Stallone
is terug
en hoe!
\T
ZATERDAG 26 JUN11993
I'm back! De kreet is een vast ritueel in de shows van
soulbrother James Brown. Maar die klauterde dan ook
keer op keer uit eigenhandig gegraven valkuilen van
drank, drugs, dames en moord. Met Sylvester Stallone
ligt dat heel anders, al is ook hij terug op het rechte
pad. Niet dat hij was afgegleden naar een liederlijk le
ven. Neen, de filmster is bekeerd van zijn flirt met de
schone kunsten. Niks art movies. Stallone is weer de
stoïcijnse krachtmens die het, liefst halfnaakt, in zijn
eentje opneemt tegen het Kwaad.
M ier jaar heeft Sylvester Stallone in
TO# de versukkeling gezeten. „Ik heb
w geen zin meer in politieke film",
zo verzucht hij in een luxe badcabine van
Hotel Du Cap, het meest exclusieve hotel van
de Franse Rivièra in Antibes. Hij zegt te heb
ben geconstateerd dat zijn hersen^ tegen
woordig langzamer werken dan vroeger,
maar dat zijn fysieke conditie beter is dan
ooit. Hij bewijst het in Cliffhanger, een volle
dig in het hooggebergteopgenomen actie
film, die door deze week door de Nederland
se filmpers met lof werd ingehaald en goed
lijkt voor wekenlang volle zalen. 'Sly' is terug
aan de top.
Cliffhanger verieh over een parkwachter in
The Rocky Mountains, die een eenzaam ge
vecht levert tegen door John Lithwgow aan
gevoerde 'hightech'-criminelen, die met een
gekaapt vliegtuig zijn gecrasht op een berg
rug, maar nog steeds in
staat blijken tot moord,
doodslag en erger. Met
blote handen en in ijzige
kou rekent Stallone met
het geteisem af.
„Negentig procent van
het stuntwerk heb ik zelf
voor mijn rekening geno
men. Maar er zijn ook een
paar heel krasse stunts te
zien, die door slechts één
man in de hele wereld,
een Franse alpinist, gedaan kunnen worden."
„Of ik van het maken van Cliffhanger ge
noten heb? Je moet een beetje gek zijn om dit
te willen. In een shot waar ik aan een heli
kopter bengel, heb ik 'twee ribben gebroken.
Maar ach, dat zijn van die dingen die je ver
wachten kon. Er waren zó veel van die kleine
ongelukjes op de set dat ze in het ziekenhuis
een speciale Cliffhanger-vleugel in reserve
hielden. Mijn grootste probleem was dat ik
last heb van hoogtevrees. Altijd gehad. Maar
ik heb me gedwongen dat van me af te zet
ten. Op het laatst kon het me allemaal niets
meer schelen en leek ik niet eens meer te we
ten wat hoogtevrees is. Nu die opnamen een
tijd achter de rug zijn, ben weer als de dood
om zelfs maar met een ladder het dak op te
gaan."
„Het was voor mij ook niet zo simpel om
de juiste conditie terug te krijgen, want ik
had al in geen jaren meer een echte actiefilm
gedaan. Ik diende er ook heel andere spieren
voor te ontwikkelen. Voor boksen en hardlo
pen gebruik je heel andere spieren dan voor
klimmen. Maar ik wilde iets doen dat geen
enkele andere acteur zou aandurven. Ik had
hetzelfde gevoeg als toen ik Rambo deed; dat
project had zeven jaar rondgezworven maar
niemand had er trek in. Omdat het anders
was, gevaarlijk; zowel fysiek gezien als poli
tiek. Cliffhanger stelde zeer zware fysieke ei
sen. Ik gebruik geen geweren. In mijn ge
vecht met de tegenstanders gebruik ik alleen
intelligentie en natuurkrachten. Ik houd erg
van de natuur. Ik heb een huis in de bergen
van Colorado, samen met mijn hond. En ik
breng zo veel tijd als het kan op het water
door. Ik haat grote steden."
