'Als regisseur word je er niet rijk van'
'Wij willen af van dat smeuïge imago'
T
Chirurgen geven blijk
van hun meesterschap
Rtv show
VRIJDAG 8 OKTOBER 1993
Joe Camp neemt honden mee op ongelofelijke reis
PARUS RUK VAN ROTTERDAM
rots is de baas, als zijn
hond vervaarlijk blaft
-A- naar een mogelijke
belager. Zie immers, hoe dat
beest de baas beschermt! In een
dergelijke situatie heeft de baas
evenwel een iets te hoge dunk
van zichzelf, volgens Joe Camp,
de man die de dieren regisseer
de voor de Disney-film De onge
lofelijke reis {'Homewardbound.
The incredible journey') van Du-
wayne Dunham. De baas had
namelijk net zo goed een bot
kunnen zijn. Want de hond be
schermt niet zijn baas, maar
zijn bezit. Al is de hond nog zo
gehoorzaam aan de baas, de
hond blijft hem als diens bezit
zien; een bezit dat nu eenmaal
eisen stelt, maar hoe dan ook
door de hond is uitverkoren.
Aan het begin van de film De
ongelofelijke reis, die gisteren in
roulatie is gegaan in de Neder
landse bioscopen, stelt de Ame
rikaanse bulldog puppy Mazzel
de kinderen uit het gezin, dat
hem uit het vermaledijde asiel
haalde, aan het publiek voor.
Zoon Peter is van de golden re-
triever Nestor, dochter Hope is
van de Hymalaya-kat Sissy en
zoontje Jamie is van Mazzel
zelf. De film vertelt verder een
olid verhaal. De dieren worden
elders ondergebracht (tijdelijk,
maar hoe kunnen zij dat we
ten), krijgen heimwee en begin
nen aan een gevaarlijke tocht
naar huis.
Dierendressuur
Kinderen zullen zich zonder
meer gewonnen geven voor De
ongelofelijke reis. Onwaarschijn
lijk lijkt het, dat volwassen film
liefhebbers er een cinematogra
fisch hoogtepunt in zullen zien.
Maar met de kleintjes zullen de
groten moeten toegeven, dat
Joe Camp knappe staaltjes van
dierendressuur ten beste geeft.
Een kat die in het vrije veld ge-
Twee sterren uit de film uit De Ongelofelijke Reis: Benj Thall en de hond Nestor.
dwee achter twee honden aan
tippelt en bij een weerzien een
hond omhelst; dat ontroert en
roept tegelijkertijd de vraag op
hoe je zoiets voor elkaar krijgt.
In Euro Disney bij Parijs was
Camp vorige week met Mazzel
('Chance' in de Amerikaanse
versie), Nestor en Sissy aanwe
zig bij de presentatie van de
film aan de Europese pers. Al
thans, hij was met één exem
plaar van elk dier aanwezig,
want bij de opnamen waren er
voor Mazzel zowel als voor
Nestor in totaal vier dubbelgan
gers en voor Sissy zelfs tien.
„Dieren, vooral honden, zijn
van nature bezitterig", aldus
Camp. „Wij vertalen dat als 'be
schermend'. Ik heb het bij een
vriend meegemaakt, die een
zwembad in zijn tuin heeft. jMs
de kinderen te dicht bij het wa
ter kwamen, probeerde zijn gol
den retriever hen daar weg te
houden. Die hond was daar he
lemaal niet op getraind. Het is
op de een of andere manier ge
netisch bepaald. De hond let
voortdurend op zijn bezit."
Camp begon zijn loopbaan
als dresseur in 1976, met het af
richten van honden voor het le
ger. Na zijn diensttijd dresseer
de hij chimpansees voor films.
Inmiddels heeft hij met com
pagnon Tami Maples een eigen
bedrijf, Jungle Exotics. Dat be
helst een 'ranch' in de bergen
van San, Bernardino, waar zij
met drie, vier andere dresseurs
werken met lynxen, tijgers, be
ren en andere wilde dieren en
huisdieren.
De dieren van Camp en
Maples waren te zien in films
als Alligator, The Emerald Fo
rest, Cry Wilderness en Quest for
fire. Televisiekijkers in Neder
land konden dieren van Jungle
Exotics zien in series als Beauty
and the beast, Charlie's angles,
Perfect strangers en Who's the
boss.
Een hond breng je sneller iets
bij dan een kat, beaamt Camp.
„Maar niet omdat honden slim
mer zouden zijn. Katten stellen
zich onafhankelijk op." Hoe hij
een kat dan. toch kan laten gaan
waar hij het dier wil laten gaan?
