Japanse prinses 'te buitenlands'
Elske, stampvoet, boos,
zit niet meer op het pluche
Braaksel en uitwerpselen,
bij voorkeur geen douche
Feiten &Meningen
DINSDAG 8 JUN11993
Japan schort bezuiniging niet op voor droomhuwelijk
Ze gaan „zo eenvoudig
mogelijk" wonen. De Ja
panse kroonprins Naruhito
en zijn bruid Masako
Owada die morgen in het
huwelijk treden, moeten
het dus in hun dure Togu-
paleis doen met 50 bedien
den. Maar dat maakt de Ja
panse pers niet minder fel
in haar ongebruikelijke kri
tiek op de nieuwe kroon
prinses.
TOKYO UPI-AFP
Owada is „in haar hart een bui
tenlandse", aldus de Japanse
kranten. Bovendien heeft ze te
veel gesproken tijdens een pers
conferentie en zelfs een paar
passen vóór haar aanstaande
echtgenoot gelopen.
Vooral de opvoeding en oplei
ding die de aanstaande bruid in
Europa en de Verenigde Staten
kreeg, deden riepen gisteren
veel vragen op in kranten in Ja
pan, waar van de keizerlijke fa
milie een pijnlijk stipt naleven
van de tradities wordt geëist.
Verrassend bot vroeg het blad
Mainichi Daily News zich af:
„Zal de beroemdste juni-bruid
ter wereld een frisse wind doen
waaien in de stille Keizerlijke
gangen? Mogelijk, maar Masako
Owada wordt stilaan bekend als
het oog van een storm van kri
tiek."
Het huwelijk van de kroonprins
met Owada, die vijf talen be
heerst, is al maanden het be
langrijkste onderwerp van ge
sprek in Japan. Zes jaar duurde
het voor de 33-jarige Naruhito
de 29-jarige Owada zo ver kreeg
dat zij „ja" zei.
Terwijl de bruid alles doet om
zich aan te passen ze heeft
zich ingesteld op een be
schermd leven en draagt tijdens
de plechtigheid een traditionele
huwelijkskimono die tien kilo
gram weegt hoorde de krant
Mainichi van een voormalige
bediende van de kroonprins en
kele stuitende voorbeelden van
haar indiscretie. Zo had Owada
tijdens een gezamenlijke pers
conferentie met Naruhito te
veel het woord gevoerd en liep
ze voor de prins uit bij aan
komst bij zijn paleis. Sommige
leden van de keizerlijke familie
vinden het moeilijk te aanvaar
den dat de toekomstige keizerin
opnieuw iemand van gewone
komaf zal zijn. „Ze praat te veel.
Ze praat zelfs over zaken waar
niet naar is gevraagd", zei de
bediende in het blad.
28 Seconden
In feite sprak Owada 28 secon
den langer dan Naruhito tijdens
de persconferentie in januari
waar hun officiële verloving
werd bekendgemaakt, zo bere
kende de krant in een commen
taar. Hoewel Owada 50 uur trai
ning achter de rug heeft voor
haar intrede in de keizerlijke fa
milie, verweet de krant haar een
achterstand in de keizerlijke eti
quette. „De hele opvoeding van
een prinses is erop gericht an
deren niet in verlegenheid te
brengen", zo zei een lid van de
Vlaggen in de drukste winkelstraat van Tokyo maken de duizenden winkelende Japanners attent op de grote dag van morgen: het droomhuwelijk
van de kroonprins. foto reuter kimimasa mayama
Kroonprins Naruhito en zijn bruid Masako Owada.
Tokiwa-kai, een vereniging van
vrouwen bij de keizerlijke fami
lie.
Een grote zorg voor de Dienst
van het Keizerlijk huishouden is
dat Owada „relatief oud" is,
schreef de krant. „Indien ze
haar eigen zin blijft doen en
niet buigt voor het Keizerlijke
huishouden, dan krijgt ze het
moeilijk", zei een staflid.
