Het succes van de eenvoud
Schokkende documentaire
over Iraans staatsterrorisme
Zomerkriebels op de tonen van zigeunermuziek
'TV is verworden tot
surrogaat-buurvrouw
WOENSDAG 25 MEI 1994
Twee oude 'Rock 'n roll kids' vonden elkaar op Songfestival
AMSTERDAM GPD
en paar maanden ge-
I j leden kenden ze al-
leen maar van naam.
De heren stonden toen nog te
boek als solozanger. Sinds kort
vormen ze een tweeëenheid.
Hun leven is feitelijk in drie mi
nuten radicaal veranderd. In
Europa en ver daarbuiten zijn
Paul Herrington en Charlie Mc-
Gettigan beroemd op grond van
de winst die ze op 30 april in
Dublin behaalden op het Euro
visiesongfestival met hun song
Rock 'n roll kids.
Rock 'n roll kids wordt in Ier
land inmiddels goed verkocht.
Verwacht mag worden dat het
lied van componist/tekstschrij
ver Brendan Graham binnen
kort daar nummer een op de
hitlijst staat. En ook elders
wordt de single veel gedraaid op
de radio.. Herrington, McGetti-
gan en Graham willen niet on
bescheiden doen, maar ze had
den dat wel verwacht. „Kijk,"
zegt Brendan met de milde
wijsheid die het hebben van vijf
dochters in de regel met zich
meebrengt: „We hadden voor
het Songfestival al het idee dat
het lied in deze vorm succes
zou hebben. Ook als we niet
hadden gewonnen. Maar het is
lastig een platenmaatschappij
daarvan te overtuigen. Daarom
hebben we voor de gelegenheid
met z'n drieën een platenlabel
gevormd. De single lag al voor
de uitzending gereed.
Teken aan de wand
Dat ze ook het Eurovisie Song
festival zouden winnen, hadden
de heren niet ingecalculeerd.
Daar kun je alleen maar op ho
pen. Charlie McGettigan: „De
jury's in de diverse landen be
staan uit gewone mensen. Dat
die in zo groten getale hun stem
gaven aan dit liedje is, denkén
wij, een teken aan de wand.
Veel componisten en tekst
schrijvers denken dat je voor
het Eurovisie Songfestival vol
gens een bepaalde formule
moet schrijven. Dat een ge
woon, mooi liedje niet meer in
de prijzen zal vallen. In zekere
zin is dat verwording. Ik hoop
dat wij nu het tegendeel hebben
bewezen."
„Sterker nog", zegt Graham,
„we hopen dat we hebben bij
gedragen aan een koerswijzi
ging, dat er voortaan meer lied
jes voor het Songfestival worden
gemaakt die niet volgens een
vermeend stramien zijn ge
schreven. Wij hebben het zo
simpel mogelijk gehouden:
twee zangers, een piano en een
gitaar. Geen groot orkest, geen
flitsende lampen, geen show
ballet en geen achtergrond
koortje. Wij hebben willen aan
geven dat het Songfestival veel
te veel op visuele effecten is ge
richt. Daarnaast hebben we jon
ge musici laten weten dat ze
zich niet blind moeten staren
op geldverslindende produkties.
Muziek in de meest simpele uit
voering kan ook het hart van
mensen raken."
Niet goed genoeg
Saillant detail: Brendan Graham
stuurde Rock 'n roll kids vorig
jaar al in naar de Ierse voorron
den. Zijn song haalde toen niet
eens de landelijke finale. De ju
ry vond het niet goed genoeg.
Voor de volledigheid: in die jury
zat ook Charlie McGettigan.
Nu zegt McGettigan: „Ik heb
destijds de diverse aspecten die
de tekst heeft niet doorgrond. Ik
dacht dat het gewoon een
nostalgisch liedje over twee oud
geworden rockers was. Maar
Paul heeft me later op de tristes-
se gewezen die er ook in zit, na
melijk het onvermogen van
twee mensen om heden ten da
ge nog met elkaar te communi
ceren, hoewel ze elkaar in die
tijd hebben ontmoet en samen
verder zijn gegaan."
