'Ik spreek mensen aan op hun emoties'
Rtv show
Schilderessentrio motor van actie SOS-Kinderdorpen
Toni Boumans volgt asielzoekers
Bekende Nederlanders leggen
bezoek af aan Novib-projecten
WOENSDAG 15 DECEMBER 1993157
Patrick van Mil, presentator van NCRV's Rondje van het huis
111 nog geen vier jaar tijd heeft Patrick van
Mil (35) zich bewezen bij de NCRV. Hij pre
senteerde het middagprogramma Passage
en een blauwe maandag Kanaal 1, voordat hij
één van de vaste gezichten werd van Service Sa
lon, toen een AKN-produktie. Hans Sleeuwen-
hoek, hoofd informatieve programma's van de
NCRV, stelde behoorlijk wat vertrouwen in de
Utrechter en vroeg hem dit jaar eindredacteur te
worden van de verscheidene talkshows, waaron
der Rondom tien, De tijd staat éven stil, Bekente
nissen, Op leven en doocl en Op Zoek. Thans is hij
doende als presentator van Rondje van het huis,
NCRV's praatprogramma over maatschappelijke
en levensbeschouwelijke onderwerpen. Hoog tijd
voor een kennismaking.
Naar eigen zeggen sloeg Van Mil steil achter
over, toen hem werd gevraagd Rondje van het
lluis te presenteren. ,,Dat aanbod kwam voor
mijn gevoel twee jaar te vroeg. Zo veel ervaring
had ik immers niet."
Met Sleeuwenhoek had Van Mil de afspraak ge
maakt dat hij een aantal maanden de eindredac
tie zou doen van Rondom tien, De tijd staat even
stil en Op leven en dood. Dat durfde hij aan. „Ik
heb een half jaar op mijn tenen moeten lopen,
maar het is goed gegaan. Nu concentreer ik me
helemaal op het presenteren van Rondje van het
huis. Als dat in januari afgelopen is, ga ik weer
eindredactioneel werk doen."
Voor de grap
Kunsthistoricus Patrick van Mil stapte drieënhalf
jaar geleden de studio van de NCRV binnen. Het
was tevens zijn entree in de omroepwereld. Hij
had op dat moment acht jaar Zuiderzeemuseum
in Enkhuizen achter de rug. „Ik was hoofd van de
afdeling presentatie van het museum en had be
sloten dat het tijd was om op zoek te gaan naar
wat anders, naar een ander museum."
In die tijd kwamen met grote regelmaat televi
sieploegen naar het museum om Van Mils living
history-project te filmen. „De NCRV kwam langs
om te filmen. Voor de grap wierp ik een balletje
op over werken bij de televisie. Twee weken later
werd ik gebeld om een screentest te doen voor
het middagprogramma Passage. Toen het alle
maal definitief leek te worden, heb ik toch wel
even moeten nadenken. Het ging om een freelan
ce-contract. Ik had een goede baan, was rijks
ambtenaar. Alles goed geregeld. Pensioen en zo.
Maar ja, ik was pas 32 en wilde toch weg bij het
Zuiderzeemuseum."
De Utrechter zag ook wel overeenkomsten tus
sen zijn werk bij het museum en de omroep. „In
het museum moet je een aardige collectie toe
gankelijk maken voor een grote groep mensen. Je
stelt jezelf steeds de vraag: hoe vat ik een breed
publiek in de kraag? Je probeert mensen op hun
emoties aan te spreken. Dat geldt voor televisie
ook."
Voor het programma Passage deed Van Mil niet
alleen de presentatie, hij was tevens redacteur.
„Dat was een voorwaarde van mijn kant. Ik wil
niet alleen binnenkomen, mijn verhaaltje voorle
zen en weer weg gaan, ook inhoudelijk wil ik bij
de onderwerpen betrokken zijn."
Dat hij destijds ook werd gevraagd voor Service
Salon, ziet Van Mil achteraf als een gouden kans
„Ik presenteerde twee keer per week. Dan leer je
het klappen van de zweep.
Nadat de KRO en de NCRV zich vorig jaar had
den teruggetrokken uit Service Salon, werd Van
Mil dus gepolst voor de presentatie van Rondje
van het huis. „Voor het eerst een eigen program
ma en dan ook nog één met een stevige inhoud."
