M
Relaties, blauwtjes en verder
heel veel kruisbestuivingen
Rrv show
EO laat jongensdromen van Baantjer,
Nijpels en Stekelenburg uitkomen
'Hieperdepiep, uh, hoeraaa!'
Gebouw als wegwerpartikel
VRIJDAG 11 MAART 1994
Liefde op het eerste gezicht, een spel vol dubbelzinnigheden
arco zit onderuit gezakt
de bank. Hel is laat gew
den vannacht, vanda
Mae
een dikke laag make-up doet wonderen. In
zijn vlotste overhemd en zijn mooiste spij
kerbroek wacht de 23-jarige Waalwijker on
geduldig lot hij 'op moet'. Voor Patricia uit
Amersfoort heeft hij nauwelijks oog. Zij
drentelt gespannen heen en weer tussen
toilet, make-up-ruimte en haar familie.
Nog geen week geleden was het liefde op
het eerste gezicht tussen Marco en Patricia
in de studio van Joop van den Ende in Aals
meer. Na een avondje stevig stappen is de
relatie inmiddels aardig bekoeld. ,,Ze is
mijn type helemaal niet", vertelt Marco on
verschillig. Met een schuin oog op de moni
tor houdt de Brabantse Don Juan („Alle
meiden kozen mij") achter de schermen
het verloop van de opnamen van een nieu
we aflevering van Liefde op het eerste gezicht
in de gaten. Over enkele minuten moeten
hij en Patricia de kijkers en presentator Rolf
Wouters vertellen of de vonk is overgesla
gen. En passant kan één de twee nog een
verre reis winnen. Marco is de gelukkige. Of
hij Patricia meeneemt? „Nou
>rdt c
end.
Even later is Rolf Wouters druk in de weer
met nieuwe kandidaten. Bas, Laurens en
Maurice krijgen de kans om met de vrouw
van hun dromen op stap te gaan. Maar de
liefde moet ook in het RTL 4-programma
wel van twee kanten komen. De kandidaten
krijgen een half uurtje de tijd om elkaar een
beetje te leren kennen op grond van de ant
woorden op de vragen die Rolf Wouters
hun stelt. Het zogeheten love-duo gaal op
kosten van RTL 4 een avond met elkaar uit.
Ze brengen de nacht door in een hotel in
Amsterdam. In een eigen kamer dan wel te
verstaan. Althans, ze hebben twee kamers
tot hun beschikking. „Wat ze verder doen
die avond moeten ze zelf weten", zegt uit
voerend producent David Schaling. „Wij
boeken in elk geval twee kamers voor ze en
dal doen we ook tijdens de vakantie die ze
Opscheppen
Marco en Patricia hebben geen moment de
behoefte gehad om de nacht op één kamer
door te brengen. „Ik vond geen van de drie
meisjes geschikt. Maar ja, je moet toch kie
zen. Dat is best lastig, want je concentreert
je tijdens de opname vooral op de vragen
van Rolf en je bent druk met het bedenken
van leuke antwoorden. Ie hoort amper wat
de dames aan de overkant zeggen en voor
je het weet moetje een keuze maken."
I lij zegt geen spijt te hebben aan het pro
gramma te hebben meegedaan. Wat wil je
ook? Kozen niet alle drie de meiden op
hem? „Dat streelt je ego wel. Tegenover
mijn vrienden kan ik lekker opscheppen.
Dat ik meisjes makkelijk in mijn broekzak
Liefde op het eerste gezicht. Van links naar rechts: Maurice, Laurens
De 19-jarige Je
het Limburgse
Haelen stond wél achter haar keuze voor
Peter (24) uit Vlaardingen. Jenny: „Ik had
hem direct in de gaten. Een leuke vent,
dacht ik."
Peter, zo te zien een serieuze jongen,
meldde zichzelf aan voor het programma.
Hij behoort tot de groep van zo'n 60 a 70
procent die zich 'vrijwillig' opgeeft. De ove
rige kandidaten worden door vrienden fa
milie of collega's met zachte drang de stu
dio ingejaagd. Hoog tijd dat zoonliéf nu
maar eens aan de vrouw komt.
Jaarlijks komen er drie tot vierduizend
aanmeldingen binnen bij de makers van
Liefde op het eerste gezicht. Wie wil deelne
men moet aan twee voorwaarden voldoen:
de kandidaat moet tussen de 18 en 32 jaar
zijn en bovenal vrijgezel.
