'Een totale flop doet me niks'
Uitstraling en vakmanschap bij Inmates
Krakende en krassende Leonard Cohen
Een 'Nozze' om te zoenen
Cultuur&Kunst
Oog voor
verdwijnende
cultuur
West Side
Story
in Den Haag
DINSDAG 11 MEI 1993
Leids Straattheater Concours
leiden» Op het Gerecht en Pieterskerkplein wordt morgen voor
het eerst het Leids Straattheater Concours gehouden, georgani
seerd door Studentenvereniging Augustinus. Het wordteen
middag vol sensatie, ontroering, grappen en grollen, met straat
theatergroepen uit binnen-en buitenland. Tussen 13.00 uur en
17.00 uur zijn onder meer te zien: de acrobatische toeren van
Mrs. Jones, een thriller van Try Out Company waarin het publiek
zelf een rol speelt, een circus-act van Englishman Abroad, Enge
Buren die jolige muziek spelen en de RTL Bier Street Show met
een keur aan bekende spel- en showprogramma's. Aan het con
cours zijn prijzen verbonden die om 17.30 uur worden uitgereikt
op het Gerecht.
Madonna welkom in China
Hongkong Het Chinese ministerie van cultuur heeft Madonna
uitgenodigd een toernee door China te maken. Voorwaarde is
echter dat ze haar kleren aanhoudt. Madonna zou dit inmiddels
toegezegd hebben, aldus een bericht in de Hongkongse krant Ta
Kung Pao. Het ministerie van cultuur, de waakhond over de
kunst en cultuur in China; wil alleen dat Madonna optreedt als
haar show geen „openbare schennis der eerbaarheid bevat".
Het ministerie vindt „een beetje pikant" acceptabel, maar „geen
naaktheid of onbehoorlijk gedrag". De krant wist ook dat Ma
donna geen bezwaar tegen de voorwaarden heeft omdat ze erg
graag naar China wil komen. De toernee staat eind dit jaar ge
pland.
Christie's veilt tekening Van Gogh
Amsterdam Het veilinghuis Christie's in Amsterdam brengt op
26 mei een tekening van Vincent van Gogh (1853-1890) onder
de hamer. De tekening is afkomstig uit de collectie van kunstcri
ticus en kunstenaar H. Bremmer. Op het kunstwerk staat een
boer met een kapmes afgebeeld. De opbrengst voor de tekening
wordt geschat op maximaal 160.000 gulden.
Leider Residentie Orkest stapt op
den haag De artistiek leider van het Residentie Orkest, Bernard
Jacobson, stapt volgend jaar op. De Brit vindt dat hij teveel tijd
kwijt is aan de administratieve rompslomp van zijn functie. Hij
bekleedt die nog maar 16 maanden. Het artistieke deel van zijn
werk komt erdoor in de verdrukking, klaagt hij. Jacobson (57)
verlaat het orkest volgens eigen zeggen met een bloedend hart.
Er is ook geen sprake van ruzie geweest. Jacobson vertrekt aan
het eind van het seizoen 93/94.
Sternheim in Galerie Mokum
Amsterdam Galerie Mokum, aan de Oudezijds Voorburgwal 334
in Amsterdam, toont van 13 mei tot 16 juni olieverfschilderijen
van Bernardien Sternheim en Kik Zeiler. Hun werk is figuratief.
De tentoonstellingen zijn te bezichtigen van maandag tot en
met vrijdag van 9.00 tot 17.30 uur.
'Getekend B', werk van Bernardien Sternheim te zien in Galerie Mo
kum. FOTO PR
Sydney Youngblood zit niet op het succes te wachten
Zingende dekhengsten als Luther Vandross en Teddy
Pendergrass die allemaal kwelen ze over hoe ze een
nacht lang pret willen maken met de dames, met hete
olie en zoete woordjes, met veel zweet en gedoe. Sydney
Youngblood imiteert, ten behoeve van onze lachspie
ren... Hij laat zich achterover zakken op de bank, spreidt
armen en benen wijd en laat de vervoering ontsnappen:
,,Oh baby! Take me, I'm yours!" Hij werkt zichzelf weer
overeind en stelt de diagnose: „Het klonk alsof ze al naar
de volgende vrouw verlangden vanaf het moment dat ze
bij jóu in bed lagen."