Affiniteit
Vanwege de inhoud van Rondje van het huis ging
ook de C van NCRV voor het eerst een belangrijke
rol spelen in zijn werk. „Ik pas heel goed binnen
een levensbeschouwelijke omroep. Van huis uit
ben ik weliswaar niet protestant christelijk, ik
vind het wel interessant om me in die C te verdie
pen. Ik heb er affiniteit mee gekregen. Mijn ken
nis over religie heb ik wat bijgespijkerd om het
verschil tussen een artikel 31 gemeente en de ge
reformeerde bond en dat soort zaken te weten.
Het voordeel van mijn studie kunstgeschiedenis
(Rondje van het huis, elke woensdagavond op Patrick van Mil: „Televisie is prachtig. Je werkt met een medium, wa
Nederland 1 om 22.42 uur) mee je veel mensen kunt bereiken." foto
Astrid Engels op haar rijdende kunstwerk, dat in de loop van volgend jaar wordt geveild ten bate v
de Vries en Thijs van Leer staan achter de actie.
Mooie documentaire in serie Impact
Van de artiesten die voor het
goed doel geld bij elkaar
zingen, schilderen en wat
dies meer zij, staat het schilderessen-
trio Astrid Engels, Ans Markus, Patty
Harpenau met voorsprong op de eer
ste plaats. Niet alleen maken deze da
mes prachtige kunstwerken en schitte
ren ze op alle mogelijke society-evene-
menten, ze beschilderen tevens com
plete Ronald McDonald-huizen. Al
hun talent werpen ze in de strijd om
fondsen te werven voor immer financi
ën behoevende instanties. Alleen Ast
rid Engels heeft op die manier in 1993
al 90.000 gulden bij elkaar gepenseeld.
Teneinde het nieuwe jaar ook meteen
gul te beginnen, heeft ze keihard ge
werkt aan een heel bijzonder project:
het beschilderen van twee BMW-mo
toren ten behoeve van de Stichting
SOS-Kinderdorpen.
De over de hele wereld verspreide
SOS-Kinderdorpen bieden onderdak
aan kinderen die als gevolg van oorlo
gen, aardbevingen of andere rampen hun ouders zijn
kwijtgeraakt. Het project moet permanent met geld
gedoneerd worden. De situatie in Sarajevo bijvoor
beeld schreeuwt als het ware om de bouw van een
nieuw kinderdorp. Vandaar dat Astrid haar motoren,
ware kunstwerken, een wereldreis langs een aantal
SOS-Kinderdorpen laat maken. Op 21 mei arriveren
ze weer aan de Nederlandse grens. Onder aanvoering
van mr. Pieter van Vollenhoven stuurt een delegatie
van motorrijdend Nederland de rijdende kunstwerken
naar de thuisbasis. Daarna worden de motoren ge
veild.
De veiling moet ten minste een ton opbrengen. Tij
dens de Art Fair Autotron droeg Astrid Engels de
kunstzinnige snelheidsmonsters onlangs feestelijk
over aan de Stichting SOS-Kinderdorpen. De gehele
Rosmalense beau monde was ervoor uitgelopen en
ook 'Het Wereldje' gaf acte de présence beneden de
rivieren.
Fantastisch
Een inleidend woord werd gesproken door de émi
nence grise van van alles en nog wat, Dr. Ferry Hoog-
endijk. Geweldig vond hij het dat BMW de motorfiet
sen beschikbaar had gesteld. Fantastisch ook dat Ast
rid Engels ze zo mooi had beschilderd. Hoogendijk
Het
Wereldje
PANDA DE
L'ISLE
had het over schitterende kunstwer
ken.
„Zeg lieve", sprak een in hoog tempo
receptie-wijn innemende Rosmalense
deftige dame tot haar vriendin, „wie
is die man?" „Dat is Ferry Hoogen
dijk." „Kunstschildertje?" „Nee schat.
Iets bij BMW, geloof ik." „Aardig trou
wens, die motortjes. Héél aardig. Pri
ma wijntje ook. Beslist geen ordinaire
chateau mL./wfc.graine. O, kijk nou..'.,
gaat ze zomaar op dat ding zitten!"
Ten behoeve van de fotografen had
Astrid even blits op het zadel plaats
genomen. Zulks onder het toeziend
oog van Tjerk Westerterp, ooit minis
ter van Verkeer en Waterstaat en ex-
directeur van de Europese Optie-
beurs. En ook Sheila de Vries, die haar
fraaie zwart-gouden motorcreatie
ontwierp, sloeg het tafereel met wel
gevallen gade.
