Muzikale aardappeleter
maakt indruk als Kozak
'Ik durf nu voor mezelf op te komen'
Rtv show
'Geen wodka drinken betekent ruzie' s
WOENSDAG 22 JUNI 1994157
Marcel Verhoeff als dirigent volledig geaccepteerd in Rusland
De traditie wordt in
ere hersteld. Drie
ëntwintig Kozakken,
onder wie één Nederlander,
gaan de wereld veroveren. Ooit
was het Don Kozakken-koor
van Sergej Zjarov wereldbe
roemd. Voor Marcel Verhoeff,
dirigent uit het Utrechtse Via-
nen, staat het als een paal bo
ven water dat ook zijn koor
'Don Kozakken Rusland' we
reldfaam gaat verwerven.
Grootspraak? Zeker niet. Ver
hoeff, enthousiast pratend in
een knus appartement in het
centrum van Moskou, heeft zes
tien klasse-zangers en zes vak
kundige musici tot zijn beschik
king. De Oostenrijkse platen
maatschappij Koch Internatio
nal was na het horen van proef-
opnamen zo onder de indruk,
dat Verhoeffs koor zich nu uit
de naad zingt voor de eerste
CD. die in november op de
markt zal komen onder de titel
A Russian Souvenir.
Daar blijft het niet bij. Een
bekende Duitse promotor po
pelde na het horen van datzelf
de proefbandje de wereldrech
ten op het hele gezelschap voor
vijf jaar vast te leggen. Verhoeff
heeft dat aanbod - 'een hele eer'
- voorlopig naast zich neerge-
legd.
Maar een Europese tournee,
waaraan ook een Nederlandse
promotor te pas komt, is inmid
dels rond. Negentig dagen lang
zullen zijn koor en orkest, con
certeren in vijf landen. Neder
land is daar (nog) niet bij. Ver
hoeff: „Volgend jaar gebeurt dat
zeker."
Beurs
Eerst maar eens de vraag beant
woorden hoe het kan dat een
muzikale aardappeleter een ge
zelschap Kozakken de toon
aangeeft.
Verhoeff leidde tien jaar het
Oeral Kozakkenkoor. Dat koor
was, anders dan de naam doet
vermoeden, samengesteld uit
Nederlandse liefhebbers van de
Kozakken-zang. Verhoeff ver
diepte zich daarvoor in de Slavi
sche muziek en raakte enthou
siast. Zijn werk bleef niet onop
gemerkt. In 1988 kreeg hij van
de Nederlandse en Russische
regering een beurs voor een stu
diereis naar Rusland.
Daar werd de basis gelegd
voor zijn huidige status: die van
Közakken-kapitein annex -diri
gent. Verhoeff raakte verzeild in
de Russische muziekwereld,
trad als gastdirigent op met het
Leningrads Philharmonie en
maakte, eveneens als gastdiri
gent. een CD met het Russisch
Academisch Staatskoor. Een op
merkelijk produkt, want vastge
legd werd de 'integrale liturgie
van Tsjaikovski', met de origi
nele tekst.
Verhoeff: „Dat lag in die tijd
nog gevoelig. De eigen dirigent
van het koor was een commu
nist. Die had uiteraard grote be
zwaren tegen onderdelen als
'gebed voor de Tsaar'. Maar we
hebben doorgezet en de erken
ning kwam toen we het werk
voor het eerst en compleet in de
concertzaal brachten. Vervol
gens werd het integraal in Rus
land uitgezonden.
Het bleef niet bij dat succes.
Herfst vorig jaar kwam er een
nieuwe CD van Verhoeff op de
markt, nu met de Vespers van
Rachmaninov, uitgevoerd door
het Russisch staatsmannenkoor
en het -knapenkoor van Viktor
Popov.
Het materiaal dat hij van zijn
Nederlandse 'Kozakkenkoor'
had meegenomen was intussen
via een Russische muzikale ken
nis bij de rasechte Kozakken te
rechtgekomen. Die waren onder
de indruk.
Rasecht
Van het een kwam het ander.
Op voorspraak van de groot
aalmoezenier voor de Kozakken
van Noord-Rusland, archiman
driet Nikon Jakimov werd Ver
hoeff vorig jaar door de Kozak
ken in het Zuidrussische Koe-
ban uitgenodigd de viering van
200 jaar Krasnodar, een Kozak-
kenstad, bij te wonen. Hij werd
er uit dank voor zijn kennis en
inzet voor de Kozakkencultuur
als enige niet-Rus tot kozak be
noemd en kreeg meteen een of
ficiersrang in het Kozakkenle-
ger.
