'We ontvingen alleen
maar positieve reacties'
Rtv show
Sisters: meer dan brutaal en goedogend
7
Publiek neemt tevens deel aan 100 Wat!?
Life goes on geeft genuanceerde kijk op leven met AIDS
LOS ANGELES MONIQUE BRANDT
Het leven gaat door,
óók met AIDS. Dat
is kort gezegd de
boodschap die de makers van
Life goes on sinds enkele we
ken weer elke zaterdag te zien
bij bij RTL 4 de serie wilden
meegeven. In de nieuwe serie
alleveringen krijgt Jessie Mc-
Kenna (Chad Lowe), de vriend
van Becca (Kellie Martin) AIDS.
Het is voor het eerst dat het on
derwerp zo uitgebreid in een
TV-serie wordt belicht. Life goes
on deed bij de lancering op ABC
vier jaar geleden al veel stof op
waaien omdat hoofdrolspeler
Chris Burke aan het syndroom
van Down lijdt. De nieuwe
reeks over AIDS was het afgelo
pen TV-seizoen in Amerika te
zien. Vanzelfsprekend was hét
commentaar door het gedurfde
thema ook nu niet van de lucht,
maar de reacties waren opmer
kelijk positief. Terecht, want het
onderwerp wordt heel eerlijk en
met veel gevoel behandeld.
„We hebben eigenlijk alleen
maar positieve reacties gekre
gen, dagelijks krijg ik brieven
van mensen die van dichtbij
met de ziekte te maken hebben
en de serie als steun ervaren",
zegt de 24-jarige Chad Lowe die
de rol van Jesse voor zijn reke
ning heeft genomen. „Kijkers
begrijpen dat we geen Beverly
Hills 90210 zijn, waarin de ac-
:eurs en actrices alleen maar
/oor de camera poseren met
zware make up en hippe kleren.
We behandelen real life issues
en dat wordt gewaardeerd. We
wilden een realistisch beeld ge
ven wat het is om te leven met
AIDS. Dus zonder suikerlaagje
eromheen, maar ook niet alléén
maar negatief. Deze serie gaat
niet over iemand die AIDS krijgt
en doodgaat, maar iemand met
AIDS die dóórleeft, met alle
emotionele en fysieke gevolgen
van dien."
Jongere broer
Lowe is de jongere broer van
Rob Lowe. „Ik heb een sterke
band met Rob, hij betekent veel
voor me. Maar alhoewel we de
zelfde achternaam hebben en
hetzelfde beroep, delen we niet
dezelfde idealen en niet dezelf
de carrières", zegt Chad na
drukkelijk. Het was dan ook niet
Rob, maar zijn vroegere buur
jongen Charlie Sheen die hem
stimuleerde om te gaan acteren.
Lowe beweegt zich al zo'n tien
jaar in de filmwereld, en werkte
onder meer met Donald Suther
land en 'onze' Ate de Jong. Door
toeval kwam hij vooral aan rol
len in actiefilms. „Vandaar dat
ik niet van actiefilms hou, ik
ben sowieso niet dol op geweld
in films. Daarom past deze rol
in Life goes on ook veel beter bij
me."
Lowe's aandeel in de serie is
zonder overdrijving indrukwek
kend te noemen. Hij geeft dan
ook onomwonden toe dat Jesse
de moeilijkste rol was die hij
ooit heeft moeten spelen. Zo in
tens, dat hij tijdens de opnamen
vier kilo afviel. „Het was een
enorme emotionele uitdaging,
uitputtend, maar enorm verrij
kend. Je wordt als acteur ook
geconfronteerd met je eigen
sterfelijkheid en dat heeft me
behoorlijk geraakt. Een maand
of acht voordat ik de rol kreeg
overleed mijn manager Tim
Wood aan dezelfde ziekte. De
rol was voor mij dus min of
meer een soort afrekening met
die moeilijke tijd. Ik had door
die ervaring wel een groot be
grip voor de tol die je moet be
talen als je besmet bent."
