De ordinaire pech van Rainey
Jan Wouters
'Der Chef
van Bayern
Sport
'Ik ben hier gewoon mezelf gebleven
chtergrond
ZATERDAG 11 SEPTEMBER 1993
„Dit is motorsport en
iedereen komt een keer
ten val." Woorden die
resoneren met een bit
tere wanklank na dit
weekeinde; opgetekend
uit de mond van Wayne
Rainey en wel vorig jaar
na het behalen van zijn
derde achtereenvolgen
de wereldtitel. Hij refe
reerde aan collega Mick
Doohan, die door een
crash het kampioen
schap aan de Ameri
kaan moest laten. Rai
ney is nu zelf het slacht
offer geworden van een
valpartij. Niet voor het
eerst. Maai wel voor het
laatst. De blonde Cali-
forniër zal nooit meer
kunnen racen. Ten ge
volge van een dwarslae
sie, vanaf de zesde rug-
gewervel, moet hij de
rest van z'n leven in een
rolstoel doorbrengen.
LOS ANGELES GPD
Vallen hoort bij motorsport.
Maar opstaan meestal ook. De
hedendaagse circuits zijn zo
veilig dat ernstige ongelukken
vrijwel niet meer plaats vinden.
Rainey had op die fatale zon
dagmiddag in Misano ordinaire
pech. Na een betrekkelijk on
schuldige schuiver kwam hij
met zijn mg terecht op de op
staande rand van de curve-sto-
nes. Dat de gevolgen van de val
ernstig waren, was al snel dui
delijk. Dat het fataal voor zijn
loopbaan zou zijn bleek pas en
kele uren later.
Wayne Rainey bepfaalde het
gezicht van de motorsport in de
jaren negentig. Drie keer op rij
werd hij wereldkampioen. Hij
was op weg naar de vierde titel.
Daarmee zou hij zijn grote am
bitie vervuld hebben: in de
voetsporen treden van de 'gro
ten' uit de historie van het weg-
racen. Met een vierde wereldti
tel zou hij Mike Hailwood heb
ben geëvenaard en zijn huidige
teambaas Kenny Roberts (3)
overtroffen.
De volgende uitdaging zou
dan wachten: het absolute re
cord van Giacomo Agostini aan
vallen. De Italiaan werd ze
ven keer op rij wereldkam
pioen. „Maar", sprak Rainey
aan de vooravond van het
sport is veel competatiever
geworden. Een titel nü is ei
genlijk veel meer waard dan
toen." Sportief niet alleen,
financieel ook. Rainey is
miljonair. Voor wat het
waard is nu.
De blonde Californiër
stond niet bekend als een
roekeloze rijder. Hij was
meer het type van de koele
rekenaar, vermeed overbodige
risico's en nam op tijd gas terug
als de situatie dat toeliet. Hij
was de absolute tegenpool van
zijn landgenoot en rivaal Kevin
Schwantz, die vaak op beslis
sende momenten even de grens
overschreed en derhalve vaak
niet finishte. Rainey, die in ok
tober 34 jaar wordt, was haast
een zekere aankomer. Hij reed
82 Grand Prix in de 500 cc klas
se en haalde slechts zeven keer
(inclusief Misano) de finish niet.
Vorig jaar was voor Rainey
een record. Hij ging twee keer
hard onderuit, in Mugello en tij
dens de trainingen op Hocken-
heim. Die laatste behoorde tot
de spectaculairste van het
seizoen en zag er veel erger
uil dat de val van zondag.
Rainey miste echter alleen
de TT van Assen en kon
vervolgens zijn zegereeks
hervatten en z'n derde titel
pakken. Sinds z'n eerste
GP-zege in Engeland in
1988 wist hij 24 keer als
winnaar over de streep te
komen.
In 1982 debuteerde Rainey
op de Superbikes met een
derde plaats om het jaar
daarna wereldkampioen te
worden bij de zware viertakten.
