Het was tijd voor iets anders bokswonder van Rotterdam
Rtv show
Adriaan opent chic, Frank trendsettend
'Peter en de Wolf: Muzikaaf
sprookje om naar te kijken t
WOENSDAG 22 DECEMBER 1993
Ron Brandsteder voelt zich happy met Jong Geluk Show -*-v -i O1 O 1 IE
Met de feestdagen
voorde deur ko
men de galerieën
in de decembermaand met een
ware hausse aan exposities.
Want het is bij de wat gevuldere
portemonnaie momenteel zeer
'en vogue' om echtelijke-, bui
tenechtelijke- en zakenrelaties
te verblijden met een verant
woord olieverfje onder de boom
of naast de bollen. Galeriehou
ders steken elkaar naar de
kroon met de fraaiste en duur
ste muurversieringen annex in
vesteringen. En het is openin
gen, openingen en nog eens
openingen wat de (kerst)klok
slaat.
Gouden tijden dus voor de pro
fessionele 'openers'. Want een
expositie laten inleiden door
meneer Jansen uit Appelscha of
tante Mien van het café op de
hoek is niet chic en dus 'not do
ne'. Geen fatsoenlijke opening
zonder een klinkende naam. Zo
had de hoofdstedelijke galerie
Speijer Vogtschmidt niemand
minder dan Adriaan van Dis
weten te strikken voor de ope
ning van de tentoonstelling van
nieuw werk van Roland Topor
en Mark Brusse. En bij Automo
bielbedrijf Piet Has in Hoorn
trad kleurenprins Frank Govers
aan voor de presentatie van de
'magische kunstwerken' van Ja-
cinta Heijmans. 'Het Wereldje'
volgde ze op de voet.
Bij Speijer Vogtschmidt, een
thuiswedstrijd voorde tijdelijk
weer in Amsterdam residerende
Van Dis, bestaat het publiek uit
de bekende grachtegordeliaan-
se kunst- en/of openingenlief
hebbers. Er zijn heren met
vlechtjes en dames met artistie
ke hoofdbedekkingen. Een me
vrouw met een puntmuts van
roodvos past maar net onder
het behanebalkte plafond. „Zit
die Van Dis niet meer in de ge
vangenis?" informeert ze bij een
kunstbroeder met oranje haar.
Haha, welnee. Hij heeft welis
waar andermans boek een tikje
overgeschreven, maar daarvoor
hoef je heus niet achter de tra
lies.
Rond deze dagen moet ik trou
wens altijd denken aan het ver-
tr
Galerie Speijer Vogtschmidt had Adriaan van Dis weten te strikken
voor de opening van de tenstoonstelling van Roland Topor en Mark
Brusse.
haal over hoe Van
Dis als medwerker
van NRC-Handels-
blad eens omging
met een hem door
de krant uitgereikt
kerstpakket. Na een
gruwende blik op
de inhoud opende
hij een raam van de
toen nog in de Kal-
verstraat zetelende
redactie, om ver
volgens de goedbe
doelde kerstgaven,
onder de uitroep
'het plebs wil ook
wat' over het win
kelende volk uit te
strooien. Dagen la
ter lagen er nog
vertrapte schuim-
kransjes en choco
ladeklokjes en het
was beslist een
heus Kerslwonder dat er nie
mand pijnlijk door een blikje
derde-wereld koffie of rose zalm
werd getroffen. Doch terug naar
de opening waar Van Dis na een
krachtig 'Silence!' het enthou
siaste gehoor toespreekt. In het
Frans. Dan een lied. In het Itali
aans. Dan weer een stukje
speech. In het Engels.
Van Dis is niet van de straat, dat
moge duidelijk zijn. Hij verza
melt zelf -'voor zover het bud-
Het
Wereldje
PANDA DE
L ISLE
foto frank f ah rn er
get het toelaat'-
Topor. Een exem
plaar uit zijn collec
tie wilde hij indertijd
gebruiken voor de
omslag van zijn boek
'Dag en nacht', ge
noemd naar het be
wuste doek. De
boekhandel echter
bleek zeer Hollands
geschokt door de af
beelding van een
jongetje dat zijn
hoofd verbergt in de
edele delen ener da
me. Er dreigde een
boycot. En Van Dis,
aldus zichzelf, was
een lafaard. Hij liet
de cover veranderen
en noemde het boek
'Zilver'. Hij heeft er
nog steeds spijt van.