„Ik heb Tim, mijn manager,
tijdens zijn ziekte van heel
dichtbij meegemaakt. Toen zag
ik ook dat bijna iedereen denkt:
'Iemand krijgt AIDS, gaat naar
het ziekenhuis, krijgt longont
steking en sterft. Maar de wer
kelijkheid is toch iets anders.
Het leven van een AIDS-patiënt
verandert, het leven van de
mensen in zijn of haar omge
ving verandert. Bovendien zijn
er zoveel factoren die de ziekte
gunstig kunnen beïnvloeden. Ik
denk dat we met Life goes on
een heel genuanceerde kijk op
het leven van een AIDS-patiënt
geven. De serie is eerlijk, alle
medewerkers waren er dan ook
tot in het diepst van hun hart bij
betrokken."
Macrobiotisch dieet
Jessie's verhaal is gebaseerd op
het leven van Rod Garcia (27),
sinds drie jaar AIDS-patïent en
de vaste adviseur van de scena
rioschrijvers van Life goes on.
Garcia lag in het ziekenhuis met
ernstige ziekteverschijnselen,
maar besloot van de ene dag op
de andere om naar huis te gaan
De familie Tatcher, de mensen om w
en met zijn medicijnen te stop
pen. Hij volgt nu een speciaal
macrobiotisch dieet en is sinds
dien vrij van symptomen. Vol-
geijs de makers van de serie is
Garcia een voorbeeld van ie
mand die zichzelf niet ziet als
AIDS-slachtoffer, maar bereid is
om zijn ziekte met alle kracht te
bevechten. Jesse is ook zo ie
mand. Maar is dat wel realis
tisch? Chad: „Natuurlijk open-
ie het draait in 'Life goes on'.
baart de ziekte zich bij iedereen
op een andere manier en is er
geen geneesmiddel. Maar ik
ben ervan overtuigd dat de ziek
te wel op allerlei manieren gun
stig te beïnvloeden is, ook art
sen hebben me dat verteld. Jes
sie is ook een vechter."
De opnamen vereisten een
intensieve voorbereiding. Lowe
moest zich inleven in de fysieke
en emotionele verschijnselen
die door de ziekte worden ver
oorzaakt. Daartoe had hij vaak
zeer emotionele gesprekken
met Rod Garcia. Ook met te
genspeelster Kellie Martin werd
dagelijks uitgebreid gepraat
over de verschillende scènes.
Naar aanleiding van zijn rol
wordt Lowe nu regelmatig ge
vraagd lezingen te geven op
evenementen die in het teken
van de AIDS-bestrijding staan.
„Daar ga ik niet vaak op in. Ik
ben natuurlijk geen deskundige,
in zulke gevallen verwijs ik dus
liever naar Rod Garcia. Ik ken
geen feiten en cijfers, ik ken al
leen de emoties, hoe het voelt
om iemand te verliezen. En in
de eerste plaats ben ik acteur."
In het behoudende Holly
wood zouden vele collega's de
rol van AIDS-patiënt niet aan
durven, uit angst om het eigen
Scène uit 'Life goes on'. Kelly
Martin informeert naar het wel en
wee van AIDS-patiënt Chad Lowe.
foto gpd
imago schade toe te brengen.
Lowe realiseerde zich dat ook
toen hij gevraagd werd voor Life
goes on, maar de jonge acteur
heeft er naar eigen zeggen niet
over gepeinsd om nee te zeg
gen. „Mijn hele leven al probeer
ik niet in angst te leven. Ik maak
uit principe geen beslissingen
die door angst zijn beïnvloed. Ik
begrijp dat zo'n probleem voor
sommige collega's wel zou op
doemen, maar niet voor mij.
Toen mijn manager stierf was ik
vreselijk triest, maar ik voelde
op een of andere manier dat t
een moment zou komen dat il<;
die energie zou kunnen kanali
seren tot iets positiefs. Dus t<
ik de rol kreeg aangeboden
vroeg ik me niet meer af i
voor effect dat op mijn carrière
zou hebben. Ik heb veel van de
ze rol geleerd. Ik dacht altijd:
karakter is iets dat je kunt ko
pen. Schaf een Harley Davidson
aan, een leren jack en lang haai
en je hebt karakter, je bént ie
mand. Pas nu realiseer ik me
dat het vooral samenhangt met
levenservaring. Iemand is inte
ressanter naarmate hij of zij
meer heeft meegemaakt. En de
ze rol was voor mij echt een er
varing."
