Een vogelspin voor de gezelligheid
MFLS: 'Kwaliteit van het onderwijs in de gaten houden'
Nandoeniet om te aaien
Beestenspul
Jonge katjes in een vuilniszak
Leids asiel:
dat is 25000]
Collegemarathon voor
zieke kinderen AZL
MAANDAG 26 SEPTEMBER 1994
De mevrouw van Lekker Dier
Een bezoekster meldt zich bij
het kraampje van Lekker Dier
en richt zich tot de mevrouw
achter het tafeltje. Want die ziet
er nogal betrouwbaar uit. Met
een glimlach van oor tot oor en
een T-shiri met het achtereind
van een koe erop. Die weet vast
wel waar zich de kippen bevin
den bij Beestenspul. Dat weet
mevrouw ook wel, maar ze
heeft weinig trek de bezoekster
de weg te wijzen. „Ga zelf maar
in een kooitje zitten", luidt het
antwoord.
Wat nu? Is er een intrigant de
Groenoordhallen binnengeslo
pen, vastbesloten de dierenlief
hebbers steevast op het verkeer
de been te zetten? Nee, het is
Elles Hart uit Wassenaar, verte
genwoordigster te zijn van de
stichting Lekker Dier. En dat is
een organisatie die fel gekant is
tegen de bio-industrie.
„Weet je wat het is? De mensen
zijn zo met het milieu bezig.
Waarom dan ook niet wat meer
met dieren? Al dat vetmesten
van die koeien en varkens. Als je
dan geen vegetariër wilt wor
den. ga dan naar een erkende
scharrelslager. Die herken je
aan de stempel."
Daarom staat ze ook op Bees
tenspul: voor een goede raad en
vooreen waarschuwing. „Want
mensen houden zich voorna
melijk bezig met hondjes en
katjes. De andere dieren wor
den vergeten. Wij vertellen over
de bio-industrie. Wist u dat
koeien die in een klein hok zit-
De nandoe. Heeft het alleen r
De kat is populair, de hond ook.
Papegaaien zijn geliefd. De
goudvis nog vaak verkocht.
Maar het assortimisent huisdie
ren wordt groter en groter, zo
laat deze aflevering van Bees
tenspul zien. Neem nou de nan
doe. De nanhoe? De nandoe.
Het vogeltje schuifelt druk heen
en weer bij het standje van Me-
tazoa.
Mare Jansen geeft tekst en uit
leg. „Kijk, je hebt drie struisvo
gelsoorten. De echte struisvo
gel, zal ik maar zeggen, komt uit
Afrika. Wordt met name gehou
den voor het vlees, de eieren,
het leer en de veren. Ook in Ne
derland zijn ze er al mee aan
het fokken. Dan heb je nog de
emoe, uit Zuid-Amerika. En de
nandoe, uit Australië."
De nandoe „zit puur in de hob
bysfeer", laat Jansen weten. „Er
is veel vraag naar, maar je kunt
ze niet op elke straathoek ko
pen." Dat is maar goed ook,
volgens de handelaar, want an
ders zou het diertje wel eens in
verkeerde handen kunnen val
len. De nandoe is niet een echt
huisdier. Mensen die zomaar
een leuk vogeltje willen kopen,
stuurt Jansen zonder pardon
weg. „Eerst wil ik welen wie het
zijn, wat ze precies willen. Een
nandoe heeft bijvoorbeeld min
stens tweehonder vierkante me
ter weiland nodig. Vijfhonderd
vierkante meter is nog beter.
Hebben die mensen dat niet,
dan verkoop ik de beestjes ge
woon niet."
HERMAN JOUSTRA
ten zich vervelen? Dan gaan ze
zichzelf likken en komt er een
haarbal in hun maag. En u weet
hoe mensen kunnen klagen
over galstenen en nierstenen.
Nou, die dieren lijden op een
soortgelijke manier."
Of er hier handelaren zijn die
haar liever zien gaan dan ko
men? .Ach, dat valt hier wel
mee. Maar in mijn werk kom ik
natuurlijk wel eens een pisnijdi
ge boer tegen. Die zegt: ik moet
gelei verdienen. Dan zeg ik: Daar
heb je gelijk in, maar er zijn an
dere manieren waarop dat kan.
Ze houdt een hangbuikzwijntje
vast alsof het haar eigen baby is.
HERMAN JOUSTRA.