Voordat ze de sleutels uit handen gaf,
deed Astrid Engels voor alle zekerheid
nog een oproep aan de motorrijders
die de rondreis Italië, Griekenland, Turkije, Syrië,
Jordanië, Saoedi-Arabië, Iran, Pakistan, Nepal gaan
maken. „Houd ze heel jongens. Ik heb er met zo veel
liefde aan gewerkt. En nu gaan ze duizenden kilome
ters afleggen, er komen steentjes tegenaan en zand.
de spatborden worden geteisterd... Een doorleefd
kunstwerk is weliswaar ook een kunstwerk, maar als
jeblieft, houdt ze heel."
Dr. Hoogendijk ontving een door Engels beschil
derd T-shirt dat hij elegant over zijn overhemd heen
aantrok. Een afgevaardigde van de Stichting SOS-Kin
derdorpen nam de sleutels in ontvangst, de deftige
dame goot nog een wijntje achter haar kronen en
Thijs van Leer floot een artistiek deuntje. Zoals straks
de spatborden der motoren geteisterd zullen worden,
zo plaagde Thijs in de Autotron de gespitste oren van
de verzamelde menigte. Miss hik trok een van pijn
verwrongen gezicht. „Waarom heeft die man zo'n
gruwelijk petje op?"
Goeie vraag. Al vele jaren laat het fluitwonder zich
niet betrappen zonder zijn vetlederen hoofdbedek
king. Image? Een zich onjeugdig terugtrekkende haar
grens? Een rare bult? Nadat de laatste hese tonen wa
ren verstomd en iedereen opgelucht adem had ge
haald, stormde Rob 'Waku Waku' Fruithof binnen.
Voor Astrid Engels aanleiding om „te laat" te roepen.
Rob excuseerde zich met de mededeling dat hij het
Autotron per abuis in Eindhoven had gedacht.
Hartstikke leuk
De twee 'motorrijders in hart en nieren' die op 28 fe
bruari de 18.000 kilometer lange reis gaan onderne
men, zijn René Verleg van de Haagse politie en maat
schappelijk werker Fred de Zoete. Doen ze het voor de
lol of voor het goede doel? René: ,,Beide. Motorrijden
is ons lust en ons leven. En het is hartstikke leuk om
op deze manier promotie te maken voor de SOS-Kin
derdorpen."
Fred knoopt zijn vakanties van de komende twee
jaar ervoor aan elkaar en René heeft voor de helft be
taald verlof gekregen. „En ik hoop dat mijn corpschef
-zó'n aardige man!- mij nog wat tegemoet komt wat
het onbetaald verlof betreft."
De reis is voor Fred en René een rit naar het onge
wisse. „We hebben zoiets nog nooit gedaan. En we
zijn allebei vreselijk on-technisch. Gerjo de Jong, een
BMW-dealer uit Alphen aan de Rijn, is ons nu aan het
opleiden. Daar heeft hij een ontzettende kluif aan. Hij
zal wel slapeloze nachten van ons hebben." Ze zijn
overigens niet van plan zuinig om te springen met de
kunstwerken. Wat dat betreft zal Astrid Engels zorge
lijke tijden tegemoet gaan. René: „Ik ga rijden zoals ik
altijd rijd. Als je overdreven gaat oppassen, krijg je
juist ongelukken."
Twee maanden geleden kreeg Astrid de motoren in
onderdelen bij haar thuis afgeleverd. „Ik heb geen
idee hoe een motor in elkaar zit. Of de onderdelen wat
beschilderingen betreft wel op volgorde kwamen,
daarover heb ik in ontzettende twijfel verkeerd. BMW
heeft me toen een hele motor geleend, zodat ik kon
spieken. Het ontwerp maakte ik op m'n gevoel. Er
staan paarden op als teken van kracht en snelheid..."
Madame migraine: „Nou, wel heel modern hoor, je
kunt haast niet zien dat het paarden voorstellen." Het
repliek van Astrid: „Jasses, weer iemand die vindt dat
een paard er als een paard uit moet zien. Bah. Paar
den dus, en magische symbolen. Ik ben een beetje bij
gelovig, dus ik wil de paarden daarmee beschermen.
De ruitblokken op de spatborden symboliseren het
evenwicht tussen goed en kwaad." „Inderdaad.. Hik.
