Japanse filmploeg in Leids zonnecentrum 'Als je zo'n oorlogskrant ziet, krijg je toch even een schok' 'Vrouwen vallen niet zo op dat type' Het Gesprek van de Dag Niets staat dagelijkse duik in de weg WOENSDAG 26 JANUAR11994 Volgens berichten in de lande lijke pers zouden de 'oorlogs kranten' slecht lopen. Dat mag dan misschien gelden voor de rest van Nederland, voor Leiden in elk geval niet. Een bliksem snelle enquête onder tien siga renwinkeliers leerde ons dat de kranten, die vol staan met arti kelen uit de landelijke dagbla den in de oorlogsjaren, hier juist erg goed lopen. Nou ja, erg goed: gemiddeld worden zo'n vijf krantjes per dag verkocht, maar dat is niet slecht. Het zijn niet alleen ouderen die 'Oorlog? Is het dan oorlog?' deze oorlogskrant kopen. Een van de sigarenwinkeliers vindt het erg opmerkelijk dat er zo veel jongeren naar vragen. Vooral bij het Havanahuis aan de Apothekersdijk zijn de ko pers voornamelijk jong. Een winkeldame: ,,De oudere klan ten denken misschien: dat heb ben we nu onderhand wel ge had. Voor mijzelf hoeven die kranten ook niet zo. Je moet de dingen toch een keer laten rus ten. 'Leiden zoals het was' vind ik veel leuker. Er zijn ook men sen die de kranten kopen voor de koddige advertenties. Een paar schoenen bij Huf voor 3,95 - dat kom je toch niet zo gauw meer tegen. Of wel?" „Kijk", zegt E. Verhoosel van si garenmagazijn De Kooi, „dit is natuurlijk een commercieel ini tiatief. En dan kan je zeggen: moet dat nu? Maar sommige dingen zijn best interessant om nog eens te weten. Maar voor de rest vind ik dat ze die oorlog maar eens moeten laten rusten. En je moet ook geen r meer ergens de schuld van gaan geven. Dat is nu wel voorbij." Een prikactie in het telefoon boek levert wat verrassende uit spraken op. Mevrouw Warmen- dam weet niet hoe ze het heeft als wij over oorlogskranten be ginnen. „Oorlog? Is het dan oor log? Nee toch! O, jeetje, en ik heb helemaal geen bruine bo nen meer in huis." Karei Guize- laar, die even in Leiden is voor een kijkoperatie aan zijn knie, juicht het initiatief van harte toe. „Ja", zegt hij, „maar ik hou nu eenmaal van alles wat oud is. Zo'n krant waarin de konin gin aan de bevolking laat weten dat het oorlog is, die moet toch indruk hebben ge maakt. Ik ben nu zelf 53 dus ik was zo'n jaar of zes toen de oor log uitbrak. Ik heb die krant zelf niet kunnen lezen, maar nu kan dat wel." „Ik weet nog hoe ik op die dag met mijn vader het dak op ging en hoe we in de verte allemaal van die kleine knalletjes hoor den en rookwolkjes zagen. Dicht bij mijn vader leek de oorlog zo onschuldig als een kinderspelletje. Die kleine para chuutjes. die zo schommelend neerdaalden boven de groene weiden. Maar het was geen kin derspel. o nee. Daarom vind ik die uitgaven een goed initiatief. Als je zo'n oorlogskrant in het rekje ziet liggen, krijg je toch even een schok." id Miljoenen Japanners zal i een paar weken een blik den gegund Walenkamp aan de Leidse Apo thekersdijk. Even zullen ze mo gen genieten van de ranke le- ran de 26-jarige Jetta Post, die vanuit een bruisende whirl pool bewijst dat wij hier ook nog wel wat anders hebben dan Zeeuwsche meisjes. De Leidse, die studeert aan de Rietveldaca demie, werd afgelopen maan dag door een Japanse televisie ploeg van Nippon Television gefilmd voor 'Show by Shoba', een quizprogramma met zeer hoge kijkcijfers. Terwijl een geluidsman hengelt naar haar stem, laat Jetta Post de mintgroene badjas van haar schouders glijden en stapt een zonnecabine binnen. Een beetje onwennig, zo lijkt het. En dat klopt ook wel want Jetta is geen echte zonnebankster en weet niet hoe ze het bovenste gedeel- n dit tropische tosti-ijzer naar beneden moet doen. 