Paul Herrington, tot dan aan
dachtig toehoorder, acht de tijd
gekomen om z'n stem te laten
horen. Hij zegt ooit iemand te
hebben ontmoet die gloedvol
beweerde dat muziek niets an
ders is dan behang. „Zoiets doet
je pijn als je je hele ziel en zalig
heid legt in het maken van mu
ziek. Ik zag hem toevallig, nadat
we hadden gewonnen. Ik zei te
gen hem: dat behang heeft
nogal succes gehad. Weer geen
reactie natuurlijk. Waar geen
gevoel is, verliest de muzikant
z'n recht, maar ik blijf het wel
ellendig vinden."
Brendan Graham: „Het idee
dat muziek behang is, heerst bij
veel mensen. Het komt ook
doordat muziek onderhand
overal is, het is doodgewoon.
Mensen zijn het door diverse
oorzaken onderhand gaan be
schouwen als zoiets als buiten
lucht. Daarom vinden ze het
ook onzin om er voor te moeten
betalen."
Hij is een van de oprichters
en tevens de eerste voorzitter
van de Ierse BUMA/STEMRA,
de organisatie die opkomt voor
de rechten van tekstschrijvers
en componisten. „In elk land,
dus ook in Nederland, komen
die mensen er in de regel be
kaaid van af. Ze hebben nauwe
lijks een lobby in de politiek,
zoals boeren en industriëlen die
wel hebben. Het zijn individua
listen. ze zijn nauwelijks geor
ganiseerd. Niettemin maakt ie
dereen gebruik van hun pro-
dukten. In de week nadat we
hadden gewonnen, riepen alle
pub-eigenaren: It's a great day
for the country. Maar betalen
voor de muziek die ze in hun ei
gen etablissement ten gehore
brengen: ho maar. Omdat we
hadden gewonnen, hadden we
af en toe de mogelijkheid om
daarop bijvoorbeeld tijdens re
cepties publiekelijk te wijzen."
De triomf van drie oude rockers op het Eurovisie Songfestival. Links componist/tekstdichter Brendan Graham. Naast hem Paul Herrington en Ch
lie McGettigan (rechts). foto
En zo heeft het winnen van
het Eurovisie Songfestival 1994
allerlei interessante ne
venaspecten. Blijft het opmer
kelijke feit dat Ierland nu wel
erg vaak heeft gewonnen. Je zou
haast zeggen dat het iets heeft
te maken met de vaak geroem
de muziektraditie van Ierland.
Charlie: „Natuurlijk is die er.
Die gaat terug tot de oude Kelti
sche barden. Natuurlijk bestaan
in Ierland heel veel verschillen
de soorten muziek, maar er is
altijd als je goed luistert de zelf
de grondtoon te ontdekken, iets
mystieks. Nog steeds is muziek
in Ierland een levende traditie.
Kijk maar op straat, in de
pubs."
De kroegen waren lange tijd
de podia van zowel Paul als
Charlie. Nu niet meer, als de
voortekenen niet bedriegen.
Charlie: „Hadden we elkaar op
jongere leeftijd hebben ont
moet, we zouden nog niet de
bereidheid tot samenwerken
hebben gehad. Wie weet had
den we dan ieder zo veel ego
gehad dat we elkaar in de weg
hadden gezeten. Maar ach, de
Rock 'n roll kids zijn ouder ge
worden. En in geval van 1
ningsverschillen hebben
daar een pracht van een va(
figuur in Brendan."
Brendan: „Ga door Cha
vader waardeert wat je zegt...
HILVERSUM MONIQUE BRANDT
De Iraanse journalist/program
mamaker Reza Allamehzadeh is
politiek vluchteling. Ruim elf
jaar geleden vluchtte hij naar
Nederland om aan vervolging te
ontkomen. Sindsdien heeft hij
artikelen geschreven en enkele
films gemaakt over het Iraanse
bewind. Met Lies Janssen
maakte Reza Allamehzadeh ook
de documentaire Holy Crime,
Iraans staatsterrorisme in Euro
padie de RVU vanavond op
Nederland 3 (21.10 - 21.54 uur)
uitzendt.
De film vormt een schokken
de opsomming van terroristi
sche aanslagen op Iraanse dissi
denten die in Europa verblijven.
Niet zo vreemd dus dat de
Iraanse ambassade in Den Haag
de RVU onlangs heeft verzocht
de film niet uit te zenden. De
documentaire zou geen goed
beeld geven van het land. „We
willen best een gesprek aangaan
over de firn, maar dan wel pas
na uitzending", aldus Gerard
Kempers, staflid van de televi-
siedienst van de educatieve om
roep.
