'Bruidsfoto's op kerkhof,
dat vinden wij niet raar'
'Misschien nemen we binnenkort wel een olifantje'
'Wij hadden zoiets als
Eurodisney moeten hebben'
Het Gesprek van de Dag
'Zo 'n wedstrijd
laat je niet
beginnen
VRIJDAG 25 JUNI 1993
MEINDERTVAN DERK,
Pechvogel
van de week
Je hebt mensen die niet
voor het geluk in de wieg
zijn gelegd en soms de
raarste dingen meema
ken: pechvogels dus. I Jet
Gesprek van de Dag
roept elke week een re-
giogenoot uit tot 'Pech
vogel van de week'.
Het Leidsch Dagblad
verrast de uitverkorene
met een mooie slag
roomtaart van banket
bakkerij Van Dam. Vindt
u dat uzelf voor deze
eervolle vermelding in
aanmerking komt, twij
fel dan niet om met ons
contact op te nemen.
Ook mag u familieleden,
vrienden of buren voor
deze prijs nomineren. U
kunt bellen tijdens de
werkdagen van 8.30 tot
16.30 uur op het num
mer 071-161352. Ook
kunt u schrijven: Leidsch
Dagblad, t.a.v. Het Ge
sprek van de Dag, Post
bus 54,2300 AB Leiden.
Trouwfoto's op een kerkhof? In
Australië is dat not done. Een
kersvers paar dat op die manier
het eeuwige karakter van haar
relatie wilde vereeuwigen, werd
deze week bij de grafzerken
weggejaagd. Anders dan down
under mag in Nederland alles,
zo leren de ervaringen van foto
graven in de regio. Al moet
daarbij gezegd worden dat de
meeste trouwlustigen zich uit
sluitend laten fotograveren op
de geijkte romantische plekjes,
kasteel Duivenvoorde tussen
Voorschoten en Leidschendam
is de eerste plek die alle foto
graven noemen. „De mensen
zoeken echt romantische plek
jes", zegt fotograaf Mike van
Bemmelen van de gelijknamige
fotostudio in Zoeterwoude.
Duivenvoorde staat wat hem
betreft nummer één op de lijst
van favoriete spots voor bruid
paren. „Maar ook veel mensen
kiezen voor de Hortus in Lei
den, of de Keukenhof. Zoeter-
woude-dorp vind ik zelf een
mooie omgeving."
Soms geven bruid en brui
degom de voorkeur aan iets af
wijkends. „Ik moet binnenkort
een paar fotograferen, dat zich
per speedboot door de Leidse
grachten begeeft", noemt Van
Roemeens voetbalteam dronken op veld
„Volkomen belachelijk", zegt
Wijnand Rijsdam, sinds 1976 lid
van de scheidsrechtercommis
sie in de regio Leiden. Hij snapt
niet wat de scheidsrechter in de
wedstrijd Viitorul Chirnoreni te
gen SNC Conpref, een promo
tieduel voor de Roemeense
tweede divisie, heeft bezield.
Het team van Viitorul was, na
viering van een bruiloft van een
van zijn, makkers een avond te
voren, nog volslagen dronken
op het veld verschenen. Twintig
minuten voor het slotsignaal
zag de scheids zich genood
zaakt om de wedstrijd te staken,
omdat er nog maar zes spelers
op de grasmat stonden. De rest
lag zijn roes in de kleedkamer
uit te slapen. Het stond inmid
dels 21 -0 voor SNC Conpref.
Rijsdam begrijpt daar helemaal
niets van. „Zo'n wedstrijd laat je
toch niet eens beginnen. Ik kan
mij niet voorstellen dat zo'n ke
rel van een scheidsrechter niet
doorheeft dat die gasten straal
bezopen zijn. Ja, ik weet niet
hoe ze dat in Roemenië doen.
-Normaal gesproken controleer
je de kaarten van de spelers en
bekijk je de teams. Je bent zelfs
verplicht het aantal spelers op
het veld te controleren. Als er
dan een paar als een toeter zijn
en lopen te waggelen, moet je
dat in de gaten hebben."
Kegel
De Leidenaar kan zo uit zijn ge
heugen geen geruchtmakende
zaak op dit terrein in de Leidse
regio opduiken. „Dat heb ik ge
loof ik nog nooit meegemaakt.
En ik loop in het weekend toch
heel wat velden af. Ik ken alle
150 scheidsrechters alsof ik ze
zelf heb gemaakt. Dus ik krijg
heel wat te horen. Ja, ik weet dat
je wel eens van die gasten hebt
die op zaterdagavond in de
kroeg flink te keer en een beetje
laat naar bed zijn gegaan. Bij
een wedstrijd die om tien uur 's
ochtends begint, ruik je hier en
daar nog wel eens een fikse ke
gel. Tja, zij kijken een beetje duf
uit hun ogen, maar echt lazarus
zijn zij dan niet meer."
