UIT
'Prijzen zijn leuk, maar
applaus is het mooiste'
D
'We zitten soms op de rand van het acceptabele'
Rtv show
VPRO-documentaire haalt
herinneringen op aan twist
gesproken
MAANDAG 10 JANUAR11994
Troubadour Roland Verstappen ontpopt zich als popidool
oud beijerland
In het dagelijks leven is hij
leraar Engels op een mid
delbare school in Oud-
Beijerland; in zijn vrije tijd
schrijft hij liedjes. Doet-ie al
vanaf z'n zestiende. Eerst in het
Engels, later op advies van het
vroegere Doe Maar-lid Henny
Vrienten in het Nederlands. De
inmiddels 35-jarige Roland Ver
stappen heeft er jaren op moe
ten wachten, maar nu is het
succes daar. Onlangs beklom hij
de Nederlandse hitparade met
Helemaal niets, een nummer af
komstig van de debuut-CD van
de Tilburgse zanger en liedjes
schrijver. ,,Ik voel mij een trou
badour. Een zanger die met zijn
gitaar de wijde wereld intrekt.
Lange tijd heb ik op deze ma
nier opgetreden. Meel simpel.
Meer is voor mij niet nodig. Al
leen als je een CD wilt maken,
komt er veel meer bij kijken."
Precies een jaar geleden wer
den de eerste gesprekken ge
voerd tussen producer Peter
Koelewijn, liedjesschrijver Ferdi
Lancée en Roland Verstappen.
Het klikte meteen en de drie
gingen geestdriftig aan de slag.
„Van het allereerste begin stond
het vast dat we alleen het beste
repertoire zouden opnemen,
dat we zouden kunnen verza
melen. Wie het had geschreven,
was van ondergeschikt belang.
De kwaliteit moest voorop
slaan. Uiteindelijk, en dat was
in het begin zeker niet de be
doeling, heeft Peter Koelewijn
zelf ook drie prachtige stukken
voor mij geschreven. Ik ben er.
werkelijk heel erg trots op, want
Koelewijn is een gezaghebbend
persoon in de wereld van de
Nederlandse pop. Hij heeft zijn
sporen ruimschoots verdiend
en beschikt over een goede
neus voor nieuw talent. Hij riep
voortdurend tijdens het werk
proces: we zijn met een interes
sant project bezig! Dat klinkt
natuurlijk heel bemoedigend,
maar het enige dat telt is het re
sultaat. Dat is er nu en ik moet
eerlijk bekennen, dat het mijzelf
ook enigszins heeft verrast. De
CD is een pareltje."
Strenge leermeester
Over de samenwerking met Pe
ter Koelewijn zegt Roland Ver
stappen: „Hij is ontzettend
streng. Ik heb tijdens de opna
men op m'n lenen moeten lo
pen. Peter is .erop gebrand het
onderste uit de kan te halen.
Het is niet gauw goed bij hem.
Achteraf ben ik hem dankbaar
voor zijn strenge leermeester-
schap. Het werkt heel inspire
rend."
In 1990 verwierf hij al natio
nale bekendheid met het door
hemzelf geschreven Straatje
van Vermeer, dat van Veronica
het predikaat de 'mooiste tekst
van het jaar' meekreeg. Roland
Verstappen trad in die tijd veel
op, onder meer met de Veroni-
ca-Zomertruck, waarvandaan
rechtstreekse radio-uitzendin
gen werden verzorgd.
Als tekstschrijver en compo
nist heeft Roland Verstappen in
de afgelopen tien jaar vele prij
zen in de wacht gesleept: TROS-
Trofee (1984), Kwart Eeuw
Kleinkunst (KRO/BRT, 1986),
A\fRO-festival (1987) en het In
ternational World Festival Cu
rasao (1988). Verstappen: „Het
is natuurlijk allemaal prachtig,
maar de mooiste beloning is
toch het applaus van het pu
bliek. Op m'n zeventiende had
ik mijn eerste optreden in een
jongerensoos, een verbouwde
varkensstal. Ik zal het nooit ver
geten. Ik zong daarna in ver
schillende bandjes, reisde sa
men met de Brabantse trou
badour Gerard van Maasakkers
de theaters langs en maakte
met hem een plaatje, waarvan
er in amper veertien dagen vijf
tienduizend werden verkocht.
De CD met twaalf Neder
landstalige liedjes, die ik nu heb
gemaakt, beschouw "ik als de
kroon op mijn werk. De aan
houder wint, zou je kunnen
zeggen."