CLOSE UP
IUSSUM CPD
W e zijn geen familie
W j van elkaar, maar dat
LmJ gegeven vormt voor
iaskia, Lucette, Gaby en
tosanna geen beletsel om als
listers door het leven te gaan.
De introductie van hun single
Vital I like about you werd on-
lersteund door een gelikte re-
:lame-campagne. Ziehier de
)ennevrucht van een geklofte
opywriter: 'Vier talentvolle,
irutale, goed ogende zange
essen, met flair en gevoel voor
;how.'
Dat is nog eens een binnen
kuier. Maar trek geen voorba-
ige conclusies. Achter Sisters
;aan meiden schuil die meer
e bieden hebben dan fiair en
•en uiterlijk schoon. Lucette
•n Gaby studeerden af aan het
lilversums Conservatorium,
.ucette zelfs cum laude.
tosanna zong bij Lobo en La
itampa. En Saskia, de spil van
Ie groep is behalve bailetdan-
eres en zangeres ook een uit-
;ekookte zakenvrouw.
Saskia Riemens is als enige
>vergebleven van de oorspron-
elijke bezetting; in 1987 werd
Ie meidengroep door haar op-
;ericht. Saskia: „Ik had bij Sca-
>ino gedanst, ik danste en
ong in de musical Ik Jan Cre-
ner en ik zat in de groep
Cayenne. Na al die ervaringen
lam ik het besluit om niet
neer alleen te doen wat ande-
e mensen vonden dat ik
noest doen. Ik dacht: Ik meen
elf dat ik het beter weet, mis-
chien heb jk ongelijk, maar
lat wil ik dan wel eerst bewe
en hebben."
Cen beetje snel
Door omstandigheden was
ne duidelijk geworden dat er
lehoefte was aan een groep
an zangeressen die zich goed
ouden bewegen, maar die
■ok heel goed konden zingen,
oen heb ik Sisters opgericht,
■n heel snel ging het heel goed
net die groep. Er kwam snel
en CD en we kregen heel
;auw ontzettend veel werk.
ladden wc niet verwacht. Het
zas niet helemaal een aardig
heidje, maar we hadden nooit
edacht dat het zulke grote
ormen zou aannemen. Ik kan
ne hest voorstellen dat het de
ndere meisjes een beetje te
nel ging. Er kwamen wisselin-
cn. Die trokken een zware
/issel op de rest van de groep,
r moesten steeds nieuwe
lensen worden ingewerkt.
>aar Hing heel veel energie en
jd in zitten. Enfin, in dé loop
an vijf jaar was het eigenlijk
en komen en gaan en aan de
mgstblijvenden was het om
e nieuwkomers in te werkeh.
Sisters: „Beter goede covers dan slechte composities op een CD, maar we zouden graag willen dat op onze
volgende mooie nieuwe stukken staan." foto
Nu is het zo ver dat we denken
een stabiele groep te hebben.
We zijn op elkaar ingespeeld.
We voelen elkaar aan."
Lucette Snellenburg was de
eerste van de nieuwe lichting
.Sisters. Ze herinnert zich nog
de auditie. „Hartstikke zenuw
achtig was ik, natuurlijk. Ik
dacht dat ik me moest aanpas
sen om een goed indruk te
maken. Sisters had voor mij
een beetje truttige uitstraling.
Dus ik dacht: ik zal me maar
een beetje zo aankleden."
Saskia: „We wekten een
beetje die indruk door onze
kleding, maar dat had een re
den. We traden in televisiéfjro-
gramma's op, waarin bepaalde
Ideding was voorgeschreven.
Ons theaterprogramma had
toen al een heel andere uitstra
ling. Dat wist Lucette natuur
lijk niet. Maar ze was zo goed
en ze had zulke goede referen-
En dat terwijl Lucette op de
middelbare school eigenlijk
nog een echt vak had willen le
ren, „met muziek een beetje
erbij". Maar ja, hoe gaat dat?
