'Het publiek gaat voor mijn kinderen'
UIT
Rtv show
I
Gastoptreden Van Trigt bij RVU
'Geest jaren zestig nooit kwijtgeraakt'
p
Adam Curry roddelt in Gossip
Moord zaait
verwarring
gesproken
WOENSDAG 6 OKTOBER 1993
157
Julio Iglesias, een krasse knar van een zanger
BARCELONA RUUD DE WIT
ulio Iglesias zag onlangs
O Abraham. En dat is met
name in zijn geboorte
land niet onopgemerkt voorbij
gegaan, hoewel de populaire
zanger er al enige jaren niet
meer woont. Vooral de radio en
televisie besteedden uitgebreid
aandacht aan Iglesias' vijftigste
verjaardag en meer nog aan zijn
muzikale loopbaan, die in 1968
begon. In dat jaar won de in
Madrid geboren Galiciër het
toen nog prestigieuze Festival
van Benidorm en had hij ook
zijn eerste grote hit met La vida
sique igual.
Sindsdien heeft de tegen
woordig in Miami wonende La-
tin Lover van de internationale
muziekindustrie meer dan ze
ventig platen gemaakt, waarvan
160 miljoen exemplaren over de
toonbank gingen. Volgens het
op dit gebied toonaangevende
blad Fortune is Iglesias één van
de best betaalde artiesten ter
wereld en kan hij tot één van de
rijkste mannen op de aardbol
worden gerekend.
Zijn 50ste verjaardag, op 23
september, viel overigens nage
noeg samen met twee andere,
voor hem gedenkwaardige ge
beurtenissen. Het eerste was de
officiële afsluiting van Xacobeo,
het heilige jaar in de Galicische
hoofdstad Santiago de Compos-
tela. Iglesias was door de rege
ring van deze autonome Spaan
se regio, de Xunta, voor een be
drag van ruim 4 miljoen gulden
aangetrokken als haar culturele
ambassadeur en hij sloot dit lu
cratieve erebaantje af in de stad,
waar volgens de overlevering de
apostel Jakobus begraven ligt,
met een concert voor 20.000
dolenthousiaste fans.
Daarna vloog hij onmiddellijk
door naar Barcelona, waar Cha-
beli - zijn oudste dochter uit
zijn eerste en enige huwelijk
met de Filipijnse schoonheid
Isabel Preysler - het jawoord gaf
aan Ricardo Bofill, de zoon van
de gelijknamige beroemde Ca
talaanse architect. De hele in
ternationale sensatiepers was
hierbij aanwezig, maar Julio
zong niet voor het jeugdige hu-
welijkspaar en zorgde ervoor
ook niet al te lang tussen de
5.000 gasten te hoeven vertoe
ven. In plaats daarvan trok hij
zich met zijn jonge Nederlandse
vriendin Miranda terug in een
suite van een hotel in de Cata
laanse hoofdstad om de volgen
de dag met zijn privé-jet Pajaro
Loco (Vreemde Vogel') naar
Florida terug te keren.
Casanova
Voor het populaire weekblad
Interviu, dat veel beschaafd
bloot in zijn pagina's stopt,
vormde 'een halve eeuw Julio'
voldoende aanleiding om zich
eens in de psyche van deze
schatrijke zanger te verdiepen,
die claimt met meer dan 5.000
vrouwen het bed te hebben ge
deeld. Want behalve als uiterst
gewild zanger, staat Iglesias ook
bekend als de 'nieuwe Valenti
no' de 'Spaanse Sinatra' de
'moderne Casanova' of de
'grootste minnaar op de we
reld'.
Dus pakte Interviu uit met ve
le blote en fraaigevormde da
mes, die allemaal meer dan een
keer met Iglesias geslapen (zou
den!) hebben, zoals zijn eerste
vrouw Isabel Preysler - nu in
middels hertrouwd met de
voormalige socialistische minis
ter Miguel Boyer -, de voormali
ge miss Venezuela Virginia Sipi,
Diana Ross, de weduwe van El-
vis Presley, Priscilla, de ex van
Rolling Stone Mick Jagger, Bian-
ca, de wilde Gianina Facio uit
Costa Rica en ook twee blonde
Nederlandse schoonheden: Jac
queline Landsheer en Miranda,
een 20-jarige meisje, met wie
Iglesias de afgelopen drie jaar
tot rust schijnt te zijn gekomen
en van wie de Spaanse media
nooit een achternaam vermel
den.
