UIT
'Een hereniging met Piet
Veerman is ondenkbaar'
'Nog elke dag ben ik bloednerveus'
'Ik zie het niet als werk'
7
Rtv show
MAANDAG 16 ME11994157
The Cats vieren rentree met Jan Akkerman
Afscheid is voor The
Cats blijkbaar een
rekbaar begrip. De
voormalige koningen van de
palingsound zijn voornemens
hun tweede come back in te lei
den met de CD Shine on, die
nog deze maand op de markt
wordt gebracht. Twaalf van de
veertien nummers zijn fonkel
nieuw. Plaatsgenoot Jan Akker
man maakte de arrangementen,
speelde mee op alle tracks en
produceerde ook de CD.
The Cats, goed voor achttien
gouden en drie platina platen,
verwierven na 1967 ook ver bui
ten Volendam bekendheid. In
1978 hielden ze ermee op.
Voorgoed, zo leek het. Maar vijf
jaar later kwamen de heren toch
weer nader tot elkaar. The Cats
hielden het al met al een jaar
vol; in 1984 zetten ze er defini
tief een punt achter.
Maar heet definitief? Begin dit
jaar kwam weer de geruchten
machine op gang: The Cats zou
den een nieuwe come back
overwegen. En inderdaad: Cees
Veerman, Arnold Mühren en
Jaap Schilder Piet Veerman
en Theo Klouwer zijn afgevallen
kondigen hun terugkeer in
de wereld van de lichte muziek
aan met de CDd-single Poppy,
die sinds 12 mei in de platenza
ken ligt. Hun definitieve come
back wordt een week later be
vestigd met het album Shine on.
Afwachten
De telefoon in de opnamestu
dio van Arnold Mühren staat
niet stil. Naast het onderbren
gen van diverse binnen- en bui
tenlandse bands heeft hij de
handen vol aan het beantwoor
den van vragen over de terug
komst. Aan optredens wil
Mühren, zo vlak na het afron
den van de CD, nog niet den
ken. „Daarvoor heb je tijd en
een begeleidingsband nodig.
Laten we eerst de reactie van
het publiek maar eens afwach-
Het overgebleven drietal
peinst er niet over om net als
vroeger vier keer per week op te
treden. Korte tournees met en
kele optredens per week schet
sen ze als de enige reële moge
lijkheid. „En principieel willen
we niet het podium op met een
tape onder de arm. Als we op
gaan is het met een drummer,
een toetsenist en een lead-gita-
rist. Ach. je staat zo weer met
De verhuizing yan Jan Akker
man naar Volendam midden
vorig jaar lag aan de basis van
de Return of The Cats. De hoog
begaafde gitarist speelde een
kwart eeuw geleden ook al mee
op de eerste LP's van de popu
laire Volendamse zanggroep.
Mühren. Cees Veerman» Schil
der en Akkerman vonden elkaar
weer tijdens een kerstconcert,
georganiseerd door zanger
Specs Hildebrand. Het samen
spel beviel het Volendamse pu
bliek en ook zelf beleefde het
kwartet er veel genoegen aan.
De veertigers werden gegrepen
door de gedachte dat het sa
menzijn niet beperkt moest blij
ven tot een gelegenheidsoptre
den. Met name Cees Veerman
kreeg de smaak van het tekst
schrijven weer te pakken. En
passant inspireerde hij de vroe
gere hitmaker Mühren tot het
componeren van songs.
„Ineens blijkt dan dat je alle
bei met muziek bezig bent ge
bleven en dat het ontwikkelen
van een CD een prachtig hand
vat biedt om met goed materi
aal naar buiten te komen", zegt
Mühren. Hij en Veerman hante
ren dezelfde werkwijze: ze
schrijven bladzijden vol losse
zinnen en zetten de legpuzzel
op muziek in elkaar. Veerman:
„Dat je je verhaal in drie minu
ten moet vertellen, is een
prachtige uitdaging. Ik betrap
mezelf er regelmatig op dat ih
vaak met de eerste zin de in
houd weggeef. De rest speel ik
vol op rijmwoorden en doorlo
pende klanken."
Smal koord
The Cats roemen de stimuleren
de invloed van Jan Akkerman.
Ze stellen dat zijn inbreng „on
ze muziek" met "pure jazz- en
bluesinvloeden op een verras
sende manier weet te verbin
den. „Vooraf hielden we die
combinatie niet voor mogelijk."