Het Iraanse beleid om politie
ke tegenstanders ook in het bui
tenland uit de weg te ruimen, is
al meerdere malen door inter
nationale organisaties aan de
kaak gesteld. Tijdens een in juni
1993 gehouden conferentie over
mensenrechten publiceerden
de Verenigde Naties een lijst
van 71 moordaanslagen, sinds
1980 beraamd op Iraanse
staatsburgers in het buitenland.
Niet minder dan 56 keer lukte
zo'n anslag. In november 1993
publiceerde Amnesty Interna
tional een rapport waaruit ook
blijkt dat het Iraanse bewind
zich schuldig maakt aan execu
ties in het buitenland.
Voorbeelden zijn er legio, al
dus de documentairemakers.
Bijvoorbeeld de aanslag op het
Griekse restaurant Mykonos in
Berlijn in 1991, waarbij enkele
Iraans/Koerdische leiders wer
den doodgeschoten. Of de
moord op de laatste premier
onder de Sjah, Shapour Bakhti-
ar, in zijn streng bewaakte huis
in Parijs in augustus 1991. Ook
vele aanhangers van de Sjah
zijn inmiddels in het buitenland
vermoord.
Dodenlijst
Volgens betrokkenen, onder wie
de Iraanse ex-president Bani-
Sadr, worden de dissidenten in
opdracht van het regime in Te
heran aan de hand van de do
denlijst systematisch vermoord
door een speciaal moordcom
mando met afdelingen in Bonn,
Frankfurt en Wenen. De lijst,
gevonden in het huis van een
Iraans terrorist, vermeldt de na
men van politici, juristen, jour
nalisten en mensen met een
culturele achtergrond. Velen
daarvan zijn inmiddels daad
werkelijk vermoord.
Een schrijver, wiens naam
ook op de lijst staat, werd door
de Duitse politie gewaar
schuwd. Hij wilde echter niet
onderduiken omdat hij dat zin
loos vindt: „Het staatsterroris
me is een internationaal sys
teem geworden. Ze kunnen ie
dereen in elk land vermoor
den."
Toen de Duitse televisie de
lijst aan de openbaarheid prijs
gaf, ontdekte Rezi Allahmeza-
deh tot zijn ontsteltenis ook zijn
eigen naam. „Ik was al eerder
door in Duitsland woonachtige
vrienden gewaarschuwd, maar
ik geloofde het aanvankelijk niet
zo erg. Natuurlijk ben ik bang,
maar het zegt me ook weer niet
zoveel. Ik ben niet belangrijk
genoeg. Bani-Sadr loopt bij
voorbeeld veel meer gevaar. Ik
blijf daarom ook doorgaan met
het maken van films. Als ik thuis
blijf zitten en niets doe, ben ik
ook verantwoordelijk. Ik moét
iets doen. Er verblijven duizen
den Iranezen in het buitenland
die vechten tegen het huidige
bewind. Ik ben daar één van."
Economische belangen
Al stapelen de bewijzen zich op,
tot nu toe zijn er slechts weinig
daders van deze terroristische
aanslagen opgepakt. Meestal
konden de moordenaars ontko
men. Anderen - zoals één van
de daders van een eerdere aan
slag op Bakhtiar - werden uitge
wezen naar Teheran. Betrokke
nen die in de film aan het
woord komen wijten dit aan het
lakse Westerse beleid, dat de
Jef Rademakers is Hilversum spuugzat
Een van de vele slachtoffers van
het Iraanse staatsterrorisme:
Shapour Bakhtier, de laatste pre
mier onder het bewind van de
sjah. foto gpd
economische belangen laat pre
valeren. „Deze landen hebben
er baat bij, anders zouden ze
wel optreden", zegt Bani-Sadr.
Europarlementariër Jan-Willem
Bertens pleit wel voor het ver
breken van de diplomatieke
banden met Iran. „Iran voert
immers een koloniaal bewind
tot over de grenzen, op ons
grensgebied waar de dissiden
ten zich veilig achten."
De programmamakers hopen
met de film aandacht te krijgen
voor de wankele positie van
Iraanse vluchtelingen in Euro
pa. Lies Janssen: „We vinden
het belangrijk dat dit naar bui
ten komt. Je ziet het nieuws
over zulke aanslagen en moor
den meestal in piepkleine be
richtjes in de krant terug. Wij
willen het systeem erachter
aantonen. Deze film is één van
de weinige middelen die ons
resten om er iets tegen te
doen."