Interessanter zijn echter an-
De jaren gaan tellen bij Julio Iglesias, onlangs werd hij vijftig. „Ik wil tot in mijn graf blijven zingen."
dere details uit zijn leven die in
andere week- en dagbladen zijn
opgehaald. Zoals zijn optreden
op het Eurovisie Songfestival in
1971, waar hij met het liedje
Gwendolyne net niet eerste
werd, maar wel internationaal
doorbrak. Of zijn eerste echte
grote wereldwijde hit uit 1977
Canto a Galicia, een lofzang op
de geboortestreek van zijn va
der, Galicië.
Ook andere verhalen kwamen
ingekleurd weer terug, zoals zijn
noodlottig afgebroken carrière
als voetballer bij Real Madrid.
Julio Iglesias was namelijk een
veelbelovende keeper in een
jeugdteam van Real Madrid,
toen hij een auto-ongeluk
kreeg. Bijna twee jaar was hij
aan bed gekluisterd, maar die
tijd leerde hem ook dat hij meer
van een toekomst als zanger
mocht verwachten dan als stop
per van strafschoppen. Drie jaar
geleden keerde hij weer terug
bij Real Madrid met een reeds
maanden van tevoren uitver
kocht optreden in het Santiago
Bernabeu-stadion.
Breuk
Zijn stukgelopen huwelijk met
Isabel Preysler in 1978 en de
ontvoering van zijn vader Iglesi
as Puga in 1981 door de Baski-
sche militante afscheidingsbe
weging ETA betekenden in ze
ker opzicht voor hem een breuk
met zijn geboorteland. Vooral
de ontvoering van zijn vader
maakten op hem diepe indruk
en leerde hem, dat hij zich in
Spanje door zijn immense suc
ces niet langer veilig kon voelen.
De ETA eiste twintig miljoen
gulden voor vader Iglesias en
het is nooit bekend geworden of
dat losgeld is betaald. Wel werd
dokter Iglesias na enige span
nende weken door de politie
HILVERSUM CPD
Annette van Trigt is de nieuwe
presentatrice van het RVU-ra
dioprogramma Kleur Bekennen.
Van Trigt volgt Johnny Kamper
veen op, die naar zijn geboorte
land Suriname is vertrokken om
daar het radiostation ABC op
nieuw op te starten.
Het radioprogramma Kleur
bekennen is een praatprogram
ma dat elke week een thema
behandelt op het gebied van
mens en maatschappij. Vaste
programma-onderdelen zijn
ondermeer een column, een
aantal mini-documentaires en
een service rubriek.
Morgenochtend (11.02 uur -
12.00 uur) wordt, naar aanlei
ding van een onlangs versche
nen onderzoeksrapport, de
jeugd van tegenwoordig onder
de loep genomen. Het rapport
maakte melding van zorgelijke
toestanden bij pubers, zoals
vereenzaming, drankzucht, de
pressies emn groepsdwang.
Onbderzoeker Wim Meeuws
gaat. in deze aflevering in dis
cussie met CDA-Tweede Ka
merlid Hans Hillen en Heieen
van Engel, directeur van een
scholengemeenschap in Lely
stad, die meent dat veel van de
huidige problemen voortkomen
uit de vrije opvattingen over op
voeding van de jaren zestig.
Harry Sacksioni maakt muzikale rondreis door Nederland
AMSTERDAM CPD
Spaar
op
zeker.
-w- emakshalve heeft Harry Sack-
I sioni zijn nieuwe CD en zijn
nieuwe theatertoernee dezelfde
titel gegeven: Who's pulling the strings. Op
zijn muzikale rondreis door Nederland doet
hij onder meer Leiderdorp (Muzenhof, 9
oktober) en Hoofddorp (De Meerse, 15 ok
tober) aan. Het gaat deze keer niet om een
solo-project. Sacksioni speelt met z'n zes-
koppige band.