Een jaar eerder was de Kozak-
kenzanger Viktor Koelisjev op
het idee gekomen om de tradi
tie van het Don Kozakkenkoor
van Sergej Zjarev - in 1985 in
Lakewood (VS) overleden - te
laten herleven. Anders dan Zja-
revs koor, dat uit naar het Wes
ten geëmigreerde of gevluchte
Russen bestond en later werd
aangevuld met andere nationa
liteiten, zou het ensemble van
Koelisjev uit 'rasechte' Kozak
ken moeten bestaan.
Koelisjevs initiatief had deels
te maken met de nieuwe op
komst van het Kozakken-natio
nalisme en de Kozakkencultuur.
Onder het communisme wer
den de Kozakken - historisch
ruitervolk in dienst van de tsaar
- vervolgd en hun cultuur ver
boden. Maar met het door Jelt-
sin geleide onafhankelijkheids
streven van Rusland werden de
grote bontmutsen, sabels, uni
formen en karakteristieke
schouder-heupriemen weer uit
de kast gehaald. Vorig jaar mei
sanctioneerde Jeltsin in een
brief aan de ataman (hoofd
man) van de Koeban-Kozakken
officieel de wedergeboorte van
het Kozakkendom.
Koelisjev zag echter ook de
exportkansen voor Kozakken-
muziek. Het in 1922 opgerichte
orkest van Zjarev had wereld
successen geboekt, maar was na
vijftig jaar ontbonden. Een gat
in de markt, zogezegd, en daar
om selecteerde Koelisjev in
1992 tijdens een concours van
Kozakkenkoren in Moskou de
zestien beste solo-zangers en
maakte hen warm voor het idee.
Zo ontstond de voorloper van
wat nu het Don Kozakken-koor
en ensemble Rusland is. Koe
lisjev zocht openingen naar het
Westen, was bevriend met de
Moskouse musicoloog Vladimir
Sjibajev, die Verhoeff en diens
muzikale capaciteiten kende.
Het driemanschap Koelisjev (di
recteur), Sjibajev (manager) en
Verhoeff (dirigent) was snel ge
vormd en gereed voor de Grote
Sprong Voorwaarts.
Verhoeff (36), inmiddels drif
tig Russisch lerend: „Wat me
hier werd aangeboden was puur
vakmanschap, fantastisch om
mee te werken. Zangers en mu
sici, je hoeft ze maar een toon te
geven en ze weten de variaties".
Dansers wilde hij er niet bij
hebben. „Dat wordt te veel
show, te weinig serieus", zegt
hij. Verhoeff kent het repertoire
van Zjarev, heeft daar veel res
pect voor. „Maar ik wil verder",
zegt hij. „Zjarev werkte met ge
makkelijk in het gehoor liggen
de melodieën en met buiten
landse zangers. Ik wil verder
wroeten, de oude cultuur van
de Kozakken aan de Don, die
me het meest aanspreekt, opha
len. Wat wij doen, en dat geldt
voor de samenstelling van het
orkest en het repertoire, moet
zo origineel zijn als de pest".
Met een kanttekening: om
aan te haken bij Zjarevs traditie
zal de CD van Verhoeffs koor
veel bekende melodieën bevat
ten. Verhoeff: „Het is de bedoe
ling om bij volgende opnamen
het onbekende element verder
op te voeren. Ook op deze CD
staat een aantal niet zo bekende
liederen, maar het zijn wel me
lodieën die goed in het gehoor
liggen."
Nationalisme
Koor en orkest, zoals dat er nu
staan, verschillen overigens be-
Wim Koopmans verheft stem tegen onderwaardering
Chris Kijne namens VPRO vier maanden in Kazachstan
|W
tui
hoorlijk van de originele selectie
die Koelisjev maakte. Verhoeff
had namelijk wat eigen noten
op de zang. Hij kende het natio
nalisme van de Kozakken, dat
zich soms in onfrisse politieke
voorkeur vertaalt. De ultra-na
tionalist Zjirinovski heeft onder
de Kozakken - die onderling
overigens zeer verdeeld zijn, per
regio verschilt de cultuur en de
politieke kleur - heel wat aan
hang. Bovendien zijn er de be
ruchte drinkgewoonten van de
Kozakken: de wodka-fles wordt
met de sabel onthoofd en de in
houd verdwijnt in de bekende
teug.