'Cut!' roept regisseur Ayumi Tomiya- qia. Iri 'Show by Shoba' moeten de Japanse kijkers de prijzen raden van artikelen en voorzieningen. Een van de vragen in de volgen de quiz is: wat kost een zonne- bankbad in Nederland? In Ja pan kost zo'n verblijf op de zon nebank, gauw omgerekend door de regisseur, bijna zo'n vijftig gulden. Hier kan de zon- zoeker voor minder dan de helft terecht. Hoe komt een Japanse film ploeg in hemelsnaam terecht in zonnecentrum Walenkamp? Jetta Post leunt verleidelijk ach terover en kijkt ons aan met zo'n blik van: ja, ja, dat zouden jullie zeker wel willen weten. Maar dan antwoordt ze: „Ik heb een Japanse vriendin, dat meis je daar, dat nu met die tv-men- sen staat te praten. Zij had con tacten met die filmploeg. En voor de rest is het Gouden- Gids-werk geweest, geloof ik. Ik vind dit wel lachen, ja. Ik dacht eerst dat ze zo'n oud regis- seurtje op me zouden afsturen, maar dit zijn heel jonge jon gens. En ik dacht dat Japanners klein waren, maar dat valt heel erg mee." „Ik heb wel eens eerder wat dingetjes gedaan voor de televi sie, maar nee, ik ben nog nooit uit de kleren geweest. En in die zonnecabine moet ik mijn bad jas laten vallen en dan onder de zonnebank stappen. Als dit filmpje op de Nederlandse tele visie werd vertoond, zou ik er misschien nog wel even over hebben getwijfeld of ik dit zou doen, hoewel...Maar kijk, als je het doet, moet je het goed doen. En die Japanners waren zeer, zeer decent." Na het zonnebankbad wordt Jette ingesmeerd met nepbruin. Dat Japanners nog eens de zo mer in Holland zouden bren gen, hadden we niet durven dromen. Gekleed in een badpak van velours stapt Jetta in een met water gevuld bassin. En kijk, dat water krijgt ineens kapsones en denkt dat het champagne is. Eigenaar Ernst Walenkamp vindt dit wel een mooie reclame voor zijn zaak. „Nee", zegt hij, „Japanners ko men er hier niet veel. Maar wel gekleurde mensen. Die gaan ook onder de zonnebank, ja. Het gaat immers om de Vitami ne D, weet u wel." Vertel óns wat, denken wij, ter wijl Jetta een ranke knie opheft inzoomt. CEES VAN HOORE Jetta Post (26) door Nippon Television gefilmd in het Leidse zonnecentrum Walenkamp. FOTO HENK BOUWMAN het mo: lyjer Met één hand leunt Klaas Ou wehand op het dranghek aan het Katwijkse strand. In de an dere hand houdt hij een badla ken. Zijn blauwe badjasje wap pert in de harde, koude wind. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes tegen de felle zon en tuurt naar de golven. Zijn dagelijkse zwempartij lijkt weer niet door Jé gaan. Élke ochtend fietst Ouwehand slechts gekleed in zwembroek en badjas naar het strand en neemt hij een duik in het zee water. Storm, kou en regen kun nen hem niet deren. Maar de dranghekken die vanwege het aanspoelen van zakjes land bouwgif de weg naar het strand versperren, hebben hem nu al een week het zwemmen onmo gelijk gemaakt. „Het is niet anders", zegt Ouwe hand nuchter. „Nu zwem ik dus een paar dagen niet. Misschien is de hele toestand met dat gif wel wat overdreven, maar dat kan ik ook mis hebben. Elk tij gaat er vreselijk veel water over heen, dus van dat gif merkje volgens mij niet veel. Ik heb wel .gehoord van die vogels die van dat gif gestorven zijn, maar een mens slikt niet zomaar zeewater in, Morgen ga ik weer eens even kijken", zegt hij vastberaden. Ouwehand zwemt dagelijks in zee sinds 1975. „Het is een ge woonte geworden. Het eerste jaar ging ik door tot 9 novem ber, het tweede jaar tot 29 no vember, het derde jaar tot 13 december en het vierde jaar ging ik gewoon de hele winter door", weet Ouwehand. „Een paar keer heb ik overgeslagen, vanwege zeer strenge vorst. Maar storm ofregen heeft me De 73-jarige Klaas Ouwehand zwemt nog elke dag in zee. De 'man met de blauwe badjas' is in heel Katwijk bekend. nog nooit weerhouden. Op zon dag zwem ik niet, want ik wil andere mensen die een speciale waarde aan de zondag hechten niet kwetsen." 