UIT
9
Rob van Hulst en zijn
liefde voor de Wallen
'Plezier in je werk hebben mag
absoluut niet van zuurpruimen'
6
Rtv show
Jongeren maken samen toneel om
'af te kicken' van criminaliteit
eXshop
cabifls
WOENSDAG 3 NOVEMBER 1993
157
10
MCW-acteur schrijft boeiend boek over rosse buurt
AMSTERDAM PIETER VAN DE VLIET
Lekker stappen in de
rosse buurt. Dat lijkt
het personeel van
herstellingsoord De Kim in
Noordwijk een leuke manier om
het tweejarig bestaan te vieren.
Op een zaterdagmiddag meldt
het gezelschap zich vol ver
wachting bij de Brakke Grond
aan de Nes. De 36-jarige acteur
Rob van Hulst is leider van de
rondgang. In z'n dagelijkse klof
fie, spijkerbroek met nog wat,
ziet hij er gewoontjes uit, zo
heel anders dan de 'enge' dok
ter Koning op de televisie in
Medisch Centrum West.
Voor vertrek naar het 'beloof
de land' geeft hij nog wat raad
gevingen. Let op je tasjes, maar
meer nog op het verkeer. Auto
mobilisten hebben in de krappe
straatjes alleen maar oog voor
de meisjes; voetgangers zien ze
niet. Maak geen foto's van de
meisjes want dan ben je op z'n
minst je camera kwijt. Praat niet
met voorbijgangers. Bemoei je
niet met vechtpartijen. Want
het kan allemaal de bedoeling
hebben de aandacht af te lei
den. En dan is een portemon
nee gauw weg.
Waarmee hij niet gezegd wil
hebben dat het zo onveilig is op
de Wallen. Hij wil juist laten
zien dat de warme buurt méér
is. Dat er ménsen wonen. Dat er
mooie huizen staan. De War
moesstraat is niet alleen het po
litiebureau. Eens was het de
deftigste straat van Amsterdam.
Joost van den Vondel woonde
er. Al moet gezegd dat diens
statige huis vandaag de dag
minder bekend is dan het te
genovergelegen pand waarin
condomerie 'Het Gulden Vlies'
is gevestigd.
'Condomerie bekender dan
Lubbers' zette NRC Handels
blad boven een artikel over het
vrolijk ogende winkeltje. Con
dooms zijn er in alle soorten en
smaken. Niet in alle maten. Me
dium bestaat niet. Minimum al
helemaal niet. Alles heet large.
En dan is er nog extra extra lar
ge, groter dan groot. Het mooi
ste exemplaar is het muziek-
condoom. Op het hoogtepunt
klinkt de Stars en Stripes, het
Amerikaans volkslied.
Rob: ,,A1 wat oudere dames
van de Rotary kochten, voor de
curiositeit natuurlijk, condooms
met een smaakje. Buiten ruil
den de dames. Want de een
hield niet van drop en de ander
niet van banaan."
Huisarts
Op het Oudekerksplein 50
woonde jan Groothuyse, de be
kendste huisarts uit de rosse
buurt. Zijn patiënten: pooiers,
prostituées, transseksuelen, tra
vestieten, junks. Dag en nacht
was hij bereikbaar. Op elk uur
kon je voor een receptje aanbel
len. Of het nou om methadon of
slaappillen ging, de dokter deed
niet moeilijk. Ook kon je altijd
wel een glas whiskey krijgen. De
dokter stond 'midden in het le-
Rob: „Hij liet de meisjes in
hun waarde. Hij luisterde echt
naar hen. Steevast vertelden ze
hoe hoog de huren van de pees
kamertjes waren en hoe weinig
ze overhielden. Meestal was
zo'n gesprekje aanleiding om
over écht leed te beginnen. Het
staat in Rob's boek getiteld: 'Uit
het Leven'. Ook dat de dokter
depressief was en op 13 decem
ber 1983 uit het leven stapte.
