1
'Het blijft pionieren aan het strand'
Rage van de jeep lijkt voorbij
Arie wil weer snel
op safari
1 Stadion-verbod' voor
een niet-spelend lid
Het Gesprek van de Dag
CHEF CERT VISSER. 071-356431
Hij stond wel raar te kijken
toen, vier maanden na dato, de
tuchtcommissie van de Afdeling
Leiden alsnog tot strafvervol
ging overging. Hij keek nog
vreemder op toen hij uit de
brief van de KNVB de strafmaat
vernam. Vier wedstrijden mag
Piet Gubler zijn elftal, het zater
dagteam van FC Rijnland dat
uitkomt in de reserve vierde
klasse van de Afdeling, niet be
zoeken. „Als een hooligan die
een stadionverbod heeft gekre-
gen, zo ongeveer voelt het",
zegt de nu 49-jarige Gubler.
In het verleden gold de links
buiten van LFC als één van de
meest talentvolle voetballers
van Leiden en omstreken. Een
begenadigd technicus met een
fluwelen voetje en een uitste
kend overzicht. In zijn nadagen
trapte hij nog een balletje mee
met gelijkgestemde veteranen
bij ZLC en later FC Rijnland. Te
rugkomend van een zware knie
operatie en hangende nog zo'n
ingreep aan het andere been
kan hij. voetbaldier bij uitstek,
de actieve sportbeoefening ook
op recreantenniveau verder wel
vergeten. En nu mag hij zelfs
niet eens meer gaan kijken naar
zijn maten.
Affaire
Een en ander is het uitvloeisel
van een affaire die plaatsvond
op zaterdag 10 november van
het vorig jaar. Toen speelde zijn
cluppie uit tegen WSB 4. Net
geopereerd keek hij op krukken
toe en ergerde zich aan het har
de spel van een tegenstander
die na rust 'zekerheidshalve'
maar op doel werd gezet. De
twee raakten in discussie. Na
wat onvriendelijkheden over en
weer te hebben uitgewisseld,
tikte Gubler de keeper bij de
eerste paal met één van zijn
krukken aan. „Niet meer dan
dat, want ik raakte hem nauwe
lijks."
Het betekende wél het sein voor
een korte maar hevige kloppar
tij in het doelgebied van WSB
die de vergelijking met een afle
vering van Comedy Capers
glansrijk kon doorstaan. Met
dien verstande dat de doelman
van de thuisclub behoorlijk ge
havend uit de strijd naar voren
kwam. In het gewoel dat was
ontstaan had één van de Rijn
land-spelers hem geslagen of
geschopt. De dader maakte zich
niet bekend. Een gijzeling in de
kleedkamer van enige Rijnland
spelers door de politie en een 1
verhoor op het bureau van een j
verdachte ten spijt.
De tuchtcommissie van de
KNVB werd naderhand ook niet
veel wijzer. Stelde eerst het hele
team voor de ongeregeldheden
verantwoordelijk en vervolgens
het elftal voor 30 dagen op non-
actief. Schorste daarna de twee
broers van Piet Gubler voor res
pectievelijk acht en drie wed
strijden. En kwam, zij het na
vier maanden, uiteindelijk toch
nog terug bij 'de man op kruk
ken' himself.
Negeren
Die dit verkapte 'stadionverbod'
prompt negeerde en vorige
week het uitduel van zijn team
tegen RCL 10 op sportpark De
Bloemert bezocht. Op een
steenworp afstand van het
bondsbureau waar deze straf is f
bedacht en uitgesproken. „Nee. I
niemand gezien die me bi| het I
hek wilde tegenhouden", zegt I
het niet-spelend lid van Rijn I
land desgevraagd. Die nog be- I
nadrukt dat hij in veertig jaar I
voetbal pas één keer eerder
voor twee wedstrijden is ge
schorst. Bepaald niet het type
van een ordinaire relschopper.
