UIT 'Een hereniging met Piet Veerman is ondenkbaar' 'Nog elke dag ben ik bloednerveus' 'Ik zie het niet als werk' 7 Rtv show MAANDAG 16 ME11994157 The Cats vieren rentree met Jan Akkerman Afscheid is voor The Cats blijkbaar een rekbaar begrip. De voormalige koningen van de palingsound zijn voornemens hun tweede come back in te lei den met de CD Shine on, die nog deze maand op de markt wordt gebracht. Twaalf van de veertien nummers zijn fonkel nieuw. Plaatsgenoot Jan Akker man maakte de arrangementen, speelde mee op alle tracks en produceerde ook de CD. The Cats, goed voor achttien gouden en drie platina platen, verwierven na 1967 ook ver bui ten Volendam bekendheid. In 1978 hielden ze ermee op. Voorgoed, zo leek het. Maar vijf jaar later kwamen de heren toch weer nader tot elkaar. The Cats hielden het al met al een jaar vol; in 1984 zetten ze er defini tief een punt achter. Maar heet definitief? Begin dit jaar kwam weer de geruchten machine op gang: The Cats zou den een nieuwe come back overwegen. En inderdaad: Cees Veerman, Arnold Mühren en Jaap Schilder Piet Veerman en Theo Klouwer zijn afgevallen kondigen hun terugkeer in de wereld van de lichte muziek aan met de CDd-single Poppy, die sinds 12 mei in de platenza ken ligt. Hun definitieve come back wordt een week later be vestigd met het album Shine on. Afwachten De telefoon in de opnamestu dio van Arnold Mühren staat niet stil. Naast het onderbren gen van diverse binnen- en bui tenlandse bands heeft hij de handen vol aan het beantwoor den van vragen over de terug komst. Aan optredens wil Mühren, zo vlak na het afron den van de CD, nog niet den ken. „Daarvoor heb je tijd en een begeleidingsband nodig. Laten we eerst de reactie van het publiek maar eens afwach- Het overgebleven drietal peinst er niet over om net als vroeger vier keer per week op te treden. Korte tournees met en kele optredens per week schet sen ze als de enige reële moge lijkheid. „En principieel willen we niet het podium op met een tape onder de arm. Als we op gaan is het met een drummer, een toetsenist en een lead-gita- rist. Ach. je staat zo weer met De verhuizing yan Jan Akker man naar Volendam midden vorig jaar lag aan de basis van de Return of The Cats. De hoog begaafde gitarist speelde een kwart eeuw geleden ook al mee op de eerste LP's van de popu laire Volendamse zanggroep. Mühren. Cees Veerman» Schil der en Akkerman vonden elkaar weer tijdens een kerstconcert, georganiseerd door zanger Specs Hildebrand. Het samen spel beviel het Volendamse pu bliek en ook zelf beleefde het kwartet er veel genoegen aan. De veertigers werden gegrepen door de gedachte dat het sa menzijn niet beperkt moest blij ven tot een gelegenheidsoptre den. Met name Cees Veerman kreeg de smaak van het tekst schrijven weer te pakken. En passant inspireerde hij de vroe gere hitmaker Mühren tot het componeren van songs. „Ineens blijkt dan dat je alle bei met muziek bezig bent ge bleven en dat het ontwikkelen van een CD een prachtig hand vat biedt om met goed materi aal naar buiten te komen", zegt Mühren. Hij en Veerman hante ren dezelfde werkwijze: ze schrijven bladzijden vol losse zinnen en zetten de legpuzzel op muziek in elkaar. Veerman: „Dat je je verhaal in drie minu ten moet vertellen, is een prachtige uitdaging. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ih vaak met de eerste zin de in houd weggeef. De rest speel ik vol op rijmwoorden en doorlo pende klanken." Smal koord The Cats roemen de stimuleren de invloed van Jan Akkerman. Ze stellen dat zijn inbreng „on ze muziek" met "pure jazz- en bluesinvloeden op een verras sende manier weet te verbin den. „Vooraf hielden we die combinatie niet voor mogelijk." Veerman noemt het gitaarge nie a bird on a wire. „Voortdu rend balanceert hij op een smal koord. Tevoren weet je niet web ke kant hij opgaat. De spanning die hij daarmee oproept, haalt het beste uit je boven." De Volendammers wilden een plaat die teruggreep naar het gegeven: zanggroep met be geleiding. Zij het ditmaal dan niet ondersteund door een or kest, maar door een kleine band met in de hoofdrol de gitaar. Voorop stond de definitie live sound: geen strakgetrokken, ge polijst geluid. Akkerman kreeg cassettebandjes toegespeeld met basale gitaarmuziek en stemmetjes. Vanuit de improvi satie bouwde hij arrangemen ten op. totaal verschillend van vorm en ritme. „Af en toe was het goed schrikken. Vooral toen het tem po van It feels like crying tot de helft werd teruggebracht. Maar toen ik doorkeeg wat-ie wilde ging ik om", vertelt Veerman. Lachend gaat hij verder: „Als we ooit met een begeleidingsband de Bühne op willen, hebben we een probleem. Jan schrijft abso- luuut niets op. Als hij aan het werk is, liggen in de studio hier en daar wat snippers papier met een soort hiëroglyfen. Zijn uit gangspunt is dat in rock 'n' roll de dingen vanzelf op hun plaats GESPROKER In mei 1969 werd de piepjonge Tom Mul-" der door de toenmalige Veronica-program- maleiders Henk van Dorp en Jan van Veen aangenomen als discjockey. Bij de zendpi raat maakte hij viereneenhalf jaar lang on der het pseudoniem Klaas Vaak program ma's als Ook Goedemorgen en Radio Drama bij de zendpiraat. Zijn grootste bekendheid oogstte hij echter bij de TROS met Vijftig pop of een envelop, Nachtwacht, de Haver- moutshowen Poster. De inmiddels 47-jarige Mulder, tegen woordig programmadirecteur bij de com merciële Radio 10 Groep, waar de zenders Radio 10 Gold, Concert Radio en Love Radio zijn ondergebracht, zit deze maand 25 jaar in het vak. Voor hem is het jubileum echter allerminst reden om de radiostudio de rug toe te keren. „Radiomaken is mijn passie", zegt Mulder, die nog steeds elke werkdag van tien tot twee te horen is op Radio 10 Gold. „Ik zou niet zónder kunnen. Nog elke dag ben ik bloednerveus, voordat ik moet beginnen. Het programma moet staan, net als twintig jaar geleden. Ik voel me iedere dag weer of ik examen moet doen." Radioliefde Mulder is al sinds zijn vroege jeugd een fa natiek radioluisteraar. Op zijn zevende wil de hij nieuwslezer worden. En als puber wist hij nog steeds één ding zeker: hij moest en zou bij de radio. Mulder: „Ik heb er va ker over nagedacht waar die radioliefde vandaan komt. Waarschijnlijk door mijn vader. Hij is een fervent operaliefhebber. Vroeger zat hij altijd maar aan de knoppen van de radio te draaien in de hoop wat ope raklanken op te vangen. En ik vond het heel spannend, al die geluiden. Omdat ze van zo ver kwamen: En toen ik ouder was had ik dat gevoel nog steeds. Aan het eind van de jaren vijftig luisterde ik altijd naar Radio Luxemburg op mijn eerste oude radiootje, en die programma's hadden een sfeer van glamour en glitter. Later kreeg je Radio Ve ronica, en al die Engelse piratenstations. Het sprak me aan, die werkwijze waarin muziek werd gebruikt als gereedschap om programma's te maken. Ik was ook niet bij zonder geïnteresseerd in muziek, vooral het medium zélf sprak me aan." Toen Mulder hoorde dat Eddy Becker bij Radio Veronica vertrok, greep hij onmiddel lijk zijn kans en solliciteerde. Nog dezelfde dag werd hij aangenomen door de toenma lige programmaleiders Jan van Veen en Henk van Dorp. En op 16 mei 1969 was zijn eerste programma te horen. Bijna vijf jaar werkte hij bij de vroegere piraat. „Het was