Dus, belooft hij de
kunstenaar, nu 'Zilver' binnen
kort in Franse vertaling gaat uit
komen zal hij ervoor strijden
dat het 'Jour et Nuit' zal gaan
heten en dat de Topor alsnog
op de omslag komt. Klaterend
applaus. Die Van Dis, die kun je
nog eens om een opening stu
ren. Het kunstvolkje is zeer te-
weden. „Hoeveel krijgt hij, denk
je, voor zo'n openingetje?"
peinst de puntvos. Afgestreken
gezichten zijn haar deel. Daar
Govers
Frank Govers is wat zijn kerst-
schnabbeltje betreft in een wel
heel andere omgeving terecht
gekomen dan zijn schrijvende
kunstbroeder. In het winderige
Hoorn staat hij bordeauxrood
en verloren in een autoshow
room waarvan de wanden be
hangen zijn met het werk van
coming schilderstar Jacinta
Heijmans. Een autoshowroom?
Zijn er soms geen galerieën in
Hoorn? Jawel, maar het betreft
hier een vernieuwend en trend
settend initiatief van de auto
branche: een cultureel en artis
tiek verantwoorde entourage
voor de occassions van Piet
Has, geschilderd volgens pro
fessioneel advies van Neerlands
enige echte kleurenspecialist.
Die zich rot schrok toen hij de
ruimte voor het eerst aan
schouwde.
„Het waren twee oude kippe-
schuren of zoiets. Je moest via
een soort greppel van de een in
de ander springen." Het resul
taat mag er desalniettemin zijn,
en om een en ander nog cultu
reier en moderner en kleuriger
te maken is Jacinta Heijmans
uitgenodigd in de voormalige
kippenschuur te exposeren. Het
openingspubliek is van een ge
heel andere pluimage dan in
Amsterdam. Op de immer ele
gante moeder van Frank Govers
en wat uit de hoofdstad overge
waaide deftigen na, wordt de
receptie bevolkt door de 'Bo-
vag-society', wat een interes
sante combinatie geeft van cor-
duroy-broeken, windjacks en
zelfgebreide mutsen met een
enkel glitterend cocktail-toiletje.
Muziek en dans worden ver
zorgd door een Oud Westfriese
dansgroep. Van je hopfaldera,
voetjes van de vloer. De plaatse
lijke bevolking loert vol ontzag
naar Robijntje, die zich hier
duidelijk niet geheel 'at home'
voelt. Doch dapper betreedt hij
het podium om de aandacht te
vestigen op de doeken van Hya-
cinta.., eeh.., Jacinta Heijmans
en haar sprong van 'Le Garage',
AALSMEER SUSANNE VAN VELZEN
Kinderen zou je af en
toe achter het be
hang moeten kun
nen plakken. Ron Brandsteder
weet er alles van. Zijn zoontjes
zijn inmiddels zeven en negen
jaar oud en hij heeft er vaak zijn
handen vol aan. Zijn ervaring
als vader komt hem goed van
pas in zijn nieuwe RTL4-show-
programma Ron's Jong Geluk
Show. Daarin draait het elke za
terdagavond twee uur lang om
pril geluk en kersvers ouder
schap. „Die jonge ouders kun
nen best wat tips en waarschu
wingen van een ervaren man
gebruiken", vertelt Brandsteder
lachend.
Twee paren die net hun eer
ste kind hebben gekregen strij
den in Ron's Jong Geluk Show
om een spaarbankboekje voor
hun kind. dat tijdens de show
door supernanny tante Riet op
gevangen wordt. Met het be
drag dat de ouders kunnen ver
dienen, kan de basis worden ge
legd voor een spaartegoed van
een ton op de achttiende ver
jaardag van het kind. Aan het
programma is tevens een loterij
verbonden: de RTL 4 Gelukslo-
terij. De deelnemers kunnen
prijzen winnen die oplopen tot
zeven miljoen gulden. De op
brengst van de loterij komt ten
goede aan een nieuw vakantie
schip van het Rode Kruis.
De Jong Geluk Show is Brand-
steders afscheid van het Honey
moon Quiz-tijdperk. „Dat pro
gramma heeft nu acht seizoe
nen gedraaid en het werd tijd
voor iets anders. Je moet voor
komen dat de formule versleten
raakt en niemand meer kijkt.