„We hebben bij de KNVB bij I
mijn weten geen agenten in
dienst en dus valt het moeilijk I
te controleren of de heer Gublerl
zich ook aan de straf houdt". I
zegt de heer Bancken, voorzitter!
van de tuchtcommissie van de
Afdeling Leiden. „Nee, een sym-l
bolische straf zou ik het daaroml
toch ook niet willen noemen.
Eerder het stellen van een daad
van onze kant. Zoals we ook de
doelman van WSB een beris
ping hebben gegeven. Ik geloof
inderdaad dat dit een unieke
straf is binnen de Afdeling Lei Ij
den. Althans voor zover ik het
weet, hebben wij nog nooit een
toeschouwer, die in dit geval lid
is van de KNVB, de toegang tot
het veld ontzegd. Verder zetten
we nu een streep onder de hele
zaak. Die heeft helaas al veel te
lang voortgesleept
AD VAN KAAM
WOENSDAG 23 MAART 1994978
Met smerige
gympen naar
Amerika
Uit alle uithoeken van de we
reld kwamen ze. De gym pen-
freaks, die zaterdag in Mont-
pelier (in de staat Vermont
van de VS) streden om een
wel heel twijfelachtige eer:
bezitter te zijn van het meest
versleten, smerigst stinkende
en langst afgetrapte paar
gympen. Voor de negentien
de keer hield de Amerikaanse
fabrikant van geurvreters de
'Rotten Sneaker Contest'. De
15-jarige Susan Dijkman uit
Heemstede eindigde als
tweede.
De gympen van Susan zitten
vol gaten en zien er niet uit.
„Mijn moeder heeft ze wei
eens weg willen gooien, maar
ik ben nogal bewaarderig en
heb ze in mijn kast gezet. Ze
zijn zo afgedragen omdat ik
er heel veel op heb gedaan.
Tennissen, hockeyen, naar
school, het slijten is helemaal
vanzelf gegaan."
Susan heeft zichzelf niet op
gegeven voor de wedstrijd
maar is (op haar gympen)
van de straat geplukt. „Ik
dacht dat het een grap was,
een wedstrijd om de smerig
ste gymp... Maar toen er post
kwam uit Amerika, met de
vliegtickets en de hotelreser
veringen, moest ik het wel
geloven."
Vorige week donderdag
kwam ze in Montpelier aan,
vrijdag kreeg ze een sight
seeings de omgeving en za
terdag was de dag van de
wedstrijd. „Ik moest samen
met de andere finalisten over
een podium heen en weer lo
pen. Zeven juryleden letten
ieder op andere aspecten. De
één op de veters, de ander op
de zool en weer een ander op
de neus of uitgescheurde ve
tergaatjes. Uiteindelijk ble
ken mijn gympies goed voor
een tweede plek. Een prijs
was daar niet aan verbon
den, ik heb er wel een tas vol
met streekspecialiteiten aan
overgehouden en een aan
bod om als au pair te komen
werken. Doe ik misschien
ooit nog eens, maar eerst wil
ik mijn school afinaken."
WILLEMIEN SPOOK
De lente probeert het deze
maandag even. Het is aange
naam weer op het strand aan de
Wassenaarse Slag. De zee is
kalm. Golfjes komen als witte
schoothondjes op het strand af
dartelen. Maar er wordt regen
en wind voorspeld. Af en toe
komt er een windvlaag langs, als
een man met een baard van één
dag. Nabij de duinenrij zijn ze
het strandpaviljoen De Gouden
Bal aan het opbouwen. In de le
ge ruimte ruikt het naar hout,
nieuw hout.
Eigenaar Lodewijk van den Bos
zit aan de enige tafel in het pa
viljoen, nu nog een kist vol licht.
Hij veegt wat zand weg met zijn
hand. Dat gebaar zal hij het ko
mende seizoen vele malen blij
ven herhalen.
„Want zand komt overal", zegt
hij. „Zand hou je niet tegen. Als
we hier een, paar dagen niet
zouden scheppen, is het pavil
joen bedolven en moet je een
archeoloog inhuren.
