'Wat zien
ze in
een kluns
als ik?'
UIT
R.TV SHOW
DINSDAG 4 OKTOBER 1994
Het artistieke leven van Bart Peeters liet zich tot dusver amper bijhouden.
Nog maar 34 is hij, maar Peeters heeft zich al van vele kanten laten kennen.
De blijmoedige Vlaming maakte naam als acteur, TV-presentator en als
musicus. De laatste vier jaar legde hij z'n hele ziel en zaligheid in de rockband
'The Radios'. Het is nu tijd voor een adempauze, al zal Peeters zich in het
landelijke Boechout niet verstoppen voor de buitenwereld. Portret van een
veelzijdige kluns, die zich verbaast over z'n eigen succes.
Bart Peeters en
de grote verbazing
over z.'n succes
Bart Peeters: „Ik heb nooit aan
carrièreplanning gedaan, wel a
droomvervulling."
10
GESPROKEN
Eens had het er veel schijn van dat
de chaos structuur aanbracht in
z'n bestaan. Alsof Bart Peeters in
z'n jongere jaren geen wetmatigheden ken
de, danste hij als het ware de dagen door.
Gelijk een creatieve losbol, blijmoedig flie-
refluiterend van de ene naar de andere in
het oog lopende bezigheid. Wat kon hij
druk doen in het bijzijn van TV-camera's.
Of hij nu presenteerde, acteerde of musi
ceerde, het daverde vooral rond Bart Peet
ers. Het mankeerde er maar aan dat hij alles
tegelijk deed. Hij heeft zichzelf wat dat be
treft bijgestuurd. Door zichzelf kritisch te
gen het licht te houden, kwam Peeters tot
de conclusie dat hij nogal eens overdreef.
„Zoals ze in Vlaanderen zeggen: het was er
over. Een beetje overdone. Maar daar zijn
we jong voor geweest."
Zei hij, dertiger.
Nooit eerder had Peeters zichzelf zo in de
hand. Het gedrevene in hem is er nog wel.
maar hij springt minder van de hak op de
tak. Ten eerste, omdat hij naar eigen zeggen
veel georganiseerder leeft. Ten tweede, om
dat hij er op zeker ogenblik genoeg van
kreeg de chaos tot kunst te verheffen. „Dus
ik vind het leven nu heel overzichtelijk. We
zijn op dit moment afwerkende een live-
tour met The Radios, die ons in de gekste
uithoeken van de wereld heeft gebracht.
Zoals Afrika, Amerika, Hongarije, Frankrijk,
Duitsland. En vooral in Nederland en Bel
gië. We zijn vier jaar onophoudelijk op de
baan geweest. Optredens. Platen gemaakt
en gepromoot. Het is nu tijd voor een rust
en adempauze. En in die periode is er dan
weer tijd voor televisie, in de eerste plaats
op de Belgische zender. Namelijk De
Droomfabriek, een leuk wensprogramma.
Live, doe ik graag. En dan komt dit voor mij
ook wat onverwachte, intrigerende inter
mezzo. Namelijk het Grand Gala du Disc.
I lel hoefde voor hem in tvislr IIisl.il ïl I«-
niet zo nodig, hel nieuw leven ingeblazen
platenfestival aan elkaar praten. Toen Kees
van Twist hem namens de AVRO telefo
nisch benaderde voor deze klus reageerde
Peeters zelfs tamelijk sikkeneurig. „Je
neemt me dus niet au serieus als muzi
kant."
Van Twist slaagde erin de Belg, met wie
hij ooit programma's maakte als DeKleinsw
Show en Ontroerparkoer, om te praten.
„Kees zei heel tactisch: we hebben een mu
zikant nodig als presentator. Want alle ar
tiesten in het programma spelen live. En jij,
Peeters, jij weet maar al te goed dat daarbij
totaal andere gevoeligheden om de hoek
komen kijken dan bij hel playbacks- en vi-
deoclipsgewijze promoten van produkten.
Voor mij is het een voordeel dat ik met een
aantal gasten op festivals heb gespeeld.
Denk aan Wet, wet, wet. Denk ook aan
Youssou N'Dour. En The Golden Earring zijn
we natuurlijk heel veel tegengekomen de
laatste jaren."
Schuldgevoel
Of hij zich bij nader inzien vereerd voelt
met de uitnodiging het Grand Gala een ge
zicht te geven? Ach, dat is te zeggen. Eerlijk
gezegd bekroop hem een schuldgevoel.
