Cultuur Kunst
'Nederlandstalig
is geen genre'
i
I
'ewondering
Museum Rijnsburg moet
meer bezoekers trekken
Bevroren momenten
Spannende ontmoeting
Vrijdag 24 september, aanvang 20.30 uur
NIEUW
Cabaret in de KAPELZAAL VAN K&O
(ingang Hazewindsteeg)
JEROEN VAN MERWIJK
Een AVRO-lid is ook een mens
VERKWIKKEND LEUK EN SLIM PROGRAMMA (De Telegraaf)
Kaartverkoop aan de kassa van de Leidse Schouwburg en bij K&O.
telefoon 071-131943 resp. 141141
DONDERDAG 23 SEPTEMBER 1993
CHEF ANNEMIEKRUYGROK. 071-356472. PLV -CHEF JAN RIJSDAM. 071 -356473
De Jazzpolitie wil fris met taal omgaan
Het is dat iemand anders met het voorstel kwam. Zelf
zouden ze nooit op het idee zijn gekomen. Een Neder
landstalige popgroep beginnen? Dat hadden ze al eens
gedaan en het was niet echt bevallen. Maar de voorwaar
den waren aanlokkelijk. En geloof in eigen werk en kun
nen, dat was er ook wel. Op die basis wilden Peter Groot
Kormelink en Herman Grimme wel.
Zonder naam en met het doel
een cd met zelfgeschreven, Ne
derlandstalige popsongs op te
nemen, gingen ze de studio in.
Om er uit komen als De Jazzpo
litie. En met onmiddellijk suc
ces. Voor ze het wisten stonden
ze in de top 10 met de single
'Liefdesliedjes'.
Eerdere pogingen om met
vlotte pop, voorzien van Neder
landse teksten, te scoren zagen
Groot Kormelink en Grimme
stranden. „Een plaat is altijd
een gok," meent Grimme. Bij
De Jazzpolitie viel die gok goed
uit. De tijd was er rijp voor, een
andere verklaring waarom het
nu opeens wel lukt, hebben zij
ook niet. „Ik denk", zo vult
Groot Kormelink aan, „dat
mensen het wel weer eens leuk
vinden een lied met inhoud te
horen. Je wordt langzamerhand
gek van die house. Dan is het
prettig naar een liedje te luiste
ren dat ergens over gaat. Boven
dien klinken Nederlandse pro-
dukties tegenwoordig beter dan
vroeger. Als je nu onze plaat
qua geluid vergelijkt met Sting,
dan schaam ik me niet."
Pielen
Tien jaar geleden liepen Her
man Grimme en Peter Groot
Kormelink elkaar tegen het lijf
en begonnen ze samen muziek
te schrijven. Een ambacht waar
ze op bescheiden schaal bekend
mee werden. Nummers van het
duo werden opgenomen door
Henk Westbroek, Linda de Mol
en Nancy Boyd en waren te ho
ren in 'Kinderen voor kinderen'.
Nu ze als De Jazzpolitie lande
lijk bekendheid krijgen, neemt
het aantal opdrachten nog toe.
Zo hebben ze voor Marco
Bakker een kerstnummer ge
schreven. Een tango zowaar.
Voor Grimme en Groot Korme
link de kans over de grenzen
van hun genre heen te kijken.
„Pop-dingen heeft Marco Bak
ker nooit kunnen zingen. Maar
dat-ie kan zingen, wisten we
wel. Nou, we hebben hem alle
hoeken van de toonladder laten
Het schrijven voor anderen
gaat door. Maar de komende
tijd ligt het accent op De Jazz
politie. Vanaf 16 oktober gaan
ze op tournee. Gekke naam
trouwens, De Jazzpolitie. „We
hoorden de term voor het eerst
in de opnamestudio's: 'Pas op,
ik stuur de jazzpolitie op je af.
Zo'n opmerking wordt gemaakt
als iemand maar wat zit te pie
len. We vonden het meteen een
Inmiddels is de tweede single
'Ze zijn terug' aan een zege
tocht door de hitparades be
gonnen. Het is een opmerkelijk
nummer. Het thema van 'Ze
RUNSBURC DORITH LIGTVOET
Meer wegwijzers naar het mu
seum van het Genootschap Oud
Rijnsburg, reclamefolders bij
hotel De Hollander en camping
De Koningshof en extra voor
lichting over het museum op
scholen. Met deze suggesties
willen de leden van de commis
sie welzijn het museum aan de
Oude Vlietweg aan extra bezoe
kers helpen.
