De Haagse scene was toch anders
De echte fans van Willem
-Ieder zijn eigen netwerk
De alleenwonende als wisselgeld
Het Gesprek van de Dag
Ome Lex
iATERDAG 26 FEBRUAR11994
CHEF «GERTVISSER,O'i 356439
jen echte hang naar de jaren
pstig en zeventig heeft hij niet,
laar desondanks gaat Chris
perts gaame in op de uitnodi-
jng om eens rond te kijken in
pt Historisch Museum in Den
jaag. Alwaar voor het eerst in
p geschiedenis van de polder-
op een heuse overzichtsten-
lonstelling wordt gehouden
in de Haagse beatscene in die
jpmruchte jaren. Dat-ie op de
■orhand geïnteresseerd, mag
Jet zo vreemd klinken. Behalve
fit hij nog steeds in de muziek
ttief is, werd zijn voormalige
end Earth Fire destijds ge
makshalve tot het Haagse cul-
jurtje gerekend. Ook al kwa-
-|en de groepsleden dan uit
oorschoten. Leidschendam en
pjorburg.
üariska Veres
se dame aan de balie meldt dat
ee tentoonstelling in het ge-
ïjluw aan de Korte Vijverberg -
jhuin tegenover het Binnenhof
tot nu toe prima loopt. Vooral
prtigers en veertigers, maar
pk veel scholieren. Bekende
opmuzikanten uit die tijd
peft ze nog niet langs het loket
en schuiven, of het moet bij
5fr opening zijn geweest toen
irry Hay van de Golden Ear-
_ng en Mariska Veres van
3 Docking Blue er waren. „Maar
FV ze worden ook allemaal ou-
^r, hé. Misschien waren ze er
Q?l, maar herkende ik ze niet."
f heeft ze er geen kijk op.
(nt gitarist Chris Koerts van
th Fire mag inderdaad wel
t ouder (46) en grijzer zijn
jworden dan in de hoogtijda-
4
Chris Koerts speelde destijds met zijn tweelingbroer Gerard in Earth Fire.
Voorschotenaar in Den Haag niet aan.
gen van deze Nederlandse
topact, uiterlijk veel veranderd
is hij toch niet. Dan veilt de ove
rigens verder zeer aardige dame
definitief door de mand. Want
van de fotograaf weet ze het ze
ker. „Jij speelde vroeger toch in
die bekende Indo-band. Ja. nu
zie ik het weer". Jammer. Hij
heeft nog nimmer een (muziek-
)noot gekraakt.
De tentoonstelling zelf valt
ronduit tegen. Drie zaaltjes en
that's it. In de laatste staan wat
drumkits, gitaren en een key
board opgesteld. Nee, niet de
relikwieën van groepen als
Q'65, The Haigs, Motions of Tee
Set. maar nieuwe spullen. Daar
mogen de schoolkinderen zich
op uit leven, naar het schijnt.
Veel herkenningspunten treft
Chris Koerts dan ook niet aan.
Oude foto's, platenhoezen en
kranteknipsels beheersen het
beeld. Aan de mode van die tijd
(zwarte capes, wijde pijpen, su
ede Clarks) of aan de randver
schijnselen (Puchs. platenspe
lers. stickies) is volledig voorbij
gegaan. Een platina-single van
de wereldhit Venus en het num
mer 'The Live I Live' van Q65 op
de achtergrond vormen het eni
ge tastbare bewijs van het feit
dat Den Haag ooit te boek
stond als dé Beatstad van Ne
derland was.
De naam Earth Fire wordt
slechts tweemaal vernoemd. Op
een exemplaar van de Top-40
van april 1971 - Invitation' ge
zakt van 4 naar 8 - en bij een vi
deo-weergave waarop zangeres
Jerney Kaagman wat zegt over
die tijd. Vreemd, want met tal
loze hits en nummer-één-note
ringen als Memories, Weekend
en Seasons, behoorde Earth
Fire tot de succesvollere groe
pen van Nederland.
