UIT 'Prijzen zijn leuk, maar applaus is het mooiste' D 'We zitten soms op de rand van het acceptabele' Rtv show VPRO-documentaire haalt herinneringen op aan twist gesproken MAANDAG 10 JANUAR11994 Troubadour Roland Verstappen ontpopt zich als popidool oud beijerland In het dagelijks leven is hij leraar Engels op een mid delbare school in Oud- Beijerland; in zijn vrije tijd schrijft hij liedjes. Doet-ie al vanaf z'n zestiende. Eerst in het Engels, later op advies van het vroegere Doe Maar-lid Henny Vrienten in het Nederlands. De inmiddels 35-jarige Roland Ver stappen heeft er jaren op moe ten wachten, maar nu is het succes daar. Onlangs beklom hij de Nederlandse hitparade met Helemaal niets, een nummer af komstig van de debuut-CD van de Tilburgse zanger en liedjes schrijver. ,,Ik voel mij een trou badour. Een zanger die met zijn gitaar de wijde wereld intrekt. Lange tijd heb ik op deze ma nier opgetreden. Meel simpel. Meer is voor mij niet nodig. Al leen als je een CD wilt maken, komt er veel meer bij kijken." Precies een jaar geleden wer den de eerste gesprekken ge voerd tussen producer Peter Koelewijn, liedjesschrijver Ferdi Lancée en Roland Verstappen. Het klikte meteen en de drie gingen geestdriftig aan de slag. „Van het allereerste begin stond het vast dat we alleen het beste repertoire zouden opnemen, dat we zouden kunnen verza melen. Wie het had geschreven, was van ondergeschikt belang. De kwaliteit moest voorop slaan. Uiteindelijk, en dat was in het begin zeker niet de be doeling, heeft Peter Koelewijn zelf ook drie prachtige stukken voor mij geschreven. Ik ben er. werkelijk heel erg trots op, want Koelewijn is een gezaghebbend persoon in de wereld van de Nederlandse pop. Hij heeft zijn sporen ruimschoots verdiend en beschikt over een goede neus voor nieuw talent. Hij riep voortdurend tijdens het werk proces: we zijn met een interes sant project bezig! Dat klinkt natuurlijk heel bemoedigend, maar het enige dat telt is het re sultaat. Dat is er nu en ik moet eerlijk bekennen, dat het mijzelf ook enigszins heeft verrast. De CD is een pareltje." Strenge leermeester Over de samenwerking met Pe ter Koelewijn zegt Roland Ver stappen: „Hij is ontzettend streng. Ik heb tijdens de opna men op m'n lenen moeten lo pen. Peter is .erop gebrand het onderste uit de kan te halen. Het is niet gauw goed bij hem. Achteraf ben ik hem dankbaar voor zijn strenge leermeester- schap. Het werkt heel inspire rend." In 1990 verwierf hij al natio nale bekendheid met het door hemzelf geschreven Straatje van Vermeer, dat van Veronica het predikaat de 'mooiste tekst van het jaar' meekreeg. Roland Verstappen trad in die tijd veel op, onder meer met de Veroni- ca-Zomertruck, waarvandaan rechtstreekse radio-uitzendin gen werden verzorgd. Als tekstschrijver en compo nist heeft Roland Verstappen in de afgelopen tien jaar vele prij zen in de wacht gesleept: TROS- Trofee (1984), Kwart Eeuw Kleinkunst (KRO/BRT, 1986), A\fRO-festival (1987) en het In ternational World Festival Cu rasao (1988). Verstappen: „Het is natuurlijk allemaal prachtig, maar de mooiste beloning is toch het applaus van het pu bliek. Op m'n zeventiende had ik mijn eerste optreden in een jongerensoos, een verbouwde varkensstal. Ik zal het nooit ver geten. Ik zong daarna in ver schillende bandjes, reisde sa men met de Brabantse trou badour Gerard van Maasakkers de theaters langs en maakte met hem een plaatje, waarvan er in amper veertien dagen vijf tienduizend werden verkocht. De CD met twaalf Neder landstalige liedjes, die ik nu heb gemaakt, beschouw "ik als de kroon op mijn werk. De aan houder wint, zou je kunnen zeggen." Verstappen prijst zich geluk kig dat