Lolletje
Waar de meeste kandidaten aangeven het
programma vooral als een lolletje te zien,
daar hoopte Vlaardingse Peter aan Liefde op
het eerste gezicht een serieuze relatie over te
houden. Maar helaas. Jenny en Peter lijken
bij nader inzien toch niet voor elkaar be
stemd. Volgens Jenny is het avondje stap
pen eigenlijk tekort om elkaar goed te leren
kennen. Jenny: „We hebben wel veel lol ge
had. Uiteindelijk zijn we in Amsterdam in
de Surptisebar beland, waai' we achter de
bar karaoke gezongen hebben. Hartstikke
gaar was dat."
Dé kijkers moeten vooral niet denken dat
er in relatie tol Liefde op het eerste gezicht
sprake is van doorgestoken kaart. De pro
grammamakers laten niet na dat te bena
drukken. De jongens en meisjes betreden
op verschillende tijdstippen de studio in
Aalsmeer. Vantevoren krijgen ze elkaar niet
te zien. De hele dag worden ze gescheiden
gehouden. Zelfs een onschuldig wandelin
getje naar hel toilet mogen de kandidaten
niet in hun eentje maken. Niet voor niets
II
MONIQUE BRANDT
FOTO TON KASTERMANS
raken ze in de loop van de dag dan ook
steeds 'opgefokter'. Alle hoofden in het
mannenhok draaien zich vol verwachting
naar de deuropening zodra er een vrouw
voorbij loopt. Met een blik van „zou dat er
één zijn" proberen ze De kandidaten wor
den pas op de studiovloer met elkaar ge
confronteerd. Achter het decor staan Mau
rice (keurig netjes gekleed), Bas (netjes ge
kleed) en Laurens (alledaags vlot). De ogen
van de heren zijn gericht op de monitor
waarop te zien is hoe de drie dames achter
elkaar opkomen. Hun blikken verraden
niets. Enthousiast springen ze het decor in
en staan dan voor het eerst oog in oog met
Lizet (21), Saskia (20) en Evelyn (20). Spon
taniteit is het sleutelwoord tijdens de opna
men. De vragen hebben ze vantevoren niet
gezien.
De koppelquiz begint. Rolf Wouters stelt
een half uur lang de ene dubbelzinnige
vraag na de andere. Op hun beurt laten de
te koppelen meiden en knullen zich niet
onbetuigd. Dan is het moment van kiezen
daar. Op een kastje achter het decor lichten
allerlei nummertjes op. Uitvoerend produ
cent David Schaling mag na enig gepuzzel
tevreden een love-duo noteren. „Uit de
ruim tachtig uitzendingen die we hebben
gehad zijn, voor zo ver wij weten, zeven
vaste relaties ontstaan. Daarnaast zijn er
heel veel kruisbestuivingen geweest. Na af
loop van de opnamen zien de kandidaten
elkaar allemaal in de bar en daar bloeit re
gelmatig wat op. Niet alleen kandidaten
vinden elkaar. Eén van onze geluidstechnici
heeft hier zijn vrouw ontmoet. De vonk
sprong over toen hij de microfoon op haar
jasje spelde. Ze zijn hartstikke gelukkig ge
trouwd. En...ze hebben vorige week hun
eerste kind gekregen."
(Liefde op het eerste gezicht, zondagavond
om 20.05 uur op RTL 4)
„Schatjes zijn het. Ik hou van
ze". Detectiveschrijver Appie
Baantjer ligt breed glunderend
tussen de struiken van zijn tuin,
waar hij eigenhandig een heel
spoortraject heeft nagebouwd.
Daar tuffen zijn lievelingen
rond, een aantal miniatuur-
stoomlocomotiefjes. Gepassio
neerd vertelt hij over zijn voor
liefde: „Zo'n elektrische trein
lééft niet, het schreeuwt niet,
het heeft niet de power van een
stoomlocomotief."
Appie Baantjer is al sinds zijn
jeugd bezeten van stoomtrei
nen. Als kind verdiende hij af en
toe een stuiver bij met een of
ander klusje. In zo'n geval kocht
hij geen snoep, maar een per
ronkaartje. De hele dag kon hij
naar die 'bruisende, sidderende,
machtige stoomtreinen' zitten
kijken. En één ding stond vast:
hij zou later machinist worden
op zo'n locomotief.