Marathon
„Maar dit", zo wijst Chris Koerts
in het rond, „is toch nog van ef-
fe eerder. Natuurlijk ken ik de
meeste van die bands en gasten
nog wel. Via de Q zijn wij bij
voorbeeld in het voorprogram
ma van de Golden Earrings te
recht gekomen. De Marathon
heette die tent waar we speel
den in Den Haag. Dat beteken
de voor ons wél de doorbraak.
Maar echt tot de Haagse scene
hebben wij niet behoord. We
voelden die verwantschap ook
niet", aldus de Voorschotenaar.
Die, in tegenstelling bijvoor
beeld tot een groep als Q'65, de
deur van de zeventiger jaren
voorgoed achter zich dicht heeft
gegooid. Voor hem geen reünie
of heroprichting van Earth Fi
re. „Want op een gezellige ma
nier zijn we begin '80 niet uit
een gegaan. Nee. ik heb het best
naar mijn zin in mijn studio
thuis. Ik maak van die mixen.
Voor supermarkt en benzinesta
tion. Zelf hou ik tegenwoordig
meer van jazz. Net als mijn
zoon. Die speelt intussen ook in
een bandje. En de jaren zestig?
Die zijn voorbij."
'Slaken doen in de jaren negentig
>c
manier van zaken doen in
Pe jaren negentig, heet het. We
—nebben het over Network Mar
keting, in Amerika al tientallen
aren een bekend verschijnsel,
"li Nederland een tamelijk
pieuw fenomeen. Vorig jaar
5wam het even in het nieuws,
loor het bedrijf NSA dat via
Ietwerk-verkoop water- en
ichtfilters aan de man bracht,
inmiddels is zich sinds enkele
tepaanden een nieuwe 'familie'
lan het vormen, de familie van
Quorum, een bedrijf in consu-
ners electronics. Het aanbod
^an dit moment: beveiligings-
Ppparaten zoals de PAAL, ofte-
vel personal attack alarm.
|rek de pin uit het apparaatje
tn hij produceert een oorver-
lovend lawaai. Dat moet aan-
fallers afschrikken.
~\cht uur, een zaal in de Holli-
Jay Inn in Leiden druppelt yol
Aiet distributeurs, executives
Jn adspirant-ondememers.
"pan volgt een bijna drie uur
lurende presentatie op typisch
Hmerikaanse wijze. Met veel
Enthousiasme proberen de
yjprekers, mensen die inmid
dels succes hebben geboekt
met network marketing via
"Quorum, de toehoorders warm
i e krijgen voor het distribu -
eursschap. Een presentatie
'an de produkten, het gevoel
'an onveiligheid dat steeds
heer Nederlanders zou be-
truipen, gegoochel met astro-
Éomische geldbedragen en de
eurspositie van Quorum,
tla verloop van uren verschij
nen zowaar hier en daar dol
er-tekens in de ogen van de
jdspirant-distributeurs. Het
üinkt allemaal te mooi om
vaar te zijn. En om straks zo
|oed mogelijk te ondernemen,
linnen de adspirant-leden
log naar trainingen, waarbij
de allergrootsten instructie ge
ven.
Networic Marketing is verge
lijkbaar met de kettingbrief,
met de piramide-constructie.
Met dergelijke termen willen
de netwerkers overigens niet in
verband worden gebracht van
wege de negatieve bijklank.
Maar in principe is het sys
teem hetzelfde. Als distribu
teur zoek je nieuwe distribu
teurs onder je. Zo word je zelf
sponsor. En als de nieuwe dis
tributeur zelf ook nieuwe men
sen onder zich zoekt, word je
executive. Vervolgens kun je
volgens de wetten van de
meetkundige verdubbeling op
klimmen tot Quorum Silver
Executive, Quorum Gold Exe
cutive en Quorum Diamond
Executive. Dat zijn de mensen
die maandelijks vele duizen
den guldens zien binnenstro
men omdat ze van de fabriek
commissies krijgen van de ver
kopen in het netwerk dat zich
beneden hen heeft gevormd.
De Engelsman Martin, één van
de meest succesvolle netwer
kers bij Quorum in Nederland,
probeert de toehoorders en
thousiast te krijgen. „De man
van wie ik het eerst hoorde
over network marketing ver
diende meer in een maand
dan ik in een jaar. En ik had
een goede baan", zegt hij. En:
„Ik was niet blij met wat ik op
dat moment aan het doen
was."
