94
Het belangrijkste is dat we
weten wat er fout is gegaan9
'Wij Belgen kijken toch wat meer de kat uit de boom'
Eén supporter in cel,
drie teruggestuurd
Peruaan Noriega fluit
Nederland-Marokko
HHP
Ver weg van huis, in de
broeikas van Orlando, be
leeft de 'derby der lage lan
den' vanmiddag om half
één plaatselijke tijd (18.30
uur Nederlandse tijd) zijn
117e aflevering. De laatste
keer dat er een Holland-
België werd gespeeld, was
op 9 september 1987 in
Rotterdam (0-0). Het ging
toen nergens om. Nu wel.
Net als in het najaar van
1985 toen de twee landen
in een dubbele barrage
moesten uitmaken wie
naar het WK in Mexico
ging. De Rode Duivels
wonnen die tweestrijd op
doelsaldo (1-0, 1-2) en
lachten 'den Ollanders'
van het trainersduo Been
hakker-Advocaat vierkant
in het gezicht uit. 'België
wint liever van Nederland
dan van Marokko', schetst
Mare Degryse het 'Hol
land-complex'. 'Het is een
wedstrijd met bepaalde
emoties', kent Jan Wouters
zijn klassieken.
Jan Wouters was jarenlang
de weegschaal van Oranje.
Altijd in balans. Hij was
een onmisbare schakel in
het aan- en afvoersysteem
van het Nederlands elftal,
de katalysator tussen spe
lers, die alleen maar naar
voren denken. Het cement
tussen de stenen. Eerder
bij Ajax en Bayern Mün-
chen, nu bij PSV. En na
tuurlijk Oranje.
orlando albert geesing
gpd-verslaggever
Corrigeren, incasseren en uitde
len, het werd in de loop der ja
ren het handelsmerk van Jantje
Beton. Maar daarmee doe je
zijn kwaliteiten als voetballer te
kort. Niet voor niets roemde Ri-
jius Michels hem bij het EK'88
om zijn spelinzicht en droeg hij
de Europese titel voor een be
langrijk deel op aan Jan Wou
ters.
De Jan Wouters van nu is nog
steeds dezelfde, alleen een paar
jaar ouder. Bijna 34 inmiddels.
Maar hij is zelf nog steeds in ba
lans, hij heeft nog dezelfde
kromme benen, maar hij is niet
meer de spil om wie alles draait.
Wouters staat bij Oranje niet
meer op de plek die hem in feite
toebehoort. Centraal op het
middenveld. Maar die plaats is
vergeven aan de stilist Wim
lonk. Daar is geen speld tussen
tekrijgen. Wouters op zijn beurt
is verbannen naar links en komt
daar veel minder tot z'n recht.
De balans in hèt elftal is ver
stoord. Op het middenveld en
achterin.
Dick Advocaat spaart, zo lijkt
het, de kool en de geit. En rea
geert geprikkeld op de vraag of
de rechtspoot links niet onvol
doende uit de verf komt. „Zo'n
vraag slaat nergens op. Die is
onzinnig. Ik denk dat we in de
tweede helft tegen Saudi-Arabië
weer een ouderwetse Wouters
hebben gezien. Hij ging voorop
in de strijd. Ook verbaal."
Erecode
Hij mijdt de discussie en ver
wijst iedereen door naar de
bondscoach met wie hij bij FC
Trevor
Oranje kan Jan Wouters niet missen, geen dag
Utrecht nog een blauwe maan
dag samen heeft gevoetbald.
Een voorbeeldige prof als hij is,
zul je Wouters er nooit op kun
nen betrappen dat hij de ereco
de van de kleedkamer schendt.
Zeker niet nu hij bezig is aan
het laatste kunststukje in een
indrukwekkende interlandcar
rière van (nu al) 67 caps. Daar
van speelde hij er tussen 21 no
vember '90 en 19 januari '94
maar liefst 29 op rij. Een uni
cum.
De karaktervoetballer uit
Utrecht, die tegenwoordig in
•het Belgische woont, schikt zich
in zijn lot. Zonder morren, zo
lijkt het. Maar niet van harte, zo
liet hij zich in een onbewaakt
ogenblik ontvallen. ,,Ik functio
neer gewoon het beste in het
midden. Ik vind dat ik daar van
meer waarde ben dan op links.