Het is allemaal anders gelo
pen. Baantjer kwam bij de poli
tie terecht, later werd hij schrij
ver. Machinist is hij dus nooit
geworden. Want zo gaat dat:
toekomstdromen komen in de
meeste gevallen niet uit.
TV-producent Theo Meskers
vroeg zich af wat er gebeurt als
mensen deze nooit verwezen
lijkte ambities toch nog eens
kunnen uitleven. Hij vroeg 13
vooraanstaande Nederlanders
naar hun 'jongensdroom', en
bood hen de mogelijkheid die
droom waar te maken. Het bij
zondere resultaat hiervan, de
dertiendelige serie Jongensdro
men, is vanaf zaterdag 12 maart
bij de EO-televisie te zien. De
produktie nam ongeveer een
jaar in beslag, omdat het niet
makkelijk was om de agenda's
op elkaar af te stemmen. „Het is
zeer authentieke televisie", al
dus Meskers. „De uitwerking
van het programma is zeer spe
ciaal geworden, veel mooie tele
visie-momenten vol verwonde
ring, bewondering, ontroering
en passie."
Het programmaconcept is
heel simpel, maar het lévert in
derdaad wel bijzonder verma
kelijke beelden op. Zo zien we
Appie Baantjer dus toch in actie
als machinist op een oude
stoomlocomotief, een rol waar
hij met jongensachtig plezier
van geniet: „Dat puffen, en
schreeuwen en brullen van zo'n
locomotief, dat is toch geweldig!
En zo zijn er nog veel meer
verrassingen. FNV-voorzitter Jö-
han Stekelenburg loopt een
paar dagen mee met de politie
van Den Haag. Ed Nijpels zien
we als kapitein van een cruise
schip, professor Smalhout is
even piloot van een Dakota.
VNO-voorzitter Rinnooy Kan
wilde ooit kok worden. Hij mag
zijn gang gaan in het prestigieu
ze restaurant La Rive in het Am
sterdamse Amstel Hotel. Aan
vankelijk staat hij nog wat stun
telig rond te kijken, maar al snel
heeft hij de juiste slag te pak
ken. Hij is vooral geïmponeerd
door zijn lèermeester: kok Rob
bert Kranenborg. Die geeft hem
de raad met veel durf te koken:
„probeer van alles, maar hou al
tijd wat boterhammen achter
de hand."
De Amsterdamse politie-
woordvoerder Klaas Wilting wil- -'
de graag boer wörden. Wilting
kende het klappen
zweep: hij werd immers gebo- 1
ren op het Drentse platteland,
waar zijn vader een kleine boer-
derij had. „Ik heb dagenlang
met de knieën in de modder ge
legen om de aardappels te rooi
en", zegt hij. Op zijn dertiende
jaar vertrok de familie naar Am
sterdam, waar vader Wilting als
tramconducteur aan de slag
kon. De jonge Klaas kon aan
vankelijk maar moeilijk wennen
aan het stadsleven: 'boertje Wil-
ting' met zijn rare accent wqs
het mikpunt van hevige pestev
rijen. „Nu zou ik natuurlijk
nooit meer terugwillen, maar ik
heb heel lang terugverlangd i
naar het boerenleven.
(Jongensdromen, vanaf zater
dag 12 maart 21.57 op Neder-
land 2) 1
Schrijver Appie Baantjer, die vroeger graag machinist wilde worden.
FOTO DIJKSTRA
Paulien Huizinga en Albert Verlinde en de Passion Show.
Voor het Amsterdam
se Lido ligt een
vloot rondvaartbo
ten afgemeerd. Een accor
deonist ontlokt romantische ha
venmelodieën aan zijn instru-
ment, terwijl een lange rij glitte-
rende en /schitterende hele en
halve beroemden oprukt naar
de brasserie waar de welkoms
cocktails uitnodigend klaar
staan. Fotografen sprinten van
Gerard Cox en zijn nieuwste da
me via Peter Fa-
ber naar Ans Mar
kus. de RTL4 ca
mera's draaien op
volle toeren. Twee
Amsterdamse me
vrouwen komen
nieuwsgierig kij
ken wat er aan de
hand is. „Hé Bep,
moet je zien, daar
liep je Barrie Ste
vens." „En daar
staan Rasti Rostel-
li en i )onna Lyn
ton." „En Giska
Peters en die kok
uit De Vlaamsche
Poot." „Pót, An
nie. Zeker een
feessie hier. Effe
vra... Ooooohhh!"
