Politiezorg
Voorschoten
blijft op peil
Regio
SieMatic
Oegstgeest wil geen
'oorlog' met Leiden
'Hoe ouder ik word, hoe meer ik huil'
'Je kunt beter een nieuw huis bouwen'
VoorWn perfect LD. moét je elkaar eerst
wat beter leren kennen:
Versierde kerstboom gestolen uit tuin
DONDERDAG 9 DECEMBER 1993
OEGSTGEEST «JOOST PANHUYSEN
De gemeenteraad van Oegst
geest wil Leiden niet 'tot de
laatste zucht dwarsbomen'
om de bebouwing van de
Broek- en Simontjespolder te
gen te houden. De raad
steunt daarom het aanvragen
van tien miljoen gulden rijks
subsidie voor het bebouwen
van de polder. ,,We willen
geen oorlog met Leiden en de
provincie", aldus H. Vissers
(D66). Hij drong wel aan op
het stellen van enkele voor
waarden. „De subsidie moet
er niet toe leiden dat de plan
nen om de Broek- en Si
montjespolder te bebouwen
niet meer zijn terug te draai-
Tijdens een gecombineerde
vergadering van alle raads
commissies gisteravond ble
ken de fracties wel enkele
voorwaarden aan hun 'ja' te
verbinden. „We kunnen niet
instemmen met een bebou
wing op kosten van de bur
gers van Oegstgeest", stelde
WD-fractievoorzitter A.
Kuntze vast. Hij wees op de
zeer hoge kosten van woning
bouw in de Broek- en Si
montjespolder: maximaal
veertig miljoen gulden. „Ook
waar het verkeersoverlast en
compenserende milieumaat
regelen betreft moeten we
voorwaarden gaan stellen aan
Leiden", meende Kuntze.
Hoewel raadsleden en wet
houders benadrukten dat de
aanvraag 'tot niets verplicht',
toonden omwonenden van
de polder zich allerminst te
vreden. Een oproep van wet
houder T. Kohlbeck (PvdA-
/volkshuisvesting) tot 'regio
nale solidariteit' (in de nieuw
bouwwijk kunnen straks ook
Leidse woningzoekenden te
recht] viel dan ook slecht. „U
bent door de bevolking van
Oegstgeest gekozen. U zit hier
voor ons en niet voor de re
gio", hield een bewoonster
van de Haarlemmertrekvaart
de raadsleden voor.
J. Hartevelt van Leefbaar
Oegstgeest verweet de raads
leden 'de belangrijkste ecolo
gische zone in Oegstgeest'
voor bebouwing te bestem
men zonder serieus naar een
alternatief te hebben gekeken.
Wethouder H. Rijks ontkende
dat er een goed alternatief
voorhanden is.
'Reorganisatie heeft veel voordelen
„Ik denk dat het meer een gevoelsmatige kwestie is.
Voorschoten en Leiden maken nu deel uit van een heel
grote politie-organisatie. Dan ontstaat er al snel een ge
voel van 'Voorschoten zal wel inleveren'." R. Blom, voor
lichter van het korps Leiden/Voorschoten denkt dat de
Voorschotense burgemeester P. Cannegieter niet bang
hoeft te zijn dat zijn gemeente politiezorg tekort komt nu
het in één district is terechtgekomen met Leiden.
VOORSCHOTEN
Cannegieter heeft op zichzelf
geen moeite met de nieuwe
manier van werken sinds de re
organisatie. „Daarbij is het nor
maal dat je over en weer in el-
kaars gebied inspringt. Maar als
er steeds mensen uit Voorscho
ten worden gehaald, dan werkt
het niet. Ik vind dat dit de afge
lopen periode te veel is ge
beurd. Maar ik heb wel het ge
voel dat het al aan het verbete-
Röny Siahaya, geflankeerd door haar levenspartner
strijdster. „Ben ik echt erkend of zijn de instanties n
Indisch verzetsstrijdster Röny Siahaya officieel erkend
VOORSCHOTEN »JUDY NIHOF
Róny Siahaya (62) heeft zo haar
twijfels bij haar officiële erken
ning als Indisch verzetsstrijd
ster. „Ben ik echt erkend of zijn
de instanties moe van mij? Dat
ze denken: laten we haar die
oorkonde nou maar geven, dan
houdt ze zich rustig."