Veerman noemt het gitaarge
nie a bird on a wire. „Voortdu
rend balanceert hij op een smal
koord. Tevoren weet je niet web
ke kant hij opgaat. De spanning
die hij daarmee oproept, haalt
het beste uit je boven."
De Volendammers wilden
een plaat die teruggreep naar
het gegeven: zanggroep met be
geleiding. Zij het ditmaal dan
niet ondersteund door een or
kest, maar door een kleine band
met in de hoofdrol de gitaar.
Voorop stond de definitie live
sound: geen strakgetrokken, ge
polijst geluid. Akkerman kreeg
cassettebandjes toegespeeld
met basale gitaarmuziek en
stemmetjes. Vanuit de improvi
satie bouwde hij arrangemen
ten op. totaal verschillend van
vorm en ritme.
„Af en toe was het goed
schrikken. Vooral toen het tem
po van It feels like crying tot de
helft werd teruggebracht. Maar
toen ik doorkeeg wat-ie wilde
ging ik om", vertelt Veerman.
Lachend gaat hij verder: „Als we
ooit met een begeleidingsband
de Bühne op willen, hebben we
een probleem. Jan schrijft abso-
luuut niets op. Als hij aan het
werk is, liggen in de studio hier
en daar wat snippers papier met
een soort hiëroglyfen. Zijn uit
gangspunt is dat in rock 'n' roll
de dingen vanzelf op hun plaats
GESPROKER
In mei 1969 werd de piepjonge Tom Mul-"
der door de toenmalige Veronica-program-
maleiders Henk van Dorp en Jan van Veen
aangenomen als discjockey. Bij de zendpi
raat maakte hij viereneenhalf jaar lang on
der het pseudoniem Klaas Vaak program
ma's als Ook Goedemorgen en Radio Drama
bij de zendpiraat. Zijn grootste bekendheid
oogstte hij echter bij de TROS met Vijftig
pop of een envelop, Nachtwacht, de Haver-
moutshowen Poster.
De inmiddels 47-jarige Mulder, tegen
woordig programmadirecteur bij de com
merciële Radio 10 Groep, waar de zenders
Radio 10 Gold, Concert Radio en Love Radio
zijn ondergebracht, zit deze maand 25 jaar
in het vak. Voor hem is het jubileum echter
allerminst reden om de radiostudio de rug
toe te keren. „Radiomaken is mijn passie",
zegt Mulder, die nog steeds elke werkdag
van tien tot twee te horen is op Radio 10
Gold. „Ik zou niet zónder kunnen. Nog elke
dag ben ik bloednerveus, voordat ik moet
beginnen. Het programma moet staan, net
als twintig jaar geleden. Ik voel me iedere
dag weer of ik examen moet doen."
Radioliefde
Mulder is al sinds zijn vroege jeugd een fa
natiek radioluisteraar. Op zijn zevende wil
de hij nieuwslezer worden. En als puber
wist hij nog steeds één ding zeker: hij moest
en zou bij de radio. Mulder: „Ik heb er va
ker over nagedacht waar die radioliefde
vandaan komt. Waarschijnlijk door mijn
vader. Hij is een fervent operaliefhebber.
Vroeger zat hij altijd maar aan de knoppen
van de radio te draaien in de hoop wat ope
raklanken op te vangen. En ik vond het heel
spannend, al die geluiden. Omdat ze van zo
ver kwamen: En toen ik ouder was had ik
dat gevoel nog steeds. Aan het eind van de
jaren vijftig luisterde ik altijd naar Radio
Luxemburg op mijn eerste oude radiootje,
en die programma's hadden een sfeer van
glamour en glitter. Later kreeg je Radio Ve
ronica, en al die Engelse piratenstations.
Het sprak me aan, die werkwijze waarin
muziek werd gebruikt als gereedschap om
programma's te maken. Ik was ook niet bij
zonder geïnteresseerd in muziek, vooral het
medium zélf sprak me aan."
Toen Mulder hoorde dat Eddy Becker bij
Radio Veronica vertrok, greep hij onmiddel
lijk zijn kans en solliciteerde. Nog dezelfde
dag werd hij aangenomen door de toenma
lige programmaleiders Jan van Veen en
Henk van Dorp. En op 16 mei 1969 was zijn
eerste programma te horen. Bijna vijf jaar
werkte hij bij de vroegere piraat.