een bijzondere tijd. In het Vero- nica-pand was het één groot feest. In vijf studio's tegelijk werden programma's opge nomen, want er werd niet live vanaf het Ve- ronica-schip uitgezonden. Ikzelf kwam uit een heel burgerlijk Amsterdams milieu. En toen zat ik daar opeens tussen mensen als Rob Out en Lex Harding, Hans Mondt, Ti neke, noem maar op. Er hing een avontuur lijke sfeer, er stond achter elke deur een koelkast. Ik schuifelde daar tussendoor." Overstap Toen Radio Veronica in 1973 ophield met uitzenden - om daarna als omroeporgani satie terug te komen - had Mulder al een overstap gemaakt naar de TROS, waar hij vijftien jaar radio maakte. In die tijd maakte hij uitstapjes naar ondermeer de Wereld omroep als nieuwslezer. En gehuld in een extravagant glitterpak presenteerde hij voor de TROS-televisie de Top 50. „Vanuit die vrolijke Veronica-energie kwam ik bij de TROS tussen grijze pakken en ruitjesdassen terecht in een gebouw dat veel weg had van een ziekenhuis. De TROS was een televisieomroep, dus radio speelde nauwelijks een rol. Bovendien werd het ra diogedeelte ingevuld door mensen met zeer klassieke ideeën over radio. Het was wen nen. Op de dag dat ik mijn eerste program ma zou maken, op 16 augustus 1973, kwam ik 's ochtends de studio binnenlopen bij de NOS. Er zat een technicus de krant te lezen. Toen ik vroeg of ik de microfoon mocht tes ten zei hij dat ik mijn mond moest houden omdat hij zijn krantje nog niet uit had. En als ik wat spotjes of jingles wilden monte ren riep een collega tegen me dat ik een uit slover was. Dat was allemaal niet echt in spirerend. Al moet ik zeggen dat ik in die vijftien jaar bij de TROS alle kansen heb ge had om te doen wat ik wilde." Na een conflict met de TROS over zijn free-lance activiteiten voor het toenmalige commerciële station Cable One van Willem van Kooten alias Joost den Draaier, werd hij ontslagen. Mulder ging daarna als program maleider bij Cable One aan de slag. Maar deze zender werd in 1989 uit de lucht werd gehaald. Hij stapte in maart 1991 vervol gens over naar zijn huidige werkgever: de Radio 10 Groep, waarvan Radio 10 Gold sinds kort een etherfrequentie bezit. On danks zijn jarenlange ervaring bij de publie ke omroepen is de commerciële radio voor Mulder opnieuw pionieren. „Dit een geheel nieuw vak. We zijn 24 uur per dag in de lucht terwijl we toch werken met een be trekkelijk kleine ploeg. Mulder voorziet een zonnige toekomst voor de commerciële radiostations, die pro fiteren van de afbrokkelende positie van de publieke omroepen. Mulder: „De publieke omroep heeft natuurlijk een taak, maar niet met zoveel radio- en TV-zenders. Kijkers en luisteraars vluchten bij horden weg. Hoe kun je het dan verantwoorden om 3 TV- zenders in de lucht te houden voor meer dan een miljard gulden? Op radiogebied valt er nog genoeg gebied te ontginnen. Smallere doelgroepen, dat is de toekomst. Er is ruimte genoeg voor bijvoorbeeld een zender voor de jeugd of talk-radio zoals dat in Amerika bestaat. De radio heeft hier zes tig jaar stilgestaan, en de inhaalrace is nu begonnen." Tom Mulder: „Radiomaken is altijd mijn passie geweest." Tom Mulder een kwart eeuw op de radio GTST, in de Veronica Gids: heb de afgelopen jaren veel g.3! leerd. Als ik nu afleveringen i het begin van GTST zie, is Ij heel gek. Gedateerd. Vroeg dééd ik het, nu bèn ik het. 641 kwam eerst niet van binnenu.s Ik ben nu geconcentreerder. I ja, je hebt een scène ook snell door. Ik had bij GTST lange tL. het gevoel alsof ik in de bru. klas zat. Nu ben ik over, dè?L ik." p IA Marceline Schopman in KRCier Studio: „Ik wil de kant van har infotainment uit. In