Verhoef: „Ik wilde uiteraard
goede zangers. Maar ook de
mentaliteit moet deugen. Geen
drinkeboers of nationalistische
opscheppers erin, dat leidt
slechts tot ellende. Het moet
een hecht team worden, anders
kun je niet maanden met elkaar
op toemee, er ontstaan dan
voortdurend ruzies
De uiteindelijke selectie lever
de weinig problemen op. Het
initiatief van Koelisjev en de
komst van Verhoeff gingen als
een lopend vuurtje rond. Russi
sche muzikanten hebben wei
nig te makken het Don Kozak
kenkoor biedt uitzicht op pla-
tenroyalties, opi reizen naar het
Westen. Alle leden van het en
semble hebben contracten voor
twee jaar gekregen, de tournee
agenda is vastgesteld, ze weten
dus precies wanneer ze be
schikbaar moeten zijn.
Wie Verhoeff meemaakt tij
dens de opnamen in een van de
studio's van het gigantische
Mosfilm-complex, kan zich
voorstellen waarom archiman
driet Jakimov ooit tegen hem
zei: „Jij moet Russisch bloed in
je donder hebben." Verhoeff is
één bonk vitaliteit, tot het uiter
ste geconcentreerd, schreeuwt
het ene, fluistert het andere mo
ment tegen zijn muzikale
'soldaten', in het Russisch, En
gels, Duits, wil alles tegelijk
doen, zorgt dus af en toe ook
voor de nodige verwarring.
De muzikanten bespelen ge
concentreerd de bas- en so-
praanbalaleika's, de donbra's en
de accordeon. Op het kleine po
dium zingen de vijftien mannen
uit volle borst, sommigen raken
in vervoering, maken brede
armgebaren, alsof ze een uitver
kocht huis toezingen. Verhoeff
heeft niet overdreven. Dit koor
hoeft niet groter dan zestien,
het lijkt alsof er honderd staan
te zingen.
De dirigent eist uiterste per
fectie. Verhoeff, op kousevoeten
dansend op een verhoginkje,
komt dicht bij bas Valeri Gava
te staan, dwingt de solist tot het
uiterste. Bij de crescendo-stuk
ken met woeste armgebaren,
het gezicht in grimassen ver
trokken bij elk nieuw accent.
Russisch
Gava moet er later, als ik hem
spreek, nog wat om lachen.
„Die man is zo gedreven, je
kunt niet anders dan op de top
pen van je ku/inen zingen". Ga
va is er helemaal van overtuigd,
dat ensemble en koor Don Ko
zakken Rusland het gaan ma
ken. „We gaan de wereld ver
overen", lacht hij, opgewekt een
sigaret aanstekend - maar efl8
beetje cement op de long*
blijkt voor een bas in het gehq
niet bezwaarlijk. 19
Verhoeff, die straks in het uij
form van Kozakkenoffici*
compleet met jas van schapet
bont, het gezelschap zal aanvflg
ren (Koelisjev: „Wij dragen g
wone soldatenuniformen1
roept de koorleden weer tot fcO
orde. Het is tijd om PokajantDQ
Molitva o Rossii (Biechtgeb»
voor Rusland) op te nemen. E^
a capella gezongen melodj
steeds wisselend van pianissiw2
naar crescendo. Een religie*
lied, waarin de diepe bas van <j
bejaarde Michail Zlatapolski
volgens Verhoeff vermeld in ht
Guiness book of Records omdi
hij de laagste zangtoon ter vw
reld haalt - goed uitkomt.
Ook dit moeilijke stuk koib2
uiteindelijk perfect op de banj
Verhoeff, na bijna drie uur we
ken: „Ik ben helemaal leeg. T©3
voor een stevige borrel."
Als dat geen echte Kozak is.
DO
„Het is het leukste dat ik tot nu
toe het gedaan, sinds ik in de
journalistiek zit". Vier maanden
lang - van begin april tot eind
juli verleden jaar - woonde
VPRO-radio programmamaker
Chris Kijne (41) met zijn Slo
waakse vrouw Denisa Strbova
in de voormalige Sovjet-repu
bliek Kazachstan. Voor het
VPRO-radio programma Stand
plaats maakte hij vanuit dit jon
ge land zijri reportages.
