Politiezorg Voorschoten blijft op peil Regio SieMatic Oegstgeest wil geen 'oorlog' met Leiden 'Hoe ouder ik word, hoe meer ik huil' 'Je kunt beter een nieuw huis bouwen' VoorWn perfect LD. moét je elkaar eerst wat beter leren kennen: Versierde kerstboom gestolen uit tuin DONDERDAG 9 DECEMBER 1993 OEGSTGEEST «JOOST PANHUYSEN De gemeenteraad van Oegst geest wil Leiden niet 'tot de laatste zucht dwarsbomen' om de bebouwing van de Broek- en Simontjespolder te gen te houden. De raad steunt daarom het aanvragen van tien miljoen gulden rijks subsidie voor het bebouwen van de polder. ,,We willen geen oorlog met Leiden en de provincie", aldus H. Vissers (D66). Hij drong wel aan op het stellen van enkele voor waarden. „De subsidie moet er niet toe leiden dat de plan nen om de Broek- en Si montjespolder te bebouwen niet meer zijn terug te draai- Tijdens een gecombineerde vergadering van alle raads commissies gisteravond ble ken de fracties wel enkele voorwaarden aan hun 'ja' te verbinden. „We kunnen niet instemmen met een bebou wing op kosten van de bur gers van Oegstgeest", stelde WD-fractievoorzitter A. Kuntze vast. Hij wees op de zeer hoge kosten van woning bouw in de Broek- en Si montjespolder: maximaal veertig miljoen gulden. „Ook waar het verkeersoverlast en compenserende milieumaat regelen betreft moeten we voorwaarden gaan stellen aan Leiden", meende Kuntze. Hoewel raadsleden en wet houders benadrukten dat de aanvraag 'tot niets verplicht', toonden omwonenden van de polder zich allerminst te vreden. Een oproep van wet houder T. Kohlbeck (PvdA- /volkshuisvesting) tot 'regio nale solidariteit' (in de nieuw bouwwijk kunnen straks ook Leidse woningzoekenden te recht] viel dan ook slecht. „U bent door de bevolking van Oegstgeest gekozen. U zit hier voor ons en niet voor de re gio", hield een bewoonster van de Haarlemmertrekvaart de raadsleden voor. J. Hartevelt van Leefbaar Oegstgeest verweet de raads leden 'de belangrijkste ecolo gische zone in Oegstgeest' voor bebouwing te bestem men zonder serieus naar een alternatief te hebben gekeken. Wethouder H. Rijks ontkende dat er een goed alternatief voorhanden is. 'Reorganisatie heeft veel voordelen „Ik denk dat het meer een gevoelsmatige kwestie is. Voorschoten en Leiden maken nu deel uit van een heel grote politie-organisatie. Dan ontstaat er al snel een ge voel van 'Voorschoten zal wel inleveren'." R. Blom, voor lichter van het korps Leiden/Voorschoten denkt dat de Voorschotense burgemeester P. Cannegieter niet bang hoeft te zijn dat zijn gemeente politiezorg tekort komt nu het in één district is terechtgekomen met Leiden. VOORSCHOTEN Cannegieter heeft op zichzelf geen moeite met de nieuwe manier van werken sinds de re organisatie. „Daarbij is het nor maal dat je over en weer in el- kaars gebied inspringt. Maar als er steeds mensen uit Voorscho ten worden gehaald, dan werkt het niet. Ik vind dat dit de afge lopen periode te veel is ge beurd. Maar ik heb wel het ge voel dat het al aan het verbete- Röny Siahaya, geflankeerd door haar levenspartner strijdster. „Ben ik echt erkend of zijn de instanties n Indisch verzetsstrijdster Röny Siahaya officieel erkend VOORSCHOTEN »JUDY NIHOF Róny Siahaya (62) heeft zo haar twijfels bij haar officiële erken ning als Indisch verzetsstrijd ster. „Ben ik echt erkend of zijn de instanties moe van mij? Dat ze denken: laten we haar die oorkonde nou maar geven, dan houdt ze zich rustig." Jarenlang geloofde immers vrijwel niemand dat ze zich als kind van tien jaar verdienstelijk had gemaakt in het