Die dip moet je voor zijn. Daar
bij komen er steeds nieuwe pre
sentatoren met nieuwe pro
gramma's bij. Tegen die con
currentie moet je blijven vech
ten door geregeld je program
ma's te verversen. Je moet jezelf
vernieuwing opleggen. Het is
verleidelijk om lang te blijven
teren op een succesvol pro
gramma."
Logisch vervolg
Ron Brandsteder noemt Ron's
Jong Geluk Show een „logisch
vervolg" op de Honeymoon
Quiz. „Na het huwelijk komen
de kinderen. Dat is een gebrui
kelijke stap."
Brandsteder is tevens één van
de bedenkers van de nieuwe
show. „We waren op zoek naar
Ron Brandsteder: „Ron's Jong Geluk Show is een logisch vervolg op de Honeymoon Quiz. Na het huwelijk
komen de kinderen. Dat is een gebruikelijke stap." foto archief
een onderwerp waar een heel
breed publiek in geïnteresseerd
is. Jonge ouders met een pasge
boren kind zijn dan heel ge
schikt. Iedereen heeft wel wat
met kleine kinderen. Oudere
mensen denken terug aan de
tijd dat hun kinderen klein wa
ren en jonge mensen kunnen
zien wat hen nog te wachten
staat. Want dat hen het één en
ander te wachten staat met kin
deren kan ik ze verzekeren",
vertelt de presentator lachend.
De spelronde Herrie in huis is
zijn favoriete onderdeel van de
show. „Dat is een soort mi-
nisoap. De ouders worden een
huis in gestuurd waar drie ac
teurs van 16, 11 en 7 jaar hun
het leven zuur maken en ze met
allerlei situaties confronteren.
Zowel de kandidaten als de kin
deren moeten dan puur impro
viseren. Van de ouders wordt
een reactie verwacht. Geven ze
een standje of zien ze iets door
de vingers?"
Ron Brandsteder staat in het
dagelijks leven regelmatig voor
dat dilemma. „Laatst vroeg
mijn jongste zoon of ik even
kwam kijken in de boomhut die
opa voor ze in de achtertuin
heeft gebouwd. De hele hut had
hij volgehangen met foto's uit
de Playboy. Dan kun je direct
kwaad worden en ze van de
muur scheuren. Het leek mij
beter om er heel gewoon over te
doen. Die derde van rechts die
mag er zijn hoor, zei ik tegen
hem. Hij voelde zelf wel aan dat
hij iets had gedaan waar hij te
jong voor is."
De aanmeldingen voor Ron's
Jong Geluk Show stroomden na
een oproep massaal binnen.
Van de 4.000 a 5.000 aanmel
dingen zijn tussen de 400 en
500 gezinnen uitgenodigd. „Die
mensen willen allemaal maar
één ding: vol trots hun Chantal
of Dylan laten zien. Apetrots
zijn ze op die kinderen."
Ron Brandsteder is inmiddels
vijftien jaar actief als presenta
tor van grote spelprogramma's.
Hij begon eind jaren zeventig
bij de TROS met de Show
bizzquiz die hij acht seizoenen
lang presenteerde. Daarna volg
den onder andere Moordspel,
The Way of Life, Ron's Honey
moon Quiz en Ron's Tweede
jeugd show.
„Ik werd toentertijd zomaar
op TV gegooid. Ik werkte bij de
radio en plots kreeg ik een tele
foontje of ik de Showbizzquiz
wilde doen. Ik heb ja gezegd in
de veronderstelling dat ik het
hooguit een paar jaar zou doen
en dan een serieuze baan zou
nemen. Ik kende alleen maar de
buitenkant van de TV-wereld,
de glamourkant en dacht dat
doe ik wel even. Dat viel be
hoorlijk tegen. Van het TV-be-
drijf zelf wist ik niets", aldus
Brandsteder.
Schnabbels
„Vroeger hadden presentatoren
al een lange staat van dienst
binnen een omroep, voordat ze
op de buis kwamen. Ik werd net
als jongens als Henny Huisman
en Willem Ruis zo op het
scherm gezet. Wij hadden niet
eens ervaring tussen de schuif
deuren opgedaan.
Brandsteder vertelt dat hij de
eerste tien jaar alles op schnab-
belgebied heeft aangepakt om
allround presentator te worden.