Cliffhanger werd in Italië opgenomen. U bent
zelf van Italiaanse afkomst. Hoe was het om
daar te werken?
„Heerlijk! Fantastische bergen! Het land
schap van de Dolomieten heeft 'star quality'.
Je ziet het aan de film. Dit
hadden we in de Rocky
Mountains nooit zo adem
benemend verfilmd kun
nen krijgen."
Ik dacht aan de Italianen
zelf.
„Fantastisch! Alsof ieder
een familie van je is, of op
zijn minst bij je op school
heeft gezeten. En dan pra
ten en praten, met al die
handjes erbij. Heerlijk! Ze behandelen je alsof
er een verloren broer is thuisgekomen."
De terugkeer naar het actie-genre, heeft dat
speciale betekenis?
„Ja. Ik heb wat films gemaakt die niet best uit
de verf zijn gekomen. F.I.S.T deed het niet,
hoewel hij artistiek niet slecht was. Paradise
Alley is geflopt, hoewel ik er nog steeds trots
op ben. Oscar was een mislukking, Rhinesto
ne leek nergehs op, Lock Up was niks, Stop
Or My Mom Will Shoot was verschrikkelijk. Ik
heb geprobeerd te doen waar elke acteur
naar streeft: zo veel mpgelijk verschillende
rollen spelen. Maar er schijnt een sterk voor
oordeel te bestaan over wat ik kan. Het pu
bliek houdt strak'vast aan wat men van mij
verwacht. En liever dan het publiek te be
vechten en de hele wereld te willen verande
ren ten aanzien van mijn persoon, accepteer
'Ik heb ook
intelligentere
films geprobeerd,
maar het bleek
niet te werken'
ik nu dat het blijkbaar de actiefilm is waar
voor ik ben bestemd."
„Ik vind het toch winst dat wat ik in Cliff
hanger speel, meer menselijker is dan Rambo
Het is meer zoals Rocky. Rocky was niet zo'n
geweldig goede vechter, maar hij was mense
lijk en had een groot hart. De alpinist die ik
nu speel is evenmin Superman. Dat is be
langrijk. Ik denk dat de mensen mij het
meest mogen als ik niet per defintie onover
winnelijk ben."
Sommige scènes in deze film zijn wel erg ge
welddadig, met name dat partijtje voetbal
met het hoofd van die andere brave alpinist.
„Toen ik die scène schreef was de wreedheid
minder expliciet. Ik realiseerde me niet hoe
het er op het scherm uit zou zien. Ik had er
de slow motion niet bijbedacht, noch de ma
nier hoe het zou worden uitgesponnen. Als ik
zulke scènes schrijf, doe ik dat met een dosis
zwarte humor en ga ervan uit dat het ook
niet realistisch moet overkomen bij het pu
bliek. Je moet bovendien de boeven door alle
Maar indertijd was F.I.S.T. echt niet onaardig grenzen zien gaan om te kunnen accepteren
en Paradise Alley was zelfs geslaagd en die dat de held op zijn beurt korte metten maakt
had U nota bene ook zelf geregisseerd. Zulke met het geteisem. Om die reden heb ik c
films hoeven we dus niet meer te verwachten?
„Die twee films, daar schaam ik me dus be
paald niet voor. Maar kun je ze geslaagd noe
men als niemand ze wilde zien? Het zou
prachtig zijn om nog eens zoiets te doen,
voor mijn ego althans. Maar ik betwijfel of ik
de tijd van de mensen en het geld van de stu
dio's moet verkwisten aan nog eens een film
waaruit ik wat intelligenter naar voren mag
komen. Ik houd van varia
tie maar het bleek niet te
werken. Regisseren zou
wellicht een uitweg kun
nen bieden. Ik heb er van
genoten om John Travolta
te regisseren in Staying Ali
ve. Ik heb ook nog wel eens
wat geschreven, maar dat
vind ik het allermoeilijkst. Omdat je na een
poosje dezelfde dingen begint te schrijven.