Dierenleed en dierenvreugd. ze
liggen vaak dicht bijelkaar. En
de mens speelt daarin vaak een
allesbepalende rol. Gelukkig
niet ieder mens. Er zijn er die
de schade die hun soortgeno
ten aanrichten, zo goed moge
lijk proberen te herstellen. Op
Beestenspul staan een paar van
dit soort lieden. Het zijn de
vrijwilligers van de Dierenam
bulance en het Vogelasiel uit
Oegstgeest.
Ze kennen de wreedheden van
de mens uit de praktijk. „Dan
word je weer een keer opgebeld
door iemand die zachte piepjes
hoorde komen vanuit een
dichte vuilniszak", gruwt Pau-
lien Post. „Blijken het drie jon
ge katjes te zijn van een paar
dagen. Zomaar weggegooid.
Een andere keer worden ze ge
vonden in een papierbak. De
mensen die ze weggooien, heb
ben geen zin om geld aan die
beestjes uit te geven. En zijn
nog te laf om ze te verzuipen."
Zij en haar collega-vrijwilligers
Evelien Tuk, René Holverda,
Sandra van Oostwouder en
Pieter van der Luit, staan met
hun kraampje een beetje weg
gedrukt tegen een wand van de
Groenoordhallen. Een paar
blauwe zwaailichten moeten
de aandacht van het publiek
trekken.
Dat lukt redelijk, melden de
vrijwilligers opgewekt. Mogelijk
dat ook de fotowand de aan
dacht trekt. Daar, achter glas,
zijn de meest vertederende fo
to's te zien van gewonde en
zieke dieren. En afschuwelijke
prenten, van een paar dat is
aangereden bijvoorbeeld. De
bezoekers blijken daar bijzon
der gevoelig voor te zijn. De
vrijwilligers zeggen te hopen
dat hun kraampje effect heeft.
„Want we kunnen nog best wat
extra mensen gebruiken", zegt
Paulien.
Geld trouwens ook, want van
hun twee ambulances is er nog
maar één over, zoals deze krant
reeds eerder schreef. „Total-
loss verklaard", sipt René. Om
die ambulance draait het alK--
maal. Daamee worden de zieke
en gewonde dieren opgepikt,
doorgaans na een telefonische
tip. „Heel veel aangereden die
ren". meldt Pieter. „Katten en
honden vooral. Als het ernstig
is, gaan we meteen naar de
dichtstbijzijnde dierenarts. En
dan maar hopen dat het nog
goed komt. Als het goed komt,
is dat onze bevrediging."
De beestjes die het overleven
gaan in de regel weer terug
naar hun rechtmatige eigenaar,
als die tenminste bekend is. De
gevonden dieren hebben vaak
geen naamkokertje. Is de eige
naar spoorloos, dan gaan de
Drie vrijwilligers van de dierenambulance: Sandra van Oostwouder,
Pieter van der Luit en Paulien Post (vlnr). kzuyderduin
beestjes naar het asiel. „Eerlijk
gezegd. Daar zou ik ze vandaan
halen, als ik een katje wilde
hebben", zegt Pieter. „Ik weet
natuurlijk niet of dat het offi
ciële standpunt is van onze or
ganisatie, maar ik hoef niet zo
nodig een raskat van honder
den guldens. Schitterende
beesten hoor, maar als ik zie
wat er mee gebeurt. Al die
beesten die hier uren in een
kooitje zitten voor een wed
strijdje. Zielig hoor. Zo denk ik
er tenminste over."
HERMAN JOUSTRA*
l let Leids Dierenasiel heeft voor
de 25000ste keer een dier in zijn
armen gesloten. Tijdelijk, zoals
eigenlijk steeds de bedoeling is.
Kat Mickey was de gelukkige. In
dubbel opzicht. Het dier kreeg
al snel een nieuw tehuis, bij de
familie Van de Mee uit Leiden.
Mickey kreeg bovendien een ei
gen mandje met voer mee.
Volgens het asiel, dat in 1900
begon, zitten de dieren steeds
korter aan de Besjeslaan. Voor
een kat duurt het nu gemiddel
vierentwintig dagen voordat
zich een nieuw baasje aandient.
Voor een hond is dat zelfs twee
weken. Vroeger was dat respec
tievelijk veertig en twintig da
gen.
In 1983 kwamen er voor het
eerst meer katten dan honden
binnen. Die trend heeft zich
voortgezet.