utrecht. ton dejonc
Dat was dus precies wat de jon
ge Sydney Youngblood niét
zocht, toen hij aan het eind van
de jaren zeventig zijn plan in de
muziek trok. Alsof inderdaad ie
dere Amerikaanse soulzanger
zijn bedavonturen op muziek
moest zetten teneinde het suc
ces te vinden. Om niet in hol
gezang te vervallen, koos Syd
ney Youngblood eind jaren ze
ventig welbewust voor een be
staan in Europa. Zijn muziek
moest en zou een Europees
vleugje krijgen.
En zie, een decennium later is
Sydney Youngblood een man
die ruim 4 miljoen albums en
singles heeft verkocht. De num
mers 'If only 1 could' en 'Sit and
Wait" - met dat heerlijke piano
loopje - waren wereldhits, maar vocaalpartijen, samengedubt op
tussen '89 en nu véél veranderd,
maar ik weiger mijn persoonlij
ke stijl te wijzigen. Ik zit niet op
het succes te wachten, hoor. Ik
blijf mezelf, wat er ook ge
beurt."
Zo spreekt de ex-beroepsmili
tair, die na afloop van zijn
dienstcontract in het Duitse
Heidelberg bleef hangen. We
zijn intussen een mislukt huwe
lijk, een paar wereldhits en een
appartementje op Jbiza verder.
Dit keer zullen de mensen we
ten dat Sydney Youngblood
geen dozijnzanger, maar een
volwaardig musicus is, belooft
hij. Youngblood beheerst vijf in
strumenten en een stem als een
klok. Daarvan getuigt bijvoor
beeld zijn uitvoering van 'Me
and Mrs. Jones', dat hij geheel
zijn eentje vol zong: dertien
dat is al weer vier jaar geleden.
Pas in de aanloop naar zijn
nieuwe, derde album, 'Just the
way it is', heeft hij die successen
eindelijk uit het hoofd kunnen
zetten.
„De schaal van het succes,
zoals ik dat gekend heb met die
twee singles, kan een zware last
zijn. Zes maanden nadat ik weg
was bij mijn vorige platenmaat
schappij zat ik nog steeds te
broeden op invallen voor een
nieuwe 'If only I could' en een
nieuwe 'Sit and wait'. Op dat
moment dacht ik: Waarom
maak ik mezelf gek? Het gaat er
in de eerste plaats om dat ik
mezelf plezier met mijn muziek,
dan komt de rest vanzelf wel.
Misschien wordt het album wel
een totale flop, maar dat doet
me dan niks, helemaal niks.
Daar zou ik alleen maar van le
ren. Smaken veranderen, er is
Kroatische
kunst in ons
land te koop
bussum gpd
Bijna 40 werken van beroemde
kunstschilders zijn voor ver
koop in onder meer Nederland
aangeboden. De schilderijen
met een gezamenlijke vraagprijs
van circa tien miljoen gulden,
zijn afkomstig uit privé-collec-
ties in Kroatië. Tot de duurste
werken behoren olieverfschilde
rijen van Maurice de Vlaminck
(zijn 'Straat' zou alleen al zo'n
drie miljoen gulden moeten op
brengen), Picasso ('Vaas met
fruit' ter waarde van ruim 1,6
miljoen) en Henri Matisse
('Mensen zonder gezichten',
vraagprijs circa 750.000 gulden).
Verder zijn er werken bij van
Van Ruysdael, Teniers, Chagall
en Dali. Het zou gaan om een
legale zaak. Dat de schilderijen
worden verkocht heeft te ma
ken met dat de eigenaren snel
geld willen hebben om uit het
voormalige Joegoslavië te kun
nen vertrekken.
De Oostenrijkse dirigent Nikolaus Harnoncourt
leidt de nieuwste produktie van De Nederlandse
Opera, Mozarts 'Le Nozze di Figaro'. Daarmee
voltooit de eigenzinnige muzikant het drieluik
van produkties die De Nederlandse Opera in de
afgelopen jaren van Mozarts zogeheten 'Da Pon-
te-opera's' - naast I.e Nozze, Don Giovanni en
Cosi fan tutte - op de Bühne heeft gebracht.
