Goellner brengt Duitsers nieuwe tennishoop
Dreumes klimt
op judotroon
c
Kans op 'slakom'
klein voor Aussies
Sport
chterlijn
ZATERDAG 4 DECEMBER 1993
CHEF AD VAN KAAM, 071 -356464, PLV -CHEF ROB ONDERWATER. 071-356463
DUSSELDORF ROB VAN DER ZANDEN
Australië is in de geschiedenis
van de Davis Cup een van de
succesvolste landen. Maar de
kans dat de Aussies dit week
einde in Düsseldorf voor de
28ste keer met de grote
'slakom' aan de haal gaan, is
klein.
De Duitsers hebben in het
hallencomplex van de Dus-
seldorfer Messe een trage
gravelbaan aangelegd. Austra
liërs, die nog steeds leren ten
nissen op grasbanen, hebben
daar een hekel aan. Het thuis
voordeel en de goede vorm
waarin kopman Michael Stich
steekt (hij werd twee weken
geleden ATP-Master) maken
de Duitsers eens te meer tot
torenhoog favoriet voor het
duel dat gisteren begon en
vandaag of morgen zijn ont
knoping krijgt.
Laatste triomf
Australië stond sinds de in
voering van de Davis Cup in
1900 maar liefst 43 keer in de
eindstrijd. Het land veroverde
de bokaal 27 keer, de laatste
triomf was in 1986, de laatste
verloren finale in 1990. Duits
land heeft een beduidend
kleinere Davis Cup-historie.
Het bereikte vier keer de
laatste twee en pakte de cup
twee keer, voor het laatst in
'89.
De bezoekers kwamen in
de finale door achtereenvol
gens de Verenigde Staten, Ita
lië en India te verslaan. Duits
land versloeg Rusland, Tsje
chië/Slowakije en Zweden.
De Duitse bondscoach Niki
Pilic moet het doen zonder
Boris Becker, die besloot een
seizoen lang geen Davis Cup
te spelen. Hij heeft de be
schikking over Michael Stich,
Mare Kevin Goellner, Patrick
Kühnen, Carl Uwe Steeb en
Bernd Karbacher. De ver
wachting is dat de twee eerst-
genoemden de enkelspelen
voor hun rekening nemen en
dat Kühnen op zaterdag dub
belt met Stich.
Gepasseerd
De Australische coach Neale
Fraser (hij won in 1960 Wim
bledon) heeft de 30-jarige
routinier Wally Masur, begon
nen aan zijn tweede jeugd,
merkwaardig genoeg gepas
seerd als kopman. Hij heeft
naast Richard Fromberg de
lange Jason Stoltenberg aan
gewezen voor de Singles. Het
sterke dubbel wordt vandaag
gevormd door Mark Woodfor-
de en Todd Woodbridge. De
'Woodies' vormen een van de
beste combinaties ter wereld,
al verloren ze vorig weekeinde
in Zuid-Afrika de finale van
de Masters tegen Paul Haar
huis en Jacco Eltingh.
Op .een oppervlakte waar
vijftig tennisbanen inpassen
heeft de Duitse tennisbond
een centrecourt gebouwd met
daaromheen zitplaatsen voor
11.800 toeschouwers.
Duitsland zocht een nieuw
tennisidool en denkt hem
gevonden te hebben. Boris
Becker is op zijn retour en
de als arrogant afgeschil
derde Michael Stich wordt,
ondanks alle successen,
nog steeds niet in de ar
men gesloten door het
volk. De naam van de
nieuwe held luidt Mare Ke
vin Goellner, een in Brazi
lië geboren speler en in
Duitsland op dit moment
de snel rijzende ster. Sa
men met Stich wordt hij
geacht dit weekeinde de
Davis Cup binnen te halen
door in de finale af te reke
nen met Australië.
Het etiket van 'tweede
Boris Becker' is hem al op
geplakt, want zo snel gaat
dat in de sport. Maar de
vergelijking met 'Boom
Boom Boris' gaat mank.
Qua spel zijn ze amper ver
gelijkbaar, afgezien van de
'power' die ze beiden in
hun slagen stoppen. Bec
ker is vooral een service-
volleyspeler en Goellner
valt aan van achteruit. Bec
ker won op zijn zeventien
de al Wimbledon en Goell
ner moet nog maar bewij
zen dat hij ooit zo'n grote
prijs wint. En de nieuwe
held is bovendien voor een
speler die de beloftes nog
moet inlossen al vrij oud,
23. Kortom, een hemels
breed verschil.
