'Ik ga door tot ik niet meer kan' Theaterfestival Den Bosch wil geen culturele braderie zijn Cultuur Kunst Klepzeiker agenda weer lekker vies ZATERDAG 7 AUGUSTUS 1993 Flevo Sound strop voor Voorschotense organisator Orgelconcert Pieterskerk vrolijk, maar soms onzeker muziek recensie li dy van der spek K&O-serie 'Zomerorgelconcerten', Ben Fey, organist van de Marekerk, met medewerking van de trompettis ten Léon Pétré en Malcolm Morton, met composities van o.a. Biber, Buxte- hude. Bach, Manfredini en Boyce Ge hoord op 6 augustus in de Pieterskerk Met de klanken van een con cert met exact dezelfde sa menstelling (orgel, twee trompetten) in de Sainte Chapelle in Parijs nog in de oren, nam ik gisteravond in de Pieterskerk weer passief deel aan een dergelijk vrij uniek spektakel. Hoewel de ze werken maar zelden te be luisteren zijn, viel in beide programma's (Parijs, Leiden) de keur van componisten op, die voor deze combinatie ge schreven hebben öf door an deren zijn bewerkt. In de imposant akoesti sche ruimte van de Pieters kerk weerklonk dit klanki dioom niet altijd zoals je het had voorgesteld: soms over weldigend en vTolijk, maar zeker in het begin nog onze ker. niet altijd haarzuiver en tempovast. Maar liefst acht componisten rond de barok kwamen aan bod, waarbij Buxtehude een voorloper en S. Wesley (1766-1837) mis schien nog een 'uitloper' kan worden genoemd. De 'Passacaglia' van D. Buxtehude was als introitus beslist geen 'ear-catcher': vrij mat en lijdzaam spel. In de loop van Biber's 'Balletti' in C. gr.t. kwamen trompetten en orgel wat meer op gang; de orgelklank werd frisser en het trompetgeschal' kreeg meer glans. In Manfredini werd voor het eerst het waar achtig samenspel voelbaar in een sprankelend Concerto in C. Toch inspireerde het orgel wéér niet in de 'Canzona' in F van D. Zepoli (1688-1726), het legatospel en het expres- sieloze toucher van Fey maakte slaperig. Het volume van de trom petten was na de pauze dui delijk voller en de timing en samenklank mooi uitgeba lanceerd in Franchescini's Sonate in D. Met de 'Suite of Trumpet Voluntaries' rondde dit trio ten slotte spectaculair de avond af, met prachtig, le vendig trompetspel en een goed klinkend orgel in een prettig voortvarend tempo. Het had allemaal zo mooi kun nen zijn. Maar het eerste'Flevo Sound Zomerfestival is vorig weekeinde letterlijk in het water gevallen. Een enorm terrein in de polder, waar drie dagen lang voor elk wat wils was: een pop festival met bands als Gotcha, The Bob Color en Normaal, een danstent, een jumbo-kermis, een grote braderie, elastiek- springen, jet-skieën, rondvlie gen in een helikopter. Maar de initiatiefnemers zijn hun finan ciële wonden nog aan het lik ken. "We weten nog niet precies hoe groot de strop is, want we zijn alles nog op een rijtje aan het zetten. Aan de promotie heeft het in elk geval niet gele gen", aldus Siem van Delft van het Voorschotense bureau Euor-Organization dat het festi val op touw zette. Maar liefst 800.000 festival-krantjes werden in 44 steden huis-aan-huis ver spreid, duizenden posters wer den aangeplakt en een half mil joen programma-boekjes ge drukt. Met een ploeg van tien mensen is vijf maanden aan de organisatie van Flevo Sound ge werkt. Het mocht niet baten. In to taal kwamen er maar 2500 beta lende bezoekers op het pop-fes tival af. Men had toch wel op het tienvoudige gerekend. As the Eye De meeste bands die op het fes tival optraden kregen een voor schot uitbetaald, maar moeten nog maar afwachten of ze de rest nog krijgen. „Van een kale kip kan, je niet plukken," zegt Roy van Sprang, gitarist van de Leidse band As The Eye. „Het was leuk, maar ook een hoop stress," zo vat hij het afgelopen weekeinde sa men. Het was de bedoeling dat As The Eye gedurende drie da gen in een grote feesttent op de braderie, drie keer per dag zou optreden. Nog geen dag voor vertrek kregen de muzikanten te horen dat het feest niet door kon gaan. „We zijn uiteindelijk tegen onkostenvergoeding gaan spelen omdat we dachten dat het toch veel publiciteit zou op leveren." Maar in plaats van de vijfhonderd gulden onkosten vergoeding kreeg de band een schuldbekentenis. „We zouden een VIP-behandeling krijgen." vertelt zangeres Annelies Kok, „dat betekende gratis eten, drinken en