'Ik dacht eerst aan een geintje'
w».
O
Met handen als kolenschoppen
- (6)
Het zijn net kleine kinderen
Buurt redt speeltuintje
De kubus
bestaat
nog steeds
IENSDAG 18 MEI 1994
IS»
'.ciï u dat nu prettig vindt of
iet, de kleur oranje is
teer terug van wegge-
'an reest. Oranje is de mode-
leur van deze zomer. Er
ijn T-shirts, buttons,
vahawls, antenneballtjes,
tanlaggen, broeken, pruiken,
ld peldjes en stickers in die
idejeur. En nog veel meer
ezenuisterijen. De markt
mdyordt thans werkelijk
Dto verstroomd met aller-
vfande attributen. Het WK-
achoetbal staat immers voor
Ie deur en daar ziet de
-ommereie wel brood in,
ooral als Nederland van
^ile partij is. Kortom, er
Jlpoelt een oranje golf over
Nederland. De gekte is
veer losgebroken.
id
jejje staan er die middag wat
otejnwennig bij, de broertjes
uj(|rank en Ronald de Boer.
jctiffet dat de tweeling van
jaspndskampioen Ajax geïrn-
n ^oneerd zou zijn door de
oStfntourage van het Grand
njSotel Huis ter Duin. Inte-
e (jendeel, want als het 'toer-
1 ujiooi-tijd' is, mogen deze
wee Oranjeklanten dit
sJoordwijkse bolwerk van
le rich and famous genoeg-
taam tot hun dagelijkse on-
ierkomen rekenen. Ze ken
den de weg, ze zullen heus
t liet verdwalen in dit majes-
aieuze doolhof in de dui
ten. Straks zitten ze er met
ie rest van de nationale se
lectie weer een week of wat,
ilai?'s voorbereiding op het
yj.JVK écht een aanvang
3 fleemt.
^Schijnwerper
^ZMaar nu moeten ze niet als
voetballer, maar in een ge-
Jaeel andere gedaante in de
j ^schijn werper staan. En dat
atagaat ze beduidend minder
mgoed af, verlegen als ze toch
2(jvel een beetje zijn. Ze staan
>V(jhier in de zonovergoten
an)Christina-zaal namelijk
aangetreden als show-man,
als model, zeg maar. En
ging het nou nog maar om
""een nieuwe kledinglijn van
een groot sportmerk als
Adidas of Nike of desnoods
om het aanprijzen van hét
huismerk auto van Ajax. In
dat geval zou het duo best
nog wel uit de voeten kun
nen, min of meer gewend
■als ze zijn aan het op gezet-
Bte tijden moeten optreden
Pvoc
rten
tiaar niets van dit alles. Het
aat om hier heel wat an-
ers. Want de buiten het
eld vooral bij jonge meis
jes populaire twins hebben
zich laten verleiden tot het
verrichten van wat promo-
ut,werk voor het Noordwijkse
reclamebureau PIAZ. Dat,
geheel aansluitend op de
WK-gekte die intussen is
losgebarsten, als zoveelste
onderneming hoopt het gat
in de markt te hebben ge
vonden.
Hoofddeksel
ut-In dit geval is dat dan de
zogenaamde leeuwen-cap.
Een soort hoofddeksel van
d stevig oranje-papier waar
van men hoopt dat het, ge
lijk de Viking-helm van de
Noren, straks als een soort
nationaal symbool gedra
gen wordt op de tribunes in
Orlanda en Washington. Of
in de cafés, of op straat of
voor de buis. Desnoods in
bed, dit dan door de echte
Oranje-gekken. Maakt voor
PIAZ allemaal niet uit. Als
het ding maar verkocht
wordt. Voor het prijsje van
4,95 bij de benzinesta-
M tions, de sigarenwinkel of
de supermarkt. Vanaf giste-
C ren verkrijgbaar.
Enfin, de broertjes De Boer
zaten er een beetje mee.
Het is dat er ongetwijfeld
een aardige vergoeding te-
genover zal staan, anders
hadden ze dat ding never
opgezet. En dan nog zag je
de tweeling daar op de pre-
sentatie in het statige Huis
p. ter Duin soms wat schichtig
om zich heen kijken. Zo
van: 'Je zal met zo'n ding
hotelgasten tegen het lijf lo-
national. Sta je er dan mooi
'op.'
t
ft l£% <s«
Fred van Egmond redt het leven van zijn beste vriend
Zijn schoolexamens kan hij
voorlopig wel vergeten en spor
ten moet hij de komende weken
ook maar laten. Maar het kan
de 18-jarige Timo Jongbloed ei
genlijk helemaal niets schelen.