Evenwicht. Daar gaat het maar om," mompelde op
haar beurt het zo innemende type uit Rosmalen, vlak
voordat ze het Autotron wankel achter ziet liet. Zei As
trid Engels ten slotte: „Nee, waar het écht om gaat dat
is dat dat nieuwe kinderdorp er komt. Het is fantas
tisch om dat geld straks allemaal weg te geven. Rondje
van de zaak. Heerlijk."
VARA-programmamaakster To
ni Boumans liep enkele weken
in de legerplaats Crailo rond om
er te filmen voor Impact. Aldaar
worden sinds vorig jaar Bosni
sche gezinnen in de kazerne en
in stacaravans ondergebracht.
„De vrouwen hebben het gevoel
dat ze hier een beetje thuis zijn.
Ze slepen wat met emmertjes
en verrichten wat andere klus
jes."
In De drummer en de gitarist
gaat het om de families Kruse-
nic en Brkic in het algemeen en
Zemir (drummer) en Sead (gita
rist) in het bijzonder. De twee
muzikanten uit Derventa spelen
in hun vrije tijd in het orkestje
Bosna. Muziek maken is hun
enige manier van ontspanning.
Zemir werkt overdag in een as-
bestverzamelbedrijf terwijl Sead
werk heeft gevonden in een
slachterij.
De vader van Zemir heeft het
zwaarst te lijden. „Ik kan er niet
bij dat mensen uit mijn dorp
zich als beesten tegen elkaar
hebben gekeerd", zegt hij. Z'n
vrouw vult hem aan: „Je bent
stil, je huilt, je kijkt wat voor je
uit."
Sead Krusinic was voor de
oorlog muziekleraar en leidde
naar eigen zeggen een redelijk
succesvol orkest. Het ging hem
naar eigen zeggen goed, tót het
moment dat de oorlog uitbrak.
Nu woont Sead zonder enige
vorm van privacy in een klein
kamertje in de kazerne Crailo.
Hij heeft als vluchteling vrijwel
alles achter moeten laten. „De
rijkste Bosniër is hij die zijn fa
milie bij elkaar heeft. Als ik denk
wat ik allemaal heb meege
maakt... Ik denk er maar niet-
meer aan, want dan word ik
heel erg depressief."
De verhalen uit de monden
van de 'gewone' mensen zijn
natuurlijk bekend, desondanks
is het Toni Boumans gelukt
vluchtelingen voor de camera te
krijgen die op een aangrijpende
malig Joegoslavië kunnen ver
halen. Wars van sensatiezucht.
Onderwerpen als deze willen
nog wel eens ontaarden in tra
nentrekkerachtige documentai
res.
Het is overigens niet alléén
Normaal ge
sproken is
VARA-voorzitter
Marcel van Dam
een stuurs kij
kende man, een
stoorbaarheid.
Maar wie hem
nu eindelijk
eens oprecht
ontroerd wil
zien, moet van
avond naar Drie
Voor Novib kij
ken. Van Dam
reisde voor dit
programma af
naar de Brazi
liaanse stad Rio
de Janeiro om
daar te bekijken
hoe de bewo
ners van de
krottenwijk No
va Holanda met
hulp van de No
vib, hun eigen
huizen bouwen.
Temidden van al
die ellende grijpt
Van Dam ineens
de hand van de
vrouw die hem
door de wijk leidt, klopt daar
bemoedigend op en slikt even.
De man die normaal altijd toch
goed uit zijn woorden kan ko
men, weet even helemaal niets
te zeggen. Stil staat hij daar.
Met de hand van de kleine
vrouw in de zijne. Mooie televi-
Novib voert thans actie onder
de slogan Ik teken voor de Novib
-methode. Tijdens deze cam
pagne laat de organisatie zien
dat ze de armoede structureel
bestrijdt. Dus geen geld drop
pen en weer wegwezen, maar
samenwerken met de mensen
in de ontwikkelingslanden zo
dat ze zelf iets opbouwen waar
ze in de toekomst iets aan heb
ben. In Drie voor Novib kijkt
een trio bekende Nederlanders
in drie verschillende ontwikke
lingslanden of deze methode
werkt. Van Dam ging met regis
seur Cees Verhart naar Rio de
Janeiro. Actrice Renée Souten-
Weerman Erwin Kroll als bekende Nederlander op bezoek bij
"dijk reisde met Geert Tomlow
naar Bangladesh en ging onder
meer op bezoek bij de vrouwen
en meisjes die, met behulp van
Novibs partnerorganisatie Brac,
een eigen altelier beginnen voor
zijde-produktie. Weerman Er-
win Kroll ging naar Mali en was
daar te gast in het arrondisse
ment Sanando. De bewoners
van de dorpen daar hebben
zich georganiseerd en werken
succesvol aan hun problemen.