Hoewel er officieel op dat ge
bied niets is geregeld, geen en
kel reglement over alcoholge
bruik rept, kan een scheidsrech
ter een dronken speler toch ver
bieden de wedstrijd te spelen.
Dat wordt op het wedstrijdfor-
mulier vermeld en dan moet de
tuchtcommissie daar een uit
spraak over doen. Rijsdam kan
zich niet herinneren dat een
tuchtcommissie daar ooit een
uitspraak over heeft gedaan.
„Maar misschien dat het wel
eens is voor gekomen, maar
dan zal dat wel iri een heel laag
elftal gebeuren. Je weef wel, een
bierelftal, gasten die nog voor
hun plezier voetballen, hoewel
iedereen het eigenlijk voor zijn
plezier doet, maar goed. Ik denk
dat het in die gevallen niet aan
de grote klok wordt gehangen.
Vandaar dat ik het in die 25 jaar
niet ben tegengekomen."
MEINDERTVAN DERK
„Ik kan mij niet voorstellen dat zo'n kerel van e
doorheeft dat die gasten straalbezopen zijn."
Bemmelen. „Ik heb ook wel
eens gefotografeerd in het Auto-
tron in Drunen. En elk jaar hou
den we een loterij waarbij we
het winnende bruidspaar mee
nemen naar een land rond de
Middellandse Zee. Vorig jaar
was het Kreta. Toen hadden we
van die foto's van bruidegom in
smoking met bermuda."
Morbide
Voor fotosessies op kerkhoven
leent het Zoeterwoudse bedrijf
zich niet, overigens. „Een beetje
morbide op zo'n feestelijke
dag", meent Mike. „Ik denk dat
het een heleboel ménsen tegen
de borst zou stuiten." Hij heeft
tot nu toe echter nog nooit 'nee'
hoeven te verkopen; de klanten
zijn gewoon nog niet op het
idee gekomen.
Fotograaf Wim van de Leidse
fotostudio Martin Ken denkt er
anders over. „We doen alles wat
een bruidspaar van ons ver
langt", zegt de fotograaf. Het is
hem zelfs wel eens gebeurd dat
hij op een kerkhof een rolletje
stond vol te schieten. „Een uit
zondering, dat wel, maar soms
willen mensen dat. Foto's bij
bijvoorbeeld graven van fami
lieleden of bij mooie monu
mentale plekken op zo'n kerk
hof."
Meer alledaags echter, zijn de
plaatsen die Van Bemmelen ook
al opnoemde. „En het Galgewa
ter, het plantsoen, het strand,
kasteel Oud Poelgeest, de Hout
kamp", ratelt Wim door. „Just
for fun", zoals.hij het noemt,
gebeurt er volgens hem ook het
een en ander. „Ik heb het
bruidspaar wel eens zien water
skiën. Of in het water springen.
Maar dan natuurlijk wel de dag
na de bruiloft. Vinden ze leuk.
En wij vinden niets raar."
Raar
Fotograaf Carl van fotobureau
Jan Holvast staat wel eens raar
te kijken. „Een keer moest ik
naar de Noorse kerk in Rotter
dam. De helft van de dienst was
in het Noors. Ik verstond er
niets van", zegt hij. „Of dan de
Vietnamese bruiloft, compleet
met theeceremonie. En soms
doen Nederlanders ook iets én-
ders. Het bruidspaar Gulden
mond, bijvoorbeeld, dat bij
Hobbezak zeventiende eeuwse
kleding huurde. Goedkoper dan
een nieuw pak en een jurk ko
pen, zeiden ze. Ook de familie
had zich zo uitgedost. Net of je
het gezin Rembrandt van Rijn
zag. Alleen hadden ze allemaal
Het echtpaar 'Van Rijn' op weg n
brillen op. Hadden ze die al in
de zeventiende eeuw?"
Mevrouw Holvast kan zich niel
herinneren dat er ooit gefoto-
het altaar.
grafeerd is op een kerkhof.
„Maar waarom zou het niet
kunnen. Ik heb vorige week nog
een wandeling over het kerkhof
gemaakt. Een jongetje vroeg me
of ik het graf van zijn opa wilde
zien. En dat van de oudste man
die er lag. Hij ging er altijd langs
foto jan holvast
als hij naar school ging. Zo lek
ker rustig, vond hij."
Hoe het varkentje Danielle van het Rapenburg verdreven werd
Daniëlle is vertrokken. Danielle
is weg. Daniëlle is in een veewa
gen weggevoerd naar de kinder
boerderij in De Mors. Met droe
vige gezichten en met de vijfde
van Beethoven op de achter
grond staarden de drie studen
ten Wesselingh, Born en Ove-
reem haar na. Dahaaag, Daniël
le!!! Het ga je goed! Tranen big
gelden over hun wangen.