Waarom hij als Vlaming wel en bijvoor
beeld niet types als Frank Masmeijcr of Ad
Visser? „Eigenlijk is het toch ongehoord dat
ik ben gevraagd. Maar goed, laat ons zeg
gen dat er een Grootnèderlandse gedachte
achter schuilt. Oké, die valt even weg als wij
tegen jullie moeten voetballen. We waren
met The Radios in Amerika toen die be
roemde WK-match werd gespeeld. Moet je
weten dat de band en de crew voor een ge
deelte uit Belgen en voor een gedeelte uit
Nederlanders bestaan. En dan is het heel
raar om als vrienden naar een voetbalwed
strijd te kijken en daar compleet tegenge
steld op te reageren. Maar na de match zijn
we toch weer in eikaars armen gevallen."
Hij respecteert zijn jeugdherinneringen
en daar is het pompeuze festijn rond de
Edison-uitreiking er een van. Grand Gala
du Disque, heette het toen nog. „In de tijd
dat wij thuis alleen de Vlaamse TV konden
ontvangen, had mijn tante al een soort
wonderajitenne waarmee ze de Nederland
se TV kon ontvangen. Zij het in zwartwit
kon ik zodoende al in een vroeg stadium
kennis maken met fenomenen als Willem
Duys en Mies Bouwman, ze werden de hel
den van mijn jeugd. Nu vind ik het nog wel
wat, het Grand Gala. Maar m'n nachtrust
zal ik er nie voor laten. Ik bedoel: het is een
soort programma dal ook in andere landen
te zien is. In z'n algemeenheid kan ik zeg
gen dat het medium televisie niet het aller
hoogste is, ook al beweert menigeen het te
gendeel. Ik heb televisie leren relativeren."
Overal waar hij met The Radios kwam.
zag hij programma's die hem definitief
wonnen voor de gedachte dat televisie als
een ware veroorzaker van cultuurschokken
door diverse samenlevingen dendert.
„Vooral als je zulke gekke dingen mee
maakt als interviews op de Afrikaanse tele
visie, zie je ineens dat ze daar ook een
plaatselijke Hans van der Togt hebben. Een
pak dat vragen stelt. Je zou voor de grap een
schotelantenne moeten nemen en dan naar
alle televisiezenders van de wereld zappen.
Dan schrik je, hoor. Dan zeg je: 't Is dat ik
weet dat nu Egypte 1 opstaat, anders zou ik
nu niet beter weten dan naar RTL 4 te kij
ken. Het komt allemaal op hetzelfde neer
en dat kom je pas te weten als je in al die
landen komt."
Als de man die 'smoel' geeft aan De
Droomfabriek laat Peeters geregeld wensen
van Vlaamse kijkers in vervulling gaan.
Maar ook in zijn geval zijn, achteraf be
schouwd, de jeugddromen van Bart geen
bedrog gebleken. „Ik heb nooit aan carriè
replanning gedaan, wel aan droomvervul
ling. Hoe vaak ik vroeger niet dacht: het zou
toch te gek zijn als... I Iele rare dromen had
ik vroeger: dat ik in een rockgroep speelde
of dat ik eventjes Willem Ruis was. Of, of, ik
droomde van een Sinterklaas-interview. En
ook dat is bewaarheid."
Dat Peeters zijn eigen twijfel cultiveert,
weerspreekt hij. Wel verbaast hij zich al ja
ren over z'n succes. „Nu nog denk ik: wat
zien ze in mij? Van jezelf onthoud je alleen
je eigen stomme eigenschappen. Mijn on
handigheid, die ik niet goed kan verbergen.
Of een soort existentiële verstrooidheid. Die
het wel eens maakt dat ik, ja, mijn kind in
de achterbak dreig te stoppen. En dat ik
dan ineens besef dat baby's daar niet in ho
ren. Het is maar eventjes dat je die vergis
sing maakt, maar het zijn wel dingen die
veel voorkomen in mijn leven. Je ziet jezelf
als een onhandige kluns, en ja, een presen
tator of een muzikant moet toch een soort
handigheid hebben. I let klopt nie. We wer
ken met The Radios met zendapparatuur
voor de gitaareffecten. Maar die worden wel
ingesteld door een roadie achter de scher
men. Ik ben niet eens in staat om op een ef
fectprocessor het juiste kanaal in te druk
ken. Ik weet ook nog altijd niet hoe de zen
der op m'n gitaar werkt, terwijl ik toch al
vier jaar op tour ben. Dat doet de gitaar
technicus wel, gelukldg."