Verstappen prijst zich geluk
kig dat hij in de persoon van
componist/producer Ferdi Lan
cée ooit aan de wieg van VOF
de Kunst een goede compag
non heeft gevonden. „Ferdi en
ik hebben vorig jaar in een stu
dio in Tilburg een aantal stuk
ken live opgenomen in aanwe
zigheid van publiek, dat heel
goed reageerde. Met de band
zijn we naar een platenmaat
schappij gestapt, die ons in
contact bracht met Peter Koele
wijn."
Naderhand liet Peter Koele
wijn hem enkele liedjes horen,
die hij zelf had geschreven.
„Zoals Toen ik zo oud was als jij,
dat over de toekomstverwach
ting van de jeugd gaat. Dat
sprak me enorm aan. De jeugd
is apathisch. Als er al over de
toekomst wordt gesproken,
roept dat een wrang beeld op. Ik
merk dat op school. Daar wind
ik mij over op. De generatie, die
nu in de schoolbanken zit, moet
straks de maatschappelijke kar
gaan trekken. Met apathie en
een afwachtende houding kom
je niet vooruit".
Ook al geeft hij Engelse les,
nooit heeft Roland Verstappen
overwogen om als vroeger lied
jes in die taal te schrijven. „Ik
onderscheid me juist van ande
ren, doordat ik in het Neder
lands schrijf en zing. En boven
dien druk ik daarin uit wat ik
voel en vind. Ik heb een lied ge
schreven over de oorlogen, die
er in de wereld woeden. Over
Somalië, over Joegoslavië. Het
heet Als de wereld huilt. Jonge
ren, zoals ik ze dagelijks mee
maak, zijn bewust bezig met die
zaken, waarmee ze elke dag op
de televisie of in de kranten
worden geconfronteerd. Het
leed in de wereld raakt hen. Ze
zijn angstig en verward. Ik geef
les op een christelijke school en
daar hoort een dagopening bij.
Daarin probeer ik in te haken
op actuele gebeurtenissen. Al
word je er niet vrolijk van, het
vergroot in elk geval je bewust
zijn. Zodoende kun je een dam
opwerpen tegen vreemdelin
genhaat en racisme. Zaken,
waar jongeren geen vat op kun
nen krijgen. Alleen voelen ze
wel haarfijn aan, dat het een
i je daarmee
Slopend
In twee weken tijd nam Ver
stappen in september de twaalf
nummers voor z'n CD op. Hec
tische dagen waren dat; overdag
stond hij voor de klas, 's avonds
in de studio. „Het was slopend,
maar tegelijk onvergetelijk."
Op school reageerden de leer
lingen verrast, toen ze verna
men dat hun leraar Engels nu
ook platenartiest is. „Ze vonden
het eigenlijk vreemder dat ik
voor de klas stond, dan dat ik
op de radio te beluisteren was
of op de televisie te zien. Ze
dachten: wat doe je eigenlijk
hier bij ons op school? Jouw
werkterrein ligt toch in de mu
ziek. Maar zo gemakkelijk is dat
natuurlijk niet. Ik droom ook
wel eens van een theatertour
nee met een eigen band, maar
dat valt voorlopig niet te realise
ren. Ik heb absoluut geen haast.
Het liefste zou ik met Ferdi Lan
cée willen optreden. Hij heeft
zoveel bühne-ervaring, daar kan
ik beslist nog veel van leren."
Bobbie Battista, het gezicht van CNN:
CNN-nieuwslezeres Bobbie Battista: „Zitten v
tweede natuur geworden."
ir is ze dan in levenden lij-
Bobbie Battista. Het heeft
iets vertrouwds door haar
loensende blikken te worden gevangen.
Ze is nu 41; sinds twaalf jaar de populai
re nieuwslezeres van CNN. Ze werkt zo
wel voor de Amerikaanse uitzendingen
als voor de internationale afdeling. Na
haar voltooide opleiding tot producer
aan d4 Northwestern University in Chi
cago kwam ze op haar 23-ste terecht bij
een lokaal televisiestation in Raleigh,
North Carolina. Daar hield ze het zes
jaar vol. „Eerlijk gezegd hield ik niet van
lokale journalistiek. Waarschijnlijk zou ik
het vak de rug hebben toegekeerd, als ik
niet naar CNN had gekund. In de lokale
nieuwsverslaggeving ligt de nadruk te
veel op criminaliteit. Het nieuws is lang
niet zo interessant als grote gebeurtenis
sen in de wereld en het heeft veel min
der consequenties."