„Wat hep jij nou
inene. Bep?"
„Daar staat Thor-
ne!" „WAT???"
„Thorne, uit De bold end de
bjoetifoel. Krijg nou wat. Kom
mee, meid, ik móet gewoon effe
in 'm knijpen!"
Maar Bep en Annie mogen
het Lido niet in om eens fijn in
Thorne te knijpen. Want er is
inderdaad een feessie. Een heel
bijzonder feessie waai'je een of
ficiële uitnodiging voor nodig
hebt. 'Passion' is jarig en dat
gaat uitbundig worden gevierd.
'Passion' is de succesvolle
'hartstochtelijke theatershow'
van het Lido, vol fraaie schaars
geklede dames en heren, span
nende 'leading-ladies' en inter
nationale varieté-acts. 'Passion'
is deze week één jaar oud ge
worden en dus wordt tout be
roemd Amsterdam en omstre
ken getracteerd op een luxe din
ner-cruise en een wervelende
show. En op de zo hevig de knij-
plust der dames opwekkende
thorne Forrester, alias Jeff
Trachta, die als spetterend sluit
stuk van de avond voor het
eerst in Nederland zijn zwoele
zangkunsten zal laten horen.
Perfecte keus
Het Lido zou het Lido niet zijn
als alles niet tot in de kleinste
show-puntjes geregeld was. Dus
wie zijn er uitgenodigd om de
avond te presenteren? Natuur
lijk: Paulien Huizinga
en Albert Verlinde, het
sprankelende, geestige
en intelligente presen
tatie-duo van het fan
tastische, extreem
boeiende programma
'Showtime'. Dé per
fecte keus, en het zal u
misschien verbazen,
maar ze kunnen écht
praten en écht bewe-
gen, In een originele
dialoog heten ze de
rónd de cocktails ver
zamelde gasten wel
kom. Paulien: „Harte
lijk welkom allemaal."
Albert: „Ja, hartelijk
welkom. Fijn dat u er
bent." Paulien: „Heel
fijn." Vervolgens leg-
gen ze adequaat de
indeel-planning van
de aanstaande cruise
uit. Paulien: „Mensen
uuoi een. mueu; „mi wie een
roze kaartje heeft, hoort bij boot
En zo Knabbel en Babbelen
ze gezellig verder tot iedereen in
de juiste rondvaartboot zit,
waar het voorgerecht inmiddels
is opgediend. Smikkelend van
de terrine van eendëborst vaait
het Lido-convooi naar restau
rant d'Vijff Vlieghen, van waar
uit kelners komen aansnellen
met tarbot- en zalmfilet op een
bedje van groente. Beslist een
smakelijk verjaardagsfeestje lot
nu toe, en we zijn er nog lang
niet. Via De Wallen, het IJ en de
Leidsegrachl wordt terugge-
koerst naar het Lido, waar het
grand dessert en de champagne
gereed staan en Paulien en Al-
bert de 'Passion Show' introdu
ceren. Spijtig dat het Lido geen
autocue heeft, nu moeten ze
hun tekst lezen van een in de
hand geklemd papiertje. Maar
ze doen het geweldig. Grappig
ook, hoe Paulien steeds inne
mend naar Albert lacht als hij
iets zegt. En hoe Albert belang
stellend knikt als Paulien aan
het woord is. Een gouden duo.
En dan: showtime! De 'Pas
sion Show', met als onderwerp,
u raadt het al, passie, davert
over het podium. Het program
ma wordt, exclusief voor het
Lido, geproduceerd door het
Franse team Rios-Moore, shöw-
specialisten die hun sporen ver
dienden in Parijs en Las Vegas.
Wie overigens dringend behoef
te heeft aan een avondje passie,
kan nog tot en met juli in het
Lido terecht. Wél reserveren
want bij 'Passion' zit het elke
avond stampvol.