Het opbouwen van de strand
tent is elk jaar weer een enorm
karwei. Vooral regen en wind
zijn vijanden van de bouwers.
„Vijf jaar geleden", zo herinnert
Van den Bos zich, „was er zo'n
wind dat we met de bouw heb
ben moeten stoppen. Je kon de
wanden met goed fatsoen niet
meer vasthouden. Maar ook
met harde regen moet je vaak
stoppen met bouwen. Anders
loop je het hele seizoen op
ischeve vloeren. Maar ja. je bent
wel eens zo ver gevorderd dat je
niet meer terug kunt. Ik heb in
de regen wel eens zo lang ge
werkt dat mijn tenen en vingers
helemaal geribbeld waren, net
alsof ik lang in het bad had gele
gen. En je schoenen die ver
slijt je hier ook gemakkelijk. Dat
opbouwen kost me zeker twee
paar."
Avontuur
Er zijn volgens Van den Bos
strandtenthouders die het vak
puur voor de poen hebben ge
kozen. Maar hijzelf voelt zich
een van de laatsten der Mohika
nen. „Het heeft toch iets avon
tuurlijks, ja. Ik ben altijd ie
mand geweest die zijn eigen
boontjes heeft willen doppen. Ik
heb nog nooit voor een baas ge
werkt. Want aan de ene kant is
dit toch een vrij leven. De wind,
de zee, en als je geluk hebt de
zon je bent altijd in contact
met de natuur. De natuur blijft
gewoon zijn gang gaan, onge
acht wat er in de wereld ge
beurt. Ook in oorlogen schijnt
de zon."
„Het is en blijft pionieren in dit
vak. Maar je hebt natuurlijk ook
zo je zorgen. Wat me de laatste
tijd zo opvalt, is dat de overheid
ook steeds meer dingen voor
ons wil gaan regelen. Ik heb hier
al van allerlei ambtenaren ge
had die de boel kwamen in
specteren, tot de brandweer aan
toe. En ook de vertegenwoordi
gers zijn niet meer te tellen.
Vroeger zag je ze nooit, maar
het lijkt wel alsof de frisdran
kenindustrie er nu extra men
sen op heeft gezet."
„Ik doe dit werk nu voor het
achtste seizoen en leer mijn
klanten wel kennen, ja. Je gaat
ze ook missen. Dan merk je op
eens dat iemand niet meer op
zijn vaste plek op het strand zit.
En dan hoor je dat-ie dood is.
Dat heeft toch iets droevigs. Of
mensen die elk jaar met zijn
tweetjes komen en dan ineens
Ln hun eentje. Naar. Je moet
voor dit vak zeker niet mensen
schuw zijn. Je moet ergens te
gen kunnen. De klanten zijn
een beetje in vakantiestemming
en dan zijn ze vaak uitgelatener
dan anders. Er zijn tafeltjes bij
waar ze altijd maar weer dezelf
de geintjes maken en dan moet
je toch een beetje eelt op je ziel
hebben. Als iemand hier komt
werken, merk ik al snel of hij het
aan kan of niet."
„Al is de Wassenaarse Slag toch
echt een familiestrand, je merkt
dat de lichaamscultuur de
laatste jaren sterk is toegeno
men. Vroeger in oude films wa
ren acteurs als Charlton Heston
en Brigitte Bardot het sum
mum. Dat waren echte filmster
ren, die zag je in het gewone le
ven niét. Nu lachen ze om die
figuren. Wat vroeger mooi was,
is nu heel middelmatig. Ik moet
soms lachen om de vrouwen
die hier binnenkomen. Die la
ten zich echt niet meer wegdu
wen, hoor. Die staan er net zo
stoer bij als de mannen."