toegang tot het festi val en de VIP-tent. De eerste avond kregen we een maaltijd, maar ontbijt de volgende och tend zat er niet meer in. Het ca tering-bedrijf was natuurlijk ook bang dat ze hun geld niet zou den krijgen. In de VIP-tent werkten veel mensen van het Leidse eetcafé Annie's Verjaar dag. Hun gezichten werden steeds langer. Ik voelde me net een bedelaar. Om elk kopje kof fie of een patatje moest je zeu ren." Toen enkele leden van As The Eye zaterdag het liefst naar huis wilden vertrekken, zag de uitbater van de feesttent zijn omzet helemaal wegsmelten. „Die man heeft ons daarna in de watten gelegd, zodat we toch maar zouden blijven om op te treden. We werden als sterren behandeld, het publiek vond het te gek." De bijzonder suc cesvolle optredens van As The Eye verzachtten de ellende en de regen. „De organisatie was op zich goed aangepakt, maar ze heb ben veel pech gehad," zegt Roy van Sprang begripvol. Siem van Delft noemt het een samenloop van omstandigheden: behalve het slechte weer, was de plek te afgelegen, waren de kaartjes toch te duur (45 gulden per dag) en was het programma van het pop-festival te gevarieerd om een breed publiek aan te trek ken. „We komen volgend jaar terug met het festival, maar dan heel anders," aldus Van Delft den bosch annemarie zevenbergen Den Bosch staat de komende week in het teken van theater, muziek, dans en beeldende kunst. Het negende Theaterfes tival Boulevard biedt tot en met zondag 15 augustus een podi um aan theatermakers van ei gen bodem en uit het buiten land. Boulevard '93 is geen straatfestival en is derhalve ook terughoudend met het pro grammeren van straattheater. Geen amusement dus voor de dagjesmensen die vanaf een bankje gratis voorstellingen be kijken. Het publiek moet voor de voorstellingen betalen. „Wij wil len geen culturele braderie zijn. We hebben voor een andere formule gekozen. Bovendien is er weinig echt spraakmakend, toonaangevend en vernieuwend straattheater in Europa te vin den", vertelt Boulevard-woord voerder Eric Alink. „Er is volop gelegenheid om te flaneren, maar we zoeken publiek dat echt in theater is geinteres- seerd." De Bossche Boulevard '93 biedt het publiek absurditeit, humor, eigentijdse dans en nieuwe muziek. Het hart van de stad biedt ruimte aan zo'n zes tig gezelschappen die in ander halve week tijd ruim 150 voor stellingen geven. Extra aandacht is er voor dans en beeldende kunst. Tien beeldende kunste naars gaan Under Cover in het gelijknamige kunstproject. Nieuw is beeldende kunst voor kinderen, wat zijn beslag krijgt in het "Varkensproject' van de Vlaming Carl Gyde. Acht Gentse kunstenaars lieten hun fantasie los op het varken. De expositie was al eerder in het kader van Antwerpen Cultuurstad '93 te zien. Een scene uit 'Cirque Plume', te zien op het Theaterfestival Den Bosch. FOTO» JOEP LENNARTS Boulevard '93 kent opvallen de premières, zoals die van the atergroep Vis'-a-Vis. Het gezel schap zet de zwartgallige come dy 'Central Park' voor het voet licht. Een stuk waarin de elf mi- mespelers en vormgevers de draak steken met de Ameri kaanse rampenfilms als bijvoor beeld The Towering Inferno'. Het is dan ook niet toevallig dat de voorstelling zich afspeelt op het dak van een wolkenkrabber. Op die beperkte leefruimte zijn zes kantoorbedienden een weekeinde lang tot elkaar ver oordeeld. En dat leidt tot moord, doodslagen hartstocht. Hét Cirque Plume zal met zijn parodie op her klassieke circus ongetwijfeld veel publiek trek ken. Een voorstelling neergezet door jonge Franse artiesten. Tot woede van liefhebbers van het klassieke circus ontving Plume in '90 de nationale circusprijs van Frankrijk. En dat alles zon der zaagsel en stallucht. Ook de Dogtroep kan, haast traditiege trouw, rekenen op een groot publiek. Het gezelschap levert strijd met een kogelronde man darijn in de nieuwe voorstelling l'Ascension du mandarin. Leonie Jansen staat voor de derde keer in successie gepro grammeerd. Ditmaal verzamel de zij Bertus Borgers, Magie Frankie, Marjolien Touw, Plattel en actrice Renée Soutendijk om zich heen. Soutendijk zal haar debuut als zangeres maken. Een greep uit andere opval lende voorstellingen: Pianist Tony Overwater speelt live mu ziek bij Franse films uit de jaren twintig en pianist Hugo