Met die titel was de toon voor
zijn loopbaan gezet. Kenny Ro
berts contracteerde hem voor
de 250cc klasse. Op die lichte
Yamaha heeft Rainey nooit gro
te successen geboekt. Pas in
1988, toen hij debuteerde bij de
halve liters, brak hij door met
die zege in Engeland en een
derde plaats in de eindrang
schikking. Het jaar erop werd
hij tweede, om vervolgens de
troon als koning van de wegrace
drie jaar lang in zijn bezit te ne-
In tegenstelling tot andere
idolen van de motorsport is Rai
ney nooit een volksheld gewor
den. Daarvoor was hij iets te af
standelijk. Hij deed zijn werk,
gaf zich niet over aan frivolitei
ten en verwierf daarmee de bij
naam 'Coolcat'. Zowel buiten
als op de baan liet hij zich niet
afleiden. Rainey gaf dan ook
vrijwel geen interviews. Bij de
incidentele gevallen dat hij wel
tot praten bereid was, liet hij
nooit het achterste van zijn tong
zien. De Amerikaan was één en
al zakelijkheid, werd door zijn
teamchef vrijwel van de buiten
wereld afgesloten en diende
zich te beperken tot sportieve
prestaties. Rainey zat als gego
ten in die rol. Terwijl Kevin
Schwantz de harten van de mo
torsportliefhebbers stal met zijn
aanvallende rijstijl, vergaarde
Rainey hoofdprijzen.
Hij zou dat dit jaar ongetwij
feld ook hebben gedaan. Want
hoewel Schwantz zijn landge
noot probeerde te imiteren in
Yesultaatrijden', zag het er dit
jaar weer naar uit dat Rainey
zijn seizoen het best had opge
bouwd. Tot Misano.
Rainey, getrouwd en vader
van een kind, zal worden gemist
in het rennerskwartier. Niet
omdat hij de meest sympathie-
was, maar wel om
dat hij de competitie op een
hoog niveau hield. Zijn bran
dende ambitie was de eerste te
blijven en daarom stond zijn in- hij een sportman tot in de top-
breng garant voor vlijmscherpe pen van zijn tenen en bovenal
wedstrijden. Wat dat betreft was Amerikaan.
De aversie in ons land is diepgeworteld. Tegen alles wat
Duits is. Dat hoef je Jan Wouters niet te vertellen.
„Daar heb ik zelf ook wel eens een beetje aan meege
werkt". Nu speelt hij in het hol van de leeuw, in Duits
land, bij Bayern München. En hoopt hij op een faire
behandeling door de supporters van FC TXvente. „Als ik
volgende week door Enschede loop en m'n ploeggeno
ten worden uitgescholden, dan zal ik mij daar best wel
voor schamen". Vroeger niet. Toen was hij net zo blind
als die anderen. Duitsland Moffenland. „Je bent er een
beetje mee opgevoed. Niet alleen thuis, ook door de te
levisie, door de hele geschiedenis".
MÜNCHEN ALBERT GEESING
GPD-VERSLAGGEVER
Hij speelt al bijna twee jaar bij
de 'meest populaire en meest
gehate club van Duitsland',
„maar daarom kijk ik niet an
ders tegen Duitsers aan dan
vroeger". Z'n vrienden zullen
het waarschijnlijk nooit worden,
maar van enige vijandigheid,
heeft hij nooit iets bespeurd. In
tegendeel. „Eigenlijk hoor ik
hier alleen maar positieve din
gen over Hollanders. De men
sen in Beieren noemen zich
geen Duitser, zoals eeh Fries bij
ons zich geen Hollander
noemt".
Het aantal buitenlanders dat
in de loop der jaren bij Bayern
München flopte is legio. En dat
waren toch niet de eersten de
besten. Het is des te opmerkelij
ker dat Jan Wouters wél slaagde
en ten koste van de almachtige
Lothar Matthaus uitgroeide tot
'Der Chef'. „Sterke schoenen,
denk ik".
Dat is iets te simpel jan.
„Hét gaat om de voetbalkwali
teiten, die komen op de'eerste
plaats. Hoewel, als ik aan Mark
Hughes denk die is hier ook
niets
Waarom is het jou dan wel
gelukt?