Onlangs verscheen een boek
je met zijn ervaringen in het
Centraalazi.atische land. De ru
briek Standplaats (elke vrijdag
op Radio 1, 10.30 uur) van de
VPRO bestaat al enige jaren.
Voor het programma wordt de
verslaggever geacht domicilie te
kiezen in een bepaald (Derde
Wereld)-land. Wim Noordegraaf
en Marie-Annet van Grunsven
vertoefden bijvoorbeeld vier
maanden in het Westafrikaanse
Ghana, terwijl op dit moment
Djoeke Veeninga vanuit Hanoi
in het noorden van Viettiam
haar ervaringen per band door
geeft.
Standplaats is geen rubriek,
waarin allee:n maar zwaarwich
tige personen in academisch
woordgebruik hun gal kunnen
spuien. Het programma is er
meer op gericht de verhalen
'van de straat' op te tekenen.
Voor Chris Kijne stond de
keuze eigenlijk al vast. Hij heeft
een grote interesse voor wat er
gebeurt in Centraal-Azië en bo
vendien spreekt zijn vrouw Rus
sisch. Dat werkt toch wel ge
makkelijk. „Kazachstan is een
braakliggend gebied, tussen de
grootmachten Europa en Azië.
Ik wilde wel eens zien hoe het
op het gebied van machtsont
wikkelingen ging, zeker ook in
het licht van de geruchten over
een Iraakse interventie".
Chris en Denise betrokken
snel na aankomst een huis in
een landelijke buitenwijk van
hoofdstad Alma Ata. Een kwes
tie van de advertenties in de
plaatselijke kranten navlooien.
Naast de stulp van de (aanvan
kelijk stuurse) commissaris van
politie: Een aangenaam be
schermd gevoel. Dat viel tegen,
want toen de twee Nederlan
ders het huis niet inkonden we
gens problemen met het slot,
moest - met veel kabaal natuur
lijk - een ruit worden ingegooid.
De buurman bleef echter onge
stoord doorsnurken. Vermoede
lijk langdurig door de wodka ge
veld.
Want drank, zo verzekert Kij
ne, is een apart hoofdstuk in dit
land dat een opperv lakte heeft
van zeventig maal Nederland.
„Je kunt ruzie krijgen als je geen
wodka drinkt. En na vier maan
den wordt je daar toch wel een
beetje gek van."
De VPRO-joumalist heeft het
(overmatige) drankgebruik van
veel Kazachen zelfs als een rem
mende factor ervaren bij de
voorbereidingen, de sfeerrepor
tages en de interviews.
Op dinsdag, woensdag en
donderdag maakte Kijna door-'
gaans zijn opnamen. Met vier
uur materiaal kon hij dan aan
de slag gaan. Dat duurde een
hele dag. Zelf inspreken, zelf
monteren. „Van het eerste tele
foontje tot de laatste knip. Je
moet zelf je thema's bedenken
en allerlei zaken op je af laten
komen. Dat is de prettigste
vorm van buitenland-journalis
tiek en misschien wel van alle
journalistiek."
Met plaatselijke journalisten
heeft hij nauwelijks contact ge
had. „De echte journalistiek
staat nog in de kinderschoenen.
De meeste journalisten zijn nog
erg voorzichtig, lijdzaam".
Aanvankelijk werden de
bandjes door een piloot van
Lufthansa meegenomen. Daar
kwam de klad in. Dus moesten
ze elke week officieel door de
douane geloodst worden. „Dat
kostte me elke keer minstens
een uur".
Het werken met Kazachen is
Chris Kijne voor het overige al-
Chris Kij
ne: „Hoe
onzicht
baarder je
als jour
nalist
bent, hoe
beter je
kunt wer
ken."
FOTO
c PD
leszins meegevallen, zéker I10
de negatieve verhalen die l^ri
thuis had opgevangen. Hij züe
er legaal, maar tegelijktijd tbs c
ook een beetje illegaal. Want <<or
VPRO-verslaggever had z'n b j0g
roep niet opgegeven. „Dat do [n
toch ook niemand die hier fect
Nederland vier maanden konöai
wonen? Hoe onzichtbaarder tvo
bent, hoe beter je kunt werker01
Als je zegt dat je journalist betojj
maak je alleen maar slapenfio'
honden wakker.bei
Hij heeft zelfs met plaatselijk
autoriteiten - de oude commk
nistische rakkers van vroegerrec
ongedwongen van gedachtiai
gewisseld. Van sluwe mannrfb'
van de geheime dienst mi
mysterieuze hoeden op, het,0'
Kijne hoegenaamd niets
merkt. „Ze bestaan nog w ih
maar ze zijn lang niet meer ev
hard".