van Neck begeleidt de stomme film The General' met Buster Kea- ton. Bisprodukties speelt 'Travo, dag mevrouw' waarin acteur Herman Brand een biecht houdt over schaamte en lust. Travestie staat centraal in deze voorstelling. Het tiendaags Theaterfestival Boulevard '93 speelt zich onder meer af in tenten aan de voet van de St. Jan, in hel Casinothe ater en de Orangerie in de voor malige St. Josephkerk. Kaartver koop en informatie bij alle VW- bespreekbureaus in Nederland. Madonna wil show voor China kuisen beuing» Madonna is bereid tijdens een mogelijk optreden in de Volksrepubliek China haar show te kuisen. Dat heeft de officiële krant Peking Evening News gisteren gemeld. Na het aanbod van de Amerikaanse zangeres „overwegen" de communistische au toriteiten of ze toestemming kunnen geven voor een optreden. De Chinezen hadden een optreden van Madonna aanvankelijk van de hand gewezen wegens de wulpse taferelen op het toneel. Ondanks bedenkingen van de autoriteiten, mag Madonna zich verheugen in grote populariteit in de Volksrepubliek. Foto-expositie in Leythenrode leiderdorp» Jan Smorenburg exposeert tot en met 15 september foto's van oude prieeltjes in Nederland in Leythenrode aan de Hoogmadeseweg 55 in Leiderdorp. De exposities is dagelijks te zien van 10.00 tot 20.00 uur. Deborah (Blondie) Harry ruilt populariteit graag in voor kwaliteit Ter geruststelling van alle oudere jongeren die ooit fan van haar waren: ze is nog even mooi als vroeger. Als er een geheim bestaat voor het zich eigen maken van de eeuwige jeugd, dan moet de voormalige front vrouw van Blondie Debo rah Harry, 48 lentes, dat in bezit hebben. amsterdam louis du moulin Debbie Harry, ooit bestempeld als de 'Marilyn Monroe van de Rock', behoort niet tot die zon dagskinderen wier hele carrière wordt gekenmerkt door uitslui tend voorspoedige ontwikkelin gen. Voordat ze in 1978 wereld wijd met (voor menigeen als) Blondie doorbrak had ze al zo'n twaalf jaar microfoongeploeter achter de rug, naast echte broodwinningen als schoon heidsspecialiste, serveerster en Playboy-bunny. Vier tropenjaren later werd haar muzikale leidsman annex levensgezel, gitarist Chris Stein, geveld door een zeldzame huid ziekte, die het einde van de Ne- wyorkse new wave-band zou betekenen en La Harry tot eind 1986 buiten beeld zou houden. Na Stein's wonderbaarlijke ge nezing stortte Harry zich vol goede moed op haar solo-carri ère, maar gaandeweg moest ze accepteren dat de hoogtijdagen voorbij waren. Haar vorige (derde) album 'Def, Dumb Blonde' (1989) viel bij de vakpers nog wel in goede aarde, het grote publiek liet het echter links liggen. Van daar dat aan haar nieuwe troef 'Debravation' nogal wat brain stormen en andere schermutse lingen vooraf zijn gegaan, be kent ze zonder omhaal. „Blon die kon destijds zo groot wor den, omdat we over zoveel ar tistieke vrijheid beschikten. Dat ons geluid in het begin overliep van vroege jaren zestig-invloe den vonden de meeste platen- mensen maar niks, maar we konden wel gewoon onze gang blijven gaan. Ik ben nooit an ders gewend geweest, tot aan dit album, dat zonder de be moeienissen van de maatschap pij waarschijnlijk nog iets avon tuurlijker zou zijn geweest." Vernieuwend Op het eerste gehoor klinkt 'De bravation' ('De titel slaat op mijn persoonlijke energie, mijn Maar liefst vijftigduizend zijn er van gedrukt. De Klepzeiker schoolagenda '93-'94. Het sum mum in puberale 'pikken-, puisten- en piercinghumor' en daarom niet alleen ongemeen populair bij de middelbare schooljeugd maar ook een bron van controverses. Toch ver wacht directeur G. van Wulften van uitgeverij CIC uit Amster dam geen herhaling van de stroom negatieve publiciteit die de afgelopen jaren over de agenda werd uitgestrooid. Klepzeiker is de bekendste creatie van de Leidse tekenaar Eric Schreurs. Een vies, zwetend en sukkellig mannetje dat altijd als slachtoffer wordt neergezet. Van (Joop) Klepzeiker zijn een tiental albums verschenen die gretig aftrek vinden. „De strips van Schreurs verkopen de laatste jaren als de besten. Sa men met Hein de Kort en Aste- rix staan ze bovenaan, nog voor Suske en Wiske en Kuifje", al dus Van Wulften. Maar een maal per jaar staat Klepzeiker extra in de belang stelling, als Schreurs samen met compaan Hein de