Volgens hem zijn bij deze ma
nier van zakendoen vooral drie
dingen belangrijk: „Het juiste
bedrijf, het juiste produkt en
een goede timing." En juist die
dingen vind je bij Quorum, al
dus Martin. Het bedrijf levert
qua gadgets het nieuwste van
het nieuwste omdat de tijd tus
sen het plan om een nieuw
produkt te ontwikkelen en de
produktie veel korter is dan bij
andere bedrijven; consumer
electronics is een markt die niet
snel op zijn gat zal komen te
liggen en Quorum introduceert
bovendien iedere maand een
nieuw product zodat van ver
zadiging niet snel sprake zal
zijn. Op het programma staat
bijvoorbeeld een voice control
apparaatje dal mondelinge be
velen begrijpt als: 'televisie aan
om tien uur op Nederland 2'.
En wat te denken van een elec-
tronische zakagenda die bo
vendien kan faxen?
Martin: „En dan te bedenken
dat we hier in Nederland nog
maar aan het begin zitten. We
kunnen niet eens spreken van
een groundfloor business, we
zitten onder het begane grond
niveau. We zijn hier net bezig
en heel Europa ligt voor ons
om veroverd te worden." Hij
zegt dat netwerkers in het alge
meen luie mensen zijn. In
plaats van dat ze vierduizend
apparaatjes aan de man pro
beren te brengen, scharen ze
langzaam maar zeker vierdui
zend mensen onder zich die
ieder één apparaatje verkopen-
/kopen. „Een heleboel mensen
zijn sceptisch omdat het te
goed klinkt om waar te zijn",
zegt Martin.
Even later zegt hij dat het wél
hard werken is om een stevig
netwerk op te bouwen. „Het is
als lid worden van een fitness
club. In mijn woonplaats zijn
er zesduizend leden maar die
zijn echt niet allemaal gespierd
en afgetraind. Je moet niet ver
wachten dat je direct goed
bent in network marketing, als
je mee gaat doen. Het vereist
veel enthousiasme."
ANNET VAN AARSEN
Theo Bakker
Het decor wisselt snel. De hei
lige drieëenheid van tijd,
plaats en ruimte is zoek in het
toneelstuk, waarin ik de
hoofdrol speel. De Ardennen
nu, Wallonië. Veel in Oost-
blokstijl geklede armoedzaai
ers, die met veel bier het ver
driet van België weg drinken.
Maar vooral ook veel heuvels
en bomen.
De familie wandelt en ziet het
ongepaste bord 'privéterrein'
bij een oerbos natuurlijk niet.
Wél ziet de familie veel
schoonheid. Daarin kan men
opgaan, maar mij lukt dat
niet. Mijn gedachten dwarre
len gelijk de sneeuwvlokken
en gaan terug naar Jakarta. Ei
genlijk mag dat niet, eens
moet men ophouden met te
verlangen naar wat en waar
men niet is. Maar ik ben daar
geen baas over. Zeker niet als
de herinnering sterker bene
velt dan het sterkste abdijbier.
Vanochtend gebeld met Mar
lies die mijn reizen regelt. Zij
vroeg: 'Heb je je spullen nog
terug gekregen?' Dat had ze
niet moeten doen. Dat op de
terugvlucht uit Jakarta mijn
agenda, mijn archief en ande
re papieren verloren gingen,
met dat ongemak valt inmid-
dels te leven. Maar nog steeds
niet met het zoek raken van
mijn interview met Lex Kara-
moy.
Lex Karamoy was in de jaren
vijftig en zestig een begrip in
de Nederlandse sportwereld.
Drie keer tenniskampioen van
Nederland, volleybaltrainer
van Kangaroes, verdienstelijk
tafeltennisser bij Scylla en be
minnelijk lid van de tennis
clubs de Leidse Hout en
Roomburg. Lex Karamoy sleet
als Indonesische jongen zijn
Hollandse studiejaren in Lei
den.
Zelf had ik hem slechts enkele
malen ontmoet. Toch komt
hij mij bij onze eerste ont
moeting in Jakarta bekend
voor. Maar dat kan zijn door
alle ingewonnen informatie.