Barrie Stevens zit keurend te
kijken. Wat vindt hij van het ge-
bodene? „Well, je begrijpt, ik
kijk er als een vakman naar. En
wat ik dan persoonlijk zo jam
mer vind, is dat het podium te
klein is, zodat je nooit het effect
krijgt als in Parijs of Barcelona.
Maar knap dat ze het dan toch
zó neer weten te zetten."
Thorne
Applaus voor de 'Passion Show'
en tijd voor de koffie met bon
bons. En voor andennaal een
sprankelende samenspraak van
Paulien en Albert, ter aankondi
ging van mister Bold and Beau
tiful. Paulien: „Thorne kan niet
alleen acteren. Hij kan nog veel
meer. Oeioeioei, wat dan? Dat
vertelt Albert." Albert: „Hij kan
ook zingen! Hij is op het mo
ment in Nederland om de
laatste hand te leggen aan zijn
CD 'Bold and Beautiful Duets'.
En nu is hij... HIER!"
Onder luid gejoel en gejuich
betreedt de blonde superman
het toneel. Hij staat erbij (sorry,
fans) alsof hij zojuist een tan
denborstel heeft ingeslikt, maar
hij vindt het desalniettemin
héél leuk en héél fijn in Hol
land. Hij zingt twee nummers
van zijn CD, die uitkomt op 22
maart en die ongetwijfeld een
kraker zal gaan worden gezien
het bewonderend zuchten dat
alom uit dameskelen opklinkt.
FOTO FRANK FAHRNER
Thorne verklapt en passant wat
B B geheimen: Ridge heeft
met iedereen uit de serie gesla
pen (dat komt natuurlijk door
die sterke vitaminepillen waar
hij in 'de bladen' reclame voor
maakt) en in den vliegtuig moet
je nooit achter Sally Spectra
gaan zitten, want: „Her hair is
so big that you can't see the on
board movie." En Thorne kan
nóg een kunstje: hij kan ook
imiteren. Als een ware Robert
Paul doet hij Edith Bunker na
en Toto uit 'The wizard of Oz'.
Mét en zonder haarbal. Bloe
men voor Thorne. Albert: Har
telijk bedankt voor 'singing for
us'!" Paulien: „Very nice! En
dan moet er nu gezongen wor
den voor de jarige. Lang zal ze
leven. Hieperdepiep hoera!" Al-
bert: De taart.., waar is de taart?
Geen feest zonder taart." Pau
lien: „Ja! Daar komt de taart."
Albert: „De taart!" Paulien:
„Hieperdepiep, uh, hoeraaa."
Wie nog verder mee wil ge
nieten van het verjaarspartijtje
van 'Passion', stemme morgen
avond af op het geweldige pro
gramma 'Showtime'.
Het
Wereldje
PANDA DE
L'ISLE
Zonnestraal als getuigenis van ons cultureel erfgoed
AMSTERDAM MONIQUE BRANDT
De architect J.P. Kloos loopt met een verwezen
blik rond in het vervallen complex Zonnestraal
in de Hilversumse bossen. Het vroegere TBC-
sanatorium, ontworpen door zijn vroegere leer
meester, architect Jan Duiker, ligt er verloederd
bij. Er zitten alleen nog glassplinters in de raam-
sponningen, op de muren groeit mos. De wind
giert door het eens zo statige gebouw, dat werd
gezien als Nederland's mooiste monument van
het Nieuwe Bouwen. „De samenleving moet
schuldbewust zijn omdat men alles hier zo tot
niets laat terugkeren", zegt Kloos.
Het verval van het gebouw, ook wel als 'schip
op de heide' betiteld, komt overeen met de
ideeën die Duiker zelf had over zijn bouwpro
jecten. „Soms is de werkelijkheid weerbarstiger
dan het ideaal. Als het oorspronkelijke gebruiks-
doel is gerealiseerd, verliest een gebouw zijn
functie." En als het geen functie meer had, kon
het wat Duiker betrof verdwijnen. Een gebouw
als wegwerpartikel.
De Haarlemse architect Kloos, die als werkte-
kenaar meewerkte aan de totstandkoming van
het sanatorium, dat in 1928 werd geopend,
denkt daar echter anders over. Hij vindt dat
Duikers monument gekoesterd moet worden
als getuigenis van ons cultureel erfgoed. Boven
dien mag volgens hem de bijzondere geschiede
nis van dit gebouw niet verloren gaan.