Kort en nog wat medewerkers een agenda uitgeven. De inhoud van dit jaarwerkje is niet anders dan van Schreurs en De Kort mag worden verwacht. Als humor verpakte en meestal absurde seks in alle mogelijke variaties en ook onmogelijke situaties, het gaat per slot van rekening om tekeningen en wat fotocol lages. Iedere zeven dagen wat nieuws en vooral lekker vies. Maar het feit dat het om een schoolagenda gaat, en dus spe cifiek op de schooljeugd is ge richt, leverde in het verleden de nodige problemen op, wat de verkoopcijfers overigens be hoorlijk stimuleerde. Zo werd de Klepzeiker-agen da door de boekhandels van Bruna geboycot vanwege het pornografische karakter en de shokkerende teksten. Theo van Gogh, een van de tekstschrij vers, werd door de Stichting Be strijding Anti-Semitisme aange klaagd en moest zich voor de rechter verantwoorden. Amnes ty International liet weten de agenda onsmakelijk te vinden. De publiciteit miste zijn doel niet. Diverse schoolhoofden verboden de agenda waardoor het boekje nog beter verkocht. Daarom dacht Van Wulften er waarschijnlijk ook geen seconde over om te stoppen met de Klepzeiker-agenda. „En dit jaar verwacht ik ook geen proble men", aldus de uitgever. Klepzeiker Schoolagenda 93/94. Uitgerevij CIC Amster dam. ƒ14,95 vooralsnog bij ie dere boekhandel. te haar toevallig via John Willi ams (een van Harry's produ cers-red.) en ze nodigde me meteen uit om bij haar thuis te komen, want ze dacht dat ze nog wel wat bruikbaars voor mij in haar archief had. Ze is gaan spitten, waarna we samen tot iets heel fraais, 'Strike me Pink' zijn gekomen. Anne is echt een grootheid op het gebied van samplen. Dankzij haar heeft dat nummer een trompetsolo waar Miles Davis van zou opkijken." In haar drang tot stijlbreken weet ze zich verder gehinderd door haar hechte band met Chris Stein, tegenwoordig nog slechts haar muzikale vertrou wensman. Met hem samenwer ken is voor haar net zo logisch als ademhalen, daarom zal zè waarschijnlijk nooit met een ander in zee gaan. Hollywood Ze zou graag willeri dat ze op acteergebied over eenzelfde steun- en toeverlaat beschikte. In dat geval zou ze er in Holly wood vast en zeker beter op staan. „Het blijft heel moeilijk voor popartiesten om over te stappen naar het witte doek. Ga al mijn collega's uit de muziek maar na, ik denk dat er een is die als als acteur of actrice net zoveel indruk heeft gemaakt dan als zanger of zangeres," zegt Harry, alvorens concreet te verwijzen naar Madonna en Mick Jagger. Debbie Harry: „Van mij hoefje dan ook geen afscheid en come back a la Tina Turner te verwachten." FOTO DAH LEN levenslust') behoorlijk ver trouwd, niet in de laatste plaats door haar karakteristieke, kin derlijke stem. Wie langer naar elk van de twaalf songs luistert hoort evenwel steeds meer ver nieuwende elementen. „Het is inderdaad een plaat met ver schillende lagen," bevestigt ze. „Ieder nummer heeft wel wat aparts. Komt ook omdat er dit keer zoveel nieuwe gastmuzi kanten betrokken zijn geweest." Meest opvallende naam te midden van een hele rits leve ranciers van frisse impulsen is die van Anne Dudley van het Britse Art of Noise. „Ik ontmoet Schrijven is een andere disci pline waarin ze zich verder hoopt te bekwamen. „Hoe het moet, hoef je mij niet te vertel len. Gewoon iedere dag een paar uur gaan zitten en tikken, dan kom je er wel. Ik heb dat bij Truman Capote gezien. Hoe ziek die kerel ook was. hij kroop achter zijn bureau en kwam er niet achter vandaan voordat-ie voor zichzelf kon zeggen dat-ie zich helemaal had gegeven. An dy Warhol was trouwens net zo'n stugge doorzetter, maar dan met schilderen." „Ik heb die mentaliteit ook wel, zij het alleen met zingen, vrees ik. Ik kan er gewoon niet van buiten. Van mij hoef je dan ook geen afscheid en come back la Tina Turner te ver wachten. Ik ga door totdat ik niet meer kan. Veel mensen kunnen dat niet zetten, omdat het er dik in zit dat ik mijn gou den jaren allang achter me heb. Ik zelf kijk daar niet meer naar, ik hoor alleen mijn stem en die is in de loop der jaren alleen maar beter geworden." een ontbijt zat er na een dag al FOTO De Leidse band As The Eye: „We zouden een VIP-behandeling krijgen, niet meer in."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1993 | | pagina 13