Opvallend gegeven was dat 'het beeld' van deze
operaproduktie keurig in de pas liep van 'het ge
luid'. Artistiek directeur Pierre Audi, een op en
top bevlogen theaterman, heeft er meestal een
handje van om regisseurs de vrije hand te laten
r zij een operapartituur dienen te visuali-
Aangezien de huidige generatie van gearriveer
de 'beeldmensen' meestal weinig tot geen kaas
heeft gegeten van muziek in het algemeen en van
operapartituren in het bijzonder is- het gevolg
hiervan dat menig Amsterdamse operaproduktie
aan tweeslachtigheid lijdt. De eenvoudige luiste
raar-kijker pleegt nogal eens iets heel anders te
zien dan waarover het om muziek gezette libretto
rept. Geeft niet. Moet kunnen. Maar de keren dat
eenzestien-sporenrecorder.
"Of zulke dingen aanslaan?
Geen idee. Ik ben niet in staat
'om mijn eigen songs te 'verko
pen'. Als het niet verkoopt: jam
mer. Ik ga toch zeker mezelf
niet verraden? De business is al
commercieel genoeg: commer
ciëler dan ooit, eigenlijk. Vroe
ger hoorde je een nieuw num
mer van Pink Floyd op de radio
en wist je: Hé, de nieuwe Pink
Floyd. Je ging af op je gehoor.
Tegenwoordig, met al die com
mercie, met MTV, de sponsors-
hips, de hele rimram, moet je
ook je ogen en je smaak inscha
kelen. Mensen gaan Volkswa
gen rijden omdat 'hun' Phil Col
lins er reclame voor maakt. Dat
is toch zot? Ik zou wel eens wil
len dat we terug gingen naar die
goede ouwe tijd, dat we gewoon
weer op onze eigen oren kon-
denvertrouwen."
Sydney Youngblood: „Ik ben niet in staat om mijn eigen songs te 'verkopen'."
recensie hans maas
Leonard Cohen and Band, World Tour '93. Gehoord: 8/5,
Congresgebouw, Den Haag. Extra concert: 23/5 in De
Vereeniging Nijmegen (voorverkoop begint 15 mei).
Hij heeft bijna geen stem meer. Wat zingen
moet zijn lijkt meer op keelschrapen.
Slechts in de allerdiepste tonen weet hij uit
zijn doorgerookte strot nog enig volume te
persen. Gitaarspelen lukt nog wel redelijk.
Maar dat doet hij nog maar bij een enkele
song. Liever drukt hij gemakzuchtig af en
toe op een enkele synthesizertoets. Als ie
mand met zo'n performance nog een dui
zendkoppige menigte plat kan krijgen en
zich na ruim twee uur krassen en kraken
zes keer voor een toegift terug moet laten
roepen zal er meer aan de hand zijn. Dan
moet er legendevorming hebben plaatsge
vonden. Dat is dan ook het geval met Leo
nard Cohen.
De oude bard (58) heeft heel gestaag een
klein maar ijzeren repertoire opgebouwd.
En als je dan maar niet te vaak langs komt
willen de fans wel gretig zijn. Dan willen ze
'Suzanne' en 'Bird on a Wire' en 'Joanne of
Arc' maar al te graag gulzig consumeren, al
is het via aangetaste stembanden.
Niet dat Cohen zich niet heeft vernieuwd.
Het nieuwe werk van zijn album 'The Futu
re' is op zijn speciale lekkere manier nog
zwartgalliger geworden. En muzikaal rijper,
zeker waar het de begeleiding betreft. Zo
veel roest als er op de bariton is gekomen,
zoveel meer gaan de achtergrond-zangeres
sen glanzen. Met Perla Batalla en vooral Ju
lie Christensen moeten we eigenlijk spreken
van voorgrond-engelen. En zo mager als de
maestro zelf met drie vingers op het key
board priegelt zoveel meer valt het magi
strale spelen van zijn zeskoppige band op.