Een rechtspoot op links, in mijn
ogen duurt dat altijd net iets te
lang."
Voor het evenwicht kan het
echter geen kwaad. Jonk en hij
samen in één elftal, dat moet
kunnen, vindt hij zelf. ,,Als jij
twee spelers weet, die elkaar zo
aanvullen, mag je ze opnoe
men. De een zorgt in aanval
lend opzicht voor ideale oplos
singen, de ander knapt verdedi
gend werk op. Ik vind het nor
maal dat je voor een speler met
de kwaliteiten van Jonk een op
lossing zoekt. Die mag je nor
maal gesproken niet buiten de
basis laten."
Maar als bikkelaar, bal-afpak -
ker en gatendichter kan Oranje
hem niet missen. Er is gewoon
geen betere. Van dat soort zijn
er gewoon te weinig, dat is de
kern van het Oranje-probleem.
„Dat is het hele probleem van
het Nederlandse voetbal", zegt
Wouters aan de vooravond van
zijn eerste Holland-België. „In
'74 had je Neeskens, Van Hane-
gem, Suurbier en Rijsbergen.
Dat waren voetballers die in
dienst van een ander konden
spelen, maar die ook een goede
actie of pass in de benen had
den. Als op het strijd aankwam,
stonden ze hun mannetje. Dat
is het grote verschil met nu."
Leergeld
Daardoor kon een toch tamelijk
armoedig voetballand als Saudi-
Arabië de Oranje-ballon maan
dagnacht gemakkelijk doorprik
ken. Wouters hoopt dat het elf
tal in Washington leergeld heeft
betaald. „Het belangrijkste is
dat we weten wat er fout is ge
gaan. We zijn veel te slap be
gonnen, lang niet agressief ge
noeg. En in veel te laag tempo."
Dat heeft volgens hem meer te
maken met het type spelers en
minder met het systeem. „Door
een goed positiespel probeert
Ajax de fysieke kracht van de te
genstander te ontlopen. Dat is
met het Nederlands elftal pre
cies hetzelfde. Zo hebben wij al
tijd gespeeld."
Die speelwijze kan echter al
leen tot succes leiden als ieder
een honderd procent bij de les
is. Daar ontbrak het aan. Wou
ters deelt die kritiek. „Fysiek
hebben we niet zoveel. Toch
moet ik nog zien hoe ploegen
die het vooral daarvan moeten
hebben zich in de rest van het
toernooi ontwikkelen. Wij kun
nen het gemis aan fysieke kwa
liteiten alleen een beetje gelijk
trekken door heel agressief en
kort te dekken. Dan kunnen wij
een wedstrijd met de voetbal
kwaliteiten die wij hebben in
ons voordeel beslissen. Maar als
je niet scherp en agressief be
gint, lopen wij achter de feiten
aan. Wat dat betreft was Saudi-
Arabië een goede les."
„Maar je hebt wel met men
sen te doen", houdt Wouters
ons de spiegel voor. „Als het
niet loopt, krijgt het Nederlands
elftal moeilijkheden met om
schakelen." Om de simpele re
den dat Oranje er niet de ploeg
naar heeft om de tegenstander
met fysieke middelen te bestrij
den. „We moeten ons eigen spel
spelen en dat koppelen aan fy
sieke kracht. Daar heeft het
maandag aan ontbroken." En
niet met onderschatting of zelfs
met overschatting van de
Saudi's, zegt hij. „Het zou best
kunnen dat de vleugelspelers er
problemen mee hadden pm
zich terug te laten zakken. Ge
woon, omdat ze dat niet ge
wend zijn. Maar als de tegen
stander in jouw ruimte komt,
zul je hem toch af moeten ja
gen. Dat is iets wat zich afspeelt
in de bovenkamer."
Belangen
Als geen ander is Jan Wouters
zich bewust -van de belangen
die tegen België op het spel
staan. „Het is een wedstrijd met
bepaalde emoties, maar het is
geen Nederland-Duitsland. De
rivaliteit met België is toch iets
minder." Maar of dat ook voor
Wouters geldt.... Elke wedstrijd
is voor hem erop of eronder,
een tussenweg bestaat er niet.