elk geval i?la' ik een programma doen waare ik meer van mezelf kwijt kan.f heb vaak de neiging te bijetos hand te zijn en er van alles uitn w flappen. Ik heb heel erg de brd hoefte te laten zien dat ik mr kan. Ook omdat men dat v|,n mij niet verwacht. Ik heb tin image van een lief, braaf meisiin een leuk spelletjesmeisje. EP3' vind ik niet erg, maar ik zie lf wel als een uitdaging te lat^,, zien dat er meer achter zit." s. i Koos Postema in zijn colurf E in het AD: „De dominee is teri, in Hilversum. Mensen die vL, een goede publieke omrotite houden, en ik reken mij da?in toe, hadden de wachtpost!v0 van het NOB nog zo gewar® schuwd. Dominee is door njtst nister d'Ancona teruggezondhg naar Hilversum. Een laatsinj daad van de minister. De exc^n lentie moet oververmoeid zijrv De godgeleerde, zoals Wim Bo, h boom hem eens noemde, heiiei Albert van den Heuvel. In 19f werd hij voorzitter van f: R VARA. Financieel ontwikkeld6^ .zich een ramp in de club. 4pr tweede voorzitter van de NQer bleef hij zelfs achter de dun» In voorzitter Max de Jong, wiensL chaam een streep .is, een oi zichtbare vergaderkont. Albd van den Heuvel zou ook nJL even de radio moderniserep maar daar is gewoon weer ruzA/l net als in 1936. Zo'n man mjad de VUT uit en terugkeren in Hfrio versum als voorzitter van ep Nederlandse Programma Stier ting, waar niemand op zit m wachten. Die splitsing van cc NOS kost natuurlijk ook gel Maar daar hebben ze wat op gfel vonden. Tijdens het WK gaat |J NOS de kroegen af en geld o|g. halen bij nietsvermoedenicl mensen die naar het voetballfigif zitten te kijken. Een leuke iï^1 werkklus voor de dominee. l|C zijn meer christenen die geh] ophalen in cafés. Het Leger dfo Heils bijvoorbeeld. |ini Maar dan houdt de vergelijking op. Hel Leger des Heils doet immers iets goeds met het geld'" fen laf lits IN! itir bn laf vallen. Vandaaruit speelt hij. Dan is toeval geen toeval De wortels van The Cats en Akkerman liggen in de rock 'n' roll. De oude Cats-platen brach ten al een mixture van vrolijke en droevige liedjes, korte en lange songs in majeur of mi neur. Maar de CD Shine on brengt daarnaast ook verschil lende stijlen: rock, jazz, latin en blues samen. De koortjes zijn gebleven. De stemmen zitten overal. De beoogde sound, de sfeer die het stuk moet hebben, bepaalt wie de bovenstem zingt. Jaap Schilder: „Wisselen bin nen een liedje deden we altijd al. Meestal op gevoel. Hebben w$ iets hoogs, penetrants nodig, dan is Arnold aan de beurt als leadzanger." Spannend Op de nieuwe CD ontpopt Schilder zich verrassend genoeg als lead- en solozanger. De door hem geschreven songs Shine on en One phonecall away illustre ren hoe spannend de nieuwe met Jan Akkerman ingeslagen richting is. Schilders warme, ba rokke stemgeluid geeft de CD in combinatie met de heldere tekst een diepe grondtoon. Het zin gen van de eigen, doorleefde teksten maakt dat de dictie heel natuurlijk klinkt. Cees Veerman declameert zonder pathos zijn 'kleine introverte 'liedjes'. Ar nold Mührens stem klinkt ge voelig in I miss you. Het eerste nummer op de CD Times were when is het enige oude Caïsnummer. Toch maar even de waag gesteld of ze de inbreng van Piet Veerman niet hebben gemist. De reactie van Arnold- Mühren: „Die heeft in middels een mooie solocarrière opgebouwd. Tien jaar geleden is hij er uit eigener beweging uitgestapt. Een zakelijk geschil werd jammer genoeg persoon lijk. Het uit elkaar gaan, was een soort echtscheiding. Opnieuw samengaan is absoluut ondenk baar." Sjors Fröhlich, NCRV's manusje van alles Actrice Anne-V SBlankers in VA54 TV-Magazine: „Werken voor të(jj visie is leuk. Je kil in' spelen. Heel