„Ik had in het schoolkoor ge
zeten, werd voor solopartijen
gevraagd. En via via kwam ik
op een open dag van het Hil-
versums Conservatorium te
recht. Nou, het was net Fame,
eerlijk waar. Ten minste, de
open dag. Later viel het alle
maal tegen natuurlijk. Toen
moest er gewoon hard worden
gewerkt, maar op die dag heb
ik m'n beslissing genomen."
Advertentie
Iets anders ligt dat bij Rosanna
Hofman en Gaby Wouters. Die
hebben hun leven lang niet
anders gewild dan zingen.
Rosanna: „Echt niet. Ik heb vijf
zussen en met z'n zessen zon
gen we thuis al samen. Toen ik
zestien was, trad ik voor het
eerst met een band op. In 1985
heb ik onder de naam Roxan-
ne een single gemaakt, een co
ver van The Stylistics: Stoned
in love with you. En ik heb
drie, vier jaar opgetreden met
Lobo and The Pearls. We teer
den natuurlijk op de hits die
Lobo had gehad. Maar na al
die reizen, al die optredens
met die formaties, wilde ik
graag een andere kant op. En
toen was daar die adverten-
Sister Gevraagd. Gaby zag
die advertentie ook. Gaby: „O.
wat zou ik dat graag willen,
dacht ik. Muziek, nou en of.
mijn lust en mijn leven. Altijd
al geweest. Mijn ouders zijn
muzikaal. Als kind zong ik al
als mijn vader orgel speelde.
Ze namen me ook al heel
vroeg mee naar bijvoorbeeld
Vollebregts Jazzcafé in Laren.
Maar eigenlijk, net als Lucette
wilde ik een vak leren. Daar
keken mensen in mijn omge
ving vreemd van op. Ik wilde
naar de pedagogische acade
mie. Voor de klas staan, dat
leek me wel wat. Maar mijn
vriend, met wie ik nu ben ge
trouwd, zei: 'Wat moet jij daar
nou? Hoor jij niet in de mu
ziek?' Hij heeft me attent ge
maakt op het Hilversums Con
servatorium. Uit mezelf zou ik
daar nooit op zijn afgestapt."
En nu dan is er de CD Disco
ver it. De single YVIiat I like
about you is goed ontvangen.
Saskia: „Eigenlijk hebben we
nooit te klagen gehad. We heb
ben altijd kunnen werken. Het
was niet altijd een vetpot,
maar wc hielden er altijd een
maandsalaris aan over. Maar
als het met de CD goed gaat,
schept dat nieuwe mogelijkhe
den. We zouden namelijk zo
graag willen dat op onze vol
gende CD allemaal nieuwe
stukken staan. Tot nu toe zijn
we er van uit gegaan: beter
goede covers dan slechte nieu
we composities. Maar goede
nieijwe composities, dat is iets
anders. Het zou te gek zijn als
mensen speciaal voor ons zou
den willen schrijven."
I
Last van geheugenver
lies? Goed dat Hilver
sum er is. Zo gauw de
R uit de maand is, slaan ze
sinds jaar en dag in Het Gooi
massaal aan het terugblikken en
achteromkijken. Je zou er bijna
nekkramp van krijgen. Er zijn
zendgemachtigden die blijkbaar
zo begaan zijn met vergeetach
tige kijkers, dat ze voor alle ze
kerheid herhalingen van herha
lingen op het scherm brengen.
„Op verzoek van vele kijkers",
rechtvaardigen bovenste beste
brave omroepsters het visuele
kliekjesbeleid.
Over omroepsters gesproken:
wat zou het niet aardig zijn om
'tante' Hanny Lips, Ageeth
Scherphuis, Tanja Koen en Ka
rin Kraaykamp evên terug te ha
len uit de vergetelheid. Als we
nou toch aan het herhalen zijn,
dan meteen goed!