Iets natuurlijks
Al op prille leeftijd voelde Bart Peeters
zich gegrepen door de passie om zich te
genover anderen artistiek te bewijzen. En
dat gedrevene, het gevoel dat hij zo nodig
moest, heeft volgens hem iets natuurlijks.
„Laat ons zo zeggen: toevallig was mijn va
der opnameleider bij de televisie. En die
kende veel acteurs en muzikanten. Ik neem
aan dat als je vader apotheker is je vanzelf al
gif gaat mengen. Enne als je vader iets met
acteurs te maken heeft, dan denk je
aaéah.... Op heel jonge leeftijd schreef ik al
musicals die we met de kinderen uit de
straat uitvoerden. En plotseling heb je zoiets
van: o tiens, het wordt je beroep. Het is iets
dat je niet kunt laten. Terwijl ik in het gewo
ne leven eerder schuchter ben. Maar dat zie
je ook bij veel mensen die optreden. Dat ze
buiten het toneel om veel minder praats
hebben."
Peeters senior had destijds weinig op met
Barts wens om zich beroepshalve creatief te
ontladen. Als opnameleider bij de televisie
had hij bij herhaling vastgesteld dat het kla
tergoud niet altijd blonk. Op uitdrukkelijk
verzoek van vader ging zoon studeren. Wijs
begeerte, letteren en theaterwetenschap
pen. Met goed gevolg. „Ik vond de universi
teit leuk hoor, maar op den duur kon ik er
niet meer tegen om altijd maar voorstellin
gen, boeken, scenario's of toneelstukken te
bestuderen en te beschouwen. Ik wilde zelf
voorstellingen en scenario's schrijven. Ik
wilde het podium op. En dat is gebeurd, tot
nu nog toe heb ik niets gedaan met mijn di
ploma."
Bezwaren
Achteraf moet Peeters erkennen dat de
vaderlijke bezwaren tegen het artiestenle
ven wel degelijk enige grond hadden. Inder
daad is het bestaan onzeker. En het is waar
dat het beroep diep ingrijpt in het familiele
ven. „Het is niet altijd makkelijk. Het is een
soort motor in je buik, die je niet kunt stil
zetten. En die je de gekste dingen laat doen.
Er heeft nog nooit een gedreven muzikant
of acteur tijdens het optreden last gehad
van buikgriep. D'r voor of ema, o Jezus! Dat
kan soms hele dwangmatige vormen aan
nemen. Zeker. Je twijfelt ongelooflijk aan je
zelf, anderzijds ben je je zwaarste criticus.
Er heeft nooit iemand verwoord wat ik over
mezelf heb gedacht in een depressieve bui.
Gelukkig niet. Ik weet wat faalangst is. Mis
schien heb ik ondertussen genoeg leren re
lativeren om zoiets als het Grand Gala du
Disc te kunnen plaatsen. Het is wel belang
rijk, maar de gasten en de mensen die de
Edisons krijgen zijn veel belangrijker dan de
presentator."
Hij behoort tot het selecte groepje Vlaam
se artiesten die, zoals Peeters het formu
leert, de hartslag van België en Nederland
kent. Voor de meeste van zijn collega's ver
stomt het applaus benoorden Wuustwezel.
„Jullie hebben de perfecte invulling voor
Rob de Nijs, namelijk De Nijs zelf. Vermoe
delijk bestaat er ook een Vlaamse Rob de
Nijs, maar daar hebben jullie vanzelfspre
kend geen boodschap aan. Ik denk dat het
daar een beetje mee te maken heeft. Er is
geen Nederlandse Urbanus en er is blijk
baar ook geen Nederlandse ik, een Holland
se Bart Peeters. En daarom voel ik me wel
bevoorrecht, ja."
Als TV-persoonlijkheid werd Peeters hier
eerder voor vol aangezien dan in eigen om
geving, waar hij zich naar eigen zeggen eni
ge tijd een niet geëerde profeet voelde.
„Vroeger, toen ik in Nederland al veel televi
sie deed, waren er voor mij in België geen
mogelijkheden. Ik was in Vlaanderen een
gedoodverfde presentator van jongerenpro
gramma's. Dus ik hoorde alleen maar rock
roll-programma's te doen. Maar na m'n
25ste vond ik het toch tijd om eens een keer
te roepen: het spijt me, ik zou ook wel eens
graag een programma willen maken voor
hèt publiek. Niet alleen maar voor jongeren.
Ik voelde er niets voor een tweede Herman
Stok of een tweede Ad Visser te worden.