Als geen andere arts heeft
Groothuyse strijd geleverd te
gen geslachtsziekten. Doordat
Met Rob van Hulst stappen in de rosse buurt. Dat lijkt het personeel van herstellingsoord 'De Kim' een leuke
manier om het tweejarig bestaan te vieren. foto roland de bruin
Rob van Hulst demonstreert in een seksshop een ingenieus apparaat dat om onduidelijke redenen 'Tarzan' heet. foto roland de bruin
de vrouwen hem vertrouwden
had hij er succes mee. Als ze ge
zond bleken gaf hij hen een
kaartje met een stempel. „Dan
konden de pooiers zien dat hun
wijf oké was", legt Rob uit. „Die
kaartjes hingen ze voor het
raam. Een soort keurmerk voor
de klanten." Nu komt de GGD
elke maand langs. „Dat noemen
ze hier de APK-keuring."
Op de Oudezijds neemt Rob
het gezelschap mee naar een
seksshop. De mannen krijgen
de unieke kans om zich ongege
neerd aan al het uitgestalde
vlees te vergapen. Ze kijken alle
maal, sommigen gretig. Voor
die ene keer is dat toegestaan,
gelegitimeerd.
Rob van Hulst demonstreert
een ingenieus apparaat dat om
onduidelijke redenen Tarzan
heet. Het is het meest verkochte
kunstding, meldt hij. Kunstig
ook, want het kan kwispelen.
Een vrouw vraagt, nogal na
drukkelijk, wat het aapje ver
mag dat bovenop het ding is ge
monteerd. Het blijkt dat door
een druk op de knop het tonge
tje van het dier razendsnel heen
en weer gaat. „Wat een pop
penkast", mompelt iemand,
„het lijkt wel een tupperware-
party". Rob, achteraf: „Volgens
mij weet die vrouw precies hoe
het apparaat werkt. Ze had er
gewoon lol in om om die vraag
te stellen."
Heroïne
De kop van de Zeedijk is
'schoon'. Junks vertonen zich
daar niet meer. De smalste en
kronkeligste steegjes die op de
Zeedijk uitkomen zijn met hek
ken afgesloten. Daar kan niets
meer gebeuren dat het daglicht
niet kan velen. Op de eerste
kruising is het beeld als van
ouds. Daar kunnen verslaafden
snel alle kanten op. Schichtig
flitsen ze heen en weer. Wat op
valt is dat de blik immer op de
grond is gericht. Want de politie
maakt op gezette tijden schoon
schip. Dan ontdoen dealers en
hun handlangers zich snel van
hun verboden lading. Dan ligt
heel even de heroïne op straat.
Rob laat zijn stem dalen. „Die
man daar heet Henkie." AJs ac
teur houdt hij er van de span
ning op te voeren. „Ik ken Hen
kie. Soms geef ik hem geld. Dat
heeft voordelen voor hem en
voor mij. Hij kan weer wat ko
pen en dat scheelt weer een au
toradio. Als tegenprestatie ver
telt hij wel eens wat aan men
sen die ik rondleid. Ik sta hier
met dames van een Leids dis
puut. Hij vertelt hoe het is om
junk te zijn, geeft de dames tot
slot beleefd een hand en meldt
terloops dat hij seropositief is.
Had je die dames naar hun
handen moeten zien kijken."
Met de volgende groep die
Rob die middag rondleidt gaan
we naar een echte hoerenkast.
Elf hockeyers uit Tilburg die om
de teamgeest te bevorderen
jaarlijks samen op stap gaan.