verzet tegen de Japanse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gisteren ontving ze uit handen van de Voorschotense burgemeester Cannegieter de oorkonde, die bij de erkenning hoort. Röny Siahaya beschouwt het als eer herstel voor haar familie en vooral haar vader, die zijn leven in de waagschaal stelde voor het vaderland: Nederland. In haar woning in Voorscho ten is Röny Siahaya de gastvrij heid zelf. Het gebak staat op ta fel. De koffie pruttelt. „We gaan het gezellig maken." Dat hele officiële hoeft voor haar niet. Net zoals de uitreiking van de oorkonde haar een tikje te offi cieel is. „Ik ben maar een solda ten kind. Maar ik ben het ver plicht aan mijn familie. De mensen moeten weten dat er in Midden-Java wel degelijk verzet is gepleegd." Röny Siahaya werd geboren in het toenmalige Neder- landsch-lncfië. Tijdens de oor log, in 1942, was ze tien jaar en bepaald niet bang. Daarom pik te haar vader haar uit al zijn dochters uit, om deel te nemen aan het verzet. Luitenant Siahaya leerde haar in water putten te duiken om naar wa pens te zoeken en bracht haar bij hoe ze met handgranaten moest omgaan. De familie Siahaya leefde daarbij onder grote spanning. Vader werd uit eindelijk opgepakt en gemar teld. Op 25 maart 1943 moest hij zijn eigen graf delven, even later werd hij onthoofd. Dochter Röny leefde verder, maar draagt de oorlog nog da gelijks met zich fnee. Sinds de jaren zeventig is ze zeer fanatiek bezig met het eerherstel voor haar familie, en met name haar vader. Daarbij liep ze op tegen muren van onbegrip en onge loof. Inmiddels is haar vader postuum erkend. Ook haar in middels overleden moeder en zuster zijn erkend verzetsstrij der. Maar de manier waarop dit ging, was volgens Röny niet al tijd even fraai. Naar de mensen die actief aan het verzet in Indië hadden deelgenomen, werd in Neder land lange tijd niet geluisterd. Bestond er al in 1947 een Wet Buitengewoon Pensioen voor de mensen van het Nederlandse verzet tegen de Duitsers, het was bijna veertig jaar later, in 1986, 'dat er voor het Indisch verzet een soortgelijke regeling Vergeethoekje Toen Röny in 1955 naar Neder land kwam, trouwde ze met een Nederlander die in een concen tratiekamp in Dachau had geze ten. Over hét oorlogsleed van beiden werd niet gepraat. „Het was werken, werken, werken. We moesten het land helpen opbouwen. De wet in huis was: er wordt niet over de oorlog ge praat." Toen.haar man overleed en Röny na enkele jaren de zaak verkocht, brak er een rustige tijd aan. Daarmee kwamen de nachtmerries over de oorlog en de syndromen. Röny besloot te gaan graven in het verleden, in de overtuiging dat de Indische kant van de oorlog veel te slecht was belicht. Maar vooral: wat haar vader had gedaan mocht niet in het vergeethoekje te rechtkomen. Ze ging terug Indië om het graf van haar va der te zoeken. Ze probeerde op alle mogelijke rpanieren in con tact te komen met mensen die haar vader hadden gekend, om het bewijs te zoeken voor zijn dapperheid. Zo ontmoette ze een man die luitenant Siahaya had gezien vlak voor hij werd geëxecuteerd. „Mijn vader had aan hem gevraagd, als je Röny ziet wil je haar vergiffenis wa gen dat ik haar als kind bij het verzet betrok." Haar stem is verstikt door tranen. „Nooit, nooit zal ik hém dat kwalijk ne men. Ik was nooit bang en mijn vader bewaakte mij goed. Ik adoreerde hem." Röny vindt dat er nog zoveel werk te doen is voor de Indische Nederlanders die geleden heb ben in de Tweede Wereldoor log. „Vroeger kon ik niet huilen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik