'Op Texel valt
er elk jaar wel
eentje dood'
Nieuw verschijnsel kleedt ouders
financieel uit
Mensen, dat zijn
de échte beesten
'Studenten moeten niet zo zeuren'
Het Gesprek van de Dag
Adresproever
slikt alles
DINSDAG 11 ME11993
CHEF WILLEM SPIERDIJK, 071-161440. PLV.-CHEF MElNDERT VAN D
Los van het aardse bij parachutespringen
Wat een kleine wereld daar be
neden! De meren glinsteren als
tranen en de mensen gaan over
de aarde als polletjes zwart en
geel gras. O, wat goed om alles
eens zo klein te zien. Wat ma
ken we ons toch sappel over dat
speelgoedleven van ons! Kijk,
daar liggen de graven, wit en
klein en zoet als suikerklontjes.
Verhef u toch, o ziel! Kom los
van het aardse!
Zo, denk ik, moet de parachute-
springer zich voelen. Ik heb er
wel eens aan gedacht om de
Koegelwieck te nemen naar
Tessel en daar een cursusje te
gaan volgen. Maar ik ben waar
schijnlijk een te grote schijte-
broek, heb al hoogtevrees als ik
op een krant sta. En nu onlangs
die Nederlandse parachutist
met zijn parachute een half uur
aan het staartstuk van het vlieg
tuig is meegesleurd, is mij de
moed helemaal in de molières
gezonken. Het idee! Om een
half uur boven Bonn te worden
meegesleurd.
Toch zijn er nog steeds mensen
die wel het lef hebben om aan
een parachute boven de wereld
te hangen. Hans Romein is er
zo een. „Ik vond het springen
een enorme ervaring. Om hele
maal gestoord van te worden.
Als die deur van het vliegtuig
opengaat, zou je meteen hele
maal achterin de laadruimte
weg willen kruipen. Dat is je
normale reactie. Maar nee, je
moet er dus juist uit! Geluklog
zit je nog aan een 'static line'
vast, een veiligheidslijn. En dat
is maar goed ook want tijdens
die eerste jump vergeet je alle
handelingen die er moeten wor
den uitgevoerd. Je moet na ver
loop van tijd naar boven kijken
of je parachute is opengegaan,
maar in het begin is je valsnel
heid zo groot dat je eraan twij
felt of dat ook werkelijk is ge
beurd. Maar als je chute dan
eenmaal helemaal open is komt
er een enorm gevoel van rust
over je. Dan dein je in de lucht,
als een kwal in de oceaan. Je
ziet de dingen beneden heel
lang op dezelfde grootte. Erg
klein dus. Maar dan inees, en
dat duurt nog geen drie secon
den, krijgt alles zijn werkelijke
afmetingen terug. Het neerko
men was in mijn geval ik
weeg bijna honderd kilo echt
een crash. Ik werd zo'n kleine
tweehonderd meter aan mijn
parachute over de landingsbaan
gesleurd. Maar na die eerste
Hans Romein: „Het neerkomen was in mijn geval ik weeg bijna honderd kilo echt een crash."