„We gebruiken een apparaatje
dat een electronisch signaal
geeft, waar katten op af komen.
Als een kat daarop reageert, is
er als beloning een kleine lek
kernij. Elke volgende keer geven
we het signaal vanaf een grotere
afstand. Zo kunnen we het dier
uiteindelijk een fikse wandeling
laten maken volgens een door
ons bepaalde route."
Toezicht
Vooral in Hollywood stelt de
Dierenbescherming zich als een
ware waakhond op, als er bij fil
mopnamen beesten in het spel
zijn. Bij de aftiteling van films
zie je ook dikwijls vermeld
staan, dat er nauwlettend op
het welzijn van de dieren toe
zicht is gehouden. Hoe ging dat
bij het draaien van De ongelofe
lijke reis?
Camp: „Je hebt de scène,
waarin Sissy in het water te
recht komt. Aanvankelijk moch
ten we daar alleen een pop voor
gebruiken, maar ik zei dat Sissy
heel goed kon zwemmen. Dat
moest ik eerst theoretisch be
wijzen en vervolgens in de prak
tijk. Uiteindelijk mochten er een
paar opnamen van Sissy in het
water gemaakt worden, onder
voorwaarde dat er een dieren
arts en vier of vijf assistenten bij
aanwezig zouden zijn. De die
renarts nam ter plekke de tem
peratuur van het water op en
bepaalde, dat Sissy maximaal
acht seconden in het water ge
filmd mocht worden, terwijl aan
de kant de assistenten klaar
stonden om haar bij onvoorzie
ne omstandigheden uit het bas
sin te vissen."
De 'dierenregisseur' heeft er
zichtbaar gemengde gevoelens
bij. „Je hebt redelijke en funda
mentalistische dierenbescher
mers. Tijdens het maken van de
film kreeg ik telefoontjes van
mensen, die dreigden de dieren
te ontvoeren en te doden. 'Beter
een dood dier, dan een geëx
ploiteerd dier', zeiden ze. Voor
zulke mensen ben ik bang."
Gelukkig zijn Mazzel, Nestor
en Sissy voor terroristische ac
ties gespaard gebleven. Ze za
gen er levenslustig uit in Euro
Disney. En Jungle Exotics zal in
middels de buit wel binnen
hebben?
Camp: „Je wordt echt niet rijk
van het laten acteren van dieren
voor film. Ook niet als een dier
een 'ster' wordt. Neem de be
roemde Lassie. Omdat die serie
jaren lang op de televisie werd
vertoond, hield Lassie's baas er
een aardige cent aan over. Maar
toch kreeg ook hij niet meer
dan 150 tot 250 dollar per dag
voor het optreden van zijn
hond. Hij was wel zo slim, dat
hij de rechten op de naam 'Las
sie' had vastgelegd. Toen hij die
verkocht aan bedrijven, die de
naam voor commerciële doel
einden wilden gebruiken, heeft
hij zijn grote slag geslagen."
RTL 5 dringt door tot operatiekamer
HILVERSUM SUSANNE VAN VELZEN
Ongeloof, verbijstering en be
wondering. Dat gevoel blijft
hangen na het zien van een zeer
specialistische operatie aan het
gezicht en schedel van de 17-ja-
rige Sandra in het Dijkzigt Zie
kenhuis in Rotterdam. Vlees en
spieren van het gezicht worden
tot de neus naar beneden afge
stroopt en de botdelen van het
hoofd worden in stukken gede
monteerd, behandeld en weer
teruggeplaatst. Vlak na de ope
ratie steekt Sandra optimistisch
haar duim omhoog naar de ca
meraman van René Stokvis Pro-
dukties.
Stokvis maakt voor RTL 5 zes
afleveringen voor de nieuwe do
cumentaireserie Five Reports.
Onder de titel Medisch Meester
schap gaat de producent in de
serie op zoek naar topchirurgen
die continu bezig zijn de grens
van het mogelijke in de medi
sche wereld te verleggen. De
Nederlandse medici die in het
programma aan het werk zijn te
zien, zijn volgens René Stokvis
allemaal chirurgen op interna
tionaal niveau. „Zij werken over
de hele wereld en wisselen ken
nis uit met collega-medici in
anderelanden."