Hij wil winnen, altijd en overal.
„Als ik wil winnen", bekende hij
al eens, „word ik gemeen. Als
een ingooi voor de tegenstander
is, zal ik niet zeggen: asjeblieft,
die is voor jou. Dat kan ik ge
woon niet. Ik kan zelfs kwaad
worden als iemand anders van
mijn team wel zo beleefd is. Dat
kunnen ze onsportief noemen.
Nou, dan is het maar onspor
tief. Ik wil winnen." Zeker van
orlando anp
De politie in Orlando heeft gis
teren op de luchthaven één Ne
derlandse supporter uit Pijnac-
ker aangehouden. Op het vlieg
veld van Detroit hebben op
nieuw drie Oranje-fans geen
toestemming gekregen de Vere
nigde Staten binnen te komen.
Zij werden op het vliegtuig te
rug naar Nederland gezet.
De supporter die in Orlando
werd aangehouden maakte bij
aankomst op de luchthaven
eerst problemen bij de douane
formaliteiten en duwde daarna
een politieman omver. De man
werd vervolgens gearresteerd en
achter slot en grendel gezet. Het
is nog onduidelijk welke straf hij
krijgt. De Nederlandse politie-
delegatie in Orlando houdt er
rekening mee dat hij het land
wordt uitgezet.
Het drietal supporters dat in
Detroit werd teruggestuurd
naar Nederland maakte zich
schuldig aan wangedrag. Eerder
al kreeg een groep van negen
tien Oranje-fans geen toestem
ming in Detroit de Verenigde
Staten binnen te komen omdat
twaalf van hen in aanraking zijn
geweest met justitie.
In Detroit komen vooral sup
porters aan die zelf hun (goed
kopere) reis naar de Verenigde
Staten hebben geregeld. De
meesten hebben wel kaartjes
voor de wedstrijden van het Ne
derlands elftal, maar riog geen
hotelaccommodatie. Vrijwel alle
georganiseerde reizen vliegen
direct op Orlando, waar gisteren
ruim vijfduizend Oranje-fans
arriveerden. In totaal zitten vol
gens schattingen van de politie
vandaag minimaal vijftiendui
zend Hollanders op de tribune
bij Nederland-België.
dallas dpa
De Peruaan Tejada Noriega fluit
de laatste groepswedstrijd van
het Nederlands elftal, tegen
Marokko. Het duel vindt op 29
juni in de Citrus Bowl in Orlan
do plaats. De FIFA heeft voor de
laatste twaalf groepswedstrijden
de volgende scheidsrechters
aangewezen:
Groep A (26 juni) Verenigde
Staten-Roemenië: Van der Ende
(Ned), Zwitserland-Colombia
Mikkelsen (Den).-Groep B (28
juni) Rusland-Kameroen: Al-
Sharif (Egy), Brazilië-Zweden
Puhl (Hon). Groep C (27 juni)
Bolivia-Spanje: Badilla Sequeira
(CRi), Duitsland-Zuid-Korea
Quiniou (Fra). Groep D (1 juli)
Griekenland-Nigeria Mottram
(Sch), Argentinië-Bulgarije:
Jouini (Tun). Groep E (28 juni)
Ierland-Noorwegen: Torres Ca-
dena (Col), Italië-Mexico: Lam-
olina (Arg). Groep F (29 juni)
Nederland-Marokko: Tejada
Noriega (Per), België-Saudi-Ara-
bië: Krug (Dui).
ABC en ESPN, de twee televi
siezenders die het WK-voetbal
in Amerika op de buis brengen,
zijn zeer tevreden over de inte
resse bij het kijkerspubliek. Ge
middeld is de afgelopen week in
2,3 huishoudens naar voetbal
gekeken en dat is meer dan
waarop men had gerekend. Ter
vergelijking: de finale van de
play-offs in het basketbal tussen
de Houston Rockets en de New
York Knick werd door 50 mil
joen Amerikanen bekeken.