Hij leeft nog en hij is, op een
lichte hersenschudding na, pri
ma in orde. Het is nog maar een
kleine week geleden dat hij le
venloos op de bodem van het
Voorschotense zwembad Het
Wedde lag. Dank zij reanimatie
door zijn beste vriend Fred van
Egmond heeft hij een ongeluk
kige val van de duikplank over
leefd.
„Ik kan me van die sprong van
de duikplank eigenlijk niks
meer herinneren", zegt Timo,
nu weer lekker thuis op de bank
na een verblijf van drie dagen in
het ziekenhuis. „Ik heb tijdens
de sprong waarschijnlijk al een
black-out gekregen. Ik ben
scheef gevallen en met mijn ge
zicht op mijn knieën geklapt.
Daardoor is één tand uit mijn
mond geslagen en zijn twee
voortanden helemaal naar ach
teren geduwd en ben ik bewus
teloos geraakt. Daarna ben ik
eigenlijk meteen naar de bodem
gezakt."
De 17-jarige Fred heeft zijn
vriend niet in het water zien
vallen. „Ik zag hem pas op de
bodem liggen toen een jongetje
dat tegen me zei", zegt hij. „Ik
dacht eerst dat hij stiekem lag te
plassen, want het water recht
boven hem werd een beetje
geel. Later kreeg ik pas door dat
dat bloed was. Ik ben toen het
water ingedoken, maar ik dacht
eigenlijk nog steeds dat hij een
geintje uithaalde. Ik heb hem
naar boven geduwd, zo van, doe
maar weer normaal."
Opgelucht
Op de kant begreep Fred pas
dat het flink mis was met zijn
vriend. „Toen zag ik dat hij he
lemaal blauw was en dat de tan
den uit zijn mond lagen. Hij
had geen polsslag, geen hartslag
en hij ademde niet meer. Ik heb
hem meteen mond-op-mond
beademing gegeven. Timo's
moeder heeft hem hartmassage
gegeven totdat de badmeester
dat van haar over nam." Fred
was verschrikkelijk opgelucht
toen zijn vriend weer begon te
ademen. „Hij kuchte een beetje
en toen kwam hij gelukkig weer
bij. Ik was wel blij, zeg. Je had
dat blauwe gezicht van hem
moeten zien."
Timo werd direct overgebracht
naar het AZL. Hij heeft daar een
tijdje op de intensive-care gele
gen. maar afgelopen zaterdag
mocht hij weer naar huis. Hij is
Fred ontzettend dankbaar. „We
gingen die woensdag naar het
zwembad voor het verjaardags
partijtje van mijn broertje. Fred,
ik en mijn zus moesten een
beetje op die kleintjes passen,
maar nu was juist ik het die in
de problemen kwam. Gelukkig
was Fred er om mij te helpen.
Als hij er niet was geweest dan
was het allemaal niet zo goed
afgelopen."
EHBO
Fred bijft er een beetje nuchter
over. „Ik heb het gewoon auto
matisch gedaan en er niet bij
nagedacht. Het is toch logisch
dat je het doet als je weet hoe
het moet." Hij vind het dan ook
goed dat er EHBO-lessen wor
den gegeven op de basisscho
len. „Ik heb leren reanimeren
toen ik twaalf was. Ik had alleen
maar op een pop geoefend en
nooit gedacht dat ik het nog
eens in het echt zou doen, en
dan nog wel bij m'n eigen
vriend. Ik ben blij dat het zo
Wel wil Fred nog even kwijt dat
hij eigenlijk een beetje boos is
op de politie. „In alle kranten
stond dat de politie Timo gerea
nimeerd heeft", zegt hij. „Maar
dat is dus niet waar. De politie
heeft alleen maar de mensen
weg gehouden en het ambulan
cepersoneel de weg gewezen.