Jarenlang geloofde immers
vrijwel niemand dat ze zich als
kind van tien jaar verdienstelijk
had gemaakt in het verzet tegen
de Japanse bezetter tijdens de
Tweede Wereldoorlog. Gisteren
ontving ze uit handen van de
Voorschotense burgemeester
Cannegieter de oorkonde, die
bij de erkenning hoort. Röny
Siahaya beschouwt het als eer
herstel voor haar familie en
vooral haar vader, die zijn leven
in de waagschaal stelde voor het
vaderland: Nederland.
In haar woning in Voorscho
ten is Röny Siahaya de gastvrij
heid zelf. Het gebak staat op ta
fel. De koffie pruttelt. „We gaan
het gezellig maken." Dat hele
officiële hoeft voor haar niet.
Net zoals de uitreiking van de
oorkonde haar een tikje te offi
cieel is. „Ik ben maar een solda
ten kind. Maar ik ben het ver
plicht aan mijn familie. De
mensen moeten weten dat er in
Midden-Java wel degelijk verzet
is gepleegd."
Röny Siahaya werd geboren
in het toenmalige Neder-
landsch-lncfië. Tijdens de oor
log, in 1942, was ze tien jaar en
bepaald niet bang. Daarom pik
te haar vader haar uit al zijn
dochters uit, om deel te nemen
aan het verzet. Luitenant
Siahaya leerde haar in water
putten te duiken om naar wa
pens te zoeken en bracht haar
bij hoe ze met handgranaten
moest omgaan. De familie
Siahaya leefde daarbij onder
grote spanning. Vader werd uit
eindelijk opgepakt en gemar
teld. Op 25 maart 1943 moest
hij zijn eigen graf delven, even
later werd hij onthoofd.
Dochter Röny leefde verder,
maar draagt de oorlog nog da
gelijks met zich fnee. Sinds de
jaren zeventig is ze zeer fanatiek
bezig met het eerherstel voor
haar familie, en met name haar
vader. Daarbij liep ze op tegen
muren van onbegrip en onge
loof. Inmiddels is haar vader
postuum erkend. Ook haar in
middels overleden moeder en
zuster zijn erkend verzetsstrij
der. Maar de manier waarop dit
ging, was volgens Röny niet al
tijd even fraai.
Naar de mensen die actief
aan het verzet in Indië hadden
deelgenomen, werd in Neder
land lange tijd niet geluisterd.
Bestond er al in 1947 een Wet
Buitengewoon Pensioen voor
de mensen van het Nederlandse
verzet tegen de Duitsers, het
was bijna veertig jaar later, in
1986, 'dat er voor het Indisch
verzet een soortgelijke regeling
Vergeethoekje
Toen Röny in 1955 naar Neder
land kwam, trouwde ze met een
Nederlander die in een concen
tratiekamp in Dachau had geze
ten. Over hét oorlogsleed van
beiden werd niet gepraat. „Het
was werken, werken, werken.
We moesten het land helpen
opbouwen. De wet in huis was:
er wordt niet over de oorlog ge
praat." Toen.haar man overleed
en Röny na enkele jaren de zaak
verkocht, brak er een rustige tijd
aan. Daarmee kwamen de
nachtmerries over de oorlog en
de syndromen. Röny besloot te
gaan graven in het verleden, in
de overtuiging dat de Indische
kant van de oorlog veel te slecht
was belicht. Maar vooral: wat
haar vader had gedaan mocht
niet in het vergeethoekje te
rechtkomen. Ze ging terug
Indië om het graf van haar va
der te zoeken. Ze probeerde op
alle mogelijke rpanieren in con
tact te komen met mensen die
haar vader hadden gekend, om
het bewijs te zoeken voor zijn
dapperheid. Zo ontmoette ze
een man die luitenant Siahaya
had gezien vlak voor hij werd
geëxecuteerd. „Mijn vader had
aan hem gevraagd, als je Röny
ziet wil je haar vergiffenis wa
gen dat ik haar als kind bij het
verzet betrok." Haar stem is
verstikt door tranen. „Nooit,
nooit zal ik hém dat kwalijk ne
men. Ik was nooit bang en mijn
vader bewaakte mij goed. Ik
adoreerde hem."
Röny vindt dat er nog zoveel
werk te doen is voor de Indische
Nederlanders die geleden heb
ben in de Tweede Wereldoor
log. „Vroeger kon ik niet huilen.