Gisteravond werd tijdens de
commissie welzijn het 'Vitami
neproject' besproken, een rap-
Peter Groot Kormelink en Herman Grimme: „We pretenderen niet met wat nieuws te komen.
zijn terug' is het rechts-radica-
lisme, neo-nazi's. Het refrein:
'Ze zijn terug en niet teruggeflo
ten. Hetzelfde slag. Dezelfde
vlag. Hetzelfde lied". Groot Kor
melink: „We dachten nog: dit
zullen sommige radiostations
wel niet willen draaien. Maar de
reacties zijn positief."
Grimme en Groot Kormelink
zijn allebei verantwoordelijk
voor de tekst en muziek. „We
pretenderen niet met wat
nieuws te komen. We willen wel
port waarin het museum door
de Federatie van Musea in
Zuid-Holland wordt beoor
deeld. De commissieleden wa
ren tevreden. Vooral de opmer
king dat het een unicum is dat
een museum jarenlang wordt
gedragen door de enthousiaste
inzet van vrijwilligers viel in
op een frisse manier met het
Nederlands omgaan. We doen
gewoon wat we willen. Maar
niets op routine. We zijn geen
liedjesfabriek. Dat zouden we
wel kunnen, maar dan ben je
niet met bezieling aan het
werk."
De Jazzpolitie doet menig
luisteraar terugdenken aan de
tijd van de Hollandse rage rond
Doe Maar, Toontje Lager en Het
Goede Doel. Zoals iedere artiest
houden de heren niet zo van dit
goede aarde.
Maar ondanks de lovende
woorden merkte de federatie
ook op dat de bezoekersaantal
len - nu 700 tot 800 mensen per
jaar - aan de lage kant zijn. J.C.
van der Graaf (RPF/SGP) opper
de de suggestie om via folders
in verschillende talen de bezoe-
foto GPD
soort vergelijkingen. Groot Kor
melink: „Maar zo gaat dat nu
eenmaal. Wat ik vooral hoop is
dat de Nederlandstalige pop
muziek niet meer als een cate
gorie op zich wordt gezien. Ne
derlandstalig is geen genre. Het
is één van de vele vormen uit
het brede aanbod aan popmu
ziek. Het leukst om te horen
vind ik reacties in de trant van:
'Ik hou niet zo van Neder
landstalig. maar dit vind ik
leuk'".
kersaantallen op te krikken. De
ze 'simpele A-viertjes' kunnen
in de camping en het hotel wor
den neergelegd. J.P. Tensen
(CDA) dacht aan een PR-praatje
op de Rijnsburgse scholen.
Hierdoor zouden meer leerlin
gen het museum bezoeken.
Ook vond hij dat er voor de
gemeente een rol is weggelegd
door meer te doen aan de be
wegwijzering. Wethouder W.
Glasbergen beloofde hiernaar te
kijken en ook de andere sugges
ties aan het genootschap door
te geven.
BEELDENDE KUNST
RECENSIE ONNO SCHILSTRA
Expositie: 'Bevroren Moment', foto's van
l Annette Lameijer-Bleeker en Engel La-
I meijer Te zien t/m 7/10, wo-vr 12-17
uur, za 12-16 uur, STAA-Galerie, Prinses
Irenelaan 88, Alphen a/d Rijn.
Zeezeiler Henk de Velde opende
de expositie van het fotografen-
j echtpaar Annette Lamijer-
Bleeker en Engél Lameijer in de
Alphense STAA-Galerie. Het is
natuurlijk aardig om je tentoon
stelling te laten openen door
een bekende Nederlander, maar
de keuze voor Henk de Velde
lijkt ook een soort symbolische
waarde te hebben: geen gladde
kunstenaar of kunstmanager
maar een man uit het nieuws,
vol illusies en geteisterd door
teleurstellingen.
Daarmee is iets aangegeven
over de aard van de tentoonge
stelde fotografie. De tentoon
stelling heeft als titel 'Bevroren
Moment', en handelt veelal over
het ijle en ongrijpbare, over
dromen en idealen, en hoe die
kunnen worden getorpedeerd
door de koude realiteit.
De twee fotografen zijn ge
specialiseerd in reportagefoto
grafie en fotojournalistiek. In de
galerie echter tonen zij hun vrije
werk, al blijft daarin hun jour
nalistieke achtergrond vaak dui
delijk zichtbaar. Bij een groot
deel van de foto's gaat het om
pure registraties van de alle
daagse werkelijkheid. In enkele
gevallen is er sprake van ensce
neringen, zoals in de serie van
twee vrouwen, waarvan één on
gekleed, die op een strandje in
de weer zijn met een stuk plas
ticfolie. Minder geslaagd zijn de
gestileerde studio-stillevens, die
allerlei diepzinnigheden uit
beelden, zoals bijvoorbeeld 'Het
Verval': een kunstgebit met een
worteltje tussen de tanden.