Sacksioni over de toemee met zijn groep:
„Veel mensen kennen me uitsluitend als
sologitarist, maar er zit nog een andere kant
in me. Ik vind het ook leuk om voor een
band te componeren. Dan kun je wat ande
re klankkleuren kwijt en er is natuurlijk
meer ritme toe te voegen. Met 'Who's pul
ling the strings' kan ik laten horen wat ik
nog meer doe dan solo. Eigenlijk was ik he
lemaal niet van plan om die CD te maken,
maar ik had zo veel materiaal liggen, dat
het zonde was om het niet op de plaat te
zetten."
Het uitbrengen van de CD confronteerde
Sacksioni met een zakelijke kant die hem
niet zo ligt. „Het blijkt dat je er extra recla
me voor dient te maken. Ik ben daar niet zo
voor geporteerd, maar het móét. Als je ziet
wat er allemaal aan CD's uitkomt, dan ben
je verplicht op de een of andere manier aan
de weg te timmeren. Dat is nieuw voor mij.
Misschien ben ik in het begin van mijn car
rière wel vreselijk verwend. Alles wat ik op
de plaat zette werd goud; zalen waren
moeiteloos uitverkocht. Nu is de concur
rentie veel groter. En er is natuurlijk ook
een nieuwe generatie musici en componis-
Harry Sacksioni: „Aan het begin van mijn carri
ère ben ik erg verwend." foto cpd
ten opgestaan." „De synthesizer is populair.
Je kunt daarmee zonder veel kennis van za
ken effecten bewerkstelligen. Daarmee is al
heel veel geld verdiend. Ik hoop dat het pu
bliek aan die muziek niet al te veel gewend
raakt en dat ik enig tegenwicht kan bieden.
Dat levert een probleem op. Ik heb mijn he
le leven dié muziek gemaakt waarvan ik zelf
vond dat ik die moest maken. Nooit con
cessies gedaan. Die wil ik nu nog niet doen,
anders zou ik ook dat broodnodige tegen
wicht niet kunnen bieden. Ik probeer steeds
te benadrukken dat het mij om de muziek
gaat, niet om het succes of om de roem. Ik
ben het idealisme uit het begin van mijn
carrière - de jaren zestig - nooit kwijtge
raakt. Bij veel jonge artiesten van tegen
woordig, constateer ik dat het ze voorna
melijk gaat om de roem. Ik krijg wel eens de
indruk dat 't ze eigenlijk helemaal niet zo
veel kan schelen waarmee ze beroemd wor
den, als ze het maar worden."
„Het is niet zo dat ik niet met twee benen
in de tijd van nu sta, maar iets van de geest
van de jaren zestig raak ik niet kwijt. Ook
niet op het toneel. Als ik in het theater sta,
gaat het me behalve om de muziek toch
vooral om de communicatie met de zaal.
Iets teweegbrengen, mensen een beetje aan
het denken zetten. Dat ergens over naden
ken, samen ergens achter gaan staan: dat is
wat ik in deze tijd heel erg mis."
Harry Sacksioni maakt zich druk over de
toenemende agressie in de maatschappij.
Hij schreef voor zijn CD een nummer over
dit onderwerp. „Het heet 'De Noordwijk-
blues'. De aanleiding was iets dat me in
Noordwijk overkwam, maar het had net zo
goed ergens anders kunnen gebeuren. Ik
Üep daar op een avond over de boulevard
en kwam een stel dronken lui tegen. Een
van die jongens gaf me een trap in mijn
buik. Zomaar. Ik was verbijsterd. Terug in
het hotel heb ik toen die compositie ge
maakt."
Nog een geluk dat je je muzikaal kunt ui
ten.
„Ja, dat is het zeker. Dat zeggen mensen
vaker tegen me: Wat een geluk dat jij je mu
ziek hebt. Maar het gaat er ook om dat je
respons krijgt. Dat je af en toe hoort dat het
goed is wat je maakt. Hoeveel schilders zijn
er niet gek geworden, omdat ze prachtig
konden schilderen maar omdat niemand
HILVERSUM GPD
Als u niet alleen een hoge
rente wilt, maar er bovendien
zeker van wilt zijn dat uw
spaargeld in goede handen is,
vertrouwt u het natuurlijk toe
aan een goede bekende. Aan een
bank die dicht bij u in de buurt
zit, die u kent: de Rabobank.