Hoe gewoon Owada volgens
keizerlijke ingewijden ook mag
zijn, ze kan bogen op een onge
wone excellente achtergrond.
Als dochter van een Japanse di
plomaat bracht zij een groot
deel van haar jeugd door in Eu
ropa en de VS, waar ze aan Ox
ford en Harvard studeerde. La
ter drong ze door tot het man
nelijke bastion van het Japanse
corps diplomatique, waar ze
werd beschouwd als een kandi
daat voor een ambassadeurs
functie.
De Dienst van het Keizerlijk
Huishouden, die toeziet op de
zaken van de Japanse keizer en
zijn familie, leek alles te doen
om te onderstrepen dat het pa
leis ook bezuinigt tijdens de
huidige economische recessie
zelfs voor de erfgenaam van
deChrysanten-troon.
Het kroonprinselijk paar zal
voorlopig wonen in het Togu-
paleis binnen het terrein van
het Akasaka-paleis in het cen
trum van Tokyo. De Keizerlijke
Dienst wilde daar eerst een
nieuw paleis bouwen, maar
daar is om economische rede
nen op verzoek van Naruhito en
Owada van afgezien. „Er wordt
geen nieuw budget ingesteld
voor het huishouden van de
kroonprins en we zijn ook geen
dure renovatie van plan van het
paleis", stond gisteren in een
foto reuter
verklaring. „De kroonprins en
prinses gaan eenvoudig wo-
De onkosten van het paar wor
den betaald uit de rond 5 mil
joen gulden die de keizerlijke
familie jaarlijks als bijdrage van
de Japanse overheid ontvangt.
Kroonprinses Owada, die als
hobby graag hapjes bereidt,
heeft geen eigen keuken tot
haar beschikking. Ze zal haar fa
voriete diner lasagna moeten
bereiden in de grote keuken van
het paleis, het domein van de
keizerlijke koks.
Dertigduizend
politiemensen
op de been
Als de politie van Tokyo
morgen de grootscheepse
veiligheidsmaatregelen
voor het huwelijk van
kroonprins Naruhito niet
inperkt kunnen „ernstige
schendingen van de men
senrechten" het gevolg zijn,
zo heeft een Japanse advo-
catenorganisatie gisteren
gezegd.
Ondernemers en bewoners
van de gebouwen op de
route van de huwelijkspro
cessie kunnen worden on
derworpen aan willekeurige
doorzoekingen van huizen
en kantoren of zelfs de
draagtassen van hun klan
ten.
Ongeveer 30.000 politie
agenten, onder wie duizen
den van buiten de stad,
worden ingezet voor de vei
ligheid rondom het huwe
lijk in de hoofdstad. Ze zijn
prominent aanwezig langs
de 4 kilometer lange route.
Gevreesd wordt dat de ex
treme veiligheidsmaatrege
len een domper zullen leg
gen op de festiviteiten.
ROTTERDAM PIM FORTUYN
Elske ter Veld is afgetreden. Heel Nederland
heeft zitten snotteren bij de buis. Elske huilde
en werd door een medestrijdster in innige
omarming afgevoerd. Het zijn echter niet, zoals
sentimenteel Nederland denkt, tranen van ver
driet, maar tranen van opluchting. Elske had
daar ook alle reden toe. Elske is niet door het
sterke geslacht verkracht, maar Elske heeft
zichzelf verkracht en dat houdt geen enkel
mens op den duur vol.
Elske, stampvoet, boos heeft zich gedurende
twee decennia opgeworpen als de felle verde
digster van al diegenen in onze samenleving
die zwak, ziek of misselijk zijn of dat mogelij
kerwijs dreigen te worden. Voor hen stond Els
ke pal.
Ze begreep dan ook niets van Lou de Graaf,
haar oude collega als vakbondsbestuurder bij
het CNV en gedurende de jaren tachtig het
boegbeeld van de kabinetten-Lubbers als het
ging om no-nonsense in de sociale zekerheid.