De familie Kijne/Strbo 0'
heeft zich verbaasd over <lh(
vaak „overrompelende gastvi iti
heid". Voor één van z'n report*
ges meldde de VPRO-man zi<lnl
op het platteland bij een bo aJ
renfamflie. Behoorlijk onaang ,ei
kondigd. „Drie dagen hebbiie
we er gelogeerd en we mochti >a
alles aan ze vragen."
Die gastvrijheid heeft ook z 00
negatieve kanten, heeft Kiji^
ervaren. Na verloop van tile
werd z'n deur van z'n wonii
door vrienden platgelope
Geen avond zonder visite (,e0
zonder wodka. Dat ging ba>
paar na verloop van tijd toioi
wat al te ver. De Kijne's hadden
een afdoende wapen gevonde "a
's Avonds gingen ze met h0
licht uit op de veranda zitten i ;e:
bukten onmiddellijk als er i ie
mand het pad dreigde op te 1
pen. Om vervolgens opgelucle
adem te halen als de visi j®1
rechtsomkeert had gemaakt.
Voordat ze verleden jaar nat
Kazachstan afreisden, het
Chris Kijne wel even op zi 'I
achterhoofd gekrabd. „Het le
me heerlijk om samen te weto
ken (z'n vrouw tolkte, red). D;j,
zeker. Maar vier maanden c ir;
eikaars lip zitten is niet gema >p
kelijk. Ik ben eigenwijs en
ook behoorlijk. Het is perfe
gegaan en m'n reportages kt|e
gen door m'n vrouw juist et
informele toon. Ik heb het v if
even moeilijk gehad toen ik t 'r
rug was, hoewel Nederland h
beste land is om terug te kere
Kijk, het leven daar heeft et i<
intensiteit en noodzaak, die T
in Nederland niet meer voelt.
het begin heb ik een enorme t
rugslag gehad. Het is allems0
goed geregeld hier, maar daa,u
door wel erg saai. Dat merk e
pas als je na zo'n lange tijd I |l
rug bent." IB
Wim Koopmans.
vindt dat te wei
nig mensen van
zijn bestaan als zanger op de
hoogte is. lam a singer. Zo staat
het niet alleen op zijn visite
kaartje. het is ook de titel van
zijn nieuwe CD. Voor de gele
genheid heeft Wim Koopmans
zich omringd met grote arran
geurs als Jerry van Rooyen, Rob
Pronk en Dick Bakker. Op de
geluidsdrager wordt hij in zijn
jazz-standards begeleid door
het Metropole Orkest.
„Dit is de eerste van de acht
LP's en CD's waarover ik tevre
den ben. Op de andere had ik
altijd iets aan te merken. Soms
wil ik dat ik niet zo moeilijk ben
voor mezelf. Maar ik kan niet
anders. Ik wil dit repertoire
brengen. Ik kan heus wel een
meedeiner zingen, maar ik wil
het niet."
„Mijn vader die de spil was
van The Three Jacksons zei vaak
tegen me: jij doet het verkeerd.
Jij wil alleen maar mooie mu
ziek spelen. Dat was vroeger
dus al zo, toen ik mijn eigen trio
had. Ik kan niet anders. Mijn
vader kon ook zo prachtig spe
len. Ik durf gerust te zeggen dat
hij een van de top-jazz-accor-
deonisten van Nederland was.
Het publiek kende hem alleen
maar van The Three Jacksons,
van de potpourri's. Hij kon dat:
concessies doen. Ik kan niet".
„Als ik dat wel had gekund,
zou ik misschien al eerder een
stuk verder zijn geweest. Ik ben
er ook, denk ik, niet brutaal ge
noeg voor. Ik heb geen grote
mond, ik loop geen party's af,
alleen maar om erbij te zijn. Als
ik de deur uitga, ga ik werken.
En gelukkig heb ik veel werk.
Maar rijk ben ik er niet van ge
worden".
„Ik vind het eigenlijk tijd wor
den eens hoog van de toren te
blazen. Dat komt ook door mijn
vrouw. Die heeft altijd tegen me
gezegd: je moet eens een beetje
meer voor jezelf opkomen. Ze
heeft gelijk. En nu durf ik het.