Nee. We hebben hier niet te
maken met een onfrisse 'ména
ge a quatre'. Wesselingh, Bom
en Overeem, drie studenten die
wonen aan het Rapenburg, hiel
den Daniëlle als huisdier. Da
niëlle is - ja 'is', want ze leeft ge
lukkig nog - een klein varkentje.
Met gebroken stem doet Wesse
lingh verslag van de omstandig
heden die tot het vertrek van
hun geliefde huisdier hebben
geleid. „Echt, Daniëlle had het
hier hartstikke goed. Ze dacht,
geloof ik, dat ze een hondje was,
want ze kwispelde en kwispelde
maar. Waar ze vandaan kwam
had ze alleen maar meel gekre
gen en bij ons kreeg ze allemaal
lekkere hapjes. Maar toen
kwam er een mevrouw van de
dierenbescherming langs. Dat
was echt een zwarte dag voor
Daniëlle. Die mevrouw zei te
gen ons dat ze het zo zielig
vond: een varkentje zomaar op
een binnenplaats in de stad.
Helemaal niet zielig dus. Want
Daniëlle kwam uit een hok van
één bij één en bij ons had ze
veel meer ruimte. En iedereen
was uiterst voorkomend tegen
haar. Dus geen onbeleefdheden
of zo. Daniëlle had de tijd van
haar leven hier. Maar die me
vrouw bleef maar emmeren dat
ze het zo zielig vond. Ze zei dat
Daniëlle zo mager was. Waarop
wij antwoordden: 'Mager? Da
niëlle is gespierd. Eindelijk krijgt
ze tenminste een beetje bewe
ging.' 'Ja, maar toch vind ik het
Wesselingh, Bom en Overeem, de1
zielig', zei de dierenbescherm-
ster. Er was geen goed garen
mee te spinnen. Tot we op een
zeker moment zeiden: 'U bent
zélf zielig mevrouw!' Nou en dat
was voor haar reden om meteen
naar de politie te gaan."
.Afgelopen zondag kwam de
wijkagent langs. Een geschikte
kerel overigens. Spaan heet hij.
Hij zei dat het volgens een Alge
mene Politie Verordening ver
boden was om varkens te hou-
drie studenten die in hun huis aan het
den binnen de bebouwde kom.
Een dag of wat geleden kwam er
een veewagen voorrijden en
daarmee is Daniëlle afgevoerd.
Een in- en in triest gezicht: zo n
klein varkentje in zo'n grote
veewagen. We hebben Daniëlle
al opgezocht, ja. Ze had zo'n
heimwee."
Wesselingh, Bom en Overeem
hadden al een tijd het idee om
een hondje in huis te nemen.
Maar na wat grapjes over en
Rapenburg het varkentje Daniëlle hielden als huisdier, foto jan holvast
weer werd dat dus een varken
tje. Irfhet begin dachten ze dat
het ging om een vrouwtje. Maar
toen Daniëlle wat groter was ge
worden, zagen ze dat ze met
een 'beer' te maken hadden. Zij,
of hij dus eigenlijk, kreeg een
riant hok op de binnenplaats.
Maar dat is nu dus allemaal
voorbij. Akelig leeg en hol klinkt
het hok. Weg is het vrolijke ge
knor. Niemand die tegen zijn
hand nog de natte roze neus
voelt van Daniëlle, die vriende
lijke neus, dat kleine zwervende
stopcontact.
Wesselingh: „We zijn de dikste
vrienden met de slager hier in
de buurt. Hij had Daniëlle dol
graag willen adopteren. Nee.
niet om haar tot worst of ach
terham te verwerken, nee, hij
houdt zelf varkentjes. En Da
niëlle vond-ie hartstikke leuk.
I lad haar maar naar mij ge
bracht, zei hij. Het is stil hier
oli-
zonder Daniëlle. Misschien
men we binnenkort wel eer
fantje. Maar dat moet ik eigen
lijk nog maar niet gaan rond-
trompetteren. Want je verraders
slapen nooit. Wat een Schwei-
nerei!"
Dierenbescherming
De dame die bij de drie studen
ten langs is geweest, heet Carla
Schotmeijer. Ze is afdelingsin-
spectrice van de dierenbescher
ming in Leiden. Waarom heeft
zij het varkentje van huis en
haard laten verdrijven? Daniëlle
had het toch goed?