Lou heeft het overigens geweten. Het was roei
en in de bevroren stroop. Heel belangengeor-
ganiseerd Nederland is over hem heen geval
len. Wat staatssecretaris De Graaf heeft klaar
gespeeld aan stelselherziening stelt als politieke
prestatie in het overlegcarrousel van Nederland
heel veel voor. Als je zijn daden echter be
schouwt tegen het licht van hetgeen nodig was,
en is, stelt het niets voor.
Dezelfde stroperigheid is nog steeds aanwezig.
Het kost ons alleen een ietsie pietsie minder,
maar de groei in de vraag naar nationale zeker
heid is niet gestopt, dus per saldo zijn we er
niets mee opgeschoten. Nog steeds onder
houdt iedere werkende een uitkeringstrekker
en de collectieve lastendruk is niet gedaald
maar gestegen. Zeker indien we de prijsstijgin
gen van al die gemeentelijke diensten waar we
sedert het pratende hoofd aan de macht is,
Lubbers dus, mee opgezadeld zijn meetellen.
En de burger kijkt natuurlijk in eerste instantie
naar wat hij netto zelf kan besteden. Daar ligt
zijn keuzevrijheid en nergens anders.
Elske heeft zich tegen alle snode plannen van
Lou verzet. Ze kon dit doen in de veilige bed
ding van de oppositiepartij in de Tweede Ka
mer die de PvdA toen was. Zij werd daarin van
harte gesteund door Joop den Uyl en later door
Wim Kok. Elske merkte als kamerlid al op, dat
als er dan toch macht moest zijn in dit land die
het beste maar in haar knuistjes kon berusten.
Elske was gek, wellicht geil op macht. Welnu,
ze heeft het geweten.
Bij het aantreden van het vermaledijde kabi-
net-Lubbers-Kok, 'het was niks, het is niks en
het wordt niks', kreeg Elske de macht. Vanaf
dan mocht zij namens het kabinet die 100 mil
jard gulden aan sociale zekerheidsgelden behe
ren. Zoiets is niet aan een minister voorbehou
den, neen daar zadelen we in dit land een
staatssecretaris mee op. Dan houdt de minister
immers op een plezierige manier zijn handen
vrij en kan hij nog eens opmerken dat het zo
niet allemaal is bedoeld, dat de soep niet zo
heet gegeten wordt als opgediend enzovoort.
Kortom, een comfortabele positie, het afbran
den laat je over aan je staatssecretaris.
Steeds weer zijn voor dit soort functies machts
beluste lieden te vinden. Hans Simons knapt de
rotzooi op voor Hedy d'Ancona en Elske deed
dit voor Bert de Vries. Hans Simons is inmid
dels politiek overleden, maar stapt nog vrolijk
in het Haagse rond, Elske heeft het veld moe
ten ruimen. En waarom Elske nu wel en Hans
niet?
Elske heeft zoals gezegd zichzelf verkracht en
daardoor zichzelf politiek vermoord. Elske
mocht de WAO-voorstellen van Lubbers en Kok
verdedigen. Elske was daar in haar hartje tegen,
ELSkE TER VELD
maar deed het toch. De PvdA werd erdoor ge
halveerd en het resultaat is dat de sociale part
ners het WAO-gat, door het kabinet geslagen,
gewoon hebben gerepareerd.
Elske meende het kabinetsvoorstel nog voor
haar rekening te kunnen nemen, omdat zij er
voor gezorgd had dat de pijn eerlijk zou wor
den verdeeld over de oude en de nieuwe WAO-
gevallen. De Kamer besloot na het akkoord bij
de afhaal-chinees te Bergschenhoek echter dat
de oude gevallen moesten worden ontzien en
dat dit ontzien moest worden opgebracht door
de nieuwe gevallen.
