Boekhouder maakt vogelnestje
'Kijken hoe ver je met zand kunt gaan'
Het Gesprek van de Dag
Jaap de Vreugd in de VUT: 'Zij zijn
minister, ik ben Japie de buschauffeur'
ZATERDAG 22 MEI 1993
'.-CHEF MEINDERTVAN D
veel geld, maar als je dat omre
kent per hoofd van de bevolking
dan is dat natuurlijk helemaal
niets. En als die man echt wat
voor het landsbelang heeft bete
kend, nou dan moet dat maar."
Schandalig
De Vreugd kan het toch niet he
lemaal waarderen dat zo met
zijn belastinggeld wordt omge
gaan. „Ik vind dat toch een
wantoestand. Schandalig. Ik
vind dat juist die mensen van
het ministerie van financiën wat
beter op de centen moeten let
ten. Wat zij mij hebben aange
boden hoeft niet veel te kosten,
maar toch vind ik het machtig.
Laten zij daar nu eens een voor
beeld aan nemen."
MEINDERT VAN DER KAAU»
OOIT
KIEST U
VOOR
MOOIST
De boekhouder beweert dat hij
de hele dag in beweging is. Hij
stuurt zijn schrijfhand toch in
razend tempo over de pagina's?
Van links naar rechts, van bo
ven naar beneden. Hij klapt zijn
ordners toch talloze malen per
dag open en dicht? En malen
zijn kaken tijdens de lunchpau-
niet hevig in het rond? Af en
ie een sigaretje kan dan ook
geen kwaad, vindt hij. Hij heeft
nooit spierpijn, dus heeft hij
een getraind lichaam. Ja, werk
staalt de spieren. Dus draait hij
aan het eind van elke dag flui
tend van tevredenheid zijn au
tosleuteltje om. De vogels zitten
hoestend op een tak, maar dat
t hij niet.
FNV-voorzitter Stekelenburg
wel. Hij zei, op een door de Ne
derlandse Sport Federatie geor
ganiseerde bijeenkomst 'Bedrijf
beweging' in sportcentrum
Papendal, dat de gemiddelde
werknemer veel te weinig be
weegt. Het gebruik van de fiets
naar het werk te komen ver
dient volgens hem aanbeveling.
Dat is goed voor het lichaam en
bovendien goed voor het
milieu. De kern van zijn betoog
vormde echter de stelling dat
werkgevers meer initiatieven
moeten nemen om 'sportbeoe
fening van bedrijfswege te sti
muleren'.
„Daar ben ik het wel mee eens.
Vanzelfsprekend", zegt de Leid-
se fysiotherapeut Peter Visser,
die ook bij de bijeenkomst aan
wezig was. Hij is op dit moment
in samenwerking met een paar
bedrijven druk bezig met, zoals
hij zelf zegt „een aantal projec
ten die werknemers in de gele
genheid stellen deel te nemen
aan bewegingsprogramma's."
Dat is noodzakelijk, vindt hij.
„Met de fitheid van de gemid
delde mens is het slecht gesteld.
Dat heeft onder meer te maken
met toenemende werkdruk.
Ontslagen, minder mensen die
dezelfde hoeveelheid werk
moeten doen. Mensen komen
moe thuis, het sporten schiet er
bij in. Ze denken dan niet veel
verder dan: afstandsbediening
en hamburger. En al dat junk
food is natuurlijk niet best. Ook
al omdat ze steeds minder be
wegen op hun werk, bijvoor
beeld door alle automatiserin
gen."
Vandaar die projecten in het
bedrijfsleven. Uitgebreide pro
jecten, zegt Visser. Er wordt bij
voorbeeld informatie gegeven
over wat conditie nu eigenlijk
inhoudt. En er wordt een fit
heidstest afgenomen. „Om de
werknemer te confronteren met
zijn fysieke conditie. Hij moet
een gezondheidsvragenlijst in
vullen, we meten zijn lengte, ge
wicht, vetgehalte, cholesterolge
halte, longcapaciteit, bloeddruk
en dergelijke. We zetten hem op
de fietsergometer. En we doen
tien testen om de kracht en le
nigheid van zijn spieren te me
ten. Op grond van alle resulta
ten geven we hem een rapport
cijfer, uiteraard rekening hou
dend met zijn leeftijdscategorie.
We hopen dat dat de mensen
aanspoort om te gaan sporten."
Het werkt in elk geval prima, is
de mening van Visser. „Omdat
mensen op het werk veel in
vloed op elkaar hebben. Als er
een paar zijn die enthousiast
over sport zijn, heeft dat een
positief effect op de rest. De
werkgever heeft er ook belang
bij. Uit onderzoeken blijkt het
gunstige effect van bedrijfsfit
ness op ziekteverzuim. Zo'n in-
Ni*
spanning breekt natuurlijk ook
de dag. Dat bevordert het werk-
plezier."