Maar het succes van het Ame
rikaanse team (een gelijkspel te
gen de Zwitsers, winst op Co
lombia en vrijwel zeker van de
tweede ronde) heeft de belang
stelling voor voetbal een enor
me push gegeven. Elke Ameri
kaanse krant bracht de winst op
Colombia donderdag, en zelfs
gisteren nog, op de voorpagina.
ABC, dat aanvankelijk slechts 11
van de 52 WK-duels zou bren
gen, is van plan de resterende
wedstrijden van het Amerikaan
se team van de sportzender
ESPN over te nemen.
Mare Degryse van plattelandsjongen tot vedette
dayton a beach jan mennega
gpd-verslaggever
Mare Degryse heeft verkering
met Nicole van Wijk. Zij wonen
in het tegen Brussel aangeplak
te Dilbeek. Nicole van Wijk is
een Nederlandse juffrouw en de
dochter van Hassie, jarenlang
jeugdtrainer van Ajax totdat hij
ernstig gewond raakte door het
instorten van een dug-out. In
gezelschap van de andere vrou
wen van de Belgische spelers is
zij woensdagavond aangeko
men in Daytona Beach, de uit
valsbasis van de beste voetbal
lers van onze zuiderburen in de
eerste ronde van het WK.
Vandaag zit Nicole van Wijk
op de tribune van de Citrus
Bowl in Orlando, waar Neder
land en België de degens krui
sen voor de 117e Derby der La
ge Landen. „Ik denk dat ze zich
een beetje neutraal zal opstel
len", lacht Mare Degryse. „Nor
maal is ze voor Nederland,
maar ik denk dat ze nu ook sup
porter is van mij en van de Rode
Duivels."
Mare Degryse, spreek uit De-
grijze, is een zoon van het
Vlaamse land. Hij werd op 4
september 1965 geboren in
Roeselare en woonde tot zijn
21e bij zijn ouders in Ardooie,
een Westvlaams boerengat. Hij
werd streng katholiek opgevoed
en bezocht elke week trouw de
kerk. Op school was Markske,
zoals hij vanwege zijn kleine ge
stalte (1.71 meter) tot op de dag
van vandaag nog wordt ge
noemd, een vlotte leerling. Hij
studeerde Latijn en wiskunde
en werd opgeleid om later le
raar aan een hogeschool te kun
nen worden.
Mare Degryse kon niet alleen
goed leren, bij de plaatselijke
voetbalclub VC Ardooie gaf hij
er wekelijks blijk van ook heel
goed te kunnen voetballen. Zo
maar op een dag stond Georg
Kessler op de stoep, de trainer
van club Brugge. „Méneer Kes
sler", herinnert Mare zich,
„maakte een goede indruk op
m'n ouders en zij gaven me toe
stemming om het twee jaar als
profvoetballer te proberen.
Bevrijding
Krap achttien lentes jong maak
te Mare Degryse bij Club Brug-
ge-KV Kortrijk al zijn opwach
ting in de hoogste Belgische af
deling. Minder dan een jaar la
ter speelde hij ook al zijn eerste
interland, een oefenwedstrijd
tegen Argentinië. Pas vijf jaar na
zijn debuut, om precies te zijn
op 29 april 1989, in het WK-
kwalificatieduel tegen Tsjecho-
slowakije (2-1), veroverde hij
een vaste stek in de nationale
ploeg. „Ik speelde niet eens zo
goed, maar ik maakte wel twee
belangrijke doelpunten. Ze
kwamen voor mij als een bevrij
ding, want aanvankelijk werd
van mij gezegd dat ik alleen in
de competitie kon scoren en dat
ik niet thuis gaf als het echt
moeilijk begon te worden."
In zijn beginperiode in Brug
ge, waar het gerstenat vrolijk
schuimt en de madammekes
uitnodigend lonken, zeker als
het een bekende voetballer be
treft, raakte Mare Degryse ook
enige tijd ietwat de weg kwijt.
De schuchtere en brave platte
landsjongen uit het doodse Ar
dooie stortte zich vol overgave
in het bruisende stadsleven van
één van de gezelligste steden
van België en nam het daarbij
niet zo nauw. Zeer tegen de zin
van zijn ouders besloot hij ook
op zichzelf te gaan wonen. „Zij
Marc Degryse: „Een gelijkspel is niet ons uitgangspunt. Ik wil altijd winnen."
dachten dat zij het niet goed
hadden gedaan en waren bang
dat het dorp er schande van zou
spreken."