De Wrekers zijn terug. En The
Saint schiet ook weer over het
scherm. Kunnen jongeren zien
dat bejaarden ook eens jong
waren. Leerzaam! Wie durft
mister Ed, het sprekende paard
van stal te halen? En welke
zendgemachtigde waagt het de
Onzichtbare Man weer zicht
baar te maken? Niks voor de
TROS, ooit los gesmeten van
hét REM-eiland? Bij Veronica
romantiseert Henk Spaan de
toch al overdreven geromanti
seerde jaren zestig in Back to
the sixties. De VPRO denkt bin
nenkort de zondagavonden
weer geheel te kunnen vullen
met Zomergasten. Fantastisch,
die Van Ingen die telkenmale
diepzinnige gesprekken poogt
te voeren met gasten die in we
zen alleen maar op hun favorie-
Elektronische vergeet-mij-nietjes
te fragmentje zitten te wachten.
Interessant doen om het inte
ressant doen, teneinde jezelf
een alibi te verschaffen om
goedkoop in het verleden te
duiken. De AVRO bestaat het
om op zaterdagavond recente
afleveringen van De Uitdaging
nogmaals langs te laten komen.
Gek maar waar, maar eerlijk
zweet springt van de spanning
elke keer weer spontaan in de
handen, ook al is reeds maan
den bekend of zij van Groothui
zen de uitdaging al dan niet
succesvol is aangegaan.
Het Gooi: zomerse proeftuin
van elektronische vergeet-mij-
nietjes. Op de radio is nostalgie
ook al troef. De VARA gaat tien
zaterdagen lang een jaar 'be
handelen'. Stilstand achteruit
gang? Dan toch kennelijk niet in
Hilversum. Waar blijven de an
dere omroepen? Negen heit de
klok moet toch nog wel ergens
op een of andere plank liggen.
En de BonteDinsdagavondtrein.
Mia Smelt zal. als haar dat
netjes wordt gevraagd, na een
ogenblik van aarzeling toch ook
nog wel bereid zijn tegen de
vroegere luisteraarsters van
Moeders wil is wet aan te pra
ten. Van de vroegere sportver
slaggevers is alleen zeventiger
Herman Kuiphof nog actief bij
Eurosport en RTL 4, maar met
een beetje overredingskracht
moeten Dick van Rijn, Dick van
Bommel en Leo Pagano uit die
leunstoel te krijgen zijn. En Arie
Kleywegt uit Het Gebouw.
In Hilversum leeft het verleden
als nooit tevoren. Het Omroep
museum is onlangs verhuisd.
De expositieruimte is aanzien
lijk uitgebreid en de omroepen
Welke zendgemachtigde haalt de
ze zomer mister Ed (rechts) van
Stal? archieffoto anp
hebben zichzelf tot filiaal uitge
roepen. De wijzers van de klok
hebben in de zomer de neiging
tegendraadse manoeuvres uit te
voeren en voor wie dat niet ge
looft, is Philip Freriks speciaal
vanuit Parijs overgevlogen om
te benadrukken 'dat bij de NCRV
de tijd ook even stil staat.
Er zijn oudere jongeren en jon
gere ouderen, die zichzelf erop
betrappen dat ze moeite gaan
krijgen om feitjes te onthouden
die zich in jongere jaren zonder
problemen in het brein lieten
opslaan. Bij RTL 4 is ons aller
Sandra sinds gisteren doende
het archief overhoop te halen.
Het beste van 4: de titel neigt
naar volksverlakkerij. Hoe lang
is het geleden dat directeur
Ruud Hendriks zich schamper
uitliet over de herhalingskoorts
waar de publieke omroepen el
ke zomer door bevangen raken?
Zou die Hendriks intussen ook
aan geheugenverlies lijden? Een
gratis en vrijblijvend advies:
vooral kijken naar al die herha
lingen van eigen werk. Spaart
een kostbare geheugentrai-
ningsctirsus uit.
Natuurlijk is het allemaal kolder
wat u hierboven hebt gelezen.