HILVERSUM GUUS MATER/ANP
Verhuisdozen bij Dutch Dream
BV, produktiebedrijf van televi
sieprogramma's. Ergens rinkelt
nog een telefoon. Er wordt niet
opgenomen: directeur Jef Rade
makers stopt er mee. De laatste
afleveringen van Klasgenoten
worden binnenkort bij de op
drachtgever afgeleverd. Rade
makers heeft de wijk genomen
naar België; zijn werknemers
vonden elders emplooi.
De W-criticus, die program
mamaker werd. Rademakers is
trots op de film met Gerard
Walschap, op het Maria-vierluik
met Gerard Reve maar ook op
de eerste twee seizoenen Pin
Up Club.
Rademakers: „Ik heb altijd
kunst willen maken. Ik vond te
levisie maken gelijkwaardig aan
het schrijvén van een boek, het
regisseren van een speelfilm of
het componeren van muziek.
Als kind van de twintigste eeuw
dacht ik dat we er een artistiek
medium bij hadden. Dat is voor
mijn gevoel helemaal weg."
Naar zijn gevoel heeft televi
sie zijn magische kracht verlo
ren. „Vroeger was televisie
Hollywood in de huiskamer. Te
genwoordig is het een surrogaat
buurvrouw. Dat is mijn diepe
overtuiging. .Het programma
van de jaren negentig is niet All
You Need Is Love, maar de Vijf-
uurshow. Dat is kenmerkend.
De functie van surrogaat-buur
vrouw is niet een onnuttige
functie, maar het is niet mijn
Geen hoge dunk
Van televisiemakers heeft Rade
makers nooit een hoge dunk ge
had. Daar is in 25 jaar weinig in
verandering in gekomen. „Elke
boerelul werkt nu bij de televi
sie. Terwijl ik destijds in mijn
naïeveteit dacht dat je bijna
hoogleraar in Heidelberg moest
zijn om bij de televisie te mogen
werken."
De hoofdredacteur van de
Gooi- en Eemlander vroeg hem
onlangs of hij een dagelijkse te
levisiekritiek wilde schrijven.
Een kwartiertje heeft hij getwij
feld, omdat de cirkel dan rond
zou zijn. Maar op advies van
zijn echtgenote heeft hij beslo
ten zich niet langer te kwellen.
Hij is binnen, voor het geld
hoeft hij het niet te doen.
Het afscheid van 'Hilversum'
is voor Rademakers een enorme
opluchting. Hij hoeft niet meer
te onderhandelen met omroep
bazen, die hij steevast als hon
dekoppen betitelt. Hij heeft zich
er nooit thuis gevoeld. Eerst was
hij de student Nederlands uit
Roosendaal met een minder
waardigheidsgevoel, later ont
wikkelde hij een duidelijke af
keer van het omroepmilieu.
Hij zegt geen slag om de arm
te houden. „Als ik per se iets
zou willen, dan kan ik het toch
wel maken. Daar heb geen be
drijf voor nodig." Drie jaar gele
den is hij naar Brasschaat ver
huisd. „In culturele zin van het
Jef Rademakers: „Elke boerelul werkt nu bij de televisie."
woord zijn wij erge flamingan
ten. Daar voelen we ons thuis.
De belasting heeft de verhuizing
naar België bespoedigd."
De televisie is veranderd. Zo
ook Rademakers. „Ik ben een
aantal belangrijke illusies over
het bestaan verloren. Dat is
minstens zo belangrijk als het
feit dat ik een aantal illusies
over de televisie heb verloren."
Magie
Hij vergelijkt het met wat zich
óóit met de radio heeft afge
speeld. Dat was een wonder. De
verwachtingen waren hoog ge
spannen. Het medium had ma
gie. Radio heeft die spanning
verloren, de televisie volgens
hem inmiddels ook.
Rademakers maakte zijn pro
gramma's de laatste tien jaar
veelal met Koos Postema. Daar
voor werkte hij veel samen met
Aad van. den Heuvel. Hij ado
reert Postema en zegt met hem
de volkse kijk op het leven te
delen. „Toch moet je die gene
ratie niet al te zeer idealiseren.
