'De mensen in India
zijn niet zielig'
ZATERDAG 21 ME1199
Vijf dagen per week reist Julie Blik (25) uit
Haarlem stad en land af als vertegenwoor
digster. Tenslotte moet er brood opde
plank komen. Maar het liefst zou ze fulltime
willen fotograferen. ..Fotografie is mijn le
ven. Daar gé ik voor."
Die innerlijke drang leidde ertoe dat Julie
Blik ruim twee maanden lang door India
heeft getrokken, met de camera in de aan
slag. Niet helemaal op de bonnefooi. Ze be
naderde ontwikkelingsorganisaties met het
aanbod hun projecten vast te leggen. De
reiskosten zou ze voor eigen rekening ne
men. De Haarlemse organisatie Simavi
voelde wel wat voor dat plan.
Op drie plaatsen in India heeft Julie rond
gekeken: New Delhi. Trivandrum en Coim-
batore. Afspraak was dat ze met name het
werk van vrouwen zou fotograferen en de
waterprojecten die op vele plaatsen worden
uitgevoerd. Zoals bijvoorbeeld het plaatsen
van waterpompen in dorpjes. „Voor vijf
tienhonderd gulden wordt een pomp ge
kocht, waarmee in één keer zo'n driedui
zend mensen worden geholpen. Dat is echt
fantastisch."
De Haarlemse heeft even moeite gehad
met de omschakeling van de moderne wes
terse samenleving naar de eenvoudige, zeg
maar armoedige leefwijze in India. „De eer
ste weken liep ik echt met oogkleppen op.
Ik wilde bepaalde dingen niet zien en voel
de me rot door alle ellende om me heen. Ik
herinner me dat een zwerfkind een ijskoud
vingertje op mijn been legde. Na een paar
uur voelde ik die afdruk nög. Op een gege
ven moment heb ik me over dat schuldge
voel heengezet. Ik propte mijn zakken vol
met fruit en pinda's en trok de sloppenwij
ken in."
Armoede hoort bij India, stelt Julie. „Wij
vergelijken het leven in India te veel met
ons leven hier. Eigenlijk kan je dat niet
doen. Nederland en India hebben twee to
taal verschillende samenlevingen. De men
sen in India zijn in mijn ogen niet zielig. Ze
hebben vaak een enorme innerlijke kracht.
In de grootste ellende lachen ze je nög toe.
Natuurlijk zijn er mensen die honger lijden.
Maar ik denk dat wij westerlingen veel din
gen in India éérder een probleem vinden,
dan de Indiërs zelf."
Tijdens haar rondreis is Julie met name
de grote invloed van de vrouw opgevallen.
„Vrouwen houden alles draaiende. Ze zor
gen voor de kinderen, het eten, het huis en
bewerken ook nog eens het land. Ze werken
stukken harder dan de ménnen."
In het zuidelijke puntje van India bezocht
Julie zoutpannen. „Daar werken vrouwen
de hele dag in de felle zon. Zonder schoe
nen staan ze op het bijtende zout. Nergens
een plekje schaduw. Zelfs eten doen ze in
de brandende hitte. Voor die vrouwen heb
ik grote bewondering.
In plaats van in India kreeg Julie een cul
tuurschok toen ze weer in Nederland terug
kwam. „Ik was dat gejaag niet meer ge
wend. Alles moet hier snel en niemand
heeft geduld. Je moet ook vaak raden wat
iemand van je denkt. Dat is in India heel
anders. Daar zijn de mensen heel open. De
emoties liggen op hun gezicht. Als ze je niet
mogen-, laten ze dat ook merken."
In totaal-heeft Julie' zo'n tweeduizend fo
to's gemaakt. Voor Simavi, maar uiteraard
ook voor zichzelf. Vooral portretten hadden
haar voorkeur. Het fotograferen is haar niet
meegevallen. „De mensen gaan meteen
voor je poseren. Dan staan ze er als stijve
harken op. Dus moet je heel snel zijn, als je
iets moois wilt vastleggen. De meeste In
diërs vinden fotograferen ook ontzettend
interessant. Ik moest vaak beloven om fo
to's op te sturen."
Wat er met haar collectie gaat gebeuren,
weet Julie nog niet. Simavi gaat de foto's
wellicht gaat gebruiken voor campagne
doeleinden. De rest wil Julie graag expose-
En wat heeft ze verder aan haar reis over
gehouden? Julie moet even lachen: „Ik zeur
minder over pietluttigheden."
Julie Blik. foto» ut
ted photos de boer
poopedebol
i bad in de heilige rivier de Ganges.
Twee keer per dag water halen, betekent twee keer drie uur op pad. De waterpomp is voor vrouwen behalve noodzaak ook een sociale ontmoetingsplaats.
Een vrouw vult de zakken op de rug van haar ezeltje met water in de Water is van levensbelang. Niet alleen om te drinken en bij het bereiden
woestijn van Rajasthan. Een tocht van anderhalf uur. van eten, maar ook voor de was.
Foto's Julie
gemaakt ter
ondersteuning
het werk van