„Ik ben hier gewoon mezelf ge
bleven en heb me alleen als
voetballer een beetje aangepast.
Maar iedereen die mij kent,
weet dat ik nooit een machts
strijd aanga. Zo ben ik niet. In
het veld zal ik altijd praten, roe
pen ert schelden. Dat zijn mijn
sterke punten, dat is mijn type
spel. Maar het is'natuurlijk ook
weer niet zo dat ik alléén kan
knokken, ik kan ook nog aardig
ballen".
De halve voetbalwereld is te
genwoordig op zoek naar een ty
pe Wouters. Dal moet je strelen.
„Als Van Gaal zegt dat van alle
spelers die de afgelopen twee
jaar bij Ajax zijn vertrokken, hij
er maar eentje mist, vind ik dat
leuk om te lezen. Maar hier is
dat ook al zo. In Stuttgart heb
ben ze gezocht naar een speler,
die de Bayem-rol van Wouters
moest gaan spelen. Dat kietelt,
daar ben ik best een beetje trots
op".
tk:
„Niet alleen in Nederland, ook
hier zijn ze al behoorlijk ver-
de kunst van overleven is, ze
hebben alles wal hun hartje be
geerd. Daar werk ik zelf ook aan
mee, dat zie ik tju aan m'n ei
gen dochter. Die heeft ook alles.
En dan is het moeilijk om de
klok terug te draaien. In Enge
land heb je noe achterstands-
Jan Wouters, als altijd sterk a
buurten en is profvoetbal vaak
de enige manier om aan de kost
te komen".
„Het maakt wel even verschil
of jé als beginnend prof schoe
nen moet poetsen of je krijgt
meteen een dure auto onder de
kont en je verdient al gelijk een
ton. Als je in Nederland zou
zeggen dat ze de schoenen van
de profs moeten poetsen en dat
ze dan pas mogen meetrainen,
kijken ze je aan of je niet goed
bij je hoofd bent. Ze hebben het
al te goed voor ze beginnen.
Maar gelukkig hebben we er
nog een paar, Peter Bosz, Jan
van Halst, Rob Maas, en dan zal
ik er best nog wel een paar ver
geten".
Doorsnee
JarT Wouters noemt zichzelf een
doorsnee-jongen. Een Utrecht
se arbeiderszoon, de jongste
van zes zussen en drie broers.
Hij groeide op in de Rivieren
buurt, een echte voetbalwijk.
'Slidings op asfalt, duiken op
steen. Je kwam vaak met een
open knie of een gat in je kop
thuis. Het was incasseren en
uitdelen, dat vormt je', ontleed
de hij al eens zijn afkomst. Hij
plukt er nu de vruchten van.
Maar net zo verrassend als zijn
transfer naar Bayern München.
was eerder zijn overgang naar
Ajax waar Johan Cruijff een pin-
geldoos (Vanenburg) inruilde
voor een balveroveraar. In De
Meer groeide Jan Wouters uit
tot de controlerende midden
velder die hij nu is. Het verleng
stuk van de trainer op het veld.
„Je stuurt spelers vooruit en als
er te veel weg zijn, roep je ze te
rug. Maar ik wil ook graag mee-
voetballen".
Als het moet wijzend en vloe
kend, vooral tegen zichzelf. En
als het helemaal niet anders
kan, wordt het beest in hem
wakker. Dan gedraagt Jerom-
meke, vanwege z'n kromme be
nen, zich als een killer, die
speelt op de grens van het toe
laatbare. Omdat hij aan weinig
zo'n grondige hekel heeft dan
aan verliezen. Dan kan hij ge
meen zijn, als het moet zelfs
héél gemeen. Maar nooit met
de vooropgezette bedoeling
doodschoppen uit te delen. In
casseren en uitdelen, dat soort
werk dus. Zoals op Wembley te
gen Gascoigne. 'Dat boek is de
finitief gesloten'.
Mis je Ajax niet een beetje?
„Qua voetbal wel. Voor de rest
kun je niet over missen praten,
daarvoor heb ik het hier veel te
goed naar m'n zin. Alhoewel
als ik moet kiezen tussen een
wedstrijd in Nederland, Ajax en
PSV uitgezonderd, ga ik als toe
schouwer liever hier op de tri
bune zitten. Als trainer zou ik
daar anders over denken".