Lodewijk van den Bos moet
vlug weer aan het werk. De
strandtent moet voor Pasen
klaar zijn en er is nog veel te
Lodewijk van den Bos voor zijn strandtent aan de Wassenaarse Slag: „Als je niet dagelijks schept, moet je
een archeoloog inhuren." foto dick hogewoning
doen. De Gouden Bal waar
komt die naam eigenlijk van
daan? Als we naar de parkeer
plaats teruglopen, geeft de na
tuur meteen antwoord. We zien
hoe de zon langzaam in zee
zakt. Dag, Gouden Bal! Gelukkig
maar dat geen voetballer, hoe
goed-ie ook is, je in zijn prijzen-
kast kan zetten.
CEES VAN HOORE
Reacties en suggesties voor
"Gesprek van de Dag"
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een cadeaubon
van 25 gulden.
Tien jaar geleden zag je ze
slechts sporadisch in het straat
beeld, maar tegenwoordig toert
jan-en-alleman in een Pajero,
Patrol of terreinwagen van een
ander merk door de stad. Het is
rtiode om je een 4x4 of 4WD
(Four Wheel Drive, alias een
vierwiel-aangedreven auto) aan
te meten, zelfs al woon je op het
allervlakste stukje van de aard
bol. Maar het lijkt al weer over
met de pret. Want wil je ook in
het verkeer de blitz maken, dan
zal je daar voor moeten betalen.
Tot nu toe was het zo dat er
voor de koper of bezitter van
een jeep er rijden er rond de
75.000 in Nederland rond
een leuk belastingvoordeeltje te
halen was met het zogenaamde
grijze kenteken. Dat is in princi
pe verbonden aan auto's die be
drijfsmatig worden gebruikt,
maar ook de 4WD waren daar
voor vrijgesteld. Per 1 januari
wordt de wet in deze veranderd
en vallen de meeste terreinwa
gens onder de gewone perso
nenauto's.
De overgang van een grijs naar
een geel kenteken gaat geld kos
ten. En niet weinig ook. Kees
Tijsterman rekent voor dat bij
aanschaf van het goedkoopste
model, een Suzuki Samurai van
23.500 gulden, al gauw een be
drag van 6000 gulden komt.
„Dat is bijna een kwart van de
prijs. Hoe duurder de auto, hoe
hoger dat bedrag is. Een Pajero
kost al een ton. Dat wordt er
voor de aspirant-koper niet in
teressanter op, nee. Daarnaast
komt er dan, per jaar, nog zo'n
2000 gulden bij."
Monsterrally
Tijsterman heeft wat met ter
reinwagens. Hij rijdt ze, repa
reert ze en verkoopt ze, zo on
geveer in die volgorde. De rage
was hij tien jaar terug voor, ver
volgens deed hij samen met
vrouw Mieke acht keer mee aan
de monsterrally Parijs-Dakar en
intussen bestiert hij een goedlo
pende garage in Waddinxveen.
Gespecialiseerd uiteraard in
4WD. Nog wel tenminste.
„Ho, ho, zo'n vaart loopt het nu
ook weer niet. Ik moet eerlijk
zeggen dat ik er tot nu toe nog
geen last van heb. Ja, ik heb die
verhalen ook gelezen als zou de
helft minder terreinwagens zijn
verkocht dan in vergelijking met
het vorige jaar. Maar dat is niet
zozeer mijn stiel. Ik ben geen
dealer. Ik doe in occasions en
accessoires en verder repareer
ik ze vooral."
Hoe verklaart een kenner als
Tijsterman trouwens die hausse
in de verkoop van terreinwa
gens de afgelopen jaren? „Het is
een modebeeld. Overgewaaid
uit Amerika. Mensen willen
weer eens wat anders. Het ziet
er mooi uit. Breed en zwaar.
Het oogt meteen ook veilig.
Vroeger had alleen een dorps
dokter of een maffe notaris voor
de grap een Landrover. Tegen
woordig ben je met z'n tweetjes,
werk je allebei en koop je in-
plaats van een gewone perso
nenwagen een jeep."