DÜSSELDORF ROB VAN DER ZANDEN
Toch is het wel een beetje te be
grijpen dat Duitsland Goellner
tot een toekomstige vedette be
stempelt. Hij is namelijk, net als
Becker, 'een beetje anders'.
Goellner heeft iets dat hem on
derscheidt van de rest. Hij heeft
de uitstraling die Stich (en met
hem honderden andere
tennissers) mist. Goellner is
een beetje een 'Einzelgan-
ger' en wijkt graag af van de
protocols.
Toen Duitsland enkele
maanden geleden voor de
halve finale van de Davis
Cup aantrad tegen Zweden,
eiste Goellner dat zijn eigen
begeleidingsteam (coach
Andreas Maurer en bewe
gingstherapeute Christina
Walber) meeging. Waar
haalde hij het lef vandaan,
zeiden de Duitsers. De man
die nog maar net de top hon
derd van de wereld had bereikt
en toevallig medio juli in zijn
debuutinterland (thuis in de
kwartfinale tegen het toen nog
samen optredende Tsjechië en
Slowakije) goed had gepres
teerd (hij won onder anderen
van Petr Korda) ging hier al
even uitmaken wat er moest ge
beuren.
Het was een typische Goell-
ner-actie. Hij boekte overigens
succes met zijn eisenpakket, al
liet bondscoach Niki Pilic niet
na om zijn nieuwe troef eraan
te herinneren dat hij nog maar
net kwam kijken en dus niet al
te hoog van de toren moest bla
zen. De volgende zet was weer
voor Goellner. In Zweden won
hij even van Stefan Edberg en
legde daarmee de basis voor de
0-5 overwinning van Duitsland.
De 1.95 meter lange tennisser
houdt van imponeren en bluf
fen, ook al heeft hij nog niet de
status die dat rechtvaardigt.
Maar hij bluft al vanaf zijn
jeugd. Als nieuweling kwam
Goellner vijf jaar geleden bin
nen bij de topclub Blau Weiss
Neuss. Bij zijn entree droeg hij
een enorme, op volle toeren
draaiende 'ghettoblaster' op
zijn schouder waarmee hij alle
aanwezigen overviel.
Ook nu heeft Goellner de
draagbare radio-casetterecorder
van een halve meter lengte nog
altijd bij zich, waar ter wereld
hij ook tennist. ,,Ik vergeet bij
buitenlandse reizen eerder mijn
paspoort dan mijn muziek," zei
hij onlangs in een interview met
het Duitse Tennismagazin.
Mare Kevin Goellner - „Ik
ben een wereldburger,
spreek vijf talen en weet niet
wat heimwee is" - werd ge
boren op 22 september 1970
in Rio de Janeiro. Maar hij
heeft geen Zuidamerikaans
bloed en genoot het groot
ste deel van zijn tennisoplei-
ding in Duitsland. Wel
moest hij een typische top-
spin-greep (op het gravel in
Brazilië leerde hij een 'ver
tragende' bal te spelen) bij
stellen om tot zijn snelle en
harde forehand - nu zijn ge
vaarlijkste wapen - te ko
men.
Andreas Maurer, een ex-prof,
ontfermde zich in Duitsland
over het talent en pas in '91
kwam het eerste succes, Goell
ner steeg van nummer 660 naar
230 in een jaar tijd. In april van
dit jaar won hij zijn eerste echte
prijs, nadat hij in '92 al wat
Challengers (zeg maar de B-
toernooitjes) had gewonnen. In
Nice won hij een ATP-evene-
ment waarin hij onder anderen
Stefan Edberg en Ivan Lendl
versloeg. Vanaf dat moment
telt-ie echt mee.
Een prettige bijkomstigheid
in de samenwerking Maurer-
Goellner was dat de speler en
trainer beiden door de bond
werden aangenomen. Goellner
als speler van de Duitse B-selec-
tie (een soort Jong Oranje) en
Maurer als jeugdcoördinator.