Heb ik veertien jaar over ge
daan. Eén troost heb ik: mijn
carrière gaat misschien lang
zaam, maar hij gaat gestaag. En
het is natuurlijk ook zo: als de
weg naar de top lang is, gaat de
weg terug ook geleidelijk."
Vreemd
„Ik vind het alleen vreemd dat
Marcel Verhoeff als kapitein/dirigent van Russische Kozakken. „Ik wilde geen drinkeboers, maar goede zangers."
FOTO CPD
hebben we maanden gewerkt.
Ik moet iets bij een song voelen,
er moet kwaliteit in zitten, an
ders kan ik hem niet goed zin
gen".
„En het moeten voor mij
songs zijn die niet al te bekend
zijn. Op de CD staat een aantal
vrij onbekende stukken uit The
American Songbook. Ook wilde
ik dat het Metropole Orkest bij
zowel de repetities als de opna
men compleet was. Wat heb je
eraan iets te repeteren als er de
volgende dag allemaal andere
mensen zitten".
„Ik ben er nog een van de ou
de stempel. Zorgvuldig. Als ik
een optreden heb, kijk ik mijn
publiek aan. Aan de hand daar
van bepaal ik welke stukken ik
ga zingen. De mensen vèn mijn
orkest zijn wel eens gek van me
geworden. Maar zo bereik je het
beste resultaat. De klant is ko
ning en je past je aan, binnen je
eigen genre natuurlijk."
het publiek zo weinig weet van
wat je werkelijk doet. Twee jaar
geleden heb ik een tournee ge
maakt door Amerika. Ik heb op
toplocaties gezongen. Had een
limousine met chauffeur. De
mensen waren dolenthousiast
en dat zegt iets in dat land, waar
ze zelf zulke grote zangers heb
ben. Dan kom je terug en staat
er niemand op Schiphol, niet
één fotograaf. Het lijkt wel of je
hier maldcelijke liedjes moet
zingen om op te vallen
„Ik heb het idee dat nog
steeds veel mensen denken: wat
is die Koopmans voor een
koekebakker. M'n hele leven
ben ik al ondergewaardeerd.
Maar niet door de kenners, dat
zeker niet".
„Veertien jaar geleden ben ik
met zingen begonnen, althans
professioneel. En ontdekt door
Pim Jacobs. De drummer van
mijn trio was degene die wel
eens iets zong. Toen hij opstap
te, heb ik dat van hem overge
nomen. Op een dag zaten Rita
Reys en Pim Jacobs in de zaal.
Ze waren zó enthousiast. Er
moest onmiddellijk een plaat
komen, vonden ze. En die plaat
kwam er ook".
„Na een paar jaar ben ik van
management veranderd en te
rechtgekomen bij Interpresario.
Ze pakten het heel direct aan.
Ze vroegen: waar wil je eindi
gen, onderaan, ergens in het
midden of aan de top? Ik zei:
aan de top. Oké, zeiden ze. Ik
was nog niet thuis of er lag een
brief. Ik moest een andere kap:
per zoeken, ik moest mijn gebit
laten reguleren, ik moest tien
kilo afvallen, ik moest Engels-
Amerikaanse les gaan nemen en
ik moest lessen bewegingsleer
volgen. Dat heb ik allemaal ge
daan. Wat heb ik afgezien! Maar
het was de moeite waard. Als ik
nu op het podium kom, staat er
iemand."
„En mijn stem is er alleen
maar op vooruitgegaan. Er zit
zo'n dosis ervaring, verdriet, ge
luk in. Ik ben nu op m'n best en
men zou er eigenlijk van moe
ten profiteren. Ik denk wel eens:
het is zonde dat ze de klant dit
onthouden. En altijd die verge
lijkingen. Met Tony Bennett
vooral. Maar ja, aan de andere
kant: ik heb toch liever dat ze
me vergelijken met Bennett dan
met Annie hou jij me tassie effe
vast. Met alle respect voor An
nie, hoor."
Kwaliteit
„Aan de collega's, de muzikan
ten ligt het niet. Die waarderen
me echt. Anders doen giganten
als Jerry van Rooyen en Rob
Pronk niet zo hun best voor me.
Ze pressen me om het beste wat
ik in huis heb te laten horen.
Daarom hebben we ook zo lang
over de opnamen van deze CD
gedaan. Alleen al aan de selectie
Wim Koopmans: „Ik vind het eindelijk eens tijd om hoog van de toren te blazer