De vrede met zijn oudelui is
allang weer getekend en Mare
Degryse is inmiddels ook uit
geraasd. Hij komt ook niet meer
uit voor Club Brugge, niaar voor
Anderlecht, dat in 1989 ruim
drie miljoen gulden voor hem
neertelde. In de nationale com
petitie heeft de tweevoudig Bel
gisch voetballer van het jaar in
middels meer dan 130 keer ge
scoord. Voor de Rode Duivels
deed hij dat in 49 interlands 18
maal, afgelopen zondag in de
met 1-0 gewonnen WK-wed
strijd tegen Marokko voor het
laatst.
In tegenstelling tot Luc Nilis,
die spuugzat is van de nationale
competitie en naar PSV is ver
kast, is Mare Degryse nog niet
uitgekeken op de hoogste Belgi
sche afdeling. „Ik ga beslist niet
met tegenzin naar Lommei,
Oostende of Charleroi", zegt hij.
„Al zou ik natuurlijk ook wel
eens in een echt groot voetbal
land willen spelen. Maar ik be
slis dat niet alleen. Ik ben af
hankelijk van Anderlecht. Ik zit
contractueel nog drie jaar aan
de club vast. Ik ga er daarom
vanuit dat ik voorlopig in Brus
sel blijf. Waarbij ik wil aanteke
nen dat het mij bij Anderlecht
prima bevalt. Wij spelen bijna
elk jaar in de Champions Lea
gue en in het buitenland zijn
weinig ploegen te vinden waar
voor dat ook geldt."
Zwarte beest
Nederland-België of België-Ne-
derland zijn voor Mare Degryse
speciale wedstrijden. „Het zijn
krachtmetingen tussen twee
ploegen die wel dezelfde taal
spreken, maar niet dezelfde
mentaliteit hebben. Jullie Ne
derlanders zijn zelfverzekerd,
wij Belgen nemen toch wat
meer een afwachtende houding
aan, kijken de kat wat meer uit
de boom. Dat is hun natuur en
dat komt vaak ook tot uiting op
het veld. Nederland is altijd een
beetje het zwarte beest geweest
voor ons Belgen, want wij heb
ben veel wedstrijden van Ne
derland verloren. Vanuit die
frustratie is er bij ons iets ge
groeid waardoor wij absoluut
van Nederland willen winnen."
Hoe graag België volgens
Mare Degryse Nederland ook
pootje licht, de kans is niet
denkbeeldig dat beide ploegen
vanavond bij een gelijke stand
gaandeweg de wedstrijd beslui
ten tot een status quo. Bij een
gelijkspel hebben de buurlan
den alletwee vier punten en we
ten zij zich verzekerd van de
achtste finales van het WK. De
gryse: „Ik zou me kunnen in
denken dat de rem er wordt op
gegooid als het na een uur 0-0
is, of 1-1. Dat lijkt me logisch,
maar een gelijkspel is niet ons
uitgangspunt. Tenminste niet
mijn uitgangspunt. Ik wil altijd
In de taxi op weg naar de
sauna van het Silverdome
in Detroit, waar Zwitser
land later die dag Roemenië zou
oprollen, raakte ik aan de praat
met de chauffeur. Een vriende
lijke man. In voetbal geïnteres
seerd, zei hij.
Hij vroeg me waar ik vandaan
kwam. Ik antwoordde naar
waarheid. Hij keek me onder
zoekend aan. Netherlands?
Wordt er bij jullie gevoetbald
dan? Ik knikte van ja. De man
voelde zich kennelijk bezwaard
doorzijn onwetendheid. De eu
forie van "We gaan naar Rome",
de zwembadheisa van 1974, de
bal óp de paal van Rensenbrink.
Alles was gebeurd zonder dat
mijn taxichauffeur daar notie
van genomen had. Toch was hij
meer dan oppervlakkig in voet
balgeïnteresseerd, hield hij vol:
,,Ik know two players! Pele en
Trevor Francis.
Pele en Trevor Francis.