sprong ging het steeds beter. Ik
denk dat er bij die jongen in
Duitsland een fout is gemaakt
bij het vouwen van de parachu-
Fotograaf Carl Stikvoort heeft in
zijn diensttijd enkele sprongen
gemaakt. „Op Texel valt er elk
jaar wel eentje dood. En van de
twintig mensen die er springen,
breken er vijf hun been. Ik heb
destijds een botje in mijn enkel
gebroken. Met die legerchutes
ga je enorm hard en kun je bij
na niet sturen of remmen. Het
zijn van die ouderwetse bolletje,
niet van die matrassen waar
mee recreanten springen. Ze
heten Charley's Angels. Soms
kregen mensen tijdens de
sprong ineens een 'twist'. Dan
merkten ze tot hun schrik dat
de draden van de chute in de
war zaten. Als zoiets gebeurt
moet je in de lucht fietsbewe-
gingen maken en als dat niet
helpt de noodchute op je borst
opentrekken. Die noodchute zit
vast met klittenband. Het is wel
eens gebeurd dat die noodchute
bij de afsprong losraakte en
wind ving. Een van die jongens
is toen finaal door het vliegtuig
heen getrokken, door het me
taal heen. Het landen blijft, vind
ik, altijd een hachelijke onder-
nemening. Je maakt echt een
teringklap. Alsof je vanaf de
tweede etage uit het raam
springt. Normaal moet je je pa
rachute zelf vouwen. Daar be
steed je veel zorg aan. Maar
FOTO JAN HOLVAST
soms kwam het wel voor dat
jongens de chute van een ander
overnamen, van iemand die
verlof had. En je weet natuurlijk
nooit of die er net zoveel zorg
aan heeft besteed als jijzelf zou
doen. Ik denk ook dat dat onge
luk met die jongen in Duitsland
te wijten is aan een verkeerd ge-
parachute."
Hoed je voor het slagersmes, jij marsepeinen dier. Wentel je
maar, luid knorrend uit protest, door de modder, door je ei
gen uitwerpselen. Verlies dan maar je roze onschuld, opdat
de beul van afgrijzen terugdeinst voor zo veel smerigheid. Het
is je enige redding, wat ik je brom. Het zwaard van Damocles
hangt immers boven frisse, glimmende knorrebeestjes als jij.
Want de Nederlander eet plots meer varkensvlees.
De eerste drie maanden van dit jaar liefst negen procent
meer. Dat wees een onderzoek van het Produktschap Vee en
Vlees (PW) uit. Zet deze trend zich voort, dan komt de con
sumptie van varkensvlees dicht in de buurt van vijftig kilo per
jaar. En de slager roept 'hoera'?
„Nou, dat valt mee, moet ik u zeggen", meldt slager E. Noze-
man uit Leiden. „Ik merk er eigenlijk niet zo veel van. Ik ver
koop niet meer varkensvlees dan normaal. Ik merk trouwens
net zo min iets van het feit dat er minder rundvlees wordt ge
geten, zoals ook uit dat onderzoek naar voren kwam. On
danks al die negatieve publiciteit over groeihormonen. Als
mensen vertrouwen in je hebben, valt het allemaal wel mee.
Trouwens, met groeihormonen behandeld vlees is wat droger
en er zit minder smaak aan. Als je goed vlees biedt, merken
de klanten dat."
Ook slager J. van Kampen in Noordwijkerhout verkoopt nog
net zo veel varkensvlees als vroeger. „Ik merk tenminste hele
maal niets van een stijging. Daling wat rundvlees betreft?
Misschien een klein beetje. Door de recessie, denk ik. en door
al die negatieve publiciteit. Maar al met al mag ik niet klagen.
Als ik het vergelijk met vorig jaar. verkoop ik nog net zo veel."
W. Bodemeijer van slagerij Van der Meer in Roelofarendsveen
komt met hetzelfde verhaal op de proppen. „Wij verkopen
net zo veel varkensvlees als vroeger. En iets minder rund
vlees."
Het lijkt er dus op dat mensen uit de Leidse regio in elk geval
niet méér varkensvlees eten dan vroeger. Maar ze eten het
natuurlijk nog wel. Mensen, dat zijn de échte beesten. Niet
waar, beste Knor?
HERMAN JOUSTRA»
Leidse haalt journaal met 'jategen bezuinigingsplannen
Terwijl collega-studenten in el
kaar werden geslagen/vertelde
de Leidse medicijnenstudente
Christine Huntjens (21) zater
dag voor de NOS-camera waar
om ze niét demonstreerde in
Den Haag.
Ze vindt, kort gezegd, dat stu
denten niet zo moeten zeuren.
Natuurlijk, het is nooit leuk om
in te leveren. Maar als iedereen
een stapje terug moet doen,
kunnen studenten niet achter
blijven. Zei Christine in het
NOS-joumaal van acht uur, za
terdagavond.