Haar eigen PvdA-fractie in de kamer nam bij
deze wijziging van de kabinetsplannen het
voortouw. En weer slikte Elke en bleef zitten,
want het pluche zit behaaglijk en geeft een
mens als Elske het gevoel dat het leven waard is
om geleefd te worden. Daarna kwamen de jon
geren aan de beurt. In plaats van dat Elske ge
woon zei een Jeugd-Werk-Garantieplan is een
plan dat de jeugd werk garandeert, en dus
wordt er door jongeren gewerkt of gestudeerd,
zei Elske dat de bijstand voor jongeren diende
te worden afgeschaft c.q. fors diende te worden
verminderd.
En net als met die bekende emmer was dit de
druppel die hem deed overlopen. Elske moest
en zou hangen. Partijleider en vice-premier
Kok vond dit sneu voor Elske, maar reden tot
solidariteit, tot mee-opstappen was dit alles
niet. Kok heeft nog belangrijker zaken te rege
len in het landsbelang dan zich te offeren voor
zijn partij of zo maar voor een staatssecretaris.
De PvdA zal ook hier straks bij de verkiezingen
de rekening van gepresenteerd krijgen. Elske is
door haar collega-politici snel vergeten, maar
de kiezer heeft voor dit soort troebele manoeu
vres een geheugen als een pot.
Elske heeft haar partij niet durven trotseren. Ze
had dat natuurlijk best kunnen doen. Een mo
tie van wantrouwen had tenslotte slechts de
steun van haar partij en die van Groen Links
gekregen en dat is gelukkig geen meerderheid
in ons land. Maar zoveel kracht valt natuurlijk
alleen maar op te brengen als je zelf keihard in
je missie gelooft. Elske geloofde echter al lang
niet meer in haar missie, laat staan in zichzelf.
Elske zit nu thuis en kan haar zonden overden
ken. Een leven om de macht is een leven zon
der ziel. Elske, wellicht vind je na de verwerking
van je gekrenktheid en verdriet je ziel weer te
rug. Dan heb je de duivel uit jezelf gebannen
en lacht het leven je weer toe. Goede Elske, dat
is hetgeen ik je van harte en welgemeend toe
wens.
WIM STEVENHAGEN
PEKING FLORIS HARM
We zijn nog maar een half uur
op weg, maar het raam van de
met Chinese boeren en hun
pluimvee afgeladen lange-af-
standsbus wordt nu al openge
schoven. Een jonge vrouw van
de Yi-minderheid, die er in haar
traditionele kledij uitziet alsof
ze uit het schilderij van een
middeleeuwse portrettist is ge
stapt, buigt zich over mij heen.
Ze steekt haar hoofd naar bui
ten om zich te ontdoen van het
ontbijt, dat haar duidelijk al een
tijdje dwars zit. Het slaat in
slierten tegen de andere ruiten.
Weer en half uur later zal nog
een aantal magen door de hot
sende bus uit balans zijn ge
bracht. Als je pech hebt, zit je in
een bus waarvan de ramen niet
open kunnen. Dan staat het
gangpad dus binnen de kortste
keren blank.
Toegegeven, er is hier in het
prachtige landschap van de
Zuidchinese provincie Sichuan
geen wegdek van betekenis, dus
alles schudt en botst door el
kaar. maar deze mensen kun
nen echt niet reizen. Straks zal
de bus voor een gekruid mid
dagmaal stoppen. Hetgeen alle
passagiers met smaak zullen
•verorberen. Vervolgens zal de
bus zijn stotende weg voortzet
ten en dan gaan ze weer braken.
Wie in China van het toeristen
pad van Verboden Stad of Ter
racotta Leger wil afwijken
wat ik overigens iedereen kan
aanraden moet daarvoor be
talen met enige ergernis en inle
vering van zijn standaarden van
hygiëne en comfort. Streekbus
sen, het voornaamste vervoer
middel om afgelegen gebieden
te bereiken, blijken soms ter
gend langzaam of helemaal niet
meer te rijden.