Loopt u maar eens binnen.
Als de grootste spaar
bank van Nederland weten we
precies hoe u meer uit uw
spaargeld haalt zonder dat u
risico's loopt. Rabobank Q
Rabobank Aangenaam.
IMet ingang van morgen is Adam Curry weer te zien bij Veronica-
televisie. Hij presenteert een nieuw programma dat wekelijks rond
kwart voor elf te zien is via TV 2. Gossipheet het 25 minuten duren
de spelprogramma dat de wereld van de show, glamour, glitter en
film belicht.
Tijdens het programma proberen twee ploegen - het één bestaat
uit drie vrouwen, het ander uit drie mannen - een reis naar New
York in de wacht te slepen. In de eerste ronde moeten ze met be
hulp van summiere informatie - citaten en krantekoppen - achter
de naam van een bepaalde ster zien te komen. In de tweede ronde
krijgen beide teams een filmfragment te zien. Naar aanleiding van
dit fragment moeten ze raden met welke ster de andere kandidaten
deze scene het liefst zouden naspelen.
In de laatste ronde moeten de deelnemers raden welke roddels
aan welke tegenkandidaat kunnen worden toegeschreven. Uitein
delijk mag één van de kandidaten de reis maken, om zich aldaar in
het nachtleven te storten. De ploeg die heeft verloren kiest wie van
de winnaars op reis gaat.
HILVERSUM GPD
Adam Curry: terug op het Neder
landse scherm met een roddelru
briek. foto gpd
Het Radio 3 programma The
Breakfast Club van de AVRO,
KRO en NCRV heeft gisteroch
tend voor grote verwarring on
der de luisteraars gezorgd. In de
laatste minuten van het pro
gramma werd in de studio ge
schoten en om een ambulance
geschreeuwd. Het bleek te gaan
om de eerste aflevering van een
nieuw hoorspel.
Bij de KRO kwamen direct te
lefoontjes binnen van veront
ruste luisteraars. Volgens een
woordvoerster van de omroep
kon niet iedereen de grap waar
deren. De luisteraars is vanmor
gen uitgelegd dat het ging om
een twee weken durend hoor
spel.
bevrijd. Ironisch genoeg ont
voerde de ETA drie maanden
geleden een andere Julio Iglesi
as. Geen zanger of familie, maar
een Baskische zakenman.
Sindsdien is Julio Iglesias in
Spanje alleen nog maar te ho
ren en te zien tijdens zijn bijna
jaarlijkse tournees door het
land. Voor het laatst nog vorig
jaar en in september dus het
Xacobeo-optreden in Galicië.
Op zijn laatste albums heeft hij
zich ook enigszins afgezet tegen
het Spaanse lied. Zijn nieuwe
album zal alleen in het Engels
gezongen liedjes bevatten, die
hij o.a. met Frank Sinatra, Sting
en Dolly Parton opnam.
Maar het Spaanse publiek is
hem zeker niet vergeten. Zijn
album Calor was in 1992 verre
weg de best verkochte plaat in
Spanje en de opiniepolls van al
le serieuze en minder serieuze
dag- en weekbladen plaatsen
hem jaar na jaar opnieuw bo
venaan het lijstje met de 'popu
lairste' zangers.
Niet onbegrijpelijk, want wat
men ook van Iglesias en zijn
muziek kan zeggen, zijn trouw
aan zijn vooral vrouwelijk pu
bliek is spreekwoordelijk. In zijn
eigen woorden: „Als ik moet
kiezen tussen mijn eigen kinde
ren en mijn publiek, loes ik voor
het laatste". Iglesias heeft ook
eens gezegd, dat hij net als zijn
voorbeeld en vriend Frank Sina
tra tot in zijn graf zal blijven
zingen. „Ik wil uiteindelijk hele
maal alleen sterven, met slechts
de legende rond mijn persoon
als metgezel naar een trieste
anonimiteit".
Tot dan zal alles voor hem
blijven, zoals dat is geweest
vanaf zijn eerste hit uit 1968.