Nu kunnen ze privé- en bonds-
trainingen prima met elkaar
combineren. Want Goellner is
een trainingsbeest. „Ik wilde
vroeger al zes uur per dag trai
nen. Ik baalde als het winter
werd want zes uur per dag een
zaal huren was veel te duur."
Maurer stuurde hem ter vervan
ging van de indoortraining wel
eens naar een bokstrainer. Voor
het voetenwerk, de discipline en
de mentale hardheid.
Maurer noemt zijn oogappel
een 'ruwe diamant'. Dat zou
kunnen slaan op zijn gedrag cn
tenniscapaciteiten. Volgens de
trainer moet Goellner (die zijn
pet achterstevoren draagt en tij
dens de pauze graag wegduikt
onder een handdoek) nog veel
leren, maar bezit hij een perfec
te mentaliteit om de top te ha
Mare Kevin Goellner
heeft uitstraling en
wijkt graag van de
protocols af.
len. „Maar," zegt Maurer, „hij
staat nog maar aan het begin en
Thomas Muster heeft het al
eens gezegd: elk schouderklopje
doet je een plaats zakken op de
wereldranglijst."
Dit weekeinde zijn alle schijn
werpers weer op hem gericht.
Michael Stich - de nieuwe ATP
Master - zal zijn partijen wel
winnen, zo is de verwachting.
Maar waar zal Mare Kevin
Goellner, die als tweede man
optreedt, toe in staat zijn in de
hallen van de Düsseldorfer
Messe? Bondscoach Pilic vraagt
zich af of Goellner klaar is voor
de enkelspelen die hij als twee
de man achter Stich (Becker
laat verstek gaan) moet spelen.
In Der Kicker liet de keuzeheer
deze week weten dat hij twijfels
heeft over de man die nog niet
faalde voor Duitsland. „Mare
heeft tot nu toe een slecht in-
doorseizoen. In acht toernooien
won hij maar een of twee pot
jes."
Maar: weinig indoortoernooi-
en worden op gravel gespeeld
en in Düsseldorf ligt er juist een
speciale zandbak'. In die bak
voelt Goellner zich ongetwijfeld
thuis en kan hij het succes op
het indoor-gravel van Zweden
doortrekken. Zoals gebruikelijk
twijfelt hij er weer niet aan.
want aan geloof in eigen kun
nen heeft het Goellner nog
nooit ontbroken. In 'Die Welt'
liet hij deze week weten dat hij
er zal staan. „Druk ken ik niet.
Ik sla elke bal gewoon net alsof
het de laatste bal is." Typisch
Goellner.
n I door: Gert-Jan Onvle
pelers die een blessu-
re simuleren krijgen
geel. Grensrechters
moeten scheidsrechters assis
teren bij het nemen van vrije
schoppen. En: spelers die bij
een vrije trap van de tegenpar
tij niet snel genoeg afstand ne
men, 'dralen', ontvangen even
eens zo'n lichtgekleurde prent.
Het komt u bekend voor? Dat
klopt. Dit waren de voorstellen
van 'Task Force 2000' (met
Ruud GuJlit) die een maandje
terug door de FIFA als ware
ontdekkingen werden gepre
senteerd. Regels die volgend
jaar, tijdens het WK voetbal,
van kracht zullen zijn. De con
clusie in deze rubriek was dat
de inbreng van 'de commissie
Gullit' zo gering is, dat Porto
ook in het jaar 2000 in staat
moet worden geacht met veelal
uiterst negatief voetbal de
Champions League winnend af
tesluiten.
Een stelling die, zo heb ik ge
merkt, door velen werd onder
schreven. Bijval dus. Maar ook
kritische kanttekeningen, zo
dient eerlijkheidshalve gezegd
te worden. Kritiek die zich toe
spitste op een simpele vraag:
kan jij het dan beter? M'n ant
woord luidde onveranderd: ja.
En ik geloof nooit dat ik de eni
ge ben die denkt met wat een
voudige aanbevelingen te kun
nen komen waardoor het voet
balspel in korte tijd aanzienlijk
aantrekkelijker en schoner is.
Bij deze een poging. Zonder
ook maar de illusie te
koesteren compleet te zijn.
Daartoe volstaat de plek die
deze rubriek biedt absoluut
niet. Trouwens: het lijkt me
ook niet meer dan logisch dat
er ruimte voor vragen en ver
beteringen overblijft. Anders
kan die Task Force onmiddel
lijk worden opgeheven. En dat
gaat zelfs mij wat te ver.