Het wereldnieuws spreekt haar veel
meer aan, naar eigen zeggen omdat haar
aandachtsgebied erdoor wordt vergroot.
„Voor mij wordt de wereld alsmaar klei
ner. Het is veel leuker om Nederland
eerder te beschouwen als een buurman
dan als een willekeurige staat."
CNN lijkt op een journalistieke ma
chine. Kent het ook menselijke aspecten?
„Het moet welhaast een machine we
zen. Weet je, het is een 24 uurs-nieuws-
station, het moet altijd maar doorgaan.
Dus het kan niet anders. Het machinale
aan mijn vak heeft voor- en nadelen. Het
voordeel is dat onze verslaggeving steeds
beter wordt, omdat we overal onmiddel
lijk ter plaatse zijn. Het nadeel is dat ik
nooit andere dingen kan doen. Ik zit da
gelijks drie uur live; dat is vrij veel en ik
kan daardoor niet op pad gaan om re
portages te maken. Ik schrijf ook veel
minder dan ik vroeger gewend was. Alle
maal dingen die ik voorheen graag
deed."
Gestresst door haar werk voelt ze zich
niet. Op basis van twaalf jaar ervaring
kan ze met recht zeggen wel het een en
ander gewend te zijn. „Ik werk al zo lang
met een camera tegenover mee, het is
mijn tweede natuur geworden. Ik weet
niet of ik dit werk nodig heb, maar ik
houd er wel van. De stressfactor stijgt al
leen als er zich echt belangrijke zaken af
spelen, zoals bijvoorbeeld de Golfoorlog.
Maar er is heel weinig dat me tegen staat
in dit werk."
Golfoorlog
De snelle opkomst van CNN Internatio
nal is vooral te danken aan de Golfoor
log. Voor die tijd kon slechts een kwart
van de Nederlandse huishoudens het
station ontvangen, nadien steeg het cij
fer tot tachtig procent. Kijkdichtheden
zijn achter moeilijk te meten, meldt de
dienst Kijk- en Luister Onderzoek van de
NOS. Wel meetbaar is het dagbereik, dit
beloopt twee procent. Wat betekent dat
in de loop van een dag 300.000 Neder
landers een beperkte tijd kijken. Alleen
bij grote gebeurtenissen, zoals de recen
te couppoging in Moskou, stijgt het dag-
bereik naar tien tot twaalf procent: tus
sen de anderhalf en twee miljoen kijkers.
Tijdens haar werk probeert Battista de
gedachte dat ze in zoveel huiskamers all
over the world te zien is zo veel mogelijk
te verdringen. Angst zou haar om het
hart slaan, als ze dat niet zou doen. „Dat
komt omdat het een enorme verant
woordelijkheid met zich brengt. Als je
over de hele wereld te zien bent, van dat
kleine huisje aan de overkant tot aan het
bureau van Saddam Hussein, realiseer je
je hoe bewust je moet zijn van de nood
zaak objectief te zijn en accuraat te wer
ken. De dingen moeten kloppen, want
onze reputatie hangt ervan af'.
Na grootschalige gebeurtenissen als
de Golfoorlog en de val van de Berlijne
Muur zakte de spanning weg en braken
prompt moeilijke tijd aan voor CNN.
„Dat is waar. Er gebeuren weliswaar
altijd wel belangrijke dingen, zoals de
oorlog in Bosnië, ze zijn niet altijd even
ingrijpend. Om die reden kunnen we de
aandacht van de mensen niet dagelijks
vasthouden. Het liefst hebben we snel
weer wat verstrekkenders, zoals een oor
log. Dat trekt niet alleen veel kijkers,
maar het zijn ook gebeurtenissen die,
journalistiek gezien, zo prachtig zijn om
te verslaan."
„In veel ópzichten ben ik net als ieder
een ook een kijker. Daardoor leer ik elke
dag weer wat nieuws Over een land dat ik
nog niet kende, of over de politieke ver
houdingen in een land. Er zijn landen in
Afrika waarvan ik tien jaar geleden de
naam niet kende. Het is alsof er elke dag
een nieuw geschiedenisboekje ver
schijnt".