Na de TROS (Ingang Oost),
AVRO (Vinger aan de Pols), Ve
ronica (Chirurgenwerk), EO
(Het Ziekenhuis) en Teleac (De
Specialist) leek de markt voor
medische programma's verza
digd. René Stokvis Produkties
zag toch nog het spreekwoorde
lijke gat. „We kunnen in Me
disch Meesterschap de onder
werpen .kwijt die we in de overi
ge medische programma's links
laten liggen. Dat zijn de hele ge
specialiseerde en ingewikkelde
operaties. Deze operaties zijn
vaak zulke technische hoog
standjes, dat we ze in andere
medische programma's niet
kwijt konden. We willen met
Medisch Meesterschap laten
zien wat er op het moment wel
en niet mogelijk is op het ge
bied van de chirurgie, aldus
Stokvis.
In de eerste aflevering worden
twee operaties in het Rotter
damse Dijkzigt Ziekenhuis ge
toond. Het gaat hier om opera
ties waarbij chirurgen van ver
schillende disciplines samen
werken en allemaal een stukje
van de ingreep voor hun reke
ning nemen.
Zo is te zien hoe een neuro-
chirurg en een keel- neus- en
oorarts in acht uur een zogehe
ten brughoektumor uit het
hoofd van een patiënt verwijde
ren. Via een gat in de schedel
van slechts drie centimeter
wordt stukje bij beetje de tu
mor, die op een moeilijk bereik
bare plek zit, verwijderd. Een
ingenieus apparaat slaat alarm
zodra de chirurg één van de
aangezichtszenuwen van de pa
tiënt aanraakt.
De 17-jarige Sandra onder
gaat een zogeheten cranio fa-
ciale ingreep, een correctie van
afwijkingen aan het gezicht en
schedel. Sandra lijdt aan een
zeldzame ziekte waarbij
bindweefsel aan de binnenkant
van schedel en oogkassen
groeit. Het gevolg is dat haar
ogen langzaam uit de kassen
gedrukt worden en haar hele
hoofd scheef groeit. De opera
tie, waarbij het weefsel wegge
haald wordt, is- onvoorstelbaar,
haast futuristisch en soms
schokkend.
'In Medisch Meesterschap kunnen we onderwerpen kwijt die de overige programma's links hebben laten lig
gen.' foto» nob
Stokvis heeft ervoor gekozen
om alle details onverbloemd in
beeld te brengen. „Je moet de
kijker serieus nemen. Zodra je
bij dit soort gespecialiseerde
operaties dingen weg gaat laten,
blijven er bij kijkers vragen
over".
De komende weken worden
in Medisch Meesterschap onder
meer een dubbele longtrans
plantatie, het terugzetten van
afgerukte ledematen en een
nieuwe methode om kanker
met laserlicht te behandelen in
beeld gebracht. Eén van de
hoogtepunten in de serie moet
een geheel nieuwe methode van
een harttransplantatie worden.
„De operatie moet nog geschie
den. Hopelijk gebeurt het nog
binnen de produktieperiode
van de serie".
(RTL 5, vanavond om 20.55
uur)
CLOSE UP
Ursul de Geer: „Ik heb me laten vertellen dat.." foto leo vogelzang
Hij ziet er uit als het
zoontje van een
kasteelheer. Hij vult
zijn dagen met paardrijden, ja
gen en luieren bij het knappen
de vuur van de open haard.
Eentje die zijn plek op de uni
versiteit niet heeft te danken
aan zijn intellectuele vermogens
maar louter aan zijn afkomst.
Een type dat er in elk jaargetij
bruingebrand uitziet en in zijn
vlammend rode sportwagen de
landwegen rondom het slot on
veilig maakt.
In werkelijkheid studeerde hij
andragogie (vorming van vol
wassenen) maar maakte vlak
voor zijn kandidaats de over
stap naar het toneel. Was vooral
actiefin maatschappijkritische
stukken, totdat de NCRV hem
vroeg voor een talkshow vanuit
kasteel Oud-Wassenaar. Hij is
nu werkzaam bij RTL 4.
Jonkheer Ursul de Geer (de
CHU-politicus was een neef van
Ursuls grootvader) is vorige
week weer begonnen met zijn
praatprogramma Ursul. Never
change a winning team moeten
de makers hebben gedacht,
want het programma is nog net
zo spraakmakend als vorig sei
zoen.
„Technisch moet ik nog veel Ie
ren, ook op het gebied van opti
male spontaniteit en snel in
zicht", zo vertrouwde de veerti
ger in 1990 een verslaggever toe.
We zijn nu drie jaar verder en
afgaand op het niveau van zijn
eerste twee shows blijkt dat Ur
sul verdomd weinig heeft bijge
leerd.