Stoer ogende jongens, zo op het
eerste gezicht mannen van de
wereld. „Er gaat iemand naar
binnen", zegt eentje. Er klinkt
een mengeling van opwinding
en verbazing in door. Kennelijk
ziet hij het voor het eerst in het
echt: een man die bij een hoer
binnenstapt. Even later stom
melt de hockeyer met z'n team
genoten de nauwe trap op die
leidt naar de zwoel verlichte
vertrekken van de SM-prostitu-
ée. Lucifera noemt ze zich. Als
Lucy is ze in 1965 in Loenen
aan de Vecht geboren. Lucy is
min of meer toevallig 'in het le
ven' beland. Iemand wist wel
een kamer op de Wallen. Ze had
geen werk. Deed wel eens
boodschappen voor de prostitu
ées: hoofdzakelijk rollen keu
kenpapier en condooms. En
toen zat ook zij voor het raam.
„De eerste avond was shoc
kerend, al die ogen die op me
gericht waren. Dat was erger
dan de eerste klant. Sommigen
blijven stilstaan, alsof ze een
schilderij bekijken. Ze praten
met elkaar in de derde persoon
over het meisje. Het meisje?
Meer een ding. Als je een paar
goede klanten hebt gehad lach
je er om. Gaat het slecht dan zit
je je op te vreten."
SM
Lucifera heeft het beter sinds ze
zich heeft gespecialiseerd in
SM. „Een meesteres heeft het
voor het zeggen. Het merendeel
van mijn klanten heeft een ze
ker niveau, dominant in de ge
wone maatschappij, maar in
mijn gezelschap onderdanig."
De medemens pijnigen, ook al
gebeurt het op zijn uitdrukkelijk
verzoek, heeft ze moeten leren.
„Van bepaalde dingen had ik in
het begin slapeloze nachten,
omdat ik het niet begreep, het
absoluut niet kón begrijpen.
Het 'waarom' hield me soms
dagen bezig."
Als de hockeyers wat schutte
rig binnenkomen staan haar
mooie ogen koel, maar niet on
welwillend. Ongemakkelijk zoe
ken de jongens een plekje tus
sen de martelwerktuigen.
„Vloeit er wel eens bloed",
vraagt iemand. „Nee", zegt ze.
Maar er staat wel een kistje met
EHBO-spullen onder handbe
reik. „En wat vind je man ervan?
Luciferea: „Wat zou hij ervan
moeten vinden? Dat het een
goede handel is, 125 gulden per
half uur. Al is de investering
hoog. Hier hangt voor 80.000
gulden aan attributen."
Rob wil zijn kennis van de
Wallen verkopen aan het be
drijfsleven. Weekenden voor be
drijven organiseren. „Van de
motivatie van een hoer kunnen
managers leren. Als je niet zo'n
mooie kop hebt maar fraaie lan
ge benen moet je die hoe dan
ook accentueren. Je moet weten
wat je sterkste punten zijn om
goed te kunnen verkopen."
('Uit het Leven' ligt volgende
week in de boekwinkels en
kost 24,90 gulden)
Veronica-discjockey Gijs Stcivennan bijt van zich af
ook zo'n man. Een echte gigant.
Fantastisch zoals die zijn shows
presenteerde. En óók een waar
het plezier van af droop." Haas
tig voegt Staverman er aan toe:
„Voor alle duidelijkheid. Ik wil
me absoluut niet met die man
vergelijken. Je mag er slechts
van dromen ooit dat peil te
kunnen halen."
Herkennen
Gijs Staverman is inmiddels
toegetreden tot het leger der be
kende Nederlanders. „Het heeft
voor- en nadelenzegt hij. „Ik
vind het vaak leuk als mensen
me herkennen. Dat hoort er nu
eenmaal bij. Het nadeel is dat je
ook snel een stempel krijgt op
gedrukt. Als je een keertje uit je
humeur bent, wordt dat vaak
uitgelegd als hooghartig. Of
men roept bij voorbaat zomaar
wat.
Laatst ging ik in Schagen,
waar ik nog steeds woon, de
kroeg in. Ik was er al een tijdje
niet geweest. Zonder dat ik nog
maar één woord had gezegd,
kreeg ik te horen: 'Moet je hem
zien lopen, dat hang de artiest
uit'. Wat een onzin. Ach, ik heb
die gasten een biertje gegeven.