„In theoretische zin zou je kunnen
zeggen dat de wereld beter is geworden
voor mij. It's getting closer and closer,
smaller and smaller. De mensen hebben
meer dingen gemeenschappelijk. Er is
veel meer interactie tussen de wereld
burgers dan 25 jaar geleden. Hoe meer
dingen we zien gebeuren, hoe meer
mensen zich realiseren dat we allemaal
gelijk zijn aan elkaar, waardoor er mis
schien wel minder oorlogen en conflic
tenontstaan. Mogelijk een naïeve ge
dachte, maar ik zou graag denken dat
het allemaal zo werkt".
Toch loopt CNN ook tegen veel kritiek
op van journalisten, die vinden dat het
station misbruikt wordt als spreekbuis
van bewindslieden. Zo maakte president
Clinton bijvoorbeeld zijn steun aan Jelt-
sin bekend via CNN, zonder hem tevo
ren daarvan in kennis te hebben gesteld.
En dan was er natuurlijk de omstreden
rol van verslaggever Peter Arnett, die tij
dens de Golfoorlog instemde met cen
suur door Irak in ruil voor een stand
plaats achter de linies. Battista: „Dat zit
inderdaad op het randje van wat accep
tabel is, dat vind ik ook. We kunnen zo
gemakkelijk worden misbruikt. Gelukkig
beschikken we over veel redactionele
kracht om te voorkomen dat CNN op
een vreselijke wijze wordt gemanipu
leerd."
hilversum .susanne v
„Mag ik deze dans van u?", vraagt hij correct. „Ja, heel graag", luidt
haar antwoord. Een hand losjes op haar rug. „Mijn naam is Tom
Clark". „En ik heet Sue Jansen."
Terug naar het begin van de jaren vijftig. De keurige blanke Ame
rikaanse tieners wensten toen uitsluitend Jn beweging te komen
voor het ballroom dansen. De zwarte bevolking daarentegen leefde
zich al lang uil op het ritme van de rythm and blues-muziek.
Na '53 gaven ook steeds meer bianke tieners zich over aan dé
dansen met klinkende namen als The Lindy Hop, The Itch en de Jit
terbug. Zo rond 1955 zetten types als Bill Haley, Elvis Presley en
Little Richard de voordien inkeurige danszalen op stelt met rock
and roll-muziek.
De VPRO zendt vanavond een documentaire uit van Ron Mann
over de opkomst van de nieuwe dansen. Vooral aan de twist wordt
in ruime mate aandacht besteed. Te zien zijn prachtige oude beel
den van groepen als Hank Ballard The Midnighters Come on ba
by, let's do the twist), Chubby Checker (Let's twist again) en Joe Tur
ner. De legendarische musici vertellen smakelijk over de 'goeie ou
we tijd'. En vooral ook hoe de jongeren, opgezweept door hun mu
ziek, massaal aan het heupwiegen sloegen. Lang niet iedereen was
en gelukkig mee. Zangeres Gale Storm herinnert
•der vond dat de jongeren zich buiten zinnen ge-
:rde discjockeys gooiden demonstratief de
scherven. Rock and Roll was verderfelijk en vul-
ht niet baten, binnen enkele jaren lieten
daar overigens
zich dat haar n
droegen. C
nieuwe platen
gair, vonden z
jong en oud zich gaan op de muziek van Little Richard en The Mar-
velettes.
De echte doorbraak van de Twist als geaccepteerd maatschappe
lijk verschijnsel had eerst plaats in 1961 in New York. In de Pepper-
mint Lounge om precies te zijn. Daar danste binnen de kortste ke
ren de society de Twist. En het duurde niet lang meer of de Twist
werd een echte business: er verschenen twist-barbypoppen, twist-
kapsels; twist-kledingen twist-films.
(Nederland 3, vanavond om 20.38 uur)
Robert ten Brink.
ARCHIEFFOTO NPA
Robert ten Brink in
HP/De Tijd over All
you Need: „Met ie-
dereen die in de
studio aanwezig is,
heb ik al wat bele
efd op lokatie, vaak urenlang.
Zowel het verdriet als de vreug
de heb ik gedeeld. Dat is de
vrucht van de, honderd uur per
week die we in het programma
investeren, het dag en nacht
doorrammen. En als we dan in
de studio staan, doe ik niet
meer moeilijk over persoonlijke
zaken en het verwoorden ervan.
We
het
Chubby Checker in zijn gloriedagen, vanavond te zien op Nederland 3.
ARCHIEFFOTO NPA
CBR-spotjes in
reclameblokken
De STER is een hernieuwde sa
menwerking aangegaan met het
Centraal Bureau Rijvaardigheid
(CBR). Twee jaar geleden zijn
de STER en het CBR begonnen
met de spotjes Mag dat?, waar
bij in het STER-reclameblok
vraag- en antwoordspotjes over
verkeerssituaties worden ge
toond.