Zijn vrienden Frank Bonte en
Peter Tiele. oud-volleyballer
Jacques de Vink en oud-ten
nisser Tom Okker, allemaal
spraken zij vertederd over
Lex. Ik praat met hem op de
Indonesian Petroleum Club,
waar hij als 68-jarige nog ten-
nislessen geeft, geholpen door
jongens die hij opvangt en die
hem 'ome Lex' noemen. Snel
voel ik mee met de genegen
heid, waannee iedereen aan
hem terugdenkt.
Ze zijn er nog, de die-hard fans,
de supporters die geen wed
strijd van hun favorieten over
slaan. Neem de familie Koeke-
bakker uit Rijnsburg. Al een
kwart eeuw gek van Feyenoord
in het algemeen en van Willem
van Hanegem in het bijzonder.
Sinds De Kromme zich weer
verenigd heeft met de club uit
Rotterdam-Zuid - in dit geval
dus als trainer - is het voor Jaap
en Ina Koekebakker wekelijks
dubbel feest. Want als het effe
kan. gaan ze uit en thuis.
Zo toog het echtpaar afgelopen
zondag bijvoorbeeld naar Vo-
lendam. Niets bijzonders voor
hen, per slot van rekening is dat
nog een van de dichtsbijzijnde
uitwedstrijden. Toch had het
duel aan De Dijk voor hen een
feestelijk tintje. Want Van
Hanegem vierde uitgerekend
die dag zijn vijftigste verjaardag.
Dat konden ze, als echte fans,
onmogelijk zomaar laten passe
ren.
Nu zit de heer des huizes, Jaap
Koekebakker, aan een rolstoel
gekluisterd. Dat heeft vooral na
delen, maar in dit uitzonderlijke
geval zat het dan een keer mee.
„De meeste stadions", vertelt de
Rijnsburger, „hebben tegen
woordig speciale voorzieningen
voor invaliden. Bij Volendam
zijn ze nog niet zo ver. Wat niet
wil zeggen dat de service slecht
is, hoor. Integendeel, we zijn
nergens beter ontvangen dan
juist daar. We bellen altijd tevo
ren op en ze hadden voor ons
een plekje binnen de omhei
ning geregeld.aldus Jaap
Koekebakker.
Wiens vrouw Ina, al even gek
van voetbal als hijzelf, mooi van
dit buitenkansje profiteerde
door vlak voor aanvang de dug
out van Feyenoord met een be
zoekje te vereren en de jarige te
feliciteren. Een gebaar dat door
„Een vriendelijke vent", zo karakteriseert Rijnsburger Jaap Koekebakker Feyenoord-coach Willem van Hane
gem. FOTO» ARCHIEF
de fotograaf van het Rotterdams
Dagblad werd vastgelegd en
welke prent de sportpagina's
van de maandagkrant haalde.
Bovendien had ze een presentje
meegenomen. Een plakboek
met knipsels en foto's uit 1970,
het gloriejaar toen Willem van
Hanegem met Feyenoord de
Europa Cup won. De Kromme
toonde zich blij verrast. Leuk
voor zijn nog jonge kinderen.
Die hem wel als vader, maar
niet echt als de begenadigde
iinkspoot van Feyenoord en
Oranje kennen.
De liefde voor Feyenoord gaat
bij Jaap Koekebaidcer heel ver
terug. „Op mijn dertiende nam
mijn vader me mee naar De
Kuip. Van lieverlee is dat gevoel
gegroeid. Ik weet nog goed dat
Feyenoord toen Van Hanegem
bij Xerxes weghaalde. Dat wa
ren mooie jaren. Ja. Willem ken
ik ook persoonlijk. Hij kwam
vroeger, met de intussen overle
den Theo Laseroms, nog wel
eens een pintje met me drinken
in de Roode Ix?euw in Voor
schoten. Vriendelijke vent. Nog
geen steek veranderd trouwens,
dat waardeer ik in hem zo. Als
voetballer zei hij waar het op
stond en dat doet hij als trainer
nu nog.", aldus de Rijnsburger.