Toen was het over. Maar raar is
het natuurlijk wel als mensen zo
vooringenomen reageren. Nee,
dan de avonden dat ik in disco
theken werk. Daar maak ik weer
het andere uiterste mee."
Grinnikend: „Daar moet je de
meiden van je afslaan. Het
klinkt raar om dat over jezelf te
vertellen, maar het is echt zo.
Een vriend van me geloofde het
ook niet. Die is een keer meege-
weest. Wist niet wat ie zag. Gek
hé, dat er zo verschillend wordt
gereageerd. Sowieso is het gek
dat mensen reageren alleen
omdat je af en toe met je kop op
de buis komt. Televisie blijft wat
dat betreft toch een merkwaar
dig fenomeen. Maar wel leuk."
Serie documentaires van Humanistische Omroep Stichting
HILVERSUM JAAP TIMMERS
Kicking shoes' is de ti
tel van de theatervoor
stelling van een groep
Amsterdamse jongeren
die door middel van
toneel proberen 'af te
kicken' van de crimi
naliteit. De jongerenaf
deling van de Hu
manistische Omroep
Stichting (HOS)
schenkt in YOY aan
dacht aan deze bijzon
dere vorm van toneel.
In het programma ko
men zaken aan de orde
als discriminatie, 'mer-
kengeilheid', de in
vloed van reclame,
agressie en idealen.
De programmama
kers volgden twee van
de jongeren, Cheyenne
en Karim, tijdens de re
petities van het toneel
stuk en daarbuiten. De
opbouw van de docu
mentaire is nogal rom
melig, er ontbreekt uit
leg over de doelstelling
van het theater. Boven
dien is niet helder wie
van de spelers gevolgd
wordt, welke spelers
een criminele achter
grond hebben.
In de loop van het 25
minuten durende pro
gramma neemt de hel
derheid echter toe, ze
ker als meer informatie
wordt verstrekt over de
persoonlijke achter
gronden van de
Cheyenne en Karim.
Aardig is dat de kijker
zijn woordenschat kan
uitbreiden. Het 'stelen'
of 'jatten' van spullen
is er niet meer bij, te
genwoordig wordt ge
sproken over het 'flas-
hen'van schoenen.
Volgende week
woensdag zendt YOY
de documentaire Fans
uit. De negentienjarige
Angela is wild van zan
ger Marco Borsato. Jel-
le (12) koopt alles van
The Nits en Petra loopt
achter de garageroc
kers van The Kliek aan.
Als ze de trein mist
doordat een optreden
uitloopt brengen de
bandleden haar naar
huis. Een ontwapenen
de aflevering.
(Uitzendingen: van
avond en 10 novem
ber, 19.00 uur, Neder
land 1)
Je bent een middelmatige
discjockey maar je heet
Gijs Staverman. Dan krijg
je in ieder geval nog duizend
meiden achter je aan.' Of deze.
'Staverman is een middelmatige
kloon van al die andere middel
matige discjockey's die dagelijks
te horen en te zien zijn'. Het
'mikpunt' van dit soort uitspra
ken haalt de schouders op.
„Ach, wat moet ik daar nu mee?
vraagt de 28-jarige dj zich af.
Sinds twee jaar presenteert hij
op radio én televisie de Veroni
ca top-40. In de Veronica-studio
blijkt één ding overduidelijk.
Kritiek of niet, de Noordhollan
der heeft plezier in zijn werk.
„Ja, onder meer een popblad
met nogal wat pretenties als
OOR, vindt mijn manier van
presenteren maar niets. Dat
mogen ze schrijven. Natuurlijk
wel. Alleen ben ik niet verplicht
daar wakker van te liggen. Dat
doe ik dus ook absoluut niet. Als
ik zoiets lees, vraag ik me wel af
wat de schrijver nu precies wil.