Jeugd is gelukldg eindig, maar in mijn geval
werd dat in België niet meteen geaccep
teerd. En dan kwamen er toevallig aanbie
dingen van de NOS, Veronica en de VARA
enzovoort. Gek genoeg werd ik daarna ook
geaccepteerd door het publiek in België. Ik
heb eigenlijk de omgekeerde weg bewan
deld. Nu mag ik in België De Droomfabriek
doen. Wat zich overduidelijk richt tot hèt
publiek. En dat heb ik aan Nederland te
danken. Het is gek, maar het is zo."
Bart Peeters zien, doet geloven dat hij er
een is van het slag dat aardig gevonden wil
worden. Zijn ogen gloeien constant als pret-
lichten op, zijn dictie is zelden geladen met
venijn. Peeters een allemansvriend? „Nee
dus. Een misvatting. Je bent een slaaf van
de wereld als je probeert het voor iedereen
goed te doen. Dat lukt nooit. Zou ik ook niet
willen. Ik wil absoluut geen grijze meneer
Middelmaat zijn."
Gezien de talloze aanbiedingen die hem
in de loop der jaren zijn voorgehouden,
schijnt Peeters aardig in die opzet te zijn ge
slaagd. Ooit vroeg de ARD hem voor de
Duitse televisie te komen werken, maar die
uitnodiging wimpelde hij fijntjes af. De eis
om zich in Duitsland te vestigen vond hij
'nogal heftig'. „En zo was er ook een Neder
landse TV-producent die het de hoogste tijd
vond dat ik in Blaricum ging wonen. Over
een jaar of vier is iedereen hier vergeten dat
je een Belg bent, zei die man. Raar hoor,
want ik ga mijn afkomst toch niet verloo
chenen. Trouwens, een echte Nederlander
word ik nooit en wil ik ook niet worden. We
worden allemaal als individu geboren en
het is onze straf dat je niet aan jezelf kunt
ontsnappen. Wie dat wel probeert, valt on
herroepelijk door de mand, zeker voor de
Bart Peeters: acteur, TV-presentator.
rockmuzikant. Welke bezigheid hem het
meest na staat, hangt af van het moment.
„Of nu een gitaar, je zang- of spreekstem je
wapen is, het komt heel erg op hetzelfde
neer. Waar ik mee bezig ben, is voor mij het
belangrijkste."
De laatste jaren werd Peeters als bandlid
en artistiek leider vrijwel geheel opgeslokt
door The Radios. Nooit had hij bevroed dat
de groep zo veel furore zou maken. In we
zen ging hij de muziek in om vrijblijvend
z'n andere besognes van zich af te spelen.
„Ik dacht in m'n naïviteit: ha, muziek is te
gek. Maar tegelijkertijd belandde ik wel in
de wereld van de platen, de promotie, al dat
soort dingen. Het gekke was: ik wilde de
muziek in om de televisie even voor beke
ken te houden. Maar ik heb de laatste jaren
nooit zo veel TV gedaan. Laat ons zeggen,
dat ik me stilaan wat zorgen maak over
waar het allemaal toe leidt, die muziek. Ik
heb iets heel dubbels op dit moment. Ik
vind het te gek dat we op die verre uithoe
ken van de wereld mogen gaan spelen. Ik
vind het te gek dat we nummer 1 staan in
Indonesië. Maar tegelijk ben ik, en vrij re
centelijk, een trotse vader van twee doch
ters geworden. En begin ik gek genoeg, ik
had het van mezelf nooit verwacht, ook wat
familiaal te denken. En zoiets te hebben
van: ja, ik wil wel naar Burkina Faso of
Papoea Nieuw Guinea, daar gaan we ook
binnenkort naartoe. Maar dan wil ik wel
m'n vrouw en twee kinderen meenemen,
wat een gekke reflex is voor een rockmuzi
kant."
Draaikolk
Hij wil absoluut verder gaan in de mu
ziek, maar de radiostilte die binnenkort
rond The Radios intreedt, komt Peeters
goed uit. „Nee, we hebben nie genoeg van
elkaar, we schieten zelfs goed met elkaar op
en we blijven elkaar de komende winter ook
zien. Het is alleen niet mogelijk constant op
de baan te zijn. Het is maldcelijk om het van
jezelf te zeggen, maar ik heb in de voorbije
jaren echt hard gewerkt. En, en, en, veel
mensen meegesleept in een draaikolk van
keihard werk. We hebben allemaal onze ge
zinnen. Niet dat ik nu thuis een vreemde
ben, ik heb me gelukkig niet nog eens aan
mijn vrouw moeten voorstellen en"de na-.
men van mijn dochters ken ik ook nog.