Zo is een graanschuur ge
bouwd, zodat de bevolking een
heel jaar te eten heeft in plaats
van alleen tijdens de relatief
korte periode net na het oog
sten.
„Ik moet eigenlijk nog een
half jaar iedere dag drie uur
over deze reis praten", vertelt
Kroll drie dagen na zijn terug
keer uit Mali. „Zo vol zit ik er
van. Dat komt denk ik ook om
dat het de eerste keer is dat ik in
een Derde Wereld-land was. Ik
was hiervoor nooit verder ge-*001
weest dan Zuid-Spanje of hef!^
zuiden van Portugal." Ls
Ook Kroll spreekt van een ojJled
het gemoed werkende ervaring.
„Maar ik heb geen armoede ge|?bl
zien. Slechts een paar bedelaars^'
kwamen we tegen. Wat natuurwet
lijk niet wil zeggen dat ze heüam
daar goed hebben, dat zeg ik"et
ook weer niet. Maar de inwo- °k
ners van Mali zijn de hele daj£^
bezig. Ik zag er niemand luie- "en
ren. Het zijn ook trotse mensen eu!
Het enige wat ze wilden was
een cadeautje. En dan geen gro ,ek
te dingen hoor, maar een pen oi
een muntstukje uit Nederlandind
Maar ik had helemaal niets bij(>pv
me. Ik had eigenlijk wel een zaweld
dubbeltjes en stuivers mee kun-r''n
nen nemen..." jen
is dat ik al aardig wat bijbelkennis had. Negentig
procent van de oude kunst is religieuze kunst.
Daarbij zit ik niet in Rondje van het huis als do
minee, maar als journalist. Ik kan vragen wat ik
niet weet."
Patrick van Mil had zichzelf twee jaar de tijd ge
geven om te bekijken of het televisievak echt iets
voor hem is. Hij heeft echter geen moment spijt
gehad. „Televisie is prachtig. Je werkt met een
medium waarmee je heel veel mensen kunt be
reiken. Je stipt onderwerpen aan, die hun weer
slag hebben op de maatschappij, reacties oproe
pen bij kijkers of bij politici. Dan leef je pas echt.
Ik begin het presentatievak ook steeds beter in de
vingers te krijgen. Ik kan wat meer uitproberen,
durf mijn emoties makkelijker te laten zien. Als ik
boos ben, verbaasd of verwonderd, dan wil ik dat
de kijker dat merkt."
Wat Patrick van Mil mist binnen de NCRV is
een goed cultuurprogramma op televisie. Daar
ligt zijn ambitie. Een talkshow waarin op een
journalistieke manier culturele onderwerpen
worden aangepakt. „Een kruising tussen het oude
programma van Adriaan van Dis en het nieuwe
NOS-programma Kunstmest. Het moet niveau
hebben. Niet te populistisch en niet teveel een
programma waar alleen kunstenaars naar kij
ken."
(Nederland 3,
om 23.20 uur)
maar kommer en kwel wat
Boumans de kijker
Een telefoongesprek tussen
Bosnisch meisje op Crailo
vanuit de telefooncel
vriendin in Bosnië belt is
zó aandoenlijk, dat het
voorzichtig de
prikkelt. Tussen het
door wordt vanuit Bosnië de
sluitende vraag gesteld: „En
er ook leuke jongens?"
vraag kan ze bevestigd w
woorden.
Toni Boumans is per ongelul
op de twee muzikanten en hul
familieleden gestuit. Dat ge
beurde enige maanden terug or.)
een door WVC belegde inform^ j
tie-avond. „De asielzoekers zijl
zulke anonieme mensen. Di
wilde ik een gezicht geven. Da
leek me het aardigste. Het
in dezee film om gewone
sen zoals jij en ik. En wat
opviel is dat een
sen precies dezelfde
hebben die wij uit de
Wereldoorlog kennen.