Maar wat ik vooral erg vond is
dat ze me probeerde weg te stu
ren nadat de mensen van de
ambulance het van me over
hadden genomen. Ga maar
weer zwemmen, riepen ze. Nou
mooi niet, Timo is mijn vriend
en ik ben mooi bij hem geble
ven."
valerie leenheer
Onderwijzers willen de beste van de klas worden
Onderwijzers kruipen in de
schoolbanken, maken een
proefwerk en worden vervol
gens met een onvoldoende
weggestuurd. Het was even of
de wereld op z'n kop stond in
Rosmalen. Daar werden giste
ren de opnamen gemaakt voor
het kinderprogramma Alles Kits.
T weeëndertig lerarenonder
wie één uit Leiden en één uit
Noordwijk, streden gisteren om
de titel: 'Onderwijzer van het
jaar' en de prijs die daar aan
vast zit: Het Gouden Krijtje.
„Dat Gouden Krijtje, verdienen
jullie niet zomaar", hield pre
sentator Bas Westerveel de on
derwijzers voor, bij het begin
van het spel. En dat bleek wel.
Voor het oog van de camera's
en 800 luidruchtige schoolkin
deren moesten de onderwijzers
zich letterlijk door allerlei boch
ten wringen. Onder andere
moesten ze karaoke-zingen, ge
blinddoekt een boot besturen
en een zaptest afleggen.
De eerste opdracht was er een
voor de bollebozen: een proef
werk met vragen op het gebied
van aardrijkskunde, kinderboe
ken en taal. Meester Gert-Jan
Fase van basisschool 't Klank
bord uit Leiden vond de vragen
'best pittig': „Het was alsof je
examen deed. Iedereen was van
te voren zenuwachtig. Je kreeg
een vel papier met een heleboel
lastige vragen. Eén van de vra
gen was: in welke Nederlandse
provincies liggen de-plaatsen
Amerika en Sint-Marten. Ameri
ka, dat wist ik wel, dat ligt in
Limburg. Maar Sint-Marten heb
ik moeten gokken."
Meester Fase gokte goed, maar
viel bij de eerste ronde toch af.
Net als zijn collega, meester
Joop de Jager van De Vierboet
uit Noordwijk. Beiden kregen
na de eerste ronde al een rap
port uitgereikt. 'Onvoldoende',
luidde het strenge oordeel van
de spelleiding. „Zo hoort dat nu
eenmaal bij een afvalrace", zei
meester De Jager gelaten.
„Maar ik vind het toch jammer
dat ik zo snel uitgeschakeld ben.
Niet voor mezelf, maar vooral
voor de leerlingen. Want zij le
ven heel erg met ons mee."
Volgens presentator Bas Wes
terveel moet de onderwijzer die
wil winnen, zich goed kunnen
inleven in de kinderwereld.
„Maar hij of zij moet ook spor
tief zijn. Én natuurlijk speelt er
in sommige spelletje de geluks
factor mee, laten we daarin eer
lijk zijn. Reken maar dat de on
derwijzers fanatiek zijn. Tijdens
de proefwerken zag ik ze bij el
kaar spieken. Het zijn eigenlijk
net kleine kinderen.
Voor degenen die wil weten wie
de onderwijzer van het jaar is
geworden moet aanstaande za
terdagochtend kijken naar Alles
.Kits. Nederland 1, van 7.45 tot
11.00 uur.
clazinus de rotte
leiden» Met lede ogen zag de Leidse wijk Koppel-
stein het speelterreintje aan de Onafhankelijk-
heidsweg verloederen. De grote wipkip verdween
omdat-ie in elkaar dreigde te zakken, een schom
mel viel uit en het bielzen picknicktafeltje werd één
grote spleet. En ga zo nog maar even door.
Dit weekeinde kwam de grote ommekeer in het
wijkje bij de 3 Octoberhal. De schilderende buurt
bewoner E. Veiwey 'pakte' spontaan de vale zit
bank mee. Het blauw/geel viel in de smaak en de
jeugd pakte spontaan kwasten en verf. De glijbaan
werd groen, paaltjes kregen alle kleuren van de re
genboog en op de schommels kon je weer schom
melen.'
Eigenlijk had de gemeente dit moeten doen, vinden
buurtbewoners. Maar ja, als die niet reageert, moet
je zelf de handen maar uit de mouwen steken. An
ders is er weer een zomer verloren en zakken ook
de overgebleven toestellen in elkaar, redeneert me
de-initiatiefnemer W. van Vliet.
foto henk bouwman
Over meelopers en
standwerkers. Van
zwemmers en stille
kramers. Al eeuwen lang
is de markt niet meer weg
te denken uit het
straatbeeld. En naar
verwachting zal dat zo
blijven ook. Sterker nog,
in diversiteit neemt het
marktwezen alleen maar
toe. Op het Gesprek van
de Dag elke woensdag een
portret van de ambulante
handel in Leiden en
omgeving. Wat doen de
kooplui, waar komen ze
vandaan en waar gaat het
met de handel naar toe.