Laten we eens beginnen met
een algemene regel. Louis van
Gaal heeft er de laatste weken
de mond van vol en hij heeft
gelijk. Om aanvallend voetbal
mogelijk te maken, dienen
aanvallers meer en beter te
worden beschermd. Antivoet
bal, negen van de tien keer
door verdedigers (tegelijkertijd
met een aanvaller) op de gras
mat gelegd, moet strenger wor
den bestraft. Hoe vaak wordt
wel gefloten voor een overtre-
ding die rond de middencirkel
wordt begaan, terwijl diezefde
overtreding binnen de de 'be
ruchte lijnen' met de mantel
der scheidsrechterlijke liefde
wordt bedekt? Een duw in de
rug staat voor een directe vrije
schop. In het strafschopgebied
betekent dat dus een penalty.
Ik zie die overtreding met grote
regelmaat; bij elke hoekschop
bijvoorbeeld, en dan vaak in
veelvoud. Maar die trap van elf
meter blijft 99 van de 100 keer
(of nog vaker) uit.
Goed. ik geef het toe. Hier kan
tegenover worden gesteld dat
de scheidsrechter geen ogen in
zijn rug heeft. En dat aanval
lers, door de nood gedwongen,
zich in het hedendaagse voet
bal eveneens nogal regelmatig
met het betere duw-werk be
zighouden. Klopt. De beoorde
ling is niet eenvoudig. Maar
het moet voor een scheids
rechter toch mogelijk zijn meer
overtredingen uit dergelijke si
tuaties te halen dan nu het ge
val is. Ik zou voorlopig al tevre
den zijn als een op de drie
hoekschoppen indirect een
strafschop oplevert. Op straat
was dat vroeger ook al het ge
val en die regel moet toch er
gens vandaan zijn gekomen.
Maar, even nog iets serieuzer,
er zijn natuurlijk heel wat an
dere verbeteringen van het
voetbalspel aan te geven, waar
mee een scheidsrechter ge
makkelijker uit de voeten kan.
Wat dacht u van de regel dat
spelers van de bal af moeten
blijven als er is gefloten? Pas
nadat de scheidsrechter heeft
aangegeven welke ploeg de
vrije schop of uitbal meekrijgt,
mag een speler van die ploeg
de bal pakken en weer in het
spel brengen. Ik geef u op een
briefje dat deze regel (zoals de
basketbalsport die ongeveer
kent) heel wat irritatie voor
komt. Hoe vaak gebeurt het
immers niet dat een speler van
de partij die de overtreding
heeft gemaakt er met de bal
vandoor gaat? Te vaak. als u
het mij vraagt. Zoals het in dat
soort gevallen ook te vaak ge
beurt dat juist de 'goede partij'
de gele kaart getoond krijgt,
omdat die niet geheel volgens
de reglementen achter de bal is
aangegaan.
Ook aardig is: het invoeren van
zuivere speeltijd. Tweemaal
dertig minuten 'schoon' lijkt
me een redelijk beginnetje.
Tijdrekken heeft dan geen zin
meer. Prettig: want er zijn in de
loop der jaren heel wat ma
niertjes bedacht om het bloed
op vertraagde wijze onder de
nagels van de opponent en het
publiek weg te halen. Overi
gens: vrije schoppen moeten
wel binnen, pak 'm beet, tien
seconden worden genomen.
Anders kan die andere partij de
zaak weer veel te veel vertra
gen.
Resteert (in ieder geval) nog de
buitenspelregel. Die moet dus
- zeker in deze vorm - uit het
voetbalspel verdwijnen. De re
gel is absoluut niet hanteer
baar voor scheidsrechter of
grensrechter. Natuurlijk, acht
van de tien keer hebben de al
dan niet goede mannen in het
zwart er niet of nauwelijks pro
blemen mee. Maar: die andere
twee keer staan ze voor een
onoplosbaar raadsel. Bijvoor
beeld bij een pass over dertig
meter of meer. De grensrechter
moet niet alleen het moment
van spelen van de bal consta
teren, maar ook op hetzelfde
moment de situatie voor zijn
neus beoordelen. Volstrekt on
mogelijk, als u het mij vraagt.