Als je opnames van Koos of Aad
van twintig, dertig jaar geleé
ziet. heb je toch wat meer ei
passie met de jonge present*
ren van nu." f
De broek van Corry Brokkk
de titel van een boekje wat
de kritieken van RademakeiL
de Haagse Post zijn gebundT
Waarom het intrigerende bd
je telkens opduikt kan Rader
kers niet verklaren. „Het r
misschien twintig stukjes L
weest. Daarna heb ik mei
werkt aan duizend progri
ma's. Ik was oprecht ver#
waardigd over mensen L
slechte televisie maakten. li,
kwam Gerrit Komrij. Hem L
het niet slecht genoeg zijn. jj
beroerder het was, hoe meer
tekeer kon gaan."
Rademakers is geen optinL
„Mensen verliezen idealenL
perspectief. Televisie is of wip
een surrogaat voor heel
buurvrouw, echtgenoot, E
sprekspartner, geestelijke bt
leiders, supermarkt. De lef
wordt quasi opgevuld door ijs
visie. Dat is niet te keren (P
een televisiemaker.r
Heeft u al een beetje de zomerkriebels, nu we zo af en toe met enige ontblote lichaams
delen de terrassen op kunnen en allerlei kleurigs en geurigs fanatiek aan het bloeien is
geslagen? En wilt u nóg meer kriebels, nóg meer zwoele zomer voorpret? Dan is het
wellicht een goed idee om naar de platenzaak te rennen en uzelf te tracteren op Pure,
de nieuwe CD van The Gipsy Boys. Zigeunerjongens? Hangen die niet met betraand ge
zicht aan de wanden van zekere smaakvolle interieurs? Jawel, dat ook, maar ze maken
ook muziek. Deze Gipsy Boys in elk geval. Woestwilde gitaarmuziek, met een snufje
Zuidamerikaans, een behoorlijk vleugje Django Reinhardt, een dosisje flamenco en een
tikkeltje of wat 'hotclub jazz de France'.
The Gipsy Boys, voorheen bekend als The Gipsy Kicis -maar voor die benaming zijn ze
inmiddels letterlijk en figuurlijk te .groot geworden- stammen uit zeer muzikale zigeu
nerfamilies. Solist Kaatchie is de zoon van Hansch'he Rosenberg, leider van het zigeu
nerorkest Romanesh. Ritme-gitarist Falko Reinhardt is familie van de legendarische
Franse zigeunergitarist Django Reinhardt. En bassist Sani van Mullem is familie van
het roemruchte Rosenberg Trio, de populairste jazzgroep van Nederland. Geen wonder
dus dat de virtuoze neefjes al een indrukwekkende reeks muzikale wapenfeiten op hun
naam hebben staan en dat ze na elk optreden met staande ovaties worden onthaald.
En nu is er dan ook een fraaie nieuwé CD, die dezer dagen in het Amsterdamse jazz-ca-
fé Parker's met veel muzikaal zigeunergeweld werd gelanceerd. Panda was erbij.
Boys-fanclub. Hij mikt daarbij zijn namelijk faliekant tegen
vooral op de dames. „Want het vliegtuigen, die, zoals bekend,
zijn knappe jongens, natuur- wel eens kunnen neerstorten.
lijk."
Hetgeen volmon
dig moet worden
toegegeven. Willy ge
raakt opgewonden
als hij in het publiek
de jeugdig meeswin-
gende Firn Jacobs
ontdekt. Zou het niet
lollig zijn als oom
Pim een nummertje
meepingelde met de
zigeunerneefjes?
Maar Pim wil niet.
Willy: „Pim speelt al
tijd op zeker. Hij doet
niet mee als hij niet
van tevoren precies
weet wat er gespeeld
gaat worden. Jam
mer."
Het
Wereldje
Ruim voor aanvang
van de feestelijkhe
den zindert het in
Parker's al van het bruisend zi
geunerbloed. Echt' en nep, wat
een nogal komische combinatie
oplevert. Enige Amsterdamse
zigeunermuziek-minnende da
mes hebben zich voor de gele
genheid gehuld in zwierige rok
ken en floddersjaals en zich
daarbij rijkelijk behangen met
gouden oorbellen, formaat
rioolbuis. Desondanks vallen ze
volkomen in het niet bij de
massaal vanuit hun woonwa-
PANDA DE
L'ISLE
gens toegestroomde familiele
den van The Gipsy Boys, die de
namaak-concurrentie op ver
bluffende wijze wegblinken en
schitteren. De nep-zigeunerin
nen hebben trouwens een
denkfoutje gemaakt bij hun kle
dingkeuze, want in Parker's
blijkt overduidelijk dat wijd en
flodderig geheel uit is in de zi
geunermode. Strak is de bood
schap. Ultra-strak, beter gezegd.