Een Marokkaans jongetje, dat
alleen al om zijn schitterende
ogen gratis toegang zou moeten
krijgen, wordt door de bewa
king weggestuurd. Het is druk
in de Groenoordhallen en orde
moet er zijn. De zoveelste afle
vering van Beestenspul trekt op
deze zondag weer duizenden
bezoekers. Voetje voor voetje
schuifelen de dierenliefhebbers
langs de jonge struisvogeltjes,
de schapen, de konijnen, de
hamsters, de kaaimannnetjes,
de koningspython en de vogel
spin. Hetgeen een jongen in een
rood t-shirt de opmerking ont
lokt dat „het meeste vee weer
buiten de hekken loopt."
Op een podium nabij de ingang
babbelt een man met micro
foon de kattenverkiezingen aan
elkaar. De prijswinnende katten
worden door hun baasjes mee
het podium op genomen. Erg
leuk vinden ze dat niet, zo te
zien. Zowel hun voorpoten als
hun achterpoten moeten stevig
in de houdgreep worden geno
men. Onder hun zachte vacht
zijn telkens weer de vuisten van
baas of bazin waarneembaar.
Gekneveld, zenuwachtig met
hun ogen knipperend, nemen
de katten het applaus in ont
vangst. Een zwarte kat weet te
ontsnappen. „Rustig blijven,
mensen!", zegt de presentator.
„Niet allemaal gaan jagen. Een
kat in het nauw maakt rare
sprongen. Kijk uit, je legt zo
opfcn!"
Kirstin Brakeboer (22) staat bij
het kraampje waar de bezoeker
wordt ingeprent dat ook de rat
onze liefde verdient. Sleutel
hangers met 'I love my rat' gaan
er grif van de hand. De conver
satie voor het kraampje is
hoogst opmerkelijk. Een flard:
„Mijn vrouwtjes zijn wel aan
hankelijk maar als ze de man
netjes zien, rennen ze snel
weg."
Kirstin maakte ooit deel uit van
een zangkoor en daar heeft zij
de liefde voor de rat opgevat.
De vogelspin van Peter Hemerik.
„Een paar meisjes van het koor
hadden ratten. Ik zag dat het
hele lieve en intelligente dieren
waren. En helemaal niet vies
ook. In films en boeken worden
ze vaak negatief afgeschilderd
maar als een rat maar eventjes
tijd heeft, begint hij zich te was
sen. Hij wast zich wel zo'n ze
ven, acht keer per dag. Ik heb
een rat gehad die hield van mu
ziek. Hij vond het fijn als ik
zong. Een tijdje geleden is er
een rat van me overleden aan
longontsteking. Dat krijgen ze
vaak. Als er één ding is waar rat
ten niet tegen kunnen, dan is
het tocht."
Even verderop bevindt zich de
stand van dierenspeciaalzaak
Parva. Aan de rand van een vij
vertje staat Peter Hemerik, een
van de personeelsleden, met
een grote, traag bewegende, vo
gelspin op de rug van zijn hand.
„Dit zijn hele gevaarlijke spin
nen, ja. Maar ze vallen alleen
hun prooi aan. Ons doen ze
niks. Ik vind dit niet eng, nee.
Maar je moet wel rustig blij
ven."
John van Nispen uit Amsterdam
kijkt met belangstelling toe. Sa-
fotoloek zuyderduin
men met zijn vriendin heeft hij
tal van exotische dieren op zijn
Amsterdamse bovenhuis. „Ik
heb zelf ook een vogelspin. Niet
om te knuffelen natuurlijk maar
voor de gezelligheid." Zijn
vriendin draagt een koningspy
thon om haar hals, een wurg
slang. „Ik hou van Exclusieve
dieren. Een poedeltje hoef ik
niet. Dat hebben zoveel men
sen. En deze slang is heel mooi.
I lij hoeft maar een keer in de
drie maanden te worden ge
voed. I lij eet knaagdieren."
In een hal die grenst aan het
centrale gebouw heerst een bij
na landelijke rust. I lanen en
kippen kraaien en kakelen er als
op een grote boerderij. 1'. van
Ammers uit Vlaardingen fokt.
net zoals zijn maat G. Brandt,
friese Hoenders. Van Ammers:
„I let zijn sterke beesten. I let
oudste Nederlandse ras hoen
ders. Bij een opgraving in een
terp hebben ze de skeletten van
die hoenders gevonden. Ze
kunnen goed tegen de Neder
landse weersomstandigheden,
ze zijn hard."