En zoals u ook allen met grote
regelmaat zelf kunt constate
ren.
Pleit ik daarmee alle falende
scheidsen en grenzen vrij? Nee,
dat niet. Maar, zegt u eens eer
lijk: u zag toch ook pas in de
herhaling dat dat doelpunt van
Frank Rijkaard tegen Engeland
zelfs niet op buitenspel leek?
Wat me afsluitend zeker nog
van het hart moet is dat de in
middels ingevoerde goede ver
anderingen vooral niet terzijde
moeten worden geschoven. De
verdediger die een doorgebro
ken speler onreglementair
stopt, moet die rode kaart blij
ven krijgen. Overtredingen die
dat verdienen moeten (veel
eerder dan nu gebeurt) worden
bestraft. En dat moet lang en
consequent gebeuren. Want
dat bijdraaien als clubs, spe
lers, trainers en supporters
gaan mekkeren is al te vaak ge
beurd.
En we zien wekelijks tot wat
voor soort voetbal dat heeft ge
leid.
Tamara Meijer was tot zondag een betrekkelijk onbeken
de judoka in Nederland. Maar in Den Bosch stapte de 14-
jarige Alphense in een klap uit de anonimiteit door als
jongste in de geschiedenis van de judobond een senio-
rentitel te veroveren. In de klasse tot 48 kilogram toonde
de dreumes van 1.57 meter zich te sterk voor al haar op
ponenten. Na eerder al drie jeugdtitels op haar naam ge
schreven te hebben, bleek de MAVO-scholiere op de mat
voor iedere senior in de open categorie een onneembare
veste. ,,Het gaat haar voor de wind. Ze kan een hele grote
worden", zegt vrouwenbondscoach Cor van der Geest, in
de Haarlemse sportschool Kenamju ook haar persoonlij
ke trainer. Zijn voornaamste zorg is alle euforie rond de
opmerkelijke Meijer in goede banen te leiden. ,,Ze is nog
zo jong. Ik hoop dat ze het hele hosanna-gebeuren van
dit moment goed kan verwerken. Want ze heeft nog een
hele weg te gaan", neemt hij zijn pupil in bescherming.
ALPHEN AAN DEN RUN
WIM VAN WANROOY
Van der Geest heeft hoge ver
wachtingen van Meijer. Hij ziet
in haar een potentiële topper,
die in de komende jaren ook in
Europa hoog zal kunnen scoren.
„Maar we moeten haar tijd gun
nen. Voorlopig moet ze het leuk
blijven vinden en naast het judo
ook andere dingen blijven doen.
Ik hoop dat ze kan relativeren,
want als ze straks in een zwaar-
dere klasse terecht komt, zal ze
het heus nog wel eens meema
ken dat ze niet altijd de beste is.
Maar dat ze talent heeft, staat
buiten kijf. Ik ben echt blij met
haar", erkent de succesvolle
Haarlemse trainer.
Hij mocht Meijer met haar
eveneens talentvolle broer Den-
nis twee jaar geleden in zijn
sportschool begroeten. Tamara
en Dennis - ieder drievoudig
jeugdkampioen - meldden zich
bij Van der Geest toen zij uit
Veendam naar Alphen aan den
Rijn verhuisden. „We hadden
daarvoor bij sportschool Vos in
Emmen getraind. Dennis, die
twee jaar ouder is, kende door
zijn wedstrijden al leden van
Kenamju en daarom hebben we
ons in Haarlem aangemeld. In
AJphen konden we niet op ons
niveau terecht. Het bevalt ons
bij Van der Geest prima. Hij
geeft goede trainingen en weet
ons te motiveren. Op de mat
scheldt hij je wel eens uit, maar
daarbuiten heeft hij weer een
knuffel voor je. Dat hij ook nog
bondscoach is, is een leuke bij
komstigheid. Daardoor is hij er
bij buitenlandse wedstrijden
ook bij", weet Tamara.
De kersverse seniorkampioe
ne, geboren in Zoetermeer,
heeft een voordeeltje ten op
zichte van haar broer. „Ik mag
in mijn categorie al met de se
nioren meedoen. Dennis zit in
de klasse tot 55 kilogram en
moet wachten tot hij vijf kilo
zwaarder is voor hij datzelfde
mag doen. Wie van ons het
meeste talent heeft? Ik zou het
niet weten. Maar we zijn in ie
der geval even fanatiek."