Dat soort van journalistiek be
drijven verschilt eigenlijk in
niets van de manier waarop de
roddelbladen te werk gaan. Die
schrijven ook maar raak over je
privé-leven, zonder dat ze je
icennen. In feite doet zo'n seri
eus blad precies hetzelfde."
Volgens Staverman vergeten
zijn critici gemakshalve dat
'zijn' publiek bestaat uit tieners
van rond de vijftien jaar. Pu
bliek dat over het algemeen een
andere smaak heeft dan de wat
oudere popliefhebber. „De wat
oudere popliefhebber houdt
vaak niet van dat top-40 werk.
l^aat staan van de man of vrouw
die de platen aankondigt en aan
elkaar praat. Maar als je een
beetje bekend bent, krijg je hoe
dan ook kritiek. Dat is nu een
maal zo. Nee, ik zal
daar absoluut nooit
op reageren. Dat
vind ik een teken
van zwakte. Ze doen
maar. Voor mij is
het plezier in mijn
werk belangrijk. Na
tuurlijk snap ik
mensen die zeggen:
'Hou je kop nu eens
een tijdje. Je zit
maar door de mu
ziek heen te klets
en.' Probleem is dat
ik binnen een paar
uur alle platen aan
bod wil laten ko
men. Dus draai je er
verschillende aan
het einde weg om
het volgende num
mer alvast aan te
kondigen. Dat is nu
eenmaal mijn
werk."
Bandjes
Zeven jaar lang sol
liciteerde Staver
man bij verschillende omroe
pen. Maar vooral Veronica be
stookte hij onophoudelijk met
bandjes waarop hij zijn kunnen
liet horen. In zijn vrije tijd 'piel
de' hij bij allerlei plaatselijke
etherpiraten. Uiteindelijk be
sliste de toenmalige Veronica-
baas Lex Harding dat de vast
houdendheid van 'die Staver
man' beloond moest worden.
„Na de middelbare school
heb ik een blauwe maandag op
de kunstacademie gezeten.
Daarna heb allerlei baantjes ge-
.had. Voordat ik bij Veronica
werd aangenomen, werkte ik bij
een groothandel in foto-appara-
tuur. Totdat twee jaar geleden
mijn droom werkelijkheid werd.
Ik werd professioneel discjoc-
key. Vervolgens is het hard ge
gaan. Ik begon met een pro
gramma in de nacht. En nu pre-
r ik zowel op de radio als
Gijs Staverman: „Mijn publiek bestaat uit tie
ners van rond de vijftien jaar."
foto joop boek
op televisie de top-40. Daar
naast doe ik de aankondigingen
tijdens de shows van Robert ten
Brink en Mare Klein Essink en
presenteer de strandconcerten.
Ook trek ik met onze discotheek
het land door. Ik werk zeven da
gen in de week en werk me he
lemaal uit de naad. Maar dit is
gewoon heerlijk om te doen. En
ik hoop ook dat ik dat uitstraal.
Alleen schijnt dat van sommige
zuurpruimen absoluut niet te
mogen. Terwijl ik juist vind dat
je op de televisie .veel te veel
mensen ziet met zo'n houding
van 'ik doe dit wel, maar vind
het eigenlijk verschrikkelijk'."
„Rot dan op, denk ik dan. Ga
vis verkopen of iets anders
doen. Hoeveel mensen zijn er
nu nog op televisie waar je
ademloos naar zit te kijken? Ro
bert ten Brink heeft volgens mij
die uitstraling. Willem Ruis was
Cheyenne is door de programmamakers gevolgd tijdens de repetities van het toneelstuk en daarbuiten.
foto cpd
GESPROKEN
VARATV-Magazine:
,,0ude huizen zijn gebouwd door j
mensen; moderne woningen be
dacht door architecten. Doordat
biologen steeds de loftrompet ste
ken over het vogelnest, ijverig van
veertjes in elkaar gevlochten,
heeft bij veel architecten de me-
ning post gevat dat mensenhui
zen het best op vogelnestjes kun- j
nen lijken. In elke doorzonwoning
vind je naast de ouderslaapkamer
een stel kinderslaapkamers.
