'De mensen in India zijn niet zielig' ZATERDAG 21 ME1199 Vijf dagen per week reist Julie Blik (25) uit Haarlem stad en land af als vertegenwoor digster. Tenslotte moet er brood opde plank komen. Maar het liefst zou ze fulltime willen fotograferen. ..Fotografie is mijn le ven. Daar gé ik voor." Die innerlijke drang leidde ertoe dat Julie Blik ruim twee maanden lang door India heeft getrokken, met de camera in de aan slag. Niet helemaal op de bonnefooi. Ze be naderde ontwikkelingsorganisaties met het aanbod hun projecten vast te leggen. De reiskosten zou ze voor eigen rekening ne men. De Haarlemse organisatie Simavi voelde wel wat voor dat plan. Op drie plaatsen in India heeft Julie rond gekeken: New Delhi. Trivandrum en Coim- batore. Afspraak was dat ze met name het werk van vrouwen zou fotograferen en de waterprojecten die op vele plaatsen worden uitgevoerd. Zoals bijvoorbeeld het plaatsen van waterpompen in dorpjes. „Voor vijf tienhonderd gulden wordt een pomp ge kocht, waarmee in één keer zo'n driedui zend mensen worden geholpen. Dat is echt fantastisch." De Haarlemse heeft even moeite gehad met de omschakeling van de moderne wes terse samenleving naar de eenvoudige, zeg maar armoedige leefwijze in India. „De eer ste weken liep ik echt met oogkleppen op. Ik wilde bepaalde dingen niet zien en voel de me rot door alle ellende om me heen. Ik herinner me dat een zwerfkind een ijskoud vingertje op mijn been legde. Na een paar uur voelde ik die afdruk nög. Op een gege ven moment heb ik me over dat schuldge voel heengezet. Ik propte mijn zakken vol met fruit en pinda's en trok de sloppenwij ken in." Armoede hoort bij India, stelt Julie. „Wij vergelijken het leven in India te veel met ons leven hier. Eigenlijk kan je dat niet doen. Nederland en India hebben twee to taal verschillende samenlevingen. De men sen in India zijn in mijn ogen niet zielig. Ze hebben vaak een enorme innerlijke kracht. In de grootste ellende lachen ze je nög toe. Natuurlijk zijn er mensen die honger lijden. Maar ik denk dat wij westerlingen veel din gen in India éérder een probleem vinden, dan de Indiërs zelf." Tijdens haar rondreis is Julie met name de grote invloed van de vrouw opgevallen. „Vrouwen houden alles draaiende. Ze zor gen voor de kinderen, het eten, het huis en bewerken ook nog eens het land. Ze werken stukken harder dan de ménnen." In het zuidelijke puntje van India bezocht Julie zoutpannen. „Daar werken vrouwen de hele dag in de felle zon. Zonder schoe nen staan ze op het bijtende zout. Nergens een plekje schaduw. Zelfs eten doen ze in de brandende hitte. Voor die vrouwen heb ik grote bewondering. In plaats van in India kreeg Julie een cul tuurschok toen ze weer in Nederland terug kwam. „Ik was dat gejaag niet meer ge wend. Alles moet hier snel en niemand heeft geduld. Je moet ook vaak raden wat iemand van je denkt. Dat is in India heel anders. Daar zijn de mensen heel open. De emoties liggen op hun gezicht. Als ze je niet mogen-, laten ze dat ook merken." In totaal-heeft Julie' zo'n tweeduizend fo to's gemaakt. Voor Simavi, maar uiteraard ook voor zichzelf. Vooral portretten hadden haar voorkeur. Het fotograferen is haar niet meegevallen. „De mensen gaan meteen voor je poseren. Dan staan ze er als stijve harken op. Dus moet je heel snel zijn, als je iets moois wilt vastleggen. De meeste In diërs vinden fotograferen ook ontzettend interessant. Ik moest vaak beloven om fo to's op te sturen." Wat er met haar collectie gaat gebeuren, weet Julie nog niet. Simavi gaat de foto's wellicht gaat gebruiken voor campagne doeleinden. De rest wil Julie graag expose- En wat heeft ze verder aan haar reis over gehouden? Julie moet even lachen: „Ik zeur minder over pietluttigheden." Julie Blik. foto» ut ted photos de boer poopedebol i bad in de heilige rivier de Ganges. Twee keer per dag water halen, betekent twee keer drie uur op pad. De waterpomp is voor vrouwen behalve noodzaak ook een sociale ontmoetingsplaats. Een vrouw vult de zakken op de rug van haar ezeltje met water in de Water is van levensbelang. Niet alleen om te drinken en bij het bereiden woestijn van Rajasthan. Een tocht van anderhalf uur. van eten, maar ook voor de was. Foto's Julie gemaakt ter ondersteuning het werk van

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 38