De reacties bleven niet uit. In
studentensociëteitAugustinus
noemde menig medelid haar
een overloper. Anderen waren
het 'eigenlijk' met haar eens.
„Ze hadden het alleen nooit
voor tv durven zeggen", kijkt
Christine terug. En die twee
slachtigheid heerste voor de uit
zending al zo'n beetje.
Toen de NOS haar via een be
vriende journaliste probeerde te
strikken, vroeg ze eerst een
kwartiertje bedenktijd om nog
even wat bekenden te bellen.
„Iedereen zei: Ik zou het niet
doen, maar jij moet het wel
doen'En dat deed ze toen
maar. De kijker zag zo, na de
beelden van de gewelddadighe
den, Christine vredig naar haar
het Academisch Ziekenhuis fiet
sen.
Naast haar drukke medicijnen
studie, prikt ze daar in de week
einden patiënten. Zo kan ze
haar deel van de studiekosten
betalen. Vaderlief eist dat en als
alle studenten dat goede voor
beeld volgen, is er volgens de
Leidse al veel opgelost. Nu ver
baast het haar dat er nog altijd
studenten zijn die niet werken,
'terwijl er genoeg baantjes zijn'.
Ook zouden veel studenten hun
geld beter en efficiënter kunnen
besteden: „Ik weet wel dat niet
iedereen lid is van een studen
tenclub. Maar als ik zie wat daar
aan drank wordt uitgegeven..."
„Nederlandse studenten klagen
en zeiken gewoon te snel", con
cludeert Christine.Alleen in
Kuwayt zijn de studenten beter
af. Elders moeten ze vaak veel
langer werken om hun studie te
kunnen betalen: hele zomers."
Het brengt haar tot de prikke
lende stelling dat er genoeg stu
denten zijn die gekort kunnen
worden. Het moet alleen een
beetje eerlijk gebeuren. Stude
ren moet geen elite-aangele
genheid, terwijl ook rijkeluiskin
deren garanties verdienen. Als
die niet met hun rijke ouders
kunnen opschieten, moeten ze
ervan opaan kunnen dat er toch
geld op tafel komt voor de stu
die. Vindt Christine.
Of ze met dergelijke standpun
ten de zwijgende meerderheid
vertegenwoordigt, weet de stu
dente niet. „Je kunt niet zomaar
concluderen dat de 280.000 stu
denten die niét naar Den Haag
zijn afgereisd, voor de bezuini
gingen zijn", zegt ze. „Ik vind
wel dat wanneer je werkelijk zo
tegen bent, je ook moet demon
streren. Het is heel laks om te
roepen dat er met je gesold
wordt en vervolgens niets te
doen. Met de OV-jaarkaart had
je zo in Den Haag gezeten."
In Leiden lijken de studenten
heel laks en Christine wijt dat
aan 'de vele rijkeluiskindjes.
„Die zijn natuurlijk moeilijk te
mobiliseren. Ze zien het wel".
Als er in de studentenstad wat
gebeurt, zoals de bezetting van
het LAK-theater, vindt de stu
dente de gekozen methodes
'waardeloos': „Studenten die
daar colleges wilden volgen,
mochten alleen naar binnen als
ze vóór de acties tekenden. De
organisatoren maakten zich
daarmee niet echt populair.
Kregen de twijfelaars er echt
niet door aan hun kant."
Of ze zelf zieltjes heeft gewon
nen met haar tv-optreden, weet
de Leidse niet. Het is ook niet
haar grootste zorg. Ze is al blij
dat ook de andere kant is ge
toond. Als het volk nu maar niet
denkt dat ze de demonstranten
niet begrijpt en dat ze het fijn
vindt dat ze hardhandig in de
armen van ME'ers liepen.
„Iedereen heeft het recht op
zijn eigen mening en ik denk
dat de demonstratie belachelijk
is verlopen. De politie is te
agressief geweest. Het is toch
absurd dat men is gaan inhak
ken op mensen die nergens
naartoe konden? Echt, ik vind
het heel jammer dat het zo af
gelopen is."