Maar hoe ouder ik word, hoe
meer ik huil. Ik ben steeds meer
aangedaan door andermans
leed." Zo zet ze zich ook in voor
de Japanse ereschulden. Ze
vindt dat Japan moet vergoeden
wat het de mensen voor leed
heeft aangedaan. Al die activi
teiten confronteren haar elke
keer weer met de oorlog. „Als ik
thuiskom ben ik een hoopje el
lende. Maar ik zal overleven. Ik
red me wel."
Blom geeft toe dat het iets va
ker zal gebeuren dat agenten uit
Voorschoten naar Leiden wor
den weggezogen dan andersom.
„Maar het is niet zo dat de
gangbare zaken in Voorschoten
daardoor onder druk komen te
Binnen het politiekorps geldt
Voorschoten nu als een wijk,
net als bijvoorbeeld de Leidse
Meren wijk. „Toch heeft Voor
schoten met de reorganisatie
geen zware aderlating hoeven
doen", meent Blom. „De ge-
Het politiebureau a
heeft wel een
groepschef gehouden met per
soneel. Ook is het bureau in
Voorschoten veel vaker open
dan de Leidse wijkbureaus. Die
zijn maar een paar uur per dag
open."
Volgens Blom heeft de reor
ganisatie juist veel voordelen,
ook voor Voorschoten. „We zijn
daardoor veel flexibler. Was
vroeger Voorschoten in last, dan
moest de hulp worden ingeroe
pen van Den Haag. Is er nu iets
aan de hand in Voorschoten,
dan is er uit Leiden heel gauw
assistentie. We zijn over en
weer inzetbaar."
Burgemeester Cannegieter
denkt daar in principe ook zo
over. „Problemen hoeven er
niet te zijn als de agenten die
aan Voorschoten- zijn toege
deeld, daar hun primaire taken
maar kunnen
garantie is er volgens hem pas
als er iets wordt gedaan aan het
tekort aan agenten waarmee het
korps Leiden/Voorschoten
kampt. Daarom heeft hij al bij
de korpsbeheerder aangedron
gen op versterking. „Bij de reor
ganisatie heeft het korps, agen
ten moeten inleveren. Als er
meer politie beschikbaar komt,
moet de achterstand in Leiden-
/Voorschoten worden ingelo
pen", aldus Cannegieter.
Kerstsamenzang
Badkamerkoor
Onder het motto 'Kun je nJ
zingen, zing dan mee. Kun H
niet zingen, zing ook me|
houdt het Badkamerko(
maandag 20 december eel
kerstsamenzang in het Vliejr
landcollege in Voorschotej
Toegang kost zes gulden. KiiJ
deren tot 12 jaar mogen grati£
naar binnen. j
Voorschotense i
loopt hoofdwond
op bij aanrijding*
VOORSCHOTEN iI
Een 41-jarige Voorschoten^
automobiliste is gisteren lielf1
gewond geraakt bij een aanrih
ding op de kruising Wijngaap
denlaan/Burgemeester de Ken],,
penaerstraat in Voorschotef
De vrouw kwam uit de Burg?1
meester de Kempenaerstraat
reed naar haar zeggen door h(
groene licht en kwam op ct
kruising in botsing met de autT
van een 22-jarige Voorschots
naar. Deze zou door het oranjt
licht zijn gereden. 0
De politie hoopt dat getuigep
uitsluitsel kunnen geven. De 4P
jarige vrouw raakte bij de aait
rijding gewond aan haar hooft}*
maar kon na behandeling in hél
ziekenhuis weer naar huis. t
Warmonder Rob Molenaars knapt oude bollenschuur op
MIEP DE GRAAFF
Van verkrottende opslagruimte
tot historisch pandje:
de twee authentieke, beeldbe
palende bollenschuren die War
mond telt, is onlangs in oude
luister hersteld. Voor de restau
ratie tekende loodgieter Rob
Molenaars, die er aanvankelijk
een aardige 'hobby' in zag en
zich pas later realiseerde dat het
hier om 'een gigantische klus'
zou gaan. Want tientallen jaren
was er amper omgekeken naar
de ongeveer een eeuw oude
bollenschuur aan de Burge
meester van Nederburglaan.
Rob Molenaars weet uit de
verhalen dat de schuur ooit
kleedkamer van de toneelvere
niging was, er weieens dansles
sen in werden gegeven en de
hobbyclub er dömicilie hield.