hij in de persoon van componist/producer Ferdi Lan cée ooit aan de wieg van VOF de Kunst een goede compag non heeft gevonden. „Ferdi en ik hebben vorig jaar in een stu dio in Tilburg een aantal stuk ken live opgenomen in aanwe zigheid van publiek, dat heel goed reageerde. Met de band zijn we naar een platenmaat schappij gestapt, die ons in contact bracht met Peter Koele wijn." Naderhand liet Peter Koele wijn hem enkele liedjes horen, die hij zelf had geschreven. „Zoals Toen ik zo oud was als jij, dat over de toekomstverwach ting van de jeugd gaat. Dat sprak me enorm aan. De jeugd is apathisch. Als er al over de toekomst wordt gesproken, roept dat een wrang beeld op. Ik merk dat op school. Daar wind ik mij over op. De generatie, die nu in de schoolbanken zit, moet straks de maatschappelijke kar gaan trekken. Met apathie en een afwachtende houding kom je niet vooruit". Ook al geeft hij Engelse les, nooit heeft Roland Verstappen overwogen om als vroeger lied jes in die taal te schrijven. „Ik onderscheid me juist van ande ren, doordat ik in het Neder lands schrijf en zing. En boven dien druk ik daarin uit wat ik voel en vind. Ik heb een lied ge schreven over de oorlogen, die er in de wereld woeden. Over Somalië, over Joegoslavië. Het heet Als de wereld huilt. Jonge ren, zoals ik ze dagelijks mee maak, zijn bewust bezig met die zaken, waarmee ze elke dag op de televisie of in de kranten worden geconfronteerd. Het leed in de wereld raakt hen. Ze zijn angstig en verward. Ik geef les op een christelijke school en daar hoort een dagopening bij. Daarin probeer ik in te haken op actuele gebeurtenissen. Al word je er niet vrolijk van, het vergroot in elk geval je bewust zijn. Zodoende kun je een dam opwerpen tegen vreemdelin genhaat en racisme. Zaken, waar jongeren geen vat op kun nen krijgen. Alleen voelen ze wel haarfijn aan, dat het een i je daarmee Slopend In twee weken tijd nam Ver stappen in september de twaalf nummers voor z'n CD op. Hec tische dagen waren dat; overdag stond hij voor de klas, 's avonds in de studio. „Het was slopend, maar tegelijk onvergetelijk." Op school reageerden de leer lingen verrast, toen ze verna men dat hun leraar Engels nu ook platenartiest is. „Ze vonden het eigenlijk vreemder dat ik voor de klas stond, dan dat ik op de radio te beluisteren was of op de televisie te zien. Ze dachten: wat doe je eigenlijk hier bij ons op school? Jouw werkterrein ligt toch in de mu ziek. Maar zo gemakkelijk is dat natuurlijk niet. Ik droom ook wel eens van een theatertour nee met een eigen band, maar dat valt voorlopig niet te realise ren. Ik heb absoluut geen haast. Het liefste zou ik met Ferdi Lan cée willen optreden. Hij heeft zoveel bühne-ervaring, daar kan ik beslist nog veel van leren." Bobbie Battista, het gezicht van CNN: CNN-nieuwslezeres Bobbie Battista: „Zitten v tweede natuur geworden." ir is ze dan in levenden lij- Bobbie Battista. Het heeft iets vertrouwds door haar loensende blikken te worden gevangen. Ze is nu 41; sinds twaalf jaar de populai re nieuwslezeres van CNN. Ze werkt zo wel voor de Amerikaanse uitzendingen als voor de internationale afdeling. Na haar voltooide opleiding tot producer aan d4 Northwestern University in Chi cago kwam ze op haar 23-ste terecht bij een lokaal televisiestation in Raleigh, North Carolina. Daar hield ze het zes jaar vol. „Eerlijk gezegd hield ik niet van lokale journalistiek. Waarschijnlijk zou ik het vak de rug hebben toegekeerd, als ik niet naar CNN had gekund. In de lokale nieuwsverslaggeving ligt de nadruk te veel op criminaliteit. Het nieuws is lang niet zo interessant als grote gebeurtenis sen in de wereld en het heeft veel min der