Uiteraard liggen er geen idealis
tische motieven ten grondslag
aan al die prolongaties wegens
succes. Geen sprake van dat ze
in Hilversum begaan zijn met
oudere jongeren en jongere ou
deren die kort van memorie
worden. Want natuurlijk bent u
niet zo naief als ze daar in Het
Gooi in hun arrogante waan
wijsheid veronderstellen. De zo
mer is gewoon een ordinaire
sluitpost op de begroting, ook
van RTL 4 waar het allemaal wel
even anders gedaan zou wor
den.-Al die herhalingsoefenin
gen hebben met niets anders te
maken dan met poen. De free
lancers kunnen een paar maan
den naar de sociale dienst wor
den gestuurd en de vaste krach
ten kunnen waterpas aan zee
gaan liggen. Er kijkt in de zomer
toch niemand, is een gedachte
die in Hilversum vele aanhan
gers vindt. Je moet maar dur
ven! Er zijn jaarlijks ten minste
driemiljoen thuisblijvers.
Zodra de R in de maand komt,
komt alles weer goed. Hoewel,
als het geheugen ons niet in de
steek laat komt het in het win
terseizoen geregeld voor dat be
paalde prpgramma's hevig doen
verlangen naar een 'zi
herhaling.
KRO komt met melige zomerquiz
HILVERSUM JAAP TIMMERS
100 Wat?! is de naam van een nieuw spel
van de KRO-televisie, waarvan de eerste af
levering vanavond even na tien uur op Ne
derland 1 te zien is. Bedoeling is dat het
honderdkoppige publiek raadt wie van de
panelleden de juiste antwoorden geeft op
vragen van kijkers. Er is tienduizend gulden
te verdelen. Degene die een fout antwoord
geeft, valt af. De anderen gaan door totdat
alle zes vragen zijn gesteld, of totdat er nog
één iemand over is.
Presentatrice is de 22-jarige Wendy Brou
wer. die eerder bij de TROS een actiepro
gramma voor het Rode Kruis leidde. Panel
leden zijn acteur Sjoerd Pleijsier, actrice
Martine van Os en cabaretier Job Schuring.
Zij buigen zich over de herkomst van onder
meer het palingoproer, beschuit met muis
jes, de pruimentijd en het carnaval. De ant
woorden die zij geven komen alle in de
buurt van het juiste, maar slechts één om
schrijving is goed.
Het idee doet sterk denken aan eerdere
spelletjes op televisie, waarin panelleden
betekenissen moesten geven van uitdruk
kingen of de functie van bepaalde voorwer
pen moesten raden. Het enige nieuwe aan
100 Wat?! is dat het voltallige publiek wordt
ingeschakeld, hoewel ook deze interactivi
teit niet is uitgevonden door de KJ^O of pro
ducer John de Mol jr.
De panelleden doen hun best om met
spitsvondige verhalen voor de draad te ko
men. Job Schuring speelt de rol van de bluf
fer, Martine van Os die van de realist en
Sjoerd Pleijsier is de sukkel, die per ongeluk
antwoord geeft op een vraag die al geweest
De drie maken gebruik van filmpjes en
ander illustratiemateriaal. De opdracht is:
zo grappig mogelijk doen. Het zijn ingredi
ënten voor een vederlicht zomerspelletje,
waarvan er voorlopig negen stuks worden
gemaakt. In de eerste editie van 100 Wat
worden de vragen nog voorgelezen door de
presentatrice. In de volgende uitzendingen
worden ze gesteld door de kijkers in de
huiskamer, meldt bedenker Wouter Stips
van John de Mol Produkties.
Het spel heeft weinig om het lijf. Melig
heid kent geen tijd. Panelleden schreeuwen
door elkaar heen. Presentatrice Wendy
Brouwer heeft er nauwelijks vat op. De ge
slaagde geintjes gaan ten onder in slappe
humor. De panelleden schrikken er niet
voor terug mensen voor joker te zetten,
zoals een als boer aangeklede man uit het
oosten van het land, die het woord carnaval
moet uitspreken. De minst geslaagde op
merking komt van Schuring. Van Os heeft
net uitgelegd dat bij het palingoproer in de
Jordaan 26 doden zijn gevallen, wat volgens
haar voor die jaren een flink aantal was.
Schuring flapt er lachend uit: „Nee, tegen
woordig draaien we daar onze hand niet
(Nederland 1vanavond om 22.04 t