Het mooist zijn de sfeerbeel
den van eenzaamheid, naar
aanleiding van de meest uiteen-
slopende onderwerpen. Extreme
lichtcontrasten en sombere
luchten veroorzaken oorverdo
vende stiltes. Zo is er de foto
'Bring in the Babies' waarop
een vrouw met een kindje in
haar armen als een madonna
door een maanlandschap wan
delt. Totaal anders en toch ge
lijksoortig is de foto van een
rijkhalzende paardekop en pro
fil met de titel 'Fela Kuti'. Meer
romantisch is 'Reis', waarop een
karavaan de woestijn door
kruist. Zulke foto's zijn echt 'be
vroren momenten'.
ML'
Ton Lutgerink zoekend naar mogelijkheden, foto marco borggreve
RECENSIE*MAARTEN BAANDERS
Voorstelling 'Stelling' door Dansers Stu
dio/Onafhankelijk Toneel Gezien 22/9
'Stelling' is geïnspireerd door
het schaakspel. Choreografen
Caroline Dokter en Amy Gale
hebben het spel vertaald in een
spannende dansontmoeting
tussen twee paren. De sfeer van
een ontmoeting tussen schaak
meesters is er mooi in opgeroe
pen. De dansers zijn schaak
stukken en spelers tegelijk. Elk
is vervuld van een uitgekiende
tactiek en wordt ook voortge-
schoven door de zet van een
ander. Ze houden elkaar goed
in de gaten, kijken slim en op
hun hoede en dagen elkaar met
onverwachte bewegingen tot te
genbewegingen uit.
Ze kiezen verrassende posi
ties ten opzichte van elkaar, in
een bewegend vierkant en in
wisselende duetten. Het is een
krachtmeting, maar dan met de
mildheid en de verfijning die bij
het schaken horen. Slechts af en
toe komt er heftigheid op, wor
den er boksgebaren gemaakt,
maar een rustig tempo over
heerst de voorstelling en speels
heid wordt gesuggereerd door
allerlei gebaren die naar on
schuldige spelletjes verwijzen.
Heel mooi wordt de voor een
serieuze schaakpartij zo ken
merkende zwijgende stemming
opgeroepen, niet alleen door de
manier waarop de dansers be
zig zijn, maar ook door de goed
aansluitende muziek.
De paren die tegenover elkaar
staan zijn aan de ene kant Bep-
pie Blankert en Ton Lutgerink,
beiden van de wat oudere gar
de, en aan de andere kant Karin
Post en Dries van der Post, die
nog jong zijn. Voordat de ont
moeting begint zien we de pa
ren alleen en leren we hun be
wegingstaal kennen. Allen heb
ben iets bedachtzaams, maar
het lijkt wel of ze die bedacht
zaamheid van twee tegenover
liggende kanten benaderen. Het
oudere paar heeft veel achter de
rug en zoekt naar de mogelijk
heden die hun lichamen nog
hebben. Die liggen in kleine,
soms vallende bewegingen en
ook dwaze schichtige sprongen.
Post en Van der Post demon
streren alle mogelijkheden van
hun lenige lichamen en probe
ren die uit. Wanneer het
schaakspel eenmaal begonnen
is, spelen deze temperamenten
prachtig op elkaar in. met veel
humoristische details. Het ge-
neratieverschil wordt spannend
uitgewerkt in partnerwisselin
gen. Jong en oud onderzoeken
elkaar, imiteren elkaar, dansen
soms gelijk op, maar altijd ont
glipt de één de ander. 'Stelling'
is een onderhoudende voorstel
ling. waarin vier dansers tot het
eind toe opgaan in de spanning
van hun spel.
In deze rubriek komen al of
niet bekende
streekgenoten aan het
woord die hetzij direct
hetzij zijdelings met kunst
en cultuifr te maken
hebben. Ze praten over een
kunstvoorwerp, een
kunstuiting waaraan ze
bijzondere waarde
hechten. Van de snuifdoos
van oma tot het
grijsgedraaide muziekstuk
en alles wat daar tussen zit.
Vandaag spreekt muzikant
Johan Andrée,
filmprogrammeur en
cursleider bij LVC, zijn
bewondering uit voor
Stonesgitarist Keith
Richard en oud-voetballer
Willem van Hanegem. „Ik
weet niet of ik gevallen ben
voor hun lelijkheid."