Dus maakt de boekhouder nu
een vogelnestje in de ringen.
Fluitend van tevredenheid.
de gemiddelde mens is het slecht ge-
archieffoto loek zuyderdujn
Door het raam ziet hij de voge|s.
Ze maken een nestje in zijn au
to. Ook fluitend van tevreden
heid.
Je hebt mensen die niet voor het geluk in de wieg zijn gelegd en soms de raarste dingen
meemaken: pechvogels dus. Het Gesprek van Dag bombardeert met een zekere
regelmaat een regiogenoot tot 'Pechvogel van de week'.
Het Leidsch Dagblad verrast de uitverkorene met een mooie slagroomtaart van
banketbakkerij Van Dam. Vindt u dat uzelf voor deze eervolle vermelding in aamerking
komt, aarzel dan niet om met ons contact op te nemen. Ook mag u familieleden,
vrienden of buren voor deze prijs nomineren. U kunt bellen tijdens de werkdagen van
8.30 tot 16.30 uur op het nummer 071-161352. Ook kunt u schrijven: Leidsch Dagblad,
t.a.v. Het Gesprek van de Dag, Postbus 54,2300 AB Leiden.
De huiskamer hangt vol met
oude ballonnen. Ze hangen er
nog als aandenken aan het der
tigjarig huwelijksfeest van het
echtpaar Huitema. Hoewel dat
eigenlijk geen tastbaar aanden
ken nodig !;eeft, want wat was
het een onvergetelijke dag! Met
een schitterend feest als afslui
ting. En een wild avontuur als
opwarmertje, want op weg naar
de paardentram die ze naar het
feest zou brengen bleven ze in
de lift steken van hun flat aan
de Leidse Topaaslaan.
„Ja, het was me wat met die lift.
En die tram maar wachten", be
gint mevrouw Huitema. Haar
man onderbreekt haar: „Wacht
even, er ging nog wat aan voor
af." „Ja", zegt zij weer op haar
beurt, „de dag voor het feest
viel mijn schoonmoeder. Een
hersenschudding, kneuzingen-
...ze kon niet meer lopen." „Ze
lag gestrekt op de bank", zegt
meneer Huitema. „Die kon dus
niet meer komen. En mijn
schoonvader bleef bij haar
thuis", zegt mevrouw.
En als twee volleerde nieuwsle
zers doen ze vervolgens hun
verhaal. Om de beurt vertellen
ze een stukje van hun avontuur,
zonder de ander te interrum
peren.
Hij: „We hadden voor de avond
een paardentram van De Bles
gehuurd."
Zij: „Wij naar de lift om kwart
over zeven."
Hij: „Alle familie erin. We wo
nen op vijf hoog. Op drie hoog:
bdm, stop!"
Zij: „Daar zaten we dan met z'n
zevenen. Twee kleintjes erbij.
Het kind van acht maanden be
gon aan mijn bruidsboeket te
plukken. En het jongetje van
drie riep: ik wil er uit."
Hij: „Toen zijn we maar gaan
zingen: we hebben dorst en we
hebben niets te drinken. Om
die kleintjes bezig te houden
hè."
Zij: „De hele buurt liep uit. Ze
kwamen allemaal voor het
raampje kijken."
Hij: „En warm dat we het kre
gen in die lift. Schei alsjeblieft
uit. Want de monteur moest he
lemaal uit Katwijk komen. Dat
duurde effe lang."
Zij: „Na 35 minuten zijn we ein
delijk bevrijd. Onder luid ge
juich van de buurt. We hebben
het nog tot een uur daarna be
nauwd gehad."
Hij: „De koetsier had al die tijd
klaar gestaan met zijn paardjes.
Ik zeg tegen hem: we zaten
vast."
Zij: „Ja en je zei: het spijt me, je
zult overuren moeten maken."
Hij: „En wij weer zingen: hop,
paardje hop. En andere liedjes
waar een paard in voorkomt."
Zij: „Voor de kinderen. Niet van
de opluchting. We hebben niet
echt in de put gezeten."
Hij: „Komen we in het zaaltje,
gelooft de visite ons niet."
Zij: „Het feest was al in volle
gang. Maar ja, het is nog een
heel gezellige avond gewor
den."
Hij: „Ik zat toch af en toe te
denken: jammer dat mijn ou
ders er niet bij kunnen zijn."
Zij: „Die val van mijn schoon
moeder was toch een domper."
Hij: „Ik heb haar de andere dag
opgebeld. Zegt ze: gut, wat zie
lig voor die paardjes."