Maar het is nu zaak eventjes gas terug te
nemen en dan zien we wel weer of we met
z'n allen het pedaal intrappen."
Hij verheugt zich erop om in alle rust aan
nieuw materiaal te kunnen werken zonder
's avonds ergens op een podium te moeten
staan. „In alle rust liedjes verzinnen is heel
plezant. Maar wees zeker dat het ook een
kwellende bezigheid kan zijn. Ik herinner
me, bij She goes na na hebben we een half
jaar gezocht naar de strofe. Ik bedoel, het
refrein was er zo. Maar kom, dat kan wel
eens gebeuren. Wat is er mooier dan muzi
kaal gezien via onbekende oorden op een
aantrekkelijke bestemming uit te komen?"
Bart Peeters presenteert op 5 oktober het
Grand Gala du Disc; het pompeuze platen-
festival wordt twee dagen later op TV uit-
Actrice Fran Dre-
scher in Humo:
„Als je altijd an
dermans proble
men oplost, gaat
men je in die rol be
krachtigen. En als je één keer
succesvol bent, wil je dat blij
ven. Maar ik besefte niet wat ik
mezelf aandeed, tot ik emotio
neel bankroet was. Ik gaf altijd,
maar vroeg nooit. Toen de psy
choloog me uitlegde wat er met
me aan de hand was, heb ik drie
weken zonder ophouden ge
huild."
Filmmaker Claude Goretta
in Humo:
„De schrijver Hugo Claus
gunt de burgers geen gerust ge
weten. Hij wil niet dat ze zich
goed zouden voelen in hun leu
ke België met hun aardige ko
ning. Een land heeft zulke pro
vocateurs als Claus nodig: al
leen als zij een scalpel gebrui
ken, kan het abces leeglopen."
Talkshow presentatrice Ricki
Lake in TV Studio:
„Ik verbaas me weieens over
de gasten in mijn show. Een
man die voor de camera vertelt
dat hij zijn vrouw 37 keer be
drogen heeft terwijl zij naast
hem zit. Een andere kerel die
naast zijn veel te dikke vrouw
zit en zegt dat hij haar zal verla
ten als zij niet op dieet gaat en
flink zal afvallen. Ik denk dat de
meeste mensen zulke dingen
vertellen omdat ze het gevoel
hebben gedurende vijftien mi
nuten beroemd te zijn."
Adriaan van Dis in Humo:
„Ik schrijf met horten en sto
ten; soms komt er een heleboel
in een keer, soms stokt het vol
komen. Ik ben een worstmachi
ne met van tijd tot tijd een steen
tussen het vlees. Dan draai je en
draai je, en sijpelt er hoogstens
iets smerigs uit, todat er weer
een geweldige worst uitkomt."
Charles Groenhuijsen in
VARA TV-Magazine:
„Televisie is vandaag de dag
erg onderhevig aan de wens van
het kijkersvolk. Dat is weieens
tenenkrommend. Zo'n Maya
Eksteen met 'Lief en leed'. Ik
vind dat dus echt vre-se-lijk!
Het is van een soort voyeurisme
dat wel héél erg ver gaat."
Charles Groenhuijsen vindt 'Lief
en leed' vre-se-lijk. foto ar
chief
Actrice Brett Buttler in VARA
TV-Magazine:
„Beroemd zijn, het krijgen
van zoveel macht en aandacht
is te vergelijken met het effect
dat je krijgt als je een baby een
geladen geweer geeft. Uiteinde
lijk zal de baby zichzelf verwon
den, of iemand anders. Ik zal er
voor zorgen dat ik dat in elk ge
val niet doe."
'Dierenmagnaat' Martin
Gaus in Story:
„Hoe bedoel je ouwe lui? Ik
heb gisteravond tegen een jon
gen van vijftien jaar op de ten
nisbaan gestaan en hij ging bra
kend van het veld. En ik voel me
nu nog lekker. Dus begin niet
Idem:
„Ik gedraag me als een apa
thisch muurbloempje op een
feestje? Nou ja, ik kan nu een
maal niet langer dan een half
uur met iemand over koetjes en
kalfjes praten. Dan wil ik de
diepte in. Dus wanneer ik met
iemand zit te praten en er komt
een ander bekend gezicht langs
en ik zie die kop meteen weg
draaien. dan voel ik
me niet op m'n ge
mak. Als je zoiets
doet, ben je voor
mij gewoon een
klootzak." W
The Radios wacht een adempauze: „Nee, we hebben 'nie' genoeg van elkaar,
goed met elkaar op."
schieten zelf
archieffoto