De vragen die hij zijn gasten in
een sfeertje van een gezellig on
deronsje stelt, hebben nog
steeds de diepgang van een
plastic eendje in een teiltje wa
ter. Ze veroorzaken geen enkel
rimpeltje. Ursul probeert deze
oppervlakkige nietzeggendheid
te maskeren met brede hand
en armgebaren. Ook het lees
brilletje dat de presentator zich
heeft laten aanmeten, komt
goed van pas. Maar echt diep
gaand wordt het niet, ook al
kauwt hij behoedzaam en na
denkend op een van de pootjes.
Ook zijn pogingen om het ge
sprekje een bepaalde intimiteit
te geven, mislukken. Daarvoor
is Ursul te afstandelijk. De gas
ten in de eerste aflevering van
het winterseizoen waren een in
valide kunsthistoricus die aan
een soort rolstoel-rugbybasket-
bal deed, een Amerikaanse
schrijfster die een boek heeft
geschreven over een elfjarig
meisje dat een man van 29 ver
leidt en producer John de Mol,
die de dag ervoor zag hoe zijn
program ma A11 you need is love
de TeleVizierring kreeg.
Het item van de rugbyspelende
rolstoelbasketballer had weinig
om het lijf, maar het onderwerpt
over seks op jonge leeftijd had
een levendige discussie kunnen
worden. De timingvan Ursul
maakte dat echter onmogelijk.
Juist op het moment dat de zaal
aan de discussie mocht mee
doen, 'gingen we er even uit
voor de reclame'. Na wasmid
delen, spijkerbroeken en een
zoetzure saus was het discussie
stuk al te ver weggezakt om nog
interressant te worden.
Bleef over John de Mol. Een on
bekende bekende Nederlander,
van wie de kijkers nog een hoop
te weten konden komen. Maar
helaas niet bij Ursul. Op de
vraag of producer De Mol het
succes van een programma in i
zijn hoofd, hart of buik voelt,
antwoordde de succesvolle TV-
maker: „Nee, het is altijd een C
gok."
Irritant wordt het als Ursul te
lang doorgaat over het feit dat
De Mol niet in de schijnwerpers
wil staan en moeilijk compli
mentjes kan ontvangen. „Dus
toen het publiek je bij je op-
komst een staande ovatie gaf,
werd je zenuwachtig", vraagt
Ursul met de blik van een psy
chiater. De 'patient' antwoordt
zachtjes: „Ja, daar kan ik niet zo,
De tweede show was geen haar
beter. Het gesprekje met de
'voetbalcrimineel' Hans Kraay
jr. was nog te pruimen, maar
dat was louter aan junior zelf te
danken, die leuk uit de hoek
kan komen.
Ook de laatste gast, een oude
aristocraat die op zoek is naar
een jonge vrouw die hem een
zoon wil schenken, was het be
kijken waard. Maar dit was we
derom geen verdienste van Ur
sul zelf, maar weer het werk van
de gast. De man maakte zich
nogal belachelijk, maar daar
had hij Ursul niet echt voor no-_
dig.
Ursul speelt op safe. Hij zal zijn
gasten nooit het onderste uit de
kan vragen en dekt zich in tegen
blunders door praktisch elke
vraag te beginnen met ik heb
me laten vertéllen dat... 'Op die
manier kan de presentator de
stompzinnigste dingen op tafel'
brengen, maar blijft zelf buiten
schot.
Het publiek bij Ursul is van het
soort Jan Lenferink. Een quasi
sjiek jong en oud door elkaar.
Beschaafd klappend en be
schaafd discussiërend. Onge
veer net zo saai als het hele pro
gramma. De NCRV kon zich
destijds nog verschuilen achter
de onervarenheid van Ursul.
Dat station is inmiddels gepas
seerd. Ik vraag me af wat RTL 4
voor excuus heeft.
Pelleboers stem
in reclamespot
DEN HAAG GPD
Radioluisteraars keken deze week vreemd
op toen zij de stem van de overleden weer
man Jan Pelleboer opeens weer door de
ether hoorden schallen. Het karakteristieke
stemgeluid van de populaire weersvoor-
speller werd door winkelketen Gamma 'ge
leend' om in radiocommercials een conife
ren-actie aan te kondigen.
Alhoewel de gelijkenis meer dan treffend
is, ontkent het Amsterdamse reclamebu
reau FHV met klem dat zij de bedoeling
hebben gehad om Pelleboer te imiteren.
Woordvoerder De Koning van het reclame
bureau is verwonderd: „Dat zou niet netjes
zijn. We wilden gewoon een provinciaal fi
guur in onze commercial, iemand met een
'oostelijk accent', en daar had Pelleboer na
tuurlijk geen alleenrecht op. Aanvankelijk
dachten we aan Klazien uit Zalk, maar dat
lukte niet. Toen hebben we voor deze vorm
gekozen, het is eigenlijk een imitatie van
vele mensen. Persoonlijk vind ik dat het
personage meer gelijkenis vertoont met
Chriet Titulaer. Dat is een Limburger, ja,
maar toch. We hebben overigens geen
klachten gehad over de commercial."