Aan het begin van een recla
meblok wordt aan de hand van
een stilstaand beeld een ver-
keersvraag („U wilt rechtaf
slaan. Moet u de fietser voor la
ten gaan"?) gesteld, aan het ein
de van het blok wordt het ant
woord gegeven.'
In hoeverre deze spotjes ef
fect sorteren, daarover bestaat
zowel bij de STER als bij het
CBR onduidelijkheid. Na de
eerste reeks uitgezonden spot
jes zei een woordvoerder van
het CBR in 1992:: „Het effect op
de verkeersveiligheid is natuur
lijk moeilijk te meten. In de
huiskamers wordt in elk geval
wel gediscussieerd over de vra
gen."
Bij de STER is financieel-di-
recteur Ruud Morees er al even
min van overtuigd dat de spots
tot verbetering van het ver
keersgedrag leiden. „Als ik zo
rondrij denk ik van niet. Maar
natuurlijk draagt het wel bij aan
de kennis over het verkeer."
hebben, en we hebben er alle
bei belang bij: de gast en ik. En
al gebeuren er soms treurige
dingen, ik vind nooit iemand
zielig. Zelfs niet als een verbro
ken relatie niet wordt geheeld.
Er is dan toch iets goeds ge
beurd: er is in korte tijd veel
duidelijk geworden, onder druk
van mij en de camera. Daar
wordt vaak schande van gespro
ken, maar waarom eigenlijk?"
Ten Brink idem: „Italië heeft
TV-programma's waarin man
nen onthullen dat ze AIDS heb
ben, terwijl hun vrouw van niets
weet. Dat gaat mij toch lichtelijk
te ver."
Midas Dekkers in zijn column
in VARA TV-Magazine: „Wie wil
een vrouw met een stukje eraf?
Als mist ze maar één voortand,
een ooglid, een halve neus, zo'n
\touw gaat in de uitverkoop. En
ook een man moet compleet I
zijn; wat heb je aan een steel
pan zonder steel? In het land
der blinden mag éénoog koning
zijn, daarbuiten heeft hij weinig
in te brengen. Mensen zijn ver- i
slaafd aan gaafheid."
Coen van Vrijberghe de Co-
ningh in VARA TV Magazine:
„Door 'Flodder' krijg ik wat
meer naamsbekendheid, iets I
wat van niet geringe waarde is I
in de flimwereld. Maar straks?
Ja, ik moet uiteraard ook weer
uit dat keurslijf van die Johnny
zien te komen, ik wil nog wel
een seizoen zo'n stripfiguur j
neerzetten, maar -dan moet ik j
misschien toch maar een esca-
pe-plan uit de kast rukken."
Woody Allen in Humo: „Over
Mia Farröw zeg ik op dit ogen
blik liever niks, mijn advocaten
hebben het me trouwens verbo
den. Maar zonder flauwekul wil
ik wel zeggen dat ik haar altijd
een goeie actrice heb gevonden
en dat ik dat nog altijd vind. En
ik heb altijd graag samen met
haar geacteerd. Of dat ooit nog
zal gebeuren, betwijfel ik. En ik
betreur dat minstens zozeer als
alle privé-herrie die tussen ons
gekomen is."
John Kraaykamp sr. in Studio:
„Ik ben nog niet rijk. En mijn
oudedagsvoorziening heb ik
ook nog niet helemaal rond.
Mijn levensavond wordt rustig
als ik 72 ben, over vier jaar. Mijn
vrouw en ik kunnen niet leven
van hêt pensioen dat ik in het
verleden bij het gesubsidieerde
toneel heb opgebouwd. Ik heb
gewoon te kort bij dfe gesubsi
dieerde poppenkast gewerkt.
Over vier jaar ben ik binnen,
klaar. Dan is ons huis in Breu-
kelen vrij, de hypotheek afge
lost."
Idem: „Artiesten roepen wel
eens dingen in de pers, die je
niet te letterlijk moet nemen.
Laatst hoorde ik iets over Rob
de Nijs. Hij zou zelfmoord ge
pleegd hebben. We zitten dus
thuis allemaal te wachten op de
ochtendkrant. Ik dacht: nou, hij
zal er wel instaan, met foto,
bungelend aan een koord in
zijn trappenhuis. Maar niks
hoor. Een oude me
vrouw schreef hem
een aardige brief en
toen zag Rob er