Moeder Jane weet wat dat be
tekent. Drie keer per week rijdt
zij haar kinderen voor de trai
ningen op en neer naar Haar
lem. Daarnaast wordt twee keer
in de zeven dagen de centrale
trainingen in Nieuwegein aan
gedaan. „Ik heb geen tijd voor
andere dingen", zegt Tamara,
„Maar ik mis niks hoor. Ik ben
totaal niet jaloers op mijn vrien
dinnen van school. Zij doen na
tuurlijk dingen samen, die ik
mis, maar wat ik met judo mee
maak, missen zij weer. Als ik
naar open kampioenschappen
in het buitenland ga, krijg ik
steeds vrij van school. Dan
moet ik die lessen wel weer in
halen. Maar dat gaat prima. Op
school heb ik zevens en achten
voor mijn vakken, dus dat is
goed te combineren."
Tamara vindt zichzelf be
hoorlijk fanatiek. Kan ook niet
tegen haar verlies, bekent ze.
„Ik beschouw het als een uitda
ging om van iedereen die beter
is winnen. Ik judo ook beter te
gen meisjes die beter zijn." Van
der Geest beaamt dat. „Haar ju
do is op techniek gebaseerd. Ze
is in staat om een punt te ma
ken en daarin onderscheidt ze
zich van anderen. Tijdens een
partij kan ze trouwens nog na
denken ook. Ze weet hoe ze een
Tamara Meijer pronkt met de kampioensbeker. „Ik beschouw het als een uitdaging om van iedereen die beter
is te winnen." foto ben de bruyn
tegenstander moet aanpakken.
Tamara beschikt over judo-in
telligentie."
Vlak voor haar geslaagde
greep naar de macht moest Ta
mara Meijer toch een teleurstel
ling incasseren. Tijdens de Eu
ropese jeugdkampioenschap
pen - een week eerder in Neder
land - eindigde ze 'slechts' als
vijfde. „Ik had mijn zinnen daar
helemaal op gezet. De eerste
dag ging het ook goed. Door
twee overwinningen kwam ik in
de halve finale. Maar een dag
later ging het volledig mis. Ik
verloor van een Spaanse en een
Roemeense, waar ik al eerder
van gewonnen had. Toen baal
de ik verschrikkelijk."
„Dat zijn momenten waarop
ze zichzelf even tegenkomt",
beaamt Van der Geest, „Ze vol
deed bij die EJK niet aan haar
tactische opdrachten. Dat komt
omdat ze nog zo jong is. Als ze
dat soort tegenslagen kan ver
werken, komt ze er wel."
De strijdlustige Alphense is
zelf ook overtuigd van haar ju
dotoekomst. „Ik weet wat ik kan
en ook dat ilj nog beter moet
worden. Van werken of knokken
moet ik het niet hebben. Pun
ten scoren, daar draait het om.
In Den Bosch heb ik ook vier
van de vijf partijen in de punt
gegooid. Ik ga niet voor een
worpje, als ik een gaatje zie duik
ik er in. Met mijn schouder- en
beenworpen kom ik als klein
meisje - want dat ben ik toch -
een heel eind. Ik kan makkelijk
onder mijn tegenstanders krui
pen. Eigenlijk kan ik me tegen
groteren ook goed wapenen."
Jessica Gal is het grote voor
beeld voor Tamara Meijer, die
minstens zo succesvol hoopt te
worden. Ver in de toekomst
blikken, heeft voor haar geen
zin. „Ik wil wel iets bereiken. Al
les wat ik doe wil ik zo goed
mogelijk doen. Voorlopig heb ik
mijn zinnen gezet op het EK en
WK voor junioren van volgend
jaar. Om daaraan mee te mogen
doen, moet ik wel weer Neder
lands kampioen worden. Dat is
dan ook mijn eerstvolgende,
doel."
Broer Dennis heeft alle ver
trouwen in zijn zus. „Je ziet van
buitenaf hoe iemand met zijn
sport bezig is. Ik heb altijd wel
geweten dat ze Nederlands
kampioene zou worden. Tama
ra heeft gewoon een grote toe
komst."