consequenties." Het wereldnieuws spreekt haar veel meer aan, naar eigen zeggen omdat haar aandachtsgebied erdoor wordt vergroot. „Voor mij wordt de wereld alsmaar klei ner. Het is veel leuker om Nederland eerder te beschouwen als een buurman dan als een willekeurige staat." CNN lijkt op een journalistieke ma chine. Kent het ook menselijke aspecten? „Het moet welhaast een machine we zen. Weet je, het is een 24 uurs-nieuws- station, het moet altijd maar doorgaan. Dus het kan niet anders. Het machinale aan mijn vak heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat onze verslaggeving steeds beter wordt, omdat we overal onmiddel lijk ter plaatse zijn. Het nadeel is dat ik nooit andere dingen kan doen. Ik zit da gelijks drie uur live; dat is vrij veel en ik kan daardoor niet op pad gaan om re portages te maken. Ik schrijf ook veel minder dan ik vroeger gewend was. Alle maal dingen die ik voorheen graag deed." Gestresst door haar werk voelt ze zich niet. Op basis van twaalf jaar ervaring kan ze met recht zeggen wel het een en ander gewend te zijn. „Ik werk al zo lang met een camera tegenover mee, het is mijn tweede natuur geworden. Ik weet niet of ik dit werk nodig heb, maar ik houd er wel van. De stressfactor stijgt al leen als er zich echt belangrijke zaken af spelen, zoals bijvoorbeeld de Golfoorlog. Maar er is heel weinig dat me tegen staat in dit werk." Golfoorlog De snelle opkomst van CNN Internatio nal is vooral te danken aan de Golfoor log. Voor die tijd kon slechts een kwart van de Nederlandse huishoudens het station ontvangen, nadien steeg het cij fer tot tachtig procent. Kijkdichtheden zijn achter moeilijk te meten, meldt de dienst Kijk- en Luister Onderzoek van de NOS. Wel meetbaar is het dagbereik, dit beloopt twee procent. Wat betekent dat in de loop van een dag 300.000 Neder landers een beperkte tijd kijken. Alleen bij grote gebeurtenissen, zoals de recen te couppoging in Moskou, stijgt het dag- bereik naar tien tot twaalf procent: tus sen de anderhalf en twee miljoen kijkers. Tijdens haar werk probeert Battista de gedachte dat ze in zoveel huiskamers all over the world te zien is zo veel mogelijk te verdringen. Angst zou haar om het hart slaan, als ze dat niet zou doen. „Dat komt omdat het een enorme verant woordelijkheid met zich brengt. Als je over de hele wereld te zien bent, van dat kleine huisje aan de overkant tot aan het bureau van Saddam Hussein, realiseer je je hoe bewust je moet zijn van de nood zaak objectief te zijn en accuraat te wer ken. De dingen moeten kloppen, want onze reputatie hangt ervan af'. Na grootschalige gebeurtenissen als de Golfoorlog en de val van de Berlijne Muur zakte de spanning weg en braken prompt moeilijke tijd aan voor CNN. „Dat is waar. Er gebeuren weliswaar altijd wel belangrijke dingen, zoals de oorlog in Bosnië, ze zijn niet altijd even ingrijpend. Om die reden kunnen we de aandacht van de mensen niet dagelijks vasthouden. Het liefst hebben we snel weer wat verstrekkenders, zoals een oor log. Dat trekt niet alleen veel kijkers, maar het zijn ook gebeurtenissen die, journalistiek gezien, zo prachtig zijn om te verslaan." „In veel ópzichten ben ik net als ieder een ook een kijker. Daardoor leer ik elke dag weer wat nieuws Over een land dat ik nog niet kende, of over de politieke ver houdingen in een land. Er zijn landen in Afrika waarvan ik tien jaar geleden de naam niet kende. Het is alsof er elke dag een nieuw geschiedenisboekje ver schijnt". „In theoretische zin zou je kunnen zeggen dat de wereld beter is geworden voor mij. It's getting closer and closer, smaller and smaller. De mensen hebben meer dingen gemeenschappelijk. Er is veel meer interactie