nati» zijn, uitpakken is niet nodig,qe kijker ziet je toch wel. Je hcj emoties niet uit te vergroten] de schouwburgzalen moetw onwillekeurig alle gebaren '4c mimiek vergroten, omdat dej stand veel groter is. Voor de 1 mera kun je je permitteren na niks te doen, alleen maai] denken. Die camera kan zo\| in je kruipen en enkel die j dachten laten zien. Hoewel uiteindelijk liever toneelspeel acteren voor televisie relaxt2( Maar televisie opnemen vd publiek vind ik niet prettig, d; word ik gek. Je moet 'klein' sjot len voor televisie en je gaat tcj2( hard staan brullen, omdat d ders de zaal niks hoort. Dat vij ik zo tweeslachtig. Actrice Annet Nieuwenhuijz in VARA TV-Magazine: „Er is het theater tegenwoordig me begrip voor privé-omstandigh den die het werk kunnen doi kruisen. Vroeger was men d« veel strenger in. Ik heb bijvo» beeld alle vier mijn grootoude niet kunnen begraven, omdai2( moest werken: dat heb ik el verdrietig gevonden. Maar e.o stuk uitbrengen is zo'n gei menlijk gebeuren; als er speler wegvalt, valt de heleb(,3 stil. Tegenwoordig neemt m er eerder genoegen mee als c gebeurt. Toen was het ed geen gezanik, 'the show mt go on'. Paul Steenbergen spe de de avond dat zijn eig vrouw doodging. Da's keihai.oi Zo erg is het nu niet meer." Reinout Oerlemans, Arnie leerde je een heleboel." Hij is eigenlijk altijd gek ge weest van radio. Fröhlich kon amper praten, toen hij al naar de bandrecorder van zijn ou ders greep. „Ze hadden zo'n pick-up waarvan de box in het deksel zat. Dan maakte ik ra dio. Mijn ouders hebben die eerste bandjes nog. Ik luisterde ook veel naar de radio. De Tour de France intrigeerde me mateloos. Hoe kan het toch dat iemand die in Frankrijk fietst in Meerkerk te horen is? Met een vriendje speelde ik Radio Tour de France na." Zijn fascinatie voor het me dium radio is nadien alleen maar sterker geworden. „Twee jaar geleden was ik tijdens de presidentsverkiezingen in Amerika voor Radio 1 bij cor respondent Bernhard Ham- melburg in New York. Dan zit je met vijf TV-scher- men voor je neus op een klein zolderkamer tje en heel Nederland hoort je. Gek is dat. De volgende dag had Bernhard een rit door New York met een li mousine geregeld en via de autotelefoon zat ik ljve in The Breakfast Club op Radio 3." Na zijn havo-opleiding is Sjors Fröhlich gaan studeren aan de School voor de Journa listiek. Hij liep stage bij Hier en Nu. Korte tijd voor zijn eindexamen zette Fröhlich een punt achter zijn stu die. „Ik vond het voor al tegenover mijn ou ders lullig dat ik mijn diploma niet zou ha len. In mijn opvoeding heb ik meegekregen dat je moet doorzet ten, als je ergens aan begint. Maar toen mijn ouders lieten merken dat ze het prima von den dat ik voor mijn baan zou kiezen, was de beslissing voor mij niet moeilijk meer." De NCRV biedt Fröhlich nog genoeg uitdagingen. Hij noemt de discussie rond de oprich ting van een piekurenredactie voor Radio 1 en de samenwer king met AVRO en KRO op Ra dio 3 in Het Station. „Ik ben er trots op dat ik voor Hilversum 3 toerk. De horizontale pro grammering werkt goed. Toch hoor je nog dat er verschillen de omroepen aan het werk zijn. Op Hilversum 3 moet je je identiteit laten varen." Dat geldt volgens Sjors Frö hlich ook voor de piekuren op Radio 1. Hij vindt het belache lijk dat er nog steeds geen pie kurenredactie is. „Hoe kunnen tegenstanders als TROS en AVRO nu blijven schermen met identiteit? Van de EO kan ik me dat voorstellen. In de daluren zijn er voldoende mo gelijkheden om je mening uit te dragen. Het is waanzin dat een handjevol omroepvoorzit ters het plan tegenhoudt. Daar wind ik me over op." Sjors Fröhlich