Hij wijst op een prijswinnend
exemplaar, een zwarte haan
met een mooie regelmatige
kam, zonder uitlopers aan de
zijkant. „Ik heb zelf veel hanen,
maar de mensen staan al gauw
op hun strot als ze gaan kraaien;
Er is weinig tolerantie. Terwijl
ze het op vakantie juist zo leuk
vinden als ze dat gekraai horen
op het platteland. Ik heb een
haan gehad, die niet kraaide.
Maar toen ik hem eens mee
nam naar een boerderij en hij
tussen zijn makkers was, begon
hij meteen."
Bescheiden op de achtergrond
staan de vrijwilligers van de die
renambulance. Ze doen goed
werk, maar helaas, vogels die
zijn platgereden worden niet
met een plamuurmcs losgesto
ken en doormidden gereden
dieren die geen baas hebben
moeten ze laten liggen voor de
gemeentereiniging. Daaraan
moeten we even denken als we
onze gevederde, geschubde en
behaarde vrienden in de iroen -
oordhallen verlaten en het te
genoverliggende rouwcentrum
van Van der Luit passeren. Vei
schil moet er blijven.
Als meest bijzondere activiteit
van het MI LS lustrum be
schouwt Martijn Finken de
collegemarathon voor zieke
kinderen van het AZL. Tijdens
de marathon geven AZI.-arl-
sen en specialisten non-stop
colloge voor studenten, fami
lieleden en vrienden. Ze laten
zich per uur sponsoren in de
nacht van 18 op 19 oktober.
De marathon begint al om
8.30 's morgens en eindigt 24
uur later met een ontbijt,
„Van de opbrengst kopen we
speelgoed voorde kinderen in
het AZL."
Bij de marathon zijn in elk ge
val aanwezig de Leidse burge
meester C. (loekoop, facul
teitsdecaan prof. I'h. Hoed-
maeker, ethica Heieen Du-
puis, en een aantal vooraan
staande AZL-specialisten on -
der wie de oncoloog prof. J.
Leer.
Het lustrum begint met een
avondsymposium over drugs
op 22 september, waar spe
cialisten vele aspecten van de
problematiek toelichten. I lel
symposium wordt gehouden
in de collegezaal Interne ge
neeskunde van het AZL. Na
de collegemarathon op 18 ok
tober volgt op 29 oktober een
'oud-besturendag' waar zo'n
100 afgestudeerde artsen en
specialisten 'van heinde en
verre' herinneringen ophalen.
De officiële opening van de
lustrumweek is op maandag
morgen 31 oktober waarbij
studenten en anderen wor
den vergast op een champag
ne-ontbijt klokke 7.30 uur in
de hal van Fysiologie, 's Mid
dags is er voor de laatkomers
nog een openingborrel vanaf
18.30 uur.
Voor de sportievelingen is er
op 1 november een klimex
cursie naar de I laarlemse
klimmuur. Een dag later is er
een cabaret van Floriaan
Ganzevoort om 20.00 uur. I let
symposium 'Intensieve care;
leven in de waagschaal' wordt
op 3 november gehouden
vanaf 8.30 uur. I Iet lustrum
wordt feestelijk besloten met
een groot gala in het Arsenaal
in het Witte Singel/Doelen
complex van de universiteit.
I let feest begint om 23.00 uur.
Leiclse geneeskunde-studenten vieren jubileum
Rare types, die Leidse genees
kunde-studenten. Vieren ze een
feestje vanwege het 25-jarige
bestaan van hun vereniging,
terwijl ze in feite al 82 jaar oud
zijn! Maar volgens de Leidse
student Martijn Finken is er alle
reden voor een spetterend lus
trum eind oktober. Een waar
hoogtpunt moet het worden,
het feest dat dan ook de titel
'highlights' meekreeg. Genees-
kundestudenten en artsen hou
den onder meer een collegema
rathon voor de zieke kinderen
in het Academisch Ziekenhuis
Leiden (AZL).
Martijn Finken (21) is derde
jaars medicijnenstudent in Lei
den. Hij is actief in twee vereni
gingen: de jubilerende Medi
sche Faculteit der Leidse Stu
denten (MFLS) en het Leidse
Augustinus. Erg veel tijd voor
zijn studie heeft hij dus niet.
