luxem
burgse franken van onbekend bedrag,
gevonden in Belle Etoile. Om de lijst
compleet te maken, aangetroffen werd
er ook nog op de luchthaven van
Luxemburg een 'bruine portefeuille met
telefoonkaart en Frans en Luxemburgs
geld' en een 'enveloppe met een bedrag
in Britse ponden'.
Is het aangeven van deze vondsten bur
gerzin tot in het absurde doorgedreven,
of kent de Luxemburger beter dan an
dere Europeanen de waarde van geld,
dan wel van eigendom? Of zou er een
soort strandjuttersrecht bestaan, waar
bij de gevonden voorwerpen na verloop
van enige tijd door de vinder mogen
worden opgeëist? Veel geld in Luxem
burg is niet helemaal legaal en dan is al
gauw de hoop gewettigd dat niet ieder
een de verloren billets dargent zal opei
sen. Sinds de eerste oktober kunnen we
dankzij de Europese Unie het onder
zoek naar dit mysterie verder voortzet-
ALY KNOL CORRESPONDENT