Ook de neveneffecten
komen aan bod. In
aflevering 8 de
schijnwerper op Tom
Verschoor. Zonder wiens
inzet er niet eens een
markt in Leiden,
Leiderdorp of Rijnsburg
gehouden kan worden.
Want Verschoor gaat
namelijk over de kramen.
Verschoor en niemand
anders.
De man met de grootste han
den van Leiden wordt hij ook
wel genoemd. Maar geconfron
teerd met dit gegeven, kijkt hij
lichtelijk verbaasd op. En blikt
vervolgens wat schaapachtig la
chend naar beneden, naar die
bewuste kolenschoppen. „Oh, is
dat zo. Joh, dat weet ik niet. Of
ze altijd zo groot zijn geweest of
Tom Verschoor: de kromenkoopman van Leiden
dat dat door mijn werk zo is ge
komen? Ik heb geen idee. Bij
mijn weten hebben ze er altijd
zo aangezeten". En met een
bulderende lach grijpt Tom Ver
schoor vier ijzeren staanders te
gelijk van de wagen.
Die lach op dat bruin gegroefde
gelaat is zijn handelsmerk. Dit
dan naast zijn ontembare werk
lust. Want denk maar niet dat
de 42-jarige ondernemer er
voor zijn verhaal eens effe rustig
voor gaat zitten. Verschoor wil
best wel Wat kwijt over zijn vak
op en rond de markt. Maar dat
moet dan wel gebeuren tijdens
het 'doorstampen', zoals in dit
geval op de late maandagmid,-
dag bij het Vijf Meiplein in Lei
den. Want gewerkt moet er wor
den. En hard ook.
Tom Verschoor plaatst de kra
men voor dejmarkten in Leiden,
Leiderdorp en Rijnsburg. Zes
stuks in de week, zes dagen per
week. Hij doet dat al een kleine
dertig jaar. Eerst samen met zijn
vader, toen in opdracht van de
kooplui, vervolgens voor zich
zelf en nu samen met zijn 15-ja-
rige zoon Thomas, zeg voor het
gemak ook maar Tom. De cirkel
is in zoverre rond dat hij het
straks hopelijk wat rustiger aan
kan nu doen als junior eenmaal
zijn rijbewijs heeft gehaald.
Natuurlijk, hij zal er dan wel bij
blijven, maar tevens de dag prij
zen dat-ie eens een keertje kan
verzaken. Misschien zelfs voor
een paar dagen tegelijk, zoals
tot nu toe in zijn werkzame le
ven nog nimmer is voorgeko
men. Vakantie? „Welnee, joh.
Nog nooit geweest. Hoe moet
dat dan, met zo'n continu-be-
drijf? Vertel jij me dat eens." En
wat dan bij ziekte? „Ja, natuur
lijk ben ik wel eens niet fit. Maar
wél doorwerken in de tussen
tijd. Dat kan toch niet anders.
Of wou jij soms komen helpen?
En prompt weer die karakte
ristieke lach. Waar die juist
overvliegende jumbo het qua
geluidoverlast ruimschoots te
gen moet afleggen.
Want beulswerk verrichten of
niet, zijn humeur lijdt er niet
onder, dat moge duidelijk zijn.
„Ach", neemt hij dan een mo
mentje voor zichzelf, „iknen
niet anders gewend, hé. Als de
gewone man naar z'n werk gaat,
ben ik al klaar en als hij naar
huis gaat, ga ik weer aan de
slag. Voor de volgende dag.
Want de marktlui verwachten
wel dat alles piekfijn in orde is,
als ze 's ochtends met hun spul
len komen. Natuurlijk is het
zwaar werk, dat gesjouw met
die kramen. Dat voel je vooral 's
winters als het om het vriespunt
is en je ook nog effe een bui op
je nek krijgt. Maar nu, nu het
zonnetje schijnt, maken ze mij
niks, hoor. Dan heb ik het naar
mijn zin." Z'n bruine kop
spreekt in het voorjaar boekde
len.