Zij: „Hopelijk zijn mijn schoon
ouders er over vijf jaar weer wel
bij. We vieren ons huwelijks na
melijk elke vijf jaar."
Nou ja, de schoonouders heb
ben in elk geval de verhalen ge
hoord. En ze hebben vast en ze
ker de foto's van de feestelijke
dag kunnen bekijken.
Hij: „Foto's? We hadden ook ie
mand gehuurd om een video
reportage te maken. Die stond
gelijk te filmen als een gek voor
die lift."
HERMAN JOUSTRA»
Bouwen van zandkastelen: spelen met zwaartekracht foto henk bouwman
ergens anders, maar pa is de
rest van de middag zoet. Zo
gaat dat hier nu ook. Je begint
eraan en je kunt niet meer stop
pen, het werkt verslavend."
Aan het project doen opvallend
veel studenten bouwkunde en
mensen van de kunstacademie
mee. „Het zijn bouwkundige
principes die hier meespelen,
maar daarnaast kan ik ook mijn
creativiteit kwijt. Je kunt spelen
met de zwaartekracht. Je kunt
kijken tot hoe ver je kunt gaan.
Op een gegeven moment ga je
te ver en stort alles in", aldus
Scholten. Dit is het eerste pro
ject van de Leidenaar, maar hij
heeft de afgelopen tijd genoeg
kunnen oefenen in een daar
voor ingerichte hal in Delft.
Elk van de twaalf sculpturen
beeldt een land van de Europe
se Gemeenschap uit. Scholten
werkt met een collega en twee
Engelse studenten aan een ge
vaarte dat het land aan de an
dere kant van het Kanaal moet
uitbeelden. Wat het precies gaat
worden weten zij nog niet: de
Londense ondergrondse of de
dubbeldekkers, maar misschien
ook wel de Big Ben. „We moe
ten daarover nog met elkaar
spreken. Daarnaast denken wij
aan het maken van satirische
beelden van Tatcher, Major,
Lady Di en Prince Charles", al
dus Scholten.
Nu zijn de vier, die later gezel
schap krijgen van een zeer erva
ren Amerikaanse 'carver' (een
vormen-snijder), nog bezig met
de aanleg van de fundering. Dat
gaat met behulp van houten
mallen. Daarin wordt het zand
met water gegooid en vervol
gens flink aangestampt met be
hulp van een mechanische
zandstamper. Pas als alles klaar
is gaan één voor één de mallen
ervan af, te beginnen bij de bo
venste. Dan komt het creatieve
gedeelte van het karwei en
moeten met behulp van troffels
en palletmessen de decoraties
en details worden aangebracht.
Voor deze gelegenheid is overi
gens speciaal zand gebruikt.
Het zand dat op de Nederlandse
stranden ligt is door de werking
van eb en vloed inmiddels qua
structuur rond geworden. Net
zoals knikkers: dus niet te 'sta
pelen'. Vandaar dat hiervoor
zand nodig is dat 'hoekig' is.
Met water vermengd krijgt dat
de stevigheid van klei dat tegen
een stootje kan.
„Het is heel hard werken", zegt
Scholten met roodverbrande
kop. „Nu sjouwen wij met zand
en emmertjes water, straks
komt het precieze werk dat veel
geduld vereist. Nee, mij hoor je
niet klagen. Ik vind het heerlijk,
want het is ook een leuke groep.
We gaan er allemaal voor."
Het festival is opgezet door de
Stichting Toerisme Den Haag
en Inaxi Holland. Vorig jaar
kwamen maar liefst een miljoen
mensen op dit evenement af
dat vanaf de boulevard te be
wonderen is. „En als het weer
meezit", zegt woordvoerster
Angélique de Leur, „trekken wij
dit jaar weer dat aantal naar
Scheveningen toe."
De kroon op het werk moet
een 15,5 meter hoog bouwwerk
worden, een hoogterecord in
Europa. Hierin komen culturele
elementen aan bod uit de rest
van de wereld, zoals Afrikaanse
maskers, Indiaanse totempalen
een Maya-tempel, een sfinx
moskeeën en pagodetempels
Hiervoor komt Kenny Kirk, de
Amerikaanse grondlegger vooi
zandsculpturen, met /ijn nan
naar Nederland.
(De twaalf kleinere beeldei
zijn vandaag klaar. Vanaf ni
wordt verder gewerkt aan he
grote bouwwerk dat ter hodgt
staat van het Carlton Bead
Hotel. Alles is klaar op zaler
dag 29 mei en te bczichtigci
tol en met 20 juni).
Het echtpaar Huitema: „En warm dat we het kregen in die lift."
Midden tussen zonaanbidders
op het strand van Scheveningen
ligt een enorme berg met zand.