Crime Time heet voortaan Deadline
HILVERSUM JAN VAN STIPRIAAN
Het programma Crime Time,
dat zich drie seizoenen lang
voornamelijk op de 'echte' cri
minaliteit heeft gericht, gaat
zijn horizon verbreden én krijgt
bijgevolg een andere naam:
Deadline. „We gaan in de nieu
we opzet ook proberen om pro
blemen binnen de medische-,
verzekerings- en overheidsbas-
tions bloot te leggen", zegt
TROS-presentator/eindredac-
teur Jaap Jongbloed. „Ik voel
me persoonlijk ook niet zo aan
getrokken door die Rolex-crimi-
nelen. Criminaliteit als onder
werp vind.ik wèl interessant, als
Jaap Jongbloed, presentator/eind
redacteurvan Deadline: „Wij blij
ven onze poot tussen de deur zet
ten." foto gpd
er gewone mensen bij betrok
ken zijn".
Jongbloed: „We richten ons in
het nieuwe seizoen niet alleen
op strafrechtzaken maar ook op
zaken die met het civielrecht te
maken hebben. Verder gaan we
ons bezighouden met consu
mentenkwesties die tegen op
lichting aanzitten. En op me
disch gebied komt ook een hele
hoop ellende voor, die de zie
kenhuizen graag onder het ta
pijt vegen."
Hoge ambtenaren, (plaatselij
ke) politici en andere beleids
makers zullen voortaan even
eens op hun tellen moeten pas
sen. „Het 'gefoezel' van sommi
ge hoogwaardigheidsbekleders
zullen we proberen bloot te leg
gen."
Jongbloed zegt dat (voor
heen) Crime Time doorgaat met
haar filosofie: het programma
moet een journalistiek produkt
zijn en onthullende onderwer
pen brengen. „We willen de
mensen blijven confronteren,
vandaar de - ietwat dubbelzin
nige - naam Deadline. We heb
ben de naam ook veranderd,
omdat Crime Time toch teveel
werd geassocieerd met smeuïg.
Van dat imago willen we af."
Maar als het aan Jongbloed
ligt, wordt de smeuïgheidsfactor
niet helemaal geweld aange
daan. Vandaar dat een aantal
populaire vaste onderdelen uit
Crime Time terugkeert in Dead
line. ten eerste reconstructies
(die kunnen ook uit de medi
sche sfeer komen), opnamen
met de verborgen camera en
ten derde mensen confronteren
met opnamen die met een ver
borgen camera zijn gemaakt.
„En we blijven ook onze poot
tussen de deur zetten."
Service
Jongbloed: „We gaan ook pro
beren de kijkers service te verle
nen. Als het moet blijven we bij
voorbeeld op de stoep posten
bij bepaalde instanties. Dat on
der het motto: het programma
dat het voor u opneemt".
De eindredacteur/presentator
gaat in het nieuwe seizoen ook
zelf meer op pad.' Zo kunnen we
zijn bezoek aan een gevangenis
in de Verenigde Staten volgen.
Voor Amerikaanse begrippen
heerst daar een nogal mild kli
maat. Aanleiding voor de bui
tenlandse reportage vormen de
ontsnappingen uit Nederlandse
gevangenissen. „Het gebouw in
Amerika is in 1982 neergezet en
is bestemd voor zware jongens,
zoals serie- en huurmoorde
naars. Maar in die elf jaar is er
nog geen enkele delinquent
ontsnapt."
Bij een gijzeling, legt Jong
bloed uit, komt er onmiddellijk
in het gehele complex een sterk'
traangas vrij, dat op het zenuw
stelsel werkt. „Binnen de kortste
keren ligt iedereen brakend op
de grond. Iedereen weet dat,
dus gijzelingen komen bijna
niet voor".
Aan een seriemoordenaar
vraagt Jongbloed waarom hij
zeven tranen op zijn pols heeft
laten tatoeëren. Het antwoord is
even schokkend als helder: elke
traan is een moord. En op de -
geeft hij zelf toe - tamelijk naïe^
ve vraag wat de moordenaar
gaat doen na zijn vrijlating,
moet hij eerst onbedaarlijk la
chen en vervolgt dan met: „Ik-
kom nooit vrij."
(Nederland 2, vanavond om
22.19 uur)