„Het was een bijzondere tijd. In het Vero-
nica-pand was het één groot feest. In vijf
studio's tegelijk werden programma's opge
nomen, want er werd niet live vanaf het Ve-
ronica-schip uitgezonden. Ikzelf kwam uit
een heel burgerlijk Amsterdams milieu. En
toen zat ik daar opeens tussen mensen als
Rob Out en Lex Harding, Hans Mondt, Ti
neke, noem maar op. Er hing een avontuur
lijke sfeer, er stond achter elke deur een
koelkast. Ik schuifelde daar tussendoor."
Overstap
Toen Radio Veronica in 1973 ophield met
uitzenden - om daarna als omroeporgani
satie terug te komen - had Mulder al een
overstap gemaakt naar de TROS, waar hij
vijftien jaar radio maakte. In die tijd maakte
hij uitstapjes naar ondermeer de Wereld
omroep als nieuwslezer. En gehuld in een
extravagant glitterpak presenteerde hij voor
de TROS-televisie de Top 50.
„Vanuit die vrolijke Veronica-energie
kwam ik bij de TROS tussen grijze pakken
en ruitjesdassen terecht in een gebouw dat
veel weg had van een ziekenhuis. De TROS
was een televisieomroep, dus radio speelde
nauwelijks een rol. Bovendien werd het ra
diogedeelte ingevuld door mensen met zeer
klassieke ideeën over radio. Het was wen
nen. Op de dag dat ik mijn eerste program
ma zou maken, op 16 augustus 1973, kwam
ik 's ochtends de studio binnenlopen bij de
NOS. Er zat een technicus de krant te lezen.
Toen ik vroeg of ik de microfoon mocht tes
ten zei hij dat ik mijn mond moest houden
omdat hij zijn krantje nog niet uit had. En
als ik wat spotjes of jingles wilden monte
ren riep een collega tegen me dat ik een uit
slover was. Dat was allemaal niet echt in
spirerend. Al moet ik zeggen dat ik in die
vijftien jaar bij de TROS alle kansen heb ge
had om te doen wat ik wilde."
Na een conflict met de TROS over zijn
free-lance activiteiten voor het toenmalige
commerciële station Cable One van Willem
van Kooten alias Joost den Draaier, werd hij
ontslagen. Mulder ging daarna als program
maleider bij Cable One aan de slag. Maar
deze zender werd in 1989 uit de lucht werd
gehaald. Hij stapte in maart 1991 vervol
gens over naar zijn huidige werkgever: de
Radio 10 Groep, waarvan Radio 10 Gold
sinds kort een etherfrequentie bezit. On
danks zijn jarenlange ervaring bij de publie
ke omroepen is de commerciële radio voor
Mulder opnieuw pionieren. „Dit een geheel
nieuw vak. We zijn 24 uur per dag in de
lucht terwijl we toch werken met een be
trekkelijk kleine ploeg.
Mulder voorziet een zonnige toekomst
voor de commerciële radiostations, die pro
fiteren van de afbrokkelende positie van de
publieke omroepen. Mulder: „De publieke
omroep heeft natuurlijk een taak, maar niet
met zoveel radio- en TV-zenders. Kijkers en
luisteraars vluchten bij horden weg. Hoe
kun je het dan verantwoorden om 3 TV-
zenders in de lucht te houden voor meer
dan een miljard gulden? Op radiogebied
valt er nog genoeg gebied te ontginnen.
Smallere doelgroepen, dat is de toekomst.
Er is ruimte genoeg voor bijvoorbeeld een
zender voor de jeugd of talk-radio zoals dat
in Amerika bestaat. De radio heeft hier zes
tig jaar stilgestaan, en de inhaalrace is nu
begonnen."
Tom Mulder: „Radiomaken is altijd mijn passie geweest."
Tom Mulder een kwart eeuw op de radio
GTST, in de Veronica Gids:
heb de afgelopen jaren veel g.3!
leerd. Als ik nu afleveringen i
het begin van GTST zie, is Ij
heel gek. Gedateerd. Vroeg
dééd ik het, nu bèn ik het. 641
kwam eerst niet van binnenu.s
Ik ben nu geconcentreerder. I
ja, je hebt een scène ook snell
door. Ik had bij GTST lange tL.
het gevoel alsof ik in de bru.