Het niveau van de "Buttdesliga
valt tegen?
„Het voetbal is minder, maar
qua strijd en vechtlust is het
moeilijker. Hier speel je geen
wedstrijden, waarvan je tevoren
kunt zeggen: die gaan we met 3-
0 winnen. Daar moet het breek
ijzer aan te pas komen. Bij Ajax
speelden we die wedstrijden
wel. Je gaf een half uurtje gas en
dan stond het 2-0 of 3-0. Dan
kon je de wedstrijd gewoon uit
spelen. Hier kan dat niet, uit ze
ker niet".
Het is rennen en vliegen, hol
len en stilstaan.
„Precies. Nederlanders zijn
schaakvoetballers, hier rent al
les en iedereen naar voren. Als
er drie, vier man in de aanval
zijn, denkt de ander: ik ren ook
maar naar voren. Ze denken al
lemaal in hun eigen straatje.
Dat probeer je te corrigeren,
maar vaak is het dweilen met de
kraan open. Dan sta ik ineens
alleen in een gat van veertig
meter. Als je dan een een coun
ter om de oren krijgt Duis
burg won vorige week met 5-1
in Bremen, maar als je die club
tegen Ajax laat spelen, komen
ze niet eens over de middenlijn.
De counter wordt meteen afge
stopt. Hier staan vaak vier, vijf
man voor de bal, dat is makke
lijk counteren".
Zelfs de Nederlandse kneuterig
heid mist hij niet. zegt-ie. „Op
het veld is het allemaal nog
prestatiegerichter dan bij Ajax.
maar daarbuiten is het wat
meer ontspannen. Bij Ajax heb
ik de avond voor een wedstrijd
nog nooit een biertje gedron
ken. hier doen we dat met z'n
allen. En als er iemand jarig is,
is er altijd Weisbier met Wurst".
Hij slaat de tas over z'n ge
kromde rug. En stapt in een
Duitse auto met een wit num
merbord. „Ik had nooit gedacht
dat ik in de Bundesliga zou wil
len voetballenI lij heeft er nog
geen seconde spijt van gehad.
De supporters van Bayern Mün
chen evenmin. 'Er tut immer
seine Arbeit". Daarmee is voor
een Duitser alles gezegd. Karak-
tcrvoctballer Jan Wouters had
wel een Duitser kunnen zijn.
door: Rob van der Zanden
De tennisregejs zijn niet meer van deze tijd
Een tenniswedstrijd kan veel aantrekkelijker
worden gemaakt. De vraag is echter of de
ITF in staat moet worden geacht om de
amusementswaarde te verhogen. Meeden
ken is nooit het sterkste punt geweest van
dit orgaan. Het logge instituut maakt en be
waakt de tennisregels, de behoudzucht is
groot. Dat de sport kapot dreigt te gaan aan
ouderwetse regels, lijkt men niet te besef
fen.
Daarom is het al heel wat dat de ITF vol
gende week een voorstel op tafel legt, waar
in men de pauze tussen twee punten door
wil inkorten van 25 tot 20 seconden. Maar
waarom niet meteen de spelers verplichten
om na 15-0 binnen tien seconden het vol
gende punt te spelen?
Op de US Open liep het tijdrekken, vooral
in de eerste week, uit de hand. Vanwege de
hitte en de hoge luchtvochtigheid grepen
de spelers tussen de bedrijven door steeds
naar de handdoek. Vaak werd een halve mi
nuut gebruikt om op adem te komen en om
het zweet af te vegen. Het begon een spelle
tje te worden van de spelers. Ze tartten de
umpire die volgens de regels maar 25 se
conden mag toestaan.
De vertragingsacties lieten de verspilde tijd
in een wedstrijd soms oplopen tot drie uur
of meer. Als er 400 punten werden gespeeld
dan gingen er ongeveer 200 minuten verlo
ren. Zo speelde Richard Krajicek tegen
Todd Martin volgens de computer vijf uur
en tien minuten. In werkelijkheid vochten
ze niet veel langer dan een uur en een
kwartier om de punten.