„Die ervaring die ik zo heb op
gedaan is van onschatbare
waarde geweest. Een mode
show presenteren in Ridder
kerk, daar leer je van. Zo heb ik
in tien jaar tijd een vak onder de
knie gekregen."
Voor Ron Brandsteder werd
pas echt duidelijk dat het een
vak is toen hij zich aansloot bij
Joop van den Ende. „Hier in
Aalsmeer wordt alles heel pro
fessioneel aangepakt. Ik ben
van begin tot eind bij een nieuw
programma betrokken. Het hele
jaar door ben ik met mijn TV-
werk bezig. Toen ik in 1978 met
de Showbizzquiz begon, namen
we zes shows per jaar op en dat
was het."
Ron Brandsteder heeft heel
erg moeten wennen aan het dé
dain, waarmee menigeen hem
als quizmaster benadert. „Het is
een raar idee dat van de 100
mensen er misschien wel 35
zijn die mij echt helemaal niks
vinden. Ik ben toch een aardige,
beschaafde en nette man, denk
ik dan. Ik heb ook weinig goede
kritieken gehad op mijn werk.
Ja, zodra een programma afge
lopen is blijkt ineens dat het
toch niet zo slecht was. Dat ge
beurde bij voorbeeld met de
Showbizzquiz Toen dat pro
gramma na acht seizoenen
stopte, vond iedereen het plots
een goed programma."
Het televisiewerk biedt Ron
Brandsteder nog voldoende uit
dagingen. „De media ontwikke
len zich in hoog tempo. Er komt
van alles bij: satellietzenders,
kabelstations, abonnee-TV. De
vraag vanuit het buitenland
naar programma's wordt steeds
groter. De Honeymoon Quiz
draait inmiddels in onder meer
Spanje, Italië, Engeland en ik ga
binnenkort zelfs naar China,
waar een versie van het pro
gramma gemaakt gaat worden."
Hij heeft nooit serieus over
wogen om de buitenlandse ver
sies van de Honeymoon Quiz
zelf te presenteren. Daar gelooft
hij niet in. „Je moet de taal wel
zó goed spreken, wil je het tot
een goed einde kunnen bren
gen. Dan moet je minstens vijf
jaar in een land gewoond heb
ben. Alleen de taal spreken is
niet voldoende. Je moet moet
ook wat weten van de geschie
denis van een land en van de
sociale en maatschappelijke
achtergronden. Dan kun je ook
pas improviseren tijdens een
opname en een beetje los met
de kandidaten omgaan. Ik heb
gesproken met de Spaanse en
Italiaanse presentatoren van de
Honeymoon Quiz en je ziet zul
ke grote verschillen in aanpak.
In Italië maakt het geen sode
mieter uit wat ze zeggen. Dat
gaat hup zo de zender op."
HILVERSUM PIETER VAN LIEROP
Zeventig jaar geleden
maakte een Senegalese
bokser furore in Rotter
dam: M'Barick Fall, ook
wel Louis Fall genoemd,
maar meest bekend toch
geworden als Battling Siki.
„Het was een beetje een
zwarte jongen", herinnert
zich een hoogbejaarde
Rotterdammer die ook nog
een liedje over Siki zingen
kan. Onder simpelweg de
titel Siki vervaardigde Niek
Koppen een pittige en
markante documentaire.
Het was in de Maasstad
dat de uit Senegal afkom
stige sportman in het hu
welijk trad met ene Lijntje
van Appeltere die hem in
1921 een zoon schonk die
Louis' werd gedoopt. Vijf
jaar later, toen haar echt
genoot naar Amerika was
vertrokken waar hij nog
een keer trouwde zonder
zich eerst van de Rotter
damse te laten scheiden,
liet Mevrouw Fall-Van Ap
peltere nog optekenen:
„Hij is een goede man die
nooit iemand kwaad doet.
Een gemoedelijke jongen
en een zorgzame vader."
Ze heeft hem nooit meer
terug gezien.
Na zijn Rotterdamse tijd
wist Siki zijn reputatie als
geduchte vechter wereldwijd te vestigen. In 1922
vloerde hij de Franse vedette Georges Carpentier
en werd aldus de eerste zwarte wereldkampioen
half zwaargewicht. Vervolgens verlegde hij zijn
werkterrein naar Amerika, waar de bokser in 1925
tragisch aan zijn einde kwam; vermoord midden
op straat.