klas zat. Nu ben ik over, dè?L
ik." p
IA
Marceline Schopman in KRCier
Studio: „Ik wil de kant van har
infotainment uit. In elk geval i?la'
ik een programma doen waare
ik meer van mezelf kwijt kan.f
heb vaak de neiging te bijetos
hand te zijn en er van alles uitn w
flappen. Ik heb heel erg de brd
hoefte te laten zien dat ik mr
kan. Ook omdat men dat v|,n
mij niet verwacht. Ik heb tin
image van een lief, braaf meisiin
een leuk spelletjesmeisje. EP3'
vind ik niet erg, maar ik zie lf
wel als een uitdaging te lat^,,
zien dat er meer achter zit." s. i
Koos Postema in zijn colurf E
in het AD: „De dominee is teri,
in Hilversum. Mensen die vL,
een goede publieke omrotite
houden, en ik reken mij da?in
toe, hadden de wachtpost!v0
van het NOB nog zo gewar®
schuwd. Dominee is door njtst
nister d'Ancona teruggezondhg
naar Hilversum. Een laatsinj
daad van de minister. De exc^n
lentie moet oververmoeid zijrv
De godgeleerde, zoals Wim Bo, h
boom hem eens noemde, heiiei
Albert van den Heuvel. In 19f
werd hij voorzitter van f: R
VARA. Financieel ontwikkeld6^
.zich een ramp in de club. 4pr
tweede voorzitter van de NQer
bleef hij zelfs achter de dun» In
voorzitter Max de Jong, wiensL
chaam een streep .is, een oi
zichtbare vergaderkont. Albd
van den Heuvel zou ook nJL
even de radio moderniserep
maar daar is gewoon weer ruzA/l
net als in 1936. Zo'n man mjad
de VUT uit en terugkeren in Hfrio
versum als voorzitter van ep
Nederlandse Programma Stier
ting, waar niemand op zit m
wachten. Die splitsing van cc
NOS kost natuurlijk ook gel
Maar daar hebben ze wat op gfel
vonden. Tijdens het WK gaat |J
NOS de kroegen af en geld o|g.
halen bij nietsvermoedenicl
mensen die naar het voetballfigif
zitten te kijken. Een leuke iï^1
werkklus voor de dominee. l|C
zijn meer christenen die geh]
ophalen in cafés. Het Leger dfo
Heils bijvoorbeeld. |ini
Maar dan houdt de
vergelijking op. Hel
Leger des Heils
doet immers iets
goeds met het
geld'" fen
laf
lits
IN!
itir
bn
laf
vallen. Vandaaruit speelt hij.
Dan is toeval geen toeval
De wortels van The Cats en
Akkerman liggen in de rock 'n'
roll. De oude Cats-platen brach
ten al een mixture van vrolijke
en droevige liedjes, korte en
lange songs in majeur of mi
neur. Maar de CD Shine on
brengt daarnaast ook verschil
lende stijlen: rock, jazz, latin en
blues samen. De koortjes zijn
gebleven. De stemmen zitten
overal. De beoogde sound, de
sfeer die het stuk moet hebben,
bepaalt wie de bovenstem zingt.
Jaap Schilder: „Wisselen bin
nen een liedje deden we altijd
al. Meestal op gevoel. Hebben
w$ iets hoogs, penetrants nodig,
dan is Arnold aan de beurt als
leadzanger."
Spannend
Op de nieuwe CD ontpopt
Schilder zich verrassend genoeg
als lead- en solozanger. De door
hem geschreven songs Shine on
en One phonecall away illustre
ren hoe spannend de nieuwe
met Jan Akkerman ingeslagen
richting is. Schilders warme, ba
rokke stemgeluid geeft de CD in
combinatie met de heldere tekst
een diepe grondtoon. Het zin
gen van de eigen, doorleefde
teksten maakt dat de dictie heel
natuurlijk klinkt. Cees Veerman
declameert zonder pathos zijn
'kleine introverte 'liedjes'. Ar
nold Mührens stem klinkt ge
voelig in I miss you.
Het eerste nummer op de CD
Times were when is het enige
oude Caïsnummer. Toch maar
even de waag gesteld of ze de
inbreng van Piet Veerman niet
hebben gemist. De reactie van
Arnold- Mühren: „Die heeft in
middels een mooie solocarrière
opgebouwd. Tien jaar geleden
is hij er uit eigener beweging
uitgestapt. Een zakelijk geschil
werd jammer genoeg persoon
lijk. Het uit elkaar gaan, was een
soort echtscheiding. Opnieuw
samengaan is absoluut ondenk
baar."