De laatste jaren gebruikte het
nabijgelegen café De Zon de
schuur als opslagruimte. Verder
stond het bouwsel er maar nut
teloos te staan. Op het moment
dat de Warmonder zijn oog op
de schuur .liet vallen, had de
toenmalige eigenaar net een
vergunning bij de gemeente los
gepeuterd om er een woonhuis
van te maken. Molenaars kocht
van hem pand en vergunning.
Dat was in december '91. Mo
lenaars bleek voor de opknap
beurt alle spaarzame vrije tijd
van de afgelopen jaren nodig te
hebben. „Het bleek een giganti
sche klus. Heus, je kunt beter
een nieuw huis bouwen dan
zo'n krot aanpakken; maar de
uitdaging is des te groter."
Zoals het een bollenschuur
betaamt, was ook dit exemplaar
bijna compleet vqn hout ge
maakt. „Het was een kwestie
van honderden meters rotte
binten vernieuwen. Het leuke is
dat we daar oude binten voor
hebben kunnen gebruiken; ik
heb allemaal verschillende
adresjes gevonden."
Nadat het complete dak was
verwijderd en geïsoleerd, bleek
het pand zo'n tien centimeter te
zijn verzakt. Het moest in z'n
totaliteit worden opgekrikt. Dat
karwei werd geklaard met een
hydraulische krik. „Een stukje
vakwerk van vroeger", zo ty
peert Molenaars deze operatie,
„vroeger hadden ze daar de tijd
voor, nu némen we er de tijd
Aan het uiterlijk van het
„De meeste reacties zijn in de trand
er allemaal weer tiptop bijstaat."
beeldbepalende pand is niets
veranderd. Aan het inwendige
des te meer. Er is nu een inde
ling gemaakt, maar voor de ver
bouwing was de hele schuur
één grote ruimte. Langs de kan
ten van de muren stonden stel
lingen waarop tot ongeveer de
Tweede Wereldoorlog de bollen
te drogen werden gelegd. De
buiten zichtbare ventilatielui-
ken zijn stille getuigen van die
tijd. Ook de oude kleüren
(groen, donkerrood) zijn aange
houden.
De bovenverdieping is klaar
en al verhuurd en beneden ver
keert de verbouwing in een
afrondende fase. De trotse eige
naar is evenwel niet van plan er
zelf te gaan wonen: hij heeft zijn
woon- en bedrijfspand aan de
Dorpsstraat, maar wil de bega
ne grond van de schuur gebrui-
j f' l! j 1 A i 1 -- lJ.iT(^ÉËÊtiiÉÈÉÊiÊÊSÈff Omdal ze blijven twijlelen over alle
VOORSCHOTEN
schoten is de afgelopen nacht een volledig opge
tuigde kerstboom gestolen. De boom was behan
gen met lampjes en zilveren en groene ballen.
GOEDHART
^^BOUWHUIS
Hoorn 126a (t.o. Avifauna)
Alphen a/d Rijn
tel. 01720-22100
Openingstijden:
ma. t/m vrij. 8.30-12.30,13.30-17.30 uur.
vrij. tot 21.00 uur, zat, 10.00-16.00 uur.
Individueel Design
Nederburglaan in Warmond,
afbraak aangekeken, leuk dat het fi
FOTO HIELCO KUIPER!
ken als extra bedrijfsruimte er
het buitenterreintje als spéél
plaats voor de kinderen. Niette
min weet in het kleine War
mond 'iedereen' dat hij de op
knapper was en de reacties stro
men dan ook binnen. „Dc
meeste reacties zijn in de trant
van: we hebben 25 jaar tegen
een stuk afbraak aangekeken
leuk dat het er allemaal weei;
tiptop bijstaat."
<1
Eén loket
voor ouderen
Oegstgeest
Oegstgeester ouderen hoeven'
niet meer van loket naar loket te;
lopen om informatie bij elkaar!
te sprokkelen over bijvoorbeeld!
wonen, uitkeringen of hulpmo-,
gelijkheden.
De Stichting Welzijn Ouderen'
Oegstgeest wordt vanaf het
nieuwe jaar het centrale infor
matiepunt voor ouderen. „Wijj
luisteren naar de mensen, ne-i
men de tijd voor ze, maken
eventueel een afspraak met an
dere instanties zodat ze niet zelfj
van het kastje naar de muur
hoeven", verklaart woordvoer^
der G. Groeneveld. „We bespa-!
reh mensen een hoop tijd en
frustraties."