„Maar ik lig slechts tien studie
punten achter op schema", ver
zekert hij.
Voor het 25-jarige jubileum van
de 82-jarige Leidse studenten
vereniging heeft hij een eenvou
dige verklaring. „We bestaan
sinds 1912 maar in 1969 kregen
we officieel onze eigen statuten
en de naam MFLS. Daarom
houden we die oprichtingsda
tum aan."
Finken zit aan een grote tafel in
paviljoen 12 aan de Wassenaar-
seweg, de campus van de medi
cijnenstudenten. Om hem heen
kannen koffie en thee, zakken
stroopwafels, asbakken, veel pa
pier en vuile mokken. „Sorry
voor de rommel, we hebben net
de introductie van de 260 eerste
jaars achter de rug", veron-
schuldigt hij zich.
De MFLS, daarvan word je als
aankomend arts of biomedische
wetenschapper automatisch lid:
dat geldt voor alle eerstejaars
studenten van deze studierich
tingen. Niet zo vreemd dus dat
deze facultaire vereniging nog
groter is dan Augustinus. En
contributie betalen hoeft ook al
niet. „We hebben 1600 leden",
vertelt Finken trots. „En we
worden gesponsord door onder
meer de faculteit en de Vereni
ging Van Artsen Automobilis
ten, de WAA."
Ook bedrijven leveren graag een
bijdrage aan de activiteiten van
de MFLS. Voor verschillende
onderdelen van het aankomen
de lustrumfestijn hebben zij
flink in de buidel getast, verze
kert Finken. Een groot symposi
um over drugs met verschillen
de deskundige sprekers, artsen
en psychologen, en eenzelfde
bijeenkomst over aspecten van
'intensive care': daar wilde het
bedrijfsleven best met een
kraampje bij vertegenwoordigd
zijn.
Okay. vond het bestuur van de
MFLS, maar dan wel dokken..
En zo geschiedde. Finken: „Het
bedrijfsleven draagt ook aan
ons jaarlijkse budget van onge
veer 40.000 gulden nog zo'n
20.000 gulden bij." Een welva
rende vereniging dus, die MFLS.
„We vinden het geweldig dat we
dit allemaal kunnen doen zon
der betalende leden", vindt Fin
ken. „Op ons verenigingsblaad
je maken we zelfs een paar hon
derd gulden winst per jaar.
Door de advertenties."
Als belangrijkste taak ziet de
MFLS het bewaken van de kwa
liteit van het onderwijs. Finken:
„Dat volgen we kritisch. De be
zuinigingen van de faculteit, het
AZL en de plannen van het
paarse kabinet. Nee, daar zijn
wij natuurlijk niet blij mee. We
hebben ook studenten aange
wezen om het onderwijs goed
in de gaten te houden."
Naast het MFLS-hok zit de dic-
tatencentrale: de tweede taak
van de vereniging. Studenten
kunnen hier hun studieboeken
en«medische instumenten met
tien procent korting kopen, on
der meer dankzij een contract
met een grote wetenschappelij
ke boekhandel in Leiden. Maar
daarnaast is er ook tijd voor ge
zelligheid en ontspanning.
De MFLS organiseert onder
meer symposia, studiereizen,
introductiedagen en speciale
ouder-dagen voor pa en ma.
Ouders kunnen dan met eigen
ogen zien hoe het onderwijs
van zoon- of dochterlief er aan
de Leidse Alma Mater uitziet tij
dens een dag colleges en prakti-
ka. Bij het Leids Medisch Dis
puut Forestus (103 leden) kun
nen studenten terecht voor een
wekelijkse borrel en feesten.
Voor het lidmaatschap van het
dispuut moet wel contributie
worden betaald.
Finken signaleert dat zijn ver
eniging ook door Leidse artsen
en wetenschappers serieus
Martijn Finken in het
hok van de MFLS:
„We hebben ook stu
denten aangewezen
om het geneeskunde-
onderwijs in Leiden
goed in de gaten te
houden." foto
wordt genomen, „laatst had
den we een artikel over hartchi
rurgie in ons MFSL-blad 'Ere
doctor'. Vervolgens wordt de re
dacteur gebeld door een hart -
chrirurg van het AZL met het
verzoek eens bij hem op de OK
te komen kijken. Het artikel
klopte niet helemaal, volgens
hem. Maar volgens mij is het
feit dat hij reageert een signaal
dat we toch een kwaliteitsblad