Sjors Fröhlich, NCRV's manusje van alles
Actrice Anne-V
SBlankers in VA54
TV-Magazine:
„Werken voor të(jj
visie is leuk. Je kil
in' spelen. Heel nati»
zijn, uitpakken is niet nodig,qe
kijker ziet je toch wel. Je hcj
emoties niet uit te vergroten]
de schouwburgzalen moetw
onwillekeurig alle gebaren '4c
mimiek vergroten, omdat dej
stand veel groter is. Voor de 1
mera kun je je permitteren
na niks te doen, alleen maai]
denken. Die camera kan zo\|
in je kruipen en enkel die j
dachten laten zien. Hoewel
uiteindelijk liever toneelspeel
acteren voor televisie relaxt2(
Maar televisie opnemen vd
publiek vind ik niet prettig, d;
word ik gek. Je moet 'klein' sjot
len voor televisie en je gaat tcj2(
hard staan brullen, omdat d
ders de zaal niks hoort. Dat vij
ik zo tweeslachtig.
Actrice Annet Nieuwenhuijz
in VARA TV-Magazine: „Er is
het theater tegenwoordig me
begrip voor privé-omstandigh
den die het werk kunnen doi
kruisen. Vroeger was men d«
veel strenger in. Ik heb bijvo»
beeld alle vier mijn grootoude
niet kunnen begraven, omdai2(
moest werken: dat heb ik el
verdrietig gevonden. Maar e.o
stuk uitbrengen is zo'n gei
menlijk gebeuren; als er
speler wegvalt, valt de heleb(,3
stil. Tegenwoordig neemt m
er eerder genoegen mee als c
gebeurt. Toen was het ed
geen gezanik, 'the show mt
go on'. Paul Steenbergen spe
de de avond dat zijn eig
vrouw doodging. Da's keihai.oi
Zo erg is het nu niet meer."
Reinout Oerlemans, Arnie
leerde je een heleboel."
Hij is eigenlijk altijd gek ge
weest van radio. Fröhlich kon
amper praten, toen hij al naar
de bandrecorder van zijn ou
ders greep. „Ze hadden zo'n
pick-up waarvan de box in het
deksel zat. Dan maakte ik ra
dio. Mijn ouders hebben die
eerste bandjes nog. Ik luisterde
ook veel naar de radio. De
Tour de France intrigeerde me
mateloos. Hoe kan het toch
dat iemand die in Frankrijk
fietst in Meerkerk te horen is?
Met een vriendje speelde ik
Radio Tour de France na."
Zijn fascinatie voor het me
dium radio is nadien alleen
maar sterker geworden. „Twee
jaar geleden was ik tijdens de
presidentsverkiezingen in
Amerika voor Radio 1 bij cor
respondent Bernhard Ham-
melburg in New York. Dan zit
je met vijf TV-scher-
men voor je neus op
een klein zolderkamer
tje en heel Nederland
hoort je. Gek is dat. De
volgende dag had
Bernhard een rit door
New York met een li
mousine geregeld en
via de autotelefoon zat
ik ljve in The Breakfast
Club op Radio 3."
Na zijn havo-opleiding
is Sjors Fröhlich gaan
studeren aan de
School voor de Journa
listiek. Hij liep stage bij
Hier en Nu. Korte tijd
voor zijn eindexamen
zette Fröhlich een
punt achter zijn stu
die. „Ik vond het voor
al tegenover mijn ou
ders lullig dat ik mijn
diploma niet zou ha
len. In mijn opvoeding
heb ik meegekregen
dat je moet doorzet
ten, als je ergens aan
begint. Maar toen mijn
ouders lieten merken
dat ze het prima von
den dat ik voor mijn
baan zou kiezen, was
de beslissing voor mij
niet moeilijk meer."
De NCRV biedt Fröhlich nog
genoeg uitdagingen. Hij noemt
de discussie rond de oprich
ting van een piekurenredactie
voor Radio 1 en de samenwer
king met AVRO en KRO op Ra
dio 3 in Het Station. „Ik ben er
trots op dat ik voor Hilversum
3 toerk. De horizontale pro
grammering werkt goed. Toch
hoor je nog dat er verschillen
de omroepen aan het werk
zijn. Op Hilversum 3 moet je je
identiteit laten varen."
Dat geldt volgens Sjors Frö
hlich ook voor de piekuren op
Radio 1. Hij vindt het belache
lijk dat er nog steeds geen pie
kurenredactie is. „Hoe kunnen
tegenstanders als TROS en
AVRO nu blijven schermen
met identiteit? Van de EO kan
ik me dat voorstellen. In de
daluren zijn er voldoende mo
gelijkheden om je mening uit
te dragen. Het is waanzin dat
een handjevol omroepvoorzit
ters het plan tegenhoudt. Daar
wind ik me over op."