Dan geef ik de voorkeur aan nieuwe ideeën
van anderen en misschien dat ik over vijf jaar
weer zelf iets onderneem."
de hele wereld verschrikkelijke problemen
gehad met Rambo, omdat die films te serieus
waren. Ja, dat vind ik achteraf zelf ook. Het
was toch een veeg teken dat zo gauw er er
gens weer een gek was die met een groot ge
weer op onschuldige mensen was gaan
schieten, de kranten meteen gingen roepen
van 'Rambo-killer'. Nooit: 'Terminator-Killer'
of 'Die Hard-killed. Omdat Rambo te serieus
werd genomen."
„Ik word zelf ook altijd te
serieus genomen, behalve
door mijzelf. Ik had in mijn
script een aantal best wel
aardige grappen verwerkt;
harde grappen; one liners.
Allemaal zelf bedacht.
Maar ze bleken niet te wer
ken als ze uit mijn mond kwamen. Niemand
lachtte. Toen heb ik mijn one liners allemaal
aan John Lithgow gegeven en nu lacht ieder
een zich te barsten. Het is iets wat ik benijd
aan Arnold Schwarzenegger. Die kan heel
slim harde actie-films afwisselen met ko-
Cliffhanger heeft u wèl medies. Ik heb dat ook geprobeerd, maar dan
werkte het niet. Er schijnt iets fout te zijn met
mijn gezicht. Ik heb een te serieus gezicht. Ik
krijg ineens zo'n raar neusje als ik moet la
chen. Het publiek schijnt daarvan te schrik
ken en vergeet te lachen."
„Het is net zoiets als met westerns. Ik zou
zo dolgraag een keer een western maken,
het publiek zou het niet accepteren: Ik
'Het publiek houdt
vast aan wat men
van mij verwacht'
Maar het script
zelfgeschreven.
„Dat wilde ik niet. Maar zes dagen voor we
moesten gaan draaien, ontdekte producent
Mario Kasar dat het script eigenlijk toch niet
goed was. Omdat alle karakters hetzelfde wa
ren. Ze deden de dezelfde dingen, ze praten
op dezelfde manier. Toen ben ik een paar da
gen als een gek gaan schrijven. Ik wilde John
Lithgow als de schurk van het stuk heel sterk
op een paard- Terwijl Rambo, goed be-
maken, heel speciaal en vreemd. Bij hem schouwd, ontworpen is als een soort Indiaan.
vind je de sleutel van deze film, niet via mijn
karakter. Ik speel maar een gewone jongen
die vecht voor zijn hachje en voor een paar
vrienden. Maa^ die schurk, die moest interes
sant zijn, een beetje komisch ook en vooral
heel gevaarlijk."
Zo gedraagt hij zich, zo beweegt hij zich
zo vecht hij in de wildernis. Hij schiet met
pijl en boog. Maar als je denkt aan typische
westernacteurs als Clint Eastwood «n Kevin
Costner, die hebben iets in Kin verse, fining
dat ik niet heb. Ik heb geen ty fische cou boy
verschijning. Terwijl ik wel ee eminentii-
Llnks Stallone zoals het publiek hem het liefst ziet: de oermens in Cliffhanger. Boven
Sylvester, de 'nice guyfoto's Concorde film dinks) en reuter
ter ben, al zeg ik het zelf. Dat is mischien wel
wat ik beste kan: paardrijden. Ik speel al mijn
hele leven polo."
„Nee, ik denk niet dat er nog ooit een nieu
we Rambo-film komt Het gekke is: Rambo
schijnt overal in de wereld veel indruk te
hebben gemaakt. Hij blijft maar opduiken op
de meest vreemde plaatsen en in de meest
wonderlijke gedaantes. Ik zit niets vermoe
dend naar MTV te kijken en dan is er ineens
een liedje waarbij je drie biggetjes ziet en
Rambo rekent af met de Grote Boze Wolf.