foto kippa M ïjn sonore stemge- W luid is vrijwel de hele week op de radio te beluisteren. Ziehier in kort be stek zijn werkweek. Maandag ochtend: de actualiteitenru briek Hier en Nu op Radio 1. Maandagavond: Witte rozen, een programma over de dood op Radio 2. Donderdagoch tend: twee uur lang Goedemor gen Nederland op Radio 2. Donderdagavond: Hier en Nu Sport op Radio 1. Tussen de bedrijven door is hij ook nog elke werkdag te beluisteren op popzender Radio 3 in de Magie Friends in Popsjop. Donder dag- en vrijdagavond: Paper clip Magazine op Radio 3. Dan )ert Fröhlich eens per maand 1 het weekend de eindredactie van het NOS-actualitei- tenprogramma Met het oog op morgen. En ten slotte heeft hij nog zijn eigen geluidsstudio in Giessénburg waar jingles en recla mespotjes worden opgenomen. „Ik ben nu een maal gek op radio. Zie het ook niet als werk." De verkla ring van Hilver- Sjors Frö hlich is simpel duidelijk. Al bijna dertien jaar presenteert Frö hlich bij de NCRV radio-program ma's. Een aardige carrière voor ie mand die nog 27 moet worden en nog nooit een solli citatiebrief heeft geschreven. „Ik ben onlangs met de NCRV om de tafel gaan zitten om te praten over mijn toekomst. Het is in derdaad een lange lijst van programma's. Dat zien ze hier zelf ook. Het is tot nu toe steeds zo geweest dat ik uit de kast gehaald werd als ergens in de presentatie nog een gat zat. We hebben besloten om mijn er sturing te ge- Fröhlich ziet zichzelf op ter mijn de popmuziek loslaten om definitief te kiezen voor de informatieve kant van het ra diovak. „Ik heb nu nog het idee dat de combinatie muziek 1 informatie goed is. Het be lemmert me niet. Maar ik be sef dat ik niet tot mijn 55ste Radio 3 kan blijven doen. Zo lang je voeling hebt met mu ziek ben je niet te oud. Frits Spits is het levende bewijs. Maar er gebeurt veel meer in de wëreld dat mij interesseert dan popmuziek alleen." Verbazing De brede interesse van Frö hlich wekt bij zijn NCRV-colle- ga's geregeld verbazing op. „Bij Radio 3 zijn er mensen die zeggen: 'ach joh, stop toch met dat serieuze gedoe'. Bij Hier en Nu krijg ik te horen: hou toch op met dat plaatjes draaien'. Dat is niet altijd leuk om te ho- Hij zit direct op het puntje van zijn stoel als het woord ge loofwaardigheid valt. Fel: „Na tuurlijk kun je geloofwaardig zijn als presentator van een zwaar journalistiek program ma terwijl je ook popmuziek draait. Je bent pas ongeloof waardig als je in die journalis tieke rubriek op je bek gaat. En ik vind het belangrijk om de muziek ook serieus te benade ren. Me te verdiepen in allerlei nieuwe stromingen en platen. Je moet wel eerlijk met muziek bezig zijn. Dan is die combina tie muziek en journalistiek geen enkele aanslag op je ge loofwaardigheid." Het radio-avontuur van Sjors Fröhlich begon toen hij veertien was. Hij las een adver tentie, waarin de NCRV jong talent wierf. Prompt meldde Fröhlich zich. Met nog elf jon geren tussen de twaalf en veer tien onder wie zijn huidige Radio 3-collega Peter Plaisier werd hij aangenomen. Het eerste programma dat de uit Meerkerk (Alblasserwaard) af komstige jongeling mocht ma ken, heette Tussenuur. „Een stelletje jonge honden waren we. Renden over de gangen en keken onze ogen uit. Peter en ik zijn de enige twee die overgebleven zijn van het clubje. We waren al uren van tevoren in de studio's. We zaten stil in een hoekje te kij ken naar de jongens van de sport en 's avonds natuurlijk naar Spits. En zondagmorgen namen we de eerste bus weer naar huis. Zo ontmoette je een hoop mensen. Je ging eens koffie halen en ondertussen

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 14