Met als leidraad de uiteenlopende visies van
drie biografen, componeert Niek Kqppen collage-
gewijs zijn portret van Battling Siki, die op drie
verschillende continenten nog steeds een legende
blijkt te zijn. In Senegal prijkt zijn naam nog op uit Marseille. Door het Franse leger ingezet bj
wedstrijd niet winnes
en had men hem zel{|
betaald om te verlid
zen. Journaalbeeld»
van die ontmoetinj
tonen hoe Siki aar
vankelijk slecht te s
muieren wist dat 1
serieus partij stond tj
geven. Tot de Frans
man er naar Sikifi.C
idee over de gemaalj
te afspraak te grq
op los begon te mepl.1
pen. De SenegaleeT
werd kwaad en slow
zijn tegenstand™.;
knock out. De arbite'8.'
deed nog zijn best oij
de tevoren overeen!
gekomen uitslag tfe.!
bestendigen door dj
gevloerde Carpentiel
toch tot winnaar uj
te roepen, na eerst S3
ki te hebben gedid
kwalificeerd wegenj
pootje haken. Maa
het publiek accept!.;
teerde die doorzichtf
ge beslissing niet ej
de zwarte boksa
werd toch werelds.!
kampioen.
Niek Koppens filil
suggereert dat dj).!
mysterieuze moord ij).:
Amerika, drie jaar lal
ru/u uru een
geweest is vanwegj
de niet nagekomej
afspraak met Carpentier.
Hoewel Siki's sportieve prestaties centraal,
staan in deze documentaire, zijn het uiteindelid
toch de menselijke (en onmenselijke) aspect»
van M'Barick Falls levensloop die het beste bij
blijven. Het deerniswekkende verhaal van het zj
maar uit Afrika weggeplukte jongetje dat in Eurol
pa nooit de kans heeft gekregen om zich te bewif
zen als iets anders dan exotische vechtmachine
een boksende wilde; een gorilla die warempel eef
beetje kon praten. Uitgebuit door een kroegbaa2.
'Battling Siki' met zijn Hollandse echtgenote en
hun zoon. foto cpi
cafés en luciferdoosjes en wordt nog het verhaal
verteld van de twee Europese dames die zo ver
rukt waren van Siki als klein jongetje, dat ze hem
meenamen op hun passagiersschip, om er in
Marseille achter te komen dat op die manier van
adoptie en immigratie geen sprake kon zijn, met
als gevolg dat het kind achterbleef als bordenwas
ser in een havenkroeg. Daar heeft hij geleerd om
grijnzend te incasseren en uit pijn de energie te
verzamelen voor de furieuze tegenaanval. Tijdens
de Eerste Wereldoorlog blonk hij uit als geduchte
vechtjas in een Senegalees regiment van het
Franse leger.
Bespiegelingen
Centraal in de bespiegelingen van de Nederland
se publicist Albert Stol en diens Zweedse en Ame
rikaanse collega's Torbjörn Safve en Ocania Chalk
(alle drie eveneens opmerkelijke karakters trou
wens) staat het legendarische gevecht van Siki te
gen de arrogante Franse kampioen Carpentier.
Naar verluidt mocht de Afrikaanse bokser die
een oorlog waarvan hij niets kan hebben begra
pen. Door zijn bokstalent succesvol en zelfs rijj
geworden en dan weer niet wetend wat met dfl.
succes aan te vangen.
In Parijs werd hij waargenomen terwijl hij ginj
wandelen met een luipaard aan de riem. Op
Newyorkse Time Square stond hij het verkeer t[
regelen met een aapje op zijn schouder. Hij wajj
bigamist en kortstondig filmacteur en werd voor®
durend omgeven door vrienden en relaties
hem gebruikten voor van alles en nog wat.
voortdurend slachtoffer van racisten, de media ej
de boks-penose, eindigde hij doorzeefd met 1
gels op een Newyorks trottoir. En in Franse bok!
kringen weten de chauvinistische grijsaards hfy,
nog altijd zeker: Siki was geen echte kampioen
want Carpentier had alleen maar verloren omds
hij pootje was gehaakt.
ro
(Uitzending, morgenavond, 22.42 uur, Nederav
land 1) f
Frank Govers opende de expositie van Jacinta Heijmans. De doeken
hangen in twee voormalige kippeschuren. foto frank fahrner
waar haar eerste expositie ge
houden werd, naar 'de garage'.