Trevor Francis, ik geef toe, in
zijn dagen een begenadigd voet
baller, maar nu door mijn taxi
chauffeuropeen lijn geplaatst
met Pele, komt mij in dit ver
band voor als de Engelse uitgave
van Co Stout.
Henk Grim, Billy Bond, Hans
Werdekker, wanneer hij mee
naar voren gaat. Ronald Leng-
keek. Pierre Vermeulen, Jo Bon-
frère. Kurt Welzl. Dick van Dijk
op Wembley. Sjaak Roggeveen
van Holland Sport. Spelers die
in een vergelijking met Pele
evenzeer op hun plaats zijn als
Trevor Francis. Het hoogste
Francis-gehalte door de jaren
heen, treffen wij aan bij PSV.
Harry Lubse, Addick Koot (bij
corners), Jurrie Koolhof (al zou
ik Koolhof prefereren boven
Francis, hoger rendementJo-
han Devrindt, Edwin van Anke
ren.
Het gemakkelijkst is Trevor
Francis waarschijnlijk te ver
vangen door Stanley Bish. Pele
en Bish! In gedachten hoorde ik
de taxichauffeur over Bish uit
wijden. I know two great
players. Pele en Bish. Het klonk
niet geforceerd. Het klonk goed
zelfs. Pele en Bish, daar is geen
achterhoede tegen bestand.
Het leek mij nu, in mijn conver-
statie met de taxichauffeur, de
ideale timing om Diego Mara-
dona te introduceren. Marado-
na? Is that a Rumanian player?
Wat Maradona voor de meeste
Amerikanen is, was tot voor kort
O.J. Simpson voor mij.
Orenthal James Simpson, 46 nu,
was tot 1979 de Maradona van
de Buffalo Bills. Simpson was
footballer, wat iets anders is dan
voetballer. Simpson was 'run
ning-back', een loper. In zijn
beste jaar holde Simpson met de
bal onder de arm 2003yards.
Een record, wat hem toegang tot
de Hall of Fame verschafte.
In de nadagen van zijn carrière
viel zijn oog op Nicole Brown,
een 18-jarig serveerstertje, waar
mee O.J. in 1985 in het huwelijk
trad. Zij leefde niet langen was
vaak ongelukkig, totdat zij aan
de vooravond van het WK op de
stoep voor haar villa in Brent
wood, Los Angeles, werd aange
troffen. Levenloos.
Nicole, een fijn geschapen blon
dine van 35 inmiddels en na een
stormachtig huwelijk sinds kort
gescheiden van O.J., was teza
men meteen goede vriend door
messteken omgebracht. Deze
dubbele moord heeft Amerika
nu al bijna tivee weken in de
greep. Alles wijst erop dat O.J.,
tegenwoordig een geliefd tv-
commentator en filmster (Roots,
Towering Inferno en Naked
Gun) de dader is, maar ook al
leidde het bloedige spoor recht
streeks naar de voormalige
nummer 32 van Buffalo Bills,
zijn arrestatie liet langer op zich
wachten dan een gemiddelde af
levering van Colombo.
Maar vijf dagen na de moord
werd de live-uitzending van de
NBA-finals (New York vs. Hous
ton) op televisie abrupt onder
broken. O.J. Simpson, als in zijn
beste dagen als 'running-back'
was weer op de loop. In een Ford
Bronco dit keer, op de San Diego
Freeway, achtervolgd dooreen
armada van politieauto's, toege-
juichd door de menigte. O.J. was
op de vlucht geslagen en alle
grote zenders (ABC, NBCen
CBS) brachten het live op de te
levisie. Een urenlang drama,
midden in de nacht beëindigd
met de overgave van O.J., hield
Amerika (en mij ook) aan de
buis gekluisterd en haalde hoge
re kijkcijfers dan het WK, ja zelfs
de NBA-Finals of de World Se
ries. in dit land ooit scoren.
Over scoren gesproken, zoals na
de 'autopsie' van nummer 32
niets meer resteerde dan een ge
vangenisnummer, zo verander
de Maradona na zijn doelpunt
tegen Griekenland, toen hij zo
wat de camera opat, heel even
in Stanley Bish. Two great
players: Maradona en Bish.
Frank Snoeks
is verslaggever van Studio
Sport