Zo doorgaand kan hij nog jaren mee en zal
er zelfs wanneer zijn stembereik is terugge
lopen tot een half octaafje nog sprake kun
nen zijn van een avondlang volrijp muzi
kaal genot.
Er zijn drie Cohen's die elkaar afwisselen.
In de eerste plaats de geëngageerde criticus
van 'Democracy is coming to the USA'. In
de tweede plaats de cynicus die zichzelf op
de korrel neemt in 'The Tower of Song'. In
de derde plaats de romantische dichter van
'Dancing to the End of Love'. De laatste Co-
hen is misschien wel de belangrijkste. Juist
de warmte die er van het toneel afstraalt
doet ze smelten, de veertiger en vijftigers
(want wat er jong was in de zaal moet tot de
sector tweede vrouw worden gerekend).
beeldende kunst
man Zaalberg. Te zien. Galene Mecenas,
Middelstegracht 87, Leiden, ma. t/m vr.
9-17 uur, za. 11-16 uur, t/m 15 mei.
Het wordt zeldzaam, maar er
zijn nog volkeren die leven
vanuit een diep respect voor de
natuur. Hun natuurreligie be
paalt hun denken en handelen.
Vaak blijft het bij een verlangen.
Indianen bijvoorbeeld kunnen
wel de intentie hebben, maar
ontberen veelal de ruimte om er
naar te leven. Natuurvolkeren
en hun zienswijze delven het
onderspit in onze snelle maat
schappij. En moedertje aarde
delft mee.
Invalshoek voor het werk van
Marianne Hoogstraten is een
zelfde respect voor de aarde. De
tentoongestelde schilderingen,
vazen en curiosa bij Galerie Me
cenas zijn veelal samengesteld
uit natuurlijke materialen. Som
mige werkjes vormen een ode
aan de natuur. Zoals een orga
nisch gevormde schaal van
handgeschept papier, overdekt
met kokoshaar en aan de ran
den behangen met kaneelstok
jes. Andere werken ogen in eer
ste instantie vrij en onbevan
gen, maar blijken bij nadere be
schouwing de teloorgang van de
natuur(-mens) uit te beelden.
Kleine doosjes zijn op speelse
en poëtische wijze aangekleed
en ingericht. De aanwezige
schilderingen lijken te worden
bepaald door harmonieuze, die
pe aardetinten. Niets aan de
hand. Mooi om naar te kijkenv
Maar dan. Door de verflaag,
heen schemeren fotootjes van
indianen. Een verhaal speelt
zich af achter de schermen.
Vaag zie je mensen die een vlag
planten; geslaagde expansie
drift. Anderen tuimelen van een
helling af. De vrije mens wordt
weggeveegd, letterlijk en figuur
lijk. De poëtische doosjes ont
poppen zich tot merkwaardige
relikwieën. Ze doen denken aan
kleine reservaatjes, waar de
laatste resten van een verdwij
nende cultuur nog te bezichti
gen zijn.
Deze aanpak kan al snel ont
aarden in goedkope kunst. De
werken van Hoogstraten be
houden echter, met hun men
geling van abstract en verha
lend, een sterke uitstraling. Eni
ge tijd geleden leefde Marianne
Hoogstraten enkele maanden
bij indianen. Dat zij de afgelo
pen jaren een groeiende affini
teit heeft ontwikkeld met de in
dianencultuur is dus niet ver
wonderlijk. De indianen vertel
den haar dat haar kunst voor
hen zeer herkenbaar was.
De andere exposant, Herman
Zaalberg, toont keramisch werk.
Grote vazen en schalen die
voornamelijk bedoeld zijn voor
functioneel gebruik. De vormen
zijn helder en eenvoudig, de
kleuren warm. Enkele werken
vormen een uitzondering: hier
worden de stille lijnen over
schreden door een wulpse om
randing. Goed vakmanschap
met een bescheiden schoon
heid.
ik na afloop van weer een operavoorstelling in het
Muziektheater met verhoogde bloeddruk de huis
reis aanvaardde, zijn niet meer te tellen.