Zelfheeft ze rustig geslapen, al
waarschuwden vriendinnen
haar voor 'bommen in bed'.
PAUL VAN DER KOOU
Lokettenleut
Natuurlijk, klagen doen we
graag. Zeker als het om amb
tenaren gaat. Het loopt dan
ook storm bij de Consumen
tenbond, waar het volk zijn
'lokettenleed' mag uitstorten.
Wij geven onze lezers de
kans om ook hun 'Loketten-
leut' ten beste te geven.
Werkten de ambtenaren juist
snel en goed, waren de pro
cedures lang niet zo bureau
cratisch als u vreesde of bent
u het als ambtenaar zat om
altijd het pispaaltje te zijn?
Bel dan met de redactie van
Het Gesprek van de Dag, te
lefoonnummer
161354/161352. Een beetje
klagen mag natuurlijk ook.
Pechvogels
Je hebt mensen die niet voor
het geluk in de wieg zijn gelegd
en soms de raarste dingen mee
maken: pechvogels dus. Het Ge
sprek van Dag bombardeert
met een zekere regelmaat een
regiogenoot tot 'Pechvogel van
de week'.
Het Leidsch Dagblad verrast de
uitverkorene met een mooie
slagroomtaart van banketbak
kerij Van Dam. Vindt u dat uzelf
voor deze eervolle vermelding
in aamerking komt, twijfel dan
niet om met ons contact op te
nemen. Ook mag u familiele
den, vrienden of buren voor de
ze prijs nomineren. U kunt bel
len tijdens de werkdagen van
8.30 tot 16.30 uur op het num
mer 071-161352. Ook kunt u
schrijven: Leidsch Dagblad,
t.a.v. Het Gesprek van de Dag,
Postbus 54,2300 AB Leiden.
En wij maar denken dat ze bij
het openbaar vervoer mensen
kennis hebben. Dat de contro
leurs bij de kaartcontrole ogen
blikkelijk kunnen zien of ze met
een eerzaam of een boosaardige
reiziger te maken hebben. Ach.
homo sapiens...die term is te
veel eer voor sommige minku
kels die onze aardbol bevolken.
Want wat wil het geval? De
openbaar vervoerbedrijven van
Rotterdam en Den Haag zijn
niet tevreden over het experi
ment met de zogeheten adres
proever, een soort zakcomputer
met daarin alle postcodegege-
vens. Het apparaatje is bedoeld
om na te gaan of een betrapte
zwartrijder een vals adres opge
eft. Als opgegeven naam, post
code en adres niet overeen
stemmen, is de reiziger de klos.
Maar helaas, het experiment is
mislukt. De controleurs zijn niet
tevreden over de adresproevers.
Ze vinden de apparaatjes te
zwaar. Bovendien zijn de proe
vers vaak stuk. Maar nu komt
het, de heren hebben ontdekt
dat het systeem niet waterdicht
is. De adresproever slikt bijna
alles. „De zwartrijder prikt een
naam uit het telefoonboek,
zoekt de postcode erbij en gaat
bij controle vrijuit", lu i MB
woordvoerder weten.
Och, och, het is toch wat! Men
heeft geconcludeerd dat zwart
rijders niet altijd eerlijk zijn en
bovendien vaak slim. Wat had
men dan verwacht? „Atilla de
Hun, Bloedbank 3, postcode
1234 KD, KadoUekakkada"?
HtRMA* JOUSTRA*
Ineens zag je ze in elke boek
handel. Enge, roze, scheelkij-
kende mannetjes, samen met
deel één van de nieuwe ency
clopedie voor kinderen 'Zo
werkt je lichaam'. Mannetje en
boekje kosten samen slechts
4,95. Maar na het uitpakken
blijkt het mannetje alleen een
voorkant te hebben. De rest van
zijn vel en ingewanden kun je er
bijkopen, in de volgende delen
van de encyclopedie.
Daar moeten ouders dan wel
veel geld voor over hebben.