Het straffe tempo aanhoudend,
nadert hij nu zoonlief die bezig
is met de zeiltjes over de kra
men te hangen. Want alles gaat
volgens een vast stramien, dat is
evident als je de twee zo bezig
ziet. „Niet zo wild, joh", klinkt
het dan en plots is de toon bele
rend, van vader op zoon. Die
bijt prompt van zich af. „Jij bent
wilt, jij trekt die zeilen toch op",
reageert junior nukkig. Een ge
neratieconflict in de dop? Blijkt
wel mee te vallen. „Best ventje",
zegt senior, eenmaal weer bui
ten gehoorafstand. „Heb ik ple
zier van. Ook al reed hij dan bij
de eerste de beste keer de radia-
teur van de trekker aan diggelen
en molde hij meteen ook nog
maar de waterpomp." En w;eer
die lach. Klinkt mooi door nu
over het intussen door het win
kelpubliek verlaten plein.
Nog even over zijn broertje, de
ex-profvoetballer bij Haarlem,
Telstar en Veendam. Net als
Tom zelfstandig ondernemer, in
dit geval in de bloemen. Het
zondagskind van de familie.
„Dat mag je wel zeggen, ja",
grijnst zijn grote broer.Als je
hem belt, zit-ie thuis. Wat dat
betreft doet hij het beter dan ik.
Maar een wereldgoser, hoor. Ik
tennis met hem, zie hem vaak.
M'n ex zei wel eens, dat ik beter
met hem had kunnen trouwen.
Ja, mijn ex. Die kon er op gege
ven moment niet meer tegen.
Dat ik altijd maar werk en nooit
op vakantie kan. En als ik dan
eens een uurtje vrij was, ging ik
trainen, voetballen of met John
een balletje slaan. Nee, dat
vond ze geen leven. Maar goed,
ik heb gelukkig mijn kinderen
nog. En mijn werk natuurlijk.
Want daar kan ik voorlopig nog
niet van buiten".
Hij lacht voor de verandering
weer eens luid. En stapt vervol
gens fluitend in zijn terreinwa
gen. Er wacht nog ergens een
markt om in gereedheid te
brengen. Geen tijd dus om nog
langer uit te weiden.
ad van kaam
Kent U hem nog? De Wirrel
Warrel? De kubus om hopeloos
van in de war te raken. Eind ja
ren tachtig was het even een ra
ge in Nederland. Een veelkleuri
ge, drie-dimensionale puzzel
waar groot en klein verslaafd
aan raakte.
Voor wie zich de Wirrèl Warrel
niet herinnert: zes stukjes van
gelijke kleur zijn nodig om een
kubus te kunnen maken. Met 24
stukjes van verschillende kleu
ren kan er al een grote kubus
worden geknutseld. Met 96
stukjesafijn, probeert U het
zelf maar. Dat kan. De Wirrel
Warrel is terug.
Volgens Beverwijker Henk Out
is hij zelfs nooit weggeweest.
„De mensen zijn het blijven
doen, het was alleen niet ver
krijgbaar. Winkeliers zijn nooit
zó blij met een rage. Die kan elk
moment afgelopen zijn en dan
blijven ze met grote voorraden
zitten."
De Belgische uitvinder Dick
Laureijnsen noemde zijn gees
teskind oorspronkelijk de
IQube. „Te intellectueel om een
groot publiek aan te spreken",
vindt Henk Out, wiens Ideeën-
buro verantwoordelijk is voor
de huidige naam. „Het werkt in
alle talen. Fransen spreken het
op hun manier uit, Engelsen op
zijn Engels, je kunt er alle kan
ten mee op."
Wereldwijd gingen inmiddels
zes miljoen exemplaren over de
toonbank. Henk Out begint er
zelf niet aan. Maar hij geniet
wel van alle reacties. „We krij
gen brieven uit het hele land."
Zo ook van een jeugdige beoe
fenaar die aankondigde een ku
bus van een meter lang. hoog
en breed te willen maken. Of
dat genoeg was om in het Guin
ness Book Of Records te komen.
Desondanks verdween de Wir
rel Warrel uit beeld. „Omdat
winkeliers het niet bestelden. Er
was wel vraag naar. De Wirrel
Warrel is nooit weggeweest."
nico volkerts
Verschoor en Verschoor bouwen de kramen op aan het Vijf Meiplein. 'Pezen', noemt Tom senior het werk, maar het duo doet het fluitend, foto
ben de bruyn