De bal is in een tenniswedstrijd steeds kor
ter in het spel. De spelers serveren steeds
harder en scherper en de rallies duren
steeds korter. Op Wimbledon is al eens be
rekend dat in een wedstrijd van drie uur de
bal niet meer dan zo'n twintig minuten in
beweging is. Voor de rest zit het publiek
vooral te kijken naar spelers die op een
stoel zitten (anderhalve minuut na twee ga
mes) of die zich voorbereiden op een ser
vice. Toegegeven: grastennis is extreem met
rallies van gemiddeld 2 tot 3 seconden,
maar de bal krijgt op alle ondergronden
steeds meer vaart.
Zonder de snelheid van het spel af te rem
men, kan de ITF iets doen aan het enorme
tijdrekken en tijdverspillen. De wissels tus
sen twee games moeten korter en de pau
zes tussen de slagenwisselingen moeten
korter. Volgens woordvoerder lan Barnes
van de ITF zal het echter nog wel even du
ren voordal er grote veranderingen worden
doorgevoerd. „Tennis is erg conservatief
wat dat betreft," meent Barnes. De spelers
veranderen en de outfit ook, maar de regels
blijven hetzelfde. De invoering van de tie
break zo'n twintig jaar geleden was in feite
een revolutie in deze sport. Het zegt genoeg
dat er volgende week over vijf seconden
wordt gepraat."
Het geeft weinig hoop voor de toekomst.
Barnes denkt dat ook: „In 2050 zal tennis er
nog zo uitzien als nu. De tweede service zal
nog bestaan, de baan zal nog dezelfde af
metingen hebben en ook de telling zal nog
hetzelfde zijn."
Het is volgens Barnes geen toeval dat de
discussie over de amusementswaarde van
hei tennis weer oplaait, uitgerekend nu de
US Open bezig is. „De Amerikanen hebben
moeite met het kijken naar een vijfsetter
van vijf uur. Er gebeurt te weinig vinden
In de 'States' heeft men er al wat op gevon
den. In een speciaal opgerichte competitie
(het zogenaamde 'teamtennis') wordt een
simpele telling gehanteerd waarbij de speler
die het eerst vier punten maakt gamewin-
naar is. Geen deuce, advantage, deuce etce
tera. want dat schiet niet op, vinden de
Amerikanen. Barnes: „Typisch Amerikaans,
maar zoiets zal de 1 Tl nooit toestaan."
Pam Shriver denkt dot de organisatoren van
De Internationale Tennis Federatie (ITF)
gaat volgende week in vergadering om het
tijdrekken van de profs aan banden te
leggen. De belangrijkste bobo's uit de
tenniswereld hebben de ogen plotseling
geopend. Het eindeloze getreuzel van de
spelers op de US Open na iedere
slagenwisseling begint kennelijk ook de
conservatieve bestuurders te vervelen.
tennistoernooien zelf maar iets moeten
doen om de mensen te'vermaken, als de
spelers en de bestuurders daartoe niet in
staat zijn. De 31-jarige Amerikaanse, die in
1978 de finale van de US Open verloor, pleit
voor meer show in de tijd dat de spelers
rusten. Die tijd is er immers in overvloed.
Shriver: „Laat de mensen, net als bij honk
bal, op een videoscherm de laatste rally
zien. Dan kunnen ze nog eens controleren
of de bal al dan niet uit Was. Of maak mu
ziek tijdens de wissels. En stop ermee om
de mensen op de tribune die een tennisbal
vangen, te vragen om de bal terug te geven.
Dat doet met bij honkbal ook niet."
Het fs een alternatief, tennis nieuw leven
inblazen tijdens dode momenten. Dat
neemt niet weg dat de ITF er ook verstandig
aan zou doen het tijdrekken aan banden te
Tussen de bedrijven door grepen de spelers tijdens het US Open steeds vaker naar de handdoek
om tijd te rekken. Hier verdwijnt Medvedev buiten beeld. roto ap