Waarom geen wijnkelder, een bil-
jartzaaltje, een bibliotheek? Al die
kinderkamers brengen jonge stel
letjes maar op een idee. Zo ko
men we nooit van het woningpro
bleem af. Of van de architecten." j
Victoria Principal in de AVRO-bode:
,,ln de film 'Naked lie' speelde ik
een succesvolle advocate. Het
was een zware en dramatische
rol. Op zich bevalt me zoiets wel,
maar veel liever zou ik eens een
keer een comedy willen doen. Ik
weet ook dat ik het kan, maar nie
mand geeft me de kans. Ik ben
het slachtoffer van mijn uiterlijk."
'J
Victoria Principal wordt nooit ge
vraagd om in een comedy te spe
len. Volgens de actrice komt dat
door haar uiterlijk, foto archief
Actrice Hilde van Mieghem in Hu-
mo:
De journalisthad een heel ca
hier gemaakt over het stuk 'Moe- I
der waarom leven wij'?. Over ie
dereen en fatsoenlijk woord, en
over mij? Eén regel:'Hilde van
Mieghem (Mariette): de rol van
een gekneusd prikkelpopje is haar
op het lijf geschreven'. Een ander
blad probeerde me af te schilde
ren als een verleidelijke del die in
kroegen hangt, en met de ene na
de andere man in bed duikt. Ik lig
er wakker van. Is het mijn uitstra- j
ling? Denken ze dat ik Mariette
ben of Blonde Dolly? Of zijn die
journalisten allemaal gefrustreer
de mannen die mij afschilderen
als de hoer waar ze het liefst van
al bij zouden kruipen? Omdat ze
dat niet aan zichezlef durven be
kennen, moet er natuurlijk wraak
genomen worden."
Kiki Classen in Privé:
Ik heb het financieel altijd moei-l
lijk. Het geld komt met bakken
binnen, maar gaat er met bulldo-
zers weer uit. Ik heb geen gat in
mijn hand, ik heb gewoon geen
handjes! Mijn moeder zou het j
ideaal vinden, als ik met een bo- j
kehouder zou trouwen, maar ik
val nu eenmaal niet op boekhou- j
ders."
Mare Klein Essink in VARA TV-Ma-
gazine:
,,Het is heerlijk om je één keer
per maand uitte leven met 'De
Staatsloterij Show'. Gewoon live.
Even totaal iets anders doen. Ik
kan helemaal met goed voetbal
len, dus ik zal nooit in het San Si-
ro-stadion spelen, maar ik kan
wel voor negen camera's en een
kolkende massa in een immense
zaal staan. Dat is wat anders dan
acteren. Acteurs zijn leuke men
sen hoor, maar als ik alleen met
acteurs zou werken en altijd op
locatie zou moeten draaien zou
ik knettergek worden. Ik wil geen
kunstlul worden."
André Hazes in Story:
,,Mijn vrouw Rachel en ik zoeken
alles samen uit voor de babyka
mer. Alhoewel, Rachel weet toch
het beste wat er allemaal voor
komt kijken. Ik wijs wel eens wat
dingen aan, die ik leuk vind. Als
het aan mij ligt neem ik zo'n kin
derbed in de vorm van een speed
boot mee. Maar ja, wat moet zo'n
hummel daar nou mee?"
Herman van Veen in Privé:
,,lk houd van prinses Irene. We
houden al twintig jaar van elkaar.
Ze is een wereldmokkel."
Presentatrice Maya Eksteen van
'Lief en Leed' in het Veronica-pro-
grammablad:
Ik wilde me echt niet presente
ren als een gladde
juffrouw, die doet
alsof ze alles weet. Ik
heb absoluut niet het
idee dat ik het al per
fect kan. Maar ik
vind wel dat ik voor
een beginneling niet
slecht doe."