Die, als rechtgeaarde supporter,
al jaren lid is van de Feyenoord-
fanclub 'Hand in Hand". En on
danks zijn handicap probeert
om alle wedstrijden van zijn
club te bezoeken. „Vroeger was
dat geen probleem. Waar Feye
noord speelde waren mijn
vrouw en ik. Tegenwoordig laat
ik de verre uitwedstrijden, zoals
afgelopen woensdag tegen
Cambuur, nog wel eens schie
ten. Maar naar de Kuip ga ik na
tuurlijk altijd."
AD VAN KAAM
Sinds Marlies vanochtend
over Lex begon, zijn lichaam
en bewustzijn ieder hun weg
gegaan. Het pad is glad, de
Lesse stroomt snel. maar snel
ler nog schieten mijn gedach
ten naar Lex Karamoy Want
ik heb tenminste de herinne
ring nog en die bestaat uit
beelden van een kleine, zach
te, vriendelijke, hoffelijke
man, die aanstekelijk verhaalt
over zijn Leidse jaren. Mooie
uitspraken van hem schieten
mij door het hoofd. Dat hij ge
lukkig is met zijn dagelijkse
gevecht om het bestaan, als
hij kijkt naar de sombere luxe
van veel Nederlanders.
Drie dagen achtereen ont
moet ik Lex. Wat is dat, niks.
Maar als ik afscheid neem,
raak ik ontroerd. Die kleine,
grote man, die ik in die korte
tijdsspanne als een mooi
mens heb leren kennen, zal ik
wellicht nooit meer zien.
Pats, op dat moment blijkt dat
zoontje al een sneeuwbal kan
maken en er mee gooien ook.
'Waar dacht je aan', vraagt
vrouwlief. 'Aan Lex Karamoy
en dat ik een koffer ga kopen
die zelfs niet stuk gaat, als wij
hem hier van de rotsen af
gooien.'
Brekebeentje
uit Noordwijk
Het zit Annemarie Brouwer niet
mee. In dubbel opzicht. Dat ze
deze week voor de vierde maal
binnen een jaar één van haar 1c
dematen heeft gebroken is al
erg genoeg. Maar dat het
I<eidsch Dagblad tot overmaat
van ramp net deze maand is ge
stopt met de rubriek 'Pechvogel
van de Week' doet extra zeer.
Die taart, bij wijze van compen
satie voor het geleden leed. leek
de 12 jarige Noordwijkse name
lijk wel wat.
Vorig jaar begon de ellende voor
de MAVO-scholiere. Ze gleed
weg met haar fiets en brak haar
been. Net was ze uit het gips of
haar arm kon daar in. Die was
trouwens, na de breuk, niet
goed gezet ert dat moest in het
ziekenhuis dus over. Pijnlijke
kwestie was dat.
nfin, de arm was goed en wel
genezen of Annemarie brak bij
het spelen van een potje basket
bal twee vingers. Die ze, een
maand of wat later, nog eens
flink kneusde. En van de week
was het maar weer raak. Een
glijpartij met haar fiets beteken
de opnieuw een ritje AZL.
Ze zoekt trouwens ook steevast
het verkeerde moment uit voor
haar capriolen, voor zover je al
thans bij dit soort ongevallen
van een gerichte 'timing' kunt
spreken. Vlak voor of tijdens va
kanties. Net wanneer je je tijd
wel beter kunt gebruiken.
Haar pechstory heeft toch een
happy end en vandaar natuur
lijk dat ze zo vrolijk klinkt. An
nemarie gaat volgende week
met haar ouders naar Euro Dis
ney bij Parijs. In een rolstoel
weliswaar, maar dat zal haar
niet beletten om alles te gaan
zien. Bij kijken zal het dit keer
blijven. Bijkomstig voordeeltje:
kan ze ook niks breken.
Reacties en suggesties voor
"Gesprek van de Dog"
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
ieloond met een cadeaubon
van 25 gulden.