huil. Ik ben steeds meer aangedaan door andermans leed." Zo zet ze zich ook in voor de Japanse ereschulden. Ze vindt dat Japan moet vergoeden wat het de mensen voor leed heeft aangedaan. Al die activi teiten confronteren haar elke keer weer met de oorlog. „Als ik thuiskom ben ik een hoopje el lende. Maar ik zal overleven. Ik red me wel." Blom geeft toe dat het iets va ker zal gebeuren dat agenten uit Voorschoten naar Leiden wor den weggezogen dan andersom. „Maar het is niet zo dat de gangbare zaken in Voorschoten daardoor onder druk komen te Binnen het politiekorps geldt Voorschoten nu als een wijk, net als bijvoorbeeld de Leidse Meren wijk. „Toch heeft Voor schoten met de reorganisatie geen zware aderlating hoeven doen", meent Blom. „De ge- Het politiebureau a heeft wel een groepschef gehouden met per soneel. Ook is het bureau in Voorschoten veel vaker open dan de Leidse wijkbureaus. Die zijn maar een paar uur per dag open." Volgens Blom heeft de reor ganisatie juist veel voordelen, ook voor Voorschoten. „We zijn daardoor veel flexibler. Was vroeger Voorschoten in last, dan moest de hulp worden ingeroe pen van Den Haag. Is er nu iets aan de hand in Voorschoten, dan is er uit Leiden heel gauw assistentie. We zijn over en weer inzetbaar." Burgemeester Cannegieter denkt daar in principe ook zo over. „Problemen hoeven er niet te zijn als de agenten die aan Voorschoten- zijn toege deeld, daar hun primaire taken maar kunnen garantie is er volgens hem pas als er iets wordt gedaan aan het tekort aan agenten waarmee het korps Leiden/Voorschoten kampt. Daarom heeft hij al bij de korpsbeheerder aangedron gen op versterking. „Bij de reor ganisatie heeft het korps, agen ten moeten inleveren. Als er meer politie beschikbaar komt, moet de achterstand in Leiden- /Voorschoten worden ingelo pen", aldus Cannegieter. Kerstsamenzang Badkamerkoor Onder het motto 'Kun je nJ zingen, zing dan mee. Kun H niet zingen, zing ook me| houdt het Badkamerko( maandag 20 december eel kerstsamenzang in het Vliejr landcollege in Voorschotej Toegang kost zes gulden. KiiJ deren tot 12 jaar mogen grati£ naar binnen. j Voorschotense i loopt hoofdwond op bij aanrijding* VOORSCHOTEN iI Een 41-jarige Voorschoten^ automobiliste is gisteren lielf1 gewond geraakt bij een aanrih ding op de kruising Wijngaap denlaan/Burgemeester de Ken],, penaerstraat in Voorschotef De vrouw kwam uit de Burg?1 meester de Kempenaerstraat reed naar haar zeggen door h( groene licht en kwam op ct kruising in botsing met de autT van een 22-jarige Voorschots naar. Deze zou door het oranjt licht zijn gereden. 0 De politie hoopt dat getuigep uitsluitsel kunnen geven. De 4P jarige vrouw raakte bij de aait rijding gewond aan haar hooft}* maar kon na behandeling in hél ziekenhuis weer naar huis. t Warmonder Rob Molenaars knapt oude bollenschuur op MIEP DE GRAAFF Van verkrottende opslagruimte tot historisch pandje: de twee authentieke, beeldbe palende bollenschuren die War mond telt, is onlangs in oude luister hersteld. Voor de restau ratie tekende loodgieter Rob Molenaars, die er aanvankelijk een aardige 'hobby' in zag en zich pas later realiseerde dat het hier om 'een gigantische klus' zou gaan. Want tientallen jaren was er amper omgekeken naar de ongeveer een eeuw oude bollenschuur aan de Burge meester van Nederburglaan. Rob Molenaars weet uit de verhalen dat de schuur ooit kleedkamer van de toneelvere niging was, er weieens dansles sen in werden gegeven en de hobbyclub er dömicilie hield. De laatste jaren