Want na deze kennismakings
aanbieding kosten de delen
maar liefst 15 gulden per stuk,
waarbij dan steeds een onder
deel van het lichaam van het
mannetje zit ingepakt. Elke
twee weken verschijnt er een
nieuw boekje, en na 14 delen is
het mannetje compleet. Een
beetje goede ouder zal zijn kind
echter de rest van de serie niet
misgunnen en doorgaan tot het
laatste deel. Maar hoeveel zijn
dat er eigenlijk? Dat vermeldt
het kennismakingspakket niet.
Vorige week werd bekend dat
het er vijftig zijn. Dat betekent
dus bijna twee jaar lang elke 14
dagen een boekje van ongeveer
30 pagina's kopen, voor een to
taalbedrag van 740 gulden. Een
woordvoerder van de uitgeverij,
DeAgostini, meldt desgevraagd
dat men was vergeten het totaal
aantal delen te vermelden.
Zal de verkoop van de boekjes
nu niet een stuk afnemen? De
tijdschriftenhandel aan het Kort
Rapenburg in Leiden heeft van
deel één, 'De spieren', alles ver
kocht. Van deel twee, 'De huid',
was hij na drie dagen nog niets
'Zo werkt het menselijk lichaam', leuk voor kinderen, slecht voor de portemonnee.
kwijt. Bedrijfsleider B. Baar kent
een vader die voor elk van zijn
drie kinderen deel één kocht,
„maar hij is er daarna maar
mee opgehouden."
Ook bij De Kier in Oegstgeest is
de verkoop gestokt. Personeels
lid M. Eskens vertelt: „Veel kin
deren voelen zich bedrogen.
Die hebben natuurlijk de folder
niet goed gelezen en ze dach
ten: 'Elke twee weken vijf gul
den uit m'n spaarpot, dat lukt
wel'. Maar nu zien ze ineens dat
het 15 gulden is."
Moeten dan de ouders het geld
maar opbrengen? Wellicht zijn
er vaders en moeders die dat in
derdaad doen om van het ge
zeur af te zijn. Maar twee jaar is
een lange tijd. „Op een gegeven
FOTO WIM DIJKMAN
moment verflauwt de aandacht,
en dan blijven de winkels met
alle boekjes zitten. Dat hebben
we al eens meer gehad", aldus
Eskens.
Er is echter een kortingsmoge
lijkheid. De lezer kan ook een
abonnement op de encyclope
die nemen. Dan betaal je
slechts 13,50 per deel en in to
taal dus 'maar' 665 gulden. Dit
abonnement kan de lezer per
acht delen opzeggen, mits hij
dit zes weken van te voren doet.
Maar zo'n abonnement is nade
lig voor de boekhandels. Eskens
kreeg al het advies om de wer
vende folder voor het abonne
ment er uit te halen. Dit om te
voorkomen dat lezers de ency
clopedie niet meer in de winkel
kopen. „Dat is natuurlijk niet
helemaal zoals het hoort, maar
wij hebben ook onze belangen.
Ik vind het vervelend om een
hele plank en een stuk etalage
voor die boekjes uit te ruimen
en ze dan over te houden."
De woordvoerder van Deagosti-
ni weet te melden dat de serie al
twee jaar met succes loopt in
andere Westeuropese landen.
Het hoge bedrag is volgens hem
geen bezwaar, omdat het over
twee jaar wordt uitgesmeerd.
Hij begrijpt wel dat niet alle
klanten tot 'het bittere eind' de
boekjes blijven kopen, „maar
dat hoeft ook niet", zegt hij
raadselachtig. „Ik ben ervan
overtuigd dat de serie ook hier
een succes wordt, anders was
hij niet gelanceerd."
Waarom de uitgeverij een man
nelijke figuur heeft gekozen en
geen vrouw, kan de woordvoer
der niet zeggen. Maar een ge
slachtsverandering is volgens
hem niet meer mogelijk, omdat
er dan een hele nieuwe vorm
moet worden gemaakt.