tussen de wereld burgers dan 25 jaar geleden. Hoe meer dingen we zien gebeuren, hoe meer mensen zich realiseren dat we allemaal gelijk zijn aan elkaar, waardoor er mis schien wel minder oorlogen en conflic tenontstaan. Mogelijk een naïeve ge dachte, maar ik zou graag denken dat het allemaal zo werkt". Toch loopt CNN ook tegen veel kritiek op van journalisten, die vinden dat het station misbruikt wordt als spreekbuis van bewindslieden. Zo maakte president Clinton bijvoorbeeld zijn steun aan Jelt- sin bekend via CNN, zonder hem tevo ren daarvan in kennis te hebben gesteld. En dan was er natuurlijk de omstreden rol van verslaggever Peter Arnett, die tij dens de Golfoorlog instemde met cen suur door Irak in ruil voor een stand plaats achter de linies. Battista: „Dat zit inderdaad op het randje van wat accep tabel is, dat vind ik ook. We kunnen zo gemakkelijk worden misbruikt. Gelukkig beschikken we over veel redactionele kracht om te voorkomen dat CNN op een vreselijke wijze wordt gemanipu leerd." hilversum .susanne v „Mag ik deze dans van u?", vraagt hij correct. „Ja, heel graag", luidt haar antwoord. Een hand losjes op haar rug. „Mijn naam is Tom Clark". „En ik heet Sue Jansen." Terug naar het begin van de jaren vijftig. De keurige blanke Ame rikaanse tieners wensten toen uitsluitend Jn beweging te komen voor het ballroom dansen. De zwarte bevolking daarentegen leefde zich al lang uil op het ritme van de rythm and blues-muziek. Na '53 gaven ook steeds meer bianke tieners zich over aan dé dansen met klinkende namen als The Lindy Hop, The Itch en de Jit terbug. Zo rond 1955 zetten types als Bill Haley, Elvis Presley en Little Richard de voordien inkeurige danszalen op stelt met rock and roll-muziek. De VPRO zendt vanavond een documentaire uit van Ron Mann over de opkomst van de nieuwe dansen. Vooral aan de twist wordt in ruime mate aandacht besteed. Te zien zijn prachtige oude beel den van groepen als Hank Ballard The Midnighters Come on ba by, let's do the twist), Chubby Checker (Let's twist again) en Joe Tur ner. De legendarische musici vertellen smakelijk over de 'goeie ou we tijd'. En vooral ook hoe de jongeren, opgezweept door hun mu ziek, massaal aan het heupwiegen sloegen. Lang niet iedereen was en gelukkig mee. Zangeres Gale Storm herinnert •der vond dat de jongeren zich buiten zinnen ge- :rde discjockeys gooiden demonstratief de scherven. Rock and Roll was verderfelijk en vul- ht niet baten, binnen enkele jaren lieten daar overigens zich dat haar n droegen. C nieuwe platen gair, vonden z jong en oud zich gaan op de muziek van Little Richard en The Mar- velettes. De echte doorbraak van de Twist als geaccepteerd maatschappe lijk verschijnsel had eerst plaats in 1961 in New York. In de Pepper- mint Lounge om precies te zijn. Daar danste binnen de kortste ke ren de society de Twist. En het duurde niet lang meer of de Twist werd een echte business: er verschenen twist-barbypoppen, twist- kapsels; twist-kledingen twist-films. (Nederland 3, vanavond om 20.38 uur) Robert ten Brink. ARCHIEFFOTO NPA Robert ten Brink in HP/De Tijd over All you Need: „Met ie- dereen die in de studio aanwezig is, heb ik al wat bele efd op lokatie, vaak urenlang. Zowel het verdriet als de vreug de heb ik gedeeld. Dat is de vrucht van de, honderd uur per week die we in het programma investeren, het dag en nacht doorrammen. En als we dan in de studio staan, doe ik niet meer moeilijk over persoonlijke zaken en het verwoorden ervan. We het Chubby Checker in zijn gloriedagen, vanavond te zien op Nederland 3. ARCHIEFFOTO NPA CBR-spotjes in reclameblokken De STER is een hernieuwde sa menwerking aangegaan met het Centraal Bureau