Ik heb niet zozeer
bewondering voor
een ding maar voor
personen. Mijn
absolute helden zijn
Keith Richard, die lelijke aap
van de Stones en Willem van
Hanegem, die lelijke krompoot
van Feijenoord. Ik heb nog heel
even gedacht aan Clint
Eastwood, ook zo'n lelijkerd.
Maar deze twee heb ik echt tot
mijn helden gemaakt. Het is
een karakterkwestie, iets wat ik
niet heb. Ze zijn alletwee veel
grilliger, heel recht voor zijn
raap. Ik ben zelf meer iemand
van wikken en wegen, rekening
houdend met nuances.
Het bewonderenswaardige vind
ik dat alletwee met hun
beperkingen en hun grillige
karakter hun omgeving
domineren. Keith is absoluut
geen gitaarvirtuoos en Willem
was geen loper. Toch zijn het
absolute meesters bij de Stones
en op het veld. Zelf ben ik niet
zo beperkt maar eerder rijk
getalenteerd. Ik speel onder
meer gitaar, trombone, ben een
begenadigd sporter. Ik raak juist
snel mijn belangstelling kwijt
als ik me in één ding moet
verdiepen.
Keith is geen spiegelbeeld of
richtlijn voor me. Hij spreekt
Gouden Kalf
voor Blokker
UTRECHT* ANP
Jan Blokker is gisteravond on
derscheiden met een Gouden
Kalf tijdens de opening van de
13de Nederlandse Filmdagen in
Utrecht. Hij kreeg de pnjs toe
gekend voor de manier waarop
hij gedurende tientallen jaren
het Nederlandse filmklimaat ge
ïnspireerd heeft met zijn scena
rio's en zijn kritieken en tien
jaar voorzitter is geweest van
het Productiefonds voor de Ne
derlandse Speelfilm. Cultuurmi
nister H. D'Ancona reikte de
onderscheiding uit.
Dit voorjaar nam Blokker ont
slag als Productiefonds-voorzit-
ter. Als reden had hij toen opge
geven dat hij het gekonkel zat
was vanuit het WVC-ministerie
dat hem had opgedragen de fu
sie tussen Productiefonds en
Filmfonds voor te bereiden sa
men met Rinus Haks, terwijl er
tegelijkertijd een nota zou zijn
uitgelokt om Blokkers doelstel
lingen te ondermijnen. Die-
gang van zaken verweet hij niet
de minister persoonlijk, want
hij betitelde haar als iemand
'die zich geprofileerd heeft als
een cinefiel bewindspersoon.'
Wel drong hij er op aan dat de
minister heel kieskeurig moet
zijn bij het benoemden van le
den van dit nieuwe fonds. „Het
is u geraden - dat zij in alle eer
bied gezegd - dat u daarbij heel
zorgvuldig die kandidaten se
lecteert wier liefde voor en toe
wijding aan de cinema boven
elke twijfels verheven is. En
daarbij met harde of desnoods
meedogenloze hand buiten de
deur te houden wat ook maar
zweemt naar het eenzijdige
McKinsey-denken dat mis
schien een zegen is voor de me
taal. maar een pestilentie voor
de cultuur".
Tijdens de opening werd ook
bekendgemaakt dat de Poolse
regisseur Krzysztof Zanussian
zondag 26 september de cine
ma militantlezing houdt in zaal
Ottone aan de Kromme Nieuwe
Gracht, lot zijn bekendste
werkstukken behoren de films
Illumination. Balance, Camou
flage en The Spiral.
me vooral muzikaal aan. Als
jongen speelde ik zijn riffs, zijn
combinatie van akkoorden na
op mijn zolderkamer. Richard
heeft mijn gitaarspel zeker
beïnvloed. Al dan niet bewust.
Hij is heel puur. In zijn spel en
in zijn lelijkheid. Hij doet zich
niet mooier voor dan hij is,
speelt geen act.
Mensen vragen wel eens:
waarom niet Cruijff? Waarom
niet Mick Jagger? Maar iedereen
omarde die twee al. En ze zijn
zo plastic. Terwijl Richard en
Van Hanegem iets eigens
hebben. Ik weet niet of ik
gevallen ben voor hun
lelijkheid. Ze lijken wel op
elkaar.
Ik merk dat die heldenverering
hier bij LVC op onbegrip stuit.
Het is toch iets voor de
adolescentenperiode. Het past
ook niet in de maatschappij
want, zo vindt men, als
gelouterd mens moet ik me niet
meer bezig houden met die
dweépzin. Als ze me hier voor
neem ik dat als
consequentie. Helden
bepaalde
levensperiode. Deze
twee helden zijn in
mijn hart gebleven.