gebruikte het nabijgelegen café De Zon de schuur als opslagruimte. Verder stond het bouwsel er maar nut teloos te staan. Op het moment dat de Warmonder zijn oog op de schuur .liet vallen, had de toenmalige eigenaar net een vergunning bij de gemeente los gepeuterd om er een woonhuis van te maken. Molenaars kocht van hem pand en vergunning. Dat was in december '91. Mo lenaars bleek voor de opknap beurt alle spaarzame vrije tijd van de afgelopen jaren nodig te hebben. „Het bleek een giganti sche klus. Heus, je kunt beter een nieuw huis bouwen dan zo'n krot aanpakken; maar de uitdaging is des te groter." Zoals het een bollenschuur betaamt, was ook dit exemplaar bijna compleet vqn hout ge maakt. „Het was een kwestie van honderden meters rotte binten vernieuwen. Het leuke is dat we daar oude binten voor hebben kunnen gebruiken; ik heb allemaal verschillende adresjes gevonden." Nadat het complete dak was verwijderd en geïsoleerd, bleek het pand zo'n tien centimeter te zijn verzakt. Het moest in z'n totaliteit worden opgekrikt. Dat karwei werd geklaard met een hydraulische krik. „Een stukje vakwerk van vroeger", zo ty peert Molenaars deze operatie, „vroeger hadden ze daar de tijd voor, nu némen we er de tijd Aan het uiterlijk van het „De meeste reacties zijn in de trand er allemaal weer tiptop bijstaat." beeldbepalende pand is niets veranderd. Aan het inwendige des te meer. Er is nu een inde ling gemaakt, maar voor de ver bouwing was de hele schuur één grote ruimte. Langs de kan ten van de muren stonden stel lingen waarop tot ongeveer de Tweede Wereldoorlog de bollen te drogen werden gelegd. De buiten zichtbare ventilatielui- ken zijn stille getuigen van die tijd. Ook de oude kleüren (groen, donkerrood) zijn aange houden. De bovenverdieping is klaar en al verhuurd en beneden ver keert de verbouwing in een afrondende fase. De trotse eige naar is evenwel niet van plan er zelf te gaan wonen: hij heeft zijn woon- en bedrijfspand aan de Dorpsstraat, maar wil de bega ne grond van de schuur gebrui- j f' l! j 1 A i 1 -- lJ.iT(^ÉËÊtiiÉÈÉÊiÊÊSÈff Omdal ze blijven twijlelen over alle VOORSCHOTEN schoten is de afgelopen nacht een volledig opge tuigde kerstboom gestolen. De boom was behan gen met lampjes en zilveren en groene ballen. GOEDHART ^^BOUWHUIS Hoorn 126a (t.o. Avifauna) Alphen a/d Rijn tel. 01720-22100 Openingstijden: ma. t/m vrij. 8.30-12.30,13.30-17.30 uur. vrij. tot 21.00 uur, zat, 10.00-16.00 uur. Individueel Design Nederburglaan in Warmond, afbraak aangekeken, leuk dat het fi FOTO HIELCO KUIPER! ken als extra bedrijfsruimte er het buitenterreintje als spéél plaats voor de kinderen. Niette min weet in het kleine War mond 'iedereen' dat hij de op knapper was en de reacties stro men dan ook binnen. „Dc meeste reacties zijn in de trant van: we hebben 25 jaar tegen een stuk afbraak aangekeken leuk dat het er allemaal weei; tiptop bijstaat." <1 Eén loket voor ouderen Oegstgeest Oegstgeester ouderen hoeven' niet meer van loket naar loket te; lopen om informatie bij elkaar! te sprokkelen over bijvoorbeeld! wonen, uitkeringen of hulpmo-, gelijkheden. De Stichting Welzijn Ouderen' Oegstgeest wordt vanaf het nieuwe jaar het centrale infor matiepunt voor ouderen. „Wijj luisteren naar de mensen, ne-i men de tijd voor ze, maken eventueel een afspraak met an dere instanties zodat ze niet zelfj van het kastje naar de muur hoeven", verklaart woordvoer^ der G. Groeneveld. „We bespa-! reh mensen een hoop tijd en frustraties."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1993 | | pagina 18