Even het station binnenlopen
om een comfortabele slaap
plaats in de eerstvolgende trein
te boeken, grenst aan het on
mogelijke. Plaats in de laagste
hard-sear-klasse is meestal wel
makkelijk te verkrijgen, maar
dan dient men rekening te hou
den met een wagon met voor
namelijk heel veel mensen op
de voor drie personen bestemde
harde bankjes van een meter
breed, onder de banken, in de
bagagerekken, langs het gang
pad en op de toiletten.
Een en ander wordt begeleid
door een stortregen van sinaas
appelschillen, afgekloven bam
boescheuten en kippebouten,
die op de grond belanden. Het
geheel wordt eventueel opge
vrolijkt dooreen Peking-opera
(dat wil zeggen een kakafonie
van schelle zangstemmen, bek
kens en trommels, volgens een
ondoorzichtig schema be
speeld), die op orkaansterkte uit
een gebrekkige luidsprekerin
stallatie raast.
Ook het vinden van een ge
schikte slaapplaats in de afgele
gen plaats van bestemming
kent zo zijn problemen. Ten
eerste is de socialistische markt
economie van Deng Xiaoping
nog niet overal doorgedrongen,
zodat er naar aloud c
tisch gebruik vaker dan de
kelijkheid voorschrijft wordt be
weerd dat het hotel vol is. Daar
naast valt een aantal hotels bij
voorbaat af, omdat die alleen
voor Chinezen toegankelijk zijn.
Reden hiervoor is dat de over
heid heeft besloten dat deze ho
tels te slecht zijn voor buiten
landse toeristen. Ik ben altijd
benieuwd hoe die hotels er van
binnen uitzien, als ik 's och
tends geradbraakt ontwaak in
mijn eigen 'luxe' bed: een hou
ten plank op poten met onge
wassen beddegoed.
Bij de sanitaire voorzieningen
aangekomen, dient men de
laatste resten van de westerse
hygiënestandaarden door te
trekken. Zonder uitzondering
beschikken deze hotels over zo
genaamde vloertoiletten. Niet
zelden is dit een buiten het ho
tel gelegen stenen pot, voorzien
van een stel sleuven in de grond
met een minimum aan privacy.
Over de tot kniehoogte reikende
houten afscheidingen kan men
met zijn buren de toestand in
de wereld doornemen.
Nu schijnt het vloertoilet zeer
comfortabel te zijn voor de
meergeoefenden, die met hun
hielen plat op de grond kunnen
hurken. Maar voor wie dat niet
kan en ik put uit eigen erva
ring is het een potentiële
gang naar de hel. Zich met de
moed der wanhoop vastklam
pend aan uitsteeksels in de
muur moet men, achterover
hangend, een wankel evenwicht
creëren, waarbij de geringste
misstap fatale gevolgen kan
hebben.
Het platteland in het zuidwesten van China, waar de toerist niet dezelf
de maatstaven voor comfort en hygiëne moet hanteren als in, bijvoor
beeld, een stad als Peking. foto reuter
Er wordt wel beweerd dat Chi
nezen westerse toiletten onhy
giënisch vinden. Dat is natuur
lijk tot hun dienst, maar het
mikken is een vaardigheid die
nog maar weinigen onder de
knie hebben.
Warm stromend water wordt
als het er al is uitsluitend op
vaste tijden geleverd. Soms be
schikt een hotel over douches,
soms niet. En soms is het niet
helemaal duidelijk, zoals in Li-
anghe in zuidwest-China. „Ja
meneer, we hebben douches.
Maar zoals u ziet, schijnt van
daag helaas de zon niet en dus
is er geen warm water." Verbluft
keek ik nog eens om me heen in
dit plaatsje, dat voornamelijk
werd gekenmerkt door met ko-
lenroet beslagen blokkendozen.
Zonne-energie, hier?!
Wellicht had mijn vraag naar de
luxe van een stortbad de hotel
eigenaar in verlegenheid ge
bracht en wilde hij zichzelf ge
zichtsverlies besparen. In ieder
geval leerde een kort onderzoek
dat er, zoals verwacht, inder
daad helemaal geen douches
waren.