Vanwege Rambo krijg ik nog steeds fanmail
vanuit Siberië, Afghanistan, Kuwayt en tal
van plaatsen die ik op de landkaart niet eens
weet te vinden. Het heeft
er allemaal mee te maken
dat Rambo de enige actie
filmfiguur is die zich met
politieke kwesties inliet.
Hij startte als een soort
symbool van de genegeer
de Vietnam-veteranen, hij
wilde iets doen voor de
Amerikaanse krijgsgevan
genen in de Vietnam, hij
ging naar Afghanistan om
tegen de communisten te
vechten. Alle andere actiehelden uit de film
geschiedenis zijn er alleen maar geweest voor
het amusement. Maar toen president Reagan
Rambo had gezien en vervolgens beweerde
dat hij nu wist hoe hij Ghadaffi (de Libische
leider, red.) ging aanpakken, toen begreep ik
dat ik in moeilijkheden was gebracht."
En daarom wilt U geen Rambo-films meer
maken?
„Vanwege ook dat soort effecten, ja. Het poli
tieke klimaat is de laatste vijf jaar zo veran
derd dat ik nog wel films zou willen doen
over politiek, maar niet meer over moorden
en vechten in naam van een politiek ideaal.
Een perfect Rambo-onderwerp zou de Norie
ga-affaire zijn geweest met een dictator in
Panama, drugsmaffia, voodoo, wapengeklet
ter, de CIA..... Perfect voor een film! Maar op
het moment dat het officiële Amerikaanse le
ger in Panama zelf Rambootje ging spelen,
was die kans verkeken. Bovendien: al zijn die
films van mij nog zo succesvol geweest, het
wordt steeds moeilijker. Stel je voor: Rambo
IVen Rocky V. Er moet toch ooit een eind aan
komen. Laat dat besef nu maar doorsijpelen
en laat ik maar eens naar een nieuw persona
ge op zqek gaan."
Stallone prijst zich gelukkig niet voor enkel
en alleen film belangstelling te hebben. I lij is
kunstverzamelaar en hij schildert ook zelf:
„Het gaat er heel goed mee. Ik ben niet echt
een kunstschilder. Ik ben een acteur die
schildert. Het is leuk, maar ik verwacht niet
dat musea er iets van aan
kopen. En ik ga niet mijn
oren afsnijden als ik slechte
kritieken krijg. Het gaal om
iets anders: Je moet besef
fen dat alle kunstenaars een
beetje gek zijn. Ik als film
kunstenaar net zo goed. En
dan hoop ik mijn geestelij
ke gezondheid toch
enigszins in evenwicht te
trekken door schilderen. Ik
schilder wat ik ken, puur en
simpel. Tot mijn eigen verbazing heb ik er
best succes mee. In de herfst krijg ik een ex
positie in Parijs en hoogstwaarschijnlijk ook
een in Amsterdam."
„Ik hoop het einde van mijn carrière nog
een tijdje op afstand te houden. Maar vroeg
of laat ga je onherroepelijk op je gezicht. In
eens merk je dat iedereen op je is uitgekeken,
wat Madonna nu meemaakt. Ik had dat drie
jaar geleden, dat gevoel dat ik nooit meer
overeind zou krabbelen. Maar dat is het mo
ment dat je iemands karakter leert kennen.
Dan moet je terugvechten. En ik ben nu te
rug met Cliffhanger. Ik kan goed relativeren
en met humor naar mezelf kijker»-. Ik blijf weg
van drank en drugs en ik probeer te leren van
de fouten die ik heb gemaakt. Van stommi
teiten kun je leren, van alleen maar succes
leer je eigenlijk niets."
'Je moet beseffen
dat alle
kunstenaars een
beetje gek zijn;
ik net zo goed'