Dat wil dus zeggen: zingen over
vrouwen, kinderen, bloemen en
natuurlijk de liefde. Maar Julio
wist dat al in 1968, want heette
die hit niet La vida sigue igual,
'Het leven blijft hetzelfde'.
Linda de Mol in
S Nieuwe Revu over
de Duitse roddel
pers:
„Er zijn echt jour
nalisten bij, van die
•nalisten, die zeiden te
gen me: wij kunnen u maken of
breken, Frau De Mol. Dat is
toch niet te geloven! Zodra het
dat toontje krijgt, zo van: als je
niet meewerkt, dan schrijven
we je de grond in, nou, dan ben
ik er niet meer. Dan stop ik met
die shows in Duitsland. Ik hoef
niet zo nodig. Ze denken mis
schien dat ze me kunnen bre
ken, maar dat kunnen ze hele
maal niet. Want voordat ze me
breken, ben ik daar allang weg."
Linda de Mol. archieffoto gpd
Marijke Amado in Nieuw Revu
over hetzelfde onderwerp:
„Zodra je ergens komt, worden
er foto's gemaakt en wordt er
weer een verhaal bij verzonnen.
En dat wil ik niet meer, dan iso
leer ik me liever. En processen
voeren heeft geen nut, niemand
leest die rectificaties. Er blijft al
tijd wel wat hangen van die rod
dels. Ik ken een artiest, Roberto
Blanco, die is helemaal kapot
gemaakt. Hij zat in de jury van
de Mini Playback Show. Er werd
over hem geschreven dat hij
een kinderlokker was, dat hij
een stijve kreeg in de show. Hij
heeft een proces aangespannen,
ze moesten rectificeren, maar
die man is voor de rest van zijn
leven beschadigd. Als hij op een
feestje komt stoten de mensen
je aan en zeggen: kijk, daar heb
je die pederast."
Maarten 't Hart in Humo:
„Het is natuurlijk volledig ab
surd dat ik een talkshow pre
senteer. Als de VPRO mij had
gevraagd om een geschikte kan
didaat te zoeken, had ik in ieder
geval niet aan mezelf gedacht.
Ik heb geen voorbeelden, want
ik kijk nauwelijks televisie. Ik
heb maar drie netten en 's
avonds om tien uur ga ik naar
bed. Afgelopen zomer ben ik in
Ierland op vakantie geweest en
toen heb ik veel naar de BBC
gekeken. Daar heb ik een aantal
presentatoren gezien. Die men
sen doen het met een natuurlijk
gemak, een rust, een vanzelf
sprekendheid en precisie... Dat
zal ik nooit bereiken, dat heb ik
gewoon niet in me. Maar ja, als
ik het perfect zou doen, zou ie
dereen denken: die man is zich
zelf niet meer.
Rob Fruithof in KRO's Studio:
„Nederland is een land dat je in
hokjes duwt. Als je op TV een
programma presenteert, ben je
in de ogen van veel producen
ten niet meer bruikbaar als ac
teur, wat ik een bedompte ge
dachte vind. Het rare is dat het
in het buitenland juist een pre
is als je in staat bent meer din
gen te doen."
Willem Duys in Privé:
„Ja, ik weet dat ik de naam heb
een zakkenvuller te zijn. Maar
er zijn dingen in het leven waar
je niet tegen kunt vechten. Het
kan me niet schelen wat ze over
me schrijven of zeggen, als hel
maar lang is."
Angela Groothuizen in Nieuwe
Revu:
„Ik wilde altijd Maria Callas
worden. Maar het conservatori
um ging op doktersattest niet
door. Ik had destijds een speel
kameraadje. Bij hem in de klas
zat een meisje, dat Proud Mary
had meegebracht. Ik was zo op
gewonden. Ik dacht: dat kan ik
wèl. Dat is ook uitgekomen,
hè."
Viola Holt in Weekend:
„Plotseling is het een feit, mijn
kleine meisje is in een klap
vrouw geworden. Ze krijgt nu
zelf een kindje. Zelf ben ik pas
44, soms ren ik door het leven
als een achttienjarig meisje. Ik
zou nu best nog een
kind kunnen krij
gen. Maar ik word
nu oma. Ik geloof
dat het niet goed is
als ik nu, tegelijk J
met mijn eigen
dochter, een kind
zou krijgen."