De bezetting van de Amsterdamse Nozze is
werkelijk om te zoenen. Het Koninklijk Concert
gebouworkest, 's lands orkestrale trots, bleek de
buitengewoon sèrene visie van de dirigent op
Mozarts schitterende partituur trefzeker weer te
geven. Vanaf de eerste maten van de Ouverture
ontpopte het orkest zich als een zalig klankbad,
waarin de zangers naar hartelust konden poede
len.
Sopraan Charlotte Margiono was een grandioze
gravin d'Almaviva. Bariton Olav Bar, die ik in
1991 in het Engelse operamekka Glyndebourne
meemaakte als een harkerige latin-lover in Mo
zarts Don Giovanni, bleek in zijn rol als sexbelus-
te graaf d'Almaviva stukken beter op dreef.
Bar verklaarde in een interview in het krantje
van De Nederlandse Opera voor alles een lied
zanger te zijn. Welnu, tussen Glyndebourne toen
en Amsterdam nu heeft deze zanger blijkbaar een
zekere groei ten positieve doorgemaakt. Alistair
Miles als Figaro en Isabel Rey als Susanna gaven
eveneens overtuigende optredens ten beste. Er
werd goed gespeeld, ondanks de altijd aanwezig
premièrekoorts waardoor op enkele momenten
de aansluiting tussen recitatieven en aria's niet
gladjes liep. In komende voorstellingen zal dat
wel zijn gecorrigeerd.
den haag Leonard Bernstein's musi
cal 'West Side Stoiy' is vanaf donder
dag een aantal malen te zien in het
Haagse AT&T Danstheater. 'West Side
Story' behoort zo langzamerhand tot
het klassieke repertoire en wordt door
velen beschouwd als de beste musical
ooit geschreven. De muziek is zeer af
wisselend: stuwend in de gevechtsscè
nes, opwindend in 'I want to be in
America' en romantisch in songs als
'Maria', 'Tonight' en 'Somewhere'.
'West Side Story' is te zien in het
Danstheater van donderdag 13 mei
t/m vrijdag 21 mei (met uitzondering
van 15 mei), 20.15 uur. Zondag 16 mei
is er tevens een matinee om 14.30 uur.
recensie hans keuzers
The Inmates: Bill Hurley (zang), Peter Gunn (gitaar),
Tony Oliver (gitaar), Ben Donelly (bas), Eddie
Edwards (drums). Gezien: 8/5, LVC, Leiden.
De Engelse Inmates zijn allesbehalve
piepjong. Vijf bijna-veertigers met rede
lijk zichtbare buikjes stonden zaterdag
op het LVC-podium. Normaal kom je dit
soort muzikanten in slechte covergroep
jes tegen. Laten we eerlijk zijn de slappe
openings-rock 'n rollsong had best in
een bruine achterafkroeg vertolkt kun
nen worden.
Dat mag een van de weinige foutjes
genoemd worden want voor de rest van
de avond zetten de Inmates een gedegen
show neer. Allereerst straalt er een ge
weldige vakmanschap af van de gitaris
ten Peter Gunn en Tony Oliver. De pri
ma samenwerking tussen de twee, de af
wisselende solopartijen - vaak binnen
een nummer - en de heldere gitaarklank
waren een genot voor oog en oor. Vooral
Tony Oliver speelt, met name in bijzon
der Engels klinkende 'Buster', heerlijke
Keith Richardsriffs. 'Precious state' een
rustige sixties popsong krijgt een prach
tige dreiging met een schitterende ontla
ding mee.
Zanger en blikvanger Bill Hurley - ove
rigens een treffende gelijkenis met ac
teur Danny DeVito - heeft een enorme
strot en kan naast zeer ingetogen ook
waanzinnig explosief uithalen. In 'Some
kind of Wonderful' benadert hij met zijn
hoge registers Van Morrison.
Op het eind van de set kiezen de In
mates voor een handjevol overigens
knap neergezette covers, waaronder
'Nervous Breakdown' van Eddie Co
chran. Hoewel het standaardwerk wordt
vermeden - uitgezonderd het overbodige
kroegnummer Suzi Q - kiest de groep
dan voor te weinig afwisseling en rom
melt men dan te vaak in de pure plicht
matige rock 'n roll. The Inmates blijven
desondanks een juweeltje op livegebied.