Sjors Fröhlich foto kippa
M ïjn sonore stemge-
W luid is vrijwel de hele
week op de radio te
beluisteren. Ziehier in kort be
stek zijn werkweek. Maandag
ochtend: de actualiteitenru
briek Hier en Nu op Radio 1.
Maandagavond: Witte rozen,
een programma over de dood
op Radio 2. Donderdagoch
tend: twee uur lang Goedemor
gen Nederland op Radio 2.
Donderdagavond: Hier en Nu
Sport op Radio 1. Tussen de
bedrijven door is hij ook nog
elke werkdag te beluisteren op
popzender Radio 3 in de Magie
Friends in Popsjop. Donder
dag- en vrijdagavond: Paper
clip Magazine op Radio 3. Dan
)ert Fröhlich eens per maand
1 het weekend de
eindredactie van
het NOS-actualitei-
tenprogramma Met
het oog op morgen.
En ten slotte heeft
hij nog zijn eigen
geluidsstudio in
Giessénburg waar
jingles en recla
mespotjes worden
opgenomen.
„Ik ben nu een
maal gek op radio.
Zie het ook niet als
werk." De verkla
ring van Hilver-
Sjors Frö
hlich is simpel
duidelijk. Al
bijna dertien jaar
presenteert Frö
hlich bij de NCRV
radio-program
ma's. Een aardige
carrière voor ie
mand die nog 27
moet worden en
nog nooit een solli
citatiebrief heeft
geschreven. „Ik ben
onlangs met de
NCRV om de tafel
gaan zitten om te
praten over mijn
toekomst. Het is in
derdaad een lange lijst van
programma's. Dat zien ze hier
zelf ook. Het is tot nu toe
steeds zo geweest dat ik uit de
kast gehaald werd als ergens in
de presentatie nog een gat zat.
We hebben besloten om mijn
er sturing te ge-
Fröhlich ziet zichzelf op ter
mijn de popmuziek loslaten
om definitief te kiezen voor de
informatieve kant van het ra
diovak. „Ik heb nu nog het
idee dat de combinatie muziek
1 informatie goed is. Het be
lemmert me niet. Maar ik be
sef dat ik niet tot mijn 55ste
Radio 3 kan blijven doen. Zo
lang je voeling hebt met mu
ziek ben je niet te oud. Frits
Spits is het levende bewijs.
Maar er gebeurt veel meer in
de wëreld dat mij interesseert
dan popmuziek alleen."
Verbazing
De brede interesse van Frö
hlich wekt bij zijn NCRV-colle-
ga's geregeld verbazing op.
„Bij Radio 3 zijn er mensen die
zeggen: 'ach joh, stop toch met
dat serieuze gedoe'. Bij Hier en
Nu krijg ik te horen: hou toch
op met dat plaatjes draaien'.
Dat is niet altijd leuk om te ho-
Hij zit direct op het puntje
van zijn stoel als het woord ge
loofwaardigheid valt. Fel: „Na
tuurlijk kun je geloofwaardig
zijn als presentator van een
zwaar journalistiek program
ma terwijl je ook popmuziek
draait. Je bent pas ongeloof
waardig als je in die journalis
tieke rubriek op je bek gaat. En
ik vind het belangrijk om de
muziek ook serieus te benade
ren. Me te verdiepen in allerlei
nieuwe stromingen en platen.
Je moet wel eerlijk met muziek
bezig zijn. Dan is die combina
tie muziek en journalistiek
geen enkele aanslag op je ge
loofwaardigheid."
Het radio-avontuur van
Sjors Fröhlich begon toen hij
veertien was. Hij las een adver
tentie, waarin de NCRV jong
talent wierf. Prompt meldde
Fröhlich zich. Met nog elf jon
geren tussen de twaalf en veer
tien onder wie zijn huidige
Radio 3-collega Peter Plaisier
werd hij aangenomen. Het
eerste programma dat de uit
Meerkerk (Alblasserwaard) af
komstige jongeling mocht ma
ken, heette Tussenuur.
„Een stelletje jonge honden
waren we. Renden over de
gangen en keken onze ogen
uit. Peter en ik zijn de enige
twee die overgebleven zijn van
het clubje. We waren al uren
van tevoren in de studio's. We
zaten stil in een hoekje te kij
ken naar de jongens van de
sport en 's avonds natuurlijk
naar Spits. En zondagmorgen
namen we de eerste bus weer
naar huis. Zo ontmoette je een
hoop mensen. Je ging eens
koffie halen en ondertussen