's Morgens tussen acht en half negen begint het dagelijkse ritu eel. „Eerst doe ik een bakje thee met mijn vrouw", vertelt Ouwe hand. „Dan stap ik op mijn 'zwemfiets', een oud roestig ding en fiets ik naar het strand. Pechvogels Je hebt mensen die niet voor het geluk in de wieg zijn ge- Jegd en soms de raarste din gen meemaken: pechvogels dus. Het Gesprek van Dag bombardeert met een zekere regelmaat een regiogenoot tot 'Pechvogel van de week'. Het Leidsch Dagblad verrast de uitverkorene met een mooie slagroomtaart van ban ketbakkerij Van Dam. Vindt u dat uzelf voor deze eervolle vermelding in aamerking komt, twijfel dan niet om met ons contact op te nemen. Ook mag u familieleden, vrienden of buren voor deze prijs nomi neren. U kunt bellen tijdens werkda gen van 8.30 tot 16.30 uur op het nummer 071-356440. Ook kunt u schrijven: leidsch Dag blad, t.a.v. Het Gesprek van de Dag, Postbus 54, 2300 AB Lei den. Zo in de winter zwem ik onge veer vijf minuten, dat vind ik lang genoeg. Drie keer kopje onder en dan afdrogen en weer op de fiets naar huis. Als ik dan thuis onder de douche sta, voel ik me zo heerlijk, alsof ik herbo ren ben." De 'man met de blauwe badjas' is in heel Katwijk bekend. „Als ik 's morgens naar het strand fiets, groeten veel mensen me. Chauffeurs van busjes die elke morgen langsrijden, toeteren en zwaaien naar me. Sommigen kennen mij alleen van die fiets en die blauwe badjas en her kennen me niet als ik gewoon gekleed ben. Maar Katwijkers kennen me allemaal. Ze noe men mij Klaasje Keur." Ouwehand is nu 73 jaar, maar hij werkt nog steeds. „Ik weet niet of dat door het zwemmen komt. Ik ken ook mensen die niet elke dag in zee zwemmen, maar toch kerngezond zijn", zegt hij. De Katwijker werkt op de nachtreceptie bij De Baak in Noordwijk. „Ik vind het leuk werk, anders was ik allang ge stopt. Het is gewoon reuzege- zellig. Zolang het nog kan, doe ik het. Ik merk vanzelf wel als het niet meer gaat. Maar daar is FOTO DICK HOCEWONING nu nog geen sprake van." Op het strand zijn honderden meeuwen neergestreken. Hun veren schitteren in het felle zon licht. Ze lijken het strand in be zit te hebben genomen, nu mensen er niet meer mogen ko men. Ouwehand twijfelt en kijkt om zich heen. „Ik zal het er nog maar niet op gokken", zegt hij aarzelend. Nog een keer tuurt hij over het strand. Er is geen gifzakje te bekennen. Dan buigt hij zich onder het dranghek door en loopt vastberaden rich ting zee. Zijn badjas en hand doek legt hij op het strand en hij bedekt ze zorgvuldig met een hoopje zand tegen het weg waaien. Dan loopt hij zonder enige aarzeling in zee en duikt hij in een aanrollende golf. Na vijf minuten is hij terug. Een tweetal Katwijkers heeft zijn verrichtingen vanaf de Boule vard gade geslagen. „Was het koud, Klaas", vragen ze lachend. Ze weten al wat hij zal antwoor den. „Nee, hoor, het water is heerlijk", is het antwoord. Ou wehand vertoont geen rilling en stapt met een voldaan gevoel op de fiets. Telly Savalas was Kojak De lollie in zijn mond, het kale hoofd, het macho