Die geschiedenis staat centraal in de docu
mentaire 'Zonnestraal, drempels tussen lucht en
aarde' van Henk Renou en Kiki Amsberg. Renou
liep al vanaf zijn filmacademietijd in de jaren
zestig rond met het plan om een film te maken
over het sanatorium. Familieden"van hem wer
den er verpleegd, en het gebouw van glas, staal
en beton intrigeerde hem mateloos. Enkele ja
ren geleden liep hij radiomaakster Kiki Amsberg
tegen het lijf, die net een reportage had gemaakt
over de diamantbewerkers in de Amsterdamse
Plantagebuurt. De idealen van diezelfde dia
mantbewerkers hadden er ook voor gezorgd dat
Zonnestraal werd gebouwd. Renou en Amsberg
besloten hun krachten te bundelen en zich ge
zamenlijk te verdiepen in het ontstaan van Zon
nestraal. „Onze eigen fascinatie stond voorop
bij het maken van deze film", aldus Renou. „Er
is veel archiefmateriaal verzameld over de Zon
nestraal. Wij hebben al die archiefstukjes gemo
delleerd tot één tijdsbeeld."
Koperen steeltjes
Het idee voor de bouw van een sanatorium ont
stond aan het eind van de vorige eeuw, toen
Amsterdam een bloeiende diamantindustrie
kende. De diamantwerkers bundelden zich in
de eerste echte vakbond in Nederland, de Alge
mene Diamantbewerkers Bond (ANDB), waar
van Henri Polak de voorzitter werd.
Met name de tweede man van de ANDB,'
'ome Jan' van Zutphen, was betrokken bij de
strijd tegen TBC, 'de witte dood', dat veel slacht
offers eiste door het gebrek aan zonlicht in de
muffe huizen en fabrieken en door inademing
van diamantstof en lood. Van Zutphen had vrij
wel zijn hele familie verloren aan deze 'ziekte
der duisternis'. Hij stelde een TBC-fonds in voor
werknemers en werkgevers in de diamantindus
trie. Zijn grote droom was echter de bouw van
een sanatorium voor de diamantarbeiders.
Pas in 1928 werd zijn droom, na vele acties en
collectes, werkelijkheid. Het meeste geld kwam
uit de opbrejigst van het 'Koperen Steeltjes
Fonds'. Voor het slijpen van een diamant werd
deze gevat in de dop van een koperen steeltje.
Als de steeltjes, door het vele buigen, afbraken
werden ze verzameld en naar Ome Jan gebracht
onder het motto 'Oud koper voor nieuwe le
venskracht'. Ook kwam de opbrengst van de
verkoop van diamantpoeder, dat werd terugge
wonnen uit de slijpresten, ten goede aan het
fonds.
Doorzichtig
Omdat Berlage het te druk had werden de archi
tecten Duiker en Bijvoet benaderd om het ge
bouw te ontwerpen. In die tijd deed het Nieuwe
Bouwen opgang: een architectuurvorm die
naadloos aansloot op de socialistische ideeën
van de diamantbewerkers. Duiker en Bijvoet
ontwierpen een licht en bijna doorzichtig ge
bouw waarin genezing, wonen en arbeid sa
mengingen.
Er was een hoofdgebouw voor de gemeen
schappelijke activiteiten. Daar omheen zouden
vier ziekenpaviljoens komen. Door geldgebrek
werden er uiteindelijk slechts twee paviljoens
afgebouwd. Voor patiënten die niet meer in de
maatschappij konden terugkeren werden er
speciale, kleine woningen op het terrein ge
bouwd. De ziekenkamertjes hadden elk een gla
zen wand die opengeschoven kon worden,
Daar, in de frisse lucht en onder een afdakje te
gen de felle zon, brachten de TBC-lijders hun
dagen door. Voor de genezen patiënten waren
er werkplaatsen, waar ze weer aan een arbeid
zaam bestaan konden wennen.
De dood van Ome Jan van Zutphen in 1957,
betekende tevens het einde van het sanatorium.
De strijd tegen TBC was beslist. Zonnestraal
werd een algemeen ziekenhuis. Nu, in 1994,
staan de gebouwen grotendeels leeg, als weerlo
ze prooi van de tand des tijds.
(Uitzending, zondag 13 maart, 22.27 uur, Ne
derland 3)