Waarmee je in Nederland overi
gens nauwelijks uit de weg
kunt, want het weinige natuur
schoon dat het land al rijk is,
wordt, terecht, ook nog goed
beschermd. En los daarvan, veel
trek om hun karretje vuil te ma
ken hebben de meeste bezitters
niet. Slechts 1 op de 20 rijdt wel
eens weg van de snelweg. De
rest gebruikt de auto waarvoor
hij eigenlijk niet is gemaakt of
geschikt is, namelijk voor open
bare weg. „Ja", lacht Tijster
man, „als ze een keer of drie
onder de modder hebben geze
ten, is de lol er wat dat aangaat
meestal wel vanaf. Want
schoonmaken is een heel kar
wei."
Ligt de handel in deze sector
straks op z'n gat? „Dat zal zo'n
vaart niet lopen. Er zal minder
nieuw worden aangeschaft, dat
is wel zeker. Maar een markt zal
er voorlopig nog wel voor blij
ven, zeker een tweedehands-
markt."
Kees Tijsterman was de jeeprage al zo'n tien jaar terug voor. Hij rijdt ze, repareert ze en verkoopt ze. foto henk bouwman
Goed en slecht nieuws over
Arie, dé ster van Radio West. Bij
een aanrijding liep de 75-jarige
Hagenaar vorige week een zwa
re hersenschudding op. Voorlo
pig kan hij dus zijn veelbeluis-
terde radio-programma 'Met
Arie op Muzieksafari' niet pre
senteren.
Gelukkig is er ook goed nieuws
voor de 150.000 paar oren. die
iedere zondag tussen tien en
twaalf luisterden naar Arie's
Haagse accent en licht klassieke
muziek. Arie is herstellende.
Ondanks hoofd - en schouder
pijn, krijgt hij al 'babbeltjes'. Al
dus een woordvoerster van de
regionale omroep. Want wat
meldde de presentator, die in
het dagelijks leven Jaap AJleblas
heet, gisteren? „Mensen zeggen
altijd dat Arie geen hersens
heeft, geen buitenlandse titel
normaal kan uitspreken. Maar
tóch heb ik een hersenschud-
ding."
Als het aan Radio West ligt, be
gint Arie vanuit zijn ziekbed
weer snel met presenteren. „Zo
dra hij bij de pinken is, kan hij
op een cassetterecorder aan
kondigingen inspreken". Tot
die tijd draait Radio West non
stop licht klassieke platen tij
dens de safari-uurtjes op de
zondagmorgen.
Een weekje terug zag het er nog
somber uit voor de voormalige
fietsenmaker, die nog maar net
van zijn pensioen geniet. De
brandweer moest Arie uit zijn
wagen zagen nadat hij op de
plaatselijke Houtrustweg tegen
een vrachtwagen was gebotst.
Waarschijnlijk had de presenta
tor het bakbeest over het hoofd
gezien toen hij linksaf een zij
straat wilde indraaien.
„Hij was zich kapot geschrok
ken en behoorlijk in de war",
kijkt de woordvoerster terug.
„Hij had het er maar over dat
hij met een knuppel in elkaar
was geramd"
'Het bericht was nog niet de
ether in geslingerd of de tele
foon stond roodgloeiend bij Ra
dio West. „Vijftig telefoontjes
binnen een uur", kijkt de
woordvoerster terug. „De tele
fonistes werden er gek van." De
dag erop stroomden de bloe
men en kaartjes al binnen bij
het Westeinde-ziekenhuis.
Arie was er beduusd van. „Hoe
is het toch mogelijk zei hij in
alle bescheidenheid.
Om een stormloop op de een
voudige zespersoons ziekenzaal
te voorkomen, is het publiek
wel ontraden om langs te ko
men. Het is nog onzeker hoe
lang de radioster in het zieken
huis moet blijven.
Een archieffoto van Arie, tijdens een muzieksafari voor Radio West. De Hagenaar is herstellende van een hersenschudding, foto loek zuyderduin