Er bovenop staat iemand met
een trilmachine zoals straatma
kers die gebruiken om de grond
aan te stampen. Een absurd g
zicht. Maar het gaat om niets
minder dan het Scheveningen
International Sand Schulpture
Festival 1993. Leiderdorper
Gert-Jan Scholten (22), vierde
jaars student bouwkunde in
Delft, bouwt op dit moment
met een grote groep jongeren
aan twaalf 'zandsculpturen' op
het Scheveningse strand, met
het thema 'Ontdek een wereld
vol Culturen'.
Scholten zegt dat het bouwen
met eenvoudige componenten
als zand en water een 'enorme
kick' geeft. „Het lijkt een beetje
kinderachtig, maar dat valt reu
ze mee. Je ziet het al bij vaders
die van hun kinderen moeten
meehelpen bij het maken van
een zandkasteeltje. Na vijf mi
nuten spelen de kinderen heel
De mensen die verantwoorde
lijk zijn voor het half miljoen
gulden dat voor het afscheid
van een topambtenaar is uitge
trokken, moeten een flinke tik
op hun vingers krijgen. „Ik kijk
nooit zo hoog op tegen dat
soort gasten. Ik ben net zo be
langrijk als Lubbers, denk ik al
tijd maar. Zij zijn toevallig mi
nister en ik ben Japie de bus
chauffeur."
En Japie de buschaufeur is Jaap
de Vreugd uit Katwijk die deze
week afscheid nam omdat hij
gaat genieten van de VUT. In
derdaad, net zoals directeur-ge
neraal Boersma van het minis
terie van financiën, die maar
liefst zestien afscheidsfeestjes
krijgt met als klap op de vuurpijl
een feest in de Rotterdamse
Doelen waar zo'n 1800 genodig
den zijn uitgenodigd. De totale
kosten worden geraamd op
ruim een half miljoen gulden.
Alleen is het afscheid van de
buschauffeur op een wat be
scheidenere schaal uitgevoerd.
„Misschien wat eenvoudiger,
maar op zijn minst net zo leuk",
zegt De Vreugd. Aanvankelijk
zat het feestvarken helemaal
niet te wachten op feestelijkhe
den. „Ik ben zonder bombarie
gekomen en waarom zou ik dus
met bombarie vertrekken?"
Vanmorgen leek er nog geen
vuiltje aan de lucht. Om 6.15
uur klom hij zoals altijd op de
bus. „Gelukkig stond de 9400
voor mij klaar, een wagen waar
in ik heerlijk zit. Ik heb nogal
kleine beentjes begrijpt u. Bo
vendien schakelt deze wagen
het lekkerst van allemaal. Maar
ik was ook blij dat alles normaal
was. De jongens in de garage
gaven mij nog een hand en
wensten mij het beste."
Maar bij het eindpunt van de
bus naar Santa Maria in Noord-
wijkerhout, wachtte er toch een
verrassing voor hem. Zijn
vrouw, kinderen en kleinkinde
ren waren door een NZH-bus
opgehaald en stonden hem
daar op te wachten met de bus
die was voorzien van een groot
bord. Zij waren nog allemaal ge
tuige van zijn laatste rit naar het
station in Leiden. „Er was wat
oponthoud geweest en dus
moest ik nog doorrijden ook om
twee dametjes op tijd hun aan
sluiting te laten hebben. Het is
gelukthoor."
Cadeaubonnen
Bij het station kreeg zijn vrouw
een grote bos bloemen en was
het tijd voor een bakkie koffie
samen met rayonchef Bollen
streek-Zuid, A.J.C. Vermolen en
wat collega's. „De jongens met
wie ik in het rooster zat gaven
mij nog drie cadeaubonnen.
Nou dat kon ik echt waarde
ren", aldus De Vreugd.
Aardigheidje
Zijn chef vertelt dat alle chauf
feurs van de NZH die met pen
sioen of VUT gaan op een aar
digheidje zoals boven beschre
ven, worden getracteerd. „Daar
naast is er elk kwartaal een
rondvaart plus diner voor de ju
bilarissen met hun echtgenotes.
De directie houdt dan een toe
spraak waarin hun levensloop
een beetje naar voren komt. De
mensen vinden dit altijd heel
leuk", aldus Vermolen.
Dat voor het afscheid van een
topambtenaar een half miljoen
is uitgetrokken, lijkt Vermolen
rijkelijk overdreven. „Maar aan
de andere kant moetje dat toch
ook relativeren. Sommige werk
nemers of directeuren hebben
veel relaties met klanten of be
drijven. Die moet je de kans ge
ven behoorlijk afscheid te kun
nen nemen. Het afscheid van
dit soort personen kost dus logi
scherwijs wat meer. Maar dat is
in het belang van het bedrijf.
Bovendien lijkt een half miljoen