Rijvaardigheid (CBR). Twee jaar geleden zijn de STER en het CBR begonnen met de spotjes Mag dat?, waar bij in het STER-reclameblok vraag- en antwoordspotjes over verkeerssituaties worden ge toond. Aan het begin van een recla meblok wordt aan de hand van een stilstaand beeld een ver- keersvraag („U wilt rechtaf slaan. Moet u de fietser voor la ten gaan"?) gesteld, aan het ein de van het blok wordt het ant woord gegeven.' In hoeverre deze spotjes ef fect sorteren, daarover bestaat zowel bij de STER als bij het CBR onduidelijkheid. Na de eerste reeks uitgezonden spot jes zei een woordvoerder van het CBR in 1992:: „Het effect op de verkeersveiligheid is natuur lijk moeilijk te meten. In de huiskamers wordt in elk geval wel gediscussieerd over de vra gen." Bij de STER is financieel-di- recteur Ruud Morees er al even min van overtuigd dat de spots tot verbetering van het ver keersgedrag leiden. „Als ik zo rondrij denk ik van niet. Maar natuurlijk draagt het wel bij aan de kennis over het verkeer." hebben, en we hebben er alle bei belang bij: de gast en ik. En al gebeuren er soms treurige dingen, ik vind nooit iemand zielig. Zelfs niet als een verbro ken relatie niet wordt geheeld. Er is dan toch iets goeds ge beurd: er is in korte tijd veel duidelijk geworden, onder druk van mij en de camera. Daar wordt vaak schande van gespro ken, maar waarom eigenlijk?" Ten Brink idem: „Italië heeft TV-programma's waarin man nen onthullen dat ze AIDS heb ben, terwijl hun vrouw van niets weet. Dat gaat mij toch lichtelijk te ver." Midas Dekkers in zijn column in VARA TV-Magazine: „Wie wil een vrouw met een stukje eraf? Als mist ze maar één voortand, een ooglid, een halve neus, zo'n \touw gaat in de uitverkoop. En ook een man moet compleet I zijn; wat heb je aan een steel pan zonder steel? In het land der blinden mag éénoog koning zijn, daarbuiten heeft hij weinig in te brengen. Mensen zijn ver- i slaafd aan gaafheid." Coen van Vrijberghe de Co- ningh in VARA TV Magazine: „Door 'Flodder' krijg ik wat meer naamsbekendheid, iets I wat van niet geringe waarde is I in de flimwereld. Maar straks? Ja, ik moet uiteraard ook weer uit dat keurslijf van die Johnny zien te komen, ik wil nog wel een seizoen zo'n stripfiguur j neerzetten, maar -dan moet ik j misschien toch maar een esca- pe-plan uit de kast rukken." Woody Allen in Humo: „Over Mia Farröw zeg ik op dit ogen blik liever niks, mijn advocaten hebben het me trouwens verbo den. Maar zonder flauwekul wil ik wel zeggen dat ik haar altijd een goeie actrice heb gevonden en dat ik dat nog altijd vind. En ik heb altijd graag samen met haar geacteerd. Of dat ooit nog zal gebeuren, betwijfel ik. En ik betreur dat minstens zozeer als alle privé-herrie die tussen ons gekomen is." John Kraaykamp sr. in Studio: „Ik ben nog niet rijk. En mijn oudedagsvoorziening heb ik ook nog niet helemaal rond. Mijn levensavond wordt rustig als ik 72 ben, over vier jaar. Mijn vrouw en ik kunnen niet leven van hêt pensioen dat ik in het verleden bij het gesubsidieerde toneel heb opgebouwd. Ik heb gewoon te kort bij dfe gesubsi dieerde poppenkast gewerkt. Over vier jaar ben ik binnen, klaar. Dan is ons huis in Breu- kelen vrij, de hypotheek afge lost." Idem: „Artiesten roepen wel eens dingen in de pers, die je niet te letterlijk moet nemen. Laatst hoorde ik iets over Rob de Nijs. Hij zou zelfmoord ge pleegd hebben. We zitten dus thuis allemaal te wachten op de ochtendkrant. Ik dacht: nou, hij zal er wel instaan, met foto, bungelend aan een koord in zijn trappenhuis. Maar niks hoor. Een oude me vrouw schreef hem een aardige brief en toen zag Rob er

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 14