Jacinta was in zijn ogen een
soort heks die altijd wat warrig
heen en weer rende, introdu
ceert Govers de kunstenares,
maar toen hij haar werk zag,
vond hij dat een openbaring.
„En eeh... Ik verklaar de ten
toonstelling voor geopend. Ben
ik nu klaar?"
Neen, er dient nog iets te ge
schieden. Govers krijgt een pot
verf en een kwast en wordt ver
zocht een wand van de show
room, waar levensgroot zijn
handtekening prijkt, te dateren.
Op artistieke wijze penseelt hij
de datum. „Let op het nieuwe
vloerkleed", roept een bezorgde
oma. „Voila. Klaar", zucht
Govers en verlaat schielijk het
pand onder Oud Westfriese
hoempa-begeleiding.
„Wat zou dat nu schuiv'n voor
hem?", vraagt een 'ons bint zu-
nig'-dame aan haar man. „Ach
die lui, die kriegen daar zo een
duuzendje of wat veur", meent
deze, en stopt voor straf een
flinke hand brosnootjes in zijn
zak.
Scène uit het sprookje 'Peter en de Wolf', een verhaal met humor en
veel verrassingen. foto
Het beroemde muzikale
sprookje 'Peter en de WolF
vraagt om een verfilming of TV-
bewerking, nu er zo veel uiteen
lopende technieken voor be
staan. Maar het verhaal blijkt
toch nog altijd het best tot zijn
recht te komen bij een goed or
kest en een sterke verteller. Het
in beeld brengen van het ver
haal van Peter, waarin spelen
derwijs de instrumenten en
groepen uit het symfonie-orkest
worden geïntroduceerd, is al
eerder geprobeerd. De versie
die de NOS op Eerste Kerstdag
daarvan uitzendt, is zeker geen
slechte poging. Toch blijft het
resultaat iets gekunstelds hou
den: een afgeronde schepping
waaraan iets wordt toegevoegd.
De kijker ziet hoe iemand zijn
fantasie heeft vormgegeven, wat
op zich best aardig kan zijn.
Maar aan de andere kant gaat
de prikkel tot de geest van de
luisteraar verloren. Niettemin is
deze 'Peter en de WolF een
hoogstandje van een groep Brit
se televisiemakers. Een verhaal
met humor en veel verrasingen.
Het begint met de componist
Prokofiev, die een theater be
zoekt waar zijn muziek wordt
uitgevoerd. De componist, ge
speeld door Roy Hudd, gaat
naar binnen en ziet hoe arties
ten en muzikanten zich voorbe
reiden op de uitvoering van 'Pe
ter en de Wolf.
De verteller is de popzanger
Sting en het begeleidende Ka
merorkest van Europa staat on
der leiding Claudio Abbado.
Hoewel... een aantal 'Spittinj:
Image'-figuren, in wie de dirf
genten Zubin Mehta, Herbeij*
von Karajan en Leonard Ben)
stein zijn te herkennen,
beert nog even de macht ové
het orkest te grijpen.
Intussen blijkt dat Prokofief
zelf de rol van opa moet spelen
Bijzonder aardig wordt 1
gens het bekende verhaal
beeld gebracht. Daarbij kome
bovendien de instrumenten i
beeld, die in de versie van Pr< jj
kofiev alleen maar zijn te horei
Het oorspronkelijke educatie\
doel van het stuk is daarme
niet uit het oog verloren.
Als het verhaal is afgerond
gaan de makers nog even vei j
der. Want onderweg naar hui j
ontmoeten Peter en zijn op h
een groep dansers die een voo
stelling geeft op muziek va1
Prokofievs 'Ouverture op Hej
breeuwse thema's'. In een vou
gende scène treft de componii
een aantal collega's aan die d 1
neren bij zijn 'Klassieke Symfc
nie': Beethoven, Mozart, Bac
en Wagner, ze maken er ee
heerlijk potje van. I
Knap en zeer verzorgd allö
maal. Maar achteraf overheerï
het gevoel dat de vorm beland
rijker is geweest dan het uiteir*
delijke werk. Een zoveelste p«
ging op televisie iets aardigs tP
doen met klassieke muziel
Maar het is toch fascinerend ol
Abbado met een echt orkest aajj
het werk te zien, ook al is dat
televisie.
(Uitzending, Eerste Kerstd
12.00 uur, Nederland 3)