V
Leidse vecht voor aparte tarieven eenpersoonshuishoudens
G. Hulshof: „D^jemeent^ebmikt alleenwonenderyalsj/yisselgeJd."
FOTO •HIELCO KUIPERS
Plaatselijke politici? Daar heeft
de Leidse G. Hulshof hoege
naamd geen vertrouwen meer
in. Zie heeft de afgelopen tijd
pakken met brieven gestuurd
naar de wethouder, het college,
de gemeenteraad, de fractie
voorzitters en de secretariaten
van de diverse partijen, maar ze
zit nog steeds te wachten op
een antwoord.
Mevrouw Hulshof vindt het tijd
dat de politiek eens serieus aan
dacht besteed aan eenper
soonshuishoudens omdat de af
valstoffenheffing voor alleen
staanden slechts bitter weinig
verschilt van het tarief van
meerpersoonshuishoudens. „Ik
heb een paar jaar terug via de
Stichting Gentrum Individu en
Samenleving (CISA) in Den
Haag een brief gestuurd naar de
gemeente waarin verzocht werd
gedifferentieerde tarieven in te
voeren" zegt ze.
„Die tarieven zijn vervolgens in
gevoerd maar het verschil tus
sen de heffing voor eenper
soonshuishoudens en meers-
persoonshuishoudens was mi
nimaal. Volgens een medewer
ker van de gemeente was het
echter nog maar een begin en
zouden de verschillen groter
worden. Het tegendeel is waar.
Eenpersoonshuishoudens beta
len dit jaar 228 gulden. 27 gul
den meer dan vorig jaar en
meerpersoonshuishoudens be
talen nu 250 gulden tachtig,
zo'n tien gulden meer dan vorig
jaar. Voor ons is de stijging dus
drie keer zo groot."
Het aantal eenpersoonshuis
houdens stijgt jaarlijks en is een
grote groep geworden, volgens
mevTouw I iulshof blijft de poli
tiek maar vasthouden aan de
'hoeksteen-gedachte'. „Uit on
derzoek blijkt dat alleenstaan
den in heel veel gevallen niet
erg draagkrachtig zijn denk
maar eens aan ouderen met al
leen AOW maar er wordt
niets mee gedaan. De politiek
kan er eigenlijk niet omheen
maar blijft maar op de oude
voet doorgaan. Ik heb niets te-
gen gezinnen hoor, maar je
moet de ene groep niet bevoor
rechten en de andere groep
ontmoedigen."
Ze zegt dat ze „in feite heel
boos is op de gemeente". „De
gemeentepolitiek leest zich bij
uitstek voor direct contact met
burgers. Maar de praktijk leert
anders. Ik heb grote stapels
brieven geschreven maar er
kwamen geen reacties. Behalve
die nieuwe tariefsverhogingen
dan."
„De gemeentepolitiek gebruikt
de alleenstaanden als wissel
geld. Ze luisteren niet, daar op
het stadhuis. Het enige dat je te
horen krijgt is dat als de tarie
ven voor eenpersoons huishou
dens naar beneden zouden
gaan. die van de meerpersoons
huishoudens naar boven moe
ten. En dét is natuurlijk een im
populaire maatregel, dan oogst
men een storm van protest. Bij
alleenstaanden kun je een ver
hoging wél doorvoeren, dat is
een groep die niet snel van zich
laat horen."
De leidse vindt dat daar maar
eens iets aan gedaan moet wor
den. Ze is niet alleen contact
persoon voor het CISA. maar
steunt ook 'De Maat Is Vol', een
actie tegen de hoge gemeente
lijke tarieven voor alleen wonen
den waarvoor het CISA secre-
atriaat voert. „Bij De Maat Is Vol
(Demivo) kan iedereen brieven
aanvragen waarin gevraagd
wordt om andere tarieven. Die
brieven moeten vervolgens naar
de gemeente."
Alleenstaanden zijn volgens
Hulshof beslist niet zielig, maar
ze moeten niet benadeeld wor
den. In dat verband heeft ze
zich „ontzettend geërgerd aan
onze plaatsgenoot Brinkman
de man die de boodschap uit
draagt dat het gezin de hoek
steen van de samenleving is.
„Wat hij heeft gezegd over indi
vidualisering op het CDA-con
gres... Alleenwonenden worden
zó negatief belicht door het
CDA. Brinkman praat erover
alsof het een ontworteling is."
ANNET VAN AARSEN