taalgebruik- ...Dat is het eerste waar je aan denkt als je het over Telly 'Ko jak' Savalas hebt. Maar wie was die man, die afgelopen week einde in zijn woonplaats Los Angeles overleed, ook alweer? Bijna niemand weet zich te her inneren hóe Savalas was. Men komt althans niet verder dan 'helemaal kaal' en 'lollie'. Koffietent Kanaalzicht wordt gerund door Jan Oudshoorn. De 'Kojak van Feyenoord' noemen ze hem in de Kuip. Oudshoorn is namelijk - net als de van oor sprong Griekse acteur - hele maal kaal. Als hij de naam Savalas krijgt voorgelegd zegt Oudshoorn dan ook meteen: „Kojak." „Hij schijnt een heleboel andere films gemaakt te hebben maar niemand kent hem van die rol len. Telly Savalas is Kojak. Dat was toch wel zijn imago. Een goede acteur, trouwens. Ik heb veel Kojak-films gezien op tv." Het was overigens een grote frustratie van Savalas, dat nie mand hem ooit aansprak op die andere rollen. Zo was hij bij voorbeeld de tegenspeler van Burt Lancaster in de gevange nisfilm The Birdman of Alcatraz (1961), Blofeld in de James- Bondfilm On her majesty's secret service en de rol van Pontius Pi- latus in The greatest story ever told (1965). Hij stelde het zeker niet op prijs om altijd alleen aan Kojak herinnerd te worden. Oudshoom is verbaasd dat Sa valas al zeventig bleek te zijn. „Ik dacht hooguit zestig, maar zeventig... Dat verbaasde me wél", zegt hij. „Maar ja, aan de andere kant is dat wel begrijpe lijk. De leeftijd van mensen met een helemaal kaal hoofd kun je nooit goed schatten. Ik ben zelf 59 maar soms zeg ik dat ik jon ger ben, vooral tegen charman te dames. En meestal geloven ze me dan ook." J. de Jong van OKC Zoetwaren in Leiden kan zich niet herinne ren dat ten tijde van de Kojak- serie - die tussen 1973 en 1978 werd opgenomen - de verkoop van lollies steeg. „Hoewel de lollie niet alleen kindersnoep goed is. Het zou je verbazen hoeveel we er verkopen aan be- drijfs- en sportkantines. Maar het zou toch raar zijn als men sen vanwege een televisieserie ineens allemaal lollies gaan eten. Dan moeten ze ook hun kop kaal scheren", zegt De Jong. Over Telly Savalas weet hij wei nig te vertellen. Hij komt niet verder dan 'een beste man'. „Als de tv aanstond en hij was er toevallig op, dan zette ik het apparaat niet uit." Telly Savalas. Hij stelde het niet altijd op prijs om aan Kojak herinnerd te worden. FOTO ARCHIEF Telly Savalas stond buiten het bereik van de camera's vooral bekend als een groot liefhebber van vrouwen. „Je moet probe ren een vrouw via het scherm te veroveren", schijnt een gevleu gelde uitdrukking van hem te zijn geweest. Mevrouw H. Siba- rani van de Stichting Date zou hem echter niet veel kans heb ben gegeven als hij bij haar had aangeklopt. „Ik denk niet dat vrouwen erg op dat type val len", zegt ze. „Waarom niet? Dat weet ik eigenlijk niet. Mis schien omdat hij altijd die lol lies at. Of omdat hij toch altijd wel heel macho was. Als hij wat bescheidener was overgeko men, had ik hem toch meer kans gegeven." Telly Savalas is uiteindelijk vier keer getrouwd geweest; hij liet zes kinderen na. Bij de recherche van het korps Hollands Midden kunnen ze ei genlijk niemand vinden die zich identificeert met Kojak. Even dat gaat het verhaal dat erop het hoofdbureau in Leiderdorp bak lollies rondzwerft blijkt uiteindelijk uit de lucht gegrepen. „Niemand herkent zich hier in Kojak", zegt een woordvoerder. „We doen heel ander werk, de serie was wel heel erg geromantiseerd. Bij ot duurt een onderzoek vele da gen."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 17