Schotmeijer reageert nogal ver
rast. „Ik zeg niet dat ze het niet
goed had. Maar je mag nu een
maal geen varken houden bin
nen de bebouwde kom. Het is
trouwens ook erg gevaarlijk. Als
zo'n dier afval te eten krijgt,
restjes van de Chinees of zo,
gaan er bacteriee"n in hem le
ven. En dat is gevaarlijk voor de
volksgezondheid. Daniëlle was
dus een zogenaamd risico-var
ken. Aan de gemeentegrens van
Zoetermeer hebben de afgelo
pen jaren telkens borden ge
staan waarop werd gewaar
schuwd voor varkenspest. Da
niëlle zou varkenspest hebben
kunnen veroorzaken. Dat heb
ben die studenten zich niet ge
realiseerd. En weet u wel dat er
bij een geval van varkenspest
tienduizenden biggetjes moeten
worden vergast? Daar denken
die studenten niet aan. Maar
zoiets is toch verschrikkelijk
droevig. Daarbij komt dat Da
niëlle een beer was. Een beer is
met zo'n 6 maanden 100 kilo en
dan is-ie ze echt niet meer te
houden. Dan wordt-ie geslacht-
rijp en vreselijk agressief."
Horeca wil grote evenementen in Nederland
De Floriade zorgde vooreen op
bloei van de Nederlandse hore
ca. Voorzitter Van Veen van de
Nederlandse Horecabond wil
dat er meer van dit soort evene
menten komen. Holland moet
meer toeristen trekken en dan
niet alleen maar met klompen,
molens, bollenvelden en kaas.
maar met evenementen van al
lure. Wat voor evenementen dat
dan moeten zijn, heeft van Veen
er nog niet bij gezegd. En ook
niet wie die evenementen moe
ten betalen. Zoete Lieve Gerritje
waarschijnlijk.
De horecaondernemers in onze
regio zijn gematigd enthousiast
over het plan van Van Veen.
Maar ze hebben geen idee wat
er dan zou moeten komen. J.
Klein, eigenaar van De Posthof
in Wassenaar, voelt zich over
vallen door de vraag. „Maar ik
vind het wel een goed idee. Wij
hadden hier zoiets als Eurodis
ney moeten hebben. Op een
plek in Amsterdam had dat mil
joenen mensen getrokken.
Vooral de kleine bedrijven zou
den daar wel tfij zijn gevaren. Je
verkoopt dan toch gauw een
paar borreltjes en biertjes meer.
Maar zoiets groots hebben we
in Nederland niet. Die evene
menten zorgen indirect natuur
lijk voor werkgelegenheid en
dat is positief. Of ik daaraan wil
meebetalen? Schei uit: Heine-
ken en wij zijn nu al de grootste
belastingbetalers van Neder
land."
H. de Jong, voorzitter van de af
deling horeca Alkemade en
werkzaam in restaurant de
Fransche Brug, ziet wel wat in
nieuwe evenementen. „Want er
is de laatste tijd toch een beetje
een stilstand te bespeuren. De
lunch loopt bijvoorbeeld hele
maal niet goed. En die evene
menten trekken toch toeristen.
Maar ik hou me maar vast aan
Duisenberg, de directeur van de
Nederlandse Bank, die zegt dat
het weer bergopwaarts gaat. Als
er straks meer geld te besteden
is, profiteert de horeca daarvan.'
„We moeten maar eens af van
dat imago dat wij alleen een
land van klompen, molens en
bollenvelden zijn", zegt P.H.J.
Lucie, mede-eigenaar van Alle-
mansgeest in Voorschoten.
„Dat moge duidelijk zijn. Maar
we hebben hier natuurlijk toch
best al blijvende evenementen
van allure, zoals De Keukenhof.
En dan kun je wel verlangen
naar zo'n Eurodisney. maar die
toeristen komen daar het ter
rein niet af. Maar ik sta wel po
sitie! tegenover het idee van
Van Ve
i. Var
als de Floriade hebben wij zeker
voordeel gehad. En we hebben
best wat stimulerende zaken
nodig. I iet gaat de laatste tijd
toch minder in de horeca. Maar
het ligt soms ook aan die horeca
zelf. Ik geloof niet meer dat
P.HJ. Lucie, mede-eigenaar van Allemansgeest in Voorschoten: „We moeten maar een'
wij alleen een land van klompen, molens en bollenvelden zijn".
zoals bij de nouvelle cuisine. I naderhand
waarbij je soms met een loupe
sief wijn. Ze willen voor een re- I moest zoeken naar een flintertje
delijk bedrag een behoorlijke vlees. Het moet zo zijn dat als
hoeveelheid op hun bord. Niet de mensen uit zijn geweest ze
en 175 gulden willen r
het toch niet e
I had. ofwel?"
j CEES VAN HOORT
t meer de koel-
Want dan heb je
:ht plezierig ge