De dames familieleden van de
muzikanten zijn allen knelvast
omhuld door bontgekleurd
stretch tricot, vol boeiende
splitten en gedurfde uitsnijdin
gen op cruciale plaatsen. De bij
passende kapsels zijn gitzwart
dan- wel witblond, de super
hooggehakte schoenen zilver
dan wel goud. Zelden zag het
interieur van een jazzcafé er zo
spectaculair uit.
Terwijl The Gipsy Boys op het
podium opzwepend op hun gi
taren staan te rammelen en het
publiek zich tegoed doet aan zi
geunergehaktballetjes in zigeu-
nersaus, is hun donkerbebrilde
manager Willy bezig met enige
ledenwerving voor de Gipsy
Reputatie
The Gipsy Boys ma
ken ondertussen hun
reputatie van 'fabu
leus en virtuoos' meer dan
waar. De bbmvolle zaal gaat uit
zijn dak, om maar eens een mo
derne uitdrukking te gebruiken.
En bij elk nummer wordt er en
thousiast geklapt, gejoeld en ge
stampt. De jongens zijn al aar
dig internationaal aan het door
breken, vertelt Willy. Ze traden Amerika. Tot die tijd moet Ame
En moeders wil is
wet, dus die tour
nees gingen mooi
niet door. De pla
tenmaatschappij
was wel een beetje
boos, maar accep
teerde het feit dat
zigeuners zich
weliswaar graag en
veel verplaatsen,
maar liever niet
door de lucht. Hoe
moet dat dan ver
der met de interna
tionale carrière van
de boys?
Michel Damen,
hun producent:
„Tja, wat niet kan,
kan niet. Dat die
jongens en hun fa
milie gelukkig zijn,
is belangrijker dan
zakelijk succes. Zo
werkt dat bij hen,
dat is hun cultuur. En je moet
natuurlijk nooit je afkomst ver
loochenen. We nemen er dus
rustig de tijd voor. Als de jon
gens er over een tijdje wèl aan
toe zijn, en als de moeders hun
toestemming geven om te vlie
gen, kunnen we altijd nog naar
op in Frankrijk, Duitsland en
België. Aanbiedingen van ver
der weg, onder andere uit Mon
treal en Los Angeles, moesten
helaas worden afgeslagen. De
moeders van The Gipsy Boys
rika maar naar ons toekomen."
Toetje
Inmiddels is onder luid applaus
Het Rosenberg Trio gearriveerd
en is het tijd voor de officiële
uitreiking van de CD. Stochelo
Rosenberg, oom van de moeder
van bassist Sani en de schoon
zoon van.., nou ja, één grote fa
milie, spreekt de hoop uit dat
de muziek van hun jonge con
currenten een nieuwe populaire
trend zal worden. En heel, heel
hartelijk gefeliciteerd met deze
geweldige CD.
Als toetje worden we getrac-
teerd op een overdonderend
Fiesta Gitarra van Het Rosen
berg Trio en The Gipsy Boys ge
zamenlijk, nog versterkt door
'little Jimmy Rosenberg', een al
evenzeer getalenteerd jonger
broertje dat het binnenkort vast
en zeker óók helemaal gaat ma
ken. De zaal swingt en stampt,
de strak getricotteerde Gipsy
Mothers swingen zowat van
hun stoelen af en Motta Rein
hardt, de moeder van Falko (die
de CD van haar zoon dag en
nacht draait) pinkt ontroerd een
traantje weg. Zigeunerminnend
Amsterdam swingt bijkans de
zaal uit bij zoveel gitaargeweld.
Men zou met plezier zo nog wel
de hele nacht willen doorgaan,
maar er bestaat nu eenmaal zo
iets als verplichte sluitingstijden
waardoor dit helaas niet tot de
mogelijkheden behoort. Nog
één laatste nummer en dan een
oprecht zigeunerafscheid: „In
de hoop dat u allemaal die CD
zult aanschaffen, slaap wel en
sweet, sweet gipsy dreams.
Pure van The Gipsy Boys. Voor
een lange, hete zomer.
'Little* Jimmy Rosenberg droomt ervan in de voetsporen te treden vlti
zijn beroemde familieleden. foto frankfaf rl
